Dziennik Urzędowy. Informacje i zawiadomienia

Transkrypt

1 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69 Tom marca 2010 Wydanie polskie Informacje i zawiadomienia Zawiadomienie nr Spis treści Strona III Akty przygotowawcze Inicjatywy państw członkowskich 2010/C 69/01 Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Estonii, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Republiki Węgierskiej, Republiki Austrii, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii oraz Królestwa Szwecji w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym /C 69/02 Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Bułgarii, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Republiki Węgierskiej, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu ochrony 5 IV Informacje INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ Rada 2010/C 69/03 Wspólny wykaz uzbrojenia Unii Europejskiej 19 L P R EU 4 ena: C R EU 4 Cena: ISSN

2

3 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/1 III (Akty przygotowawcze) INICJATYWY PAŃSTW CZŁONKOWSKICH Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Estonii, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Republiki Węgierskiej, Republiki Austrii, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii oraz Królestwa Szwecji w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym (2010/C 69/01) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art 82 ust 2 lit b), uwzględniając Rezolucję Rady z dnia 30 listopada 2009 r dotycząca harmonogramu działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym ( 1 ), w szczególności w odniesieniu do środka A w załączniku do niej uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Estonii, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburg, Republiki Węgierskiej, Republiki Austrii, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, oraz Królestwa Szwecji, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą ( 2 ) a także mając na uwadze, co następuje: (1) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r, a zwłaszcza ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania powinna stać się podstawą współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych w Unii Europejskiej ( 1 ) DzU C 295 z , s 1 ( 2 ) Opinia (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) (2) W dniu 29 listopada 2000 r Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych ( 3 ) We wprowadzeniu do tego programu stwierdza się, że wzajemne uznawanie ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi, ale także zwiększenie ochrony praw jednostki (3) Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów, w tym mechanizmów zabezpieczenia praw podejrzanych oraz wspólnych minimalnych norm niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania (4) Zasada wzajemnego uznawania może skutecznie działać jedynie w duchu zaufania, gdy nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego postrzegają decyzje organów sądowych innego państwa członkowskiego jako równoważne z decyzjami sądów ich własnego państwa, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy partnera są właściwe, ale także ufności, że są one prawidłowo stosowane (5) Mimo że wszystkie państwa członkowskie są stronami europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) z doświadczenia wynika, że nie zawsze stanowi to o zapewnieniu wystarczającego zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich ( 3 ) DzU C 12 z , s 10

4 C 69/2 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej (6) Art 82 ust 2 Traktatu przewiduje ustanowienie norm minimalnych obowiązujących w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym Art 82 ust 2 lit b) odwołuj się do praw jednostek w postępowaniu karnym jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne (11) Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego rozmów między podejrzanym lub oskarżonym a jego doradcą prawnym w przypadkach, gdy mogą oni skutecznie porozumiewać się w tym samym języku Państwa członkowskie nie powinny być również zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego takich rozmów w przypadkach, gdy prawo do tłumaczenia ustnego stosuje się wyraźnie w celu innym niż wykonanie prawa do rzetelnego procesu sądowego w danym postępowaniu (7) Wspólne minimalne normy powinny doprowadzić do zwiększonego zaufania do sądowych systemów karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do bardziej efektywnej współpracy sądowej opartej na wzajemnym zaufaniu Takie wspólne minimalne normy powinny mieć zastosowanie w odniesieniu do tłumaczeń ustnych i pisemnych w postępowaniu karnym (12) Stwierdzenie braku potrzeby tłumaczenia ustnego lub pisemnego powinno podlegać weryfikacji zgodnie z prawem krajowym Weryfikację taką można przeprowadzić np za pomocą konkretnej procedury skarg lub w ramach zwykłej procedury odwołania od decyzji z przyczyn merytorycznych (8) Prawo osób, które nie rozumieją języka postępowania, do tłumaczenia ustnego i pisemnego zostało sformułowane w art 6 EKPC oraz w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka Przepisy niniejszej dyrektywy ułatwiają stosowanie tego prawa w praktyce W tym celu w niniejszej dyrektywie zamierza się zapewnić podejrzanemu lub oskarżonemu prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego w trakcie postępowania karnego, by zagwarantować jego prawo do rzetelnego procesu sądowego (9) Prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny także mieć zastosowanie do postępowania służącego wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania w granicach przewidzianych niniejszą dyrektywą Wykonujące nakaz państwa członkowskie powinny zapewnić tłumaczenie ustne i pisemne osobie będącej przedmiotem wniosku, która nie rozumie języka postępowania ani nim nie włada; państwa te powinny także ponosić koszty tego tłumaczenia (10) Przepisy niniejszej dyrektywy powinny zapewniać ochronę przez udzielenie darmowej i odpowiedniej pomocy językowej praw podejrzanych, którzy nie władają językiem postępowania ani go nie rozumieją, do zrozumienia przedstawionych im zarzutów lub podejrzeń i przebiegu postępowania w takim stopniu, aby móc korzystać ze swych praw Podejrzany lub oskarżony powinien min być w stanie przedstawić swojemu doradcy prawnemu swoją wersję wydarzeń, zwrócić uwagę na wszelkie stwierdzenia, z którymi się nie zgadza, i uświadomić swojemu doradcy prawnemu wszelkie fakty, które należy przedstawić jako linię obrony W związku z tym przypomina się, że przepisy niniejszej dyrektywy określają zasady minimalne Państwa członkowskie mogą rozszerzyć prawa określone w niniejszej dyrektywie, by zapewnić wyższy poziom ochrony, także w sytuacjach nie ujętych wyraźnie w niniejszej dyrektywie Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy niż przewidziano w EKPC i w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (13) Odpowiedniej pomocy należy udzielić także podejrzanym lub oskarżonym cierpiącym na zaburzenia słuchu lub mowy (14) U podstaw właściwego wymierzania sprawiedliwości leży obowiązek opieki nad podejrzanymi lub oskarżonymi znajdującymi się w potencjalnie niekorzystnym położeniu, zwłaszcza z powodu upośledzeń fizycznych wpływających na ich zdolność do skutecznego porozumiewania się Prokuratura, organy ścigania i organy sądowe powinny zatem zapewnić, aby osoby te były w stanie skutecznie wykonywać prawa przewidziane na mocy niniejszej dyrektywy, na przykład zwracając uwagę na wszelkie potencjalne słabości mające wpływ na zdolność tych osób do śledzenia postępowania i do wyrażania się, oraz podejmując odpowiednie kroki w celu zagwarantowania tych praw (15) Zagwarantowanie rzetelności postępowania wymaga, by istotne dokumenty, lub przynajmniej główne ich części, były przetłumaczone dla podejrzanego lub oskarżonego Od organów państw członkowskich zależy postanowienie o tym, które dokumenty należy przetłumaczyć, zgodnie z prawem krajowym Niektóre dokumenty powinny zawsze być uważane za istotne dokumenty, które należy przetłumaczyć; jest to np decyzja o pozbawieniu danej osoby wolności, zarzut lub oskarżenie oraz każdy wyrok (16) Zrzeczenie się prawa do tłumaczenia pisemnego dokumentów powinno być jednoznaczne, posiadać minimalne zabezpieczenia i nie powinno stać w sprzeczności z żadnym istotnym interesem publicznym (17) Niniejsza dyrektywa przestrzega praw podstawowych i jest w pełni zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie prawa do wolności, rzetelnego procesu sądowego oraz prawa do obrony

5 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/3 (18) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przepisy niniejszej dyrektywy, gdy odpowiadają one prawom gwarantowanym na mocy EKPC, były wykonywane w sposób spójny z postanowieniami EKPC i z wykładnią zawartą w stosownym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (19) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie osiągnięcie wspólnych minimalnych norm nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości zdefiniowaną i określoną w art 5 Traktatu o Unii Europejskiej o Unii Europejskiej Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu, PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: 3 Państwa członkowskie zapewniają, aby zweryfikowano w dowolny sposób, również konsultując się z podejrzanym lub oskarżonym, czy rozumie on język postępowania karnego i czy nim włada oraz czy potrzebuje pomocy tłumacza ustnego 4 Państwa członkowskie zapewniają, aby na pewnym etapie postępowania, zgodnie z prawem krajowym, umożliwić weryfikację stwierdzenia o braku potrzeby tłumaczenia ustnego Weryfikacja taka nie pociąga za sobą zobowiązania państw członkowskich do przewidzenia oddzielnej metody, w ramach której wyłączną podstawą do przeprowadzenia weryfikacji jest kwestionowanie tego stwierdzenia 5 W postępowaniu służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania wykonujące nakaz państwo członkowskie zapewnia, aby jego właściwe organy zapewniły osobie będącej przedmiotem takiego postępowania, która nie rozumie języka postępowania ani nim nie włada, tłumaczenie ustne zgodnie z niniejszym artykułem Artykuł 1 Zakres zastosowania 1 Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dotyczące prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym oraz w postępowaniu służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania 2 Prawa te mają zastosowanie wobec każdej osoby od chwili, gdy właściwe organy danego państwa członkowskiego uświadomią tej osobie, że jest ona podejrzana lub oskarżona o popełnienie przestępstwa, do czasu zakończenia postępowania rozumianego jako ostateczne ustalenie tego, czy dany podejrzany lub oskarżony popełnił to przestępstwo 3 Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do żadnego postępowania, które może prowadzić do nałożenia kar przez instancję inną niż sąd karny, o ile postępowanie to nie toczy się przed sądem mającym jurysdykcję w sprawach karnych Artykuł 2 Prawo do tłumaczenia ustnego 1 W celu zagwarantowania prawa do rzetelnego procesu sądowego państwa członkowskie zapewniają, aby podejrzanemu lub oskarżonemu, który nie rozumie języka danego postępowania karnego ani nim nie włada, zapewniono tłumaczenie ustne na jego język ojczysty lub na inny zrozumiały dla niego język Podczas postępowania karnego przed organami śledczymi i sądowymi, również podczas przesłuchania przez policję, podczas wszystkich rozpraw sądowych oraz wszelkich niezbędnych posiedzeń między rozprawami zapewnia się tłumaczenie ustne, również rozmów między podejrzanym lub oskarżonym a jego doradcą prawnym; tłumaczenie takie może być zapewnione również w innych sytuacjach Niniejszy przepis nie ma wpływu na przepisy prawa krajowego dotyczące obecności doradcy prawnego na każdym etapie postępowania karnego 2 Państwa członkowskie zapewniają, aby osoba z zaburzeniami słuchu otrzymała pomoc przy tłumaczeniu ustnym, jeżeli jest to dla niej stosowne Artykuł 3 Prawo do tłumaczenia pisemnego istotnych dokumentów 1 Państwa członkowskie zapewniają, aby podejrzanemu lub oskarżonemu, który nie rozumie języka danego postępowania karnego, zapewniono tłumaczenie pisemne na jego język ojczysty lub inny język dla niego zrozumiały, wszystkich dokumentów niezbędnych do zagwarantowania jego prawa do rzetelnego procesu sądowego lub przynajmniej ważnych części tych dokumentów, pod warunkiem że osoba ta ma prawo dostępu do tych dokumentów na mocy prawa krajowego 2 Właściwe organy decydują o tym, które dokumenty są istotne i wobec tego należy je przetłumaczyć na mocy ust 1 Istotne dokumenty, które mają być przetłumaczone, w całości lub w części istotnych fragmentów, obejmują co najmniej nakazy zatrzymania lub równorzędne postanowienia o pozbawieniu danej osoby wolności, zarzuty oraz jakikolwiek wyrok, gdy takie dokumenty istnieją 3 Podejrzany lub oskarżony lub jego doradca prawny mogą przedstawić uzasadniony wniosek o przetłumaczenie dalszych dokumentów niezbędnych do skutecznego wykonywania prawa do obrony 4 Państwa członkowskie zapewniają, aby na pewnym etapie postępowania, zgodnie z prawem krajowym, umożliwić weryfikację, jeżeli nie zostało zapewnione tłumaczenie dokumentu, o którym mowa w ust 2 i 3 Weryfikacja taka nie pociąga za sobą zobowiązania państw członkowskich do przewidzenia oddzielnej metody, w ramach której wyłączną podstawą do przeprowadzenia weryfikacji jest kwestionowanie tego stwierdzenia 5 W postępowaniu służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania wykonujące nakaz państwo członkowskie zapewnia, aby jego właściwe organy zapewniły każdej osobie będącej przedmiotem tego postępowania, która nie rozumie języka, w którym sporządzono europejski nakaz aresztowania lub na który przetłumaczono go w wydającym państwie członkowskim, tłumaczenie tego nakazu

6 C 69/4 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej O ile nie wpływa to na rzetelność postępowania, w stosownych przypadkach zamiast tłumaczenia pisemnego można przedstawić tłumaczenie lub streszczenie ustne dokumentów, o których mowa w niniejszym artykule 7 Osoba mająca na mocy niniejszego artykułu prawo do tłumaczenia pisemnego dokumentów może w każdej chwili zrzec się tego prawa Artykuł 4 Koszty tłumaczenia ustnego i pisemnego Państwa członkowskie ponoszą koszty tłumaczenia ustnego i pisemnego wynikające ze stosowania art 2 i 3 bez względu na wynik postępowania Artykuł 5 Jakość tłumaczenia ustnego i pisemnego Państwa członkowskie podejmują konkretne środki w celu zapewnienia, aby tłumaczenie ustne i pisemne charakteryzowało się dostateczną jakością, tak by podejrzany lub oskarżony oraz osoba będąca przedmiotem europejskiego nakazu aresztowania byli w pełni zdolni do wykonywania swoich praw Artykuł 6 Klauzula o niezmniejszaniu poziomu ochrony Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie może być rozumiany jako ograniczający lub wyłączający prawa i gwarancje procesowe zapewnione przez europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, inne stosowne przepisy prawa międzynarodowego lub przepisy któregokolwiek państwa członkowskiego, które zapewnia wyższy poziom ochrony Artykuł 7 Wdrażanie Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z przepisami niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia r ( * ) Do tego samego dnia państwa członkowskie przekazują Radzie i Komisji tekst przepisów dokonujących transpozycji do prawa krajowego zobowiązań nałożonych na te państwa na mocy niniejszej dyrektywy Artykuł 8 Sprawozdanie Do dnia ( ** ), Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w jakim stopniu państwa członkowskie przedsięwzięły niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy; sprawozdaniu w razie potrzeby towarzyszą wnioski legislacyjne Artykuł 9 Wejście w życie Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Sporządzono w Brukseli W imieniu Parlamentu Europejskiego Przewodniczący W imieniu Rady Przewodniczący ( * ) Proszę wstawić datę 30 miesięcy od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym ( ** ) Proszę wstawić datę 42 miesiące od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym

7 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/5 Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Bułgarii, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Republiki Węgierskiej, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu ochrony (2010/C 69/02) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art 82 ust 1 lit d), uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Bułgarii, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Republiki Węgierskiej, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ( 1 ), a także mając na uwadze, co następuje: (1) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (2) Art 82 ust 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych (5) We wspólnej przestrzeni sprawiedliwości pozbawionej granic wewnętrznych należy zadbać o to, aby ochrona przysługująca danej osobie w jednym państwie członkowskim była utrzymana i kontynuowana we wszystkich innych państwach członkowskich, do których przemieszcza się lub przemieściła się ta osoba Należy również zapewnić, aby uzasadnione korzystanie przez obywateli Unii z prawa do swobodnego poruszania się i zamieszkiwania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art 3 ust 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art 21 TFUE, nie prowadziło do zmniejszenia poziomu ich bezpieczeństwa (6) Z myślą o osiągnięciu tych celów niniejsza dyrektywa powinna ustanowić przepisy, na mocy których ochrona wynikająca ze środka ochronnego przyjętego zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego ( państwa wydającego ) może zostać rozszerzona na inne państwo członkowskie, do którego przemieści się osoba podlegająca ochronie ( państwo wykonujące ), niezależnie od rodzaju lub okresu trwania obowiązków lub zakazów zawartych w danym środku ochronnym (7) Aby móc zapobiec popełnieniu nowego przestępstwa przeciwko ofierze w państwie wykonującym, państwo to powinno mieć podstawę prawną do uznania orzeczenia wydanego wcześniej w państwie wydającym na korzyść ofiary, ale w taki sposób, aby ofiara nie musiała rozpoczynać nowego postępowania ani ponownie okazywać dowodów w państwie wykonującym, tak jak gdyby państwo wydające nie wydało decyzji (3) Zgodnie z programem sztokholmskim, przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach grudnia 2009 r, wzajemne uznawanie mogłoby dotyczyć wszystkich rodzajów wyroków i orzeczeń sądowych, które mogą, zależnie od systemu prawnego, mieć charakter karny albo administracyjny W programie wskazuje się również, że ofiarom przestępstw można zaoferować specjalne środki ochronne, które powinny mieć zastosowanie w Unii (4) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 2 lutego 2006 r w sprawie obecnej sytuacji oraz przyszłych działań w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet zaleca, aby państwa członkowskie stworzyły politykę zerowej tolerancji wobec wszelkich form przemocy wymierzonej przeciw kobietom, i wzywa państwa członkowskie do podjęcia stosownych działań w celu zapewnienia obecnym i potencjalnym ofiarom lepszej ochrony i lepszego wsparcia ( 1 ) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) (8) Niniejszą dyrektywę należy stosować i wykonywać w taki sposób, aby osoba podlegająca ochronie korzystała w państwie wykonującym z takiej samej lub równoważnej ochrony, jaka przysługiwałaby jej, gdyby środek ochronny został wydany w tym państwie ab initio więc bez żadnej dyskryminacji (9) Ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy przypadków, w których osoba podlegająca ochronie przenosi się do innego państwa członkowskiego, wykonywanie jej przepisów nie zakłada przeniesienia na państwo wykonujące żadnych uprawnień dotyczących kar głównych, kar w zawieszeniu, kar alternatywnych, warunkowych lub pobocznych ani uprawnień dotyczących środków bezpieczeństwa nałożonych na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, jeżeli osoba ta nadal mieszka w państwie, które wydało taki środek ochronny (10) W stosownych przypadkach możliwe powinno być zastosowanie metod elektronicznych w celu wprowadzenia w życie środków przyjętych w ramach stosowania niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi

8 C 69/6 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej (11) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie ochrona osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie działające jednostronnie, z uwagi na transgraniczny charakter takich sytuacji, a ze względu na rozmiar i potencjalne skutki, może zostać lepiej osiągnięty na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, o której mowa w art 5 ust 3 TUE Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art 5 ust 4 TUE niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu 4) Osoba będąca przyczyną niebezpieczeństwa oznacza osobę, na którą nałożono co najmiej jeden z obowiązków lub zakazów, o których mowa w art 2 ust 2 5) Państwo wydające oznacza państwo członkowskie, w którym pierwotnie przyjęto środek ochronny stanowiący podstawę do wydania europejskiego nakazu ochrony; 6) Państwo wykonujące oznacza państwo członkowskie, któremu przekazano europejski nakaz ochrony, aby go uznało; (12) Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się do ochrony osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, stanowiąc w ten sposób uzupełnienie aktów, które już w tej dziedzinie obowiązują, takich jak decyzja ramowa Rady 2008/947/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków i decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych ( 1 ) oraz decyzja ramowa Rady 2009/829/WSiSW z dnia 23 października 2009 r w sprawie stosowania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej zasady wzajemnego uznawania do decyzji w sprawie środków nadzoru stanowiących alternatywę dla tymczasowego aresztowania ( 2 ), PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: Artykuł 1 Definicje Na potrzeby niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje: 1) Europejski nakaz ochrony oznacza orzeczenie sądowe o środku ochronnym wydane przez państwo członkowskie, by w odpowiednim przypadku ułatwić innemu państwu członkowskiemu zastosowanie, na mocy własnego prawa krajowego, środka ochronnego, który ma służyć ochronie życia, nietykalności fizycznej i psychicznej, wolności lub nietykalności seksualnej danej osoby; 2) Środek ochronny oznacza decyzję podjętą przez właściwy organ państwa członkowskiego, nakładającą na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa co najmniej jeden z obowiązków lub zakazów wymienionych w art 2 ust 2, o ile naruszenie takich obowiązków lub zakazów stanowi przestępstwo na mocy prawa danego państwa członkowskiego lub może skutkować karą pozbawienia wolności w tym państwie członkowskim; 3) Osoba podlegająca ochronie oznacza osobę, której życie, nietykalność fizyczna i psychiczna, wolność lub nietykalność seksualna stanowią przedmiot ochrony wynikającej ze środka ochronnego przyjętego przez państwo wydające; ( 1 ) DzU L 337 z , s 102 ( 2 ) DzU L 294 z , s 20 7) Państwo nadzoru oznacza państwo członkowskie, do którego przekazano wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzję w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW Artykuł 2 Zakres europejskiego nakazu ochrony 1 Europejski nakaz ochrony może zostać wydany w dowolnym momencie, w którym osoba podlegająca ochronie ma zamiar wyjechać lub wyjechała z państwa wydającego do innego państwa członkowskiego 2 Europejski nakaz ochrony jest wydawany tylko wtedy, gdy w państwie wydającym został już przyjęty środek ochronny nakładający na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa co najmniej jeden z poniższych obowiązków lub zakazów: a) zakaz przebywania w pewnych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie; b) obowiązek przebywania w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach w określonym czasie; c) obowiązek polegający na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wydającego; d) nakaz unikania kontaktu z osobą podlegającą ochronie; lub e) zakaz zbliżania się do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość Artykuł 3 Obowiązek uznawania Europejskiego nakazu ochrony 1 Państwa członkowskie uznają każdy europejski nakaz ochrony zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy 2 Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych, o których mowa w art 6 TUE

9 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/7 Artykuł 4 Wyznaczanie właściwych organów 1 Każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ sądowy lub które organy sądowe są właściwe, na mocy jego prawa krajowego, do wydawania europejskiego nakazu ochrony i do uznawania takiego nakazu, zgodnie z niniejszą dyrektywą, gdy to państwo członkowskie jest państwem wydającym lub państwem wykonującym 2 W drodze odstępstwa od ust 1 państwa członkowskie mogą wyznaczyć organy inne niż sądowe jako organy właściwe do podejmowania decyzji na mocy niniejszej dyrektywy, o ile organy te są właściwe do podejmowania podobnych decyzji na mocy prawa i procedur obowiązujących w danym państwie 3 Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim i Komisji Artykuł 5 Wydawanie europejskiego nakazu ochrony 1 Na podstawie środka ochronnego przyjętego w państwie wydającym organ sądowy tego państwa lub inny właściwy organ, o którym mowa w art 4 ust 2, wydaje, wyłącznie na wniosek osoby podlegającej ochronie, europejski nakaz ochrony, po sprawdzeniu, że środek ochronny spełnia wszystkie wymogi określone w art 3 ust 1 b) informacje dotyczące wykorzystania ewentualnych urządzeń technicznych, które w stosownych przypadkach udostępniono osobie podlegającej ochronie w celu niezwłocznego wykonania środka ochronnego; c) nazwę, adres, numer telefonu i faksu oraz adres właściwego organu państwa wydającego; d) opis środka ochronnego, na podstawie którego przyjmowany jest europejski nakaz ochrony; e) streszczenie faktów i okoliczności, które doprowadziły do przyjęcia środka ochronnego w państwie wydającym; f) obowiązki lub zakazy nałożone za pomocą środka ochronnego na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, czas obowiązywania tego środka i wyraźne wskazanie, że jego naruszenie stanowi przestępstwo w świetle prawa państwa wydającego lub może skutkować karą pozbawienia wolności; g) tożsamość i obywatelstwo osoby będącej przyczyną niebezpieczeństwa; h) w stosownych przypadkach, inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa zagrażającego osobie podlegającej ochronie; 2 Osoba podlegająca ochronie lub jej przedstawiciel prawny mogą przedłożyć wniosek o wydanie europejskiego nakazu ochrony właściwemu organowi państwa wydającego lub państwa wykonującego W przypadku złożenia takiego wniosku w państwie wykonującym właściwy organ tego państwa niezwłocznie przekazuje ten wniosek właściwemu organowi państwa wydającego, tak, aby mógł on zostać w stosownych przypadkach wydany 3 Organ przyjmujący środek ochronny nakładający co najmniej jeden z obowiązków, o których mowa w art 2 ust 2, powiadamia osobę podlegającą ochronie o możliwości wystąpienia o wydanie europejskiego nakazu ochrony, w przypadku gdy osoba ta ma zamiar przenieść się do innego państwa członkowskiego Organ ten doradzi osobie podlegającej ochronie, by złożyła wniosek przed opuszczeniem terytorium państwa wydającego Artykuł 6 Forma i treść europejskiego nakazu ochrony Europejski nakaz ochrony ma formę przedstawioną w załączniku I do niniejszej dyrektywy Zawiera on w szczególności następujące informacje: a) tożsamość i obywatelstwo osoby podlegającej ochronie, jak również tożsamość i obywatelstwo przedstawiciela prawnego tej osoby, jeżeli osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona; i) w stosownych przypadkach, wyraźną wzmiankę o tym, że wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW, została już przekazana do innego państwa członkowskiego, oraz informacje o organie właściwym do wykonania takiego wyroku lub decyzji Artykuł 7 Procedura przekazywania 1 Właściwy organ państwa wydającego przekazuje europejski nakaz ochrony właściwemu organowi państwa wykonującego dowolną metodą pozwalającą zachować dokumentację pisemną, tak, aby umożliwić właściwemu organowi państwa wykonującego ustalenie autentyczności tego nakazu 2 Jeżeli właściwy organ państwa wykonującego albo wydającego nie jest znany właściwemu organowi drugiego państwa, organ ten stara się ustalić te informacje wszelkimi stosownymi metodami, w tym za pośrednictwem punktów kontaktowych europejskiej sieci sądowej utworzonej wspólnym działaniem Rady 98/428/WSiSW z dnia 29 czerwca 1998 rw sprawie utworzenia Europejskiej Sieci Sądowej ( 1 ), krajowego członka Eurojustu lub krajowego systemu koordynacji Eurojustu funkcjonującego w tym państwie ( 1 ) DzU L 191 z , s 4

10 C 69/8 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej W przypadku, gdy organ państwa wykonującego, który otrzymał europejski nakaz ochrony, nie jest organem właściwym do jego uznania, organ ten z urzędu przekazuje europejski nakaz ochrony właściwemu organowi c) ochrona wynika z wykonania kary lub środka objętego amnestią zgodnie z prawem państwa wykonującego i dotyczy czynu, który leży w zakresie jego kompetencji w świetle tego prawa; Artykuł 8 Środki w państwie wykonującym d) w świetle prawa państwa wykonującego osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa przysługuje immunitet, co uniemożliwia przyjęcie środków ochronnych 1 Właściwy organ państwa wykonującego: a) po otrzymaniu europejskiego nakazu ochrony przekazanego zgodnie z art 7 uznaje ten nakaz i podejmuje w stosownych sytuacjach wszelkie działania, które w analogicznym przypadku mógłby podjąć na mocy prawa krajowego w celu zapewnienia ochrony osobie podlegającej ochronie, chyba że zdecyduje się powołać na jedną z podstaw do nieuznania, o których mowa w art 9; b) w stosownych sytuacjach powiadamia osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa o wszelkich działaniach podjętych w państwie wykonującym; c) podejmuje niezwłoczne i doraźne działania niezbędne do zapewnienia bieżącej ochrony osoby podlegającej ochronie; 3 W przypadkach, o których mowa w ust 2 lit a) i b), przed podjęciem decyzji o odmowie uznania europejskiego nakazu ochrony właściwy organ państwa wykonującego w odpowiedni sposób nawiązuje kontakt z właściwym organem państwa wydającego i w razie konieczności występuje do niego o niezwłoczne dostarczenie wszelkich potrzebnych informacji dodatkowych Artykuł 10 Dalsze decyzje w państwie wydającym 1 Właściwy organ państwa wydającego posiada jurysdykcję do podejmowania wszelkich dalszych decyzji dotyczących środka ochronnego, na którym opiera się europejski nakaz ochrony Takie dalsze decyzje obejmują w szczególności: a) odnowienie, przegląd lub wycofanie środka ochronnego; d) niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wydającego i właściwy organ państwa nadzoru, jeśli są to dwa różne organy, o wszelkich naruszeniach środka ochronnego, z którego wynika europejski nakaz ochrony i który jest w tym nakazie opisany Do powiadomienia używa się standardowego formularza przedstawionego w załączniku II b) zmianę środka ochronnego; c) wydanie nakazu aresztowania lub innego podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu o takim samym skutku; 2 Właściwy organ państwa wykonującego powiadamia właściwy organ państwa wydającego i osobę podlegającą ochronie o środkach przyjętych zgodnie z niniejszym artykułem Artykuł 9 Podstawy do nieuznania europejskiego nakazu ochrony 1 Odmowa uznania europejskiego nakazu odmowy jest zawsze uzasadniona 2 Właściwy organ państwa wykonującego może odmówić uznania europejskiego nakazu ochrony w następujących okolicznościach: a) europejski nakaz ochrony jest niepełny lub nie został uzupełniony w terminie ustalonym przez właściwy organ państwa wykonującego; b) nie spełniono wymogów określonych w art 2 ust 2; d) wszczęcie nowego postępowania karnego przeciwko osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa 2 Do decyzji podjętych zgodnie z ust 1 zastosowanie ma prawo państwa wydającego 3 W przypadku, gdy wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzja w sprawie środków nadzoru, w rozumieniu art 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW, zostały już przekazane innemu państwu członkowskiemu, dalsze decyzje podejmowane są zgodnie z odpowiednimi przepisami tych decyzji ramowych Artykuł 11 Podstawy do odwołania decyzji o uznaniu europejskiego nakazu ochrony Właściwy organ państwa wykonującego może odwołać swą decyzję o uznaniu europejskiego nakazu ochrony, jeśli istnieją dowody na to, że osoba podlegająca ochronie opuściła bezterminowo terytorium tego państwa

11 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/9 Artykuł 12 Terminy 1 Europejski nakaz ochrony jest uznawany niezwłocznie 2 Właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie podejmuje decyzję o przyjęciu w świetle swego prawa krajowego wszelkich środków wynikających z uznania europejskiego nakazu ochrony, zgodnie z art 8 Artykuł 13 Prawo właściwe Decyzje podejmowane przez właściwy organ państwa wykonującego na mocy niniejszej dyrektywy podlegają prawu krajowemu tego państwa Artykuł 17 Koszty Koszty wynikające ze stosowania niniejszej dyrektywy ponoszone są przez państwo wykonujące, z wyjątkiem kosztów powstałych wyłącznie na terytorium państwa wydającego Artykuł 18 Stosunek do innych umów i uzgodnień 1 Państwa członkowskie mogą nadal stosować umowy lub porozumienia dwustronne lub wielostronne pozostające w mocy w chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy, o ile takie umowy lub porozumienia pozwalają na rozszerzenie celów niniejszej dyrektywy oraz przyczyniają się do dalszego upraszczania lub ułatwiania procedur stosowania środków ochronnych Artykuł 14 Obowiązki właściwych organów 1 W przypadku, gdy zgodnie z art 10 ust 1 lit b) właściwy organ państwa wydającego zmienił środek ochronny, na którym opiera się europejski nakaz ochrony, niezwłocznie powiadamia on o takiej zmianie właściwy organ państwa wykonującego W stosownych przypadkach właściwy organ państwa wykonującego podejmuje niezbędne działania, aby wprowadzić w życie zmieniony środek ochronny, o ile takie działania byłyby dopuszczalne w świetle jego prawa krajowego w analogicznej sytuacji i powiadamia o tym właściwy organ państwa wydającego, osobę podlegającą ochronie i, w stosownych przypadkach, osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, kiedy ta znajduje się na terytorium państwa wykonującego 2 Właściwy organ państwa wydającego niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wykonującego i osobę podlegającą ochronie o wygaśnięciu lub odwołaniu środka ochronnego, na którym opiera się europejski nakaz ochrony, wydanego w państwie wydającym, a następnie o odwołaniu tego nakazu Artykuł 15 Konsultacje między właściwymi organami W stosownych przypadkach właściwe organy państwa wydającego i państwa wykonującego mogą konsultować się ze sobą w celu ułatwienia bezproblemowego i sprawnego wykonania niniejszej dyrektywy Artykuł 16 Języki Europejski nakaz ochrony jest tłumaczony na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonującego Każde państwo członkowskie może przy przyjęciu niniejszej dyrektywy albo później oświadczyć w deklaracji złożonej w Sekretariacie Generalnym Rady, że będzie akceptowało tłumaczenia na co najmniej jeden inny język urzędowy instytucji Unii 2 Państwa członkowskie mogą zawierać umowy lub porozumienia dwustronne lub wielostronne po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, o ile takie umowy lub porozumienia pozwalają na rozszerzenie celów niniejszej dyrektywy oraz przyczyniają się do dalszego upraszczania lub ułatwiania procedur stosowania środków ochronnych 1 Do dnia (** ) państwa członkowskie podejmują niezbęd- ne działania, by wykonać przepisy niniejszej dyrektywy 3 W terminie ( * ) państwa członkowskie informują Sekre- tariat Generalny Rady i Komisję o obowiązujących umowach i uzgodnieniach, o których mowa w ust 1, które zamierzają nadal stosować Państwa członkowskie informują także Sekretariat Generalny Rady i Komisję o wszelkich nowych umowach lub porozumieniach, o których mowa w ust 2 w terminie trzech miesięcy od ich podpisania Artykuł 19 Wdrażanie 1 Najpóźniej do dnia (*** ) Komisja sporządza sprawozda- nie w oparciu o informacje otrzymane od państw członkowskich na mocy art 19 ust 2 2 Państwa członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji tekst przepisów transponujących do ich prawa krajowego obowiązki nałożone na mocy niniejszej dyrektywy Artykuł 20 Przegląd ( * ) DzU: proszę wstawić datę 3 miesiące po wejściu w życie niniejszej dyrektywy ( ** ) Dz U: proszę wstawić datę 2 lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy ( *** ) Dz U: proszę wstawić datę 4 lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy

12 C 69/10 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Na podstawie tego sprawozdania Rada ocenia: a) w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły niezbędne działania, by wykonać niniejszą dyrektywę; oraz Artykuł 21 Wejście w życie Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej b) zastosowanie niniejszej dyrektywy Sporządzono w 3 W razie konieczności do sprawozdania załącza się wnioski prawodawcze W imieniu Parlamentu Europejskiego Przewodniczący W imieniu Rady Przewodniczący

13 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/11 ZAŁĄCZNIK I EUROPEJSKI NAKAZ OCHRONY, o którym mowa w art 6 DYREKTYWY 2010/ /UE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Z DNIA W SPRAWIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU OCHRONY Państwo wydające: Państwo wykonujące: a) Informacje o osobie podlegającej ochronie: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adresy/miejsca pobytu: w państwie wydającym: w państwie wykonującym: w innym miejscu: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane): Proszę podać następujące informacje, jeżeli są dostępne: Rodzaj i numer dokumentu(-tów) tożsamości danej osoby (dowodu osobistego, paszportu): Rodzaj i numer dokumentu uprawniającego daną osobę do pobytu w państwie wykonującym: W przypadku, gdy osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona, informacje dotyczące przedstawiciela prawnego osoby fizycznej: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Adres służbowy: b) Czy osobie podlegającej ochronie udostępniono jakiekolwiek urządzenia techniczne z myślą o niezwłocznym wykonaniu środka ochronnego: Tak; proszę zamieścić krótki opis wykorzystanych urządzeń: Nie

14 C 69/12 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej c) Właściwy organ, który wydał europejski nakaz ochrony: Oficjalna nazwa: Pełny adres: Nr tel: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) Dane osoby (osób) kontaktowej(-ych) Nazwisko: Imię (imiona): Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Nr tel: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Adres poczty elektronicznej (jeżeli posiadany): Języki, w których można się komunikować: d) Opis środka ochronnego, na podstawie którego wydany został europejski nakaz ochrony: Środek ochronny został wydany w dniu (data: w formacie dd-mm-rrrr): Środek ochronny stał się wykonalny w dniu (data: w formacie dd-mm-rrrr): Sygnatura środka ochronnego (jeżeli jest dostępna): Organ, który przyjął środek ochronny: e) Streszczenie faktów i opis okoliczności, które doprowadziły do nałożenia środka ochronnego, o którym mowa w lit d) powyżej:

15 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/13 f) Informacje o obowiązkach lub zakazach nałożonych za pomocą środka ochronnego na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa: Charakter obowiązku(-ków): (można zaznaczyć więcej niż jeden punkt): zakaz przebywania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa w pewnych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, w szczególności w miejscu zamieszkania osoby podlegającej ochronie lub miejscach, które ta osoba odwiedza; jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, w których lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach nie wolno przebywać osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa: obowiązek przebywania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach w określonym czasie; jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, o jakie określone miejsca i określony czas chodzi; obowiązek polegający na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wykonującego przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa; jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, jakie ograniczenia nałożono: obowiązek unikania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa kontaktu z osobą podlegającą ochronie; jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę przedstawić odpowiednie informacje: zakaz zbliżania się przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość; jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, na jaką odległość osoba będąca przyczyną niebezpieczeństwa może zbliżyć się do osoby podlegającej ochronie; Proszę wskazać, jaki okres ważności ma(ją) powyższy(-sze) obowiązek(obowiązki) nałożony(-ne) na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa: Potwierdzam, że naruszenie powyższego(-szych) obowiązku(-ków) lub zakazów stanowi przestępstwo w świetle prawa państwa wydającego lub może skutkować karą pozbawienia wolności Określenie wymiaru kary, która mogłaby zostać nałożona:

16 C 69/14 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej g) Informacje osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa, na którą nałożono obowiązek(obowiązki) wymienione w lit f) Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe (jeżeli dotyczy): Pseudonim(-y) (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adresy/miejsca pobytu: w państwie wydającym: w państwie wykonującym: w innym miejscu: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane): Proszę podać następujące informacje, jeżeli są dostępne: Rodzaj i numer dokumentu(-tów) tożsamości danej osoby (dowodu osobistego, paszportu): h) Inne okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa potencjalnie zagrażającego osobie podlegającej ochronie (informacje fakultatywne):

17 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/15 i) Proszę zaznaczyć odpowiednie pole i wypełnić: wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, został już przekazany innemu państwu członkowskiemu Jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę podać dane kontaktowe właściwego organu, któremu przekazano wyrok: decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW, została już przekazana innemu państwu członkowskiemu Jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę podać dane kontaktowe właściwego organu, któremu przekazano decyzję w sprawie środków nadzoru: Podpis w imieniu organu wystawiającego europejski nakaz ochrony lub podpis przedstawiciela tego organu potwierdzający zgodność treści nakazu z prawdą: Imię i nazwisko: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Data: Sygnatura akt (jeżeli znana): Pieczęć urzędowa (jeżeli dotyczy):

18 C 69/16 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej ZAŁĄCZNIK II FORMULARZ, o którym mowa w art 8 ust 1 lit d) DYREKTYWY 2010/ /UE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Z DNIA W SPRAWIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU OCHRONY INFORMACJE O NARUSZENIU ŚRODKA OCHRONNEGO, Z KTÓREGO WYNIKA EUROPEJSKI NAKAZ OCHRONY I KTÓRY JEST W TYM NAKAZIE OPISANY a) Dane osoby będącej przyczyną niebezpieczeństwa Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe (jeżeli dotyczy): Pseudonim(-y) (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adres: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane): b) Dane osoby podlegającej ochronie: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adres: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane): c) Informacje o europejskim nakazie ochrony: Nakaz został wydany w dniu: Sygnatura akt (jeżeli znana): Organ, który wydał nakaz: Oficjalna nazwa: Adres:

19 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/17 d) Dane ewentualnego organu odpowiedzialnego za wykonanie środka ochronnego, który został zastosowany w państwie wykonującym zgodnie z europejskim nakazem ochrony: Oficjalna nazwa organu: Imię i nazwisko osoby kontaktowej: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Adres: Nr tel: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Adres poczty elektronicznej: Języki, w których można się komunikować: e) Naruszenie obowiązków określonych w europejskim nakazie ochrony lub inne ustalenia mogące spowodować podjęcie dalszej decyzji: Naruszenie dotyczy następującego(-cych) obowiązku(-ków) (można zaznaczyć kilka pól): zakaz przebywania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa w pewnych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, w szczególności w miejscu zamieszkania osoby podlegającej ochronie lub miejscach, które ta osoba odwiedza; obowiązek przebywania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach w określonym czasie; obowiązek polegający na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wykonującego przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa; obowiązek unikania przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa kontaktu z osobą podlegającą ochronie; zakaz zbliżania się przez osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość; Opis naruszenia lub naruszeń (miejsce, data i okoliczności naruszenia): Inne ustalenia mogące spowodować podjęcie dalszej decyzji Opis tych ustaleń:

20 C 69/18 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej f) Dane osoby kontaktowej, na wypadek gdyby konieczne były dodatkowe informacje dotyczące naruszenia: Nazwisko: Imię (imiona): Adres: Nr tel: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Adres poczty elektronicznej: Języki, w których można się komunikować: Podpis w imieniu organu wydającego formularz lub podpis przedstawiciela tego organu potwierdzający zgodność treści formularza z prawdą: Imię i nazwisko: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Data: Pieczęć urzędowa (jeżeli dotyczy):

21 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 69/19 IV (Informacje) INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ RADA WSPÓLNY WYKAZ UZBROJENIA UNII EUROPEJSKIEJ (przyjęty przez Radę 15 lutego 2010 r) (sprzęt objęty wspólnym stanowiskiem Rady 2008/944/WPZiB określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego) (uaktualnia i zastępuje Wspólny wykaz uzbrojenia Unii Europejskiej przyjęty przez Radę w dniu 23 lutego 2009 r) (WPZiB) (2010/C 69/03) Uwaga 1: Terminy ujęte w cudzysłów ( ) zostały zdefiniowane Należy odwoływać się do definicji terminów załączonych do niniejszego wykazu Uwaga2: W niektórych przypadkach substancje chemiczne są wymienione za pomocą nazwy oraz numeru CAS Wykaz ma zastosowanie do substancji chemicznych o takiej samej formule strukturalnej (w tym hydratów) bez względu na nazwę lub numer CAS Numery CAS są zamieszczone w celu ułatwienia identyfikacji danej substancji chemicznej lub mieszaniny, bez względu na przyjętą nomenklaturę Numery CAS nie mogą być jednak użyte jako niepowtarzalne identyfikatory, ponieważ niektóre postacie substancji chemicznych wymienionych w niniejszym wykazie, a także ich mieszaniny, są lub mogą być oznaczone odmiennymi numerami CAS ML1 Broń gładkolufowa o kalibrze mniejszym niż 20 mm, inne uzbrojenie i broń automatyczna o kalibrze 12,7 mm (0,50 cala) lub mniejszym oraz wyposażenie i specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, w tym: a strzelby, karabiny, rewolwery, pistolety, pistolety maszynowe i karabiny maszynowe; Uwaga Podpunkt ML1a nie ma zastosowania do: a muszkietów, strzelb i karabinów wyprodukowanych przed rokiem 1938; b reprodukcji muszkietów, strzelb i karabinów, których oryginały zostały wyprodukowane przed rokiem 1890; c rewolwerów, pistoletów i karabinów maszynowych, wyprodukowanych przed rokiem 1890, i ich reprodukcji;