Biblia III. By Krzysztof Łukiewski. Copyright 2012 Krzysztof Łukiewski. Smashwords Edition

Transkrypt

1 Biblia III By Krzysztof Łukiewski Copyright 2012 Krzysztof Łukiewski Smashwords Edition

2 Od autora: Drodzy czytelnicy! Co powinno ucieszyć współczesnych czytelników, a niektórych być może zasmucić, to fakt, że powieść ta nie będzie długa i nie będzie zawierała zbędnych, półstronicowych, kwiecistych, metaforyczno-alegorycznych opisów tego, co leżało na jakimś stoliku lub tego, jaki był krój spodni i kolor koszuli bohaterów, albo jeszcze lepiej, jak co pachniało i czym było czuć. Nie będzie przedłużania, bo kto w naszych czasach czytałby takie książki? To nie czasy wieku XIX czy XX, kiedy generalnie nie było tak naprawdę, co robić i ludzie z braku zajęć szwędali się bez celu rozmyślając o niebieskich migdałach. Dziś na myślenie nie ma już czasu, skoro smartfon, komputer, e-pralka i e-lodówka zrobią to za nas. Nie będzie też nic o skomplikowanych społeczno emocjonalno psychologicznych powiązaniach międzyludzkich i społecznych oraz różnych ich aspektach i wariacjach. Tak wiele już o tym napisano, że wystarczy skorzystać z tego, co jest. Problem jednak w tym, że część z nas jest zbyt zajęta zamartwianiem się i ciężką pracą nad poprawą swego mizernego losu, a część pracą nad tym by losem się nie przejmować by w ogóle zawracać sobie głowę traceniem czasu na czytanie książek. Czasy są zbyt nerwowe i niepewne na czytanie opasłych tomisk, nie ten klimat można pewnie powiedzieć (chyba, że jest się dziesięciolatkiem), a publikacja ta, mimo że krótka to cele ma ambitne i może właśnie, dlatego jest idealna na te kryzysowo przejściowe czasy. Na wstępie wypadałoby odnieść się do kontrowersyjnego tytułu tej krótkiej nowelki i stwierdzić:, jakie czasy taki tytuł, ale byłaby to prawdopodobnie zbyt ostra ocena, co nie zmienia faktu, że mimo tak monumentalnego tytułu książka ta mogłaby być jeszcze o połowę krótsza. W przeciwieństwie do dwóch pierwszych części o tym samym tytule, uważne czytanie każdego zdania i analizowanie każdego słowa jest niewskazane. Najważniejsze, to postarać się uchwycić ideę. Może to komuś wydawać się nudne, jak wszystko, co dotyczy filozofii lub polityki, ale tym razem jest przynajmniej generalnie, konkretnie i poza ogólnym filozoficzno-politycznym ględzeniem, do którego wszyscy przywykli. Prezentowane są rozwiązania, a nie tylko ogólne stwierdzenia typu trzeba zrobić, żeby było dobrze. Jest też odpowiedź na proste, ludzkie pytanie niby jak? W każdym razie Pierwszy człowiek był na księżycu ponad pięćdziesiąt lat temu, a ówczesne komputery były wielkości szafy A teraz? Niektóre są wielkości paczki papierosów. Bombarduje nas Internet, telewizja, telefony komórkowe i publiczne kluby, w których bawią się wszyscy. Świat zrobił się wioską Tyle, że ta wioska jest ewidentnie skrzywiona moralnie, ponieważ 2

3 w jednej jej części matki przymierające głodem chowają swoje dzieci, a w drugiej inni operacyjnie zmniejszają żołądki Tak czy siak, na początku XXI wieku wszystko i wszędzie dzieje się szybko, szybko! Dlatego pisarz w naszych czasach powinien (oprócz talentu) posiadać mocno rozwinięte sumienie artysty, które jak filtr, czy bramkarz na imprezie dla VIPów wyrzucał będzie wszystko to, co jest zbędne, nudne i jedynie zmarnuje czas potencjalnego czytelnika nie wnosząc do jego rozumu żadnych pożytecznych czy ważnych informacji, a co gorsze ani krztyny rozrywki. Ostrzegam na wstępie ja, mimo świadomości tej kwestii, do końca pewnie nim nie jestem, choć będąc tego świadom przynajmniej się staram, stąd nowela jest tak krótka, na ile się dało. Książka ta nie opisuje problemów, natomiast pokazuje rozwiązania, nie opisuje tego, co złe, lecz co można byłoby zrobić, żeby było dobrze, nie jest o narzekaniu, jest o szukaniu rozwiązań.... No, i jest w tej książce Krzyś, a Krzysiowi, tak jak i całemu obecnie światu, wciąż się spieszyło, więc szybko, szybko, zaczynamy 3

4 OD WUJKA GUGLA I CIOCI WIKIPEDII: 1. The Septuagint, starożytne żydowskie tłumaczenie Tory na język grecki powstałe pomiędzy III i I wiekiem przed naszą erą i późniejsze, inne księgi anonimowych twórców tłumaczą wszystkie trzydzieści dziewięć przypadków, gdzie występuje hebrajskie słowo messiah, jako Christos. Nowy Testament zawiera grecką formę Μεσσίας, Messias jedynie dwukrotnie w ewangelii Św. Jana, 1:41 oraz 4: Krzyś: imię pochodzenia greckiego, od słów Christos (Chrystus) i phero (nieść). Oznacza: niosący (w sobie), wyznający Chrystusa. 3. W roku 2007 świat nawiedziło ponad 400 klęsk żywiołowych, jest to dziesięciokrotnie więcej niż na początku lat 90. LICZBA W pierwszych 16 wersach Ewangelii Mateusza, raportowania przodków Jezusa od Abrahama, 81 imion męskich jest notowanych. 5. 1:81=

5 Wstęp Rok 1981 był rokiem jak każdy inny, gdzieś ktoś kogoś zabił, gdzieś ktoś się urodził, gdzieś była jakaś wojna, a gdzieś rewolucja. Świat nabierał rozpędu. IBM zaprezentował pierwszy komputer osobisty. Jak świat się przez to zmienił Miały wtedy również miejsce, doniosłe później w skautkach, odkrycia medyczne takie jak odkrycie komórek macierzystych, (z których niebawem zaczęto produkować organy do przeszczepu oraz leczyć wszelakie ciężkie choroby) oraz inne, mniej optymistyczne odkryto nową chorobę AIDS. W tym też, to roku zmarł Bob Marley, a pewien morderca zaczął odsiadywać wyrok śmierci, potem zaczął pisać książki dla dzieci, za które dostał nagrodę literacką i niewiele brakowało, a zostałby laureatem pokojowej Nagrody Nobla. Problem polegał na tym, że nie był zrzeszony w żadnej religii, gdyż wierzył w Jednego i porozumiewał się z Nim bez pośredników. Gdyby nie ten fakt, to bez problemów załapałby się gdzieś na beatyfikację. Chciał zbawić świat i zapewne trochę mu się udało, choć chyba znowu nie do końca, co widać codziennie w wiadomościach. Tego roku miały również miejsce wspomniane wcześniej rewolucje i przewroty. W kraju pochodzenia Krzysztofa panował w tym czasie dziwny stan, zwany wojennym. A może nie taki dziwny, skoro w innym kraju Syrii od 30 lat nie mogą się zdecydować żeby go znieść, kto to wie W tym też roku, miał miejsce zamach na prezydenta Egiptu, (co jest całkiem nieprzypadkowe, jeżeli wierzyć w święte księgi i proroków oraz znaki na niebie i ziemi, które być może ostrzegają przed tym, co ma być lub jest). Dlaczego? Ale wróćmy do głównego wątku historii Mały Krzyś urodził się o jeden miesiąc za wcześnie, pewnego zimowego poranka, dokładnie 8 stycznia 1981 roku, po ośmiu miesiącach i jednym tygodniu ciąży. W skrócie urodził się akurat wtedy zapewne, żeby łatwo mu było zapamiętać. Tak czy owak jego matka, po sześciu miesiącach leżenia z nogami u góry, przez cesarskie cięcie, dała życie wcześniakowi o imieniu Krzyś. Co ciekawe, od razu po poczęciu, lekarze ochrzcili Krzysztofa dzieckiem wysokiego ryzyka, ponieważ mały Krzyś, wtedy jeszcze nawet nie Krzyś, lecz po prostu małe coś, bardzo spieszyło się do wyjścia i dlatego jego matka musiała leżeć we wcześniej podanym położeniu. Ponadto okazało się, że Krzyś mógł poczekać jeszcze trochę, gdyż urodził się mały, słaby i cherlawy; na tyle słaby, że lekarze gotowi byli wypisywać mu akt zgonu. Najpierw wróżyli mu tydzień życia, potem miesiąc, później dwa miesiące, potem rok, potem dwa. 5

6 Jak skończył trzy lata lekarze dali sobie spokój z zabawą we wróżkę i stwierdzili, że żyć będzie, choć ile nie wiadomo?. W każdym razie, od tego czasu, określenie dziecko wysokiego ryzyka oderwało się niejako od osoby Krzysia i całkiem niesłusznie jak się później okaże, zostało ono zapomniane. Krzyś mieszkał w okresie swojej młodości w malutkim jednopokojowym mieszkaniu, na dziesiątym, ostatnim piętrze bloku (nazwa ta określa dokładnie zarówno typ budynku jak i jego kształt), który mieścił się w jeszcze większym bloku, zwanym sowieckim. Jego dzieciństwo przebiegało, w porównaniu do wcześniejszych jak i późniejszych losów, dość typowo, no może oprócz faktu, że zegarki na jego ręce stawały lub zaczynały chodzić do tyłu. Co więcej, w jego obecności psuły się wszystkie inne urządzenia mechaniczne i elektryczne pewne specjalistki od mocy tajemnych stwierdziły, że to wszystko jest wynikiem jakiegoś pola energetycznego, czy czegoś w tym stylu. Prawdopodobnie przez swój przedwczesny start, jako dziecko był mniejszym, nieco nadpobudliwym chłopcem, który od rana do wieczora biegał wraz z innymi dziećmi na placu zabaw. Sąsiadka z pierwszego piętra bloku, która zajmowała się Krzysiem, gdy jego rodzice byli w pracy, zauważyła jedną prawidłowość Krzyś nigdy na nic nie dawał sobie czasu. To było prawdą Krzyś, bowiem uważał, że czasu nie ma. Nie wiadomo w tym momencie, czy świadomości braku czasu nie miał już w łonie matki, co tłumaczyłoby tak wielką jego chęć wyjścia na zewnątrz. W każdym razie, czteroletni Krzyś był przekonany, że z życia musi czerpać jak najwięcej i jak najwięcej spostrzegać i analizować, bowiem żyć będzie jedynie do około trzydziestki, a potem koniec. Ten właśnie koniec napawał go nieuzasadnioną radością. Był to inny świat, do którego zawsze mógł uciec w momencie, gdy świat rzeczywisty stawał się nie do zniesienia i nie do przyjęcia. Tak jak wtedy, gdy brak przestrzeni życiowej, doskwierająca bieda i fruwające talerze przy akompaniamencie wiadomości o głodujących w Afryce rezonowały, co często miało miejsce. Jak jego rodzice się kłócili, a on nie miał gdzie się schować ani gdzie uciec (była to, jak już wspomniano kawalerka) wówczas tłumaczył sobie to nie ważne, wszystko nie ważne, będę żył do trzydziestki, przeżyję, doświadczę i odczuję ile się da, zmienię ten świat, żeby ludzie nie musieli mieszkać w pięć osób na dwudziestu metrach kwadratowych, żeby nie było więcej małych dzieci umierających z głodu, albo takich, co muszą kraść, żeby mieć, co jeść, a jeżeli to za dużo, to zarobię kupę kasy i spadam. Nie wiadomo skąd w tym małym chłopcu tak wielkie ambicje i pragnienia, ale być może, jak twierdzi pewien mędrzec:, jeśli naprawdę z całych sił czegoś się pragnie, znaczy to, że pragnienie owo zrodziło się z Duszy Wszechświata. Być może. Krzyś bardzo wierzył 6

7 w dobro, jako prawdziwe pojęcie, a nie slogan i naiwnie wierzył, że skoro świat jest dobry, a ludzie posiadają wielkie umysły, to przecież świat może być piękny, a fakt, że jeszcze dla tak wielu do końca taki nie jest, albo raczej nie mają warunków by się nim cieszyć, wydawał mu się jedynie drobnym błędem będącym rezultatem zbiorowego niedopatrzenia. Dużo łatwiej natomiast można wytłumaczyć chęć zarobienia kasy rodzice Krzysia często i głównie kłócili się w owym czasie o pieniądze, dlatego zapewne Krzyś, mimo wstrętu do pieniędzy samych w sobie, chciał wtedy mieć ich bardzo dużo. Natomiast słowo spadam oznaczało dla małego Krzysztofa nic innego jak samobójstwo. Takie podejście było jego tarczą, tarczą przed rzeczywistością, tarczą przed nim samym i budzącą się w nim agresją. Mimo, że Krzyś miał wtedy dopiero cztery latka myślał nadzwyczaj dużo i to nad rzeczami, jak na czterolatka, bardzo poważnymi. Doszedł on, bowiem wtedy do wniosku, skądinąd bardzo słusznego, ze świat sam w sobie nigdy nie jest winny jego ani niczyich innych problemów, i że w związku z tym nie powinien on ich na świecie wyładowywać. Mszczenie się jest złe, nie istnieje zasada oko za oko, ząb za ząb, a zatem sens wyładowywania agresji był mu obcy przeciwnie wolał wyładowywać ją na sobie stosując autoagresję. Wymyślił punkt, przesuwając go w czasie, w którym cała ta agresja, jeżeli jeszcze istniałaby, znalazłaby sobie ujście za jakieś dwadzieścia sześć lat i w ten oto sposób przelewał cały gniew w ten jeden przepastny jak przyszłość worek, co pozwalało mu na egzystencję i zracjonalizowanie otaczającego go świata. Krzyś jednak, nie wiedząc nawet o tym, pragnął bardzo, choć podświadomie, ziścić to, co było nie jego chceniem, lecz chceniem jego matki, która krzyczała: ja już dłużej nie mogę!, ja mam dość!, ja już dłużej nie wytrzymam! Były to słowa człowieka na krawędzi, krawędzi końca końca, który jakoś jednak nigdy nie nadchodzi Krzyś działał i myślał tak by koniec nadszedł, żeby był pewny, określony i rychły. Życzył sobie tego z całego serca, tego pragnął najbardziej. Dla niego był to przejaw buntu, buntu bez powodu, lecz powód jakoś nigdy nie był potrzebny, tak samo jak większości nigdy nie jest specjalnie potrzebny powód by żyć, a on widział w otaczającej go rzeczywistości mnóstwo powodów by się z nim rozstać. Krzyś pomimo swego młodego wieku rozumiał jednak, że takie postanowienie jest w pewnym sensie paktem z diabłem, który to pakt podpisałby wykonując swój zamysł pozbawienia się życia, jako że przecież samobójstwo jest grzechem. Myślał jednak, że taki grzech jest najmniejszym z możliwych, i jeżeli człowiek nie popełni żadnych innych, a będzie starał się być jak najlepszy, to Bóg będzie miał nie lada zagadkę, co z takim delikwentem począć. Poza tym życie nie jest przyjemne, gdy jest się nieszczęśliwym, myśli się o śmierci 7

8 lub jej usilnie pragnie, a ciągłe odkładanie tego dylematu w odległą przyszłość zmusza zająć się życiem na bieżąco, w momencie jego trwania, a nie zamartwianiem się nad własnym losem, losem głodujących dzieci w Afryce lub też niepewną czy też w czyjejś opinii beznadziejną przyszłością. Wszystko to jest nie ważne, jest tu i teraz. Tak, więc mały Krzysio został można by powiedzieć, małym wyznawcą zasady carpe diem z wielkimi ambicjami, lecz on zapewne tak wtedy o sobie nie myślał, miał przecież mniej niż dziesięć lat. Mała bomba zegarowa z detonatorem czasowym ustawionym na trzydzieści lat, albo coś koło tego oraz ambitnym planem na życie, żyła więc sobie, dorastając z roku na rok. Dzieciństwo przebiegało praktycznie bardzo normalnie i Krzysiu był pozornie całkiem wesołym i grzecznym chłopcem. Do czasu. Najpierw, po ukończeniu szkoły podstawowej Krzyś poznał odpowiednich ludzi, którzy mieli dostęp do odpowiednich specyfików, na które od dawna już Krzyś miał ochotę. Zapalił marihuanę i od tego czasu wszystko się zmieniło. Detonator czasowy został schowany głęboko do szafy, przestał być oglądany i podziwiany oczyma duszy i zaczął nawet zachodzić kurzem, bowiem Krzyś dzień w dzień znajdował sposób na oderwanie się od rzeczywistości, która przestała być już tak istotna i tak dołująca. Kłótnie jego rodziców zwyczajnie już go nie dotyczyły, a brak sensu takiej rzeczywistości został zamazany. On miał na to swoje, nowe, lekarstwo śmiech. Tak zaczęła się trwająca długie lata przygoda Krzysia z Marysią. Krzyś nie był już pozornie szczęśliwy był po prostu całkiem szczęśliwy. Tak mijało dziesięć lat, w tym czasie bohater naszej historii jak i świat wyraźnie się zmieniał. Telewizorów początkowo nie było, potem były kolorowe, a na koniec stały się płaskie jak obrazy. Telefony wcześniej były analogowe, potem cyfrowe, komórkowe, aż w końcu stały się komputerami, a komputery uprzednio były stacjonarne, potem przenośne, a na koniec w ogóle straciły klawiatury, a do tego niebawem wszystkie przestaną być twarde i zaczną się wyginać. Krzyś przeżył w tym czasie faktycznie tak wiele, ile się dało, dla przykładu: z matecznika komunizmu wybrał się do matecznika kapitalizmu (USA), jego rodzice w końcu wzięli rozwód, wyprowadzili się z 25m 2 do domu jednorodzinnego, za namową pewnej dziewczyny został ojcem, która chyba czuła, że coś jest w nim na rzeczy, choć nie do końca wiedziała co, ale dzięki temu poznał, co to znaczy być ojcem. Zakochał się, żył w miłości i doświadczył jej straty, żył życiem studenta i życiem kloszarda, życiem osoby pracującej i bumelanta, osoby zdrowej i schorowanej, żeby doświadczyć wszystkiego żył kilka żyć na raz. 8

9 Najistotniejsze jednak chyba było to, że przede wszystkim myślał, ciągle i bez przerwy, puszczał swe myśli po nieuczęszczanych torach i poddawał w wątpliwość wszystkie dogmaty, aż pewnego dnia, gdy jeszcze czuł tę miłość, wszystkie te myśli i pragnienia, w tym to jego największe, w końcu złożyły się w jedną spójną całość, którą ludzie nazywają wizją, a ludzi takich wizjonerami. I tak został Krzyś wizjonerem I A gdy powoli miał nadejść czas, gdy zaświeci gwiazda, a księżyc zatrzęsie się i nadejdą inne dziwne rzeczy, a wśród ludzi zapanuje chaos było lato. Ciepłe powietrze, a w szczególności słońce pozwalało wszystkim ładować życiowe akumulatory. Krzyś spoglądał na zegarek mniej więcej, co dwadzieścia sekund, gdy w tym czasie jego mózg pracował na pełnych obrotach tyle, że na biegu jałowym. Jego myśli latały bez składu i ładu. E niedługo miała się pojawić i w końcu miał podzielić się z kimś, co od tak dawna siedziało w jego głowie. Czekał w samochodzie przełączając kanały w radiu i wiercąc się nerwowo. Choć słońce grzało niemiłosiernie Krzyś nie miał zamiaru wychodzić, gdyż z tego miejsca dokładnie widział każdą z dróg, którą E mogła przyjść na spotkanie. Był pewien, że rozpozna ją nawet z daleka, choć nigdy wcześniej jej nie widział. Gdy jego oczy zwrócone były akurat w stronę zachodnią w jego polu widzenia pojawiła się już E. Krzyś odwrócił głowę w prawo, tylko na chwilę, chcąc dalej wypatrywać strony zachodniej. Potem tępo patrzył jeszcze w tamtą stronę przez kilka sekund, po czym odwrócił się gwałtownie szukając obiektu, który przywołał jego spojrzenie. I ukazała się ona. Piękna, wysoka, szła krokiem dystyngowanym, niespiesznym i pełnym gracji, jak kobiety z poprzednich epok, niespotykanym w obecnych czasach. Gdy zadzwonił telefon, czego Krzyś nie mógł usłyszeć, usiadła na chwilę na ławce. Gdy założyła jedną szczuplutką nogę, będącą marzeniem wielu kobiet, na drugą, jego serce stopniało do reszty. Wysiadł z samochodu i niespiesznym krokiem ruszył w stronę ławki, na której siedziała E, rozmyślając nad tym czy być sobą i tak jak planował podzielić się z nią swoją wizją, czy być raczej spełnieniem oczekiwań tej pięknej damy na ten piękny letni dzień. Dystans do przebycia nie był zbyt długi i zanim się namyślił był już przy ławce. Witaj! powiedział uśmiechając się. Witaj królu parkietu zadziornie odparła E. Więc, jaki masz plan na ten piękny dzień? Idziemy na plażę? Ok. odparł nie wiedząc za bardzo, od czego zacząć. 9

10 Do morza prowadziła krótka brukowana dróżka pośród wielkich kasztanów, a na jej końcu stała ławka, na której na chwilę usiedli i zdjęli buty. Zaraz potem E złapała go za rękę i podskakując prowadziła go na swoje ulubione miejsce. Usiedli naprzeciw siebie, po czym E widząc niezdecydowanie Krzysia bezpardonowo rzekła: Pocałuj mnie podrywaczu zaśmiała się. Dobrze sama ta odpowiedź, niepoparta czynem, już ją zdziwiła, ale to miał być dopiero początek jej zdziwienia, ale najpierw chcę ci coś pokazać powiedział wyciągając z torby laptopa wtedy będziesz po części wiedziała, czemu w ogóle tak zależy mi na tym, co robię, na tym, co chcę osiągnąć w tej mojej misji. Przeczytaj to powiedział. E z lekkim zdziwieniem, szczególnie po wczorajszym spotkaniu w klubie, widząc tę ładną buźkę nigdy by nie przypuszczała, że może mieścić się w niej cokolwiek więcej niż sex, drugs and rock and roll, dlatego zaintrygowana położyła komputer na kolana i zaczęła czytać: Prawa człowieka a statystyki: 1. Połowa świata prawie trzy miliardy ludzi żyje za mniej niż dwa dolary na dzień. Ta wielkość jest oparta na współczynniku siły nabywczej (PPP purchasing power parity), co oznacza w praktyce, że ceny dóbr w krajach równają się i dlatego też dana osoba mogłaby kupić taką samą ilość dóbr za daną sumę pieniędzy w każdym kraju. Innymi słowy, gdyby biedna osoba z biednego kraju, która żyje za dolara dziennie, przeprowadziła się np. do USA, bez żadnej zmiany w jej dochodach, wciąć żyłaby za dolara dziennie. 2. Zaledwie 12% populacji zużywa 85% wody, te 12% nie żyje w krajach Trzeciego Świata. 3. PKB czterdziestu ośmiu najbiedniejszych krajów jest mniejszy niż bogactwo trzech najbogatszych ludzi. 4. Kraje rozwijające się wydają 13 $ na spłatę długów za każdego, 1 $ jakiego otrzymują w subwencjach. Źródło Global Development Finance, World Bank, Prawie miliard ludzi weszło w 21 wiek nie będąc zdolnymi do przeczytania książki lub nawet podpisania się. 6. Mniej niż 1% sumy, jaką świat wydaje na broń była potrzebna, aby do roku 2000 wszystkie dzieci uczęszczały do szkół jednak tak się nie stało. 10

11 7. 51% ze 100 najbogatszych instytucji na świecie to korporacje. 8. Najbogatsza nacja na Ziemi ma największą przepaść między bogatymi i biednymi spośród wszystkich krajów zindustrializowanych. 9. Im biedniejsze państwo tym większe prawdopodobieństwo, że spłata jego zadłużenia jest odciągana wprost od ludności, która ani nie podpisywała umów o pożyczkę, ani też nie dostała żadnych pieniędzy % populacji w krajach rozwiniętych konsumuje 80% dóbr tego świata. 11. Połączone bogactwo 200 najbogatszych ludzi osiągnęło trylion dolarów w roku 1999, połączone bogactwo 582 milionów ludzi z 43 najbiedniejszych państw wynosi 146 milionów miliarderów w 2001 zarejestrowało majątek wartości 1,54 tryliona dolarów, jest to dużo więcej niż produkt narodowy wszystkich nacji regionu subsaharyjskiej Afryki (929,3 miliony dolarów) a nawet więcej niż regionów bogatych w ropę z bliskiego wschodu i północnej Afryki (1,34 tryliona). Posiadają oni również majątek większy niż połączone dochody biedniejszej połowy całej światowej populacji. 13. Całkowita suma majątku najbogatszych 8,3 miliona ludzi na świecie wzrosła o 8,2% do 30,8 trylionów w 2004 r. dając im kontrolę nad prawie jedną czwartą światowych aktywów finansowych. Innymi słowy, około 0, 13 % populacji świata kontroluje 25 % światowego bogactwa w roku Zgodnie z danymi UNICEF dzieci ginie codziennie z powodu ubóstwa. Umierają cicho w jakichś najbiedniejszych wioskach na świecie, poza kontrolą i świadomością świata dziennie, to w każdym tygodniu, lub niewiele mniej niż 11 milionów w ciągu roku tyle dzieci umiera przed ukończeniem piątego roku życia. 15. Około 6 milionów dzieci umiera rocznie z powodu głodu. Źródło: 11

12 16. Dla wzrostu ekonomicznego i prawie wszystkich innych wskaźników ostatnie 20 lat (obecnej formy globalizacji od 1980 do 2000 r.) pokazały bardzo wyraźny spadek w postępie w porównaniu z poprzednimi dwiema dekadami ( ). Dla każdego wskaźnika podzielono państwa na 5 w miarę równych grup, na podstawie poziomu, jaki osiągnęły na początku okresu (1960 lub 1980). Wnioski: wzrost: spadek wskaźników wzrostu gospodarczego był najbardziej wyraźny i dotyczył wszystkich grup państw, przewidywana długość życia: postęp w przewidywanej długości życia również został dla 4 z 5 grup państw, z wyjątkiem najwyższej grupy (przewidywana długość życia lat), umieralność noworodków i dzieci: postęp w redukcji umieralności niemowląt był również znacząco niższy w okresie globalizacji ( ) niż przez poprzednie dwie dekady, edukacja i umiejętność czytania i pisania: postęp w edukacji również zwolnił podczas okresu globalizacji. Statystyki dotyczące dzieci: 1. Liczba dzieci na świecie 2,2 miliarda. 2. Liczba dzieci żyjących w nędzy 1 miliard (co drugie dziecko). 3. Z pośród 1,9 miliarda dzieci żyjących w krajach rozwijających się: 640 milionów bez odpowiedniego schronienia (1 na 3), 400 milionów bez żadnej dostępu do bezpiecznej wody pitnej (1 na 5), 270 milionów bez żadnego dostępu do usług medycznych (1 na 7). 4. Dzieci nieuczęszczające do szkoły w skali całego świata 121 milionów ,6 miliona dzieci zmarło w 2003 r. przed ukończeniem 5 roku życia (jest to tyle samo ile wynosi populacja dzieci we Francji, Niemczech, Grecji i Włoszech). Weźmy również pod rozwagę takie oto zestawienie ukazujące globalne priorytety w wydatkach w 1998 r.: kosmetyki w USA 8 miliardów $, lody w Europie 11 miliardów, perfumy w Europie i USA 12 miliardów, 12

13 karmy dla zwierząt w Europie i USA 17 miliardów, papierosy w Europie 50 miliardów, napoje alkoholowe w Europie 105 miliardów, narkotyki w świecie 400 miliardów, wydatki na wojsko na świecie 780 miliardów, i porównajmy je z tym, co nazwane było dodatkowymi kosztami w celu osiągnięcia powszechnego dostępu do podstawowych usług we wszystkich krajach rozwijających się: edukacja podstawowa dla wszystkich 6 miliardów, woda i urządzenia sanitarne 9 miliardów, zdrowie rozrodcze dla wszystkich kobiet 12 miliardów, podstawowa opieka zdrowotna i wyżywienie 13 miliardów. I ze zrealizowanym programem ratunkowym dla amerykańskiego sektora finansowego 700 miliardów. II To jest straszne powiedziała i cała radość z tego słonecznego dnia nagle gdzieś się ulotniła. Miała nadzieję na romantyczne spotkanie, a zrozumiała, że po tym, co przeczytała dziś raczej nie może na to liczyć. Była z jednej strony zdziwiona, że w tej ładnej główce kryją się takie przemyślenia i trochę zła na niego, że porusza takie tematy w tak piękny słoneczny dzień, gdy ostatnio tak mało ich było, ale jakaś mała jej cząstka zaczęła być ciekawa, do czego zmierza. I, to jest ten TWÓJ PLAN!? powiedziała z wyrzutem odkładając laptopa. To jest tylko, dlaczego, to jest jedynie teraźniejsza rzeczywistość, a jednocześnie moja motywacja odparł. E, nawet na niego nie spojrzała wyglądając w stronę spokojnego morza. Krzyś popatrzył na jej słodką nadąsaną buzię i również zaczął patrzeć na morze. Gdy ich policzki dotknęły się szepnął: To co, mam ci opowiedzieć, jaki mam plan, żeby to w końcu zmienić? 13

14 E odwróciła się chcąc spojrzeć mu w oczy, aby sprawdzić w nich czy to prawda i gdy spojrzała w te brązowe ślepia święcące się do niej z pewnością, podświadomie zdziwiona tym, co zobaczyła, odparła uśmiechając się: Tak. Dobrze, ale najpierw trochę mistycyzmu, żeby to wszystko było trochę bardziej wiarygodne i przekonujące rzekł z ironią w głosie no i ciekawsze dodał no dobra, więc po pierwsze to wiesz, że ma przyjść ktoś na dwa tysiące lat po Chrystusie ciągnął dalej, już bardziej poważnym, wręcz teatralnie poważnym tonem. Taak z początkowym zdziwieniem odparła E, lecz gdy spojrzała na uśmiechniętego Krzysia patrzącego na nią z dziwną pewnością siebie dodała ze słodyczą w głosie, aby kontynuował przedstawienie mów, mów - rzekła. Raz w życiu otworzyłem Biblię podrapał się po głowie to znaczy raz ostatnio, od czasu jak pamiętam stwierdził, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu i tam był taki wers, że ten ktoś, kto ma przyjść za te dwa tysiące lat po Chrystusie, ma oddzielić dobrych od złych? No, no i z niecierpliwością w głosie powiedziała E. Czekaj zaraz przejdę do konkretów, jeszcze tylko jeden fakt, który widziałem gdzieś w telewizji, chyba na dwójce, że już biegają po świecie wyznawcy islamu i szukają tego gościa tu zrobił teatralną przerwę i dodał i ten gość ma podobno mieć, zgodnie z ich księgami, znamię na lewym policzku znowu zrobił przerwę. E domyśliła się po chwili, dokąd zmierza i badawczo spojrzała na jego twarz. No i co? spytała. No spójrz na mój lewy policzek. Spojrzała jeszcze raz, tym razem precyzując swoje spojrzenie z całej twarzy na jedynie wskazany fragment. No faktycznie masz pieprzyk stwierdziła i uśmiechnęła się, bo znowu zaczęło robić się ciekawie. Aha i jeszcze jedno rzekł Krzyś, jakby o czymś zapomniał i w tym islamie jest napisane, że ten koleś ma przyjść i powiedzieć jak ma być i tak będzie i wszyscy powinni go słuchać. E patrzyła na niego coraz bardziej zdziwiona, zaciekawiona i rozbawiona. No dobra, to teraz może trochę bardziej na poważnie. Opowiem ci o świecie z mojej głowy, moim wymyślonym wymarzonym świecie, mojej wizji świata, o tym jak to według mnie niedługo będzie. Ok? 14

15 Tak, tak! odparła. Ach, powinienem, może jeszcze na wstępie, podać ci parę faktów naukowych, żeby określić kontekst, punkt, w jakim nasz świat się znajduje. Wiesz na przykład, że wymyślili kamerę dla ślepych, taki chip, który się wszczepia do mózgu, żeby mogli widzieć. Na razie działa w czerni i bieli i do tego trzeba nosić przy sobie taką małą skrzynkę, ale pracują już nad taką, co będzie działać w kolorze. I na przykład wymyślili też taki inny chip do mózgu, żeby kadłubki tu wykonał adekwatną pozę ludzie bez rączek i nóżek, mogli sterować komputerem za pomocą myśli na razie jest to na poziomie poruszania myszką, góra, dół i prawo, lewo. Oprócz tego pracują nad takim nowym rodzajem chipów, które mają zastąpić kody kreskowe, i w ten sposób nie trzeba będzie tych biednych kobiet, co siedzą przy tych czytnikach. Po prostu przejeżdżasz wózkiem przez bramkę i komputer liczy wszystko, co masz w wózku i do tego już niedługo płacić będziemy swoim smartfonem zbliżając go tylko do czytnika, który sam ściągnie punkty z karty zaśmiał się, pomyśl ciągnął dalej, że domy, mogłyby być budowane przez roboty, a pola orane przez automatyczne traktory. Super, czyż nie? E kiwnęła głową na znak zgody. I jeszcze opowiem ci o takiej ciekawej teorii opartej na tempie rozwoju procesorów komputerowych, których moc obliczeniowa podwaja się, co każde dwa lata, albo coś koło tego. W każdym razie jest teoria, według mnie całkiem słuszna, że nasz świat rozwija się dużo szybciej niż świat pięćdziesiąt, sto, czy chociażby sto pięćdziesiąt lat temu. Chodzi o to, że tempo rozwoju od czasu wynalezienia procesora komputerowego wzrasta w takim tempie: kładziesz ziarenko, następnie za dwa lata dwa ziarenka, następnie cztery, a potem osiem, szesnaście, trzydzieści dwa, sześćdziesiąt cztery i tak dalej. Zawsze dwa razy więcej no tak jak w procesorach nie? Masz 128, 256, 512, 1024 i tak dalej. Więc skoro wynaleźli ten procesor w tysiąc dziewięćset czterdziestym którymś, a komputer wtedy był wielkości szafy, a teraz mamy dwa tysiące jedenasty i komputer jest czasami wielkości paczki papierosów, to praktycznie walimy już pionowo w górę mówiąc to wyciągnął w górę rękę ukazując krzywą odzwierciedlającą tą ideę. Naprawdę ciekawa teoria przyznała E. Szkoda tylko, że niezbyt skutecznie to wykorzystujemy. Nasz system polityczno ekonomiczny jest jak przedwczorajszy pampers wtrącił Krzyś z nutą nostalgii, ale zaraz otrząsnął się z tej myśli i powiedział: 15

16 Ale wracając do tematu kontynuował żyjemy w czasach industrializmu, technologii, po prostu w zajebistych czasach, czyż nie? Niewątpliwie odpowiedziała, ale co to wszystko ma do rzeczy? Jaki jest ten twój plan? Ok., w końcu, chyba naprawdę jesteś ciekawa rzekł z niekrywaną satysfakcją, więc teraz opowiem ci o tym moim świecie, jak myślę, niedługo on będzie tak wyglądał i jak to osiągnąć. Znowu skinęła głową i uśmiechnęła się, co wywołało naturalny uśmiech również na twarzy Krzysia. No właśnie kontynuował, więc skoro jest dobro, a jest, nie? I skoro jest zło, nie?, to powinno być na ziemi adekwatnie niebo i piekło, więc najpierw opowiem ci, jak zorganizować niebo na ziemi. Podam ci instrukcję how to make poverty a history uśmiechnął się i przepraszam, że jestem w tym trochę niepoważny, ale pozory to tylko pozory nie są ważne. Prawda jest najważniejsza dodał a w ogóle, to plan jest tak naprawdę w swym założeniu bardzo prosty i nie trzeba profesora ekonomii, żeby go zrozumiał. To może zacznę tak powiedział gdyby porównać tą misję wyeliminowania nędzy i innych okropności do budowania domu choćby to, co jest potrzebne? Żeby wybudować jakikolwiek budynek potrzebny jest plan i tak samo jest ze zmienianiem świata i z zaspokajaniem ludzkich potrzeb. Potrzebny jest plan. Trzeba wiedzieć, co, ile i gdzie. Zatem bierzemy te super komputery, co wymyślają bomby atomowe i wysyłają rakiety w kosmos, bierzemy dane z programu Google Earth i map geograficznych, liczymy ile jest ludzi na ziemi, bierzemy średnie zużycie dóbr, jakie występuje w tak zwanych krajach rozwiniętych, gdzie ludzie używają mydła, kremów, proszków do prania, telefonów komórkowych, kina, imprez, basenów, siłowni etc. Potem wklepujemy tym super komputerom, w tę makietę z Google Earth, taki program coś a la sim city, oczywiście ten program musiałby być trochę bardziej rozbudowany, ale w ogóle znasz tą grę? zapytał. O dziwo, mimo tego, że E była kobietą, ponownie odpowiedziała twierdząco i nawet, aby upewnić Krzysia, że tym razem jej kiwnięcie nie jest jedynie czystym gestem opowiedziała pokrótce o tej grze strategicznej i na czym ona polega. No właśnie ciągnął dalej i te komputery wyliczają ilu ludzi potrzeba, do jakiej pracy, oczywiście przy użyciu najnowszej i najbardziej ekologicznej technologii w każdej gałęzi produkcji, do wytwarzania wszystkich tych dóbr, jakie człowiek chce i potrzebuje posiadać do komfortowego i ciekawego życia, budowy odpowiedniej ilości 16

17 domów, kin, szkół, bibliotek, basenów, dróg i tak dalej. I w związku z tym, ile każdy człowiek musi w życiu przepracować, żeby wszyscy mieli to, czego chcą. A tłumacząc to od dupy strony, albo, innymi słowy, z drugiej strony zaśmiał się od strony obywateli to wyglądałoby to tak, że istniałaby taka strona internetowa, coś na wzór obecnych sklepów internetowych z mydłem i powidłem, gdzie każdy zaznaczyłby wybrane przez siebie produkty. Wiesz, tak jak w biblii proście, a będzie wam dane trzeba to zdanie wprowadzić w życie. Po prostu bierzemy i robimy (to znaczy ograny państwa) ankietę w internecie, gdzie każdy zaznacza, co chce i czego potrzebuje i oczywiście również swoje talenty i ilość pracy, jaką jest gotowy poświęcić by zaspokoić swoje potrzeby. Taką ankietę przeprowadzać się będzie wśród wszystkich mieszkańców ziemi. Za dziadka, który nie zna się na komputerach, może wypełnić wnuczek, a za dziecko jego rodzic, w każdym razie w tej ankiecie będą zawarte wszystkie rzeczy, jakie człowiek może potrzebować bądź sobie zażyczyć, począwszy od wyboru produktów spożywczych, chemii, RTV-AGD, przez wycieczki zagraniczne, hobby, mieszkanie, meble i tak dalej, po prostu wszystko. Jak przykładowo ktoś ma już dom, to nie zaznacza, jak ktoś nie ma, to zaznacza, jeden chce jeść same warzywa, inny tylko mięso i tak dalej, każdy wpisuje, co chce. W każdym razie chodzi o to, że wszystko jest policzalne, a w obecnych czasach mamy sprzęt i technologię, żeby te wszystkie dane w łatwy sposób zebrać i wszystko policzyć. OK? Ok., tylko nie mów od dupy strony, bo ja bym się na miejscu tych obywateli bardzo obraziła uśmiechnęła się. Masz rację odparł Krzyś wcale nie mam tych obywateli w dupie, bo w końcu właśnie dla nich, dla ludzi, na to wpadłem. A gadam tak, pewnie przez to życie na podwórku i zbuntowaną naturę, przez to mój język jest mało wykwintny i elokwentny, a czasami nawet chamski zaśmiał się, aż dziw bierze, że skończyłem studia. Coś w tym jest Krzysiu, no i mam taką nadzieję rzekła, uśmiechając się, ale opowiadaj dalej. No i potem prognozuje się produkcję określonych dóbr, sprawdza możliwość, termin realizacji możliwie wszystkich zadań i w związku z tym ilu ludzi potrzeba, do jakiej czynności, żeby to się stało, i produkować powinno się tylko to, co najlepsze, bo produkcja tego i tak nie wymaga większych nakładów pracy ani materiałów. Bo jaki sens robić pończochy, żeby się darły skoro można produkować praktycznie niezniszczalne? Jedynie wymaga tego, co najlepsze, tego, żeby ci, co to wymyślili chcieli podzielić się tym 17

18 ze światem, a każdy dobry człowiek tego właśnie chce. Tak jak każdy dobry człowiek chce pracować na swoje utrzymanie i dla dobra innych, rozumiesz mnie? To proste, prawda? Chyba tak, to znaczy, że chciałbyś wprowadzić komunizm po prostu? Tak? Każdemu po równo? Tak myślałem, że to powiesz. Właśnie nie! Chodzi o to, żeby każdy mógł mieć, choć to minimum humanizmu, na pewno nie komunizm, no może z ideą marksizmu czy socjalizmu ma to coś wspólnego, ale z komunizmem, czyli że wszystko miałoby być państwowe, ludzie inwigilowani, a partii nie wolno krytykować, to na pewno nie. Według mnie, to w ogóle ten język, te nazwy, terminologie są archaiczne i nie pasują nijak do teraźniejszości. Ja na przykład, jeżeli chodzi o gospodarkę, to chyba można nazwać moje poglądy lewicowymi, choć nie jestem pewien, ale jeżeli chodzi o sprawy takie jak tożsamość narodowa, patriotyzm czy moralność to raczej jestem prawicowy. Prawica, czy lewica, co za różnica zaśmiał się. To, jaki miałby być to ustrój? spytała E. No właśnie, sęk w tym, że sama nazwa, czy rodzaj ustroju nie jest w tym wszystkim w ogóle ważny, może być kapitalizm, może komunizm, a najlepiej hybryda obu. Ważne jest, że ludzie są równi, że jesteśmy jedną ludzką rodziną, że są prawa człowieka i nie może być tak, że miliony umierają z głodu. Ważne jest to, co powiedziałem przed chwilą. Ważne jest, kto i co chce oraz co jest gotowy zrobić by osiągnąć swój cel. Jaką ma motywację i predyspozycje, a potem ważne jest stworzenie dobrego planu osiągnięcia tego celu. Czy przykładowo jogurt lub samochód będzie produkować firma Danone należąca do kogoś tam czy państwowa mleczarnia, albo auto produkować będzie państwowa, czy prywatna firma jest w tym świetle drugorzędne, ważne jest na ile i jakich jogurtów, albo aut jest zapotrzebowanie i ewentualnie kto, na co zasłużył. Rozumiesz? Chyba tak, ale co będzie, jeżeli każdy będzie chciał dwa samochody, trzy domy i sto jogurtów? No cóż... Jak mówił Gandi, ziemia na pewno jest w stanie zaspokoić potrzeby wszystkich ludzi, ale nie chciwość jednej osoby, dlatego jeżeli ludzie w tej ankiecie pozaznaczaliby tak, to symulacja wykazałaby pewnie, że niemożliwe jest osiągnięcie celu polegającego na takim dobrobycie, a raczej rozpuście i należałoby wszystkim oznajmić, że w związku z tym, że wszyscy są tak pazerni i chciwi nikt nie będzie miał nic, dalej będzie 18

19 tak jak jest, czyli biedni będą biednieć, a bogaci się bogacić i każdy każdego będzie starał się wykorzystać. Ale myślę, że nie będzie tak źle, szczególnie, że większość ludzi nie ma nawet własnego pokoju, więc będą w stanie zrozumieć sens i logikę tego wszystkiego. Większość ludzi pragnie znaleźć miłość, założyć rodzinę, mieć dzieci, jeździć na wakacje, zwiedzać i tak dalej. Jeżeli ze swojej pracy są w stanie zapewnić sobie to wszystko są po prostu szczęśliwi, a cała reszta leni i degeneratów dostanie minimum pozwalające na egzystencję. To znaczy, jeżeli ktoś zaznaczy, że chce trzy samochody, dwie wille i dziesięć kilo mięsa dziennie, a nie miał ani chęci ani motywacji by skończyć podstawówkę, a do tego zaznaczy, że nie ma zamiaru podjąć jakiejkolwiek pracy, to system również może wziąć to pod uwagę i takich delikwentów po prostu nie brać zupełnie na serio, co nie zmienia przecież faktu, że akurat jogurtów, chleba i zamulaczy życiowych spokojnie dla nich wystarczy. Chodzi o wprowadzenie odpowiedniego modelu sprawiedliwości społecznej, parytetu wykształcenia, zdolności, pracowitości i motywacji. Rach ciach ciach i gotowe. A jeżeli chodzi o prawo, zakazy i nakazy, to wszystko już zostało wymyślone i nie trzeba Ameryki odkrywać. Jest dekalog, są prawa człowieka, kodeksy karne i cywilne, trójpodział władzy i tak dalej, a zresztą zasady typu, czy wolno pluć gumą do żucia na ulicy, albo czy wolno pić piwo, czy palić papierosy, czy całować się publicznie mogą być różne w różnych częściach świata, bo w końcu ludzie są trochę różni i różne są ich historie i tu zrobił małą przerwę, a na jego twarzy widać było jakby dziecięce zagubienie, gdyż gonitwa myśli, za którą podążał nagle urwała się. E zauważyła to, przysunęła się do niego bliżej, uśmiechnęła sie, po czym pocałowała go w policzek. Nagle jakby coś mu się przypomniało, zaczął znowu. Aha, ale jest tu jeden haczyk, jeżeli ludzie mieliby takie niebo na ziemi, to jest jeden problem. A mianowicie? zapytała. No taki, że możemy zacząć się rozmnażać również na skalę przemysłową i zjemy tą naszą ziemię, jak szarańcza uśmiechnął się zresztą, teraz już jesteśmy w trakcie, tak więc wpadłem na pomysł, najprostszy jaki mi przyszedł do głowy w tej chwili, żeby wprowadzić generalną zasadę i propagować (nie nakazywać tylko pokazywać konsekwencje innego scenariusza), że każda kobieta może mieć maksymalnie dwójkę dzieci. W końcu przecież największym szczęściem jest być za młodu wystarczająco rozważnym, a jednocześnie romantycznym, aby doczekać poznania tego jednego, zakochać się z wzajemnością i potem mieć dzieci. A przecież już liczba nie ma tutaj znaczenia, grunt, że jest choć jedno czy dwójka dzieci, obiektów rodzicielskiej miłości, ale 19

20 najważniejsze, że w ten sposób nasza liczba pozostanie na w miarę stałym i przewidywalnym poziomie. Pasuje? No tak, a co będzie, jeżeli będzie jedno dziecko więcej? spytała E. Nic odparł wypadki się zdarzają, i nie wszystkie kobiety przecież będą miały dwójkę dzieci, więc jakoś to się pewnie zbilansuje znowu się uśmiechnął, przecież wiadomo, że nie będziemy ich zabijać, prawda?, chodzi tu bardziej o kwestie świadomości i propagowania właściwych społecznie postaw. Żeby ludzie rozumieli, że ma to głębszy sens poza samym ograniczaniem, choćby dla ekologii, dla środowiska, jak i dla możliwości stworzenia dobrobytu dla wszystkich. E coraz bardziej promieniała, słysząc pomysłowość Krzysia, a Krzyś również, choć bardziej skrycie radował się, że jest w końcu ktoś, kto chce wysłuchać jego głupiego gadania, a do tego zgadza się z nim i wierzy w to już, tak samo mocno jak on. On czuł się zwykłym człowiekiem, no może z lekkim świrem, ale raczej bez super mocy. No dobrze Mesjaszu, co jeszcze mi opowiesz? Krzyś znowu zamyślił się przez chwilę, po czym znowu zaczął: Ach, właśnie, a propos uśmiechnął się znacząco jeszcze jedna rzecz, o której zapomniałem. Kiedy jakieś 500 lat p.n.e., pierwszy raz tłumaczono Torę na język grecki na zlecenie któregoś z potomków Aleksandra Wielkiego, wszystkie 39 przypadków, gdzie występowało słowo Mesjasz uczeni przetłumaczyli, jako Christos, czyli, przecież po grecku Krzyś, czyli tak, jak mam na imię. Więc też pasuje zaśmiał się, ale te wszystkie mistyczne wiadomości przekazuję ci tylko, ponieważ je odkryłem buszując po necie i jakoś tworzą one logiczną całość z moim pomysłem. Ale wcale tak być naprawdę nie musi, i nie to jest ważne. Nie trzeba traktować tego poważnie. Poważnie traktuj mój pomysł i przekonania, bo one są dla mnie najważniejsze. Jak mawiał Aleksander Macedoński, człowieka mierzyć powinno się po zamiarach, a moje są dość ambitne, nie uważasz? zaśmiał się znowu. E patrzyła na niego wielkimi niebieskimi oczami pełnymi zdumienia. Ale jedna rzecz nie dawała jej spokoju, więc spytała: No i świetnie, sam pomysł jest naprawdę interesujący Krzysiu, ale mam jedną wątpliwość powiedziała, nie będąc do końca przekonana jeszcze do jednej podstawowej rzeczy, a jak twoim zdaniem miałoby się to stać? No cóż, to chyba oczywiste? Skoro każdy miałby wypełnić ankietę, gdzie zaznaczałby wymarzoną pracę i inne zajęcia, które mógłby wykonywać, swój ulubiony kolor papieru toaletowego i wystrój wnętrza swojej chatki i to nie miałoby być problemem, 20