z Bogiem Duchowa u nas na Świecie rekolekcje BIULETYN WSPÓLNOTY ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 1

Transkrypt

1 BIULETYN WSPÓLNOTY ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO Nr 85 lipiec-wrzesień 2009 Aby byli Jedno Świadectwa z Zakopanego Duchowa odnowa DOkument końcowy z Alicante Jezuici na Świecie Relacja z INDII Wakacje z Bogiem Spotkanie wżch w rogowie Zawsze u nas n konferencja o. Dariusza Michalskiego n codzienne rekolekcje n wiadomości ze wspólnot lokalnych lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 1

2 Od redakcji Rekolekcje w Rogowie Ulubione miejsce medytacji Wspólna modlitwa Spis treści n Słowo od redakcji n Wprowadzenie Krystyny Seremak KILKA MYŚLI OD n Konferencja o. Dariusza Michalskiego SJ n Modlitwa za kapłanów FORMACJA n Relacja ze Zgromadzenia Europejskiego n Dokument końcowy z Alicante n Spotkanie miłości Rogów n Istota charyzmatu WŻCh świadectwa JEZUICI NA ŚWIECIE n Indyjska próba APOSTOLSTWO n Dla dziewczyn z Indii n Codzienne rekolekcje WAKACJE Z BOGIEM n Aby byli jedno spotkanie w Zakopanem n Dzielenie się słowem wrażenia z Zakopanego KALENDARZ n Terminy rekolekcji Z ŻYCIA WSPÓLNOT n Co u nas słychać Właśnie minął rok, odkąd nowa ekipa prowadzi Wspólnotę w Misji. Był to dla nas trudny czas, zmieniały się osoby wewnątrz redakcji. Trzeba było nauczyć się specyfiki pracy w biuletynie, musieliśmy poznać nowe osoby. Nie zawsze udawało nam się ze wszystkim zdążyć na czas, za co przepraszamy. Ale też nie zawsze zależało to od nas. Dlatego jesteśmy wdzięczni wszystkim, którzy nas wspierali, pisali artykuły, przysyłali zdjęcia, otoczyli modlitwą. Mamy nadzieję, że teraz po wakacjach, gdy wszyscy wróciliśmy do domów i naszych wspólnot wypoczęci i pełni zapału, ta współpraca będzie jeszcze lepsza. Zależy nam, aby wspólnoty lokalne mocniej włączyły się w tworzenie Wspólnoty w Misji. Bez Was ten biuletyn będzie bardzo ubogi. Dlatego ponawiamy apel piszcie do nas o wszystkim, co się u Was dzieje. Z Waszych stron internetowych dowiadujemy się, że organizujecie interesujące wydarzenia, macie ciekawe plany i zaangażowania. Piszcie do nas o tym wszystkim! Wraz z rozpoczynającym się nowym rokiem szkolnym mamy nadzieję, że zasypiecie nas swoimi artykułami. Życzymy tego sobie i Wam. Dzięki Waszej pomocy biuletyn będzie pełniej spełniał swoją rolę informacyjno-formacyjną. o. Artur celebruje Eucharystię grupa dzielenia. od lewej: Krysia Seremak, Renata Zakęs, Ela Roczyniewska, Dorota Gabor wprowadzenie do modlitwy o. Artura Pierwszy ministrant na rekolekcjach Czesław Broda z łódzkiej WŻCh Kochani WŻch-owcy i Czytelnicy naszego biuletynu! Minął już gorący czas urlopów i wakacji. Kolejny numer naszego biuletynu ukazuje się dzięki wysiłkom wielu osób, które są wrażliwe na dzielenie się otaczającym ich światem: wydarzeniami, spotkaniem z drugim człowiekiem, doświadczeniem Boga. Dziękuję za te wszystkie wrażliwe serca, dzięki którym biuletyn wygląda właśnie tak. Mam nadzieję, że ze zrozumieniem przyjmujemy trudną pracę redakcyjną i wspieramy naszą kochaną Redakcję szybkimi odpowiedziami na potrzebne informacje z wydarzeń we wspólnotach. Ufam, że uczestnicy kursu dziennikarskiego, który odbywał się w Toruniu, dzięki staraniom miejscowej wspólnoty WŻCh, wzmocnią dziennikarskie szeregi i będą służyć całej wspólnocie w Polsce. Dziękuję wszystkim, którzy wspierali i uczestniczyli w Wakacjach integracyjnych w Zakopanem z udziałem WŻCh-owców z Litwy, Łotwy, Słowacji i Węgier, a także z Polski. Był to bardzo ważny czas dla naszych krajów. Miesiące letnie to również czas odnowienia duchowego dla nas wszystkich korzystających z duchowości ignacjańskiej, która stanowi fundament naszej duchowości WŻCh. W tym roku odbyły się również rekolekcje WŻCh w Rogowie k. Łodzi, w czasie których uczestnicy przyglądali się nie tylko Bogu działającemu w ich życiu osobistym i wierności Jego Drodze, ale również doświadczaniu Boga we wspólnocie w różnych jej wymiarach i starali się usłyszeć Jego wezwania dotyczące przyszłości naszej wspólnoty. W nadchodzącym nowym roku formacyjnym i misyjnym naszej wspólnoty życzę wszystkim, abyśmy, czując się powołani przez Boga do Ludu kapłańskiego (z racji otrzymania daru chrztu świętego), wspierali tych, którzy na polu służby kapłańskiej są na pierwszej linii frontu walki z marnościami tego świata i starają się swoim powołaniem służyć nam wszystkim. Krystyna Seremak 2 WSPÓLNOTA W MISJI lipiec-wrzesień 2oo9 lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 3

3 Kilka myśli od o. Dariusz Michalski, SJ Asystent Krajowy WŻCh Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Dz 4, Drodzy Członkowie Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, Po wakacjach powracamy do naszych codziennych zajęć, spotkań. Wiele z nich ma miejsce w obrębie wspólnot, które tworzymy. Dla Was to przede wszystkim spotkania w podstawowych wspólnotach WŻCh. Warto postawić sobie pytanie, czemu mają one służyć? Co tak ważnego ma się w nich dokonywać? Nie wolno zapominać, że WŻCh ma przede wszystkim charakter apostolski. Przypominają o tym wyraźnie Zasady Ogólne, w których czytamy: Naszą Wspólnotę tworzą chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzież, z różnych grup społecznych, którzy pragną bardziej naśladować Jezusa Chrystusa i współpracować z Nim w budowaniu Królestwa Bożego, rozpoznając Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego jako swoje osobiste powołanie w Kościele. Zmierzamy do tego, aby stawać się chrześcijanami bardziej zaangażowanymi w dawaniu świadectwa tym wartościom ludzkim i ewangelicznym w Kościele i społeczeństwie, które rozwijają godność człowieka, dobro rodziny oraz integralność stworzenia. Jesteśmy szczególnie świadomi naglącej potrzeby pracy na rzecz szerzenia sprawiedliwości poprzez preferencyjną opcję na rzecz ubogich i styl życia w prostocie, wyrażający naszą wolność i solidarność z potrzebującymi. Aby przygotować naszych członków do bardziej skutecznego świadectwa oraz zaangażowania apostolskiego, szczególnie w środowiskach życia codziennego, gromadzimy we wspólnocie osoby, które odczuwają pragnienie integracji wszystkich wymiarów swego życia z pełnią wiary chrześcijańskiej, zgodnie z naszym charyzmatem. Wspólnota ma być miejscem spotkania. Boga w sobie nawzajem oraz odkrywania Go w innych. Pierwszym i podstawowym celem tworzenia wspólnoty jest apostolstwo, dawanie świadectwa o Bogu, o Jego Miłości do człowieka i Jego niekończącym się zatroskaniu o każdą kobietę i każdego mężczyznę na tym świecie. Wspomina o tym powyższy fragment z Dziejów Apostolskich, gdzie świadczenie o zmartwychwstaniu Jezusa dokonuje się właśnie w obrębie wspólnoty. Wspólnota Życia Chrześcijańskiego, która powstała przy Towarzystwie Jezusowym przyjęła ten sam apostolski charakter co i zakon jezuitów. Przeżyte przeze mnie niedawno przygotowanie do złożenia ostatnich ślubów (tzw. trzecia probacja) stało się dla mnie świetną okazją do przypomnienia sobie, że ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa ma sens przede wszystkim w wymiarze apostolskim. Łatwo jest o tym zapomnieć i zdeformować znaczenie tych ślubów chociażby przez poszukiwanie swojej własnej doskonałości w duchu tego świata niż w duchu Królestwa Bożego. Wtedy skupiamy się przede wszystkim na tzw. samorealizacji, na wykorzystywaniu swego własnego potencjału. Nie taki jest jednak zamysł Kościoła, który został powołany do życia przez Jezusa. Chrystusowi nie chodzi o doskonałość ludzką, ale o doskonałość w miłości, o Bożą doskonałość. Kiedy Jezus podejmuje bolesny dialog z Piotrem w poranek zmartwychwstania nad brzegiem Jeziora Genezaret zadaje mu trzy podobne pytania. Różnią się one jednak między sobą, tak jakby Jezus opuszczał poprzeczkę z każdym pytaniem: Czy miłujesz mnie bardziej aniżeli ci?. Następnie: Czy miłujesz mnie?. I w końcu: Czy kochasz mnie?. Jedna z interpretacji tego tekstu mówi, że Jezus chce powiedzieć Piotrowi: Zobacz, wystarczy mi twoja zwykła, dziurawa, a może wręcz nieporadna miłość! Nie oczekuję Twojej doskonałości, ale oczekuję pełnego powierzenia się mnie. A dowodem tego jest właśnie zgoda na zwykłą miłość. Wspólnota nie ma być miejscem samorealizacji, skupiania się na sobie, na swej doskonałości. Gdy tak się dzieje, powstają napięcia, każde słowo wypowiedziane przez innych jest przepuszczane przez sito podejrzliwości i oceny. Sprawdzamy, czy ktoś nas nie atakuje, czy ktoś nie dotyka naszych czułych i słabych miejsc. Taka wspólnota nie ma siły, by nieść Jezusa czekającym na Niego ludziom. Zamiast budować, burzy. Zamiast jednoczyć, rozprasza. Wspólnota ma być miejscem spotkania Boga w sobie nawzajem, odkrywania Go w innych. To spotkanie ma w sobie tak wielki potencjał i energię, że najpierw przemienia nas, a potem pozwala nam dzielić się tym, czego doświadczyliśmy z innymi. Pozwala nieść Chrystus tam, gdzie wcześniej balibyśmy się pojawić, albo w sposób, który wcześniej wydawałby nam się zupełnie niemożliwy. Wspólnota ma charakter apostolski. Jest zwołaniem ludzi w imię Jezusa, byśmy odkrywali Go w sobie i dzielili się Nim z innymi. Pozwólcie, że zakończę tę refleksję opowiadaniem Bruno Ferrero pt. Dwaj ludzie, którzy widzieli Pana Boga. W polinezyjskiej wsi żyło sobie dwóch mężczyzn, którzy toczyli z sobą nieustające kłótnie. Z byle jakiego powodu wybuchała pomiędzy nimi awantura. Życie jednego, jak i drugiego stało się nie do wytrzymania. I to nie tylko dla nich samych, ale również dla całej wsi. Pewnego dnia przedstawiciel wioski tak przemówił do jednego z nich: Jedynym rozwiązaniem, byś zaprzestał tego wszystkiego, co robisz, byłoby twoje spotkanie z Bogiem. Idź na wysoką górę, tam Go zobaczysz. Człowiek udał się bez wahania na spotkanie z Bogiem. Po kilku dniach wyczerpującej drogi dotarł wreszcie na szczyt góry. Bóg już tam na niego czekał. Choć człowiek mrugał oczyma, nie było wątpliwości twarz Boga miała wyraz jego antypatycznego sąsiada. Nikt nie wie, jak wyglądała wtedy ich rozmowa. Niemniej jednak po powrocie do swojej rodzinnej wioski, mężczyzna ten był już zupełnie innym człowiekiem. Niestety, pomimo jego łagodności i wielkiego pragnienia zgody, jego sąsiad nie zmienił się i wciąż szukał nowych pretekstów do awantur. Wtedy znów powiedzieli do siebie starcy: Nie ma innego wyjścia, drugi też musi się udać na spotkanie z Bogiem. Pomimo jego niechęci, udało im się go przekonać. Również i on wspiął się na wysoką górę. Tam także spotkał Boga, który miał oblicze jego sąsiada. Od tego dnia wszystko się zmieniło, a w wiosce zapanował spokój. Życzę Wam i sobie tej łaski odrywania się od siebie i przyjmowania drugiej osoby jako danej w darze. Niech nie zabraknie Wam wytrwałości i cierpliwości w budowaniu wspólnot, do których zaprosił Was Bóg, które sami wybraliście: WŻCh, wspólnot rodzinnych, przyjacielskich, sąsiedzkich, wspólnot pracy. To od Was zależy, jaki charakter im nadacie: co będziecie dawać od siebie i co z nich wynosić i przekazywać dalej. Z pamięcią w modlitwie, o. Dariusz Michalski SJ asystent krajowy WŻCh Warszawa, r. Bracia, zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani w jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich (Ef 4, 1-6). Drodzy Ojcowie i Bracia Jezuici! Powołał Was Pan Bóg na swoich kapłanów, braci i jednocześnie swoich towarzyszy, byście idąc za Jezusem służyli wszystkim, których spotykacie na swojej drodze. To wielkie zadanie możecie wypełniać dzięki Jezusowej Miłości. Życzę Wam trwania w nadziei i pokoju, który daje Ten, który JEST obok Was. Niech ten cytat z Listu do Efezjan św. Pawła będzie dla Was pokarmem i natchnieniem na cały Rok Kapłański. w imieniu WŻCh w Polsce Krystyna Seremak Modlitwa za kapłanów św. Jan Vianneya Panie Jezu, Ty wybrałeś Twoich kapłanów spośród nas i wysłałeś ich, aby głosili Twoje Słowo i działali w Twoje Imię. Za tak wielki dar dla Twego Kościoła przyjmij nasze uwielbienie i dziękczynienie. Prosimy Cię, abyś napełnił ich ogniem Twojej miłości, aby ich kapłaństwo ujawniało Twoją obecność w Kościele. Ponieważ są naczyniami z gliny, modlimy się, aby Twoja moc przenikała ich słabości. Nie pozwól, by w swych utrapieniach zostali zmiażdżeni. Spraw, by w wątpliwościach nigdy nie poddawali się rozpaczy, nie ulegali pokusom, by w prześladowaniach nie czuli się opuszczeni. Natchnij ich w modlitwie, aby codziennie żyli tajemnicą Twojej śmierci i zmartwychwstania. W chwilach słabości poślij im Twojego Ducha. Pomóż im wychwalać Twojego Ojca Niebieskiego i modlić się za biednych grzeszników. Mocą Ducha Świętego włóż Twoje słowo na ich usta i wlej swoją miłość w ich serca, aby nieśli Dobrą Nowinę ubogim, a przygnębionym i zrozpaczonym uzdrowienie. Niech dar Maryi, Twojej Matki, dla Twojego ucznia, którego umiłowałeś, będzie darem dla każdego kapłana. Spraw, aby Ta, która uformowała Ciebie na swój ludzki wizerunek, uformowała ich na Twoje Boskie podobieństwo, mocą Twojego Ducha, na chwałę Boga Ojca, Amen. ODPUSTY W ROKU KAPŁAŃSKIM: KAŻDY WIERNY MOŻE UZYSKAĆ ODPUST ZUPEŁNY: W PIERWSZY CZWARTEK KAŻDEGO MIESIĄCA ROKU KAPŁAŃSKIEGO 19 CZERWCA 2010 R. (ZAKOŃCZENIE ROKU KAPŁAŃSKIEGO) WARUNKI UZYSKANIA ODPUSTU: * SPOWIEDŹ SAKRAMENTALNA * UDZIAŁ WE MSZY ŚW. * PRZYJĘCIE KOMUNII ŚW. * OFIAROWANIE MODLITW I DOBRYCH UCZYNKÓW W INTENCJI KAPŁANÓW ABY PAN JEZUS KSZTAŁTOWAŁ ICH SERCA WEDŁUG SERCA SWEGO * ODMÓWIENIE DOWOLNEJ MODLITWY W INTENCJACH OJCA ŚWIĘTEGO małgorzata Sosińska wiceprezydent ds. formacji 4 WSPÓLNOTA W MISJI lipiec-wrzesień 2oo9 lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 5

4 FORMACJA alicante 2009 widok na alicante od strony morza dowało się na zmiany strukturalne, uznając takie rozwiązanie zaistniałej sytuacji za niedojrzałe. Natomiast dało wszystkim do myślenia na temat większego zaangażowania i odpowiedzialności za siebie nawzajem na poziomie europejskim. Wydaje się, że temat wspierania osób wybranych do pełnienia różnych funkcji we wspólnocie jest obecnie najważniejszą sprawą. Padały także pytania, skierowane do nas, Polaków o naszego kandydata do Euroteamu. Widać, że istnieje oczekiwanie, aby kraje naszej części Europy, w tym Polska, wniosły bardziej znaczący wkład w całą wspólnotę europejską. To oczywiście wymaga długofalowego przygotowania odpowiednich osób. Czujemy, że jest to dla nas konkretne wyzwanie, nad którym warto się zastanowić. Jedno ciało apostolskie Chcemy podzielić się z Wami doświadczeniem Zgromadzenia Europejskiego WŻCh w Alicante, odbywającym się tradycyjnie w rok po Zgromadzeniu Ogólnym, które miało miejsce w zeszłym roku w Fatimie. Spotkanie to pomogło nam, jako wspólnocie europejskiej, uświadomić sobie głębiej, na jakim etapie wspólnej drogi jesteśmy i jak wcielać w nasz europejski kontekst wskazania z Fatimy. Spotkanie w Alicante pozwoliło nam zobaczyć, jak coraz bardziej dojrzewa i rozwija się WŻCh jako jedno ciało apostolskie. W Fatimie doświadczyliśmy dyskretnej, ale jednocześnie konkretnej obecności Maryi, która wstawia się za nami i jako nasza Matka przyczynia się do naszego rozwoju. W Alicante doświadczyliśmy działania Ducha Świętego, który jak w dzień Pięćdziesiątnicy, zstępuje na uczniów, obdarza ich różnorakimi darami i daje odwagę do podjęcia z zapałem i nadzieją misji Chrystusa. Ważnym doświadczeniem Zgromadzenia, które dawało o sobie znać podczas całego jego przebiegu, była jedność w różnorodności. I nie tyle miała ona charakter powierzchownego folkloru czy przelotnego wrażenia nowości, ile była duchowym doświadczeniem jedności na głębszym poziomie, odczuciem, że łączy nas coraz więcej, a historyczna, kulturowa czy społeczna odmienność nie ma wpływu na ten głębszy wymiar. Wyrazem tego doświadczenia było wiele głęboko poruszających wypowiedzi, w których ujawniło się pragnienie częstszego spotykania się i bliższej współpracy oraz podkreślenie dobrodziejstwa płynącego z otwarcia granic. Dobrze nam być ze sobą i nie chcemy, aby nawet, skądinąd słuszne, dowartościowanie regionalnej współpracy uszczupliło możliwość doświadczenia szerokiej europejskiej wspólnoty. Dla nas, Polaków, dwudziestoletni okres od przełomu politycznego w naszej ojczyźnie był czasem, w którym problemy i bolączki osób wierzących z krajów Europy Zachodniej stały się bardziej naszymi własnymi problemami. Uświadomiliśmy sobie wyraźnie podczas tego Zgromadzenia, że choć proporcje zjawisk są bardzo różne w różnych krajach, to w gruncie rzeczy doświadczamy tych samych wyzwań, jakie niesie współczesna, zsekularyzowana kultura konsumpcyjna. Stąd coraz lepiej się rozumiemy i coraz więcej mamy możliwości podejmowania owocnej współpracy. Doświadczenie z Alicante przyniosło nam także radosne odkrycie, że na poziomie wspólnoty europejskiej coraz lepiej pojmujemy naszą służbę jako integralną posługę wierze i dążenie do szerzenia sprawiedliwości. Wielką radością dla nas była obecność na Zgromadzeniu delegacji z kolejnych krajów naszego regionu, których nie było w Fatimie, tj. Słowacji i Łotwy. Ze strony tej ostatniej została wprost wyrażona wobec nas prośba, aby pomóc im w rozwoju wspólnoty. Mamy nadzieję, że spotkanie, które odbyło się w Zakopanem na początku lipca będzie otwarciem nowego etapu naszych wzajemnych relacji i naszej współpracy. Pojawiające się na Zgromadzeniu tematy pokazują jasno, że chociaż doceniamy wagę podejmowania misji i naszego zaangażowania na zewnątrz, to jednak szczególną uwagę trzeba zwrócić teraz na umocnienie naszej tożsamości, naszego stylu życia i naszego wewnętrznego funkcjonowania. Dostrzegliśmy bowiem w dużej mierze wspólne nam Wejście do ośrodka księży salezjanów problemy i wyzwania, takie jak otwartość na nowe osoby, szczególnie na młodych, formacja liderów, podejmowanie odpowiedzialności na różnych szczeblach wspólnoty. Bez wysiłku w tym kierunku oraz wyboru i wsparcia udzielanego odpowiednim osobom, wspólnota nie będzie mogła dalej funkcjonować i nie będzie wtedy także mowy o owocnym apostolacie. Brak wystarczającej liczby kandydatów do nowego Euroteamu przed rozpoczęciem Zgromadzenia skłonił do refleksji nad zmianą aktualnych struktur koordynacyjnych WŻCh w Europie. Wyraziła się w tej refleksji także pewnego rodzaju frustracja z powodu często jednostronnej komunikacji Euroteamu z poszczególnymi wspólnotami narodowymi i przez to także brak wsparcia dla wykonywanej przez Euroteam pracy. Po burzliwej dyskusji Zgromadzenie nie zdecy- Szczególnym tematem, który został podjęty, najpierw w gronie asystentów i Euroteamu, a potem przez całe Zgromadzenie, była kwestia formalnego przymierza czasowego i stałego. Temat ten nie we wszystkich krajach spotyka się z równym zainteresowaniem, ale przykład krajów takich jak Portugalia, Hiszpania, Francja czy Polska oddziałuje z coraz większą siłą i mamy nadzieję, że przyniesie to swoje owoce. Przymierze jest coraz wyraźniej widziane w kontekście osobistego powołania do WŻCh i rozwoju wspólnoty jako Ciała Apostolskiego. Podczas Zgromadzenia sygnalizowaliśmy, że w polskiej Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego mamy problem z małą liczebnością mężczyzn, a także z niepodejmowaniem przez nich odpowiedzialności. Okazuje się, że to duży kłopot również w innych krajach, takich jak Irlandia, Słowenia czy Luksemburg. Wymiana wzajemnych doświadczeń może zaowocować stworzeniem konkretnych propozycji formacyjnych dla mężczyzn. Umocnieni przez Ducha Świętego, który jest Duchem jedności i kościelnej komunii modlimy się o to, abyśmy stawali się coraz bardziej jedno w duchu pokornej służby i dzielenia się z innymi darami, które obficie od Boga otrzymujemy. Małgorzata Sosińska, eurolink o. Artur Wenner SJ, wiceasystent 6 WSPÓLNOTA W MISJI lipiec-wrzesień 2oo9 lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 7

5 FORMACJA Alicante 2009 Dokument końcowy ze Zgromadzenia Europejskiego wyjaśnia, czym mamy się zajmować, na co WŻCh ma zwracać uwagę, jak ma rozwijać swój charyzmat. Duchowa odnowa Jako członkowie pielgrzymującego Ludu 1 Bożego co jakiś czas gromadzimy się wspólnie w miejscach takich jak Celje, Nairobi, Lille, Fatima czy Alicante, aby na nowo złączyć się ze wspólnotą światową, do głębi doświadczyć miłości Chrystusa, która nas jednoczy, poddać rewizji nasze powołanie, troski i misje, a także uczyć się od siebie i wzajemnie wspierać. Zgodnie z prastarą tradycją Kościoła, 2 kierujemy do was ten list, aby każdy z Was mógł dzielić z nami doświadczenie tego Zgromadzenia, podobnie jak uczestniczyliście w poprzedzających przygotowaniach i wspieraliście nas swoimi modlitwami. Jesteśmy w Alicante podczas Uroczystości Zesłania Ducha Świętego, kiedy ca- 3 ły Kościół wspomina swoje narodziny jako wspólnoty wiary, obdarzonej darami, prowadzonej przez Ducha Świętego i posłanej na misję. Z roku na rok Zesłanie Ducha Świętego staje się dla nas coraz istotniejsze, w miarę jak WŻCh pogłębia zrozumienie swojego charyzmatu i coraz intensywniej przeżywa powołanie do stawania się świeckim ciałem apostolskim, które jednocześnie ma kształtować się jako wspólnota prorocka. Zesłanie Ducha Świętego jest dla nas doświadczeniem, które przeżywamy, które nas inspiruje, motywuje i umacnia. Spotkanie rozpoczęliśmy, dzieląc się darami, jakie każda wspólnota narodowa 4 przywiozła na Zgromadzenie. W słowach, gestach, dokumentach, przedmiotach i doświadczeniach rozpoznajemy większe dary Boga dla naszych wspólnot. Wybrane przez was dary były zarówno pożyteczne, jak i piękne, symbolizując tym samym skromność i owocność naszych wspólnot, ale również obietnice na dobrą przyszłość. Dzięki darom i historiom, jakimi się ze 5 sobą nawzajem podzieliliśmy, z wdzięcznością zobaczyliśmy wiele znaków nadziei, wzrostu i odnowy duchowej w naszych wspólnotach. Zdaliśmy sobie również sprawę, że niektóre ze wspólnot, zarówno nowo powstałych, jak i długo już istniejących, pozostają wrażliwe na trudności, niepewne swojej przyszłości i, być może, pozbawione wsparcia innych szybko rozwijających się, ufnych we własne siły i obdarzonych wieloma łaskami wspólnot. podczas obrad Często mówimy o różnorodności występującej w europejskiej WŻCh, różnorod- 6 ności, która jest odzwierciedleniem historii i obecnej rzeczywistości tej części świata. Być może nie do końca doceniamy jednak wartość tej różnorodności: możliwości eksperymentowania, jakie oferuje, płynących z niej wyzwań solidarności i koordynacji, a także trudności czy zmartwień, które często schodzą na drugi plan w zestawieniu z sukcesami. Wiele wspaniałych przykładów w każdej wspólnocie narodowej może być źródłem światła i nadziei dla innych. Prosimy, aby każda wspólnota zastanowiła się, w jaki sposób może skorzystać z tych dóbr lub podzielić się nimi z innymi. Z naszych dzieleń, dyskusji i sprawozdań wynika, że europejska wspólnota 7 WŻCh w swojej większości jest zaangażowana w coraz bardziej różnorodne inicjatywy apostolskie, co jest widoczną zmianą od czasu poprzedniego zgromadzenia, w Lille w 2004 roku. Większość wspólnot narodowych na naszym terenie już przyjęło rekomendacje płynące ze Zgromadzenia Światowego w Fatimie zeszłego lata i pracuje nad wprowadzeniem ich w życie. Zgromadzenie potwierdziło powracające 9 we wspólnocie światowej kwestie problematyczne. Znalezienie oraz formacja nowych animatorów i Inicjatywy tworzone dla młodych ludzi i z nimi dominowały nad innymi tematami. Kolejne kwestie problematyczne to: Tworzenie nowych grup, Przymierze z WŻCh, Wspólne inicjatywy formacyjne, Styl życia WŻCh, Odnowa, formacja i wsparcie dla liderów oraz Migracja. Inne kwestie, takie jak: Ignacjańskie 10 rzecznictwo, Ekonomia i etyka, Sieć współpracy między osobami wykonującymi te same zawody, Feminizacja oraz starzenie się wspólnot, Dialog ekumeniczny oraz międzyreligijny, Otwarcie na ubogich, choć budziły pewne zainteresowanie, nie zostały jednak (jeszcze) uznane za priorytety w całym regionie, które wymagałyby natychmiastowego działania. W liście tym przekazujemy główne rekomendacje wynikłe z dyskusji podczas 11 Zgromadzenia, uporządkowane według priorytetów wyznaczonych przez dokument końcowy ze Zgromadzenia Ogólnego w Fatimie. Nasze wysiłki, aby zwiększyć liczbę 12 członków oraz wzmocnić rozwój wspólnot muszą docierać do szerszego spektrum grup wiekowych i społecznych. Niektóre z narodowych wspólnot europejskich mają szczególne możliwości przyjęcia do swoich wspólnot osób innych narodowości, które ze względu na pracę musiały zmienić swoje miejsce zamieszkania. Moglibyśmy również odważniej zachęcać do doświadczeń, które będą pociągać do pełniejszego przeżywania Ćwiczeń Duchowych. Uważamy, że współpraca z Towarzystwem Jezusowym oraz innymi zaangażowanymi w ignacjańskie dzieła pracy z młodymi ludźmi na gruncie lokalnym jest szczególnie efektywnym narzędziem przedstawiania WŻCh osobom młodym. Program Magis 2011, przygotowujący do Światowych Dni Młodzieży w Madrycie w 2011 roku, to wyjątkowa okazja, aby młodzie ludzie mogli zakosztować duchowości ignacjańskiej. Chcielibyśmy zarekomendować wszystkim wspólnotom narodowym, aby każda z nich wysłała na zjazd swoich młodych członków oraz towarzyszyła im w tym doświadczeniu. Tłumaczyła Justyna Łobaszewska. Dokończenie dokumentu końcowego z Alicante w następnym numerze. zgromadzenie europejskie w komplecie KWESTIE WYMAGAJĄCE TROSKI, ROZEZNANIA I NASZEJ AKTYWNOŚCI Po rozważeniu łask płynących z otrzymanych darów, skupiliśmy swoją uwagę 8 na kwestiach budzących naszą troskę. Każdy uczestnik wybrał trzy kwestie, jego zdaniem najbardziej naglące dla europejskiej wspólnoty WŻCh obecnie i w niezbyt odległej przyszłości. W małych grupach dyskutowano nad każdą z rozpoznanych kwestii, niezależnie od liczby osób wyrażających zainteresowanie daną sprawą. Szkoła salezjanów to tutaj odbyło się zgromadzenie europejskie 8 WSPÓLNOTA W MISJI lipiec-wrzesień 2oo9 lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 9

6 formacja Rogów 2009 r. Spotkanie miłości Jak co roku spotkaliśmy się na rekolekcjach dla WŻCh. Staraliśmy się odpowiedzieć, czym dla nas jest nasza wspólnota i do czego jesteśmy powołani. dniach lipca odbyły się tegoroczne rekolekcje WŻCh. Ich celem było W rozeznanie sytuacji naszej wspólnoty w Polsce. Fundament WŻCh poprowadził o. Artur Wenner SJ, przewodniczący procesu rozeznania. Pomagały mu: Krystyna Seremak, Małgorzata Sosińska i Danuta Dworakowska. Rekolekcje odbyły się w Ognisku Miłości Marty Robin w Rogowie. W ciągu dnia mieliśmy dwie medytacje, konferencję, spotkanie w małych grupach dzielenia, spotkanie na forum oraz Eucharystię i adorację. Na ten szczególny czas przyjechali prawie wszyscy przedstawiciele wspólnot lokalnych. Rekolekcje rozpoczęliśmy od pochylenia się nad wymiarem apostolskim WŻCh i naszymi zaangażowaniami w kontekście Zwiastowania i Wcielenia. Na kanwie powołania uczniów i Piotra weszliśmy w naszą historię powołania poprzez odkrywanie na nowo osobistego wezwania. Rozmyślaliśmy nad szczególnym rysem powołania do WŻCh, jakim jest Przymierze. Przyglądaliśmy się również stylowi życia Jezusa, stylowi proponowanemu przez WŻCh w kontekście naszego życia. W kolejnych dniach koncentrowaliśmy się na historii WŻCh jako jednej światowej wspólnocie, a w Polsce działającej jako wspólnota na prawach stowarzyszenia. Przyglądaliśmy się posługom w naszej wspólnocie i skupialiśmy się na eklezjalnym wymiarze WŻCh i naszych oczekiwaniach dotyczących asystentów. Zatrzymaliśmy się też nad wezwaniami płynącymi do nas jako świeckiej wspólnoty prorockiej. Podczas podsumowywania owoców rekolekcji każdy z nas podjął decyzję o realizowaniu odczytanych przez siebie wyzwań. Na zakończenie przedstawiciele ośrodków lokalnych zostali posłani, tak jak i wszyscy uczestnicy rekolekcji zostali posłani z misją, by doświadczenie rekolekcji zanieść do swoich wspólnot. Poruszającym dla nas doświadczeniem była jedność i wspólne świętowanie we wspólnocie. Wyjechaliśmy z konkretnymi postanowieniami dotyczącymi nas samych oraz naszych wspólnot. Był to czas nie tylko poszukiwania woli Bożej dla WŻCh, ale też czas wzajemnego ubogacania się wspólnym i różnorodnym jednocześnie doświadczeniem Wspólnoty. Dom rekolekcyjny w Rogowie ŚwiadectwA Zakończony okres narzeczeństwa miłość przypieczętowana. Bliscy, znajomi, przyjaciele bawią się i weselą. Scena ta spina jakby całość naszych rekolekcji. Jest we mnie radość, że Pan pozwolił mi tak wiele przeżyć, doświadczyć we wspólnocie ludzi bliskich. Dziękuję Bogu za powołanie do wspólnoty. Wiele pytań znalazło odpowiedź, wiele spraw się utrwaliło, inne odkryłam dopiero tutaj. Poprzez świadectwa odczułam bliskość ludzi wspólnoty. Pan przemienił wodę w wino, które spożywano w gronie weselników, we wspólnocie. To wino, które dla mnie osobiście, jako animatora wspólnoty lokalnej zostało przemienione, mam zawieźć do mojej wspólnoty. A stągwie ciężkie kamienne. Ile zdołam dowieźć? Słyszę słowa: Zróbcie cokolwiek Syn mój wam każe. Wiem, że nie będzie łatwo przekazać wszystko. Proszę Pana, żeby ożywić wspólnoty do radości, choćby to było wino bardzo wytrawne. Byśmy z radością przeżywali, że to On nas powołał, On gromadzi w WŻCh takiej, jaka jest w tym momencie. Wspólnocie z jej dokumentami, statutem, zadaniami, byśmy pełniej mogli uczestniczyć w Jego misji. I jeszcze dał nam Matkę, która podpowiada: zróbcie cokolwiek Syn mój wam każe. Słowa te dają nadzieję na radość i na spełnienie. Ale radość i nadzieja rodzi się z Krzyża. Pod Krzyżem jest ktoś bardzo mi bliski Maryja. Patrząc na swoją historię w WŻCh, też znalazłabym momenty buntu, zniechęcenia, zwłaszcza gdy miałam rozszyfrować dokumenty. Dzisiaj dziękuję za ludzi, którzy trudzili się nade mną, którzy nie zrezygnowali ze mnie i z innych. Jestem wdzięczna Panu za te rekolekcje. Mam wiele do zrobienia. Proszę Boga, aby czuwał nade mną, nad całą naszą Wspólnotą dając siły i światło na coraz pełniejsze wejście w Jego misję. Wyjeżdżając, dziękuję Bogu za dar tych rekolekcji, za ludzi, którzy patrząc i słuchając rozeznali z Chrystusem ważnego dla posługujących i całej naszej wspólnoty. Tutaj bardzo mocno poczułam, ku czemu Pan mnie posyła jako animatora lokalnego. Zobaczyłam, że terenem mojej misji zakorzenionej w misji Chrystusa jest moja wspólnota lokalna. Pan w czasie medytacji po nazwisku pogonił mnie do roboty proszę Wspólnotę o wsparcie modlitewne. Maria Chwedkowska, Kalisz Przyjechałam tu w trudnym dla mnie czasie osłabienia przebytą chorobą i w trosce o to, aby moja niedawno podjęta służba animatora formacji wspólnoty lokalnej była odpowiedzialna i rzetelna. Pragnęłam i prosiłam Pana Boga o łaskę ożywienia i umocnienia duchowego, a także o światło co do dalszej drogi formacji mojej WL. Otrzymałam o wiele więcej... Pierwszą taka odpowiedzią i zapewnieniem o Bożej opiece było oddanie tego czasu i nas wszystkich na tych rekolekcjach Maryi Ostrobramskiej, której obraz nam towarzyszył. Głęboko poruszyło mnie wskazanie na Maryję, przytulającą do serca wolę Boga. Czułam zachętę do podjęcia mojej służby głębiej, do scalenia siebie z nią. Już od dawna nurtowała mnie konieczność powrotu WŻCh do naszych źródeł Ćwiczeń Duchowych i Zasad Ogólnych, by żyć nimi pełniej, aktywniej i według świateł danych dla WŻCh w Fatimie. Swoją posługę odczytywałam jako towarzyszenie duchowe wspólnocie lokalnej, troskę o moje i wspólnoty zjednoczenie z Panem Bogiem w Przymierzu i podjęcie misji Chrystusa. Tutaj potwierdzone zostało też światło, że aby budować wspólnotę lokalną, trzeba najpierw umocnić nasz fundament. Treści tych rekolekcji są gotowym, praktycznym materiałem formacyjnym, którym z dumą i wdzięcznością Bogu możemy dzielić się z całą WŻCh. Uważam, że jest niezbędny dla każdego członka WŻCh, by móc do niego powracać, pogłębiać. Tego tutaj doświadczyłam przeżycia tych treści na refleksji i modlitwie, zrozumienia i przyjęcia sercem. Metodę zastosowaną na tych rekolekcjach pragnę podjąć i w swoim życiu, i na spotkaniach wspólnoty. Otrzymałam dużo bardzo konkretnych świateł co do szczegółów osobistego życia dla Boga i wspólnoty, mojej dalszej posługi, sposobu przekazania tych rekolekcji w mojej wspólnocie lokalnej, a także umocnienie w pokonywaniu trudności. Dostałam też zachętę, aby nie cofać się mimo przeciwności i chodząc po wodzie, zawsze patrzeć na Jezusa. Powierzać Mu w codziennej modlitwie wspólnotę, a zwłaszcza sprawę przygotowania następców, osób młodych i twórczych, którzy podejmą z czasem odpowiedzialność za posługi we wspólnocie. Pragnę i proszę, aby takie osoby w mojej WL już teraz były dla mnie grupą wsparcia w misji. W Domu Rekolekcyjnym w Rogowie, na drzwiach prowadzących do kaplicy, umieszczona jest kartka ze słowami Marty Robin, które przyniosły mi pocieszenie i umocnienie: Iść za Jezusem, niosąc krzyż, nie znaczy przywiązywać sobie ciężary do nóg, ale skrzydła do ramion; wprowadzić niebo w swoje życie WSPÓLNOTA W MISJI lipiec-wrzesień 2oo9 lipiec-wrzesień 2oo9 WSPÓLNOTA W MISJI 11