ORZECZENIE. Uzasadnienie. Teza: naruszenie godności zawodu

Transkrypt

1 Teza: naruszenie godności zawodu Uchylanie się przez radcę prawnego od zwrotu pożyczki zaciągniętej od osób fizycznych narusza godność zawodu. Sygn. akt WO-62/17 ORZECZENIE z dnia 3 listopada 2017 roku Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSD Andrzej Hryniewicki Sędziowie: SWSD Tomasz Teodor Fox SWSD Robert Staszewski /sprawozdawca/ Protokolant: Aneta Stefańska przy udziale Głównego Rzecznika Dyscyplinarnego radcy prawnego Jarosława Sobutki po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2017 r. oraz 03 listopada 2017 r.. na rozprawie, sprawy radczyni prawnej M. Ż., obwinionej o to, że zatrzymała kwotę w wysokości zł (dwadzieścia tysięcy złotych), wpłaconą na jej rzecz w dniu 14 lipca 2014 r. przez J. M. i A. M. jako pożyczka, która to kwota pomimo wezwania do zwrotu nie została przez radczynię prawną zwrócona, przez co radczyni prawna zachowała się nieetycznie, tj. o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw. z art. 6 ust. 2 i art. 29 ust. 1 pkt 2 przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (w brzmieniu nadanym Uchwałą nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w sprawie ogłoszenia tekstu jednolitego Kodeksu Etyki Radcy Prawnego) na skutek odwołania radczyni prawnej M. Ż. od orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie z dnia 19 grudnia 2016 r., wydanego w sprawie sygn. akt OSD/KR 43/16 orzeka: 1. poprawia błędną kwalifikację prawną zarzucanego Obwinionej czynu w zakresie naruszenia przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego poprzez wskazanie naruszenia art. 6 ust. 2 i art. 29 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. 2. utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie z dnia 19 grudnia 2016 r., wydanego w sprawie OSD/KR 43/16 3. kosztami postępowania odwoławczego przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym w zryczałtowanej wysokości zł (jeden tysiąc dwieście złotych), płatnych na rzecz Krajowej Izby Radców Prawnych, obciąża obwinioną radczynię prawną M. Ż.. Uzasadnienie

2 Pismem z dnia 30 listopada 2015 r. (data wpływu do OIRP w Krakowie), Państwo J. i A. M. wnieśli skargę na nieetyczne zachowanie radczyni prawnej M. Ż., zarzucając Jej, że w lipcu 2014 r., mec. Ż., zwróciła się do Skarżących z prośbą o pożyczkę w wysokości zł z przeznaczeniem na spłatę ostatniej raty kredytu na zakup mieszkanie. Pożyczka miała zostać zwrócona po miesiącu, tj. po otrzymaniu przez mec. Ż. należnego wynagrodzenia z Urzędu. W dniu 14 lipca 2014 r., z rachunku bankowego, należącego do Skarżących został dokonany przelew na kwotę zł na rachunek bankowy mec. Ż.. Dalej Skarżący podają, że pomimo upływu terminu spłaty pożyczki, nie otrzymali pieniędzy a kontakt telefoniczny z mec. Ż. był utrudniony a w dalszym etapie niemożliwy z uwagi na nieodbieranie połączeń. Osobisty kontakt z mec. Ż. również nie był możliwy, podczas wizyty w Kancelarii Skarżący nie zastali tam radczyni prawnej a wskazane na szyldzie numery telefonów nie odpowiadały. Jako załączniki do skargi Skarżący dołączyli potwierdzenie przelewu na sporną kwotę, wydruk treści smsów, kierowanych do mec. Ż. oraz otrzymywanych odpowiedzi sms w okresie do r. (k. 4-5). Pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. (data wpływu do OIRP w Krakowie), radczyni prawna zajęła stanowisko w sprawie skargi, potwierdzając, że otrzymała od Skarżących kwotę zł oraz oświadczając, że pieniądze te nie były pożyczką a stanowiły zapłatę należnego jej wynagrodzenia za świadczenie pomocy prawnej (telefonicznych porad prawnych) w okresie od października 2012 r. do maja 2014 r. na rzecz p. J. M.. M.. Ż. wskazywała dalej, że porady świadczone były w różnych porach dnia, również w późnych godzinach wieczornych w dużej ilości. Postanowieniem z dnia 08 lutego 2016 r., Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie wszczął dochodzenie w sprawie o przewinienie dyscyplinarne na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw. z art. 6 ust. 2 i art. 29 ust. 1 i 2 przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (w brzmieniu nadanym Uchwałą nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w sprawie ogłoszenia tekstu jednolitego Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, polegające na zatrzymaniu kwoty w wysokości zł wpłaconej na rzecz radczyni prawnej w dniu 14 lipca 2014 r. przez J. i A. M. w formie pożyczki, która to kwota pomimo wezwania do zwrotu nie została przez radczynię prawną zwrócona. Uzasadniając wniosek, Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wskazała na przywołane w podstawie prawnej przepisy Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, tj. obowiązek dbania radcy prawnego o godność zawodu przy wykonywaniu czynności zawodowych a także działalności publicznej i życiu prywatnym jak również zasady ustalania z Klientami wysokości honorarium. Postanowieniem z dnia 08 lutego 2016 r., przedstawiono zarzuty radczyni prawnej M. Ż.. W trakcie postępowania przygotowawczego, przesłuchano Skarżących, którzy uszczegółowili i potwierdzili okoliczności wskazane w skardze, J. M. okazała aparat telefoniczny, zawierający smsy, których treść odpowiadała treści smsów dołączonych do skargi, oświadczyła również, że nigdy nie zawierała z obwinioną żadnej umowy zlecenia pisemnie czy ustnie, nie ustalała również zasad wynagradzania. Przesłuchano również Obwinioną, która powtórzyła swoje stanowisko wyrażone w pisemnym ustosunkowaniu się do skargi jak również wskazała, że w dniu 30 lipca 2014 r. wystawiła dla Skarżącej fakturę VAT nr (...), którą następnie nadała listem zwykłym na adres Skarżącej. Podczas przesłuchania Obwinionej, okazano również karty (załączniki do skargi) z treścią smsów kierowanych przez Skarżącą do Obwinionej oraz treścią odpowiedzi tekstowych Obwinionej. Obwiniona potwierdziła, że numer telefonu, wskazany w zestawieniu, zawierającym treści wiadomości sms, jest jej numerem ale nie pamiętała treści poszczególnych smsów. Pismem z dnia 15 września 2016 r., skierowano w stosunku do Obwinionej wniosek o ukaranie. Podczas postępowania przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym mec. Ż. reprezentowana była przez dwóch obrońców z wyboru. Podczas rozprawy w dniu 19 grudnia 2016 r., jeden z obrońców, oświadczył, że do dnia rozprawy, mec. Ż. spłaciła część pożyczki na rzecz Skarżących, tj. kwotę zł i wyraził chęć zawarcia ugody w sprawie. Obwiniona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu.

3 Orzeczeniem z dnia 19 grudnia 2016 r. Okręgowy Sąd Dyscyplinarny (sygn. akt OSD/KR/43/16), uznał radczynię prawną za winną zarzucanego jej czynu (zgodnie z wnioskiem o ukaranie) i wymierzył obwinionej karę nagany, obciążając kosztami postępowania w wysokości zł. Odwołanie od ww. orzeczenia wniosła obwiniona, która w sowim piśmie z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu do OIRP w Krakowie), wniosła o jego zmianę i uniewinnienie oraz zarzuciła, że w jej ocenie, w niniejszej sprawie postępowania dyscyplinarne w ogóle nie powinno się toczyć lub zostać zawieszone do czasu ustalenia przez sąd powszechny czy pomiędzy obwinioną a skarżącymi doszło do zawarcia umowy pożyczki, obwiniona podniosła również, że wraz ze skargą nie otrzymała kart z wydrukami treści smsów, zarzuciła, że zeznania Skarżącej odebrane w ramach postępowania dyscyplinarnego nie zostały przez nią parafowane zatem nie mogą być dowodem w sprawie, oświadczyła również, że fakt przesłania pieniędzy przez Skarżących, potwierdza fakt występowania wzajemnych rozliczeń. Obwiniona zarzuciła również, że Okręgowy Sąd Dyscyplinarny nie ustalił dlaczego na przelewie w tytule, wskazana jest słowo zadatek a nie pożyczka. Dodatkowo obwiniona zarzuciła OSD naruszenie zasady bezpośredniości polegającej na braku przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy obwinioną a skarżącymi oraz, że WSD w ramach postępowania nie przestrzegał zasady obiektywizmu. Kończąc Obwiniona podniosła, że nie zgadza się z uznaniem jej za winną oraz kwestionowała nałożoną na nią karę powołując się na dotychczasową, nieposzlakowaną opinię i staż pracy w zawodzie. Pismem z dnia 11 maja 2017 r., Skarżący wnieśli odpowiedź na odwołanie, wskazując, że wnoszą o oddalenie odwołania i utrzymanie w mocy orzeczenia OSD przy OIRP w Krakowie. W uzasadnieniu Skarżący odnieśli się do zarzutów wskazanych przez Obwinioną oraz potwierdzili swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując na fakt udzielonej pożyczki, brak zwrotu całości pożyczonej kwoty oraz trudności w kontakcie z Obwinioną po przekazaniu jej pieniędzy. Pismem z dnia r. (data wpływu do WSD), Obwiniona poinformowała Wyższy Sąd Dyscyplinarny o wypowiedzeniu pełnomocnictw obu obrońcom w niniejszej sprawie, tj. adw. J. R. oraz adw. W. B. oraz przedłożył kopie pism (wypowiedzeń pełnomocnictw) wraz z potwierdzeniami nadania. Pismem z dnia r. (data wpływu do WSD), Obwiniona wniosła o odroczenie rozprawy, wyznaczonej na r., z powodu niedyspozycji zdrowotnej, przedstawiając stosowne zaświadczenie, wydane przez biegłego lekarza. Podczas rozprawy w dniu 11 sierpnia 2017 r., Sąd uznał nieobecność Obwinionej za usprawiedliwioną oraz w celu zapewnienia stawiennictwa Obwinionej na rozprawie, odroczył rozprawę na dzień 03 listopada 2017 r. Sąd zważył co następuje. Odwołanie Obwinionej nie zasługiwało na uwzględnienie a Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela stanowisko Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w zakresie ustaleń poczynionych przez ten Sąd w tym, w zakresie stanu faktycznego oraz kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu z drobną korektą w zakresie wskazania konkretnego przepisu KERP. Treść opisanej przez Okręgowy Sąd Dyscyplinarny kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 29 ust. 1 pkt. 2 Kodeksu Etyki Radców Prawnych, wymagał korekty. Prawidłowe wskazanie zarzucanej Obwinionej przepisu to art. 29 ust 1 i 2 KERP i w tym zakresie orzeczenie OSD wymagało modyfikacji. Należy zauważyć, że stan faktyczny w niniejszej sprawie co do zasady nie jest sporny. Skarżąca przekazała na rachunek bankowy obwinionej kwotę zł a obwiniona nie zwróciła na żądanie Skarżącej całości pieniędzy. Rozbieżności i linia sporu, sprowadza się do interpretacji charakteru prawnego przedmiotowego przelewu. Skarżący twierdzą, że była to pożyczka, Obwiniona, że należne jej wynagrodzenie za świadczenie usług prawnych.

4 W ocenie Wyższego Sądu dyscyplinarnego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przemawia za przyznaniem racji Skarżącym. Odpowiedzialność dyscyplinarna Obwinionej nie powinna budzić w niniejszej sprawie wątpliwości i występowałaby również w przypadku gdyby przedstawiona przez Obwinioną wersja wydarzeń, znajdowała potwierdzenie w materiale dowodowym, a przejawiałaby się w odpowiedzialności, wynikającej z naruszenia przez Obwinioną przepisów art. 29 ust. 1 i 2 KERP. W konkretnym przypadku poza wskazanym wyżej przepisem, zdaniem WSD doszło również (co wskazał najpierw Rzecznik Dyscyplinarny oraz potwierdził później OSD) do naruszenia również art. 6 ust. 2 KERP. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów, wskazanych w odwołaniu, Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdza, że zebrany w niniejszym postępowaniu materiał dowodowy, potwierdza, że pomiędzy Skarżącymi a Obwinioną doszło do zawarcia umowy pożyczki. Wskazuje na to treść zeznań Skarżących oraz treść smsów, dołączonych do skargi. Dodatkowo, co w ocenie WSD jest okolicznością równie istotną to fakt, że obrońca Obwinionej na rozprawie przed OSD w dniu 19 grudnia 2016 r., wskazał na fakt spłacania części pożyczki a w konsekwencji wolę ugodowego zakończenia postępowania (k. 74), co potwierdza wersję wydarzeń opisywaną przez Skarżących. Nie sposób przyjąć (jak czyni to Obwiniona) i zamiennie traktować kwotę otrzymaną od Skarżących, w jednym przypadku jako pożyczkę a innym razem jako wynagrodzenie za świadczone usługi. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, za mało wiarygodne uznać należy twierdzenie Obwinionej o rzekomym wynagrodzeniu za świadczoną telefonicznie pomoc prawną dla Skarżących oraz członków ich rodziny a przelana na rachunek bankowy Obwinionej kwota stanowiła pożyczkę, która nie została przez Obwinioną zwrócona. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów odwołania Obwinionej, Wyższy Sąd Dyscyplinarny wskazuje, że zarzut nieotrzymania przez Obwinioną treści wiadomości sms wraz z odpisem skargi, nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie WSD okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Obwiniona zgłasza przedmiotowy zarzut na etapie postępowania odwoławczego w sytuacji gdy podczas rozprawy w dniu 27 kwietnia 2016 r. (k. nr 47), czyli przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji, zapoznała się z treścią załącznika oraz potwierdziła, że numer telefonu, wskazany przez Skarżących jako odbiorca i nadawca wiadomości sms był jej numerem telefonu, zatem nie sposób przyjąć, że twierdzenie Obwinionej w tym zakresie (szczególnie, że podnoszone są na etapie postępowania odwoławczego) są wiarygodne. Równie negatywnie należy odnieść się to zarzutu braku parafowania kart, zawierających zeznania Skarżącej. Należy zauważyć, że procedura protokołowania zeznań, przebiegała w sposób prawidłowy, w tym protokół ten został sporządzony zgodnie z dyspozycją art. 150 KPK. Przyjęcie odmiennej interpretacji na którą wskazuje Obwiniona, oznaczałby zbytni formalizm, szczególnie w przypadku gdy protokół został podpisany przez Skarżącą na karcie 23 oraz 25 i nie ma wątpliwości, że to J. M. złożyła przedmiotowe zeznania. Dodatkowo, ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie w sposób kompleksowy możliwe było również w oparciu o szereg pism i twierdzeń Skarżących, które pozostawały spójne i logiczne. Wbrew twierdzeniom Obwinionej przelanie na jej rachunek kwoty zł nie potwierdza, że Skarżący winni byli zapłacić na jej rzecz jakiekolwiek pieniądze a w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, wyjaśnienia skarżących w tym zakresie oraz zgromadzony materiał dowodowy potwierdzają, że była to pożyczka z której Obwiniona się nie rozliczyła. Wbrew twierdzeniom Obwinionej, materiał dowodowy nie wskazuje jakoby Obwiniona dokonała zapłaty podatku VAT od spornej kwoty, nie dowodzą tego, twierdzenia Obwinionej, zaprotokołowane na karcie 47. Potwierdzeniem w tym zakresie byłoby np. przedstawienie właściwej deklaracji VAT co nie miało miejsca. Dodatkowo należy podkreślić, że w materiale dowodowym brak jest również przedmiotowej faktury VAT wystawionej przez Obwinioną dla Skarżących a okoliczność ta jest kolejnym elementem, który podważa przedstawioną przez Obwinioną wersję wydarzeń i przyjętą linię obrony. Wyższy Sąd Dyscyplinarny równie negatywnie odnosi się do zgłaszanego zarzutu braku ustalenia przez OSD powodów dla których Skarżący wskazali w tytule przelewu na wyraz zadatek a nie pożyczka. Okoliczność ta w ocenie WSD

5 nie ma znaczenia dla oceny charakteru prawnego przelewu, szczególnie gdy możliwe było ustalenie tej okoliczności w oparciu o inne dowody (np. treści smsów, czy twierdzenia obrońcy Obwinionej). Zgłaszane przez Obwinioną zarzuty naruszenia prze OSD zasady bezpośredniości, który rzekomo miał się objawiać w braku przeprowadzenia konfrontacji oraz zasad obiektywizmu, uznać należy za bezpodstawną polemikę z wyrokiem Sądu I instancji i przejaw przyjętej przez Obwinioną linii obrony a nie mające na celu wskazać na ewentualne uchybienia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, mogące mieć znaczenie przy kontroli instancyjnej. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, w niniejszym postępowaniu udowodniono, że Obwiniona w kontaktach ze Skarżącymi zachowała się w sposób nieetyczny, naruszający zasady etyki radców prawnych. Mając na uwadze ww. okoliczności, Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji, w tym podziela również stanowisko OSD w zakresie rodzaju i wymiaru kary, która w ocenie WSD, uwzględnia wcześniejszą nienaganną postawę Obwinionej w związku z wykonywanym zawodem. O kosztach postępowania przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym orzeczono w oparciu o przepis 70 6 ust. 2 ustawy o radcach prawnych.