ORZECZENIE. z dnia 12 października 2016 r. Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych w Warszawie w składzie:

Transkrypt

1 Teza: postępowanie dyscyplinarne a postępowanie karne Sąd dyscyplinarny zachowuje samodzielność jurysdykcyjną a orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym nie ma charakteru prejudykatu w postępowaniu dyscyplinarnym. Sąd dyscyplinarny jest zobowiązany do dokonania własnych ustaleń co do wszystkich przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej. Jednak w uchwale z dnia 28 września 2006 r. I KZP 8/06 Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na potrzebę zawieszenia postępowania dyscyplinarnego, gdy przemawia za tym wzgląd na ekonomię procesową a także dla uniknięcia zapadnięcia odmiennych orzeczeń WO-59/16 ORZECZENIE z dnia 12 października 2016 r. Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych w Warszawie w składzie: Przewodniczący: SWSD Dariusz Drozdowski /sprawozdawca/ Sędziowie: SWSD Magdalena Śniegula SWSD Dorota Szubielska Protokolant: Kamila Kamińska przy udziale Zastępcy Głównego Rzecznika Dyscyplinarnego: radcy prawnego Lecha Ciarkowskiego po rozpoznaniu na rozprawie 12 października 2016 r. sprawy radcy prawnego D. N. obwinionego o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 10 poz. 65 ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 i art. 28 ust. 5 i 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, na skutek odwołania obwinionego od orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie z dnia 16 kwietnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt: D 8/13, Wyższy Sąd Dyscyplinarny: orzeka: 1. uchyla zaskarżone orzeczenie w całości i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania przez Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie, 2. orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego w kwocie zł (słownie: jeden tysiąc zł) pozostawia do rozpoznania Okręgowemu Sądowi Dyscyplinarnemu Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie. UZASADNIENIE Radca prawny D. N. został obwiniony o to, że: I. w okresie od 29 listopada 2011 r. do 26 marca 2013 r. w Kancelarii Radcy Prawnego przy ul. (...) w B. nie informował klienta (...) z siedzibą w M. o przebiegu sprawy sądowej przeciwko O. A. i jej wyniku, w szczególności o otrzymaniu kwoty ,00 zł z Sądu Okręgowego w Koszalinie tytułem zwrotu 3/4 opłaty sądowej od pozwu i następnie nie przekazał tej kwoty klientowi, tj. o czyn określony w art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz.U r. Nr 10 poz. 65 z późn. zm.) w zw. z art. 28 ust. 5 kodeksu Etyki Radcy Prawnego - (tj. Uchwała nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.),

2 II. w okresie od 5 października 2011 r. do 2 kwietnia 2013 r. w Kancelarii Radcy Prawnego przy ul. (...) w B. nie informował klienta V. V. o przebiegu sprawy i jej wyniku, w szczególności o cofnięciu pozwu, umorzeniu postępowania i otrzymaniu kwoty zł z Sądu Okręgowego w Koszalinie tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i następnie nie przekazał tej kwoty klientowi, tj. o czyn określony w art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz.U r. Nr 10 poz. 65 z późn. zm.) w zw. z art. 28 ust.5 kodeksu Etyki Radcy Prawnego - (tj. Uchwała nr 8/Vin/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.). Orzeczeniem z dnia 16 kwietnia 2014 r., Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie: I. uznał obwinionego radcę prawnego D. N. za winnego tego, że w okresie od 29 listopada 2011 r. do 26 marca 2013 r. w Kancelarii Radcy Prawnego przy ul. (...) w B. nie informował klienta (...) z siedzibą w M. o przebiegu sprawy sądowej przeciwko O. A. i jej wyniku w szczególności o otrzymaniu kwoty ,00 zł z Sądu Okręgowego w Koszalinie tytułem zwrotu 3/4 opłaty sądowej od pozwu i następnie nie przekazał tej kwoty klientowi, z tym że zmienił kwalifikację prawną czynu opisanego w pkt I wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego na art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 10 poz. 65 ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 i art. 28 ust. 5 i 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi Załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. i za to na podstawie art. 65 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 10 poz. 65 ze zm.) wymierzył mu karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego; II. uznał obwinionego radcę prawnego D. N. za winnego tego, że w okresie od 5 października 2011 r. do 2 kwietnia 2013 r. w Kancelarii Radcy Prawnego przy ul. (...) w B. nie informował klienta V. V. o przebiegu sprawy przeciwko (...) sp. z o.o. w K. i jej wyniku, w szczególności o cofnięciu pozwu, umorzeniu postępowania i otrzymaniu kwoty ,00 zł z Sądu Okręgowego w K.tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i następnie nie przekazał tej kwoty klientowi, z tym że zmienił kwalifikację prawną czynów opisanych w pkt II wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego na art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10 poz. 65 ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 i art. 28 ust. 5 i 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi Załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. i za to na podstawie art. 65 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10 poz. 65 ze zm.) wymierzył mu karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego; III. obciążył obwinionego radcę prawnego D. N. kosztami postępowania na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie w kwocie 2.457,34 zł (słownie: dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt siedem złotych, 34/100 zł). Odwołanie od opisanego orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w Koszalinie wniósł obwiniony radca prawny D. N.. Orzeczeniu zarzucił: 1) rażące naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art pkt 1 k.p.k. i art. 2 2 k.p.k. w związku z art ustawy o radcach prawnych; 2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a więc naruszenie art. 438 pkt 3 k.p.k. w związku z art ustawy o radcach prawnych; 3) rażące naruszenie art. 480 k.p.k. w związku z art. 7 k.p.k. i art. 6 k.p.k. w związku z art ustawy o radcach prawnych i art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności; 4) rażące naruszenie art. 42 ust. 3 Konstytucji RP i art. 5 1 k.p.k. oraz art. 11 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i art. 5 1 k.p.k. oraz art. 8 ust. 1 k.p.k. w związku z art ustawy o radcach prawnych i art. 67 ustawy o radcach prawnych; 5) rażące naruszenie art. 68 ust. 2 i art ust. 1 ustawy o radcach prawnych oraz art. 70 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 2 tej

3 ustawy oraz art. 68 ust. 4 tej ustawy; 6) naruszenie art pkt 2 k.p.k. i art k.p.k. w związku z art ustawy o radcach prawnych i art ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Obwiniony radca prawny D. N. wniósł o: 1) zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie go od zarzutów stawianych w punkcie I zaskarżonego orzeczenia i uchylenie zaskarżonego orzeczenia w punktach II i III i w tym zakresie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania OSD w Koszalinie, ewentualnie: 2) uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania OSD w Koszalinie. Obwiniony radca prawny D. N. złożył także w odwołaniu wniosek o przeprowadzenie następujących dowodów: 1. z przesłuchania świadka H. N. zamieszkałej w B. przy ul. (...) na okoliczność relacji pomiędzy stronami w okresie od sierpnia 2009 r. do lutego 2013 r., w tym na okoliczność telefonów poszkodowanego do obwinionego, wyzwisk w tych telefonach pokrzywdzonego pod adresem obwinionego, gróźb, informowania pokrzywdzonego przez obwinionego o przebiegu spraw, zawarciu w sierpniu 2009 r. przez obwinionego z pokrzywdzonym umowy przelewu wierzytelności na kwotę złotych, z czego ,00 złotych miała być zapłacona po uzyskaniu nakazu zapłaty w sprawie o zapłatę kwoty ,50 złotych, zaś pozostałe ,00 złotych po wyegzekwowaniu tej kwoty, 2. bilansu (...) sp. z o.o. w K. za rok 1998, z informacji dodatkowej do bilansu za rok obrachunkowy 1998, z listy wspólników na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników spółki w dniu 24 maja 1999 roku zatwierdzającym bilans za rok 1998, bilansu (...) sp. z o.o. w K. za rok 1999, z listy wspólników na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników spółki w dniu 11 czerwca 2000 roku zatwierdzającym bilans za rok 1999, bilansu (...) sp. z o.o. w K. za rok 2000, z listy wspólników na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników spółki zatwierdzającym bilans za rok 2000, bilansu (...) sp. z o.o. w K. za rok 2001 z rachunkiem wyników za rok 2001, z listy wspólników na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników spółki w dniu 28 czerwca 2002 r. zatwierdzającym bilans za rok 2001 w celu wykazania, że w dokumentacji finansowej spółki nie zarejestrowano faktu pożyczki w wysokości ,00 złotych, wpłaconej rzekomo przez pokrzywdzonego Spółce do dnia roku, która winna być ujawniona w bilansie jako pożyczka krótkoterminowa, 3. z umowy pożyczki, z której wynika obowiązek przekazania spółce kwoty pożyczki w wysokości USD w terminie do trzech miesięcy od daty zawarcia umowy w celu wykazania, że pożyczka ta winna być zaksięgowana w bilansie najpóźniej za rok 1999, 4. o przesłuchanie pokrzywdzonego po ujawnieniu wyżej powołanych dowodów celem ustalenia prawdziwych ustaleń faktycznych. Także w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r., skierowanym do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, obwiniony wniósł 0 przeprowadzenie w toku postępowania odwoławczego dowodów z protokołów przesłuchań poszkodowanego i obwinionego, w tym z protokołu konfrontacji sporządzonych w toku postępowania wyjaśniającego, prowadzonego przez Policję w B. pod nadzorem Prokuratury Rejonowej w Białogardzie pod sygn. akt(...); z przesłuchania świadka H. N.; z dokumentów zebranych w toku postępowania prowadzonego przez Policję w B. pod nadzorem Prokuratury Rejonowej w Białogardzie pod sygn. akt (...). Obwiniony wskazał przy tym, że te wnioski dowodowe składa przed wyznaczonym na dzień 16 grudnia 2014 r. terminem rozprawy odwoławczej, albowiem dopiero w grudniu 2014 r. przeprowadzono w toku postępowania przygotowawczego przesłuchania i konfrontacje oraz zebrano maile i pisma, co do których składa wnioski dowodowe, a to pozwala na jego uwolnienie od stawianych jemu zarzutów. Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeczeniem z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt WO-100/2014, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w Koszalinie oraz zasądził od obwinionego koszty postępowania odwoławczego przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym w kwocie 1116 zł płatne na rzecz Krajowej Izby Radców Prawnych w Warszawie.

4 Kasację od wyroku Wyższego Sądu Dyscyplinarnego wniósł obrońca obwinionego radcy prawnego D. N.. Na skutek uwzględnienia tej kasacji Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania temu sądu w postępowaniu odwoławczym. O uchyleniu zaskarżonego orzeczenia - jak to wynika z wyroku Sądu Najwyższego - zadecydowało to, że obwiniony radca prawny w odwołaniu od orzeczenia sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji złożył wniosek o przeprowadzenie konkretnie wskazanych dowodów celem ustalenia prawdziwych ustaleń faktycznych. Jednak Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznając odwołanie nie wydał postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych i nie przeprowadził żądanych dowodów. Dopiero w pisemnych motywach swojego orzeczenia Sąd odwoławczy wskazał, że oddalił wszystkie wnioski dowodowe obwinionego zgłoszone w odwołaniu oraz że nie odniósł się do wniosków dowodowych złożonych w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r., gdyż wnioski te zostały złożone już po upływie terminu do złożenia odwołania. Takie postąpienie Sąd Najwyższy ocenił jako oczywiście nieprawidłowe. Sąd Najwyższy przypomniał, że na przeszkodzie złożeniu wniosku dowodowego w postępowaniu odwoławczym nie stoi żaden termin prekluzyjny. Wniosku dowodowego nie można zignorować na tej tylko podstawie, że zgłoszono go dopiero w postępowaniu przed drugą instancją. Wprawdzie sąd odwoławczy nie przeprowadza postępowania dowodowego co do istoty sprawy (art k.p.k. w brzmieniu do dnia 1 lipca 2015 r.), jednak może przeprowadzić dowód na rozprawie, jeśli nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub w znacznej części (art k.p.k. w brzmieniu do dnia 1 lipca 2015 r.). Jeśli zatem - wyjaśnił Sąd Najwyższy - strona zgłasza dowód w apelacji, w innym piśmie procesowym złożonym w toku postępowania między instancyjnego lub nawet dopiero na rozprawie odwoławczej, to sąd drugiej instancji powinien - jeśli nie dostrzega potrzeby jego uwzględnienia - oddalić ten dowód według podobnych zasad, co sąd meriti, a więc tylko w wypadkach wskazanych w art k.p.k., albo też uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania, jeśli uznaje, że on sam nie może przeprowadzić postępowania dowodowego co do istoty sprawy. W czasie orzekania bowiem przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny - co już podniesiono wyżej - nie obowiązywały uregulowania przyjęte w treści obecnie obowiązujących przepisów art k.p.k., art k.p.k. oraz art k.p.k. Sąd Najwyższy wskazał, że w toku ponownego rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym Wyższy Sąd Dyscyplinarny związany będzie przedstawionymi zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami co do dalszego procedowania. W pierwszym rzędzie Sąd ten winien wydać postanowienie w przedmiocie złożonych przez obwinionego wniosków dowodowych i w wypadku odmowy ich dopuszczenia wyczerpująco uzasadnić swoje stanowisko w tej kwestii wraz ze wskazaniem podstawy prawnej tej decyzji. W przypadku natomiast, gdyby Wyższy Sąd Dyscyplinarny zdecydował o dopuszczeniu wnioskowanych dowodów, to winien dowody te ocenić w ścisłym związku z dotychczas przeprowadzonymi dowodami. Wyższy Sąd Dyscyplinarny mając na uwadze treść wniosków dowodowych obwinionego radcy prawnego oraz przedstawione powyżej rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego uzyskał informację z Sądu Rejonowego w K., że w tym sądzie pod sygn. akt (...) prowadzone jest postępowanie karne przeciwko D. N. oskarżonemu o to, że: I. w okresie od dnia 30 grudnia 2011 r. do dnia 3 stycznia 2012 r. w B., województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako pełnomocnik spółki (...) z siedzibą w M., przywłaszczył sobie pieniądze w łącznej kwocie zł pochodzące ze zwróconej przez Sąd Okręgowy w K. części opłaty od pozwu w sprawie(...), tj. o czyn z art k.k. w zw. z art. 12 k.k., II. w dniu 5 października 2011 r. w B., województwa (...), działając jako pełnomocnik spółki (...) przywłaszczył sobie pieniądze w kwocie zł pochodzące ze zwróconej przez Sąd Okręgowy w K. opłaty od pozwu w sprawie(...), tj. o czyn z art k.k., III. w okresie od dnia 6 marca 2013 r. do dnia 12 lipca 2013 r. w B., województwa (...), ukrył dokumenty dotyczące postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w K. sygn. akt (...) w postaci odpisu nakazu zapłaty z dnia 15 lipca 2011 r. oraz postanowienia Sądu Apelacyjnego w S. z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. akt (...), którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać tj. o czyn z art. 276 k.k. Jak to wyjaśnił w tej sprawie Sąd Najwyższy wprawdzie dyscyplinarny sąd odwoławczy nie przeprowadza postępowania dowodowego co do istoty sprawy (art k.p.k. w brzmieniu do dnia 1 lipca 2015 r.), jednak może przeprowadzić dowód na rozprawie, jeśli nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub w znacznej części (art k.p.k. w brzmieniu do dnia 1 lipca 2015 r.). Jeśli zatem strona zgłasza dowody, to sąd drugiej instancji powinien - jeśli nie dostrzega potrzeby jego uwzględnienia - oddalić te dowody w wypadkach wskazanych w art k.p.k., albo też uchylić

5 zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania, jeśli uznaje, że on sam nie może przeprowadzić postępowania dowodowego co do istoty sprawy. Zgodnie z art k.p.k. oddala się wniosek dowodowy, jeżeli: 1) przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne, 2) okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, 3) dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności, 4) dowodu nie da się przeprowadzić, 5) wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania. Natomiast z art k.p.k. wynika, że nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza udowodnić. W rozpatrywanej sprawie obwiniony radca prawny złożył wnioski dowodowe na okoliczność relacji zachodzących pomiędzy nim a pokrzywdzonymi V. V. i spółką (...) Inc. w szczególności w zakresie wzajemnych rozliczeń. Jakkolwiek niekwestionowanym faktem jest, że Sąd Okręgowy w K. przekazał obwinionemu radcy prawnemu kwoty ,00 zł i ,00 zł, to jednak z tej ostatniej kwoty kwota 8.235,00 zł została uiszczona przez obwinionego, a pozostała przez pokrzywdzoną spółkę (...) Inc. Już choćby z tego faktu wynika potrzeba dokonania ustaleń na okoliczność jak wyglądały wzajemne ustalenia obwinionego i pokrzywdzonego co do sposobu rozliczeń przy ponoszeniu kosztów procesu, a w tym do kogo należy konkretne kwoty pieniężne i kto mógł nimi dysponować. Już choćby powyższe wskazuje na niemożność oddalenia na tym etapie postępowania wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego radcę prawnego, gdyż nie zachodzi żadna z przesłanek wymienionych w art k.p.k. Rozpoznanie tych dowodów w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego oznacza natomiast, że w tym przypadku zachodzi potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego co do istoty sprawy, co nie jest jednak możliwie na etapie postępowania odwoławczego. Dlatego z tych względów należało uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez okręgowy sąd dyscyplinarny. Okręgowy sąd dyscyplinarny rozpoznając sprawę ponownie dokona samodzielnej oceny wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego radcę prawnego. Jednakże sąd ten powinien mieć na uwadze, że przed Sądem Rejonowym w K. zawisła sprawa przeciwko obwinionemu radcy prawnemu oskarżonemu o czyny zabronione kwalifikowane jako przestępstwa z art k.k., a które w ich opisach są tożsame z zarzutami popełnienia przewinień dyscyplinarnych. Niewątpliwie jest to okoliczność mogąca mieć wpływ na wynik postępowania dyscyplinarnego przeciwko obwinionemu radcy prawnemu. A przy tym część wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego radcę prawnego dotyczy czynności dowodowych przeprowadzanych właśnie w tamtym postępowaniu karnym. Toczenie się postępowania karnego nie może być uważane samodzielnie za długotrwałą przeszkodę w prowadzeniu postępowania dyscyplinarnego. Sąd dyscyplinarny zachowuje samodzielność jurysdykcyjną a orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym nie ma charakteru prejudykatu w postępowaniu dyscyplinarnym. Sąd dyscyplinarny jest zobowiązany do dokonania własnych ustaleń co do wszystkich przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej. Jednak w uchwale z dnia 28 września 2006 r. I KZP 8/06 Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na potrzebę zawieszenia postępowania dyscyplinarnego, gdy przemawia za tym wzgląd na ekonomię procesową a także dla uniknięcia zapadnięcia odmiennych orzeczeń. W sprawie niniejszej nie można także nie zauważyć także kwestii przedawnienia karalności przewinień dyscyplinarnych. W tym zakresie może mieć znaczenie przepis art. 70 ust. 3 ustawy o radach prawnych w związku z art. 102 k.k. w zw. z art k.k. Zatem mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Wyższy Sąd Dyscyplinarny uchylił zaskarżone orzeczenie i sprawę przekazał Okręgowemu Sądowi Dyscyplinarnemu Okręgowej Izby Radców Prawnych w Koszalinie do ponownego rozpoznania. Okręgowy sąd dyscyplinarny w swoim orzeczeniu uwzględni również rozstrzygnięcie o kosztach za postępowanie odwoławcze w kwocie zł.