MÓJ MIKOŁAJEK - mikołajkowa jednorazówka

Transkrypt

1 MÓJ MIKOŁAJEK - mikołajkowa jednorazówka Autor: Nina Tego dnia po całej komendzie stołecznej w Warszawie unosił się zapach mandarynek. Każdy z policjantów opychał się tymi owocami, aż uszy się trzęsły. Nic dziwnego, że idąc przez korytarz do swojego miejsca pracy, Basia Storosz rozdziawiała buzię coraz szerzej. Wreszcie dotarła do kanciapy i usiadła z niedowierzaniem przy swoim biurku. Rozejrzała się dookoła pusto. - Faceci - mruknęła do siebie i włączyła komputer. System ładował się długą chwilę, dlatego Basia wstała i podeszła do czajnika. Wsypała sobie do kubka łyżeczkę kawy. Usiadła z powrotem przy biurku i przejrzała teczki z wczorajszej sprawy. - Hoł, hoł, hoł! zawył gruby męski głos na korytarzu. Merry Christmas! nagle do kanciapy wszedł ktoś przebrany za Mikołaja. Miał na sobie czerwony płaszcz, czerwone spodnie, czarne buty, czerwoną czapkę z białą, puchową kuleczką, a biała broda sięgała mu prawie do brzucha. Basia zaśmiała się. - No nie wierzę! powiedziała z uśmiechem. - Uwierz, bo święta to czas marzeń! wykrzyknął Mikołaj zmienionym głosem. Wyciągnął zza pleców czerwony worek, z którego wyciągnął kolorową reklamówkę i wręczył ją Basi. Wszystkiego najlepszego na mikołajki! - Dziękuję Adam - Mikołaaaaj! - Myślisz, że Cię nie poznałam z tą bródką? zaśmiała się Basia, puszczając oczko przyjacielowi. A gdzie Twój fajtłapowaty kolega Brodecki? W tym roku robi za renifera, czy za sanie? - Fajtłapowaty??? Mikołaj zdjął brodę i czapkę, ukazując tym samym swoją twarz. - Marek??? - Nie, święty Mikołaj! - Oj, nie gniewaj się za fajtłapowatego - Basia nie mogła powstrzymać głośnego śmiechu. Marek zarzucił skrzyżowane ręce na piersi i udał obrażonego. Zmierzył Basię pogardliwym wzrokiem i obserwował jak rozpakowywała prezent. - Oooo! Mandarynki! Uwielbiam! od razu zaczęła zdejmować pomarańczową skórkę. Ale pycha! Chcesz jedną? zapytała, ale Brodecki nie drgnął. Oj Marek, nie obrażaj się! Od razu wiedziałam, że to Ty. - Będziesz musiała się bardzo postarać, żebym Ci wybaczył. odezwał się wreszcie, nie zmieniając pozy. - Czyli co? Mam Ci dać jedną mandarynkę? - Próbuj dalej. - Dwie? Ooooj nie, nie dam Ci ani jednej więcej. pogroziła mu palcem. - Nie chcę mandarynek! - A czego chcesz?

2 - Domyśl się. wskazał swój policzek i cwaniacko się uśmiechnął. Basia spoważniała. Chwilę jeszcze na niego patrzyła, po czym wstała z fotela i podeszła bliżej podkomisarza. Wspięła się na palce i pocałowała go czule w policzek. - No! I to mi się podoba. uśmiechnął się triumfalnie. - Mi też się to podoba. odezwał się Adam, tuż zza pleców Marka. - Yyy Adam cześć Adam. Basia zmieszała się. Trochę zaczerwieniły się jej policzki, jednak zaraz potem, widząc uśmiech Zawady, także zmusiła się na lekki uśmiech. - Nie krępujcie się - wtrącił Adam. Już sobie idę wpadłem tylko po akta. zabrał dwie teczki z biurka Storosz i zniknął za ścianą. - Yyy - zamruczał Marek. Nie żartowałem. - Z czym? Basia spojrzała na niego spode łba. - Z tym, że podobało mi się. - Na więcej nie licz. powiedziała z rozbawieniem. A w ogóle co to za pomysł z tymi mandarynkami? próbowała zmienić temat. - Co robisz dzisiaj wieczorem? zapytał nagle Marek, odpinając płaszcz. - Słucham? - No pytam, co robisz dzisiaj wieczorem? - A ja pytałam co to za pomysł z tymi mandarynkami? - Proszę Cię, nie zmieniaj tematu. - Wcale nie zmieniam, tylko zapytałam pierwsza. - Ale moje pytanie było ważniejsze. - Ty tak uważasz. - Nie chcesz iść ze mną na randkę? Pf to nie! Zaproszę Małgosię z centrali - rzekł ostrym tonem i wyszedł z kanciapy obrażony. Początkowo Basię ogarnął szok. Chwilę później stwierdziła, że Brodecki żartuje. A na końcu pożałowała, że była dla Marka taka szorstka. Wszyscy na komendzie wiedzieli o tym, że Basia od zawsze szaleje za Brodeckim. Wzdychała do niego od pierwszej chwili, kiedy go ujrzała. Zdążyli to zauważyć wszyscy, tylko nie delikwent Brodecki, a Storosz za nic w świecie nie chciała się do tego przyznać. Nigdy nie liczyła na nic z jego strony, wiedziała, że Marek już zawsze będzie ją traktował tylko i wyłącznie jako przyjaciółkę. Nie chciała robić sobie złudnych nadziei, nie chciała się przyzwyczajać, ani tym bardziej angażować się. Pierwszy, który domyślił się uczuć Basi do Marka, był Adam. Obserwował tę miłość od samego początku, dlatego tak bardzo cieszył się za każdym razem, kiedy podkomisarze zbliżali się do siebie. Chciał dla nich jak najlepiej, był pewien, że jeśli kiedykolwiek będą razem, trafią przed ołtarz i dożyją razem godnych lat. - Głupia jesteś Baśka, naprawdę idiotka z Ciebie! szepnęła sama do siebie, kiedy słowa Brodeckiego doszły do niej jasno i wyraźnie. I wtedy ją olśniło. W jej głowie zapaliła się czerwona lampka. Wybiegła w pośpiechu z kanciapy w kierunku wyjścia. Nie zauważyła nawet Brodeckiego, który sprytnie schował się za automatem do kawy. Uśmiechnął się do siebie szeroko, po czym uniósł do góry zaciśnięte pięści w geście zwycięstwa.

3 - 002 do centrali! Powtarzam, 002 do centrali! krzyczała do megafonu w swoim służbowym samochodzie. - Centrala, zgłaszam się. odpowiedział ciepły, kobiecy głos. - Małgosia? zapytała Basia. - Tak o co chodzi? zapytała kobieta. - Słuchaj powiem to jeden raz i lepiej żebyś zrozumiała. - Yyy słucham? Małgosia była zmieszana, a zdeterminowany głos Storosz wydawał się złośliwy. - Jeżeli Marek, zaprosi Cię na randkę, to grzecznie mu odmówisz, jasne? - Że co proszę? Baśka, co Ty brałaś? - Marek zamierza umówić się z Tobą na wieczór Ale pech chce, że Ty jesteś umówiona już z kimś innym, rozumiesz? wysyczała Basia. - Nie bardzo - Po prostu, jeśli Marek coś Ci zaproponuje, Ty grzecznie mu odmówisz! krzyknęła do słuchawki megafonu. I radzę Ci dostosować się do mojej skromnej prośby. - Yyy - Małgosia nie wiedziała co ma odpowiedzieć, a Basia odłożyła słuchawkę, tym samym rozłączając się. Oparła się wygodnie o fotel i zamknęła oczy, klnąc na swój niewyparzony język. Mogła przecież od razu zgodzić się na wieczór z Brodeckim, ale nie Ona musiała unieść się honorem, tracąc przez to niepowtarzalną szansę na zdobycie Marka. Jej jedynym marzeniem było spędzić z nim choć jeden wieczór sam na sam. Nie chciała nic więcej, tylko z nim pobyć. W tymczasem przez swoją głupotę spędzi Mikołajki samotnie. Nagle serce podeszło jej do gardła. Usłyszała głośne pukanie w samochodowe okno. Otworzyła oczy i zobaczyła uśmiechniętego od ucha do ucha Marka. Otworzyła drzwi i spojrzała na niego lekceważąco. - Po co siedzisz w samochodzie? zadał najgłupsze pytanie, jakie mógł zadać w takiej chwili. - Po to, żeby na przykład pojechać do domu. odpowiedziała mu z ironią. - Podrzucisz mnie? - Że co? zakpiła. Zapomnij! - Baśka no! Spóźnię się na randkę! zajęczał jej nad uchem. - Idź pieszo. - Baśka! - Niech Małgosia po Ciebie przyjedzie. - Nie! Jakby to wyglądało? Kobieta ma przyjeżdżać po mężczyznę? Phi dobre sobie. - bez zgody Basi, obszedł samochód i usiadł na miejsce pasażera. - No to odpalaj tę bestię! - ryknął z tajemniczym uśmiechem. Basia przewróciła oczami i z impetem zamknęła drzwi. Zła jak osa odpaliła samochód i ruszyła z piskiem opon. Chciała udowodnić Markowi, że nie jest żadną pierwszą lepszą panienką, a do tego jego szoferem. - Ale przyhamuj Baśka, bo nas drogówka zatrzyma... - zaśmiał się Brodecki. - Zamknij się już. Lepiej mi powiedz gdzie mam jechać. - wysyczała przez zaciśnięte zęby.

4 Marek zlustrował jej minę i uśmiechnął się szeroko pod nosem. Miał niezłą polewkę z zachowania koleżanki. Bardzo dobrze ją znał, dlatego jej nadęta mina tak bardzo go bawiła. - Restauracja "Rose"... na Grunwaldzkiej. - Przecież wiem gdzie to jest! - A ja wiem, że to Twoja ulubiona restauracja. - powiedział cicho, ale Basia i tak usłyszała. Pokiwała głową, nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. - W Warszawie jest tyle restauracji, a Ty na swoje randeczki umawiasz się akurat w "Rose"! Jesteś beznadziejny! - Oj tam, oj tam... - mruknął Marek. Przez cała piętnastominutową drogę do restauracji, Basia starała się w ogóle nie odzywać. Bała się, że w końcu wybuchnie i powie Markowi cos bardzo nieprzyjemnego, a kłócić się z nim nie chciała. Wolała przemilczeć sytuację i przeboleć fakt, że zmarnowała szansę na wymarzoną randkę z Markiem. A on siedział i cały czas się uśmiechał. Przez jakiś czas Storosz zastanawiała się dlaczego on się tak cieszy. Czy to dlatego, że wybiera się na randkę z Małgosią, czy dlatego, że ma darmowa podwózkę. Nie mogąc znaleźć odpowiedzi, przestała o tym rozmyślać i pragnęła jak najszybciej dostać się do domu, dlatego nacisnęła pedał gazu. Zatrzymała się tuż przed wejściem do lokalu. Zgasiła silnik i spuściła głowę. - Idź, bo Małgosia się zaczeka... - odezwała się prawie płaczliwym głosem. - Myślisz, że już na mnie czeka? - zapytał, patrząc w okna restauracji. Mierzył wzrokiem, sprawdzając, czy stolik, który wcześniej rezerwował jest rzeczywiście wolny. - Marek, idź już, jestem zmęczona. - poganiała go, unikając odpowiedzi na pytanie. Brodecki spojrzał juz bardziej poważniej na przyjaciółkę i wyciągnął w jej stronę rękę. - O co chodzi? - spojrzała na niego dziwnie. - Daj kluczyki. - Słucham? - Daj kluczyki powiedziałem. Idziesz ze mną. - wyszczerzył się do niej już któryś raz tego wieczoru. - Po co Ci kluczyki od MOJEGO auta? - Zobaczysz, musisz wyjść na chwilę... - Boże, Marek nie mam ochoty zabawiać się z Tobą. - A ja mam ochotę. - zrobił minę szaleńca i postanowił sam wziąć sobie kluczyki. Wyciągnął je ze stacyjki i wysiadł pośpiesznie z samochodu. Basia zawołała za nim, ale zdążył już zatrzasnąć drzwi. Była wkurzona do maksimum. Wysiadła z samochodu i dogoniła Marka, który właśnie wchodził do restauracji. Usiadł na stoliku pod oknem i zaczął rozbierać kurtkę. Powiesił ja sobie na oparciu fotela, po czym z rozbawieniem patrzył na Basię, która czerwona ze złości niemal biegła w jego stronę. - Oddawaj te kluczyki! - krzyknęła. - Usiądź. - poprosił. - Nigdzie nie będę siadać, zaraz tu przyjdzie Twoja panienka, a ja nie mam zamiaru wam przeszkadzać. Oddaj kluczyki.

5 - Oddam, jeśli usiądziesz i mnie uważnie posłuchasz. - Pf, jeszcze czego? - założyła skrzyżowane ręce na piersiach i zrobiła obrażoną minę. - Marek nie chce mi się bawić w Twoje durne gry. - Powiedziałem co musisz zrobić żeby odzyskać kluczyki. Nic Cię to nie kosztuje, a może odmienić Twoje życie... - kolejny raz się wyszczerzył. - Dobra, masz 2 minuty. O co chodzi? - Basia skapitulowała, posłusznie usiadła naprzeciw niego i spojrzała mu w oczy. - Po pierwsze chcę Ci coś wyjaśnić. - zaczął dosyć poważnie. - Dzisiaj są Mikołajki. Chciałem spędzić ten dzień z wyjątkową osobą, dlatego umówiłem się na randkę. I tu Cię zaskoczę, bo wcale nie umówiłem się z Małgosią, ani z żadną inną panienką. Umówiłem się z kobietą, która jest naprawdę wyjątkowa. Na początku nie chciała się zgodzić na to spotkanie, ale zmusiłem ją i nie miała innego wyjścia. - Zaraz, zaraz... - Storosz już wszystko zrozumiała. - To znaczy, że... - To znaczy, że to z Tobą chcę spędzić dzisiejszy wieczór. - wyznał, a jednocześnie ujął jej dłoń w swoją i przyciągnął do siebie, całując jej wierzch. - I tylko od nas zależy, jak się zakończy ten wieczór. - Ale dlaczego... - Dlaczego Ty? - zapytał, a Basia pokiwała głową. - Bo jesteś wyjątkowa. Mi nie są potrzebne panienki... Mi jesteś potrzebna Ty... - Basia jeszcze przez chwilę wpatrywała się w niego jak w święty obrazek. Powoli dochodziły do niej jego słowa. - To co robimy? Zostajemy tu, czy robimy kolację u mnie? - U Ciebie! - odpowiedziała niemal natychmiastowo. KONIEC