II SA/Wa 350/08 - Wyrok WSA w Warszawie. Sentencja

Transkrypt

1 II SA/Wa 350/08 - Wyrok WSA w Warszawie Data orzeczenia orzeczenie nieprawomocne Data wpływu Sąd Sędziowie Skarżony organ Treść wyniku Powołane przepisy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Adam Lipiński Ewa Grochowska-Jung /przewodniczący sprawozdawca/ Sławomir Antoniuk Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych Oddalono skargę Dz.U nr 101 poz 926 art. 23 i art. 49 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych - tekst jedn. Dz.U nr 229 poz 1954 art. 1 pkt 2, art. 2 par. 1 pkt 5, art. 80 par. 1, art. 81 par. 1, art. 10 par. 1 Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jedn. Dz.U nr 98 poz 1071 art. 7, art. 8, art. 80, art. 107 par. 3 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U nr 61 poz 284 art. 8 Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2. Dz.U nr 36 poz 175 art. 1 PROTOKÓŁ Nr 1 I Nr 4 DO KONWENCJI O OCHRONIE PRAW CZŁOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI sporządzony w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz sporządzony w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung (spr.), Sędziowie sędzia WSA Adam Lipiński, asesor WSA Sławomir Antoniuk, Protokolant Małgorzata Płodzicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych oddala skargę Uzasadnienie Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...]. Powyższa decyzja została podjęta w następującym stanie faktycznym i prawnym: W dniu 1 lutego 2006 r. Straż Miejska w K., działająca jako wierzyciel, skierowała do Urzędu Skarbowego w R. tytuł wykonawczy z [...] stycznia 2006 r., wystawiony na J. W., w celu 1 S t r o n a

2 wyegzekwowania nieuregulowanego mandatu karnego. Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego wystosował w dniu [...] stycznia 2007 r. do I.S.A. z siedzibą w K. (zwanego również Bankiem) zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z prowadzonego przez Bank rachunku bankowego skarżącej. Równocześnie wezwano Bank, aby bez zgody Urzędu Skarbowego nie dokonywał wypłat z tego rachunku, lecz bezzwłocznie przekazał zajętą kwotę temu organowi. Powyższe zawiadomienie zostało również doręczone dorosłemu domownikowi w miejscu zamieszkania skarżącej w dniu 16 stycznia 2007 r. Wyboru Banku, do którego zostało skierowane zawiadomienie, dokonano na podstawie intuicji i doświadczenia pracowników Urzędu Skarbowego, bowiem wcześniej nie występowano o udzielenie informacji czy ten konkretny Bank prowadzi rachunek skarżącej. Dnia 16 stycznia 2007 r. Bank zawiadomił Urząd Skarbowy o braku środków na rachunkach skarżącej, co stanowiło przeszkodę w realizacji zajęcia rachunku. Po uregulowaniu w dniu 1 lutego 2007 r. długu przez H. W. - ojca skarżącej, Urząd Skarbowy dnia 2 lutego 2007 r. przekazał wyegzekwowaną należność wierzycielowi oraz zawiadomił Bank o uchyleniu zajęcia. W dniu 15 marca 2007 r. H. W. - występując jako pełnomocnik skarżącej J. W., wniósł do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wniosek o przeprowadzenie z urzędu kontroli administratora danych, czyli I. S.A. Centrum Obsługi Klienta w K., w związku z naruszeniem przepisów o ochronie danych osobowych J. W. oraz pośrednio danych H. W. i J. W. - rodziców skarżącej. Wnioskodawca wniósł o: 1) zakazanie Bankowi wykonywania bezprawnego zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego na podstawie zawiadomienia wystawionego przez osobę fizyczną działającą pozornie jak komornik skarbowy i która dane o posiadaniu rachunku uzyskała niezgodnie z prawem, 2) usunięcie danych osobowych, które zostały udostępnione bliżej nieokreślonemu kręgowi osób z wszelkich urządzeń, nośników oraz systemów informatycznych służących do przetwarzania danych, 3) nakazanie Bankowi nieudostępniania danych osobowych podmiotom nieupoważnionym, 4) wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko odpowiedzialnemu pracownikowi Banku, 5) skierowanie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w przypadku stwierdzenia, że działanie lub zaniechanie kierownika jednostki organizacyjnej, jej pracownika lub innej osoby fizycznej będącej administratorem danych, czyli Banku, wyczerpuje znamiona przestępstwa. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik skarżącej zarzucił, iż ustalenie przez organ egzekucyjny 2 S t r o n a

3 oddziału Banku, w którym skarżąca posiadała konto osobiste, miało charakter bezprawny i zostało dokonane w zmowie z pracownikiem Banku. Generalny Inspektor, po uzyskaniu wyjaśnień od I. S.A. oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego w R., decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. odmówił uwzględnienia wniosku. Organ uznał bowiem, że przetwarzanie danych osobowych skarżącej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Bank, w którym skarżąca posiadała rachunek, związane było z realizacją obowiązków wynikających z ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz ze zm.), co jest jedną z materialnych przesłanek przetwarzania danych osobowych bez zgody osoby, której dane są przetwarzane (art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Natomiast przetwarzanie przez Bank danych osobowych H. W. związane było ze złożonymi przez niego, w imieniu J. W. i na podstawie odpowiedniego pełnomocnictwa, reklamacjami. W zakresie wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikowi Banku odpowiedzialnego za uchybienia w przetwarzaniu danych osobowych Generalny Inspektor wyjaśnił, iż strona może składać do Generalnego Inspektora tylko takie wnioski, które mogą być rozpoznane w drodze decyzji administracyjnej, a ustawa o ochronie danych osobowych nie daje temu organowi możliwości wydawania decyzji administracyjnych nakładających karę na osobę, która dopuściła się naruszenia przepisów ustawy, ani też kierowania do organów ścigania zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Kwestia słuszności takiego zawiadomienia należy do autonomicznej kompetencji organu i realizowana jest z urzędu, a nie na wniosek strony, ponadto w rozpoznanej sprawie organ nie dopatrzył się bezprawności przetwarzania danych osobowych ani skarżącej, ani też jej pełnomocnika. Nie zgadzając się z powyższą decyzją H. W. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zarzucił Generalnemu Inspektorowi naruszenie art. 7, art. 8, art. 80, art kpa, art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 7 pkt 2, art. 49 ust. 1, art. 18 ust. 1 pkt 6, art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, art. 7 Konstytucji RP, art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. H. W. stwierdził, że intuicyjna metoda poszukiwania przez organ egzekucyjny Banku, w którym znajduje się rachunek podlegający zajęciu, jest sprzeczna z prawem. Zdaniem wnioskodawcy organ egzekucyjny może realizować tylko te uprawnienia i spełniać te obowiązki, które przyznaje mu konkretny przepis prawa. Organ egzekucyjny nie mógł zwrócić się do Banku o informacje w 3 S t r o n a

4 trybie art. 36 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ponieważ stały temu na przeszkodzie przepisy art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych oraz art. 105 ust. 1 Prawa bankowego. Nie zwrócił się także do zobowiązanej J. W. o udzielenie informacji o rachunku, stąd też nie mógł zastosować innej metody identyfikacji rachunku bankowego. Przepisy prawa bankowego gwarantują poufność osobistego rachunku bankowego oraz zachowanie tajemnicy bankowej, a organ zastosował metodę operacyjną identyfikacji rachunku bankowego nieznaną prawu, nadto "komornik skarbowy nie znalazł się w katalogu podmiotów uprawnionych do dostępu do tajemnicy bankowej." Po powtórnym rozpatrzeniu sprawy Generalny Inspektor decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2007 r. Organ nie znalazł potwierdzenia zarzutów H. W. w zaskarżonej decyzji. Generalny Inspektor wyjaśnił, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do jej rozpatrzenia. Organ podtrzymał swoje stanowisko, że zasadne było uznanie, iż przetwarzanie danych osobowych skarżącej odbywało się na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych. Przepis ten dopuszcza bowiem przetwarzanie danych osobowych, gdy jest to niezbędne dla realizacji uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa - w rozpatrywanej sprawie realizacja obowiązków wynikała z ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Nadto organ stwierdził, iż brak było podstaw do kwestionowania ustaleń Naczelnika Urzędu Skarbowego w zakresie źródła informacji o rachunku bankowym skarżącej. Generalny Inspektor wyjaśnił również, że wbrew twierdzeniom H. W. w sprawie nie miały zastosowania przepisy art. 104 ust. 1 i art. 105 ust. 1 Prawa bankowego, lecz przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z uwagi na brak zakwestionowania decyzji w zakresie przetwarzania danych osobowych H. W. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Bank, organ powtórzył rozważania zaskarżonej decyzji uznając, iż w tym przypadku nie doszło do naruszenia prawa. Skargę na powyższą decyzję wniosła J. W. osobiście. Skarżąca, ponownie zarzucając organowi naruszenie art. 7, art. 8, art. 80, art kpa, art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 7 pkt 2, art. 49 ust. 1, art. 18 ust. 1 pkt 6, art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, art. 7 Konstytucji RP, art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wniosła o uchylenie 4 S t r o n a

5 zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ oraz o zawarcie oceny prawnej wskazującej, że przetwarzanie danych osobowych było niedopuszczalne, doszło też do wykonania nielegalnej operacji na danych osobowych, a w konsekwencji do naruszenia tajemnicy bankowej. Skarżąca zakwestionowała przede wszystkim sposób ustalenia przez pracownika urzędu skarbowego odpowiedniego banku, który prowadził jej rachunek, wskazując, że opieranie się na intuicji jest sprzeczne z prawem, a informację o rachunku pracownik ten mógł otrzymać podczas nieformalnego kontaktu z pracownikiem banku. Ponadto skarżąca wyjaśniła, że nie było jej intencją wszczynanie postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikowi organu egzekucyjnego, a jedynie ewentualne ukaranie pracownika Banku w sytuacji, gdyby ustalono jego odpowiedzialność. W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z brzmieniem art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie. Art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) pozwala na przetwarzanie danych osobowych w ściśle określonych przypadkach. Przetwarzania danych administratorzy danych mogą dokonywać zarówno za zgodą osoby, jak też i bez jej zgody, ale przy spełnieniu dodatkowych przesłanek. W szczególności przetwarzanie danych osobowych zasługuje na ochronę, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Zatem w pierwszej kolejności należy ustalić czy spełniona została przesłanka pozwalająca na przetwarzanie danych osobowych bez zgody osoby, a następnie należy rozważyć kwestie 5 S t r o n a

6 związane z zagwarantowaniem niezbędnej ochrony interesów osoby, której dane dotyczą. Do przetwarzania danych osobowych J. W. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Bank doszło w ramach postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz ze zm.). Zgodnie z treścią art tej ustawy, organ egzekucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego przez przesłanie do banku, a jeżeli bank posiada oddziały - do właściwego oddziału, zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego z rachunku bankowego do wysokości egzekwowanej należności pieniężnej wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia w terminie dochodzonej wierzytelności oraz kosztami egzekucyjnymi. Organ egzekucyjny jednocześnie wzywa bank, aby bez zgody organu egzekucyjnego nie dokonywał wypłat z rachunku bankowego do wysokości zajętej wierzytelności, lecz bezzwłocznie przekazał zajętą kwotę organowi egzekucyjnemu na pokrycie egzekwowanej należności albo zawiadomił organ egzekucyjny, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, o przeszkodzie w dokonaniu wypłaty. Ponadto, zajęcie wierzytelności jest skuteczne w odniesieniu do rachunków bankowych zobowiązanego prowadzonych przez bank, niezależnie od tego, czy organ egzekucyjny wskazał w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 80 1, numery tych rachunków (art ostatnio powołanej ustawy). W rozpatrywanej sprawie Urząd Skarbowy w R. skierował do I. S.A., a konkretnie do Centrum Operacyjnej Obsługi Klienta tego Banku w K., zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego skarżącej z wezwaniem zgodnym z treścią art ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wybór banku, do którego skierowano zawiadomienie, został dokonany z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo posiadania przez skarżącą rachunku w tym banku, ponieważ ma znaczną liczbę oddziałów w mieście i odbyło się bez wcześniejszego uzgadniania z Bankiem, czy skarżąca rzeczywiście zawarła umowę o prowadzenie rachunku w I. S.A. Ponadto, z dodatkowych wyjaśnień Banku i Naczelnika Urzędu Skarbowego wynika, iż Bank przetwarzał dane osobowe skarżącej na podstawie umowy o prowadzenie rachunku bankowego, natomiast Naczelnik Urzędu Skarbowego - na podstawie skierowanego przez Straż Miejską tytułu wykonawczego. Natomiast doręczenie zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego rodziło po stronie Banku obowiązek zastosowania się do tego wezwania. W związku z tym Bank poinformował Urząd Skarbowy o braku środków na rachunku J. W., a po informacji o uchyleniu zajęcia, Bank zwolnił 6 S t r o n a

7 rachunek skarżącej, zatem przetwarzanie danych osobowych skarżącej dotyczyło ściśle postępowania egzekucyjnego zainicjowanego przez Urząd Skarbowy. Wobec powyższego, Sąd nie dopatrzył się uchybienia w zakresie przetwarzania danych skarżącej. Do zakresu obowiązków naczelnika urzędu skarbowego, który, wbrew twierdzeniom skarżącej, jest nie tylko organem podatkowym, ale również egzekucyjnym zgodnie z treścią art ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, należy doprowadzenie do wykonania obowiązków, podlegających egzekucji administracyjnej, w tym grzywien (art. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz w zw. z art. 100 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia). Przetwarzanie danych osobowych J. W. związane było zatem z koniecznością wyegzekwowania należności pieniężnej nałożonej przez uprawniony podmiot, czyli spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa (art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych). W tej sytuacji, zdaniem Sądu spełniona została przesłanka pozwalającą na przetwarzanie danych osobowych bez zgody skarżącej, ponieważ egzekwowanie należności pieniężnych, niezależnie czy mają one charakter prywatny czy też publicznoprawny, nie wymaga bynajmniej zgody dłużnika. Odnosząc się do kwestii związanych z zagwarantowaniem niezbędnej ochrony interesów osoby, której dane są przetwarzane, wskazać należy, że w ocenie Sądu skierowanie zawiadomienia do banku wybranego na podstawie doświadczenia i intuicji pracownika urzędu skarbowego nie jest niezgodne z prawem. Jakkolwiek zablokowanie rachunku bankowego stanowi ograniczenie w korzystaniu z niego, to zaznaczyć trzeba, że ograniczenie interesu skarżącej w tym przypadku związane było z brakiem dobrowolnego uiszczenia nałożonej kary grzywny. Wobec bezskuteczności działań poborcy podatkowego z powodu nieobecności skarżącej i jej domowników w miejscu zamieszkania, organ egzekucyjny zastosował kolejny z możliwych środków w postaci zajęcia rachunku bankowego. Niemożliwa do zaakceptowania w państwie prawa jest sytuacja, w której nieuregulowanie długu spowodowane jest wyłącznie nieobecnością zobowiązanego w miejscu zamieszkania oraz brakiem informacji co do numeru rachunku bankowego, ewentualnie banku, który taki rachunek prowadzi. Podkreślić przy tym należy, iż Sąd nie oceniał winy skarżącej w kwestii dobrowolnego uiszczenia grzywny, jakkolwiek takiego zachowania należałoby oczekiwać po rozsądnie postępującym 7 S t r o n a

8 obywatelu. Odnosząc się do zarzutu skarżącej naruszenia przez Generalnego Inspektora art. 7 Konstytucji RP ponownie podnieść należy, że działanie organu egzekucyjnego ukierunkowane było na wyegzekwowanie przekazanego tytułu wykonawczego i dokonane zostało na podstawie i w granicach prawa. Działanie to nie uchybiło również przepisom art. 49 ustawy o ochronie danych osobowych. Nie można bowiem zgodzić się ze skarżącą, iż przetwarzanie jej danych osobowych przez pracownika urzędu skarbowego było niedopuszczalne albo że nie był on uprawniony do ich przetwarzania. Pozyskanie danych osobowych skarżącej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego nastąpiło w związku z otrzymaniem tytułu wykonawczego od Straży Miejskiej. Wykonując swoje obowiązki Naczelnik Urzędu Skarbowego skierował zawiadomienie o zajęciu rachunku do losowo wybranego banku, ale posiadającego najwięcej oddziałów w miejscowości zamieszkania skarżącej. Bank, porównując dane osobowe (pozyskane od skarżącej przy zawieraniu umowy o prowadzenie rachunków bankowych) i ustalając, iż dotyczą skarżącej, poinformował Urząd Skarbowy - zgodnie z treścią art zd. 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - o braku środków pieniężnych na rachunkach bankowych, stanowiącym przeszkodę w realizacji zajęcia. Zatem przetwarzanie danych osobowych nastąpiło w związku z egzekwowaniem należności i przez uprawnionego pracownika Banku. Ponadto prawo nie wskazuje środków, jakimi mogą posługiwać się organy egzekucyjne przy ustalaniu banku prowadzącego rachunek zobowiązanego. Przetwarzania danych osobowych w rozpoznawanej sprawie dokonywano oficjalnymi pismami, nie zaś metodami niezgodnymi lub sprzecznymi z prawem. Ponadto Sąd nie dopatrzył się naruszenia art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności ani też art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Art. 8 Konwencji gwarantuje każdemu prawo do poszanowania swojego życia prywatnego, ale ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa jest możliwa w przypadkach przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi, między innymi, na bezpieczeństwo państwowe, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom. Natomiast zgodnie z treścią art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji "każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia. Nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z ogólnymi zasadami prawa międzynarodowego. Powyższe postanowienia nie będą jednak w żaden sposób naruszać prawa państwa do stosowania takich 8 S t r o n a

9 ustaw, jakie uzna za konieczne do uregulowania sposobu korzystania z własności zgodnie z interesem powszechnym lub w celu zabezpieczenia uiszczania podatków bądź innych należności lub kar pieniężnych." Postępowanie egzekucyjne przeciwko skarżącej zostało wszczęte z uwagi na nałożenie grzywny z tytułu mandatu karnego przez uprawniony podmiot, a więc w celu ochrony porządku i zabezpieczenia uiszczania kar pieniężnych. Pomimo stawianych w skardze przez skarżącą zarzutów, Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przez Generalnego Inspektora zasad postępowania administracyjnego wyrażonych w art. 7, art. 8, art. 80 i art kpa przez brak wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla wydania zaskarżonej decyzji. Zdaniem Sądu organ dokładnie ustalił stan faktyczny sprawy oraz dokonał prawidłowej analizy całokształtu materiału dowodowego. Nadto słusznie Generalny Inspektor uznał, że w sprawie nie miały zastosowania przepisy ustawy Prawo bankowe, ponieważ ustawa ta nie wyłącza zastosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, która bez pozbawiania ochrony tajemnicy bankowej, zmierza do wyegzekwowania należności pieniężnych. Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku 9 S t r o n a