Anna Polony i Urszula Popiel w inscenizacji kultowej czarnej komedii!

Transkrypt

1

2 Anna Polony i Urszula Popiel w inscenizacji kultowej czarnej komedii! Siostry Marta i Abby Brewster to przemiłe staruszki, mieszkające w dużym domu na nowojorskim Brooklynie. Ich troskliwa opieka nad chorym psychicznie bratankiem Teddym, hojność w przekazywaniu podarunków na rzecz biednych dzieci oraz gościnność, z jaką przyjmują lokatorów do wynajmowanego przez siebie pokoju, przyniosły im nieskalaną opinię i szacunek pośród sąsiedzkiej społeczności. Jednak pewnego dnia ich bratanek Mortimer uchylając wieko pewnej skrzyni, uchyli tym samym wieko mrocznej tajemnicy skrywanej przez staruszki. Okazuje się, że w swej dobrotliwości Marta i Abby udzielają (ostatecznej) pomocy zrozpaczonym samotnikom, częstując ich domowym winem porzeczkowym z odrobiną arszeniku, dodanego bynajmniej nie dla zabicia smaku... Na domiar złego w domu Brewsterów pojawia się dawno zaginiony bratanek Jonatan wraz z tajemniczym doktorem Epsteinem. Wkrótce w ślad za nimi staruszki zaczyna odwiedzać policja. Mortimer musi teraz znaleźć sposób nie tylko na powstrzymanie ciotek przed dalszą filantropijną działalnością i odsunięcie podejrzeń zarówno od nich, jak i nieświadomie pomagającego im Teddy'ego, ale także na rozwiązanie komplikacji, jakie sytuacja rodzi między nim a jego przyszłą żoną Heleną, o problemach w pracy nie wspominając... Niesłabnące tempo rozwoju akcji i piętrzące się nieustannie przed bohaterami komplikacje sprawiają, że Arszenik i stare koronki ogląda się w rosnącym z minuty na minutę napięciu, zaciekawieniu i oczywiście rozbawieniu, które szybko przekształca się w spontaniczny śmiech, obezwładniający jak porzeczkowe wino ciotek Brewster. z czasem podobnie

3 JOSEPH OTTO KESSELRING Amerykański dramatopisarz, reżyser teatralny i producent urodził się w 1902 roku w Nowym Jorku w rodzinie o korzeniach niemieckich. Zmarł w Kingston w 1967 roku. W 1922 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel śpiewu w Bethel College w North Newton (Kansas), gdzie zadebiutował również jako reżyser przedstawień teatralnych. Po dwóch latach porzucił jednak profesję nauczyciela i związał się z amatorską grupą aktorską w Niagara, w stanie Nowy Jork. W 1933 roku zaczął pisać sztuki teatralne. Spod jego pióra wyszło dwanaście komedii, cztery z nich wystawiono na Broadwayu. Najsłynniejsze z nich to: Wisdom in Women (1935), Four Twelves are 48 (1951) i Mother of that Wisdom (1963). Największą sławę przyniosła mu jednak sztuka Arszenik i stare koronki (Arsenic and Old Lace) z 1939 roku. Komedia ta okazała się wielkim hitem na Broadwayu (jej premiera odbyła się w 1941 roku), a w rok później podbiła też Londyn. W Stanach Zjednoczonych i w Anglii zaprezentowano ją w sumie blisko trzy tysiące razy. W 1944 roku Frank Capra wyreżyserował jej wersję filmową (z jedną z największych gwiazd amerykańskiego kina Cary m Grantem w roli Mortimera Brewstera), która bardzo szybko stała się światowym przebojem kinowym. Na scenach polskich m.in. dwukrotnie wystawił tę sztukę Adam Hanuszkiewicz (w warszawskim Teatrze Powszechnym w 1957 roku i w Teatrze Nowym w 1990 roku). Do historii przeszła jednak jej realizacja telewizyjna (w cyklu Teatr Sensacji Kobra ) w reż. Macieja Englerta. Spektakl ten został uznany przez Akademię Teatru Telewizji za jedno ze stu najlepszych przedstawień telewizyjnych, a sztuka Kesselringa za najlepszy tytuł w historii polskiego Teatru Sensacji.

4 KRZYSZTOF BABICKI reżyseria Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Gdańskiego i Wydziału Reżyserii PWST w Krakowie. W roku 1975 założył Studencki Teatr JEDYNKA, uważany za teatr ostrego sprzeciwu wobec rzeczywistości PRL. Prowadził go do 1981 roku. W roku 1982, po uzyskaniu dyplomu reżysera, rozpoczął współpracę z Państwowym Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, którego w latach był dyrektorem artystycznym. Wyreżyserował wówczas: Sonatę widm A. Strindberga, Kordiana J. Słowackiego, Irydiona Z. Krasińskiego, Pułapkę T. Różewicza, Wiśniowy sad i Trzy siostry A. Czechowa, Troilusa i Kressydę, Antoniusza i Kleopatrę, Wszystko dobre, co się dobrze kończy W. Szekspira, Kobietę z morza H. Ibsena, Arkadię i Wynalazek miłości T. Stopparda, Kopenhagę i Demokrację M. Frayna. W latach współpracował ze Starym Teatrem w Krakowie, w którym zrealizował: Z życia glist P. O. Enquista, Termopile Polskie T. Micińskiego, Affabulazione P. P. Pasoliniego i Do Damaszku A. Strindberga. W latach był dyrektorem artystycznym Teatru im. J. Osterwy w Lublinie, w którym wyreżyserował m.in.: Dziady A. Mickiewicza, Idiotę F. Dostojewskiego, Hamleta W. Szekspira, Wesele S. Wyspiańskiego, Niewolnice z Pipidówki M. Bałuckiego, Sarmację P. Huelle. Ponadto zrealizował ponad 20 spektakli dla Teatru Telewizji, m.in.: Wieczory i poranki, Przetarg P. Mossakowskiego, Natana Mędrca i Emilię Galotti G. E. Lessinga, Markiza von Keitha F. Wedekinda, Zbójców F. Schillera, Człowieka do wszystkiego R. Harwooda. Reżyserował również w teatrach w Poznaniu, Wrocławiu, Łodzi, Katowicach i in., a także w teatrach w Niemczech, Holandii, Finlandii, Rosji i Korei Płd. Jest laureatem wielu nagród, m.in.: Ministerstwa Kultury i Sztuki w konkursie na najlepszą inscenizację polskiej sztuki współczesnej (Pułapka T. Różewicza), Złotej Maski za reżyserię i najlepszy spektakl sezonu (Intryga

5 i miłość F. Schillera), a także wielu festiwali, m.in.: wyróżnienie za reżyserię Wyzwolenia St. Wyspiańskiego na Festiwalu Klasyka Polska w Opolu; nagroda za inscenizację dramatu romantycznego (Dziady A. Mickiewicza) na Festiwalu Dramaty Narodów Polski Dramat Romantyczny ; nagroda za reżyserię Demokracji M. Frayna na Festiwalu Dramaturgii Współczesnej Rzeczywistość przedstawiona. Został też laureatem prestiżowej Nagrody im. K. Swinarskiego przyznawanej przez miesięcznik Teatr oraz Nagrody im. S. Wyspiańskiego. W 2006 roku odznaczono go Srebrnym Medalem Gloria Artis Zasłużony Kulturze. Od 2011 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza Gdyni, gdzie wyreżyserował ostatnio Pokojówki J. Geneta i Kolibra lot ostatni P. Huelle. Teatr Miejski po dwóch latach dyrekcji Krzysztofa Babickiego osiągnął ponad 80% frekwencję (wcześniej wynosiła ok. 20%), a spektakl Idąc rakiem wg G. Grassa w jego reżyserii został uznany za najlepszy spektakl w roku 2012 na Pomorzu. W Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie zrealizował Hioba wg Biblii, Pułapkę T. Różewicza i Franka V. Komedię bankierską F. Dürrenmatta. MAREK BRAUN scenografia Scenograf, absolwent wydziałów Architektury Wnętrz i Scenografii ASP w Krakowie, w której obecnie jest pedagogiem. Współpracował z wieloma teatrami w Polsce oraz z takimi reżyserami, jak Krzysztof Babicki (Pułapka T. Różewicza (dwukrotnie), Idiota F. Dostojewskiego, Intryga i miłość F. Schillera, Wyzwolenie i Wesele S. Wyspiańskiego, Romeo i Julia W. Szekspira, Dziady A. Mickiewicza, Idąc rakiem wg G. Grassa), Józef Opalski (Cosi fan tutte W. A. Mozarta,...jak Piaf wg scenariusza J. Opalskiego, Opowieść zimowa S. Barańczaka), Bogdan Tosza (Antygona w Nowym Jorku J. Głowackiego, Blackbird D. Harrowera, Gruba świnia N. LaBute a), Anna Augustynowicz (Pasożyty M. von Mayenburga, Mąż i żona oraz Zemsta A. Fredry, Polaroidy

6 M. Ravenhilla, Wyzwolenie i Wesele S. Wyspiańskiego, Baal B. Brechta, Kaligula A. Camusa), Piotr Kruszczyński (Demony L. Noréna). Przygotowywał scenografie do spektakli Teatru Telewizji, m.in.: Arkadii T. Stopparda (reż. Krzysztof Babicki), Teatru niekonsekwencji T. Różewicza (reż. Tadeusz Malak), Toksyn K. Bizio, Febe, wróć M. Gow (reż. Anna Augustynowicz). Laureat wielu nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody Ministra Kultury i Sztuki. Z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie jest związany od wielu lat, ostatnio przygotował scenografię do spektaklu Przebudzenie S. Stephenson (reż. Paweł Szumiec). SŁAWOMIR SMOLORZ kostiumy Kostiumolog i scenograf. Absolwent Krakowskiej Szkoły Projektowania Artystycznego. Jego dyplomowa kolekcja sukien wieczorowych, inspirowanych strojami gwiazd kina pierwszej połowy dwudziestego wieku Gilda, prezentowana była na wielu pokazach w kraju i zagranicą. Dla teatru projektuje od 2006 roku. Współpracował z teatrami w Katowicach, Radomiu, Lublinie, Łodzi, Koszalinie, Gdyni. Projektował kostiumy do spektakli w reżyserii Marka Pasiecznego (Złodziej E. Chappela), Krzysztofa Babickiego (m.in.: Zemsta A. Fredry, Z życia glist P. O. Enquista, Biedermann i podpalacze M. Frischa, Królowa śniegu H. Ch. Andersena, Zbójcy F. Schillera, Pokojówki J. Geneta, Kolibra lot ostatni P. Huelle) i Tadeusza Bradeckiego (m.in.: Wszystko dobre, co się dobrze kończy oraz Wiele hałasu o nic W. Szekspira). JACEK TOMASIK choreografia Choreograf, kinetograf, etnograf, pedagog. Absolwent historii kultury materialnej na UJ. Sztuki choreograficznej uczył się w Polsce, Wielkiej Brytanii i Francji. Założyciel i wieloletni dyrektor Studia Baletu Nowoczesnego Kontrast w Krakowie. Od 1985 roku związany z Operą Krakowską, gdzie przez sześć lat

7 był dyrektorem artystycznym baletu, a następnie do 1996 roku głównym choreografem. Twórca blisko 500 choreografii. Współpracował m.in. z Konradem Swinarskim, Andrzejem Tomaszewskim, Jerzym Wajdą, Jarockim, Tadeuszem Zygmuntem Łomnickim, Henrykiem Hübnerem, Bohdanem Korzeniewskim, Jerzym Kreczmarem, Rudolfem Zioło, Jarosławem Kilianem, Wojciechem Jesionką, Agatą Dudą-Gracz, Tadeuszem Bradeckim i Jerzym Stuhrem. Przygotowywał choreografię do przedstawień operowych i operetkowych, m.in.: Orfeusza i Eurydyki Ch. W. Glucka i Eugeniusza Oniegina P. Czajkowskiego (reż. Włodzimierz Nurkowski), Madame Sans-Gene S. Kisielewskiego (reż. Zbigniew Bator), Sonaty Belzebuba E. Bogusławskiego (reż. Józef Opalski), Traviaty G. Verdiego (reż. Wojciech Ziętarski), Podróży zimowej S. Barańczaka (reż. Józef Opalski), Ariadny na Naxos R. Straussa (reż. Włodzimierz Nurkowski) oraz do spektaklu Musicodrama 2. Musical kieszonkowy (reż. Wojciech Graniczewski). W swoim niezwykle bogatym dorobku artystycznym ma także choreografie do przedstawień dla dzieci (m.in.: Królowa Śniegu w reż. Włodzimierza Nurkowskiego, Tajemniczy ogród w reż. Janusza Szydłowskiego). Od 1986 roku stale współpracuje z Krzysztofem Babickim. Został nagrodzony Medalem 200-lecia Baletu Polskiego im. Leona Wójcikowskiego za całokształt twórczości. Jest również laureatem znaczących nagród polskich i międzynarodowych. Obecnie wykłada taniec i plastykę ruchu w PWST w Krakowie. Ostatnio w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie przygotował choreografię do spektaklu Niżyński. Zapiski z otchłani A. Burzyńskiej (reż. Józef Opalski).

8 Joseph Kesserling - Arszenik i stare koronki - (Arsenic and Old Lace) Autorzy premiery na Brodwayu: Howard Lindsay i Russel Crouse. Przekład: Antoni Marianowicz, Janusz Minkiewicz, Andrzej Konarek Reżyseria: Scenografia: Kostiumy: Choreografia: Inspicjent : Krzysztof Babicki Marek Braun Sławomir Smolorz Jacek Tomasik Iwona Cieślik Spis utworów muzycznych wykorzystanych we fragmentach w spektaklu: White Christmas (tekst i muzyka Irving Berlin, wykonanie Frank Sinatra), Let it Snow (tekst Joseph Mohr, muzyka Franz Xaver Gruber, wykonanie Frank Sinatra), In the Mood (muzyka Geddy Lee, wykonanie orkiestra Glenna Millera), Moonlight Serenade (muzyka Glenn Miller, wykonanie orkiestra Glenna Millera), Pennsylvania (muzyka Jerry Gray, wykonanie orkiestra Glenna Millera), I Got Rhythm (muzyka George Gershwin, wykonanie orkiestra Glenna Millera). Obsada: Abby Brewster: Marta Brewster, jej siostra: Teddy Brewster, ich bratanek: Jonatan Brewster, ich bratanek: Mortimer Brewster, ich bratanek: Epstein, doktor: Whiterspoon, dyrektor sanatorium: Harper, pastor: Helena, jego córka: Rooney, porucznik policji: Klein, posterunkowy: O'Hara, posterunkowy: Brophy, posterunkowy: Anna Polony (gościnnie) Urszula Popiel (gościnnie) Sławomir Rokita / Maciej Jackowski Krzysztof Jędrysek Tomasz Wysocki Tadeusz Zięba Feliks Szajnert Wojciech Skibiński Natalia Strzelecka Jerzy Światłoń Tomasz Augustynowicz Grzegorz Łukawski Rafał Sadowski