Duchu Święty objawiał nam Jezusa. Duchu Święty kieruj nas do Jezusa. Duchu Święty pomóż nam uświęcać się, abyśmy byli godni spotkać Jezusa.

Transkrypt

1 Duchu Święty objawiał nam Jezusa. Duchu Święty kieruj nas do Jezusa. Duchu Święty pomóż nam uświęcać się, abyśmy byli godni spotkać Jezusa. Duchu Święty oświecaj nasze serca, abyśmy mogli poznać Jezusa w Słowie Boży, w eucharystii, obecnego w kościele, obecnego w ludziach chorych, zranionych, cierpiących, obecnego w nas. Przyjdź Duchu Święty, abyśmy rozpoznali Go także w trudnych sytuacjach naszego życia, w naszym krzyżu też osobistym. Przyjdź Duchu Święty przez Maryję. Przyjdź Duchu Święty i przez Jej Serce rozpal nas miłością do Jezusa i do Ojca Niebieskiego. Przyjdź teraz i namaść nas, namaszczaj nas. Prosimy namaszczaj nas Duchu Święty. Kiedy czytamy Katechizm Kościoła Katolickiego, który opiera swoją właśnie, swoją treść na Piśmie Świętym to dowiadujemy się, że Katechizm mówi o tym, że Bóg się objawia, że Bóg daje nam się poznać. Objawienie jest, inne słowo, właśnie też takie greckie, mówiące właśnie o tym, że można nazwać objawienie epifaniom, czyi objawieniem się Boga światłości, Boga, który jest Światłem, Boga, który przychodzi do ludzi, aby stać się ich także najbliższym, ich także Przyjacielem. Także Pismo Święte mówi o objawieniu, tak samo katechizm, o Objawieniu się Boga, bo gdyby Bóg nie objawiał nam się, to byśmy Go nie poznali. O były dla nas niedostępny. On były ukryty dla nas, zawsze był tajemnicą. Był dla nas nieznany, więc przeżywamy dzisiaj Święto Objawienia Pańskiego, czyli święto epifanii, Bóg się objawia jako Światłość naszych serc, Światłość. I Pismo Święte to jest jedno wielkie objawienie się Boga, począwszy od raju, kiedy Bóg stworzył Adama i Ew, to im się objawił. Objawił się jako Ten, który jest blisko nich, jako ten, który z nimi rozmawia, przebywa w Ogrodzie Rajskim, Ten, który jest ich Stwórcą, ich życiem, ich szczęściem. Bóg nie ukrył się gdzieś za jakimiś drzewami i patrzył z boku na to wszystko co się działo z Adamem i Ewą, z Jego stworzeniami, ale chciał wejść z relację z nimi, chciał przebywać bardzo blisko nich. Bóg się objawił jako Ten, który pragnie z nimi kontaktu, dla którego też radością jest przebywać z tymi, którym dał życie i wszystko. I tak samo było również na pustyni, kiedy głosił, kiedy im się objawił w krzewie gorejącym, wtedy był ogień, było światło i Bóg objawił się Mojżeszowi i właśnie jako Ten, który jest Światłem ludzkich serc, który przychodzi na ziemię, aby oświecać, bo ziemia bez Boga jest pełna ciemności, mroku. I podobnie było też na pustyni kiedy byli Izraelici wyprowadzeni przez Mojżesza i Bóg się objawia ponownie jako Ogień na szczycie góry Synaj, jako Ten, który jest potężnym Bogiem. Ta Góra Synaj cała trzęsła się, drżała, było słychać trąby, było widać błyskawice i Bóg się objawia jako potężny, jako mocarz, jako władca i wszyscy Izraelici pod wpływem tego objawienia mieli mieć bojaźń Bożą, bo przed 1

2 Bogiem należy mieć bojaźń Bożą. Nie lęk, nie strach, bo to jest bardziej takie uczucie ludzkie związane z grzechem, ale bojaźń Boża związana z miłością. Bojaźń Boża, która powoduje to, że ja wobec Boga okazuje cześć, szacunek, że Bóg to nie jest jakiś mój kolega, mój znajomy, ale to jest mój Pan. To jest mój Stwórca, moje życie, Ten, któremu wszystko zawdzięczam. I Pan Bóg teraz, nas tu obecnych chce przekonać o tym, że mimo, że jest Bogiem potężnym, wielkim, nieskończonym, niezbadanym, bo to co my wiemy o Panu Bogu jest maleńką cząstką tego Kim Bóg jest, chociaż to wystarczy żeby osiągnąć zbawienie i życie, ale Bóg chce nam dzisiaj pokazać, że pragnie się obawiać jako Miłość, jako miłość łagodna, delikatna, czuła wobec nas. Miłość ojcowska. I kolejnym objawieniem były też objawienia też na pustyni, które były związane z grzechem Izraelitów, kiedy grzeszyli Izraelici, Bóg się znowu objawił. Chce przebaczyć, nie chce karać, nie chce niszczyć naród Żydowski, który się często buntował przeciwko Bogu. Ciągle się objawia jako miłosierdzie. Przez proroków też Bóg się objawia jako Bóg, który napomina, wzywa do nawrócenia. I w końcu mamy objawienie związana z Panem Jezusem. Są trzy takie główne święta w naszym kościele, które są związane z życiem Pana Jezusa, który się objawia. Pierwsze to jest objawienie się Pana Jezusa trzem mędrcom jako małe dziecko. Drugie, kiedy jest chrzest Pana Jezusa w Jordanie. I trzecie objawienie to jest objawienie związane z objawieniem się Pana Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej. Pierwsze objawienie nam mówi o tym, że Bóg się objawia jako mały, słaby poganom, bo trzej mędrcy to byli poganie. Drugie objawienie mówiące o tym, że Bóg się objawia w Jordanie, jako posłany przez Boga- Ojca Mesjasz. I trzecie objawienie w Kanie Galilejskiej mówiące o tym, że Bóg jest Panem cudów, znaków, że Bóg potrafi przemienić, skoro wodę w wino przemieni to tylko to może zrobić Bóg. Nie zrobi żaden człowiek, nawet mag tego nie potrafi, może zabarwić wodę na czerwoną substancję, ale nie na wino. Tylko Bóg czegoś takiego może dokonać. Dlatego te trzy święta, te trzy ważne wydarzenia z życia Jezusa mówią, że jest objawiającym się Bogiem, Synem Bożym. I dzisiaj przeżywamy to pierwsze objawienie Pana Jezusa jako Boga w Dzieciątku. Dzisiaj też przeżywamy też ten pokłon pogan, bo trzech pogan, chociaż niektórzy mówią, szczególnie ci którzy są chrześcijanami tradycji wschodniej, że mogło by być tych mędrców więcej, sześciu, niektórzy mówią o 12- stu nawet. Na ikonach greckich jest pokazane, że dwunastu się kłania, mędrców, ale w tradycji tutaj naszej zachodniej, łacińskiej, kościoła katolickiego jest tak, że to było ich trzech, bo skoro są trzy dary, no to prawdopodobnie było ich trzech, że każdy dał dzieciątku, Chrystusowi dar jeden, więc to byli mędrcy, czyli astrologowie pogańscy. To byli poganie, którzy żyli według zasad swoich pogańskich religii, 2

3 oddawali część bożkom, astrologowie, czyli właśnie okultyści, można powiedzieć też, czyli oni byli nakierowani na gwiazdy, uważali, że gwiazdy mają wymiar boski. Oddawali część gwiazdom. Byli tymi, którzy kierowali swoim życiem według gwiazd. W tamtych czasach astrologia to była, można powiedzieć, to była nauka boska. To była nauka, z której czerpali też królowie, natchnienie do swojego życia. Kiedy przychodził astrolog do króla to on się pytał, co ma czynić, co mówią gwiazdy, jaka będzie pomyślność, czy będzie jakaś klęska żeby się do tego przygotować. I ci astrologowie tłumaczyli przyszłość, że według gwiazd to może stać się to i tamto. Oczywiście, same gwiazdy nie są wstanie opowiedzieć o przyszłości, jeżeli oni wiedzieli co będzie w przyszłości, to się wypełniało, bardziej może przewidywali i to się wypełniało, to było to od złego. To nie było od Boga. Dlatego ci astrologowie, ci mędrcy to byli ludzkie, którzy nie znali Boga, nie służyli Bogu i nagle Bóg im się objawia. To znaczy, pokazuje, że jest jakaś gwiazda, który jest gwiazdą niezwykłego Króla, który się teraz narodził, bo oni według gwiazd potrafili określić czy ktoś się teraz niezwykły rodzi, czy będzie jakiś niezwykły władca. I pojawiła się nagle jakaś gwiazda cudowna, która była gwiazdą objawiającą właśnie Króla niezwykłego. Oni chcieli tego króla zobaczyć, że gdzieś na zachodzie, gdzieś w tym kraju, w którym jest naród Żydowski, że tam jest jakiś Król, wielki Król wspaniały, któremu muszą oddać pokłon, bo tak gwiazda była tak cudowna, że poruszyła ich serca. Ale ta gwiazda, która im się objawiała na niebie to prawdopodobnie to była jakaś gwiazda cudowna. To nie było takiej gwiazdy, w sensie, w kosmosie. I Bóg pragnął tych pogan, ich pogańskie serca nawrócić, pokazać, że jest Król, któremu powinni oddać pokłon, który jest ich stwórcą, ich życiem, ich Bogiem, że ta gwiazda mówiła, że to jest Król, który jest Bogiem na ziemi, dlatego też tak oni pobiegli, nie tylko dlatego, że objawiła im się jakaś gwiazda i że narodzi się im jakiś Król, ale że, Ten Król jest Bogiem. I to ich poruszyło. Ci mędrcy, mówimy królowie, tak mówi tradycja kościelna, ale prawdopodobnie to nie byli królowie, tylko byli właśnie mędrcami, astrologami, ludźmi wykształconymi, zamożnymi, którzy przyszli do Jezusa Chrystusa, Dzieciątka i oddali pokłon Jezusowi jako Bogu. Złoto daje się Królowi, kadzidło Bogu, a mirę Zbawicielowi, Męczennikowi. I oni uznali, że Jezus to jest ich Król, ich Bóg i ich Zbawiciel, który odda za nich swoje życie. A Bóg chce, w Jezusie Chrystusie, zbawiać wszystkich ludzi, również i pogan, czyli nie przyszedł Pan Jezus, nie tylko dla Żydów, ale dla pogan. I my, jako Polacy, przecież byliśmy narodem pogańskim. Ponad 1000 lat temu był chrzest Polski, to można było powiedzieć takie narodowe nawrócenie nasze ku Bogu, to wtedy nasz naród, można powiedzieć też ukłonił się przed Chrystusem jako swoim Bogiem, Panem, Zbawicielem, 3

4 Królem, ale każdy Polak, mimo tego tysiąclecia, gdy się rodzi potrzebuje chrztu świętego, osobistego. Rodzimy się jako poganie. Nikt z nas od poczęcia nie był chrześcijaninem. Każdy z nas był poganinem. Każdy z nas był nakierowany na to, żeby czcić jakieś bożki w swoim życiu i żyć w grzechu pierworodnym i popełniać grzechy uczynkowe. A chrzest to jest zawarcie przymierza z Bogiem. To jest przyznanie się do Chrystusa, to jest, to znaczy, można powiedzieć, że chrzest to jest taki pokłon w stronę Chrystusa jakie uczynili ci mędrcy. Chrzest to jest przyznanie, to jest mój Król, Bóg, Zbawiciel. Ja chce Jemu służyć, dla Niego żyć. Dlatego od chrztu dopiero jesteśmy chrześcijanami, w sensie tym, że nasza dusza jest uwolniona od grzechu pierworodnego, od zła wszelkiego, od demonów. Kiedy był chrzest to byliśmy egzorcyzmowani, bo byliśmy siedliskiem złych duchów, ale przez chrzest staliśmy się świątynią Boga, staliśmy się chrześcijanami i przestaliśmy być poganami, ale oprócz tego, po to Pan Bóg też daje nam tutaj życie na ziemi po chrzcie, żebyśmy w życiu stawali się chrześcijanami, bo chrzest nas uwolnił od grzechu pierworodnego, ale często nasze życie chrześcijan jest pogańskie. Myślenie pogańskie, słowa pogańskie, zachowanie. I my, którzy tutaj jesteśmy mniej czy bardziej jeszcze jesteśmy poganami, w sensie tym mentalnym właśnie, w sensie właśnie tego życia zewnętrznego. Często myślimy i mówimy jak poganie. Dlatego, to święto jest dzisiaj po to żebyśmy nawrócili się i myśleli, mówili i żyli po chrześcijańsku, wyrzekli się pogaństwa z naszego życia. I spotykam takie osoby, które były kiedyś takimi można powiedzieć czarodziejami, czy wróżkami, okultystami, wiele takich osób, dosłownie się wypełnia ewangelia wobec nich, w ich życiu. Oni przestali być astrologami, właśnie okultystami, wróżkami i nawrócili się do Chrystusa, chociaż często byli zniewoleni, trzeba było jeszcze się modlić o uwolnienie dla nich, głęboką spowiedź przechodzili. I zaczęli się kłaniać Jezusowi, a nie złym duchom, bo kiedy ktoś popełnia grzech ciężki, to jest pokłon w stronę złego, nawet jeżeli to nieświadomie czyni. Co powiedział ojciec Święty Franciszek, nasz papież, albo modlimy się do Boga, albo do diabła, nie ma czegoś trzeciego, nawet jeżeli ktoś się nie modli do Boga, to czy wie o tym, czy nie wie, czy wprost się zwraca do złego ducha, to jest nakierowany na diabła, Modli się do diabła. Swoim życiem pokazuje, że on czci diabła. Dlatego, my dzisiaj tutaj obecni chcemy czcić Jezusa Chrystusa, nie ma czegoś trzeciego, albo czcimy Boga, albo złego. Albo jesteśmy dziećmi Boga, albo diabła. Tak mówi Pismo Święte. I trzeba nam wrócić w nauczaniu chrześcijańskim, katolicki do takiego radykalizmu naszej wiary. Nic nie może być pomiędzy. Nie może być letniości, nie może być obojętności, lekceważenia spraw Bożych. Idziemy wąską, ciasną, drogą do nieba. To jest nasz kierunek. Mogę powiedzieć, że to jest też moje dzisiaj osobiste święto. Kiedyś byłem 4

5 poganinem, zresztą cały czas jestem, zatwardziały poganin, który się nawraca po prostu i tak trochę kruszeje, ale jeszcze jestem zatwardziały poganin, stary poganin, który udaje chrześcijanina, a czasami świętego, ale poganin, Naprawdę jak jeszcze czasami widzę swoje myślenie, słowa, zachowanie, to jak poganin jestem, naprawdę. Jeszcze kapłan z kilkuletnim stażem, siódmy rok, w Pustelni kilkanaście lat już jestem, a ciągle tyle pogaństwa jeszcze we mnie. Tyle braku miłości, tyle pychy, złości, tyle jeszcze tego wszystkiego, że nie wiem czy mi starczy życia, żeby się przygotować do nieba i oczyścić z tego wszystkiego, ale ufam w Boże Miłosierdzie. Tak, że to jest moje święto. Przyznam, że dzisiaj szczególnie jestem wyróżniony, bo to jest moje święto, nie wiem czy wasze, ale moje to jest szczególnie. Także dzisiaj jest można powiedzieć takie święto nawróconych pogan, którzy pragną być tymi, którzy dla Jezusa Chrystusa są gotowi na wszystko, bo ci mędrcy, zauważmy, że kiedy oni oddali pokłon Chrystusowi to wrócili inną drogą do siebie. Oni nie wrócili tą samą drogą. To nie tylko chodzi o wymiar geograficzny, że oni uciekli przed Herodem, który po prostu panował zabić Pana Jezusa, Dzieciątko dowiedząc się od nich, gdzie on jest, ale wrócili inną drogą. To znaczy ich życie już było inne po spotkaniu z Chrystusem. Ich droga życia po spotkaniu z Chrystusem była już inna. Oni już nie wrócili do starego postępowania, do starego życia. Sądzę, że już oni przestali się interesować gwiazdami, bo poznali gwiazdę wieczną jaką jest Jezus. Pismo Święte mówi o Chrystusie jako o Gwieździe, jako Gwiazda Poranna, świecąca. Oni już nie potrzebowali patrzeć w niebo, bo oni zobaczyli na ziemi Swojego Boga i wszystko. Niebo ich przestało interesować w sensie tym kosmicznym tylko, pragnęli być jak najbliżej Chrystusa Gwiazdy swojego życia. Niech więc Jezus Chrystus Gwiazda naszego życia będzie płonęła w twoim życiu właśnie, w twoim sercu, oświeci nasze ciemności, żeby ludzie, których spotkamy, odchodzili od nas rozpłomienieni, jaśniejsi, pokrzepieni, szczęśliwsi, lepsi. Na tym polega życie chrześcijan, żeby ludzie spotkając nas chrześcijan, stawali się lepsi. Ci, którzy są jeszcze poganami, stawali się jeszcze chrześcijanami, a nie żeby z powodu nas, czasami może bluźnili Bogu, że jaki to chrześcijanin z ciebie, skoro robisz to i to i tamto. No właśnie, jeżeli ktoś tak mówi, żaden z ciebie chrześcijanin to może rzeczywiście nie jesteś, nie jestem jeszcze chrześcijaninem, bo moje życie jest podobne do niego bardziej albo gorsze. Dlatego życie twoje od tej pory, od dzisiaj, dzisiaj spotkamy Chrystusa w eucharystii. Nie możemy wrócić tą samą drogą swojego życia, do swojego domu. Oczywiście, jak ktoś chce wrócić, przypuśćmy, teraz będzie z Krakowa i będzie chciał, nie wiem przez Miechów wrócić, nie wiem czy przez Katowice to inną drogą niż przyjechał tutaj, może wrócić, ale tu chodzi o to żeby droga twojego życia od tej pory była chrześcijańska po prostu, była Jezusowa, bo kto spotyka Jezusa to jest 5

6 szczęśliwy. On nie pragnie niczego więcej, ma wszystko. On jest tym, który odkrył skarb na ziemi, Gwiazdę świecącą, Poranną, Niebieską. Dlatego bądźmy tymi, którzy kłaniają się tylko Jezusowi. Daj mu złoto swojej miłości, daj mu kadziło swojej modlitwy i daj mu też mirrę swojego cierpienia. To wystarczy, a On zrobi resztę. Ufaj Bogu, a nie zawiedziesz się na tym, który jest Twoim Bogiem, Królem i Męczeńskim Zbawicielem. 6