DO-BR.051 CZĘŚĆ I HONOROWI OBYWATELE MIASTA ZIELONA GÓRA KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 2

Transkrypt

1 DO-BR.051; DO-BR.052 OD ROKU 2014 Uchwała nr LVI Rady Miasta Zielona Góra z dnia 29 października 2013 r. w sprawie Honorowego Obywatelstwa Miasta Zielona Góra oraz Nagrody Miasta Zielona Góra (Dz. Urz. Woj. Lubus. poz. 2304)

2 DO-BR.051 CZĘŚĆ I HONOROWI OBYWATELE MIASTA ZIELONA GÓRA KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 2

3 1. Antoni Łusiak Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Antoniemu Łusiakowi pośmiertnie - uchwałą nr LXXIV Rady Miasta Zielona Góra z dnia 28 października 2014 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. Antoni Łusiak urodził się 14 maja 1933 roku w Czerminku k. Pleszewa. Tam też ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. Po studiach na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, na podstawie nakazu pracy wydanego przez Komisję Przydziału Pracy UW, 15 października 1956 roku podjął w Zielonej Górze swą pierwszą i jedyną pracę w ówczesnej Gazecie Zielonogórskiej. Całe swoje życie zawodowe związał z dziennikarstwem, Zieloną Górą i Gazetą Zielonogórską, która w latach 70-tych roku zmieniła nazwę na Gazeta Lubuska. Po ukończeniu w 1957 roku dziennikarskiego stażu aplikanckiego został etatowym dziennikarzem działu rolnego, a w 1958 roku awansował na redaktora działu. W 1963 roku otrzymał kolejny awans na stanowisko publicysty. W 1980 roku został kierownikiem działu terenowego, a następnie miejsko-terenowego. Od tamtej pory praktycznie do końca swej pracy w Gazecie Lubuskiej związany był z działem miejskim i problematyką Zielonej Góry. Przez 16 lat, jako kierownik działu miejskiego, działu informacji, działu łączności z czytelnikami, napisał kilkanaście tysięcy różnych publikacji (artykułów, informacji, mini felietonów) o Zielonej Górze, jej problemach, sukcesach, kłopotach. Trudno znaleźć tematykę, której nie podejmował red. Antoni Łusiak na stronach miejskich Gazety Lubuskiej - od przysłowiowej dziury w jezdni począwszy poprzez sprawy socjalne i społeczne mieszkańców, na najpoważniejszych problemach miasta kończąc. Relacjonował posiedzenia Rady Miasta, bazował na informacjach uzyskiwanych od urzędników różnych miejskich instytucji i mieszkańców, którzy gremialnie odwiedzali redakcję i dział miejski. Jego specjalnością była gospodarka komunalna i kłopoty miasta w tej dziedzinie. Dzięki jego konsekwentnym działaniom i nieustępliwości, udało się przekonać władze Zielonej Góry do wielu różnych nowatorskich rozwiązań w dziedzinie gospodarki komunalnej, na przykład do zmiany układu komunikacyjnego miasta. Zawsze propagował i popierał ciekawe pomysły i nowoczesne rozwiązania. Nie zrażał się kiedy początkowo napotykał na niechęć i obojętność. Ponawiał próby, publikując własne racje i spostrzeżenia oraz opinie i pomysły Zielonogórzan. Konsekwentnie walczył o przyjęcie do realizacji rozwiązań lepszych. Wraz z dyrektorem ZGKiM Wojciechem Janką zainicjował temat budowy nowoczesnej kompostowni na wysypisku odpadów w Raculi oraz zbiórki selektywnej odpadów, która dziś przynosi wymierne korzyści. Był gorącym zwolennikiem budowy oczyszczalni ścieków dla Zielonej Góry, inwestycji, która rodziła się w wielkich bólach. Gdyby nie osobiste zaangażowanie red. A. Łusiaka, być może jej budowa przeciągnęłaby się o wiele lat. Nie powiódł się pomysł zagospodarowania zalewu w Ochli (po przeciwnej stronie kąpieliska). Ta inwestycja, której głównym celem miała być rekreacja nie została zrealizowana z powodu braku pieniędzy. Dzięki poparciu GL i red. A. Łusiaka pełnym sukcesem zakończyła się realizacja pomysłu utworzenia Centrum Edukacji Ekologicznej, z którego korzystały dzieci i młodzież, zapoznając się z podstawowymi problemami ochrony środowiska naturalnego. To właśnie tam powstał pomysł segregowania śmieci i selektywnej zbiórki odpadów poprzez ustawienie na osiedlach specjalnych kolorowych pojemników. Na stronach miejskich Gazety Lubuskiej czytelnicy mogli przeczytać także o tym, co się ważnego dzieje w zielonogórskich zakładach pracy. Zarówno tych największych jak Zastał, Polska Wełna, Falubaz, jak też mniejszych, choćby Polon czy Interatominstrument i zupełnie małych, jak np. TWP, PIH, Muzeum Ziemi Lubuskiej. Dziś większości tych firm już nie ma na mapie gospodarczej Zielonej Góry. Pan Antoni Łusiak był wrażliwy na krzywdę społeczną i urzędniczą bezduszność. Dzięki swoim gazetowym publikacjom, pomógł wielu mieszkańcom Zielonej Góry. Dział miejski Gazety Lubuskiej pod koniec XX i na początku XXI wieku był bardzo ważny, a jego publikacje cieszyły się wielkim uznaniem czytelników. Miejskie wydanie GL, sprzedawane w Zielonej Górze i najbliższych okolicach, rozchodziło się w nakładzie ok. 15 tys. egzemplarzy. Red. Antoni Łusiak przepracował w Gazecie Lubuskiej 42 lata i był jednym z dwóch najdłużej zatrudnionych dziennikarzy w tym periodyku. Analiza Jego dorobku dziennikarskiego i Jego życia wskazuje, że pasja, z jaką przez kilkadziesiąt lat angażował się w sprawy Miasta, to nie tylko efekt wykonywania zawodowych obowiązków, lecz także dowód prawdziwego umiłowania Zielonej Góry. Zmarł 29 stycznia 2013 r. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 3

4 Ryszard Peryt Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra 2. Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Ryszardowi Perytowi uchwałą nr LXXIV Rady Miasta Zielona Góra z dnia 28 października 2014 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. Prof. Ryszard Peryt urodził się 9 marca 1947 r. w Zielonej Górze. W szkole podstawowej grał na skrzypcach. Studiował chemię na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Warszawie na wydziale Aktorskim (1970) i Reżyserskim (1979). Na kształtowanie jego osobowości artystycznej miała wpływ najwcześniejsza przygoda ze szczepem Makusyny", nieco później fascynacja Teatrem Laboratorium" J. Grotowskiego. Zdobyte tam doświadczenia zaowocowały własnymi eksperymentami teatralnymi, które podejmował w Akademickim Kole Naukowym. Po uzyskaniu dyplomu aktora, wspólnie z M. Dziewulską utworzył własny teatr Puławskie Studio Teatralne" i w latach pracował w nim jako aktor i reżyser, zajmując się twórczością m.in.: J. Słowackiego, C.K. Norwida, W. Majakowskiego i innych. Od roku 1973 Studio działało przy Stołecznej Estradzie. W latach doskonalił swój warsztat reżyserski i aktorski u boku E. Axera w warszawskim Teatrze Współczesnym. W kolejnych sezonach reżyserował w Teatrze Narodowym A. Hanuszkiewicza ( Benefis" A. Czechowa, Romeo i Julię" W. Sheakespeare a) i w Teatrze Ateneum ( Opera za trzy grosze, B. Brechta). Na scenie operowej debiutował jeszcze podczas studiów reżyserskich w 1977r., przygotowując na inaugurację działalności Teatru Muzycznego w Słupsku pierwsze w swoim dorobku inscenizacje oper Mozarta. W latach związał się z Operą im. S. Moniuszki w Poznaniu (obecny Teatr Wielki). Inscenizacja oratorium Joanna d Arc na stosie", A. Honeggera przyniosła mu pierwszy głośny sukces. Realizacja ta zapoczątkowała trwającą 25 lat współpracę z Andrzejem Sadowskim. Spektakle z tego okresu zaliczane są do najwybitniejszych osiągnięć polskiej reżyserii operowej. Powstały wówczas polskie prapremiery Ognistego Anioła S. Prokofiewa, Śmierci w Wenecji B. Brittena i Czarnej Maski" K. Pendereckiego, a także światowa prapremiera sceniczna Requiem G. Verdiego. Od lat osiemdziesiątych Ryszard Peryt współpracuje również z innymi teatrami operowymi i muzycznymi w Polsce, a każda kolejna premiera staje się wielkim wydarzeniem artystycznym. Wystawia m.in.: Widma" S. Moniuszki, Lo sposo deluso" W. A. Mozarta (światowa prapremiera), Cyrulika Sewilskiego" G. Rossiniego, Mefistofelesa" A. Boito, Nabucco" G. Verdiego i wiele innych najsłynniejszych dzieł Wielkich Mistrzów. Ryszard Peryt reżyseruje także za granicą - wielokrotnie na scenach operowych w Niemczech i w Szwajcarii, w weneckim Teatro la Fenice, w operach w Ankarze, Kairze, Belgradzie - gdzie powstają spektakle mozartowskie oraz inscenizacje dzieł H. Berlioza, S. Prokofiewa, I. Strawińskiego i innych. Na początku lat 90-tych założył Peryt Opera Institute - placówkę, promującą inscenizacje utworów oratoryjnych. Jednym z ważniejszych przedsięwzięć w tej dziedzinie była światowa premiera sceniczna Mesjasza" G. F. Haendla. W latach był reżyserem Warszawskiej Opery Kameralnej. Na tej niewielkiej scenie powstało jego monumentalne dzieło - inscenizacje wszystkich utworów scenicznych W. A. Mozarta, czyli cykl 26 spektakli dla uczczenia 200 rocznicy śmierci kompozytora. Powstało niezwykłe studium życia i twórczości Mozarta, ewenement w dziejach opery. Ta realizacja zdobyła wielki rozgłos na świecie, przedstawienia wystawiane były w autorskim kształcie przez 15 lat w ramach Festiwalu Mozartowskiego oraz na festiwalach i scenach operowych Europy, Libanu, Izraela i Japonii. Ryszard Peryt zafascynował się również światem opery barokowej. Reżyserował utwory od wczesnego baroku, równolegle z operami XX-wiecznymi i współczesnymi oraz przygotowywał adaptacje sceniczne utworów oratoryjnych we wnętrzach kościołów w Warszawie i w Teatrze na Wyspie. W sezonie był dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego Opery i Baletu w Warszawie, by w roku 2001 wrócić do teatru dramatycznego inscenizacją Akropolis" S. Wyspiańskiego w Teatrze Narodowym, gdzie w 2007 roku wystawił Wesele". Kolejnymi przedsięwzięciami Ryszarda Peryta są Don Giovanni" W. A. Mozarta - prapremiera przygotowana w Zjednoczonych Emiratach Arabskich na Al Ain KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 4

5 Classical Musie Festiwal 2008 i Opera żebracza" B. Brittena w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Opracował również choreografię do utworów mozartowskich, przygotował ruch sceniczny, adaptacje, pisze libretta, scenariusze i dialogi. Swój teatr tworzy z muzyki. Reżyseruje analizując partytury. Teatr Ryszarda Peryta to teatr mistyczny, odwołujący się do sfery sacrum, pełen symboli i znaków, odniesień do metafizyki, teologii i sztuki. To również świat ludzkich pasji, namiętności i duchowych walk. Teatr zjawiskowy w świecie opery. Realizując projekty z pogranicza teatru - opracował i przedstawił jako aktor pierwszą sceniczną wersję poematu Tryptyk rzymski Jana Pawła II (2003) oraz Pieśni o Bogu ukrytym na podstawie poematów Karola Wojtyły (2006). Premiera O powinności pierwszego przykazania (2006) była początkiem projektu Opera uboga skupionego na scenicznych dziełach religijnych: Nazywam go bez ostentacji uboga - w opozycji do opery kosztownej, w bogatych kostiumach, makijażu. Uboga - także w znaczeniu, które wrażliwi ludzie z tego hasła na pewno wyczytają". Od 2008 roku jest wykładowcą w Akademii Teatralnej w Warszawie. W 2012 r. obronił doktorat. Rozprawa na temat wyreżyserowanych przez siebie dzieł wszystkich Mozarta nosi tytuł Teatr Partytury. Opera Uboga. Nagrody i odznaczenia: Grand Prix - Festiwal Polskich Sztuk Klasycznych - Katowice Nagroda Komitetu Kultury Niezależnej Solidarność za cykl inscenizacji dzieł Mozarta w Warszawskiej Operze Kameralnej Nagroda dla Najlepszego Reżysera Operowego Nagroda im. Konrada Swinarskiego - przyznawana przez redakcję miesięcznika "Teatr" - za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reżyserii operowej Nagroda im. Leona Schillera za reżyserię wszystkich scenicznych dzieł Mozarta Człowiek Roku Złoty Krzyż Zasługi Nagroda im. Leona Schillera za całokształt osiągnięć reżyserskich w dziedzinie teatru muzycznego Polonia Restituta Polonia Restituta - za działalność opozycyjną- Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Złota Gloria Artis - Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za wybitne zasługi dla kultury narodowej Nagroda Rektora Akademii Teatralnej w Warszawie im. Aleksandra Zelwerowicza Ważniejsze stypendia: Covent Garden - Fondation pouer une Entraide Intellectuell Europeenne 1981, Peter Brook - Międzynarodowe Centrum Poszukiwań Teatralnych - Paryż 1986, Stypendium Operowe Departamentu Stanu USA Nadanie Panu Ryszardowi Perytowi tytułu Honorowego Obywatela poparli: Pan Andrzej Seweryn - Dyrektor Naczelnego Teatru Polskiego w Warszawie, prof. Andrzej Strzelecki - Dyrektor Akademii Teatralnej w Warszawie oraz prof. Czesław Grabowski - Dyrektor Filharmonii Zielonogórskiej. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 5

6 Papież Jan Paweł II (Karol Józef Wojtyła) Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra 3. Rada Gminy Zielona Góra w uznaniu nieocenionych zasług dla Polski i Świata nadała Jego Świątobliwości Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II tytuł Honorowego Obywatela Gminy Zielona Góra uchwałą nr XII/68/99 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie nadania tytułu honorowego obywatelstwa Gminy Zielona Góra. Honorowi Obywatele Gminy są Honorowymi Obywatelami Miasta Zielona Góra w wyniku następstwa prawnego po połączeniu Miasta Zielona Góra z Gminą Zielona Góra z dniem 1 stycznia 2015 r. - 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2014 r. w sprawie połączenia gmin, ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta oraz zmiany siedziby władz gminy (Dz. U. poz. 1023) Papież Jan Paweł II (Karol Józef Wojtyła) urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, zmarł 2 kwietnia 2005 r. w Watykanie. Został wybrany papieżem na konklawe w dniu 16 października 1978 r. Kawaler Orderu Orła Białego. Święty Kościoła katolickiego. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 6

7 Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Gminy Zielona Góra nadany został ks. Tadeuszowi Isakowiczowi Zaleskiemu uchwałą nr XXXVIII Rady Gminy Zielona Góra z dnia 30 września 2013 r. w sprawie nadania godności honorowego obywatelstwa Gminy Zielona Góra, na wniosek mieszkańców wsi Łężyca. Honorowi Obywatele Gminy są Honorowymi Obywatelami Miasta Zielona Góra w wyniku następstwa prawnego po połączeniu Miasta Zielona Góra z Gminą Zielona Góra z dniem 1 stycznia 2015 r. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2014 r. w sprawie połączenia gmin, ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta oraz zmiany siedziby władz gminy (Dz. U. poz. 1023) 4. Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski urodził się w 1956 r. w Krakowie. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Pod koniec lat 70., będąc w seminarium, współredagował podziemne pismo Krzyż Nowohucki oraz działał w Studenckim Komitecie Solidarności. W 1977 r. debiutował jako poeta na łamach Tygodnika Powszechnego". Od 1980 r. zaangażował się w działalność NSZZ Solidarność, należąc do grona najbliższych współpracowników ks. Kazimierza Jancarza. Przez całe lata 80. był represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 1985 r. został dwukrotnie ciężko pobity przez funkcjonariuszy SB. Jego prześladowania przez władze komunistyczne stały się kanwą filmu Macieja Gawlikowskiego Zastraszyć księdza (2006). W 2008 r. wystąpił z apelem o potępienie przez władze polskie ludobójstwa Polaków dokonanego przez OUN-UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Od tej pory niezłomnie zabiega o należyte upamiętnienie ofiar tej zbrodni. Za swą działalność patriotyczną oraz bezkompromisowe dążenie do prawdy otrzymał m.in. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1999), Nagrodę Rzecznika Praw Obywatelskich im. Pawła Włodkowica (2007), Nagrodę Literacką im. Józefa Mackiewicza (2007) oraz Krzyż Pamięci Ofiar Banderowskiego Ludobójstwa (2012). Od roku 2009 mieszkańcy Łężycy systematycznie organizują w połowie października uroczystości upamiętniające kresową gehennę Narodu Polskiego. Własnymi siłami wznieśli Pomnik Ofiar Ludobójstwa Dokonanego przez OUN-UPA na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Pomnik ten jest wciąż rozbudowywany, stając się z wolna swoistym mauzoleum, w którym co roku przybywają tablice upamiętniające pomordowanych Kresowian. Pomnik, choć nie jest okazały, traktowany jest jako unikatowy w skali całego kraju. Upamiętnia on bowiem wymienione z imienia i nazwiska ofiary mordów dokonanych w latach przez OUN-UPA w Gniłowodach (pow. Podhajce, woj. Tarnopolskie) oraz innych miejscowościach na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Od początku w łężyckich uroczystościach uczestniczy ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Należy on do grona największych autorytetów walczących o prawdę na temat zbrodni dokonanej przez ukraińskich nacjonalistów na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Jest nazywany duchownym do zadań specjalnych, gdyż ma odwagę mówić głośno o tym, o czym inni tylko szepcą. W roku 2010 w uznaniu za zasługi w dziele upamiętniania historii Narodu Polskiego w latach IPN przyznał mu wysoce prestiżowy tytuł Kustosza Pamięci Narodowej. Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski, uczestnicząc w łężyckich uroczystościach kresowych, legitymizuje je oraz dodaje im splendoru, rozsławiając przy tym Łężycę i gminę. Ponadto, biorąc udział w organizowanych na terenie Zielonej Góry i Łężycy konferencjach, wykładach oraz wieczorach autorskich, przyczynia się do tego, że Łężyca i Gmina Zielona Góra należą do najaktywniejszych w Polsce ośrodków krzewienia pamięci o Rodakach bestialsko pomordowanych na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. W książce Nie Zapomnij o Kresach ks. Tadeusz Isakowicz- Zaleski wymienia Łężycę jako jedną z niewielu miejscowości w Polsce, w których powstał pomnik upamiętniający z imienia i nazwiska osoby bestialsko pomordowane przez banderowców. Wielokrotnie też KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 7

8 w wypowiedziach prasowych oraz na swojej stronie internetowej wspomina mieszkańców Łężycy oraz władze gminy, stawiając ich działalność jako wzór godny do naśladowania w całej Polsce. Doceniając zasługi ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego w dziele upamiętniania Naszych Rodaków pomordowanych na wschodnich rubieżach II Rzeczypospolitej, szczególnie bestialsko zgładzonych przodków mieszkańców Łężycy zamieszkujących Gniłowody, Nowosiółkę-Bekerów i Michałówkę w województwie tarnopolskim oraz wyrażając wdzięczność za rozsławianie dobrego imienia Łężycy i całego regionu, mieszkańcy miejscowości Łężyca wystąpili o nadanie księdzu tytułu Honorowego Obywatela Gminy Zielona Góra, podkreślając we wniosku stanowiącym załącznik do uchwały Zebrania Wiejskiego z dnia 1 września 2013 r., że ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski swą bezkompromisową postawą oraz niezłomnością w walce o prawdę historyczną i honor Naszego Narodu w pełni zasłużył na to, aby znaleźć się obok najwybitniejszego ze współczesnych Polaków - Karola Wojtyły, w gronie wyróżnionych najważniejszym honorowym tytułem, jaki nadać może Gmina Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 8

9 Zbigniew Majewski Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Gminy Zielona Góra nadany został Panu Zbigniewowi Majewskiemu pośmiertnie uchwałą nr L Rady Gminy Zielona Góra z dnia 25 kwietnia 2014 r. w sprawie nadania tytułu Honorowego Obywatela Gminy Zielona Góra. Honorowi Obywatele Gminy są Honorowymi Obywatelami Miasta Zielona Góra w wyniku następstwa prawnego po połączeniu Miasta Zielona Góra z Gminą Zielona Góra z dniem 1 stycznia 2015 r. - 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2014 r. w sprawie połączenia gmin, ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta oraz zmiany siedziby władz gminy (Dz. U. poz. 1023) 5. Zbigniew Majewski to jeden z tych Lubuszan, którego nazwisko nie jest tylko pustym dźwiękiem. Legendarny Szeryf z Drzonkowa" to człowiek niezwykle zasłużony jako trener lekkoatletyki Zielonogórskiego Klubu Sportowego LUMEL" oraz współtwórca sukcesów polskiego pięcioboju nowoczesnego. Przez lata wykształcił wielu mistrzów, m.in. E. Czernika, W. Perkę, B. Majewskiego, J. Miliczenko. Swoją sportową pasję realizował nie tylko trenując zawodników, ale także jako aktywny działacz na rzecz rozwoju lubuskiego zaplecza sportowego. To dzięki jego staraniom wyremontowano zielonogórski stadion przy ul. Sulechowskiej i przystosowano go do organizowania zawodów lekkoatletycznych. Przede wszystkim jednak Zbigniew Majewski był pomysłodawcą i twórcą Ośrodka Pięcioboju Nowoczesnego i Jeździectwa Lubuskiego Klubu Sportowego Lumel w Drzonkowie, który dziś funkcjonuje jako zakład budżetowy Urzędu Marszałkowskiego pod nazwą Wojewódzkiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Drzonkowie. Wybudowanie i zaplanowanie od podstaw Ośrodka Pięcioboju Nowoczesnego i Jeździectwa Lubuskiego Klubu Sportowego Lumel w Drzonkowie, wielu uważało za fantazjowanie i ideę nie do urzeczywistnienia. Choć sceptyków było wielu, to starania Zbigniewa Majewskiego uwieńczone zostały sukcesem. Oficjalnie Ośrodek zaczął swoją działalność w styczniu 1977 roku, ale już rok wcześniej, bo we wrześniu 1976 roku odbyły się tam I Mistrzostwa Świata Juniorów w Pięcioboju Nowoczesnym - pierwsza w województwie zielonogórskim (dziś lubuskim) impreza sportowa o tak wysokiej randze. W 1981 roku, podczas organizowanych tu Mistrzostw Świata Seniorów w Pięcioboju Nowoczesnym, sekretarz generalny Międzynarodowej Unii powiedział, że Ośrodek w Drzonkowie jest najpiękniejszy i najbardziej funkcjonalny na świecie, że to prawdziwa perełka pięciobojowa. Budowa i kierownictwo prężnie działającego Ośrodka, znanego nie tylko w Polsce, ale i na świecie, była ogromnym przedsięwzięciem. Miasteczko sportowe i obiekty do pięcioboju nowoczesnego służą mieszkańcom województwa lubuskiego oraz zawodnikom z kraju i z różnych państw Europy i świata do dziś. Dzięki sprawnemu zarządzaniu kadry kierowniczej i efektywnemu pozyskiwaniu funduszy unijnych odbywa się systematyczna modernizacja kompleksów Ośrodka, przywracająca Ośrodkowi dawną świetność sportowego ideału znanego w całej Polsce. Ośrodek w Drzonkowie to miejsce aktywnej rywalizacji sportowej, gdzie sportowcy w pocie czoła wykuwają przyszłe olimpijskie medale, ale również jest miejsce do rekreacji dzieci, młodzieży i dorosłych. W Ośrodku wyrośli mistrzowie Polski, Europy i Świata w pięcioboju nowoczesnym - Barbara Kotowska, Dorota Nowak-Idzi, Anna Sulima, a także mistrzowie olimpijscy: Arkadiusz Skrzypaszek, Dariusz-Goździak, Maciej Czyżowicz. Zbigniew Majewski był wizjonerem, człowiekiem niezłomnym, koleżeńskim, dla którego nie było rzeczy niemożliwych. Jego dewizą życiową była maksyma, że cel uświęca środki" w pozytywnym znaczeniu tego sformułowania, ponieważ jeśli cel jest szczytny i może być gwarancją pozytywnej zmiany, dążenie do jego osiągnięcia usprawiedliwia sposób działania. Zbigniew Majewski był prawdziwym entuzjastom, który nie szukał zaszczytów i pieniędzy, lecz kierował się dobrem na rzecz młodzieży i postawą dobrze spełnionego obowiązku. Dzięki takim osobom sport pięciobojowy w Polsce przetrwał i wspiął się na światowe szczyty wyżyny. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 9

10 Ogromny rozgłos - zwłaszcza w zagranicznych mediach - zyskały wyprawy Zbigniewa Majewskiego zaprzęgiem konnym po Europie. Był to nie tylko wyczyn w kategoriach sportowych, ale niezwykle efektywna forma promocji naszego kraju. Zbigniew Majewski mimo przebywania na emeryturze, nadal angażował się w życie społeczne. Przez wiele lat zaprzęgał konie do dyliżansu i jeździł drogami Europy, zawsze promując Polskę i swoje miasto, które pozwoliło mu wejść do historii sportu. Pierwsze podróże zaprzęgiem konnym po Europie Szeryf z Drzonkowa znany też jako Naczelny Furman organizował ze swoim długoletnim przyjacielem Janem Mulakiem - twórcą potęgi polskiej lekkiej atletyki lat 50. i 60. ubiegłego wieku. Razem odbyli pięć podróży. Pierwsza półroczna eskapada odbyła się w 1984 roku, a jej celem były Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles. Jednakże bojkot Olimpiady przez polskie władze, spowodował ze zakończyła się ona we Francji. 8 lat później, zaprzęg kierowany przez Z. Majewskiego dotarł na Olimpiadę w Barcelonie. W obu wyprawach uczestniczył wieloletni przyjaciel Szeryfa" Jan Mulak. Kolejne wyprawy to podróż do Hanoweru na EXPO 2000, gdzie powóz Zbigniewa Majewskiego wzbudził wielką sensację i stał się jedną Z atrakcji polskiej ekspozycji. Następna, czwarta podróż w 2002 roku zaplanowana była na dwa etapy; pierwszy etap obejmował trasę od Bugu do Odry, a drugi etap - od Odry do Brukseli. Wyprawa do Brukseli miała na celu promocję przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Ostatnia wyprawa w 2004 roku zaplanowana była do Rzymu i Werony. Z powodu kontuzji konia nie dotarła jednak do celu i zakończyła się w Słowenii. Zbigniew Majewski, po przejściu na emeryturę, kierując się ideą reaktywowania ruchu sokolego, nawiązującego do przedwojennych tradycji towarzystw gimnastycznych, doprowadził do utworzenia 18 stycznia 1984 roku działającego do dzisiaj Stowarzyszenia Turystyczno-Sportowego Sokół w Drzonkowie. Z jego inicjatywy w 1989 roku miał miejsce Światowy Zlot Sokoła w Zielonej Górze na którym powołano Tymczasową Radę Odrodzenia Sokoła oraz przyjęto Deklarację Ideowo Programową. Celem zlotu było powołanie Światowej Rady Odrodzenia Sokoła oraz krzewienie w narodzie dawnych tradycji takich jak rozwój kondycji fizycznej i intelektualnej, a także postaw patriotycznych. W dniu zlotu zorganizowano w Drzonkowie imprezę sportowo-rekreacyjną umożliwiającą zdobycie odznaki Sprawny - Twardy-Samodzielny, zorganizowano również pokazy sportowe, rajdy piesze i rowerowe oraz wycieczki po Ziemi Lubuskiej. Po lekkoatletyce i pięcioboju nowoczesnym, kolejną pasją sportową Zbigniewa Majewskiego, była piłka nożna kobiet. Utworzona w 1984 r. sekcja, w której treningi podjęło ponad 50 zawodniczek, wysunęła się na pierwszy plan działalności Sokoła", odnosząc znaczące sukcesy tak w rozgrywkach krajowych, jak i zagranicznych. Kierując się troską o wszechstronny rozwój fizyczny i duchowy młodego pokolenia, zgodnie z hasłem przewodnim organizacji sokolich W zdrowym ciele - zdrowy duch, kierowany przez Zbigniewa Majewskiego STS Sokół wychodził z licznymi inicjatywami działań, zmierzających do ograniczenia niekorzystnego zjawiska odwracania się młodych ludzi od aktywnych ćwiczeń fizycznych i czynnego uprawiania sportu. Wprowadzono m.in. 3-stopniową odznakę sprawności fizycznej Sprawny-Twardy- Samodzielny. Próba na odznakę oparta została na łączeniu ciągłego wysiłku złożonego z jazdy na rowerze, pływania i biegu przełajowego. Była to jedna z tych inicjatyw, która przerwała w pewnym - choć wciąż jeszcze w niedostatecznym stopniu trend bierności i odchodzenia od uprawiania ćwiczeń fizycznych. Jedną z popularniejszych form promowania przez STS Sokół aktywnego wypoczynku, były cykliczne (1986, 1993, 1999, 2006) imprezy pod nazwą Sokoliada, obejmujące kilkanaście konkurencji i zabaw sportowo-rekreacyjnych, w których obok dzieci i młodzieży uczestniczyli również dorośli. Popularyzacji zajęć sportowych, jako alternatywy dla spędzania wolnego czasu przed telewizorem lub komputerem, służyły organizowane kilkakrotnie w okresie wakacyjnym, przy współudziale Caritas Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, imprezy dla dzieci i młodzieży, obejmujące bezpłatną naukę gry w tenisa oraz inne ćwiczenia ruchowe (tzw. mini-triathlon). Pod auspicjami STS Sokół, przy współpracy z innymi organizacjami pozarządowymi oraz dziennikarzami Radia Zachód miało miejsce w ostatnich latach kilka debat publicznych na tematy związane z rozwojem infrastruktury sportowej w regionie zielonogórskim, w tym m.in. rozbudowy i modernizacji Wojewódzkiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Drzonkowie. W archiwum Stowarzyszenia znaleźć można ślady wielu innych inicjatyw Prezesa Zbigniewa Majewskiego, w tym m.in. wystąpienia do Premiera Rządu RP, Ministra Sportu, Marszałka Województwa Lubuskiego, Wojewody oraz Kuratora Oświaty i Wychowania. Dotyczyły one przedsięwzięć, których skala przekraczała możliwości organizacyjne i finansowe STS Sokół (np. Lubuskie - zielone i usportowione, Ogólnopolski Turniej Miast i Gmin w Piłce Nożnej Dziewcząt o Puchar Prezesa Rady Ministrów, czy też Turniej Szkolny Miast i Gmin o Puchar Wojewody Lubuskiego, w programie którego znalazło się szereg konkurencji sportowych). Niestety inicjatywy te, choć spotkały się ze strony adresatów z życzliwym zainteresowaniem, to jednak nie znalazło to przełożenia w konkretnych decyzjach, które pozwoliłyby na ich urzeczywistnienie. Zbigniew Majewski był człowiekiem o niespożytej energii, działaczem Polskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego, Polskiego Związku Jeździeckiego, który mimo podeszłego wieku podejmował wiele inicjatyw na rzecz rozwoju fizycznego młodego pokolenia Polaków, kierując się rzymską maksymą Mens sana in corpore Sano. Zmarł 17 września 2013 r. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 10

11 Józef Malski Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Józefowi Malskiemu uchwałą nr XXXIV Rady Miasta Zielona Góra z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. 6. Józef Malski od ponad 60 lat zajmuje się szkoleniem dzieci i młodzieży w różnych dyscyplinach sportowych. Był trenerem piłki ręcznej, tenisa stołowego, hokeja i pływania. Pływanie to jego największa pasja sportowa. W trakcie wieloletniej pracy na basenie nauczył pływać około 20 tysięcy dzieci i wielu dorosłych. Urodził się 21 listopada 1935 roku w Sompolnie, w województwie wielkopolskim w rodzinie rzemieślniczej. W rodzinnym mieście ukończył szkołę podstawową i prywatne gimnazjum oraz rozpoczął wielką życiową przygodę ze sportem. Potajemnie trenował piłkę nożną i był bramkarzem drużyny seniorów. W 1952 roku rodzina Malskich przeprowadziła się do Żagania. Józef kontynuował naukę w klasie o profilu pedagogicznym w Liceum Ogólnokształcącym w Żarach. Po maturze otrzymał nakaz pracy w szkole w podzielonogórskiej Raculi (lata ). Był przygotowany do nauczania każdego przedmiotu, ale jego ulubionym było wychowanie fizyczne. W Raculi powrócił do gry w piłkę nożną oraz do podnoszenia ciężarów. Jednocześnie trenował piłkarzy i stworzył najlepszą w powiecie drużynę LZS. W latach odbył zasadniczą służbę wojskową, po której wrócił do zawodu nauczyciela. Został Kierownikiem Szkoły w Ługach, wiosce pomiędzy Zatoniem a Otyniem. Pasję sportową rozwijał nie tylko wśród dzieci i młodzieży, ale także wśród dorosłych mieszkańców wsi. W miejscowej szkole utworzył drużynę piłki ręcznej, która w rozgrywkach wojewódzkich zajęła II miejsce. W 1960 roku rozpoczął pracę jako dyrektor i nauczyciel wychowania fizycznego w szkole w Płotach. Wykorzystując pobliski staw, uczył dzieci gry w hokeja. Jego podopieczni sięgali w hokejowym Złotym krążku po najwyższe lokaty w Polsce. Latem grał z dziećmi w palanta. Zainicjował budowę szkoły. Budynek z centralnym ogrzewaniem oddano do użytku w 1966 roku. Następnie Jego losy skrzyżowały się z Lechem Birgfellnerem. Otrzymał propozycję kierowania Wojewódzkim Miejskim Ośrodkiem Sportu. Kierując tą jednostką sportową, był jednocześnie trenerem tenisistów stołowych zielonogórskiej Gwardii (lata ) i Budowlanych ( ). W lutym 1970 roku otwarto krytą pływalnię w Zielonej Górze. Dzięki Lechowi Birgfellnerowi i Józefowi Malskiemu - wielkim pasjonatom sportu - rozwinęła się w naszym mieście nowa dyscyplina sportu - pływanie. Józef Malski zorganizował klasę pływacką z dzieci uczęszczających do okolicznych przedszkoli. Treningi prowadził Ireneusz Młodzieniak, namówiony do przyjazdu do Zielonej Góry z Warszawy przez Lecha Birgfellnera. Józef Malski jest też jednym z założycieli klubu sportowego, wówczas o nazwie Transbud. W 1974 roku w Szkole Podstawowej nr 10 powstały klasy sportowe o profilu pływackim, a Józef Malski został zastępcą dyrektora do spraw sportowych. W popularnej 10 pracował do 1986 roku, do momentu przejścia na nauczycielską emeryturę. Czas na emeryturze spędza na pływalni, ucząc młodych i dojrzałych zielonogórzan pływania. Z jego inicjatywy w 1992 roku samorząd zielonogórski, jako jeden z pierwszych, wprowadził obowiązkową naukę pływania dla klas II szkół podstawowych, która trwa do dzisiaj. Wychowanką Józefa Malskiego jest jedna z najlepszych zielonogórskich pływaczek Aleksandra Strychalska. Nauczył pływania ponad 20 tysięcy dzieci, spod jego ręki, jako instruktora WOPR, wyszło ok ratowników wodnych. Jest honorowym Członkiem Polskiego Związku Pływackiego. Był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Otrzymał Brązowy i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski, Medal Jordana, Złote Odznaki Związku Nauczycielstwa Polskiego i Polskiego Związku Głuchych, Polskiego Związku Pływackiego, Związku Piłki Ręcznej, TKKF i WOPR-u. Był też wielokrotnie nagradzany przez Kuratora Oświaty. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 11

12 Ksiądz Biskup prof. Stefan Regmunt Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Księdzu Biskupowi Stefanowi Regmuntowi uchwałą nr XXXIV Rady Miasta Zielona Góra z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. 7. Ksiądz Biskup Stefan Regmunt urodził się 20 czerwca 1951 r. w Krasnymstawie, skąd w 1963 r. wraz z rodzicami przeniósł się do Jedliny-Zdroju. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym Nr 2 w Wałbrzychu i tamtejszej Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia. W 1969 r. złożył egzamin dojrzałości. Studia filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu rozpoczął 1969 r., jednak w następnym roku był zmuszony do ich przerwania z powodu zasadniczej służby wojskowej w jednostce dla kleryków w Bartoszycach. Od 1972 r. kontynuował naukę w seminarium, łącząc ją ze studiami na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, gdzie w 1976 r. uzyskał magisterium z teologii w zakresie liturgiki. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 maja 1976 r. w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu tamtejszy arcybiskup metropolita Henryk Gulbinowicz. Inkardynowany został do archidiecezji wrocławskiej. W latach studiował psychologię na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uzyskał tam magisterium, a w 1991 r. doktorat nauk humanistycznych w zakresie psychologii na podstawie dysertacji pt. Postawa religijna a psychospołeczne aspekty modelu kapłana. Badania empiryczne w populacji polskiej. W 1998 r. otrzymał stopień wojskowy kapitana rezerwy Wojska Polskiego. W latach pracował jako wikariusz w parafii Św. Jerzego w Dzierżoniowie - w latach administrował tamtejszym kościołem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, początkowo w charakterze samodzielnego wikariusza, a od 1979 r. jako rektor. W latach był prefektem, a w latach wicerektorem wrocławskiego seminarium duchownego. W 1986 r. został asystentem na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, a w 1991 r. otrzymał stanowisko adiunkta w Katedrze Psychologii i Pedagogiki. Prowadził wykłady z medycyny pastoralnej. Pełnił funkcję diecezjalnego dyrektora Papieskich Dzieł Misyjnych i delegata biskupa diecezjalnego ds. misji. Był również zastępcą ojca duchownego kapłanów archidiecezji wrocławskiej. 30 kwietnia 1992 r. został inkardynowany do nowo utworzonej diecezji legnickiej. W latach był proboszczem parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Legnicy. W latach sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej. W legnickim seminarium oraz na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu i w Diecezjalnym Kolegium Teologicznym w Legnicy prowadził wykłady z psychologii. Od 1992 r. do 1994 r. pełnił funkcję dyrektora Studium Katechetycznego w Legnicy. W kurii diecezjalnej był dyrektorem Referatu Nauki Katolickiej przy Wydziale Duszpasterskim, należał do rady kapłańskiej i kolegium konsultorów. W 1993 r. otrzymał godność honorowego kapelana Ojca Świętego. Został też mianowany kanonikiem kapituły katedralnej w Legnicy. 3 grudnia 1994 r. papież Jan Paweł II mianował Księdza Stefana Regmunta biskupem pomocniczym diecezji legnickiej ze stolicą tytularną Castellum Medianum. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1995 r. w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami - arcybiskup Giovanni Battista Re - substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu i arcybiskup Jorge Maria Mejia - sekretarz Kongregacji ds. Biskupów. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa: Servire in caritate (Służyć w miłości). W 1995 r. został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. Jako biskup pomocniczy zajmował się ewangelizacją, nauczaniem katolickim, tworzeniem diecezjalnych struktur Akcji Katolickiej, a także duszpasterstwem młodzieży, osób niepełnosprawnych oraz powołaniami. 29 grudnia 2007 r. papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji zielonogórskogorzowskiej. 19 stycznia 2008 r. odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 12

13 w Gorzowie Wielkopolskim, zaś 26 stycznia 2008 r. do konkatedry św. Jadwigi w Zielonej Górze. W 2015 r., ze względu na stan zdrowia, skierował do papieża Franciszka prośbę o przyjęcie rezygnacji ze sprawowanego urzędu, co nastąpiło 23 listopada 2015 r. Do czasu objęcia urzędu przez jego następcę Tadeusza Lityńskiego zlecono mu pełnienie funkcji administratora apostolskiego diecezji. W strukturach Konferencji Episkopatu Polski w latach pełnił funkcję delegata ds. powołań. W 1996 r., w ramach Komisji ds. Duszpasterstwa, został krajowym duszpasterzem dzieła powołań w Polsce. W 1997 r. wszedł w skład Komisji Charytatywnej. W jej ramach był przewodniczącym Sekcji Osób Niepełnosprawnych. W 2002 r. wraz z Caritas Polska zorganizował Narodową Pielgrzymkę Osób Niepełnosprawnych do Lourdes. W 2007 r. został przewodniczącym Zespołu ds. Służby Zdrowia. Ponadto wchodził w skład Komisji Rewizyjnej. Został również członkiem Komisji Nadzorczej Caritas Polska. 5 stycznia 2011 r. decyzją papieża Benedykta XVI został członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego świdnickiego Adama Bałabucha (2008 r.), biskupa pomocniczego legnickiego Marka Mendyka (2009 r.) i biskupa pomocniczego zielonogórsko-gorzowskiego Tadeusza Lityńskiego (2012 r.). W 2004 r. otrzymał tytuł honorowego obywatela Jedliny-Zdroju. W 2012 r. decyzją radnych sejmiku wojewódzkiego lubuskiego otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego. Podczas swej siedmioletniej służby biskupiej, pełniąc funkcję biskupa zielonogórsko-gorzowskiego, Ksiądz Biskup Stefan Regmunt, z wielkim zaangażowaniem wspierał sprawy ważne dla naszego Miasta. Współpracował ze Społecznym Komitetem Ogłoszenia św. Urbana I Patronem Zielonej Góry i Radą Miasta w celu ustanowienia św. Urbana I patronem Miasta i uzyskał wymaganą zgodę Stolicy Apostolskiej. Dzięki temu 5 września 2010 r. podczas uroczystej sesji Rady Miasta ogłoszono, że Zielona Góra została oddana w opiekę św. Urbanowi - patronowi winiarzy. Od lat działał na rzecz ochrony zdrowia. Jest sygnatariuszem programu Partnerstwo dla transplantacji w Województwie Lubuskim", m.in. dzięki któremu lubuskie znalazło się w 2012 roku na drugim miejscu w Polsce pod względem liczby pobrań narządów. Był sygnatariuszem porozumienia wspierającego powstanie wydziału prawa na Uniwersytecie Zielonogórskim. Współpracował z Lubuskim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków i policją w zakresie ochrony zabytków sakralnych przed kradzieżą. Jako pierwszy z ordynariuszy, włączył się w DNA program" polegający na znakowaniu zabytkowych obiektów ruchomych mikrocząsteczkami nanoszonymi przy pomocy bezbarwnej, odpornej na usuwanie substancji klejącej, widocznej w świetle UV, umożliwiającemu identyfikację skradzionych przedmiotów i eliminującemu ryzyko kradzieży. Współpracował z Obywatelskim Komitetem Obchodów Rocznicy Wydarzeń Zielonogórskich w organizacji uroczystości upamiętniającej Wydarzenia Zielonogórskie ". Włączał się w życie kulturalne miasta, m.in. przekazał Muzeum Ziemi Lubuskiej kopię cudownego obrazu Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej, która jest świadectwem religijnej i artystycznej kultury naszego regionu. Współpracował z Filharmonią Zielonogórską min. współorganizując koncert, podczas którego wykonano Kantatę Rokitniańską" skomponowaną przez prof. Marka Jasińskiego. Uczestniczył w ważnych wydarzeniach życia Zielonej Góry, m.in.: w Mszach św. w intencji mieszkańców w czasie obchodów Dni Zielonej Góry, Uroczystych Sesjach Rady Miasta, uroczystościach patriotycznych, wydarzeniach organizowanych przez zielonogórskie instytucje, urzędy, placówki służby zdrowia, stowarzyszenia (Stowarzyszenie Pionierów Zielonej Góry, kombatanci, sybiracy, Rodzina Katyńska), kombatantów (żołnierze AK), Uniwersytet Zielonogórski, szkoły działające na terenie miasta. Obejmował honorowym patronatem różne wydarzenia organizowane w mieście, m.in.: 50. rocznicę Wydarzeń Zielonogórskich, Lubuskie Orszaki Trzech Króli w Zielonej Górze, 25-lecie Oddziału i Koła nr 8 Związku Sybiraków w Zielonej Górze, wystawę Spotkania Lubuszan z Janem Pawłem II w Muzeum Ziemi Lubuskiej, organizowany przez Regionalne Centrum Animacji Kultury oraz Klub Inteligencji Katolickiej w Zielonej Górze konkurs Recytatorski Poezji i Prozy Papieża Jana Pawła II. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 13

14 8. Małgorzata Hellmann Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Pani Małgorzacie Hellmann uchwałą nr LIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 29 sierpnia 2017 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. Pani Małgorzata Hellmann - urodzona 16 lipca 1954 r. we Lwówku Wlkp. Społecznik. Od 1954 r. do 1982 r. mieszkała w Zielonej Górze. Od 1982 r. w Niemczech, Verden (RFN). W latach , mieszkając w Niemczech, wspomagała finansowo oraz organizowała pomoc w postaci darów dla instytucji i placówek na terenie Zielonej Góry. Jest organizatorem pierwszych Transportów Pomocy do Zielonej Góry. W latach zorganizowała prywatnie i przywoziła do Zielonej Góry dary w postaci lekarstw, materiałów opatrunkowych, środków medycznych, żywności oraz innych potrzebnych i niezbędnych w czasie stanu wojennego artykułów. Razem z mężem Rolandem zaopatrywała placówki i instytucje na terenie miasta - szpital, PPO - domy dziecka, kościelne i świeckie punkty apteczne i parafie katolickie i ewangelickie. Do samego szpitala, jak podaje praca zbiorowa wydana z okazji 60-lecia placówki, przekazano dary w wysokości ok. 2,5 milionów DM. Całą pomoc obecnie szacuje się na ok. 4 miliony Euro. Pani Małgorzata Hellmann jest współzałożycielem Towarzystwa Niemiecko-Polskiego w Verden oraz kontynuatorem dalszych niezbędnych transportów pomocy dla Zielonej Góry, także po roku Jako tłumacz, była po polskiej i niemieckiej stronie oraz w zarządzie stowarzyszenia odpowiedzialna za korespondencję oraz koordynację i podział darów, aktywnie działała w ramach współpracy miast i organizowała liczne spotkania, wystawy oraz konferencje, na które zapraszane były osoby, osobistości, artyści i fachowcy z Zielonej Góry. Na przykład organizowała w Niemczech w roku 1995 sympozjum dotyczące utylizacji i kompostowania, w którym brały udział władze miasta i fachowcy oraz przedstawiciele Zakładu Gospodarki Komunalnej w Zielonej Górze. Przy pomocy środków z Hanoweru (Niemcy), aktywnie pracowała przy odbudowie zielonogórskiej Wieży Głodowej, także organizowała razem z mężem liczne zbiórki pieniężne dla powodzian (1997) i szpitala w Zielonej Górze (na zniszczone parą sale operacyjne w 2006 r.). W latach organizowała liczne aukcje akcesoriów piłkarskich", które otrzymywała od niemieckich klubów sportowych i razem z Gazetą Lubuską oraz innymi zielonogórskimi mediami prowadziła te aukcje, pieniądze przekazując dzieciom niepełnosprawnych w Zielonej Górze. Po powrocie do kraju, od 2010 roku, razem z mężem wspomagała finansowo przedszkole w Zatoniu Zielona Góra, wyposażając placówkę w potrzebny sprzęt, meble, itd. Jest współautorem i tłumaczem książek - albumów Rolanda Hellmanna, także książek o Zielonej Górze oraz licznych filmów promujących Zieloną Górę, przekładając je na język niemiecki. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 14

15 Roland Hellmann Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Rolandowi Hellmann uchwałą nr LIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 29 sierpnia 2017 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. 9. Pan Roland Hellmann - urodzony 23 grudnia 1944 r. w Grofthain, Kreis Waldenburg. Fotograf, autor książek, wydawca. Do 2010 r. zamieszkały w Verden (RFN). Społecznik, inicjator transportów pomocy z Verden (RFN) do Zielonej Góry. Pierwszy transport humanitarny zorganizował i przywiózł 23 grudnia 1981 roku, kilka dni po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce. Były to lekarstwa, materiały opatrunkowe, środki i urządzenia medyczne, żywność oraz mleko w proszku dla niemowląt. Ten pierwszy transport miał wartość ponad 120 tys. DM. Kolejne transporty humanitarne w latach organizował prywatnie razem z żoną Małgorzatą, zbierając dary i środki pieniężne, zaopatrując placówki i instytucje zielonogórskie, między innymi szpital w Zielonej Górze. Do samego szpitala, jak podaje praca zbiorowa wydana z okazji 60-lecia placówki, dary w wysokości ok. 2,5 milionów DM. Dalsze placówki to PPO - domy dziecka, świeckie i kościelne punkty apteczne oraz parafie katolickie i ewangelickie. Całą pomoc obecnie szacuje się na ok. 4 miliony Euro. Jest założycielem Towarzystwa Niemiecko- Polskiego w Verden, pierwszym przewodniczącym, oraz inicjatorem współpracy miast Verden i Zielonej Góry, kontynuatorem dalszych niezbędnych transportów pomocy do Zielonej Góry, także po roku Przy pomocy starań Rolanda Hellmanna oraz środków z Hanoweru (Niemcy) odbudowana została zielonogórska Wieża Głodowa, którą oddano do użytku w roku Na wieży jest tablica pamiątkowa, mówiąca o tym, także w języku niemieckim. Organizował dalszą pomoc dla instytucji i placówek na terenie miasta, prowadząc zbiórki uliczne i apele w mediach niemieckich, pieniądze przekazał między innymi dla powodzian (1997) i szpitala w Zielonej Górze (zniszczenie 6 sal operacyjnych w roku 2006). W latach organizował liczne aukcje akcesoriów piłkarskich", które otrzymywał od niemieckich klubów sportowych i razem z Gazetą Lubuską oraz innymi zielonogórskimi mediami prowadził aukcje, pieniądze przekazując dla dzieci niepełnosprawnych w Zielonej Górze. Od 2010 r. razem z żoną wspomagał finansowo przedszkole w Zatoniu - Zielona Góra, wyposażając placówkę w potrzebny sprzęt, meble, itd. Roland Heilmann jest autorem 5 dwujęzycznych książek - albumów regionalnych, także o Zielonej Górze, rozpowszechnianych po polskiej i niemieckiej stronie. Organizując wystawy fotograficzne i spotkania autorskie ich autor przedstawia walory naszego miasta. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 15

16 10. prof. Tadeusz Biliński Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Tadeuszowi Bilińskiemu uchwałą nr LIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 29 sierpnia 2017 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. Pan prof. zw. dr hab. inż. Tadeusz Biliński jest związany z Zieloną Górą od 1976 roku, Jego osobowość i dokonania, to ciąg wielu osiągnięć i sukcesów w życiu osobistym, naukowym i społecznym. Szczyt aktywności prof. Tadeusza Bilińskiego, to okres jego pobytu w Zielonej Górze. Działa na rzecz rozwoju naszego miasta, reprezentuje również nasze miasto na forum ogólnopolskim i międzynarodowym. Posiada bogate osiągnięcia w zakresie dydaktyki, nauki, wychowania kadr, działalności społecznej oraz politycznej - sejmowej. Urodził się 4 grudnia 1932 roku w Trzemiesznie w woj. bydgoskim, w rodzinie mieszczańskiej. Spokojne dzieciństwo Tadeusza Bilińskiego przerwała II wojna światowa. Jego rodzina została przesiedlona do Generalnej Guberni. Po wojnie uczęszczał do szkół, między innymi w rodzinnym Trzemesznie i w Poznaniu, gdzie w 1950 roku zdał maturę. Po maturze pracował jako robotnik w Oddziale Drogowym PKP w Poznaniu, a po roku pracy rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego WSI w Poznaniu. Studia skończył w roku 1956 z wynikiem bardzo dobrym. Następnie wygrał konkurs na aspiranturę stacjonarną. W wieku 24 lat wybrał swoją drogę życiową - drogę akademicką. Rozpoczął pracę naukowo-badawczą na Wydziale Budownictwa Lądowego na Politechnice Poznańskiej. Jednocześnie podjął studia zaoczne na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, na których zaliczył 4 lata (musiał je przerwać, aby zakończyć pracę doktorską w terminie). W poznańskim okresie Profesor Tadeusz Biliński rozszerzył i ugruntował swą wiedzę teoretyczną oraz wybrał główny kierunek swych badań, dotyczących konstrukcji zespolonych. W Politechnice Poznańskiej obronił w 1965 roku rozprawę doktorską, habilitację uzyskał na Politechnice Wrocławskiej w 1972 roku, tym samym zdobywając tak zwaną samodzielność akademicką. W 1976 r., a więc w wieku 44 lat, Tadeusz Biliński objął stanowisko docenta w Instytucie Budownictwa Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Zielonej Górze, jednocześnie pełniąc funkcję rektora tej uczelni, najpierw do września 1978 roku, a następnie do września 1981 roku. Od tego czasu na stałe związał się z Zieloną Górą. W latach był prorektorem ds. nauczania i wychowania oraz jednocześnie przewodniczącym Komisji Senackiej ds. Nauki i Rozwoju Kadr Naukowych ( ). Profesor od samego początku swej obecności na zielonogórskiej uczelni pełnił również szereg odpowiedzialnych funkcji na szczeblu instytutu i wydziału. Był m.in. dyrektorem Instytutu Budownictwa i Inżynierii Środowiska i prodziekanem Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska, a także kierownikiem dwóch zakładów, w tym Zakładu Budownictwa Ogólnego i Architektury. Osiągnięcia i zasługi profesora Tadeusza Bilińskiego dla uczelni, a tym samym i Zielonej Góry, są nie do przecenienia. Do najważniejszych można zaliczyć: rozbudowę uczelni, pozyskiwanie nowych powierzchni laboratoryjnych, dydaktycznych i socjalnych, zapewnienie KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 16

17 studentom dobrych warunków socjalnych, wychowawczych i kulturalnych. Intensywnie współdziałał z ówczesnym rektorem prof. Marianem Miłkiem przy przekształceniu Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Politechnikę Zielonogórską. Przez kilka lat kierował Instytutem Budownictwa na Uniwersytecie Zielonogórskiem. Profesor jest inicjatorem organizowanych i przeprowadzanych na uczelni cyklicznych konferencji naukowych, które znalazły swoje miejsce wśród znanych i cenionych w kraju konferencji o tematyce budowlanej, z biegiem czasu zdobywających renomę międzynarodową. Konferencje te organizuje do dzisiaj. W swoim dorobku posiada liczne publikacje naukowe związane z budownictwem. Oprócz działalności naukowej i dydaktycznej, profesor Tadeusz Biliński jest wielkim społecznikiem. Był członkiem wielu krajowych organizacji technicznych i naukowych, sprawując w nich ważne funkcje, np. w Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, w Instytucie Techniki Budowlanej (członek Rady Naukowej), w Instytucie Gospodarki Mieszkaniowej (Przewodniczący Rady Naukowej) i w wielu innych instytucjach. Szczególnie bogata była działalność profesora w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej. Był posłem przez pięć kadencji od 1985 do 2005 roku. W tym czasie piastował też funkcję Przewodniczącego Komisji Polityki Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej. Głęboka i wszechstronna wiedza oraz umiejętność kierowania zespołami ludzkimi sprawiły, że jako przewodniczący komisji zdobył szybko, wśród ogółu posłów, powszechne uznanie i szacunek. Szczególnie cenną zaletą prof. Tadeusza Bilińskiego jest to, że potrafi współpracować z ludźmi o krańcowo różnych poglądach politycznych i skłonić ich do współpracy merytorycznej nad wybranym zadaniem. Za całokształt pracy poselskiej, a zawłaszcza za wspominane wyżej umiejętności, profesor otrzymał bardzo cenny wyraz uznania w postaci Pucharu Fair Play, przyznanego mu przez posłów, członków wszystkich komisji. Będąc mocno zaabsorbowany pracą w sejmie, nigdy na zapominał o tych, którzy obdarzyli go zaufaniem, za sprawą których sprawował swój mandat poselski. W czasie, kiedy przebywał w domu, organizował liczne spotkania z mieszkańcami Zielonej Góry, których nie traktował jak obowiązku i z wielką wrażliwością odnosił się do spraw ludzkich. Za swoją pracę i działalność został odznaczony licznymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi, m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (2000 r.), Krzyżem Kawalerskim (1978r.), Krzyżem Oficerskim (1989 r.), Medalem Edukacji Narodowej, Nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Ministra Infrastruktury. Mimo godnego wieku, profesor Tadeusz Biliński, na miarę swoich możliwości zdrowotnych, nadal aktywnie uczestniczy w życiu społecznym i kulturalnym miasta. Jest stałym słuchaczem koncertów Filharmonii Zielonogórskiej, uczestniczy w obchodach świąt państwowych. Należy również podkreślić, że podczas spotkań potrafi nawiązać bezpośredni kontakt z uczestnikami, umie i lubi pożartować, ma to po prostu we krwi. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 17

18 11. Wilhelm Skibiński Honorowy Obywatel Miasta Zielona Góra Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zielona Góra nadany został Panu Wilhelmowi Skibińskiemu uchwałą nr LXIX Rady Miasta Zielona Góra z dnia 26 czerwca 2018 r. w sprawie nadania honorowego obywatelstwa Miasta Zielona Góra. Pan Wilhelm Skibiński - urodził się w 1933 roku w przedwojennej Rumunii, w obwodzie Czerniowieckim, rejon Storożyniec, we wsi Stanówce Dolne, jako potomek polskich emigrantów ekonomicznych z początków XIX wieku do ówczesnej Austrii na Karpacką Bukowinę. Dziadek Wilhelma był Nadleśniczym w karpackich dobrach rodziny Hrabiego Dzieduszyckiego na Bukowinie, a jego ojciec prowadził własny warsztat kowalski do lata 1945 roku, tj. do momentu podjęcia przez rodzinę decyzji o reemigracji do Polski. Po zakończeniu II wojny światowej, w sierpniu 1945 roku, w ramach powojennej repatriacji jako 12-latek wraz z mamą i siostrą przybyli na Ziemie Zachodnie, gdzie osiedlili się koło Zielonej Góry w miejscowości Zawada (ówczesne województwo Poznańskie), w której to, w 1947 roku, ukończył szóstą klasę szkoły podstawowej. Swoje dalsze życie, rodzinne, zawodowe jak i społeczne związał z miastem Zielona Góra. Naukę kontynuował w Zielonej Górze, gdzie w 1948 roku ukończył VII klasę, a następnie zdał tzw. małą maturę" w Gimnazjum Przemysłowym w Zielonej Górze, do którego uczęszczał w latach W latach pracował jako nauczyciel zawodu w Szkole Zawodowej w Zielonej Górze przy ulicy Dolina Zielona, podczas którego w 1956 roku w systemie zaocznym ukończył Technikum Mechaniczne, a następnie w 1959 roku ukończył Studium Nauczycielskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach. Uzupełniając swoje dalsze wykształcenie w 1964 roku ukończył w Zielonej Górze 3-letnie Studium Nauczycielskie, a następnie studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze na Wydziale Matematyczno- Przyrodniczym na kierunku technika, gdzie w 1975 roku uzyskał tytuł magistra. W latach był zatrudniony na Wydziale Matematyki, Fizyki i Techniki WSP, jako starszy wykładowca. Wilhelm Skibiński pozostając nauczycielem przedmiotów zawodowych zatrudniony był w latach , jako wizytator Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego w Zielonej Górze oraz jako wizytator Kuratorium Okręgu Szkolnego w latach W ciągu całego okresu pracy nauczał przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Elektrycznych, Samochodowych i Budowlanych w Zielonej Górze przy ulicy Bema. W 1967 roku został powołany przez Kuratora Oświaty działającego w imieniu Wojewody Zielonogórskiego na funkcję Dyrektora Naczelnego Przedsiębiorstwa Cezas" w Zielonej Górze, którą to funkcję piastował do 1999 roku. Przedsiębiorstwo to obejmowało zasięgiem swojego działania ówczesne województwo zielonogórskie, a po 1975 roku również województwo gorzowskie. Jego siedziba znajdowała się początkowo przy ulicy Świerczewskiego z magazynem przy ulicy Kasprowicza, a od 1980 roku w Zielonej Górze przy ulicy Elektronowej 2. W trakcie pracy zawodowej w tym przedsiębiorstwie specjalizującym się w produkcji i dystrybucji pomocy dydaktycznych, mebli i sprzętu szkolnego Wilhelm Skibiński nawiązał kontakty z producentami mebli i wyrobów szkolnych z innych krajów i jako jeden z dwóch przedsiębiorstw Cezas" w Polsce eksportował produkowane w Zielonej Górze wyroby do krajów Europy Zachodniej jak i do krajów Azji i Afryki. W 1978 roku powołano go na funkcję Wiceprezesa Zrzeszenia Fabryk Pomocy Naukowych z siedzibą w Warszawie. Za swą wieloletnią pracę zawodową był uhonorowany trzema Krzyżami Zasługi oraz Orderem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Działalność społeczna W latach Wilhelm Skibiński był Przewodniczącym Miejskiego Koła Nauczycielskiego Związku Młodzieży Polskiej w Zielonej Górze, a od roku 1965 skupił się na KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 18

19 działalności społecznej w ramach zielonogórskiego Kuratorium Oświaty, gdzie w latach pozostawał przedstawicielem tej instytucji w komisjach egzaminacyjnych w Izbie Rzemieślniczej w Zielonej Górze, następnie w latach był Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej Kuratorium Okręgu Szkolnego Zielona Góra dla wykwalifikowanych robotników i mistrzów. Przez okres lat roku pełnił w okręgu zielonogórskim funkcję stałego przedstawiciela z ramienia Kuratorium w Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Czerwonego Krzyża - za tą działalność został odznaczony Złotą Odznaką PCK. Wolny czas od pracy zawodowej poświęcał również sprawom środowiska nauczycielskiego i aktywnie działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego, jako członek Zarządu Okręgu i Oddziału Związku w Zielonej Górze. Dzięki aktywnej działalności wyróżniono go Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W latach pełnił również funkcję Wicedyrektora Uniwersytetu Robotniczego w Zielonej Górze. W latach roku Wilhelm Skibiński pełnił funkcję ławnika Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, a w okresie lat pełnił funkcję Wiceprezesa, a następnie Prezesa Zarządu Ogrodów Działkowych Na Polanie" w Zielonej Górze. Za działalność na rzecz społeczności lokalnych Wilhelm Skibiński był odznaczany między innymi Medalem za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego i miasta Zielona Góra". Po przejściu na emeryturę w 1993 roku największą uwagę i wolny czas Wilhelm Skibiński poświęca Bukowinie, czyli krainie swojego urodzenia oraz dzieciństwa, nadto sprawom Bukowińczyków - zarówno tych pozostałych na terenie historycznej Bukowiny, jak i zamieszkałych po 1945 roku na terenie Polski. W 1997 roku został powołany na Wiceprezesa Fundacji Bukowińskiej, a już w 2000 r. stanął na czele Zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Wspólnota Bukowińska" skupiającego wszystkie środowiska Bukowińczyków" z całego kraju. Zadaniem statutowym stowarzyszenia pozostaje od początku jego funkcjonowania utrwalanie i pielęgnowanie kultury i tradycji Polaków z historycznej Bukowiny, ukazanie dziedzictwa i narodowej spuścizny Bukowińczyków" oraz przede wszystkim ich wkład w rozwój naszego województwa oraz kształtowanie tożsamości Lubuskiego regionu. Wśród osiągnięć Wilhelma Skibińskiego należy podkreślić przede wszystkim jego inicjatywę, autorski program budowy i osobiste zaangażowanie w stworzenie Zagrody Bukowińskiej" w Muzeum Etnograficznym w zielonogórskiej Ochli. Skansen Etnograficzny w Ochli, będący placówką prezentującą i popularyzującą Lubuski region i nawiązując do jego specyfiki i bogatych tradycji przybyłych tu różnych grup Polaków stanowi miejsce, w którym ukazany został dorobek przybyłej tej grupy Polaków. Inicjatywa ta nadal pozostaje odosobniona i nade wszystko pozostaje wyjątkowa, albowiem jest jedyną taką placówką na terenie naszego kraju - obrazuje pracę oraz przedstawia codzienne życie przesiedlonych Bukowińczyków polskiego pochodzenia. Na terenie zielonogórskiego Muzeum Etnograficznego Zagroda Bukowińska" pozostaje jedynym posadowionym kompleksem budynków zbudowanym w skansenie przez stowarzyszenie Wspólnota Bukowińska" i niewątpliwie jest to dowód znaczenia i wpływu zarówno samego stowarzyszenia jak i całej grupy Bukowińczyków w kształtowaniu tożsamości Zielonej Góry, jak i całego regionu. Wskazać przy tym należy, iż Bukowińczycy w zestawieniu z liczbą repatriantów i reemigrantów przybyłych na teren dzisiejszego województwa Lubuskiego stanowią bardzo mały odsetek ludności, co tym bardziej oddaje walor i znaczenie tejże inicjatywy. W tym niemałym już muzealnym Bukowińskim zbiorze, za namową, działaniem i staraniem Wilhelma Skibińskiego w budynkach zbudowanych wyłącznie w czynie społecznym w latach 90-tych ubiegłego stulecia zdeponowane zostały artefakty i przedmioty codziennego użytku z terenów historycznej Bukowiny. Przedmioty te stanowią dziś podstawę zbiorów kultury osobistej, materialnej i technicznej bukowińskich reemigrantów, ukazując ich ogromny wkład w zagospodarowywaniu terenów dzisiejszej Ziemi Lubuskiej po 1945 roku. Podkreślenia wymaga fakt, iż na uroczystość otwarcia Domu Bukowińskiego" przyjechali Bukowińczycy i ich potomkowie z całego świata. Poza przedstawicielami władz miasta Zielonej Góry i województwa Lubuskiego, uznając znaczenie tejże inicjatywy, na uroczystość przybyli także konsulowie Rumunii i Ukrainy oraz władze miasta i regionu Czerniowce z Ukrainy. Ta zapoczątkowana przez Wilhelma Skibińskiego oddolna, organiczna, pro-lubuska praca" jest kontynuowana i zajęła stałe miejsce pośród kulturowej oferty nie tylko tego zielonogórskiego muzeum, ale także w ramach dydaktycznych zajęć pracowników skansenu, z dziećmi i młodzieżą szkolną czy też studentami państwowych wyższych szkół zawodowych z województwa Lubuskiego oraz Uniwersytetu Zielonogórskiego. W ich ramach ukazywana jest etymologia Lubuszan - geneza naszej dzisiejszej obecności w tym regionie - naznaczona repatriacją i reemigracją Polaków, a przede wszystkim ukazująca pochodzenie współczesnych Lubuszan z socjologicznym uwzględnieniem specyfiki społeczności tego regionu, nadto z historycznym podkreśleniem przeszłości tego wielokulturowego terenu. Dzięki inicjatywie Wilhelma Skibińskiego w ramach uroczystości muzealnych corocznie w skansenie odbywa się Bukowińska Łupaczka", która weszła w stały grafik muzealnych imprez, podobnie jak pokaz kulinariów bukowińskich odbywający się w ramach dorocznych uroczystości Lubuskie smaki". Funkcjonujące na terenie naszego województwa zespoły bukowińskie z Złotnika, Brzeźnicy, Drągowiny, Wichowa, Nowogrodu Bobrzańskiego czy Stanowa prezentują swoje występy przede wszystkim na terenie tzw. Zagrody Bukowińskiej", stanowiąc uzupełnienie oferty muzeum dla społeczności lokalnej Zielonej Góry i odwiedzających skansen etnograficzny gości. W wyniku kontynuacji tych działań, a rozpoczętych organizacyjnie i systemowo przez Wilhelma Skibińskiego, KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 19

20 ukazywana jest wielokulturowość kształtującej się naszej zielonogórskiej jak i regionalnej - lubuskiej - społeczności; nadto ukazane jest bogactwo obyczajów, tradycji, folkloru i przede wszystkim ukształtowanych już po 1945 roku własnych obrzędów, tradycji czy zwyczajów. Dzięki utrwalaniu takich działań przez kierowane przez Wilhelma Skibińskiego stowarzyszenie Wspólnota Bukowińska" ukazywane są charakterystyczne wyróżniki miasta Zielona Góra, w tym jego naturalne cechy i przymioty, m. in. zaczerpnięte od przybyłych w ten nadgraniczny teren Bukowińczyków", a także ich wpływ na kształt współczesnej tożsamości miasta i regionu. Działając pro publico bono Wilhelm Skibiński współorganizuje od 2000 roku w Zielonej Górze corocznie imprezy kulturalne, spotkania z zespołami bukowińskimi z całego świata i kraju, nadto jako współorganizator uczestniczy w odbywających się systematycznie Festiwalach Folkloru" w Zielonej Górze. Poprzez te działania możliwe jest ukazywanie piękna bukowińskiej kultury, jak i Lubuskiego folkloru, w tym grup Bukowińskich funkcjonujących w naszym województwie. Wspólnie z Uniwersytetem Zielonogórskim organizował wielokrotnie na terenie skansenu etnograficznego Ochla i Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze spotkania uczących się w Polsce bukowińskich studentów, zapraszając ich zarówno z rumuńskiej, jak i ukraińskiej części Bukowiny.Wilhelm Skibiński organizuje corocznie kolonie dla młodzieży z Ukrainy, Białorusi, Mołdawii i Rumunii, ukazując piękno miasta Zielonej Góry i okolic, jej zasobów kulturowych, naukowych oraz przyrodniczych. Organizował również zbiórki wolumenów, książek, pomocy szkolnych i dydaktycznych dla mniejszości polskiej dalej zamieszkującej tereny Bukowiny, tak rumuńskiej, mołdawskiej jak i ukraińskiej części. Wilhelm Skibiński wspiera logistycznie organizacje kontynuujące tradycje i dorobek przodków pochodzących z Wschodnich Kresów - Poleszuków, Lwowiaków czy Wilniuków, przekazując swą wiedzę i doświadczenie zwłaszcza w zrozumieniu wielokulturowości narodowej Polaków, a szczególnie naszej, stale kreującej się lubuskiej tożsamości. Kontynuując dorobek kulturowy wypracowany przez naszych przodków Stowarzyszenie Wspólnota Bukowińska" kierowane przez Wilhelma Skibińskiego wraz z Towarzystwem Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich oraz Regionalnym Centrum Animacji Kultury w Zielonej Górze organizuje corocznie od 2006 roku imprezę - Edycja Kultury Kresów Wschodnich i Bukowiny", podczas których uczestniczą zespoły z Polski, w tym z przedwojennych terenów Kresów Wschodnich, w szczególności z terenów historycznej Bukowiny. Wilhelm Skibiński czynnie uczestniczy w organizowanych debatach, w tym w tych organizowanych przez Bibliotekę Wojewódzką w Zielonej Górze imienia Kamila Norwida czy tych organizowanych przez Uniwersytet Zielonogórski. Wymienić należy także udział w merytorycznych panelach i dyskusjach dotyczących Polaków na Ziemiach Zachodnich, obecnej sytuacji naszych rodaków na terenach Ukrainy, Rumunii i Mołdawii, ich losów, trudach zachowania tożsamości narodowej oraz spraw dotyczących kultury kresowej w naszym regionie. W swojej całej dotychczasowej działalności Wilhelm Skibiński zwraca uwagę na znaczenie kontynuowania obyczajów kresowych, historycznej tożsamości, nade wszystko zachowania swoistej polskości" Bukowinczyków. Wilhelm Skibiński jako Prezes Zarządu ogólnopolskiego stowarzyszenia bukowinczyków w Polsce współorganizował także (wespół z innymi organizacjami pozarządowymi z terenu województwa Lubuskiego) koncerty kultury kresowej, w tym m. in. te mające miejsce w Szprotawie, Nowej Soli, Kożuchowie i przede wszystkim w mieście Zielona Góra. Wilhelm Skibiński jest też autorem artykułów w ogólnopolskich czasopismach, jak i regionalnych gazetach, nadto autorem publikacji książkowych związanych z tematyką repatriacji, adaptacji, pracy zawodowej i społecznej Bukowinczyków oraz ich potomków, udziału repatriantów w rozwoju Zielonej Góry, a także ich kreatywnego oddziaływania na życie społeczno-polityczne miasta i całego lubuskiego regionu. Wśród publikacji Wilhelma Skibińskiego wymienić należy: Losy Polaków z Bukowiny" wyd. w 1998 roku przez Stowarzyszenie Wspólnota Bukowińska", Reemigranci polscy z pogranicza Ukrainy i Rumunii po 1945 roku na Ziemi Lubuskiej" wyd. w 2004 roku przez Uniwersytet Zielonogórski, Dzieje Cezasu w Zielonej Górze" wyd. w 2006 roku przez Muzeum Ziemi Lubuskiej, Dzieje Zawady" wyd. w 2006 roku przez Wójta Gminy Zielona Góra, Dzieje Krępy" wyd. w 2009 roku przez Wójta Gminy Zielona Góra, Znad Prutu, Czeremoszu na Ziemię Lubuską - wspomnienia o Bukowinie" wyd. w 2014 roku przez RCAK w Zielonej Górze. Wilhelm Skibiński swoją dotychczasową pracą zawodową i kreatywnym działaniem, bezinteresowną wieloletnią pracą społeczną i przykładną postawą aktywnego członka lokalnej społeczności miasta Zielona Góra stanowi wzór godny do naśladowania i to nie tylko w zakresie budowania naszej własnej lokalnej tożsamości i niepowtarzalnego dorobku kulturowego społeczności zielonogórzan ale jest jednocześnie realnym łącznikiem pomiędzy pokoleniem przybyłych w te nadodrzańskie tereny repatriantów i reemigrantów, a pokoleniami Polaków urodzonych w Zielonej Górze po 1945 roku, tj. już na dzisiejszym terytorium Województwa Lubuskiego. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 20

21 DO-BR.052 CZĘŚĆ II WYRÓŻNIENI NAGRODĄ MIASTA ZIELONA GÓRA KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 21

22 1. Roman Lasocki Wyróżniony Nagrodą Miasta Zielona Góra Prof. Roman Lasocki - wybitny pedagog, organizator życia muzycznego - jest związany z Zieloną Górą od ponad 30-lat. Angażuje się w organizowanie koncertów, interesuje się życiem muzycznym Zielonej Góry. Mimo, że nie mieszka w naszym mieście, jest animatorem życia muzycznego miasta. Jest twórcą i kierownikiem artystycznym odbywającego się od 22 lat festiwalu muzycznego Mistrzowie polskiej wiolinistyki im. Tadeusza Wrońskiego współpracuje, na co dzień z Filharmonią Zielonogórską, z zielonogórskim środowiskiem muzycznym, służąc mu swoimi pomysłami, radą i pomocą. Jest wybitną postacią polskiego życia muzycznego. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Panu Romanowi Lasockiemu uchwałą nr LXII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 22

23 2. Eugeniusz Banachowicz Wyróżniony Nagrodą Miasta Zielona Góra Eugeniusz Banachowicz - dziennikarz, kompozytor, aranżer i pedagog. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. W 1976 r. podjął pracę w Rozgłośni Polskiego Radia w Zielonej Górze (obecnie Radio Zachód), kierując przez 33 lata redakcją muzyczną. Jako dziennikarz pilotuje od lat kilka ważnych konkursów i festiwali, m.in.: Festiwal Muzyka w Raju w Paradyżu, Międzynarodowy Festiwal Dni Muzyki n/odrą, Festiwal Smyczkowy Mistrzowie Polskiej Wiolinistyki, Ogólnopolski Turniej Pianistyczny w Żaganiu i Międzynarodowy Festiwal Gitarowy pn. Lubuskie Spotkania Gitarowe. Równolegle z pracą radiową od lat czynnie uczestniczy w życiu muzycznym regionu (w charakterze instruktora, prelegenta, jurora, aranżera, kompozytora i dyrygenta). W 2000 r. rozpoczął kompozytorską współpracę z Filharmonią Zielonogórską, czego owocem jest wydana w 2007 r. płyta, zatytułowana Chwila wytchnienia. Eugeniusz Banachowicz aktywnie współpracuje z Lubuskim Towarzystwem Gitarowym, służy swoim doświadczeniem, dzieli się wiedzą, wspiera nowatorskimi pomysłami. W swoich audycjach propaguje m.in. muzykę gitarową, promuje uczniów i artystów lubuskich, przybliża słuchaczom gitarystykę krajową i światową, a tym samym wpływa na kształtowanie gustów młodego pokolenia w naszym mieście i poza jego granicami. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Panu Eugeniuszowi Banachowiczowi uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 23

24 Stowarzyszenie Pionierów Zielonej Góry Wyróżnione Nagrodą Miasta Zielona Góra 3. Stowarzyszenie Pionierów Zielonej Góry powstało 28 lutego 1991 r. w wyniku zakończenia działalności przez Towarzystwo Przyjaciół Zielonej Góry. Od początku była to organizacja o charakterze społecznym i dla podtrzymania więzi koleżeńskich oraz wzajemnej pomocy w trudnych czasach powojennych. Statut organizacji zakładał aktywny udział w ważniejszych akcjach społecznych i komunalnych, podejmowanych na terenie Miasta oraz zbierania, udostępniania i popularyzowania wspomnień Pionierów, dokumentów, fotografii i innych pamiątek, głównie z pierwszych lat polskiego osadnictwa powojennego. Powołano sekcje: historyczną, socjalno-bytową, historyczną - a w niej Młodzieżową Komisję Historyczną. Od 1990 r. Pionierzy mają siedzibę w Sali Wspomnień zielonogórskiego ratusza, gdzie do dziś gromadzą i eksponują (na wystawach stałych i okolicznościowych) pamiątki i dokumenty z okresu zasiedlania Miasta, dokumentację z działalności stowarzyszenia oraz gdzie pełnią codzienne dyżury. Sala Wspomnień to także miejsce zebrań zarządu, sekcji i komisji, spotkań towarzyskich, okazjonalnych z młodzieżą, dziennikarzami, to także miejsce prelekcji i wspomnień dla zapraszanych gości. We wrześniu 1995 r. Stowarzyszenie Pionierów Zielonej Góry otrzymało od Miasta sztandar, który jest stałym elementem najważniejszych uroczystości państwowych i miejskich. Stowarzyszenie pozyskuje fundusze z dotacji Miasta, dzięki czemu może prowadzić statutową działalność. I tak: w latach wydało czasopismo społeczno-historyczne Pionierzy, w latach Adam Chmielewski założył Album Zasłużonych Pionierów i kronikę Pionierów Zielonej Góry, która prowadzona jest systematycznie i bardzo skrupulatnie po dziś dzień. Od początku swojej działalności Stowarzyszenie zachowuje i utrwala pamięć o ludziach i wydarzeniach Miasta, upowszechnia wiedzę historyczną o naszym mieście i mieszkańcach, czynnie uczestniczy w uroczystościach państwowych i miejskich i prezentuje pamiątki w gablotach Sali Wspomnień. Członkowie stale pracują nad gromadzeniem i przetwarzaniem materiałów do kalendarium Stowarzyszenia. Dotychczas wydali 2 publikacje książkowe: Pionierzy Zielonej Góry (2009r.) i Pionierzy Zielonej Góry - wczoraj i dziś (2014). Wspólnie ze Stowarzyszeniem Lubuska Fabryka Młodych Społeczników nakręcili film pt. Śladami Dziadków Naszych - opowieści Pionierów Zielonej Góry (2013). Prezesem Stowarzyszenia jest Pan Julian Stankiewicz. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Stowarzyszeniu Pionierów Zielonej Góry uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 24

25 4. Danuta Mielnik Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Rok 1945 to rok, od którego do Zielonej Góry przybywają Polacy. Przyjeżdżają tu z różnych stron Polski. To im przyszło tworzyć podwaliny normalnego funkcjonowania Miasta. Jak oni to zrobili, to zawsze będzie ich tajemnicą, ale od końca roku 1945 działała już administracja, poczta, kolej, straż pożarna, milicja, służba zdrowia i funkcjonowały już szkoły. Pionierka Zielonej Góry Danuta Mielnik do Zielonej Góry przyjechała w sierpniu 1946 r. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry należy od 1993 r. Przez trzy kadencje była członkiem zarządu, działając jednocześnie w sekcji historycznej. Przez 10 lat pełniła dyżury w sali wspomnień. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Danucie Mielnik uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 25

26 5. Maria Piwowar Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Rok 1945 to rok, od którego do Zielonej Góry przybywają Polacy. Przyjeżdżają tu z różnych stron Polski. To im przyszło tworzyć podwaliny normalnego funkcjonowania Miasta. Jak oni to zrobili, to zawsze będzie ich tajemnicą, ale od końca roku 1945 działała już administracja, poczta, kolej, straż pożarna, milicja, służba zdrowia i funkcjonowały już szkoły. Pionierka Zielonej Góry Maria Piwowar do Zielonej Góry przyjechała w sierpniu 1945 r. z matką oraz rodzeństwem. Aby pomóc matce w utrzymaniu domu, zaczęła pracować mając niespełna 14 lat, ucząc się jednocześnie zawodu. Do stowarzyszenia należy od 1991 r. Jest członkiem zarządu drugą kadencję. Działa w sekcji socjalnej oraz dyżuruje w sali wspomnień. Asystuje w poczcie sztandarowym. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Marii Piwowar uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 26

27 6. Janina Rucińska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Rok 1945 to rok, od którego do Zielonej Góry przybywają Polacy. Przyjeżdżają tu z różnych stron Polski. To im przyszło tworzyć podwaliny normalnego funkcjonowania Miasta. Jak oni to zrobili, to zawsze będzie ich tajemnicą, ale od końca roku 1945 działała już administracja, poczta, kolej, straż pożarna, milicja, służba zdrowia i funkcjonowały już szkoły. Pionierka Zielonej Góry Janina Rucińska do Zielonej Góry przyjechała w 1946 r. Wcześniej, tj. w 1945 r., mieszkała wraz z rodzicami i rodzeństwem w Raculi koło Zielonej Góry. Pracę rozpoczęła w Radach Narodowych, a następnie w Lumelu jako księgowa. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry należy od 1995 r. Od samego początku jest członkiem Zarządu, prowadząc jednocześnie księgowość. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Janinie Rucińskiej uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 27

28 7. Danuta Dębińska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Rok 1945 to rok, od którego do Zielonej Góry przybywają Polacy. Przyjeżdżają tu z różnych stron Polski. To im przyszło tworzyć podwaliny normalnego funkcjonowania Miasta. Jak oni to zrobili, to zawsze będzie ich tajemnicą, ale od końca roku 1945 działała już administracja, poczta, kolej, straż pożarna, milicja, służba zdrowia i funkcjonowały już szkoły. Pionierka Zielonej Góry Danuta Dębińska do Zielonej Góry przyjechała w styczniu 1946 r. Ucząc się, uprawiała sport - siatkówkę. Pracowała w wielu instytucjach, ale najdłużej w Lumelu. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry wstąpiła w 2004 r. Od początku jest członkiem Zarządu. Przez cztery lata była przewodniczącą sekcji socjalno bytowej, a obecnie pełni funkcję wiceprezesa zarządu. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Danucie Dębińskiej uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 28

29 8. Wanda Skorulska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Rok 1945 to rok, od którego do Zielonej Góry przybywają Polacy. Przyjeżdżają tu z różnych stron Polski. To im przyszło tworzyć podwaliny normalnego funkcjonowania Miasta. Jak oni to zrobili, to zawsze będzie ich tajemnicą, ale od końca roku 1945 działała już administracja, poczta, kolej, straż pożarna, milicja, służba zdrowia i funkcjonowały już szkoły. Pionierka Zielonej Góry Wanda Skorulska do Zielonej Góry przyjechała w marcu 1946 r. W Zielonej Górze zdobywała wykształcenie, tu rozpoczynała swoją pierwszą pracę w Polskim Radio, a następnie w Naczelnej Organizacji Technicznej, gdzie pracowała aż do emerytury. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry wstąpiła w 2006 r. Jest członkiem Zarządu drugą kadencję. Obecnie jest przewodniczącą sekcji socjalnej. Jest wspaniałą organizatorką wycieczek. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Wandzie Skorulskiej uchwałą nr LXXVII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 29

30 9. Firma Anneberg Transpol Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Firma Anneberg Transpol rozpoczęła działalność w Zielonej Górze w 1990 roku i świętuje właśnie 25. lat funkcjonowania na naszym lokalnym rynku. To jedna z najważniejszych firm transportowych regionu. Przewożąc towary od Portugalii aż po Azerbejdżan, sukcesywnie rozwija zakres i zasięg oferowanych usług. Tradycje firmy sięgają jeszcze dalej, jako że jej udziałowcami są właściciele duńskiej firmy Anneberg Transport, która również obchodzi w tym roku jubileusz 90. lat istnienia firmy. Przedsiębiorstwo może poszczycić się wieloma nagrodami, wyróżnieniami i certyfikatami, w tym między innymi nagrodą Prezydenta Miasta za wybitny wkład gospodarczy w rozwój i promocję Zielonej Góry, w kategorii Przedsiębiorstwo Usługowe Anneberg Transpol angażuje się w życie miasta i na różne sposoby wspiera lokalną społeczność. Niezmiernie ważne jest sponsorowanie przez firmę zielonogórskiego sportu zawodowego, jak również amatorskiego. Przedsiębiorstwo uczestniczy również znacząco w tradycyjnym Korowodzie Winobraniowym, w którym biorą udział jego firmowe pojazdy. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została firmie Anneberg Transpol uchwałą nr XIV Rady Miasta Zielona Góra z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 30

31 10. Maria Waszkowska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Maria Waszkowska do Zielonej Góry przyjechała 11 lipca 1945 r. wraz z rodzicami. Tutaj się uczyła, tu rozpoczęła swoją pierwszą pracę i tu ją, po 38 latach zakończyła. W Zielonej Górze założyła rodzinę, urodziła dwoje dzieci, które do dzisiaj mieszkają i pracują w Zielonej Górze. Od wielu lat należy do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry. Przez cały czas pracuje społecznie. W Stowarzyszeniu pełniła następujące funkcje: była wiceprezesem zarządu, sekretarzem zarządu, obecnie jest członkiem zarządu oraz przewodniczącą zespołu prasowego. Bardzo dobrze współpracuje z mediami. Asystuje przy poczcie sztandarowym. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Marii Waszkowskiej uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 31

32 11. Irena Czechowska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Irena Czechowska przyjechała do Zielonej Góry w 1945 roku. Tu zdobywała wykształcenie, tutaj rozpoczęła swoją pierwszą pracę w Przedsiębiorstwie Upowszechniania Prasy i Książki RUCH, gdzie przepracowała prawie czterdzieści lat. Od wielu lat należy do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry. Obecnie jest członkiem zarządu. Zawsze asystuje przy poczcie sztandarowym. Działa też w sekcji socjalnej. Uczestniczy we wszystkich uroczystościach organizowanych przez Miasto. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Irenie Czechowskiej uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 32

33 12. Regina Wyrwa Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Regina Wyrwa do Zielonej Góry przyjechała w 1946 r. bezpośrednio z Syberii, gdzie spędziła sześć lat. Jako pedagog przepracowała w swoim zawodzie czterdzieści lat. Dzisiaj działa w Stowarzyszeniu Pionierów Zielonej Góry. Jest sekretarzem zarządu, aktywnie uczestniczy w życiu społecznym. Należy do Związku Sybiraków. Dzieci Pani Reginy Wyrwy również mieszkają w Zielonej Górze. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Reginie Wyrwie uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 33

34 13. Maria Rosik Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Maria Rosik do Zielonej Góry przyjechała wraz z rodzeństwem i rodzicami jesienią 1945 r. W Zielonej Górze zdobywała wykształcenie i tutaj rozpoczęła swoją pierwszą pracę. Przepracowała czterdzieści lat w handlu. Przez wiele lat pracowała w słynnym na owe czasy PEDECIAKU koło ratusza. W Zielonej Górze założyła rodzinę i tutaj nadal działa. W Stowarzyszeniu Pionierów Zielonej Góry pełniła funkcję sekretarza, była członkiem zarządu i pracowała w sekcji socjalnej. Jest osobą bardzo aktywną. Współpracuje ze Szkołą Ekonomiczną, w której gra w szkolnym teatrzyku. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Marii Rosik uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 34

35 14. Brygida Tańculska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Brygida Tańculska do Zielonej Góry przyjechała wraz z rodzicami w 1946 r. Tutaj jako szesnastolatka została zatrudniona w Polskiej Wełnie, gdzie pracowała aż do emerytury. Wykształcenie zdobywała w Hufcu Pracy oraz wieczorowo. Przez wiele lat śpiewała w chórze kościelnym, a następnie w Uniwersytecie Trzeciego Wieku. Wraz z mężem należy do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry. Przez wiele lat była członkiem zarządu. Jest założycielką sekcji brydżowej, której przewodniczyła. Jest osobą bardzo aktywną. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Brygidzie Tańculskiej uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 35

36 15. Alicja Piotrowska Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Alicja Piotrowska do Zielonej Góry przyjechała wraz z rodzicami w 1945 r. Tutaj zdobywała wykształcenie. Tutaj rozpoczęła swoją pierwszą pracę. W administracji państwowej przepracowała czterdzieści jeden lat. Od wielu lat należy do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry. Obecnie jest członkiem zarządu oraz przewodniczącą sekcji brydżowej. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Alicja Piotrowska uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 36

37 16. Krystyna Makarewicz Wyróżniona Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionierka Zielonej Góry Krystyna Makarewicz do Zielonej Góry przyjechała wraz z rodziną w 1945 r. Jako dziecko, w wieku 14 lat, rozpoczęła pracę na zielonogórskich winnicach. Po paru latach przeszła do Polskiej Wełny, pracując tam aż do emerytury. Pracując w Polskiej Wełnie, uzupełniała swoje wykształcenie na kursach wieczorowych. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry należy od wielu lat. Obecnie jest członkiem zarządu oraz działa w sekcji socjalno-bytowej. Pomaga we wszystkich pracach związanych z działalnością zarządu. Stale uczestniczy w poczcie sztandarowym. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pani Krystynie Makarewicz uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 37

38 17. Jan Zagrobelny Wyróżniony Nagrodą Miasta Zielona Góra Pionier Zielonej Góry Jan Zagrobelny do Zielonej Góry przyjechał wraz z rodzicami i rodzeństwem w 1945 r. W Zielonej Górze kontynuował naukę. Po maturze rozpoczął pracę w służbach milicyjnych, a następnie w policyjnych. Pracował aż do emerytury. Do Stowarzyszenia Pionierów Zielonej Góry należy od dziesięciu lat. Obecnie jest członkiem Komisji Rewizyjnej. Pełni też dyżury w Sali wspomnień. Jest bardzo aktywną osobą. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Pan Janowi Zagrobelnemu uchwałą nr XXVIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 38

39 18. Zielonogórski Klub Sportowy Gwardia Wyróżniony Nagrodą Miasta Zielona Góra W dniu 27 stycznia 1957 roku Walne Zebranie Koła Sportowego Gwardia" podjęło uchwałę o powołaniu Klubu Sportowego Gwardia" Zielona Góra. Jako zrzeszenie sportowe, Gwardia" istnieje od 1948 r. W dniu 13 lutego 1957 r. nastąpiło zarejestrowanie Klubu Sportowego Gwardia" w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Zielonej Górze. Od początku istnienia klub rozwija się bardzo intensywnie. Wśród wielu dyscyplin sportowych działających w klubie, główną rolę odgrywa strzelectwo sportowe, w którego historii zapisało się wiele wspaniałych osiągnięć, w tym 2 medale olimpijskie: srebrny Sylwii Bogackiej - Londyn 2012 i brązowy Małgorzaty Książkiewicz - Barcelona W swojej ciężkiej codziennej pracy klub wychował 9 uczestników Igrzysk Olimpijskich począwszy od Stanisława Maruchy w Tokyo w 1964 r. i Montrealu 1977 r., poprzez Zbigniewa Fedyczaka - Monachium 1972, Krzysztofa Stefaniaka i Andrzeja Macura - Moskwa 1980 r., Dorotę Bidołach - Seul 1988 r., Julitę Macur - Barcelona 1992 i Atlanta 1996 r., Jacka Kubka - Barcelona 1992 r., na czterokrotnej uczestniczce igrzysk Olimpijskiej - Sylwii Bogackiej - Rio de Janeiro 2016 r. skończywszy. Ważnym wydarzeniem jest powołanie naszych trenerów - Mieczysława Kubiaka i Stanisława Maruchy na trenerów kadry olimpijskiej. Zawodnicy klubu w 3 konkurencjach: strzelectwie sportowym, akrobatyce sportowej i kickboxingu zdobywali i zdobywają wiele medali na najważniejszych imprezach Mistrzostwach Świata, Mistrzostwach Europy, Pucharach Świata i Mistrzostwach Polski. Sukcesów jest tak wiele, że nie sposób wymienić wszystkich, ale wyróżnić należy 3 złote medale zdobyte na Mistrzostwach Świata w strzelaniu sportowym Łukasza Czapli w 2006 r., Adriana Sienkiewicza w akrobatyce sportowej w 1994 r. oraz Tomasza Makowskiego w kickboxingu - wielokrotnie. Corocznie klub zdobywa wiele medali na Mistrzostwach Polski - seniorów i młodzików. Zielonogórski Klub Sportowy Gwardia jest czołowym klubem w kraju, województwie i mieście trenującym dzieci i młodzież, czego potwierdzeniem są setki medali na Olimpiadzie Młodzieży, Mistrzostwach Polski Juniorów i Mistrzostwach Polski Młodzików. Rok 2017 będzie szczególnym rokiem dla Gwardii. Klub będzie obchodził piękny jubileusz 60-lecia istnienia, który skłania do wspomnień, refleksji i podsumowań oraz do wyznaczenia nowych celów sportowych w przyszłości. Klub jest bardzo mocno związany z regionem i miastem, gdzie przez lata wielu mieszkańców uczestniczyło w treningach i organizowanych imprezach masowych. Przeprowadzono wiele wspaniałych zawodów międzynarodowych i krajowych, promujących region lubuski i Miasto Zielona Góra. Obecnie klub prowadzi szkolenie w dwóch dyscyplinach: strzelectwo sportowe i kickboxing oraz szkoli wielu amatorów kochających te dyscypliny sportowe. Nagroda Miasta Zielona Góra przyznana została Zielonogórskiemu Klubowi Sportowemu Gwardia uchwałą nr LIII Rady Miasta Zielona Góra z dnia 29 sierpnia 2017 r. w sprawie przyznania Nagrody Miasta Zielona Góra. KSIĘGA ZASŁUŻONYCH 39