Wyrok z dnia 28 stycznia 2002 r., I CKN 112/99

Podobne dokumenty
Wyrok z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 527/00. Żądanie ustalenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nie ulega przedawnieniu.

Wyrok z dnia 16 lutego 2001 r., IV CKN 244/00

Wyrok z dnia 2 października 2003 r., V CK 228/02

Wyrok z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK 130/03

Wyrok z dnia 2 grudnia 2004 r. I PK 81/04

Wyrok z dnia 21 lutego 2002 r., I CKN 1041/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 111/14. Dnia 4 marca 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Tadeusz Żyznowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CZ 42/14. Dnia 4 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Wojciech Katner (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 20 marca 2003 r., III CKN 907/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 24 maja 2002 r., II CKN 892/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III SK 57/14. Dnia 16 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Dawid Miąsik

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 599/14. Dnia 19 czerwca 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Maciej Pacuda (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Piotr Prusinowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Dnia 7 marca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 29/14. Dnia 8 maja 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 24 listopada 2000 r., V CKN 1214/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I NSK 99/18. Dnia 21 maja 2019 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Adam Redzik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Maria Grzelka (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 12 maja 2005 r. I UK 275/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 7 października 2004 r. III SK 56/04

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Krzysztof Pietrzykowski SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Grzegorz Misiurek

Wyrok z dnia 7 września 1999 r. I PKN 265/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kwaśniewski

Wyrok z dnia 19 stycznia 2012 r., IV CSK 341/11

Wyrok z dnia 13 października 1998 r. II UKN 168/98

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 135/12. Dnia 25 października 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 18 listopada 2004 r. II UK 40/04

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Anna Kozłowska (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Bogumiła Ustjanicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Małgorzata Gersdorf

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca) SSN Kazimierz Zawada

Wyrok z dnia 22 grudnia 1998 r. I PKN 509/98

POSTANOWIENIE. SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

Wyrok z dnia 9 maja 2000 r. I PKN 623/99

POSTANOWIENIE. SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący) SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 26 marca 2002 r., III CKN 801/00. Ocenie dokonywanej z uwzględnieniem kryteriów określonych w art k.c. podlega także cel umowy.

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Kazimierz Zawada

Wyrok z dnia 13 lipca 2005 r. I UK 292/04

POSTANOWIENIE. SSN Anna Owczarek (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Justyna Kosińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Bronisław Czech (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kwaśniewski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Prezes SN Tadeusz Ereciński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Mirosław Bączyk SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Grzegorz Misiurek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wojciech Katner (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

Postanowienie z dnia 16 marca 2005 r., IV CK 675/04

Wyrok z dnia 26 kwietnia 2006 r., II CSK 47/06

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Wojciech Katner (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

Transkrypt:

Wyrok z dnia 28 stycznia 2002 r., I CKN 112/99 Objęcie konsumenta ochroną środkami przewidzianymi w prawie antymonopolowym nie wyłącza dochodzenia przez niego roszczeń cywilnoprawnych przed sądem. Sędzia SN Maria Grzelka (przewodniczący) Sędzia SN Marek Sychowicz Sędzia SN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca) Sąd Najwyższy w sprawie z odwołania Polskiej Telewizji Kablowej L., S.A. w L. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o przeciwdziałanie praktykom monopolistycznym, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 18 stycznia 2002 r. na rozprawie kasacji strony powodowej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, Sądu Antymonopolowego z dnia 18 listopada 1998 r., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie, Sądowi Antymonopolowemu do ponownego jej rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu za instancję kasacyjną. Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem Sąd Wojewódzki, Sąd Antymonopolowy zmienił zaskarżoną decyzję i nakazał Polskiej Telewizji Kablowej L., S.A. w L. zaniechanie nadużywania pozycji dominującej na rynku, polegającego na dokonywaniu jednostronnie, bez uprzedniego wypowiedzenia umowy abonenckiej telewizji kablowej, zmiany warunków odbioru programów telewizji kablowej przez przeniesienie tych programów z konwencjonalnych pasm kanałów telewizyjnych na pasma telewizji kablowej, jeżeli może się to wiązać z niemożnością odbioru programów przez abonentów nie posiadających odbiorników telewizyjnych przystosowanych do nowych warunków odbioru emitowanych programów.

Według ustaleń Sądu, skarżąca Telewizja Kablowa świadczy usługi w zakresie telewizji kablowej w L., zawierając z abonentami telewizji kablowej umowy abonenckie, których załącznikiem był regulamin usług Polskiej Telewizji Kablowej. Realizując rozszerzenie oferty programowej, Telewizja dokonała zmiany urządzenia odbiorczego tzw. stacji czołowej i bez uprzedniego wypowiedzenia umów abonenckich przeniosła dnia 17 lipca 1997 r. 12 programów nadawanych dotychczas na kanałach telewizyjnych do pasm zastrzeżonych wyłącznie dla telewizji kablowej. Odbiór tych programów na starszych typach telewizorów wymagał odpowiednich przeróbek odbiornika, co spotkało się ze sprzeciwem części abonentów, z których 89 zrezygnowało z usług skarżącej. Z powołaniem się na art. 8 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym (jedn. tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 49, poz. 318 ze zm. dalej "u.p.p.m.") oraz postanowienia regulaminu, Sąd stwierdził wadliwe w rozumieniu tych przepisów przeprowadzenie operacji przenoszenia programów telewizyjnych na pasma do tego przygotowane. Przeprowadzenie tej operacji nastąpiło z naruszeniem art. 5 ust. 1 pkt 6 u.p.p.m. dlatego, że skarżąca nie dokonała uprzedniego wypowiedzenia umów i zaproponowania abonamentom sprawiedliwej (godziwej) możliwości odbioru telewizji kablowej na nowych warunkach. Kasację złożyła Polska Telewizja Kablowa L. S.A. Z powołaniem się na obie podstawy przewidziane w art. 393 1 k.p.c. skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 56 i 65 k.c. oraz art. 2 pkt 7 i 8, a także art. 5 ust. 1 pkt 6 u.p.p.m., oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 217 1 i 2, art. 224 1 i 2 i art. 316 2 k.p.c. ponadto w uzasadnieniu kasacji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 328 2 k.p.c. Wskazując na powyższe, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Antymonopolowemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie orzeczenie co do istoty sprawy. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Celem ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego wyroku, jest zgodnie z jej prembułą zapewnienie rozwoju konkurencji, ochrony podmiotów gospodarczych narażonych na stosowanie praktyk monopolistycznych oraz ochrona interesów konsumentów. Prawo to jest częścią systemu tworzącego

reguły konkurencji, która jest traktowana jako instrument poprawy efektywności gospodarowania, a istotą rywalizacji jest eliminowanie przedsiębiorców nieefektywnych. Nie można nie dostrzec także współzależności między rozwojem przedsiębiorstwa a rozwojem konkurencji. Ochrona równości szans konkurentów funkcjonujących na rynku nie może być prawidłowo realizowana bez uwzględnienia, że przedsiębiorca angażujący się w działalność inwestycyjną przeznacza znacznie większe środki finansowe niż jego konkurenci w celu podniesienia jakości swej oferty. Przetrwanie i rozwój przedsiębiorstwa uzależnione jest od zdolności przystosowania się do nowych warunków działania, rozszerzenia popytu na swój produkt bądź też wprowadzania nowego produktu, który zaspokaja potrzeby nabywców w większym niż dotychczas stopniu. Niesporne jest, że produkty, które do dnia 17 lipca 1997 r. sprzedawała swoim odbiorcom skarżąca Polska Telewizja Kablowa, nie odpowiadały już standardom i wymaganiom rynku. Dał temu wyraz Sąd Antymonopolowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że uznaje prawo Telewizji do unowocześnienia swej infrastruktury technicznej i rozszerzenia swej oferty programowej, z czym wiązała się konieczność przeniesienia części programów na pasma zastrzeżone dla telewizji kablowej. Sąd Antymonopolowy uznał, że nadużycie pozycji dominującej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 u.p.p.m. polega na dokonaniu tej operacji technicznej bez uprzedniego wypowiedzenia umów i zaproponowania abonentom sprawiedliwej (godziwej) możliwości odbioru telewizji kablowej na nowych warunkach. Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 6 u.p.p.m., działanie polegające na narzucaniu uciążliwych warunków umów może być uznane za niedozwolone, jeżeli spełnione zostały łącznie następujące przesłanki: warunki są uciążliwe, zostały narzucone i wskutek tego po stronie narzucającego powstały nieuzasadnione korzyści. Ustawa nie określa, jaki charakter mają mieć te korzyści, w związku z czym przyjmuje się, że nie ograniczają się one do pozyskania określonej sumy pieniędzy; mogą to być zatem korzyści inne niż finansowe. Skarżąca Telewizja w toku całego postępowania, w tym także w odwołaniu, dowodziła, że nie odniosła nieuzasadnionych korzyści w następstwie dokonanych przez siebie zmian. Przytoczone dane i wnioski z nich wynikające zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną, która przeciwstawiła własne ustalenia i odmienne wnioski. Brak stosownych ustaleń i pominięcie w całości dowodzonych

przez strony danych obrazujących poniesione ciężary finansowe oraz osiągnięte korzyści nie pozwala na odparcie zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 6 u.p.p.m. w odniesieniu do przesłanki w postaci osiągnięcia przez narzucającego uciążliwe warunki nieuzasadnionych korzyści. Oczywiście, niewystarczające jest, w okolicznościach tej sprawy, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie o naruszeniu zasady ekwiwalentności wzajemnych świadczeń. Brzmienie powołanego przepisu wskazuje, że o bezprawności działania polegającego na narzucaniu uciążliwych warunków ma decydować fakt, że warunki te przynoszą przedsiębiorcy je narzucającemu nieuzasadnione korzyści. (...) W przedmiotowej sprawie Sąd Antymonopolowy, dokonując wykładni oświadczenia woli stron umów abonenckich oraz ogólnych warunków umów wiążących powodową Telewizję z abonentami, uznał, że umowy te należy rozumieć w ten sposób, iż w wypadku zmiany częstotliwości emisji programów zobowiązały one Telewizję do uprzedniego wypowiedzenia umowy z abonentami posiadającymi odbiorniki nie przystosowane do zmienionych częstotliwości. Źródłem konfliktu nie jest zatem narzucanie nierównoprawnych warunków umów, lecz sposób i tryb dostosowania umów do zmieniających się warunków oraz wymagań nowoczesnego rynku. Powyższa konstatacja dotyczy zatem wyboru drogi umożliwiającej stronom na dostosowanie się do zmieniających się szeroko rozumianych potrzeb i warunków rynkowych, co potwierdza zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie, jakoby... w pewnej mierze także i abonenci muszą się przystosować do zmian w zakresie stanu techniki. Reakcją na te zmiany było jak ustalił Sąd wypowiedzenie przez część abonentów umów i rezygnacja z usług świadczonych przez powodową Telewizję. Uprawnienie do wypowiedzenia stosunku prawnego ma charakter prawa kształtującego i polega na tym, że podmiotowi uprawnionemu przysługuje kompetencja do doprowadzenia do ustania stosunku prawnego przez jednostronną czynność prawną. Realizacja tego prawa nie wymagała żadnego udziału Telewizji, która zobowiązana była uznać nową sytuację prawną i dostosować do niej dalsze swoje postępowanie. Możliwość rozwiązania stosunku prawnego jest jedną z konsekwencji funkcjonującej zasady swobody umów (art. 353 1 k.c.). Motywy, którymi kierowała się strona składająca takie oświadczenie i ustalenie towarzyszących mu okoliczności, a także kwestia rozliczeń między stronami, a w szczególności co do zakresu obowiązku zwrotu tych świadczeń, których cel nie

został osiągnięty, podlegają ocenie na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Przesłanki te podlegają zatem kontroli sądowej z punktu widzenia obowiązujących przepisów, a także zgodności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Skoro realizacja tego prawa przez grupę odbiorców w liczbie 89 odbyła się bez udziału powodowej Telewizji, to zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia stwierdzenie, że posiadana przez Telewizję siła rynkowa pozwoliła jej... bez większego dla siebie uszczerbku w postaci utraty części rynku, jednostronnie dyktować swym abonentom warunki umowy zdaje się nie odnosić do tej grupy odbiorców. Istotą prawa antymonopolowego jest kontrola zachowania się przedsiębiorcy, dokonywana środkami administracyjnoprawnymi, typowymi dla prawa publicznego. Prawo to znajduje zastosowanie wówczas, gdy w następstwie zabronionych praktyk monopolistycznych naruszony został interes publicznoprawny. Takie naruszenie, jak się przyjmuje w literaturze przedmiotu i orzecznictwie, następuje wówczas, gdy skutkami tych działań dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2001 r., I CKN 1217/98, OSNC 2002, nr 1, poz. 13). Oczywiste jest, że chronione prawo konkurencji zmierzające do wzrostu efektywności gospodarki pośrednio zmierza także do zabezpieczenia interesów konsumentów. Interesy te są również chronione przez przepisy kodeksu cywilnego, zmierzające do osiągnięcia tego samego celu. (...) Zakresy stosowania kodeksu cywilnego i ustawy antymonopolowej nie pokrywają się, jednakże nie można wykluczyć, że konsumenci znajdujący się w określonej sytuacji faktycznej mogą korzystać zarówno z ochrony przewidzianej w kodeksie cywilnym, jak i ustawie antymonopolowej. W takiej sytuacji ustalony stan faktyczny musi wypełniać przesłanki zastosowania każdej z tych ustaw, co zostało zasadnie w kasacji zakwestionowane. Umowa abonentów z Telewizją, wiążąca w dacie przeniesienia programów do pasm zastrzeżonych wyłącznie dla telewizji kablowej, nie została oceniona jako działanie niedozwolone w świetle ustawy antymonopolowej. Jednocześnie zostało ono potraktowane jako wypełniające w całości przesłanki określone w art. 5 ust. 1 pkt 6 u.p.p.m., stanowiącego podstawę prawną zaskarżonego orzeczenia. Zaskarżony wyrok łączy praktykę monopolistyczną z działaniem o charakterze jednorazowym, tak ocenionym i zakwalifikowanym, lecz bez uzasadnienia

wszystkich wymaganych w tym przepisie przesłanek (art. 328 2 k.p.c.) i dlatego nie może się ostać (art. 393 13 k.p.c.). (...)