PRZYGOTOWYWANIE KRÓLESTWA

Rozdział 5 PRZYGOTOWYWANIE KRÓLESTWA Przyjrzymy się teraz dokładnie tematowi Królestwa w Biblii. Nauczanie o przyszłym Królestwie Bożym jest jak złota nić - osnowa przewijająca się od początku do końca. Przewija się przez księgi historyczne i prorockie. Można ją odnaleźć w Psalmach, pojawia się także w Nowym Testamencie jako główny motyw nauczania pierwszych chrześcijan. Widzieliśmy w poprzednim rozdziale, że możemy zaufać Biblii, a w drugim rozdziale zerknęliśmy pełni fascynacji w przyszłość, gdy Królestwo Boże będzie ustanowione. Teraz otwieramy Biblię i już na pierwszych stronach znajdujemy wątek Królestwa Bożego, przystępujemy więc do śledzenia go przez resztę natchnionego Pisma. W pierwszych rozdziałach Biblii znajdujemy odniesienie do Królestwa Bożego. Jezus powiedział, że w przyszłości zaprosi sprawiedliwych do swego królestwa: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata (Mateusz 25:34). Tak więc Boży plan dla ziemi rozwijał się od początku, a Księga Rodzaju zabiera nas do tych czasów. Gdzie w tej księdze możemy dowiedzieć się czegoś o Królestwie Bożym? Jezus odpowiada na to pytanie, gdyż w swoim nauczaniu o Królestwie często zwracał uwagę na człowieka zwanego Abraham. Pewnego razu powiedział do kogoś, kto pytał go o zbawienie: gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba i wszystkich proroków w Królestwie Bożym (Łukasz 13:28). Dlaczego Jezus wspomniał Abrahama, jego syna i wnuka w powiązaniu z Królestwem Bożym? Ponieważ to właśnie Abrahamowi, jako jednemu z pierwszych ludzi powiedziano o wspaniałej przyszłości ziemi. UR CHALDEJSKIE Eufrat jest jedną z większych rzek na świecie. Ma swój początek w górach północnowschodniej Turcji, przepływa powoli przez równinę zwaną kiedyś Mezopotamia, a obecnie leżącą w Iraku. Po podróży liczącej około 1 700 mil łączy się z Tygrysem, po czym obie połączone rzeki wpływają do Zatoki Perskiej. Dzisiaj niemalże aż do brzegów obu rzek rozpościera się pustynia, ale w czasach biblijnych cała równina nawadniana była dzięki kanałom, czyniąc ten teren jednym z najbardziej urodzajnych i zaludnionych regionów na ziemi. Gdy współczesny podróżnik żegluje wzdłuż Eufratu, widzi liczne wzniesienia o płaskich szczytach, wyrastające w dolinie rzeki. Nie są to naturalne wzgórza, lecz pozostałości starożytnych miast, gdzie składowane przez wieki gruzy wyniosły owe miejsca ponad poziom otaczających terenów. Niedaleko od ujścia Eufratu, w regionie zwanym w starożytności Chaldea, znajduje się spore wzniesienie, zwane the Mound of Pitch. W 1854 roku zidentyfikowano je jako Ur Chaldejskie, miasto wymienione w Biblii jako miejsce urodzenia Abrahama. 46

OJCZYZNA ABRAHAMA Od 1922 do 1934 roku wyprawa Brytyjskiego Muzeum pod kierownictwem Sir Leonarda Wooley`a prowadziła wykopaliska w miejscu, gdzie znajdowało się starożytne Ur. Odkryto, iż było ono jednym z najważniejszych miast w regionie i słynęło z ziguratu, czyli wieży świątynnej. Była ona zbudowana z twardego kamienia i sprawiała wrażenie pękatej piramidy o wysokości około 25 metrów. Na najwyższym poziomie stała świątynia bogini księżyca, do której można było się dostać za pomocą stopni wbudowanych w pochyłe boki wieży. Zigurat otoczony był także innymi świątyniami wzniesionymi ku czci księżyca, a za nimi znajdowały się domy mieszkańców miasta. W około 2000 roku p.n.e. Ur było dobrze prosperującym miastem. Wzdłuż brzegu rzeki cumowały łodzie, z których przeładowywano towary do spichlerzy i magazynów. Bogaci kupcy mieszkali w dwupiętrowych domach i posyłali swych synów do szkół, których programy nauczania zawierały takie trudne zadania matematyczne jak wyciąganie pierwiastków sześciennych. W olbrzymiej budowli w pobliżu ziguratu żył król-bóg sprawujący władzę nad życiem społecznym i religijnym miasta. W tym dobrze zorganizowanym i niespodziewanie wysoce rozwiniętym społeczeństwie żył Abram, którego imię zmieniono później na Abraham. Możemy się domyślać, że był on wykształconym i kulturalnym człowiekiem, prawdopodobnie jednym z ważniejszych członków społeczności Ur. W Biblii czytamy, że jego rodzina czciła bożki tamtych czasów (Jozue 24:2). Rekonstrukcja ziguratu z Ur z czasów Abrahama. Górna świątynia była poświęcona bogini księżyca. BOŻA OBIETNICA DANA ABRAHAMOWI Biblia mówi nam, że Bóg objawił się Abrahamowi i nakazał mu opuścić bałwochwalcze miasto, w którym się wychował, i wyruszyć ku nieznanemu miejscu. 47

I rzekł Pan do Abrama: wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę (1 Mojżeszowa 12:1). Ufność Abrahama w słowa Boga była tak silna, że bez wahania posłuchał nakazu i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie (Hebrajczyków 11:8). Wraz z poleceniem opuszczenia kraju i rodziny, Bóg złożył Abrahamowi uroczystą obietnicę: A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi (1 Mojżeszowa 12:2-3). Po spełnieniu tej obietnicy Abraham rzeczywiście został ojcem wielkiego narodu, gdyż cały naród żydowski wywodzi się od niego. Ale obietnica ta miała o wiele szerszy zasięg. Końcowe słowa obietnicy: i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi pokazują, że nie była to zwykła obietnica. Bóg mówił, że cała populacja świata otrzyma kiedyś błogosławieństwa poprzez tego jednego człowieka. Obietnica dana Abrahamowi była znamiennym krokiem w ujawnieniu Bożego planu dotyczącego ziemi i ludzkości. Tu, w pierwszej księdze Biblii pojawia się złota nić Królestwa Bożego. Ważność obietnicy Bożej danej Abrahamowi potwierdzają liczne odniesienia do niej w Nowym Testamencie. W pierwszym rozdziale dowiedzieliśmy się, że ewangelia głoszona przez Jezusa to dobra nowina o przyjściu Królestwa Bożego. W liście do Galacjan Paweł stwierdza, że ewangelia głoszona przez Jezusa, to ta sama, którą przekazano Abrahamowi 2000 lat wcześniej, gdy Bóg złożył mu obietnicę: I stąd Pismo widząc, że w przyszłości Bóg na podstawie wiary będzie dawał poganom usprawiedliwienie, już Abrahamowi oznajmiło tę radosną nowinę: W tobie będą błogosławione wszystkie narody (BT, Galacjan 3:8). NADZIEJA APOSTOŁA PAWŁA Obietnica dana Abrahamowi zawarta była w ewangelii głoszonej przez Jezusa, nie dziwi więc fakt, że pierwsi chrześcijanie często odwoływali się do niej w swoim nauczaniu. Kiedy apostoł Paweł stanął przed sądem z powodu swojej wiary, otwarcie przyznał, że chodziło właśnie o wiarę w tę obietnicę. A teraz stoję przed sądem, ponieważ pokładam nadzieję w obietnicy, danej przez Boga ojcom naszym (Dzieje Apostolskie 26:6). Dla słuchaczy Pawła, ta nadzieja obietnicy znaczyła tylko jedno: obietnicę daną Abrahamowi przez Boga. Innym określeniem była nadzieja Izraela i kiedy Pawła aresztowano za głoszenie nauk chrześcijańskich, zawołał: Dlatego też zaprosiłem was, aby zobaczyć się z wami i porozmawiać, bo przecież z powodu nadziei Izraela dźwigam ten łańcuch (Dzieje Apostolskie 28:20). Tak więc chrześcijańska ewangelia datuje się przynajmniej od czasów Abrahama. 48

Odkrycia archeologiczne pokazują, w jakim domu mógł mieszkać Abraham zanim wybrał życie nomada. A przedsionek, B kuchnia, C schody na piętro i dach, D dziedziniec, E sypialnia, F pokój gościnny, G miejsce pochówku, H - kaplica CO POWIEDZIANO, GDY NARODZIŁ SIĘ JEZUS Jeśli obietnica dana Abrahamowi była tak ważna dla Pawła, należałoby oczekiwać, że znajdziemy bezpośrednie odniesienia do niej w Nowym Testamencie, tam gdzie jego autorzy mówili o misji Jezusa. I tak właśnie jest! Łukasz spisał dwie natchnione mowy z czasów narodzin Jezusa. Pierwsza - ojca Jana Chrzciciela, a druga - Marii, matki Jezusa. Obydwoje widzieli w dziele Jana i Jezusa realizację obietnicy Abrahama. Ujął się za Izraelem, sługą swoim, pomny na miłosierdzie, jak powiedział do ojców naszych, do Abrahama i potomstwa jego na wieki (Łukasz 1: 54-55). Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia Litując się nad ojcami naszymi, pomny na święte przymierze swoje i na przysięgę, którą złożył Abrahamowi, ojcu naszemu (Łukasz 1:68, 72-73). W swoim liście do Rzymian Paweł stwierdza, że misja Jezusa miała... potwierdzić obietnice dane ojcom (Rzymian 15:8). Dowiedzieliśmy się już, że misją Chrystusa było głoszenie ewangelii o Królestwie Bożym, a tutaj to samo zadanie opisane jest jako wypełnianie obietnic danych żydowskim przodkom; co wskazuje, że obietnice i ewangelia są tym samym. Obietnica dana Abrahamowi jest przykładem, że Nowy Testament jest w całości oparty na Starym, jak to stwierdziliśmy w rozdziale 4. Ci, którzy zaprzeczają istnieniu związku pomiędzy Starym Testamentem a wiarą chrześcijańską, wyrzekają się jej fundamentalnych podstaw. Poprzez powyższe odniesienia Nowego Testamentu ustaliliśmy, iż obietnica dana Abrahamowi jest jednocześnie ewangelią chrześcijańską, że była związana z misją Chrystusa, 49

oraz że była nadzieją pierwszych chrześcijan. Powróćmy teraz do Księgi Rodzaju, by dowiedzieć się więcej o tej obietnicy. SZCZEGÓŁY OBIETNICY DANEJ ABRAHAMOWI PRZEZ BOGA Stwierdziliśmy już, że Abraham otrzymał obietnicę, gdy opuścił Ur i wyruszył ku nieznanemu celowi. Miejsce, do którego Bóg go prowadził to ziemia Kanaan, znana później jako Palestyna, w której obecnie znajduje się współczesny Izrael. Gdy Abraham przybył do Kanaanu, Bóg powtórzył swoją obietnicę. Wiele lat później, po tym jak Abraham ponownie okazał wielkie zaufanie do Boga, obietnica została jeszcze raz powtórzona. Za każdym razem poszerzana była o nowe aspekty. Poniższe fragmenty stanowią wyczerpujący opis Bożej obietnicy: I rzekł Pan do Abrama po odłączeniu się Lota od niego: podnieś oczy swoje i spojrzyj z miejsca, na którym jesteś, na północ i na południe, na wschód i na zachód, bo całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki, i rozmnożę potomstwo (BG: nasienie) twoje jak proch ziemi, tak że jeśli kto zdoła policzyć proch ziemi, również potomstwo twoje będzie mogło być policzone. Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz, bo tobie go dam (1 Mojżeszowa 13:14-17). Przysiągłem na siebie samego, mówi Pan: ponieważ to uczyniłeś i nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego, będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody (BG: bramy) nieprzyjaciół swoich, i w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego (1 Mojżeszowa 22:16-18). Cytaty te zawierają wiele aspektów obietnicy, które mogą się początkowo wydawać zagmatwane. Jeśli tak jest, warto przeczytać je jeszcze raz i odnaleźć główne punkty zanim przyjrzymy się obietnicy szczegółowo. Przedtem chciałbym jednak zwrócić uwagę na trzy rzeczy. Po pierwsze, proszę zauważyć zapewnienie Boga o spełnieniu obietnicy. Przysiągłem na siebie samego - powiedział Bóg. Jak mówi list do Hebrajczyków, jest to najwyższa forma przysięgi: Gdy bowiem Bóg dał Abrahamowi obietnicę, a nie miał nikogo większego, na kogo by przysiąc, przysiągł na siebie samego, Mówiąc: Zaiste, będę błogosławił ci obficie (Hebrajczyków 6:13-14). Po drugie, użycie słowa nasienie. Odpowiednikiem dzisiejszym byłoby słowo potomstwo lub potomek. Lecz słowo nasienie może oznaczać zarówno liczbę pojedynczą jak i mnogą. Przeanalizujemy więc kontekst tego słowa, by sprawdzić, czy oznacza ono pojedynczego potomka czy też wielu. Po trzecie, Bóg ustanowił obrzęd obrzezania jako znak przymierza i nakazał wszystkim męskim potomkom Abrahama kontynuować ten zwyczaj. Tak więc w języku Biblii obrzezanie to inna nazwa narodu żydowskiego, a nieobrzezanie oznacza wszystkie narody nieżydowskie czyli pogańskie. 50

PODSUMOWANIE OBIETNICY Łącząc opisy dotyczące obietnicy (zwanej też czasami przymierzem z Abrahamem), możemy sporządzić listę jej głównych punktów: 1. Potomstwo Abrahama stanie się wielkim narodem. 2. Abraham, razem ze swym nasieniem, odziedziczy na wieki ziemię, w której żył: Kanaan czyli Palestynę. 3. Potomstwo Abrahama posiądzie bramy nieprzyjaciół swoich. 4. W Abrahamie i jego nasieniu błogosławiona będzie cała ziemia. To podsumowanie podkreśla nauczanie Nowego Testamentu, iż nie jest to zwykła obietnica. Słowa na wieki i błogosławione będą wszystkie narody ziemi pokazują wyraźnie, że przepowiedziane zostało coś bardzo ważnego. Przyjrzymy się teraz dokładniej każdemu aspektowi obietnicy. 1. Potomkowie Abrahama staną się wielkim narodem W powyższym kontekście słowo nasienie użyte jest w liczbie mnogiej. Obietnica mówiła, że potomstwo Abrahama będzie liczne i wielkie. Do kogo się to odnosi? W pierwszym przypadku do narodu izraelskiego. Każdy Żyd wywodzi się od Abrahama. Syn Abrahama Izaak miał syna Jakuba, którego inne imię brzmiało Izrael. Jakub z kolei miał dwunastu synów, od których wywodzi się dwanaście plemion Izraela. Pod koniec życia Jakub z swoją rodziną, która liczyła wtedy 70 osób, przeniósł się do Egiptu. W ciągu 400 lat od czasów Abrahama plemiona Izraela w Egipcie rozrosły się do 2-3 milionów osób. Ten nowy naród opuścił Egipt i powrócił do ziemi Kanaan, stając się w tym czasie ważnym, licznym i dobrze prosperującym królestwem. Po różnych narodowych przemianach, rozproszeniach i prześladowaniach potomkowie Abrahama żyją znów w ziemi obiecanej Abrahamowi gdzie utworzyli państwo Izrael. Ale faktu posiadania ziemi przez Izrael, czy to w przeszłości czy teraz, nie można uznać za spełnienie obietnicy danej Abrahamowi. Nawet w czasach największej świetności prorocy oczekiwali ostatecznego wypełnienia przymierza, jak wskazują słowa proroctwa Micheasza: Ty okażesz wierność Jakubowi, łaskę Abrahamowi, jak pod przysięgą obiecałeś naszym ojcom za dawnych dni (Micheasza 7:20). Powstanie państwa Izrael może być więc traktowane jedynie jako częściowe, a nie całkowite spełnienie tego aspektu obietnicy. Kto więc jest nasieniem Abrahama w sensie zamierzonym przez Boga? W czasach Chrystusa naród żydowski chlubił się pochodzeniem od Abrahama, więc odnosił tę obietnicę do siebie opierając się na swojej genealogii. Jesteśmy potomstwem Abrahama (Jan 8:33) powiedzieli pewnego razu Żydzi Jezusowi. Możemy wyobrazić sobie zadowolenie wypisane na ich twarzach, gdy podkreślali ten związek. Jak brzmiała odpowiedź Chrystusa? Jeżeli jesteście dziećmi Abrahama, spełniajcie uczynki Abrahama (Jan 8:39). 51

Innym razem powiedział im: Niech wam się nie zdaje, że możecie wmawiać w siebie: Ojca mamy Abrahama; powiadam wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi (Mateusz 3:9). Prawdziwe dzieci Abrahama Jakie są więc kryteria, według którym można określić kim są prawdziwe dzieci Abrahama? Jezus już wskazał na to mówiąc, że prawdziwe dzieci Abrahama postępowałyby tak jak on. Ta myśl jest szerzej przedstawiona w Nowym Testamencie. Nasienie Abrahama to nie tylko jego fizyczni potomkowie, ale także wszyscy ci, którzy wykazują jego cechy charakteru. Główną cechą była wiara i ufność w Boga. Powołany, by wyruszyć do nieznanej ziemi, posłuchał bez pytania. Gdy mu powiedziano, że jego potomstwo będzie liczne, mimo iż miał lat 99, a jego żona 90, uwierzył, chociaż myśląc po ludzku wydawało się to niemożliwe. Nawet gdy kazano mu ofiarować jedynego syna, na którego tak długo czekał, był gotów do bezwarunkowego posłuszeństwa. Tak więc to wiara, a nie naturalne pochodzenie czyni z nas dzieci Abrahama. Paweł podkreślił to wyraźnie w liście do Rzymian, (tutaj słowo obrzezanie użyte jest, by opisać fizycznych potomków Abrahama): I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, którą miał przed obrzezaniem, aby był ojcem wszystkich wierzących nieobrzezanych i aby im to zostało poczytane za sprawiedliwość, i aby był ojcem obrzezanych, którzy nie tylko są obrzezani, ale też wstępują w ślady wiary ojca naszego Abrahama (Rzymian 4:11-12). Przeto obietnica została dana na podstawie wiary, aby była z łaski i aby była zapewniona całemu potomstwu, nie tylko temu, które polega na zakonie (tzn. naturalnemu potomstwu), ale i temu, które ma wiarę Abrahama, ojca nas wszystkich (Rzymian 4:16). Wyraźnie widzimy, że gdy mowa o obietnicy nie ma znaczenia, czy jesteśmy Żydami czy też nie. Ważne jest okazywanie wiary i zaufania takich, jakie posiadał Abraham. Paweł potwierdza to w innym liście: Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie. A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy (Galacjan 3:26-29). Teraz jesteśmy w stanie zdefiniować, kim jest nasienie Abrahama. To nie tylko naturalni, fizyczni potomkowie - Żydzi, ale wszyscy, którzy wierzą w Jezusa i pokazują swym życiem wiarę Abrahama. Te duchowe dzieci odziedziczą błogosławieństwa zawarte w obietnicy. Rozważmy znaczenie tych błogosławieństw. 2. Abraham i jego nasienie odziedziczą ziemię Obietnica Boga dana Abrahamowi była wyraźna. Abraham miał pewnego dnia posiąść ziemię, do której udał się zgodnie z Bożym nakazem. Miał przemierzyć ją wzdłuż i wszerz, 52

zapewniony, że kiedyś będzie należeć do niego. Paweł idzie dalej i mówi, że Abrahamowi obiecano, iż będzie dziedzicem świata (Rzymian 4:13). Czy ta część proroctwa została wypełniona? Odpowiedz brzmi: nie. Abraham nigdy nie objął tej ziemi w posiadanie. Księga Rodzaju sprawozdaje, że kiedy zmarła jego żona Sara, Abraham musiał kupić miejsce na jej pochówek od okolicznych mieszkańców. Jestem u was osiadłym przybyszem; dajcie mi u siebie na własność grób, abym mógł wynieść z domu i pochować moją zmarłą (1 Mojżeszowa 23:4). Fakt, że Abraham nie otrzymał swego dziedzictwa przed śmiercią, podkreślany jest przez autorów Nowego Testamentu: Przez wiarę osiedlił się jako cudzoziemiec w ziemi obiecanej na obczyźnie (Hebrajczyków 11:9), I nie dał mu w niej w posiadanie ani piędzi ziemi, lecz obiecał, że da ją jemu w posiadanie i jego potomstwu (Dzieje 7:5). Jeśli obietnica nie zostanie złamana (a jest to nie do pomyślenia, gdyż gwarancją jej spełnienia jest istnienie Boga), to czas odziedziczenia tej ziemi przez Abrahama jest ciągle kwestią przyszłości. Potwierdzają to słowa z listu do Hebrajczyków: Przez wiarę usłuchał Abraham, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie (Hebrajczyków 11:8). W rzeczy samej dowiadujemy się, że Abraham nie oczekiwał wtedy otrzymania dziedzictwa: Wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala; wyznali też, że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi (Hebrajczyków 11:13). Kolejnym przykładem wiary ojców było życie na obcej ziemi z ufnością, że pewnego dnia ją odziedziczą. Jak więc ta obietnica może zostać spełniona, jeśli Abraham, Izaak i Jakub już dawno umarli? Jest to możliwe jedynie przez zmartwychwstanie. Nie ma wyraźniejszej nauki w Biblii niż ta o cielesnym zmartwychwstaniu wierzących; a jeśli rozważymy czas, kiedy ten zadziwiający cud będzie miał miejsce, od razu powracamy do naszego głównego tematu - Królestwa Bożego. W pierwszym rozdziale zacytowałem słowa z księgi Objawienia, które mówią o czasie, gdy panowanie nad światem przypadło Panu naszemu i Pomazańcowi jego. Rozdział ten mówi ponadto: i nastał czas sądu nad umarłymi, i oddawanie zapłaty sługom twoim prorokom i świętym (Objawienie 11:18). Sąd zmarłych, nie tylko Abrahama, ale także jego duchowych potomków, poprzedzony zostanie ich zmartwychwstaniem. Jak powiedział Jezus: 53

Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd (Jan 5:28-29). Teraz widzimy wyraźnie znamienność słów Jezusa cytowanych na początku tego rozdziału: ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba i wszystkich proroków w Królestwie Bożym. Oznaczają one, że Abraham zostanie wskrzeszony z martwych, by odziedziczyć w końcu ziemię, w której kiedyś był pielgrzymem. I to nie na krótki czas ludzkiego życia, lecz na zawsze. Udział nasienia Abrahama w jego dziedzictwie Był to ważny punkt obietnicy. Mówiąc o ziemi obiecanej, Bóg rzekł: Wszystkę bowiem ziemię, którą ty widzisz, dam tobie, i nasieniu twemu aż na wieki (BG 1 Mojżeszowa 13:15). Stwierdziliśmy już, że nasienie Abrahama to niekoniecznie jego naturalne potomstwo, ale ci, którzy dzielą jego wiarę. Obietnica dana Abrahamowi zapewnia ich, że także odziedziczą część tej ziemi. Znowu zgadza się to z nauczaniem Jezusa. Rozpoczął on swoje Kazanie na Górze od błogosławieństw dla wierzących, a jedno z nich brzmiało: Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię (Mateusz 5:5). Teraz możecie lepiej zrozumieć, jak pozornie niezwiązane ze sobą fragmenty Pisma pasują do siebie i powiązane są wszechobecnym tematem Królestwa Bożego. Najlepiej jest to widoczne w starszych tłumaczeniach Biblii (np. w języku angielskim: Authorised Version lub Revised Version of Bible, czy w języku polskim: Biblia Gdańska). Jedną z wad współczesnych tłumaczeń jest wprowadzenie bardziej współczesnego języka, poprzez co gubi się podstawowe oryginalne znaczenie niektórych fragmentów. 3. Nasienie Abrahama odziedziczy bramy nieprzyjaciół swoich. Wspomniałem już, że słowo nasienie może odnosić się zarówno do jednego potomka, jak i do wielu. Z fragmentu obietnicy zacytowanej w tytule niniejszej części, mogłoby się wydawać, że wśród licznego potomstwa Abrahama znajdzie się ten jeden szczególny potomek. (W angielskim tłumaczeniu Biblii - Authorised Version - zaimek osobowy his (jego) odnosi się do trzeciej osoby liczby pojedynczej rodzaju męskiego: Thy seed shall possess the gate of his enemies - Potomstwo twoje posiądzie bramę nieprzyjaciół jego ). W czasach biblijnych brama miasta była bardzo ważnym miejscem. Stanowiła istotną część muru obronnego, którym otoczone było miasto. Prowadzono tam cały miejski handel, wydawano rozporządzenia, zasiadali w niej zarządcy miejscy, by przyjmować hołd od ludu. W Piśmie Świętym znajdujemy kilka odniesień do tego zwyczaju (Rut 4:1-2; Jeremiasz 38:7; Jeremiasz 39:1-4). Tak więc brama była odpowiednikiem ratusza we współczesnych miastach. Zdobycie bramy przez najeźdźców oznaczało przejęcie całkowitej kontroli nad miastem, wyparcie dotychczasowej władzy. Bóg obiecał Abrahamowi, że będzie miał potomka, który pewnego dnia posiądzie bramę swoich wrogów i będzie nimi rządzić. W świetle naszych dotychczasowych rozważań jasnym jest, że jest to obietnica posłania Jezusa, by ustanowił Królestwo Boże, gdy posiądzie bramę królestwa ziemskiego i zastąpi je własnymi rządami. Lub jak mówi Pismo: 54

Panowanie nad światem przypadło w udziale Panu naszemu i Pomazańcowi jego i królować będzie na wieki wieków (Objawienie 11:15). Nawet nie musimy zgadywać, że tym pojedynczym nasieniem Abrahama jest Jezus, gdyż jest to bardzo wyraźnie powiedziane w Nowym Testamencie. Przypomnijmy sobie jeden z aspektów obietnicy i odwołajmy się do nauki, na której opierali się chrześcijanie pierwszego wieku. Bóg rzekł do Abrahama: Bo całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu ( nasieniu BG) twemu na wieki (1 Mojżeszowa 13:15). Proszę zwrócić uwagę na słowa pisane kursywą i zauważyć, jak Nowy Testament porusza tę kwestię odnosząc ją do Jezusa: Lecz Abrahamowi uczynione są obietnice i nasieniu jego; nie mówi: I nasieniom jego, jako o wielu, ale jako o jednem: I nasieniu twemu, które jest Chrystus (BG, Galacjan 3:16). Dlatego też nie ma wątpliwości, że nasienie Abrahama odnosi się do wielu, którzy będą mieć udział w jego wierze i nagrodzie, ale także do jednego, który pewnego dnia przejmie władzę nad światem, zastępując tych, którzy do tej pory sprawowali rządy. Tą osobą jest Jezus. Tak więc cechy Królestwa Bożego, o których dowiedzieliśmy się z Pisma, można odnaleźć w obietnicy danej Abrahamowi. Ale istnieje jeszcze jeden aspekt obietnicy, który należy rozważyć. 4. Cały świat błogosławiony w Abrahamie i jego nasieniu Jest to dominująca cecha obietnicy, najbardziej dalekosiężna. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi (BT, Rodzaju 12:3). I błogosławione będą w nasieniu twojem wszystkie narody ziemi (BG, 1 Mojżeszowa 22:18). Przeczytaliśmy już, że Chrystus jest obiecanym potomkiem Abrahama. Jakie błogosławieństwo przyniesie on światu? Będzie to podwójne błogosławieństwo. Po pierwsze, po zmartwychwstaniu Abrahamowi i jego potomkom obiecano wieczne dziedzictwo ziemi obiecanej. Wskazuje to na dar życia wiecznego. Po drugie, rządy Jezusa nad światem po jego powrocie, przyniosą błogosławieństwo dla Ziemi, jak widzieliśmy to w rozdziale drugim. Błogosławieństwo życia wiecznego Oczywistą rzeczą jest, że życie ludzkie jest ograniczone czasowo i kończy się śmiercią - Biblia podaje nam powód istnienia śmierci. Jest nim to, co Bóg nazywa grzechem; i jeśli grzech można byłoby usunąć, przeszkoda uniemożliwiająca życie wieczne zostałaby także 55

usunięta. W rozdziale 9 zbadamy jak Jezus przez swą ofiarę pokonał grzech, ale teraz wystarczy powiedzieć, że sprawił on, że życie wieczne stało się możliwe do osiągnięcia. Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym (Rzymian 6:23). Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny (Jan 3:16). To niekończące się życie jest możliwe, gdyż poprzez Jezusa nasze grzechy mogą zostać nam wybaczone: to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów (Mateusz 26:28), krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości (1 Jan 1:7,9). Tak więc częścią błogosławieństwa obiecanego światu przez nasienie Abrahama było odpuszczenie grzechów, tak by życie wieczne w Królestwie Bożym mogło być możliwe. Uczą tego wyraźnie Stary i Nowy Testament. Uprzednio zacytowałem końcową myśl proroctwa Micheasza, w której wciąż oczekiwał spełnienia obietnicy danej Abrahamowi. Większy fragment pokazuje, iż prorok miał szczególnie na myśli przebaczenie grzechów: Któż jest, Boże, jak Ty, który przebaczasz winę, odpuszczasz przestępstwo resztce swojego dziedzictwa, który nie chowasz na wieki gniewu, lecz masz upodobanie w łasce? Znowu zmiłuje się nad nami, zmyje nasze winy, wrzuci do głębin morskich wszystkie nasze grzechy. Ty okażesz wierność Jakubowi, łaskę Abrahamowi, jak pod przysięgą obiecałeś naszym ojcom za dawnych dni (Micheasz 7:18-20). W Nowym Testamencie znajdujemy słowa apostoła Piotra z początków głoszenia nauki chrześcijańskiej, krótko po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Także dla Piotra błogosławieństwem przyobiecanym Abrahamowi jest odpuszczenie grzechów dostępne przez ofiarę Jezusa. Wy jesteście synami proroków i przymierza, które zawarł Bóg z ojcami waszymi, gdy mówił do Abrahama: A w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi. Wam to Bóg najpierw, wzbudziwszy Syna swego, posłał go, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od złości waszych (Dzieje 3: 25-26). Nie ma więc wątpliwości, że gdy Bóg zawierał przymierze z Abrahamem, obiecywał przyjście Zbawiciela świata, przez którego przebaczenie i życie wieczne stanie się możliwe. Ta prawda jest błogosławieństwem! Błogosławieństwo wynikające z doskonałych rządów W rozdziale drugim rozważyliśmy błogosławieństwa, które zesłane zostaną na ziemię, gdy powróci Jezus, by ustanowić Królestwo Boże i posiąść bramy nieprzyjaciół swoich. Chciałbym jednak przywołać dodatkowy fragment, który wyraźnie łączy doskonałe rządy Jezusa w przyszłości z obietnicą daną Abrahamowi. W Psalmie 72 znajdujemy wspaniały opis 56

Królestwa Bożego pod doskonałymi rządami Jezusa. Pokój i prawość rozkwitną na ziemi, biedni nie będą już uciskani, ziemia stanie się urodzajna, wszyscy rządzący poddadzą się pod panowanie nowego króla, a jego rządy obejmą cały świat. Pod koniec psalmu podsumowane jest to słowami, które odzwierciedlają Bożą obietnicę dla Abrahama: i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi oraz i w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi. Niech imię jego trwa wiecznie, niech imię jego kwitnie, póki świeci słońce! Niech ludzie błogosławią się nim wzajemnie! Niech sławią go wszystkie narody! (Psalm 72:17). PODSUMOWANIE Teraz rozumiemy, dlaczego obietnica dana Abrahamowi zwana jest także ewangelią. Każdy aspekt dzieła Jezusa jest zawarty w przymierzu, które Bóg zawarł przed 4000 laty z wiernym Abrahamem. Przyjście Zbawcy, zbawienie, ustanowienie Królestwa Bożego z Chrystusem w roli błogosławionego i mądrego władcy, oddanie ziemi w wieczne posiadanie tym, którzy dzielą wiarę Abrahama - wszystko zawarte jest w tym przymierzu. Dla przypomnienia streszczę, co zawierał obietnica. 1. Abraham miał zostać ojcem wielkiego narodu. Stwierdziliśmy, że odnosi się to najpierw do narodu żydowskiego, ale również do duchowego Izraela : tych Żydów i pogan, którzy mają wiarę Abrahama w Boga. 2. Abraham i jego nasienie odziedziczą w wieczne posiadanie Palestynę, zwaną niegdyś Kanaan. To wskazuje na ich zmartwychwstanie i dar nieśmiertelności. 3. Abrahamowi obiecano potomka, który będzie dzielił z nim dziedzictwo i przejmie władzę nad światem. Tym potomkiem jest Chrystus, a obietnica to nic innego jak ewangelia o Królestwie, którą Chrystus głosił przychodząc na świat po raz pierwszy. 4. Cały świat otrzyma błogosławieństwo w Abrahamie i w Chrystusie. Tym błogosławieństwem jest po pierwsze możliwość życia wiecznego przez odpuszczenie grzechów, poprzez śmierć Chrystusa; a po drugie doskonałe rządy Chrystusa w Królestwie Bożym. 5. Obietnica dana Abrahamowi była podstawą wiary pierwszych chrześcijan i głoszonej przez Chrystusa i apostołów ewangelii. Podsumowując ten rozdział chciałbym podkreślić niezwykłą siłę dowodów zebranych na potwierdzenie biblijnej idei Królestwa Bożego. Najpierw zniszczenie posągu ze snu króla Nebukadnesara przez kamień, który wypełnił całą ziemię - to oczywista obietnica zastąpienia królestwa ludzkiego przez Królestwo Boże. Teraz, w zupełnie innym fragmencie Biblii, odnajdujemy ten sam przekaz: nadejdzie czas błogosławieństwa i pokoju dla świata, gdy nasienie Abrahama przejmie władzę. Jest to zapewnienie dla wszystkich szczerze studiujących Pismo, że są na właściwej drodze. I nie jest to jedyny dowód. W następnym rozdziale podążymy dalej śladem złotej nici w innej części Pisma. 57