POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Wojciech Katner SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Irena Gromska-Szuster

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Bogumiła Ustjanicz

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 397/17. Dnia 29 listopada 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Gerard Bieniek (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Marta Romańska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Antoni Górski SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Roman Trzaskowski

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Barbara Myszka SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca) Protokolant Piotr Malczewski

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Antoni Górski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 5/13. Dnia 11 października 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 570/16. Dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 614/11. Dnia 29 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. oddala skargę kasacyjną. UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Iwona Koper (sprawozdawca) SSN Henryk Pietrzkowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Roman Trzaskowski (sprawozdawca) SSN Kazimierz Zawada

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 477/12. Dnia 13 marca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Marian Kocon (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 299/15. Dnia 4 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. oddala skargę kasacyjną; zasądza od uczestnika Miasta W. kwotę zł kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz wnioskodawców.

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 348/14. Dnia 9 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 21/14. Dnia 20 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Anna Kozłowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 626/12. Dnia 26 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSA Katarzyna Polańska-Farion

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 377/13. Dnia 4 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 515/15. Dnia 14 kwietnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Protokolant Bożena Nowicka

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Marta Romańska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 204/13. Dnia 15 stycznia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Anna Kozłowska

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Wojciech Katner

POSTANOWIENIE. przy uczestnictwie Józefa Ł. i Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki. po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Hubert Wrzeszcz SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Jan Górowski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 321/12. Dnia 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 265/08. Dnia 8 stycznia 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CSK 288/08. Dnia 23 września 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 116/12. Dnia 14 listopada 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Antoni Górski (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 205/09. Dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 723/14. Dnia 25 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Gerard Bieniek SSN Jan Górowski (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Bogumiła Ustjanicz

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Dariusz Dończyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 686/14. Dnia 24 września 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 387/12. Dnia 8 sierpnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 218/13. Dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca) Protokolant Izabela Czapowska

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Karol Weitz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 329/13. Dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 416/16. Dnia 5 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote. Protokolant Izabella Janke

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 408/11. Dnia 17 maja 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Karol Weitz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 163/12. Dnia 8 listopada 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 241/10. Dnia 14 stycznia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 654/13. Dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSA Elżbieta Fijałkowska

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Barbara Myszka SSN Krzysztof Strzelczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Jan Górowski (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

Transkrypt:

Sygn. akt II CSK 581/12 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 26 czerwca 2013 r. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote w sprawie z wniosku I. P. przy uczestnictwie A. B. i in., o zasiedzenie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 czerwca 2013 r., skargi kasacyjnej uczestniczki postępowania H. N. od postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 17 lutego 2012 r., uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie

2 Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. oddalił apelacje uczestników M.T. i H. N. od postanowienia Sądu Rejonowego w P. stwierdzającego, że z dniem 1 stycznia H. Z. nabyła przez zasiedzenie udziały współwłaścicieli T. K. Z., J. Z. S. i S. Z. w 16/128 częściach w stosunku do każdego z nich w prawie własności nieruchomości położonej w P. przy ul. Z. B 12 A i 12 B. Sądy obu instancji ustaliły, że pierwotnie tabularnymi właścicielami nieruchomości byli J. Z., T. Z., J. S. i S. Z. w niepodzielnej wspólności spadkobierców do połowy nieruchomości. Od roku 1945 przedmiotową nieruchomością zajmował się ojciec wnioskodawczym J. Z. W 1957 r. wszyscy współwłaściciele sprzedali 1/2 część udziałów w prawie własności nieruchomości, przy czym w umowie sprzedaży ustalono, że nabywcy będą użytkować zabudowanie oznaczone numerem 12 A, a zbywcy oznaczone numerem 12 B. W tym samym roku współwłaściciele ustalili, że pozostałą część kamienicy przekażą J. Z., ale do darowania udziałów nie doszło. Po śmierci J. Z. kamienicą zajmowała się żona H. Z. - czuła się właścicielką części oznaczonej numerem 12 B i tak była postrzegana na zewnątrz. Sprawowała także zarząd części oznaczonej numerem 12 A. W latach 1962, 1964, 1967, 1973 do niej, jako właściciela budynku, była kierowana korespondencja w sprawie remontów, płaciła również podatek i ubezpieczenie. W roku 1983 H. Z. zwróciła się do Lokalnego Zrzeszenia Właścicieli Prywatnych Nieruchomości w P. o przyjęcie kamienicy w zarząd wskazując, że jest właścicielem części oznaczonej numerem 12 B. Na bieżąco kontrolowała sposób zarządu, a pozostali współwłaściciele nie interesowali się kamienicą i nie brali udziału w sprawowaniu administracji. Sąd Okręgowy zaaprobował zarówno ustalenia jak i ocenę prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji. Podzielił stanowisko, że J. Z., a po jego śmierci H. Z., byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości w złej wierze w granicach określonych umową qouad usum - w zakresie korzystania z części nieruchomości Z. 12 B, przy czym uzewnętrznili oni wolę zmiany zakresu posiadania o udziały pozostałego rodzeństwa poprzez wykonywanie prawa własności i administrowania całą nieruchomością. O zaakceptowaniu przez pozostałych współwłaścicieli tej zmiany świadczy brak zainteresowania

3 nieruchomością, nie domaganie się rozliczenia z zysków i nie partycypowanie w kosztach utrzymania nieruchomości. Dopuszczenie do administrowania córki / wnioskodawczyni / nie zmieniło zakresu posiadania H. Z., bo dalej była postrzegana jako właścicielka i była władna przywrócić pełnię władztwa. W konsekwencji uznał za chybiony zarzut naruszenia art. 336 k.c. w zw. z art. 338 k.c. Wskazał również, że samoistne posiadanie części nieruchomości wynikało wyłącznie z umowy quoad usum, który to stan nie wyklucza możności zasiedzenia udziału w całej nieruchomości. Sądy obu instancji ustaliły początek objęcia nieruchomości przez H. Z. w posiadanie na dzień 5 kwietnia 1958 r. a początek biegu zasiedzenia, z uwagi na treść art. XLI ustawy wprowadzającej w życie przepisy kodeksu cywilnego, na dzień 1 stycznia 1965 r., wobec czego na podstawie art. 172 k.c. stwierdziły, że okres zasiedzenia upłynął z dniem 1 stycznia 1985 r. W skardze kasacyjnej opartej na obu podstawach kasacyjnych (art. 398 3 1 i 2 k.p.c.) uczestniczka H. N. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i jego zmianę poprzez oddalenie wniosku. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 336 k.c. w zw. z art. 338 k.c. oraz przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 172 1 i 2 k.c. Skarżąca podniosła również zarzuty naruszenia przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie - art. 321 1 k.p.c. w zw. z art. 391 1 k.p.c. w zw. z art. 13 2 k.p.c. oraz art. 328 2 k.p.c. w zw. z art. 391 1 k.p.c. w zw. z art. 13 2 k.p.c. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 321 1 k.p.c. w zw. z art. 391 1 k.p.c. w zw. z art. 13 2 k.p.c. uzasadnionego wydaniem orzeczenia ponad żądanie wniosku, w którym wnioskodawczyni wnosiła o stwierdzenie zasiedzenia na jej rzecz. Upływ terminu zasiedzenia powoduje nabycie własności nieruchomości ex lege przez posiadacza samoistnego, a orzeczenie sądu ma charakter deklaratywny. W postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia znajdują, poprzez art. 610 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie przepisy art. 670 1 k.p.c. i art. 677 1 k.p.c. nakładające na sąd, w określonym w nich zakresie, obowiązek działania z urzędu. Oznacza to, że sąd z urzędu ustala, niezależnie od wniosków uczestników postępowania, krąg osób uprawnionych

4 i datę nabycia prawa własności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2010 r., I CSK 315/09, niepubl. i orzeczenia w nim powołane). Ustalenie zatem przez Sąd Okręgowy, że inna osoba niż wnioskodawczyni spełnia przesłanki nabycia nieruchomości przez zasiedzenie nie nastąpiło z naruszeniem art. 321 k.p.c. w zw. z art. 13 2 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarzut naruszenia art. 328 2 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. może stanowić uzasadnioną podstawę kasacyjną jedynie wtedy, gdy skarżący wykaże, że z powodu wadliwości uzasadnienie uniemożliwia Sądowi Najwyższemu sprawdzenie prawidłowości orzeczenia. Taka sytuacja zachodzi jeżeli uzasadnienie kwestionowanego orzeczenia nie ma wszystkich wymaganych elementów, bądź zawiera braki uniemożliwiające kontrolę kasacyjną (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r., III CSK 120/09, wyrok z dnia 25 stycznia 2010 r., I UK 244/09, niepubl.). Motywy zaskarżonego postanowienia takich wadliwości nie wykazują, a omawiany przepis nie zawiera wymogu zamieszczenia w uzasadnieniu polemiki z argumentacją prawną strony, której sąd nie podzielił. Zasadne są natomiast zarzuty naruszenia prawa materialnego. Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w okresie biegu zasiedzenia nieruchomość stanowiła współwłasność J. Z., T. Z., J. S. i S. Z., a następnie ich spadkobierców w 1/2 części, oraz małżonków S. w 1/2 części, przy czym została zawarta umowa o podział do korzystania w ten sposób, że małżonkowie S. i ich następcy prawni użytkowali część oznaczoną Z. 12 A, a pozostali część oznaczoną Z. 12 B. Wniosek nie obejmuje udziałów małżonków S., a wyłącznie udziały pozostałych współwłaścicieli w całej nieruchomości. Nie budzi wątpliwości ani w judykaturze ani w doktrynie dopuszczalność nabycia przez zasiedzenie przez jednego ze współwłaścicieli udziałów we współwłasności nieruchomości, bowiem samoistne posiadanie nieruchomości, o którym mowa w art. 336 k.c., może się odnosić do pełnego prawa lub jego idealnej części. Jeżeli nieruchomość jest przedmiotem współwłasności posiadanie może być wykonywane przez jednego ze współwłaścicieli w stosunku do całej nieruchomości lub w granicach podziału quoad usum. W tym drugim przypadku każdy ze współwłaścicieli pozostaje nadal samoistnym współposiadaczem całości rzeczy / art. 206 k.c. / oraz posiadaczem zależnym prawa użytkowania określonej

5 części fizycznej. Takie współposiadanie występuje także wtedy, gdy przedmiot współwłasności pozostaje w administrowaniu jednego ze współwłaścicieli lub gdy nieruchomość pozostaje w zarządzie osoby trzeciej. Wobec zbiegu dwóch domniemań - zgodności z prawem (art. 241 k.c.) i posiadania samoistnego (art. 336 k.c.) przyjmuje się, że fakt korzystania przez współwłaściciela z fizycznie wydzielonej części nieruchomości nie prowadzi do nabycia jej własności przez zasiedzenie chyba, że współwłaściciel żądający stwierdzenia zasiedzenia udziałów innych współwłaścicieli udowodni, że rozszerzył zakres swojego samoistnego posiadania i uzewnętrznił tę zmianę wobec tych współwłaścicieli, a zatem gdy dojdzie do zmiany charakteru władztwa przez wyraźne zamanifestowanie woli władania cum animo rem sibi habendi. Posiadanie może być również wykonywane przez jednego ze współwłaścicieli (np. spadkobierców) w stosunku do całej nieruchomości - tak jak w niniejszej sprawie, gdy jeden z nich zawłaszcza nieruchomość lub jej część wyłącznie dla siebie. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ustawodawca w sposób odmienny traktuje współposiadanie od posiadania indywidualnego, co wyklucza stosowanie domniemania wynikającego z art. 339 k.c. Skoro bowiem każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy i korzystania z niej w takim zakresie, w jakim daje się to pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, to z samego faktycznego władania rzeczą przez współwłaściciela nie wynika jeszcze, że jest jej samoistnym posiadaczem. Konieczne jest zatem wykazanie, że nastąpiła zmiana charakteru posiadania zależnego współwłaściciela nieruchomości w częściach ułamkowych w odniesieniu do udziałów pozostałych (gdy zarządza nieruchomością w ich imieniu) w posiadanie samoistne. Nie jest więc wystarczające powołanie się na domniemanie z art. 339 k.c., ale konieczne jest wykazanie, że zakres samoistnego posiadania został rozszerzony o zakres udziałów pozostałych współwłaścicieli i zmiana ta została uzewnętrzniona nie tylko w stosunku do osób trzecich, ale w sposób widoczny w stosunku do współwłaścicieli, których udziały są objęte wnioskiem o zasiedzenie (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2003 r., IV CK 115/02, 7 listopada 2003 r., I CK 235/03, z dnia 7 stycznia 2009 r., II CSK 405/08, z dnia 1 kwietnia 2011 r., III CSK 184/10, z dnia 15 maja 2013 r., III CSK 263/12 - niepubl.).

6 O samoistnym posiadaniu współwłaściciela zamieszkującego w znajdującym się na niej budynku nie przesądza samodzielne wykonywanie uprawnień właścicielskich, administrowanie nieruchomością, ponoszenie ciężarów związanych z utrzymaniem nieruchomości, w tym wykonywanie remontów lub modernizacji budynku. Również fakt niewykonywania współposiadania przez innych współwłaścicieli nie świadczy automatycznie o samoistności posiadania współwłaściciela wykonującego władztwo, bowiem jest to uprawnienie współwłaścicieli, a nie obowiązek. Sąd Najwyższy jednolicie przyjmuje, że surowe wymagania wobec współwłaściciela zmieniającego zakres posiadania samoistnego są uzasadnione koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa stosunków prawnych i ochrony własności zwłaszcza, że powołanie się przez współwłaściciela na zmianę woli, czyli elementu subiektywnego mogłoby zbyt łatwo prowadzić do utraty praw pozostałych współwłaścicieli (postanowienie z dnia 2 marca 2012 r., II CSK 249/11, niepubl. i orzeczenia w nim powołane). Potwierdzeniem tego poglądu jest stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 października 2003 r., P 3/03, OTK-A, Nr 8, poz. 82, w którym odnosząc się do konstytucyjnej gwarancji nienaruszalności prawa własności wskazał, że zasiedzenie jest bardzo daleko idącym odstępstwem od tej zasady, a zatem wszelkie wątpliwości muszą być tłumaczone na korzyść ochrony własności. Z motywów zaskarżonego postanowienia wynika, że podstawą przyjęcia, iż H. Z. samoistnie posiadała połowę nieruchomości oznaczoną Z. 12 B było administrowanie przez nią nieruchomością, wykonywanie remontów i uzewnętrznienie woli władania jak właściciel osobom trzecim - organom administracyjnym i Lokalnemu Zrzeszeniu Właścicieli Prywatnych Nieruchomości. Nie zostały natomiast przytoczone żadne fakty świadczące o tym, że wolę władania cum animo rem sibi habendi zamanifestowała pozostałym współwłaścicielom. Nie pozwala to na odparcie zarzutów naruszenia art. 336 k.c. w zw. z art. 338 k.c. i art. 172 1 i 2 k.c. k.p.c. Zważywszy na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 398 15

es 7