Uchwała z dnia 25 lipca 2002 r., III CZP 46/02

Podobne dokumenty
Uchwała z dnia 29 października 2003 r., III CZP 69/03

Uchwała z dnia 5 grudnia 2008 r., III CZP 124/08

Uchwała z dnia 16 listopada 2004 r., III CZP 64/04

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca) SSN Marek Sychowicz

Uchwała z dnia 13 października 2006 r., III CZP 75/06

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSA Władysław Pawlak (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

Uchwała z dnia 25 stycznia 2007 r., III CZP 95/06

POSTANOWIENIE. Sąd Najwyższy w składzie : SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 166/11. Dnia 3 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 16 stycznia 2009 r. I PK 115/08

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 118/11. Dnia 8 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

UCHWAŁA. Protokolant Bożena Kowalska

Uchwała z dnia 17 lutego 2004 r., III CZP 118/03

Uchwała z dnia 24 lutego 2004 r., III CZP 120/03

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 47/12. Dnia 5 września 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Wojciech Katner SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 11 stycznia 2006 r., III CZP 119/05

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Karol Weitz. Protokolant Katarzyna Bartczak

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CZ 4/07. Dnia 7 marca 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Jan Górowski (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

Uchwała z dnia 21 lipca 2010 r., III CZP 23/10

Uchwała z dnia 7 października 2008 r., III CZP 95/08

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 145/12. Dnia 16 maja 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Postanowienie z dnia 8 maja 2008 r. I PZP 1/08

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 29 października 2009 r., III CZP 77/09

Uchwała z dnia 21 listopada 2006 r., III CZP 102/06

Uchwała z dnia 22 października 2009 r., III CZP 73/09

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 95/16. Dnia 25 stycznia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 64/17. Dnia 21 lipca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Uchwała z dnia 16 grudnia 2005 r., III CZP 116/05

Postanowienie z dnia 4 września 2009 r., I CZ 83/09

UCHWAŁA. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak SSN Karol Weitz (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

Uchwała z dnia 8 października 2003 r., III CZP 68/03

Uchwała z dnia 25 października 2006 r., III CZP 67/06

Postanowienie z dnia 30 marca 2011 r., III CZP 3/11

UCHWAŁA. Protokolant Katarzyna Bartczak

POSTANOWIENIE. SSN Maria Szulc (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Uchwała z dnia 20 maja 2011 r., III CZP 14/11

Uchwała z dnia 4 kwietnia 2003 r., III CZP 7/03

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZP 12/13

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 11 października 2001 r., III CZP 45/01

Uchwała z dnia 6 listopada 2002 r., III CZP 67/02

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 624/15. Dnia 24 czerwca 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Uchwała z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 39/09

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) SSN Anna Owczarek. Protokolant Bożena Kowalska

Uchwała z dnia 4 sierpnia 2005 r., III CZP 51/05

UCHWAŁA. Protokolant Bożena Kowalska

UCHWAŁA. Sygn. akt III CZP 33/12. Dnia 18 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Anna Owczarek (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Jan Górowski

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZP 61/14. Dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

Uchwała z dnia 26 czerwca 2001 r., III CZP 30/01

Uchwała z dnia 6 lipca 2006 r., III CZP 37/06

Postanowienie z dnia 12 lipca 2005 r., I CNP 1/05

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 1/17. Dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Uchwała z dnia 12 lutego 2009 r., III CZP 142/08

Postanowienie z dnia 11 września 2003 r., III CZP 49/03

Uchwała z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 40/06

Wyrok z dnia 24 maja 2002 r., II CKN 892/00

Uchwała z dnia 25 czerwca 2008 r., III CZP 53/08

Uchwała z dnia 21 listopada 2006 r., III CZP 101/06

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Uchwała z dnia 16 października 2008 r., III CZP 90/08

Uchwała z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 133/06

Uchwała z dnia 11 października 2001 r., III CZP 49/01

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Uchwała z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 106/03

Uchwała z dnia 23 lipca 2004 r., III CZP 34/04

Uchwała z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZP 8/12. Sędzia SN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. w sprawie nieletniej Sandry K. urodzonej 6 października 1992 r. o czyn karalny przewidziany w art k.k. oraz art k.k.

POSTANOWIENIE. SSN Anna Kozłowska (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 121/12. Dnia 6 grudnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 26 września 2007 r., IV CSK 133/07

Uchwała z dnia 14 lipca 2005 r., III CZP 44/05

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Uchwała z dnia 13 stycznia 2006 r., III CZP 122/05

UCHWAŁA. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk. Protokolant Bożena Kowalska

Postanowienie z dnia 23 listopada 2006 r. II PZ 43/06

Uchwała z dnia 29 października 2004 r., III CZP 58/04

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka

Uchwała z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 36/09

Uchwała z dnia 24 listopada 2005 r., III CZP 85/05

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 46/10. Dnia 15 grudnia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CZ 8/15. Dnia 9 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2014 r. III CZP 128/13

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 81/09. Dnia 17 grudnia 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Postanowienie z dnia 13 stycznia 2010 r. II PZ 27/09

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 91/14. Dnia 20 stycznia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Postanowienie z dnia 19 kwietnia 2007 r. I UZ 6/07

Uchwała z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 31/11

Transkrypt:

98 Uchwała z dnia 25 lipca 2002 r., III CZP 46/02 Sędzia SN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca) Sędzia SN Teresa Bielska-Sobkowicz Sędzia SN Zbigniew Kwaśniewski Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Krzysztofa Z. przeciwko B. Spółce Restrukturyzacji Kopalń, spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. o naprawienie szkody, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 25 lipca 2002 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego, zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Apelacyjny w Katowicach postanowieniem z dnia 17 maja 2002 r.: "Czy spółka prawa handlowego, o jakiej mowa w art. 13a ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz o szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112, Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 41), jest zobowiązana do pokrywania kosztów postępowania na zasadach określonych art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze?" podjął uchwałę: Spółka prawa handlowego, o której mowa w art. 13a ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112 ze zm.), jest zobowiązana do ponoszenia kosztów postępowania na zasadach określonych w art. 97 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. Nr 27, poz. 96 ze zm.) tylko wtedy, gdy jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 tej ustawy. Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Katowicach po rozpoznaniu sprawy z powództwa Krzysztofa Z. przeciwko B. Spółce Restrukturyzacji Kopalń, spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. o naprawienie szkody wyrokiem z dnia 14 lutego 2002 r. oddalił powództwo i nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1147,38 zł tytułem zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na pokrycie należności biegłego. Orzeczenie to wydane zostało na podstawie następujących okoliczności faktycznych. Powód domagał się zobowiązania pozwanej do poniesienia kosztów usunięcia bliżej opisanych w pozwie uszkodzeń budynku mieszkalnego, położonego w granicach obszaru górniczego Kopalni Węgla Kamiennego G., która do 1993 r. miała status przedsiębiorstwa państwowego, następnie weszła w skład B. Spółki Węglowej S.A. w B., a od 1996 r. prowadzona była przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą Kopalnia Węgla Kamiennego G. z siedzibą w B. W związku z postawieniem Kopalni Węgla Kamiennego G. w stan likwidacji, od 2000 r. następcą prawnym wymienionej spółki jest pozwana B. Spółka Restrukturyzacji Kopalń, powołana na podstawie art. 13a ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112 ze zm. dalej: ustawa restrukturyzacyjna ). W 1993 r. Kopalnia Węgla Kamiennego G. usunęła uszkodzenia budynku powoda powstałe wskutek prowadzonych przez nią robot górniczych. Od 1987 r. budynek powoda pozostawał poza zasięgiem eksploatacji górniczej, a uszkodzenia, jakie ujawniły się w tym budynku po naprawie wykonanej w 1993 r., spowodowane zostały przyczynami pozagórniczymi. Biorąc pod uwagę przedstawione ustalenia Sąd Okręgowy oddalił powództwo, uznał jednak za nietrafny zarzut pozwanej dotyczący braku podstaw do orzeczenia o kosztach procesu na zasadzie art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. Nr 27, poz. 96 ze zm. dalej: Pr.g.g. ), wobec nieuzyskania przez pozwaną koncesji, a tym samym statusu przedsiębiorcy w rozumieniu art. 6 pkt 6 tej ustawy. Skoro pozwana jest przedsiębiorstwem górniczym w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy restrukturyzacyjnej i stosownie do art. 16 ust. 4 tej ustawy korzysta z dotacji budżetowych, przeznaczonych m.in. na finansowanie kosztów usuwania szkód wywołanych reaktywacją starych zrobów, to zdaniem Sądu Okręgowego powinna ponosić

koszty postępowania zgodnie z regułą wyrażoną w art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. W zażaleniu na zawarte w wyroku Sądu Okręgowego postanowienie o kosztach procesu pozwana domagała się jego zmiany przez odstąpienie od obciążenia jej kosztami, zarzucając, że nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g. Powstała bowiem w wyniku połączenia spółek prowadzących kopalnie w likwidacji, posiadane przez te spółki koncesje wygasły wobec postawienia ich w stan likwidacji, a ona sama nie uzyskała koncesji na prowadzenie działalności regulowanej przepisami Prawa geologicznego i górniczego. Przy rozpoznawaniu zażalenia Sąd Apelacyjny w Katowicach powziął poważne wątpliwości, którym dał wyraz w przedstawionym Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnieniu prawnym, przytoczonym na wstępie uchwały. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Dla rozstrzygnięcia przedstawionego zagadnienia prawnego konieczne jest w pierwszej kolejności określenie statusu prawnego spółki, o której mowa w art. 13a ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej. Z powołanego przepisu wynika, że wyłącznym przedmiotem działalności takiej spółki może być prowadzenie likwidacji kopalń, zagospodarowywanie majątku likwidowanych kopalń, zbędnego majątku spółek węglowych oraz tworzenie nowych miejsc pracy, w szczególności dla pracowników likwidowanych kopalń. Spółka taka jest przedsiębiorstwem górniczym w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy restrukturyzacyjnej, a jej działalność jest finansowana z dotacji z budżetu państwa, przychodów z likwidacji, pożyczek lub subwencji z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a także innych źródeł (por. art. 16 ust. 1 związku z art. 13a ust. 2 ustawy restrukturyzacyjnej, a także, wydane na podstawie art. 16 ust. 4 tej ustawy, rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 maja 2001 r. w sprawie dotacji budżetu państwa przeznaczonej na finansowanie likwidacji kopalń, zabezpieczenia kopalń sąsiednich przed zagrożeniami wodnymi oraz usuwania szkód wywołanych ruchem zakładu górniczego, powstałych w wyniku reaktywacji starych zrobów, Dz.U. Nr 52, poz. 547). Spółka ta, jeżeli przedmiotem jej działalności jest prowadzenie likwidacji zakładów górniczych, przejmuje prawa i obowiązki dotychczasowych przedsiębiorców, wynikające z decyzji administracyjnych wydanych na podstawie przepisów Prawa geologicznego i górniczego (por. art. 13 ust. 5 ustawy restrukturyzacyjnej). Do decyzji takich należy m.in. koncesja, wobec czego możliwe jest nabycie przez spółkę, o której mowa w

art. 13a ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej, koncesji w trybie przewidzianym w art. 13 ust. 5 tej ustawy. Wchodziłoby to w rachubę, gdyby koncesję posiadał przedsiębiorca, którego zakład górniczy likwiduje taka spółka, a organ koncesyjny nie wydałby decyzji stwierdzającej wygaśnięcie koncesji (por. art. 28 ust. 1 i 2 Pr.g.g.). Możliwe jest też uzyskanie koncesji przez samą spółkę, o której mowa w art. 13a ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej. O tym, czy spółka taka posiada koncesję, a w związku z tym, czy jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g., decydują zatem konkretne okoliczności danego wypadku. W sytuacji gdy spółka, o której mowa w art. 13a ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej, nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g., wyłania się problem, czy spółka ta jest zobowiązana do ponoszenia kosztów postępowania na zasadach określonych w art. 97 ust. 3 zd. drugie Pr.g.g. Rozstrzygnięcie tego zagadnienia trzeba poprzedzić wyjaśnieniem znaczenia przepisu art. 97 ust. 3 Pr.g.g., zgodnie z którym w sprawach o naprawienie szkód uregulowanych przepisami działu V Prawa geologicznego i górniczego powód nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych; postępowanie toczy się na koszt przedsiębiorcy, chyba że roszczenie okaże się oczywiście bezzasadne. Przytoczony przepis ma charakter normy szczególnej, ponieważ wprowadza odstępstwo od ogólnych reguł, wynikających z art. 5 ust. 1 oraz art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88), i modyfikuje przewidzianą w art. 98 1 k.p.c. zasadę rozstrzygania o kosztach, a mianowicie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W sprawach wymienionych w art. 97 ust. 3 Pr.g.g. koszty postępowania, których powód nie miał obowiązku uiścić, zostały nałożone na przedsiębiorcę, z wyjątkiem wypadku oczywistej bezzasadności dochodzonego roszczenia. Pozwany przedsiębiorca nie może zatem skutecznie żądać od powoda zwrotu poniesionych kosztów procesu nawet wówczas, gdy powód jest stroną przegrywającą sprawę, chyba że zachodzi wyjątek w postaci oczywistej bezzasadności roszczenia. Dyrektywy wykładni językowej przemawiają za stosowaniem do orzekania o kosztach postępowania zasady wyrażonej w przepisie art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. jedynie w sprawach, w których stroną jest przedsiębiorca w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g. Przepis art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. stanowi bowiem wyraźnie, że postępowanie toczy się na koszt przedsiębiorcy, a definicję legalną tego pojęcia ustawodawca wprowadził w art. 6 pkt 6 Pr.g.g., stanowiącym, że

przedsiębiorcą jest podmiot posiadający koncesję na prowadzenie działalności regulowanej ustawą. Do takiego samego wniosku prowadzi wzgląd na wyjątkowy charakter regulacji zawartej w art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g., która zgodnie z regułą exteptiones non sunt extentendae nie powinna być poddawana wykładni rozszerzającej. Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, że chodzi tu przy rozszerzającej wykładni art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. o nałożenie na podmiot, nie objęty wyraźnym brzmieniem powołanego przepisu, obowiązku polegającego na powinności ponoszenia kosztów postępowania. Dodatkowe argumenty przemawiające na rzecz takiego stanowiska można też wyprowadzić z analizy innych przepisów Prawa geologicznego i górniczego, z których wynika, że jeżeli ustawodawca zamierzał odnieść do innych podmiotów pewne regulacje dotyczące przedsiębiorców w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g., dawał temu expressis verbis wyraz w odpowiednich przepisach. Jako przykład może tu posłużyć art. 29 ust. 4 Pr.g.g., zgodnie z którym w razie stwierdzenia wygaśnięcia koncesji przez organ koncesyjny oraz nałożenia na dotychczasowego przedsiębiorcę wynikających z koncesji obowiązków dotyczących ochrony środowiska czy obowiązków związanych z likwidacją zakładu górniczego, do podmiotu obciążonego takimi obowiązkami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące przedsiębiorcy. Kolejnym przykładem jest art. 39 ust. 1 Pr.g.g., według którego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, przepisy dotyczące przedsiębiorcy stosuje się odpowiednio do podmiotów wykonujących prace geologiczne, które nie wymagają koncesji. Powołane przepisy wskazują na to, że ustawodawca posługując się w ustawie pojęciem przedsiębiorcy miał na względzie znaczenie tego pojęcia zdefiniowane w art. 6 pkt 6 Pr.g.g., wobec czego rozszerzająca wykładnia pojęcia przedsiębiorcy jest niedopuszczalna. U podstaw regulacji zawartych w art. 97 ust. 3 Pr.g.g. (a wcześniej pod rządem dekretu z dnia 6 maja 1953 r. Prawo górnicze, jedn. tekst: Dz.U. z 1978 r. Nr 4, poz. 12 ze zm. w 53 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 czerwca 1978 r. w sprawie komisji do spraw szkód górniczych, Dz.U. Nr 15, poz. 67 ze zm.) legła niewątpliwie potrzeba ochrony poszkodowanego, który ze względu na wartość przedmiotu sporu najczęściej nie byłby w stanie ponieść kosztów sądowych. Odpowiedzialność za szkody uregulowane przepisami działu V Prawa geologicznego i górniczego ponosić może także jak trafnie zauważył Sąd

Apelacyjny podmiot nie będący przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g. Wynika to wyraźnie z treści art. 96 Pr.g.g., zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody może być w razie braku przedsiębiorcy odpowiedzialnego za szkodę albo jego następcy prawnego skierowane przeciwko Skarbowi Państwa. Następcą prawnym przedsiębiorcy odpowiedzialnego za szkodę może być również podmiot nie posiadający statusu przedsiębiorcy w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g. Podmiotem odpowiedzialnym za szkodę może być wreszcie spółka, o której mowa w art. 13a ust. 1 ustawy restrukturyzacyjnej, nie będąca przedsiębiorcą w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g. Skoro roszczenie o naprawienie szkody przysługuje również przeciwko podmiotom nie będącym przedsiębiorcami w rozumieniu art. 6 pkt 6 Pr.g.g., to ograniczenie zakresu zastosowania przepisu art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. jedynie do spraw, w których stroną pozwaną jest przedsiębiorca, może nasuwać wątpliwości co do celowości takiej regulacji. Wyniki wykładni językowej i systemowej są jednak jednoznaczne i nie pozwalają na rozszerzającą interpretację przepisu art. 97 ust. 3 zdanie drugie Pr.g.g. Ewentualne próby odwoływania się do dyrektyw funkcjonalnych, podejmowane przez Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia prawnego, prowadziłyby do konieczności wyjścia poza tekst uchwalonego przez ustawodawcę przepisu. Dokonywana przez sąd wykładnia przepisów prawa, będąca elementem ich stosowania, nie może natomiast przeradzać się w tworzenie pożądanego czy społecznie oczekiwanego stanu prawnego (por. np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2001 r., III CZP 29/01, OSNC 2001, nr 12, poz. 171). Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 390 1 w związku z art. 397 2 k.p.c. rozstrzygnął przedstawione zagadnienie prawne, jak w uchwale.