Mojej Ojczyźnie. Jestem dumna z tego, Ŝe jestem Polką. Urodziłam się tu, wychowałam. Nie chciałabym opuścić tej ziemi. MoŜe są bogatsze kraje, jednak ja wolę, aby moje dzieci wyrastały i wychowywały się tutaj. Bo jak mówi polskie przysłowie : wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Justyna z klasy II Dla mnie ojczyzna to kraj, w którym się urodziłem, wychowałem, przeŝywałem chwile smutku i radości. Nasi przodkowie duŝo wycierpieli, abym był wolnym Polakiem. Nie chciałbym być innej narodowości. Choć szanuję i cenię dorobek innych, JA JESTEM POLAKIEM I JESTEMN Z TEGO DUMNY! Tomek z klasy III Moim zdaniem słowo ojczyzna nie jest tylko regułką, ale czymś więcej, przynajmniej dla mnie. Słowo to kojarzy mi się z miłością, szacunkiem i odpowiedzialnością. To przecieŝ od nas młodych Polaków, zaleŝy, jaka będzie przyszłość. Uczennica z klasy II
Krzysztof Kamil Baczyński - Byłeś jak... Byłeś jak wielkie stare drzewo, narodzie mój, jak dąb zuchwały, wezbrany ogniem soków Ŝarłych, jak drzewo wiary, mocy, gniewu. I jęły ciebie cieśle orać i ryć cię rylcem u korzeni, Ŝeby twój głos, twój kształt odmienić Ŝeby cię zmienić w sen upiora. Jęli ci liście drzeć i ścinać, byś nagi stał i głowę zginał. Jęli ci oczy z ognia łupić, Byś ich nie zmienił wzrokiem w trupy. Jęli ci ciało w popiół kruszyć, by wydrzeć Boga z Ŝywej duszy. I otoś stanął sam, odarty, jak martwa chmura za kratami, na pół cierpiącym a pół martwy, poryty ogniem, batem, łzami. W wielości swej rozegnany, W miłości swojej jak pień twardy. Haki pazurów wbiłeś w rany swej ziemi. I śnisz sen pogardy. Lecz kręci się niebiosów zegar i czas o tarczę mieczem bije, i wstrząśniesz się z poblaskiem nieba. Posłuchasz serca: serce Ŝyje. I zmartwychwstaniesz jak Bóg z grobu Z huraganowym tchem u skroni, ramiona ziemi się przed tobą otworzą Ludu mój, do broni!
Józef Mączka Wstań, Polsko moja! Wstań, Polsko moja! Uderz w czyn! Idę znów przebojem w bój szalony! JuŜ płonie lont podziemnych min Krwawą godzinę biły dzwony Zerwane pęta Uderz w czyn! Wstań, Polsko moja! Strząśnij proch! śałosne marzeń ucisz łkania! Za Tobą zimny smutków loch Przed Tobą świty zmartwychwstania! Z anielskich skrzydeł strząśnij proch! Wstań, Polsko moja! W ogniach zórz Nowe się szlaki krwawią Tobie! O, lŝej Ci będzie w gromach burz Niźli w zwiędłych wspomnień grobie Wstań, Polsko mój, w blaskach zórz! Edward Słoński- Ta, co nie zginęła... (fragmenty) Rozdzielił nas, mój bracie, Zły los i trzyma straŝ W dwóch wrogich sobie szańcach Patrzymy śmierci w twarz. W okopach pełnych jęku, Wsłuchani w armat huk, Stoimy na wprost siebie Ja wróg twój, ty mój wróg. Las płacze, ziemia płacze, Świat cały w ogniu drŝy... W dwóch wrogich sobie szańcach Stoimy ja i ty. (...)
3. O, nie myśl o mnie, bracie, W śmiertelny idąc bój, I w ogniu moich strzałów, Jak rycerz, męŝnie stój! A gdy mnie z dala ujrzysz, Od razu bierz na cel I do polskiego serca Moskiewską kulą strzel. Bo wciąŝ na jawie widzę I co noc mi się śni, śe Ta, co nie zginęła Wyrośnie z naszej krwi. Jerzy śuławski- Do moich synów Synkowie moi, poszedłem w bój, Jako wasz dziadek, a ojciec mój, jak ojca ojciec i ojca dziad, co z Legionami przemierzył świat, szukając drogi przez krew i blizny do naszej wolnej Ojczyzny! Synkowie moi, da nam to Bóg, Ŝe spadną wreszcie kajdany z nóg, i nim wy męskich dojdziecie sił, jawą się stanie, co dziadek śnił: szczęściem zakwitnie, krwią wieków Ŝyzny łan naszej wolnej Ojczyzny! Synkowie moi, lecz gdyby Pan nie dał zejść zorzy z krwi naszych ran, to jeszcze w waszej piersi jest krew na nowy świętej wolności siew: i wy pójdziecie pomni spuścizny na bój dla naszej Ojczyzny!
J. Tuwim, Kwiaty polskie fr. Chmury nad nami rozpal w łunę, Uderz nam w serca złotym dzwonem, Otwórz nam Polskę, jak piorunem Otwierasz niebo zachmurzone. Ziemi, gdy z martwych się obudzi I brzask wolności ją ozłoci, Daj rządy mądrych, dobrych ludzi, Mocnych w mądrości i dobroci. Pysznych pokora niech uzbroi, Pokornym gniewnej dumy przydaj, Poucz nas, Ŝe pod słońcem twoim Nie masz Greczyna ani śyda. Puszącym się, nadymającym Strąć z głowy ich koronę głupią, Piorunem ruń, gdy w imię sławy Pyszałek chwyci broń do ręki, Nie dopuść, Ŝeby miecz nieprawy Miał za rękojeść krzyŝ twej męki. Lecz nade wszystko słowom naszym Zmienionym chytrze przez krętaczy, Jedyność przywróć i prawdziwość: Niech prawo zawsze prawo znaczy, A sprawiedliwość sprawiedliwość. KaŜda niech Polska będzie wielka. Synom jej ducha czy jej ciała Daj wielkość serc, gdy będzie wielka, I wielkość serc, gdy będzie mała. G. Turnau, Tutaj jestem 1. Tutaj jestem, gdzie byłem, gdzie się urodziłem. Tu się wychowałem i tutaj zostałem. Mogłem jechać, wyjechać i stąd się oddalić, Ale jednak zostałem z tymi, co zostali. Refren MoŜe lepiej by było, kto by to ocenił, Gdybym rzucił to wszystko, miejsce bycia zmienił. Mogłem jechać, wyjechać i stąd się oddalić, Ale jednak zostałem z tymi, co zostali. 2. Tutaj jestem, gdzie byłem, gdzie się urodziłem. Tu się wychowałem i tutaj zostałem. Pomyślałem, to samo słońce wszędzie świeci, Więc, gdzie byli dziadkowie, będą moje dzieci. 3. Nie ma co nigdzie jechać, nigdzie się poruszać, Chyba, Ŝe cię do tego niemoc bycia zmusza. Czy ci się tutaj uda, czy ci się nie uda, Czy cię zbyt zaciekawi, czy cię strawi nuda. Pomyśl, Ŝe o tym nigdy się nie dowiesz, Jeśli wszystko zostawisz i pojedziesz sobie.
A. Słonimskiego Dwie ojczyzny W twojej ojczyźnie karki się zgina Przed kaŝdą władzą, Dla zwycięŝonych wzgarda i ślina, Gdy ich na kaźń prowadzą. W twojej ojczyźnie gdyś hołdy składał Przed obce trony W ojczyźnie mojej, jeśli kto padał, To krwią zbroczony. W ojczyźnie twojej do obcych w wierze Bóg się nie zniŝa Moja ojczyzna świat cały bierze W ramiona krzyŝa. W twojej ojczyźnie sławnych portrety, Tom w etaŝerce. W mojej ojczyźnie słowa poety Oprawne w serce. ChociaŜ ci sprzyja ten wieczór mglisty I noc bezgwiezdna, JakŜe mnie wygnasz z ziemi ojczystej, Jeśli jej nie znasz?