Uchwała Nr XI/58/2015. Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju. z dnia 15 czerwca 2015 roku

Uchwała Nr XI/58/2015 Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju z dnia 15 czerwca 2015 roku w sprawie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego z dnia 12 maja 2015 r. NK-N.4131.110.8.2015.AZ5 (data wpływu 19.05.2015 r.) stwierdzające nieważność Uchwały Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju Nr VII/40/2015 z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie uchwalenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zmianami), w związku z art. 54 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zmianami) Rada Miejska w Polanicy-Zdroju uchwala co następuje 1 Przekazuje się skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego z dnia 12 maja 2015 r. NK-N.4131.110.8.2015.AZ5 (data wpływu 19.05.2015 r.) stwierdzające nieważność Uchwały Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju Nr VII/40/2015 z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie uchwalenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój, w treści stanowiącej załącznik do niniejszej uchwały. 2 Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Miasta Polanica-Zdrój i upoważnia się Burmistrza Miasta Polanica-Zdrój do występowania w imieniu Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu oraz ustanowienia pełnomocników procesowych, którzy będą reprezentować Radę Miejską w Polanicy-Zdroju przed właściwym sądem administracyjnym. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. 3 PRZEWODNICZĄCY RADY MIEJSKIEJ w Polanicy-Zdroju Roman Szymański

Załącznik do Uchwały Nr XI/58/2015 Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju z dnia 15 czerwca 2015 roku Polanica Zdrój, dnia 15 czerwca 2015r. WOJEWÓDZKI SĄD ADMINISTRACYJNY WE WROCŁAWIU, UL. ŚW. MIKOŁAJA 78/79 50-126 WROCŁAW Za pośrednictwem WOJEWODY DOLNOŚLĄSKIEGO PL. POWSTAŃCÓW WARSZAWY 1 50-951 WROCŁAW Skarżący : Rada Miejska w Polanicy Zdroju Urząd Miejski w Polanicy Zdroju ul. Jarosława Dąbrowskiego 3, 57-320 Polanica-Zdrój Strona przeciwna : Wojewoda Dolnośląski Organ Nadzoru, Pl. Powstańców Warszawy 1, 50-951 Wrocław SKARGA NA ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE WOJEWODY DOLNOŚLĄSKIEGO Z DNIA 12 MAJA 2015R. ZNAK NK-N.4131.110.8.2015.AZ5 Na podstawie art. 98 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) oraz art. 3 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) Rada Miejska w Polanicy-Zdroju wnosi skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego we Wrocławiu z dnia 12 maja 2015 r., nr NK-N.4131.110.8.2015.AZ5, stwierdzające nieważność uchwały Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju nr VII/40/2015 z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie uchwalenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanicy-Zdroju. Podstawą str. 1

do wniesienia niniejszej skargi jest uchwała Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju nr XI/58/2015 z dnia 15 czerwca 2015 r. w sprawie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Dolnośląskiego z dnia 12 maja 2015 r. NK-N.4131.110.8.2015.AZ5 (data wpływu 19.05.2015 r.) stwierdzające nieważność Uchwały Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju Nr VII/40/2015 z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie uchylenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój. Skarżący w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym zarzuca rażące naruszenie przepisów prawa materialnego: 1. Art. 11a ust. 1 w związku z ust. 2 pkt 1 i pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, poprzez błędne uznanie, iż tylko schroniskom dla zwierząt działającym na terytorium Polski Gmina może zlecić opiekę nad bezdomnymi zwierzętami; 2. Art. 49 oraz art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana Traktatu z dnia 26 października 2012r., Dz. Urz. UE.C Nr 326, str. 47) poprzez pominięcie całkowicie w rozstrzygnięciu nadzorczym zasady swobodnego świadczenia usług i przedsiębiorczości na obszarze Unii Europejskiej. 3. Art. 5 i 6 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. Nr 47, poz. 278 ze zm.) poprzez ich nie zastosowanie i stwierdzenie, iż schronisko dla zwierząt z innego kraju Unii Europejskiej nie może świadczyć usług na rzecz gminy w zakresie zapewnienia opieki nad bezdomnymi zwierzętami. Wskazując na powyższe uchybienia Rada Miejska w Polanicy-Zdroju, w myśl art. 148 ppsa wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego aktu nadzoru oraz o obciążenie Wojewody Dolnośląskiego we Wrocławiu kosztami postępowania w sprawie. UZASADNIENIE 26 marca 2015 r. Rada Miejska w Polanicy-Zdroju podjęła Uchwałę nr VII/40/2015 w sprawie uchwalenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica Zdrój. Załącznikiem do tej Uchwały był przyjęty program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój. str. 2

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 12 maja 2015 r. Wojewoda Dolnośląski działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdził nieważność Uchwały Rady Miejskiej w Polanicy-Zdroju z dnia 26 marca 2015 r. nr VII/40/2015 w sprawie uchwalenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój stwierdzając, iż została ona podjęta z istotnym naruszeniem art. 11a ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 i pkt 4 ustawy o ochronie zwierząt. W uzasadnieniu tego naruszenia Wojewoda wskazał, iż wybrane schronisko przez Radę Miejską i wskazane w Programie opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Polanica-Zdrój nie spełnia wymogów ustawy o ochronie zwierząt, a tym samym nie może być podmiotem, w którym zapewnia się opiekę bezdomnym zwierzętom. Jednocześnie Wojewoda wskazał, iż w podjętej uchwale stwierdził zapisy podjęte z istotnym naruszeniem prawa czyli : istotnym naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy o strażach gminnych i art. 11a ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 2 i 3 ustawy o ochronie zwierząt poprzez treść zapisów 5 pkt 3 lit. B oraz 6 ust. 1 załącznika do Uchwały we fragmencie Straż Miejska ; istotnym naruszeniem art. 10a ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 7 ustawy o ochronie zwierząt w zapisie 10 ust. 1 załącznika do Uchwały we fragmencie bezdomnych. Skarżący nie może się zgodzić z rozstrzygnięciem przyjętym przez organ nadzoru. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt rada gminy wypełniając obowiązek, o którym mowa w art. 11 ust. 1 tejże ustawy, określa, w drodze uchwały, corocznie do dnia 31 marca, program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt. Jak wynika z treści ust. 2 uchwała zawierająca ten program powinna regulować następujące kwestie: zapewnienie bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt; opiekę nad wolno żyjącymi kotami, w tym ich dokarmianie; odławianie bezdomnych zwierząt; obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schroniskach dla zwierząt; poszukiwanie właścicieli dla bezdomnych zwierząt; usypianie ślepych miotów; wskazanie gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia miejsca dla zwierząt gospodarskich; zapewnienie całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt. W dalszej części art. 11a wskazano, iż realizacja zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6, tj. odławianie bezdomnych zwierząt; obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schroniskach dla zwierząt; poszukiwanie właścicieli dla bezdomnych zwierząt; usypianie ślepych miotów, może zostać powierzona podmiotowi prowadzącemu schronisko dla zwierząt. str. 3

Zwierzętami bezdomnymi w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy są zwierzęta domowe lub gospodarskie, które uciekły, zabłąkały się lub zostały porzucone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich właściciela lub innej osoby, pod opieką której dotąd pozostawały. Przez schronisko dla zwierząt, zgodnie z treścią art. 4 pkt 25 w/w ustawy, rozumie się miejsce przeznaczone do opieki nad zwierzętami domowymi spełniające warunki określone w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1539 ze zm.). Norma zawarta w art. 4 tejże ustawy wskazuje, jakie wymagania weterynaryjne ma spełniać podmiot prowadzący działalność nadzorowaną, czyli jest obowiązany zapewniać wymagania lokalizacyjne, zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organizacyjne, techniczne lub technologiczne, zabezpieczające przed zagrożeniem epizootycznym, epidemicznym lub zapewniające właściwą jakość produktów, obejmujące w szczególności wymagania dotyczące: 1) stanu zdrowia zwierząt będących przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywanych do jej prowadzenia, w tym odnoszące się do badań potwierdzających ten stan oraz określonych szczepień ochronnych, lub 2) gospodarstw, miejsc gromadzenia zwierząt, innych miejsc przetrzymywania zwierząt oraz stad lub obszarów, z których pochodzą zwierzęta będące przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywane do jej prowadzenia, lub 3) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt będących przedmiotem działalności nadzorowanej lub zwierząt, z których lub od których pozyskuje się produkty wytwarzane w ramach prowadzenia działalności nadzorowanej, w tym zakres i sposób prowadzenia rejestru zwierząt, lub 4) obiektów budowlanych lub miejsc, w których prowadzi się działalność nadzorowaną, lub osób wykonujących określone czynności w ramach tej działalności oraz zakresu takich czynności, lub 5) niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego wytwarzanych w ramach prowadzonej działalności nadzorowanej, sposobu ich znakowania i pakowania, w tym wymagania dotyczące opakowań, lub 6) świadectw zdrowia lub innych dokumentów, w które zaopatruje się zwierzęta będące przedmiotem działalności nadzorowanej lub niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego wytwarzane przy prowadzeniu tej działalności, lub 7) sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacji oraz okresu jej przechowywania, lub 8) środków transportu i warunków transportu zwierząt lub niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, będących przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywanych do jej prowadzenia. str. 4

Żadna norma przytoczona powyżej, a do której odwołuje się również organ nadzoru w swoim rozstrzygnięciu, nie wskazuje iż schronisko dla zwierząt, któremu w ramach Programu dana Rada gminy zleca zapewnienie opieki na zwierzętami bezdomnymi musi znajdować się na obszarze Polski. Regulacje szczegółowo dotyczące polskich schronisk, nie mogą ograniczać możliwości świadczenia usług przez inne unijne schroniska. Taka interpretacja przepisów stanowiłaby nie tylko naruszenie podstawowych zasad swobody przepływu usług i przedsiębiorczości na obszarze Unii Europejskiej, ale również stanowiłoby naruszenie ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wdraża do polskiego systemu dyrektywę 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą usług na rynku wewnętrznym (Dz. Urz. UE L 376 z 27.12.2006, nr CELEX 32006L0123, zwana dalej dyrektywą). Dyrektywa ta jest potocznie nazywana dyrektywą usługową", jednak dotyczy dwóch swobód unijnych, tj. swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, czyli swobody zakładania przedsiębiorstw. Swobody przepływu usług i zakładania przedsiębiorstw, co do zasady odpowiadają i związane są z odmiennymi formami prowadzenia działalności gospodarczej. Swoboda zakładania przedsiębiorstw dotyczy raczej możliwości umiejscawiania, w sposób mniej lub bardziej trwały czy stały, głównego lub jednego z pobocznych zakładów danego przedsiębiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego tak, aby zakład ten, posiadając status podmiotu krajowego w państwie członkowskim, w którym został założony lub do którego został przeniesiony, mógł następnie świadczyć usługi, zazwyczaj dla odbiorców z tego właśnie państwa członkowskiego. W przypadku swobody świadczenia usług, usługodawca i usługobiorca pozostają właściwie przez cały okres świadczenia usługi przypisani, w sensie prawnym, a wielokroć także w sensie faktycznym, do różnych systemów prawnych, dwóch lub więcej państw członkowskich" (M. Bernat, Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawach gospodarczych, Warszawa 2006, s. 98). Pojęcie przedsiębiorczości" należy interpretować szeroko i dotyczy ono sytuacji umożliwienia podmiotom unijnym stałego, ciągłego udziału w życiu gospodarczym państwa członkowskiego innego niż państwo pochodzenia. Kwestia rozróżnienia, czy mamy do czynienia ze świadczeniem usług poza przedsiębiorstwem czy z przedsiębiorczością w zakresie świadczenia usług, jest niezwykle istotna, ponieważ zazwyczaj podmioty wolą być traktowane jako usługodawcy, a nie jako przedsiębiorcy, jako że wiąże się to z węższymi wymogami formalnymi. Ustawa o świadczeniu usług na terytoriom RP dotyczy podmiotów, które nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w szczególności podmioty świadczące usługi transgraniczne. Natomiast zakres przedmiotowy projektowanej regulacji będzie węższy niż zakres przedmiotowy ustawy str. 5

o swobodzie działalności gospodarczej. Jest on określony przez definicję usługi, zgodną z postanowieniami TWE, która obejmuje świadczenie wykonywane na własny rachunek, zwykle za wynagrodzeniem, w szczególności świadczenie usług budowlanych, handlowych oraz świadczenie usług w ramach wykonywanego zawodu regulowanego". Z punktu widzenia ustawy o świadczeniu usług istnieją trzy istotne definicje usługi: pochodząca z traktatu, pochodząca z dyrektywy i ustawowa. Ustawa przyjęła, za traktatem, określenie świadczenie" pomijając określenie dyrektywy: wszelka działalność gospodarcza". Dostęp do świadczenia usług jest łatwiejszy niż dostęp do wykonywania działalności gospodarczej. W jednej ze spraw rozstrzyganych przez ETS chodziło o to, że obywatel niemiecki, wpisany na listę adwokatów w Niemczech i tam mający kancelarię, jednocześnie związał się rodzinnie i zawodowo z Włochami, gdzie także miał kancelarię. Trybunał stwierdził, że o tym, z której swobody adwokat korzysta, należy orzekać na podstawie tego, w którym kraju stale przebywa i świadczy usługi, a nie, przy dwóch prowadzonych kancelariach, według jego wyboru, dokonanego tylko po to, by obejść przepisy o zakładaniu przedsiębiorstw w tym kraju, w którym są bardziej restrykcyjne (por. wyrok z dnia 30 listopada 1995 r., C-55/94 w sprawie Reinhard Gebhard v. Consiglio dell'ordine degli Avvocati e Procuratori di Milano, nr CELEX 61994CJ0055). Decyduje więc zamiar podmiotu związania się gospodarczo z danym krajem, zrekonstruowany na podstawie jego zachowania, a nie jedynie oparty o jego deklarację. Złożenie deklaracji w izbie adwokackiej w Mediolanie, że jedynie" świadczy usługi, nie mogła być skuteczna, skoro tam mieszkał, wykonywał większość, pracy, płacił podatki itd. Wszystko to wskazuje na stałe powiązanie gospodarcze z tym miejscem. Natomiast ani w tej sprawie, ani w innych sprawach nie jest rozstrzygające istnienie infrastruktury umożliwiającej działanie, ponieważ może ona być tak samo potrzebna nawet do czasowego świadczenia usługi, jak do prowadzenia przedsiębiorstwa, byleby rozmiary przygotowanej infrastruktury były proporcjonalne do czasowego charakteru świadczenia usług. Usługa jest działaniem wykonywanym na własny rachunek. Jest w tym zakresie rozbieżność między traktatem z jednej strony a dyrektywą i ustawą z drugiej strony. Definicja usługi odnosi się także do kwestii odpłatności za nią. Zdaniem WSA definicję usług należy interpretować szeroko (wyrok WSA w Krakowie w dniu 10 listopada 2009 r., I SA/Kr 1144/09, niepubl.). Istotne w kontekście definicji usługi" jest zagadnienie usług legalnych w jednym państwie członkowskim i nielegalnych w innym państwie członkowskim. Skoro przyjmuje się zasadniczo równoważność jakości usług" oraz uznanie wymogów stawianych przed usługodawcą w kraju jego pochodzenia, przez państwo, w którym usługi ma świadczyć (art. 9a u.s.d.g. odpowiednio stosowany do świadczenia usług i wprost stosowany str. 6

do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług), to powstaje pytanie o to, jak postępować z usługami, które są legalne w państwie pochodzenia, a nielegalne w państwie przyjmującym. Otóż ETS jednoznacznie przyjął, że wyłączenie możliwości świadczenia określonych usług w państwie członkowskim, nawet tych, które są legalne w innym państwie członkowskim, może znaleźć oparcie w realizowaniu polityki ochrony zdrowia, kulturalnej i innych polityk uzasadniających odstępstwa od regulacji dotyczących swobód w ramach UE jeśli dotyczy wszystkich jednakowo, na danym terytorium, a tak jest w przypadku usług nielegalnych. W sprawie Koestler 15/78 ETS stwierdził, że niemiecki przepis uniemożliwiający dochodzenie przez bank francuski od obywatela niemieckiego, na terenie Niemiec, należności za usługę legalną we Francji i nielegalną w Niemczech (dokonywanie zakazanych operacji giełdowych) jest zgodny z prawem wspólnotowym, o ile niemieckie banki też nie mogą wykonywać tej usługi i egzekwować należności za jej realizację na terenie Niemiec. Trybunał mimo uznania tych usług za nielegalne przyjął, że stanowią one świadczenie usług, a państwo członkowskie ma jedynie prawo odmowy uznania roszczeń na ww. podstawie. Podobnie w ww. sprawie Grogan (C-159/90) ETS rozważał kwestie legalności zabiegów aborcyjnych, uznając, że jest to świadczenie usług, ale państwa członkowskie mogą zakazać ich wykonywania, także w ramach swobody przepływu usług, jeśli dotyczy to wszystkich jednakowo. Tak samo w sprawie Schindler C-275/92 ETS rozważał, czy może być uważana za świadczenie usług sprzedaż losów w państwie, gdzie jest zakaz prowadzenia loterii. Jest to usługa, choć można wykluczyć prawo jej wykonywania. Dyrektywa, a za nią ustawa o świadczeniu usług przewidują osobną ochronę przed dyskryminacją usługobiorców. Wynika to stąd, że ograniczenia w swobodzie przepływu usług mogą się przejawiać nie tylko przez ograniczenia wobec usługodawców, ale także wobec usługobiorców lub usług. Kolejna kwestia dotyczy świadczenia usług obywatelom krajów, w których dana usługa jest nielegalna. Trybunał rozważał kwestie legalności zabiegów aborcyjnych, uznając, że jest to świadczenie usług, ale państwa członkowskie mogą zakazać prawa ich wykonywania także w ramach swobody przepływu usług, jeśli dotyczy to wszystkich jednakowo (por. wyrok z dnia 4 października 1991 r. w sprawie C-159/90, The Society for the Protection of Unborn Children Ireland Ltd v. Stephen Grogan and others, Zbiory orzecznictwa Trybunału Europejskiego 1991, s. I-04685, nr Eur-lex 61990J0159). Nie rozważył jednak kwestii podróży w celu uzyskania tej usługi. Wypowiedział się tu jedynie adwokat generalny, stwierdzając, że byłoby to nieproporcjonalne ograniczenie swobody przepływu usług w postaci przepływu usługobiorcy. To samo można odnieść do przemieszczającego się usługodawcy, pochodzącego z państwa członkowskiego, w którym taki zakaz obowiązuje, w którym tego typu usługi są nielegalne, skoro w państwie przyjmującym są legalne. str. 7

Jak wynika z powyższego, zlecenie przez Radę Miejską świadczenia usług polegających na zapewnieniu bezdomnym zwierzętom miejsc w schronisku dla zwierząt zlokalizowanym w Czechach mieści się w regulacjach wyżej wskazanej ustawy o świadczeniu usług na terytorium RP, a przede wszystkim jest zgodne ze swobodą przepływu usług zagwarantowaną przez obowiązujące w Polsce TWUE. Wyjaśnić należy, iż jakiekolwiek regulacje w polskim systemie prawnym dotyczące np. prowadzenia przez lekarzy weterynarii rejestru podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną nie oznacza, iż schroniska dla zwierząt, spełniające wymogi weterynaryjne w innym państwie członkowskim oraz spełniające wymagania stawiane przez ustawę o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt w art. 4 nie mogą być schroniskami, którym zleci się zapewnienie opieki bezdomnym zwierzętom. Jednocześnie nie można uznać stwierdzenie organu nadzoru za prawidłowe, iż wskazanie schroniska dla zwierząt położonego na terytorium Państwa czeskiego stanowi nie wypełnienie przez Radę ustawowego obowiązku zapewnienie zwierzętom bezdomnym miejsca w schronisku dla zwierząt. Taki wniosek stanowi nadinterpretację przepisów wyżej wskazanych ustaw dotyczących ochrony zwierząt, przy jednoczesnym pominięciu regulacji unijnych oraz ustawy o świadczeniu usług na terytorium RP. Na marginesie należy podnieść, iż opinia wydana przez Fundację Pod Psią Gwiazdą nie poparta żadnymi dowodami nie może stanowić jakiejkolwiek podstawy dla organu nadzoru do stwierdzenia, iż schronisko dla zwierząt Psi Domov Lukavice nie spełnia ustawowych wymogów dla schronisk dla zwierząt. Podkreślić należy, iż organ nadzoru nie wnosił o wyjaśnienie tej kwestii przez Radę, nie żądał przedstawienia żadnych dokumentów czy innych dowodów potwierdzających status tegoż schroniska. Z tych też względów takie stwierdzenia nie powinny się w ogóle pojawić w rozstrzygnięciu nadzorczym, a z uwagi na wyżej wskazane regulacje nie mają żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości podjętej uchwały przez Radę. Powyżej wskazane rozważania prawne tyczą się również zarzutu dotyczącego sformułowania zawartego w 7 Programu dotyczącego zlecenia sterylizacji i kastracji zwierząt przekazanych do schroniska temuż schronisku. Tym samym rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność podjętej przez Radę uchwały jest nieprawidłowe, a skarga zasługuje na uwzględnienie. Odnieść się również należy do stwierdzonych przez organ nadzoru naruszeń, nie skutkujących nieważnością uchwały a mianowicie naruszenia polegającego na wskazaniu w 6 uchwały, iż zgłoszenia o bezdomnych zwierzętach przyjmuje Straż Miejska. Wojewoda jako uzasadnienie nieprawidłowego zlecenia tych czynności Straży Miejskiej przez Radę wskazał, iż uchwała podejmowana w trybie art. 11a ustawy o ochronie zwierząt nie stanowi aktu prawa miejscowego, a tym samym nie może zawierać postanowień nakładających str. 8

jakiekolwiek obowiązki na Straż Miejską. Albowiem straż miejska wykonuje zadania wynikające z ustaw oraz aktów prawa miejscowego. Nie można zgodzić się z tym stwierdzeniem, albowiem uchwała podjęta przez Radę, zgodnie z licznym i aktualnym orzecznictwem sądów administracyjnych stanowi akt prawa miejscowego. Tak między inny wskazał WSA we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 04.12.2014r., sygn. akt: II SA/Wr673/14 wskazując, iż Nie można podzielić zarzutu dotyczącego niemożliwości wskazania straży miejskiej jako podmiotu wykonującego określone zadania w ramach realizacji programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy. Straż miejska (gminna) jest formacją tworzoną dla ochrony porządku publicznego na terenie gminy i spełnia służebną rolę wobec społeczności lokalnej. Taka dyrektywa ustawowa umożliwia wykorzystanie takiej jednostki organizacyjnej gminy do współdziałania w realizacji zadań zmierzających do przeciwdziałania bezdomności zwierząt na terenie gminy. Bezdomne zwierzę może stwarzać zagrożenie dla porządku publicznego i członków społeczności lokalnej. Podobne wnioski wynikają z niżej wskazanych orzeczeń, gdzie wyraźnie wskazano, iż uchwała zawierająca Program opieki nad zwierzętami bezdomnymi stanowi akt prawa miejscowego: tj. WSA w Opolu w orzeczeniu z dnia 16.09.2014r., sygn. akt: II SA/Op 335/14: Systemowo poprawna, a celowościowo jedynie właściwa, jest taka wykładnia przepisu art. 11a ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt, która odczytuje zawarte tam upoważnienie jako kompetencje rady gminy do podjęcia uchwały w formie aktu prawa miejscowego. Co więcej, okoliczność, że określony program zawiera postanowienia jednostkowe i konkretne sama przez się nie pozbawia takiego aktu charakteru aktu prawa miejscowego oraz WSA w Krakowie w orzeczeniu z dnia 03.12.2013r., sygn. akt: II SA/Kr 852/13 : Brzmienie przepisu art. 11a ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt nie nasuwa żadnych wątpliwości, że rada gminy w uchwale - programie musi określić szczegółowo sposób realizacji zadań, w tym w zakresie odławiania bezdomnych zwierząt (doprecyzowania czasookresów), ich sterylizacji albo kastracji oraz usypiania ślepych miotów. Uchwała tego typu musi być zaliczona (co wynika wprost także z ustawowego określenia jej jako "programu") do aktów planowania. Akty planowania mają zróżnicowany charakter prawny. Najczęściej, choć nie zawsze, akty planowania mają charakter aktów prawa wewnętrznego. Niektóre akty planowania są ustawowo wprost określane jako akty prawa miejscowego, czasem taki charakter danego aktu należy wyprowadzić w drodze wykładni. Do istotnych cech aktów planowania należy zaliczyć to, że w ich treści obok postanowień o generalno-abstrakcyjnym charakterze znajdują się postanowienia o charakterze indywidualno-konkretnym. Okoliczność, że określony program (akt planowania) uchwalany przez radę gminy zawiera postanowienia jednostkowe i konkretne sama przez się nie pozbawia takiego aktu charakteru aktu prawa miejscowego. Wystarczy, aby choć jedno postanowienie uchwały miało charakter generalnoabstrakcyjny by cały akt miał przymiot aktu prawa miejscowego. W konsekwencji nawet zamieszczenie w treści uchwały w sprawie określenia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi postanowień o konkretnym charakterze, wskazujących indywidualnie oznaczone str. 9

podmioty jako zobowiązane do realizowania określonych zadań, nie pozbawi przedmiotowej uchwały charakteru aktu prawa miejscowego.. Błędne stanowisko organu nadzoru potwierdza również stanowisko WSA we Wrocławiu wyrażone w wyroku z dnia 12.08.2014r. sygn. akt: II SA/Wr 381/14 stanowiącym rozstrzygnięcie zeszłorocznej skargi organu nadzoru na podjęta przez Radę Uchwałę w sprawie programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi w 2014r. W orzeczeniu tym Sąd wskazał, iż nie podziela stanowiska organu nadzoru, iż błędnie została wskazana Straż Miejska jako podmiot wykonujący określone zadania w ramach realizacji programu. Zarzut naruszenia przepisów tj. art. 10a ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 7 ustawy o ochronie zwierząt w zapisie 10 ust. 1 załącznika do Uchwały, tj. wskazanie gospodarstwa rolnego, do którego będą kierowane bezdomne zwierzęta gospodarskie z terenu Gminy, pomimo tak użytego sformułowania nie oznacza, iż uchwała podlega stwierdzeniu nieważności. Mając na uwadze powyższe niniejsza skarga jest w pełni uzasadniona. PRZEWODNICZĄCY RADY MIEJSKIEJ w Polanicy-Zdroju Roman Szymański Załączniki : - odpis skargi; - uchwała w sprawie skierowania skargi do sądu administracyjnego na rozstrzygnięcie nadzorcze. Otrzymują : - Wojewoda Dolnośląski x 2; - a/a x 1 str. 10