Symbol Płomienia Milowice.

Płomień - Milowice

Symbol Płomienia Milowice.

Długie i bogate są tradycje sportowe Milowic. Na miejscowych łączkach i placach kopano piłkę już przed I wojną światową. W latach dwudziestych futbol stawał się coraz bardziej popularny. Chłopcy, którzy nie znaleźli w rodzinnych stronach warunków potrzebnych do podnoszenia swoich kwalifikacji, przeszli do Czeladzkiego Klubu Sportowego. Entuzjaści sportu w Milowicach chcąc zatrzymać uzdolnioną sportowo młodzież, postanowili założyć klub sportowy. W 1906 roku w Milowicach powstał pierwszy klub sportowy (piłkarski) KS Milowice. W 1930 roku dzięki sympatykom sportu zgromadzonym w zakładowej straży pożarnej kopalni Milowice powstał prawdziwy klub sportowy posiadający zarząd i statut klubu. Funkcję prezesa klubu powierzono komendantowi Szybkowskiemu, a dla upamiętnienia swojej inicjatywy nadano klubowi nazwę Płomień. Wzdłuż skarpy przy nie istniejącym już szybie Jakubek rozciągał się plac nadający się na boisko. Tutaj zawodnicy zaczęli zapamiętale ćwiczyć a później rozgrywać mecze. W 1932 roku, zgłosili się do rozgrywek o mistrzostwo klasy C i szybko awansowali, najpierw do klasy B, a niedługo potem do klasy A. II wojna światowa przerwała działalność klubu. Boisko Płomienia zajęli pracujący w kopalni Milowice jeńcy angielscy. Im wolno było uprawiać sport i rozgrywać mecze. Dopiero pod koniec mrocznej okupacji, kiedy hitlerowcy znajdowali się już w generalnym odwrocie, podjęto kilka nieśmiałych prób wyjścia z piłką na okoliczne łączki.

Klub Sportowy Milowice powstał w 1906 roku.

Pierwsze boisko sportowe w Milowicach.

W 1930 roku doszło do stworzenia sekcji piłki nożnej i sekcji koszykówki, przy kopalni Milowice. W białych koszulkach koszykarze.

Od lewej stoją Stanisław Przystalski i Zygmunt Szewczyk (obaj koszykarze), Zygfryd Kiegler, Mirosław Zieliński (zginął w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu w czasie okupacji), Eryk Mendrys, Józef Szewczyk, Marian Zajczyk, oraz koszykarze: Piotr Korpak i Marian Zioła: klęczą Tadeusz Pilarski, Eugeniusz Brzeski i Stanisław Kubasik: siedzą Antoni Przystalski, Antoni Brzeski i Czesław Świder. Zdjęcie z 1930 roku.

Do oficjalnych rozgrywek w klasie C piłkarze dopuszczeni zostali w 1931 roku. Od tego czasu drużyna zaczęła rozgrywać spotkania w kostiumach o barwach klubowych.

W 1932 r. piłkarze Płomienia awansują do klasy B. Współtwórcą tego sukcesu był zespół w składzie: Alojzy Specjał, Kazimierz Ślimak, Antoni Brzeski, Piotr Typer, Czesław Świder, Edward Kołodziej, Wincenty Mróz, Roman Kita, Mirosław Zieliński, Telesfor Bartoś, Roman Maciążek, Antoni Przystalski, Józef Szewczyk. Ponadto w meczach rozgrywanych w tym sezonie udział brali także: Stanisław Kubasik, Eugeniusz Brzeski, Tadeusz Pilarski, Marian Kaczor, Kazimierz Kegler, Erwin Mendrys, Zygfryd Kegler, Marian Zajczyk.

W 1945 roku sportowcy Płomienia odzyskali swoje boisko. Nie mieli jednak niczego więcej. Przedwojenny dorobek klubu został całkowicie zniszczony. Nie było także drużyny. Jej członkowie zostali rozproszeni na wiele stron, a niektórym nie było dane doczekać wyzwolenia. Działacze Milowic nie poddali się jednak i przystąpili do wytężonej i ofiarnej pracy odbudowując klub, boisko i drużynę piłkarską. Wkrótce udało się zmontować drużynę, którą w 1946 roku zgłoszono do rozgrywek klasy B. W tym miejscu godzi się zwrócić uwagę na następujący fakt. Otóż w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu piłkarze Milowic występowali pod firmą Robotniczego Klubu Sportowego Górnik Milowice. Trwało to jednak niezbyt długo. Wrócili szybko do poprzedniej nazwy, której pozostali wierni przez około 50 lat.

Po II wojnie światowej klub zmienił nazwę na KS Górnik.

Przez szereg lat po wyzwoleniu Płomień był klubem jednosekcyjnym. Milowiczanie koncentrowali swoją uwagę wyłącznie na piłce nożnej. Dopiero w 1955/56 zainteresowali się innymi dyscyplinami sportu, konkretnie boksem i gimnastyką akrobatyczną. Obydwie sekcje wystartowały całkiem udanie jednak Płomień nie był wstanie zająć się na dłuższą metę dobrze zapowiadającymi się bokserami i gimnastykami. Toteż wkrótce przerodził się z powrotem w klub wyłącznie piłkarski. Skoncentrowanie wszystkich sił i środków na piłce nożnej opłaciło się. W 1957 roku drużyna wywalczyła awans do ligi okręgowej. Płomień radził sobie nadspodziewanie dobrze, w 1958 roku zajął czwartą lokatę w końcowej tabeli. W rok później zakończył zmagania dokładnie na tej samej pozycji, zaś w 1960 roku dostarczył swoim sympatykom najwięcej powodów do zadowolenia sięgnął po tytuł wicemistrza grupy. Skład ówczesnej drużyny, będącej prawdziwym postrachem wszystkich przeciwników to: Jerzy Święch, Kazimierz Kocjan, Tadeusz Brzeski, Antoni Wower, Stanisław Słaboszewski, Aleksander Szczypa, Aleksander Gawroński,, Mieczysław Woźniak, Ryszard Głowacki, Janusz Piętak, Jerzy Osuch i Włodzimierz Wower. Po tym wyczynie nigdy w piłce nożnej nie osiągnięto już takich sukcesów.

Oto twórcy wielkiego sukcesu, awansu do ligi okręgowej: Stanisław Adamczyk, Tadeusz Brzeski, Antoni Wower, Jerzy Zajczyk, Walerian Szczypa, Józef Pietras, Jan Łęcki, Włodzimierz Wower, Ryszard Kopacki, Janusz Piętak, Ryszard Głowacki Aleksander Gawroński, Mieczysław Wożniak oraz trener Wyżgoł.

Płomień-Milowice (kierownik drużyny J. Zdebel, stoją od lewej: R. Kopacki, P. Sztajnberg, J. Pietras,T. Brzeski, W. Wower, A. Gawroński, klęczą: Z. Suchta, Z. Bąkowicz, A. Wower, siedzą: G. Andrysek, S. Adamczyk, p. Kuś)

Płomień drużyna młodzików.

Gawroński, Szczypa, Zajczyk, Piętak, Kopacki, Głowacki, Wower, Brzeski, Pietras, Miłek, Woźniak.

Od lewej: Słaboszewski, Uznański i Brzeski.

Płomień Milowice. Kuchmacz, Czapla, Głowacki, Kopacki, Gawroński, Szczypa, klęczą: Osuch, Słaboszewski, Święch, Bargieła, Piętak.

Stoją od lewej: Trener Wyżgoł, Szczypa, Kopacki, Olszewski, Pietras, A. Wower, W. Wower, Derej, Woźniak, Łącki, kierownik drużyny Nosol, klęczą: Zajczyk, Brzeski, Chojnacki, bramkarze: Czajęcki, Adamczyk.

Od lewej: Pietras, Miłek, Brzeski, Piętak, Zajczyk, Kopacki, A. Wower, W. Wower, Gawroński, Woźniak, Kaptur. Rok 1958.

Mecz Płomień Raków. Rok 1958.

Mecz Płomień Raków.

Płomień Raków. Rok 1958.

Stoją od lewej: Osuch, kierownik drużyny Jarzyna, trener Siech, Szczypa, A. Wower, W. Wower, Czajęcki, Głowacki, Piętak, Gawroński, siedzą: Brzeski, Kocjan, Święch, Kopacki, Słaboszewski. Rok 1962.

Pierwszy z lewej: Gawroński, Wiejacha, Brzeski, Bargieła, Korwel, Piętak, Gawroński, Sienkiewicz, Osiecki, Kuchmacz, trener Machnik, prezes klubu Hermanowski kucają: Janecki, Słaboszewski, Święch, Wilk, Ociepka, Woźniak.

Zdobywcy Pucharu przechodniego Spartakiady Zakładowej w latach 1968 1970. (Stoją od lewej: Długasiewicz, Wójcik, Kozłowski, Kuchmacz, Kowalski, Brzeski, Osiecki, kucają: Woźniak, Wower, Gawroński, bramkarz, Wawro, Buczyński).

Zdobywcy Pucharu Przechodniego Spartakiady Zakładowej.

Od lewej: Głowacki, Święch, Brzeski, Kocyjan, Piętak, Gawroński, Szczypa, A. Wower, W. Wower, Woźniak, Słaboszewski.

Legitymacja członka GKS Płomień Milowice.

Kibice Płomienia.

Działacze Płomienia Milowice. (p.fajer, p.wower, p.jędrzejczyk).

Chociaż Milowice były zawsze piłkarskie i na tym polu mogą się poszczycić najbogatszymi tradycjami, to już w roku 1961 została uruchomiona sekcja siatkówki mężczyzn. Z braku własnego boiska siatkarze początkowo trenują w Sali gimnastycznej szkoły podstawowej nr 12 w Milowicach. Różne kłopoty organizacyjne powodują wycofanie drużyny z rozgrywek, ale w 1964 sekcja zostaje reaktywowana i od tej pory osiąga coraz lepsze wyniki. W 1964 roku powstaje także zespół siatkówki kobiet. Rozwój dyscyplin sportowych spowodował konieczność wybudowania obiektów sportowych. Przełomowy pod tym względem był rok 1959, kiedy to zrodziła się myśl urządzenia stadionu. Przebudowano płytę boiska, obsiano ją trawą i zaczęto budować trybuny, które już w 1962 roku mogły pomieścić 10 tysięcy kibiców. Poza tym wybudowano na stadionie trójtorową bieżnię. Wspomniany obiekt nie zaspokoił jednak ambicji Samorządu Robotniczego kopalni, jak i zarządu klubu. W 1966 rozpoczęto budowę hali sportowej i boiska treningowego usytuowanego opodal. W 1968 roku hala zostaje otwarta.

Nowo wybudowana hala sportowa. Rok 1968.

Wnętrze nowej hali sportowej.

Odnowione boisko piłkarskie, z wybudowanymi trybunami.

W sezonie 1975/76 zespół siatkówki męskiej GKS Płomień Milowice zdobywa tytuł wicemistrza Polski. Na olimpiadzie w Montrealu Polska zdobywa złoty medal, Płomień reprezentują: R. Bosek, W. Sadalski, W. Gawłowski, Z. Zarzycki. W roku 1976 zespół pierwszy raz startuje w rozgrywkach Pucharu Europy Zdobywców Pucharu. Mimo,że w rozgrywkach tych nie powiodło się, to jednak już w roku następnym, siatkarze zdobywają w pięknym stylu tytuł Mistrza Polski. Tak utytułowani startują w rozgrywkach Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, wygrywając dostają awans do Turnieju finałowego w Brazylii. Tam zwyciężają zapewniając sobie I miejsce w turnieju i puchar PEMK na rok 1978. To najcenniejsze trofeum zdobywają w składzie: W. Gawłowski, R. Bosek, W. Sadalski, L. Molenda, J. Kasprzyk, J, Malinowski, J. Rogowicz, W. Wspaniały, J. Piątek, Pawlik, Kmera, oraz I trener A. Skiba, II trener A. Hawranek. Rok 1979 przynosi siatkarzom Płomienia drugi tytuł Mistrza Polski oraz ponowny start w PEMK, gdzie zajmują III miejsce. Na olimpiadzie w Moskwie GKS Płomień reprezentują R. Bosek, W, Gawłowski, L. Molenda. W 1985/86 po raz pierwszy w historii klubu zespół zdobywa Puchar Polski.

Wśród licznych trofeów zgromadzonych przez poszczególne sekcje Płomienia znajduje się także zdobyty w pięknym stylu Puchar Europy Mistrzów Krajowych. 1977-1978

Za zasługi w krzewieniu sportu i osiągane przez zawodników Płomienia wyniki społeczeństwo i władze miasta ufundowały klubowi w 1975 r. sztandar.

Zdobywcy pucharu PEMK. Stoją od lewej: trener Hawranek, Wspaniały, Sadalski, Malinowski, Piątek, Gawłowski, kucają: Kasprzyk, Pawlik, Molenda, Bosek, Rogowicz.

Płomień Milowice, Mistrz Polski.

W kadrze olimpijskiej w Montrealu wystąpili reprezentanci Płomienia Milowice : W. Gawłowski, W. Sadalski, Z. Zarzycki, R. Bosek.

Złoci medaliści Olimpiady w Montrealu w 1976 roku. Od prawej: Bosek, Zarzycki, Sadalski, Gawłowski.

Rok 1980. Na olimpiadzie w Moskwie Płomień reprezentowali Bosek, Gawłowski i Molenda.

Fałowski, Kapka, Kardas,?, Jarzyna, Szopa, Sobieraj, Osmala, Kraszkiewicz, Błachnio, Jasiński.

Mecze siatkówki mężczyzn.

Mecz siatkówki.

W 1972 roku zespół siatkówki kobiet awansuje do I ligi. Dobra atmosfera w zespole i przynosząca nadspodziewane wyniki praca szkoleniowa trenera, pani Krystyny Czajkowskiej - Rawskiej pozwala zespołowi w pięknym stylu zdobyć Mistrzostwo Polski. W roku 1975 panie zdobywają drugi tytuł Mistrza Polski. Trzeci tytuł Mistrza Polski panie zdobywają w 1979 roku po odmłodzeniu zespołu. Tytuł zobowiązuje, to też zespół piłki siatkowej kobiet prezentując doskonałą formę zdobywa szereg pucharów w turniejach krajowych i zagranicznych. Sezon 1979/ 1980 przynosi kolejny sukces zespołowi, który po raz czwarty zdobywa Mistrza Polski. Piąty tytuł Mistrza Polski zdobywają panie w 1981 po odejściu z drużyny B. Modnickiej i trenerki K. Czajkowskiej Rawskiej. W 1988/89 panie walczą o Mistrzostwo Polski, ostatecznie zdobywając wicemistrzostwo.

Mistrz Polski w 1972/1973.

Mistrzynie Polski w roku 1975 rok.

Trzeci tytuł Mistrza Polski. Rok 1979.

Mistrzynie Polski.

Mistrzynie Polski w 1980 roku.

Mecze siatkówki kobiet.

Dziewczyny Płomienia w trakcie meczu.

Rok 1982.

Mecze Mistrzyń Polski wypełniały po brzegi halę sportową GKS Płomień.

W szerokim wachlarzu dyscyplin uprawianych w Płomieniu, należy też wymienić sekcję turystyki motorowej powstałej w 1965 roku.

Prezentację wykonały Magdalena, Zuzanna i Joanna Bąk W prezentacji wykorzystane zostały materiały z albumu założonego przez Zofię i Tadeusza Brzeskich.

Wszystkich mieszkańców Milowic, posiadających stare zdjęcia Płomienia zapraszamy do współpracy. Zdjęcia z dokładnym opisem proszę przesyłać na adres asiabak0@vp.pl