Scenariusz przedstawienia o objawieniach fatimskich: Fatima 2017 r. Termin: 31 maja 2017 r. (środa) Łucja Agnieszka Muzyka Hiacynta Marysia Rodzik Franciszek Dominik Muzyka s. Łucja Anna Romaniuk Anioł Antek Joński (scena I) Mama Łucji Agata Jońska (scena II) Mama Hiacynty i Franciszka Katarzyna Muzyka (scena II) Burmistrz (komunista I) Andrzej Ochal (scena IV) Komunista II pan Rodzik (scena IV) Więźniowie pan Rola, Piotr Joński, pan Muzyka (scena IV) Biedne dzieci Zuzia Jońska, Gabrysia i Karol Muzyka, (Tosia Opolska, Rozalia Charczuk) (scena III) Owieczki maluchy (od 2-4 lat): (Karolinka i Weronika Charczuk), Łucja i Ania Rodzik, Ewa Torbicz, Wojtek Skałecki, Tobiasz Winiarski.(scena II,III,V) Ludzie ze wsi Anna Skałecka, Katarzyna Rodzik, Marta Torbicz, Marcelina Winiarska, Anna Chruścik, Anna Szymczyk, Emilia Łabęcka, Weronika Majkowska, (sceny III i V) Żołnierz Radek Łaziuk (scena V) Starsze dzieci Alicja Torbicz, Piotr Ochal, Karol Chruścik (scena III) Maryja (głos) Agnieszka Beszłej Dominik Rola granie na skrzypcach Scena I Zjawienia się Anioła Muzyka s. Łucja: Nazywam się Łucja dos Santos, jestem siostrą zakonną zgromadzenia karmelitanek bosych. Pragnę opowiedzieć Wam historie objawień Matki Bożej, które przeżyłam razem z Błogosławionymi Hiacyntą i Franciszkiem. Jest rok 1917. Władzę w Portugalii przejęła masoneria. Rządzący postanowili zniszczyć Kościół katolicki. Rozpoczęło się okrutne prześladowanie Kościoła. Nowa, walcząca z Bogiem władza ogłosiła, że katolicyzm jest największym wrogiem ludzkości i dlatego chciała jak najszybciej unicestwić wszystkie przejawy wiary chrześcijańskiej.
Ja, Hiacynta i Franciszek mieszkaliśmy w małej wiosce Ajustrel należącej do parafii fatimskiej. Pierwsze zjawienie się Anioła: Miejsce: wioska, dzieci się bawią, ktoś coś naprawia itp. Nagle na scenę wchodzi Anioł (muzyka) Dzieci gdy ujrzą Anioła, klękają i składają ręce do modlitwy. Anioł: Nie bójcie się. Jestem Aniołem Pokoju. Módlcie się ze mną: O mój Boże, wierzę w Ciebie/, wielbię Cię, ufam Tobie i kocham Cię/. Błagam Cię o przebaczenie dla tych,/ którzy nie wierzą w Ciebie,/ nie wielbią Cię,/ nie ufają Tobie i nie kochają Cię/. (dzieci powtarzają modlitwę Anioła) Anioł: Módlcie się tak. Serce Jezusa i Maryi uważnie słuchają waszych próśb. Anioł znika. Dzieci przez chwile klęczą w bezruchu, oczy mają wzniesione do nieba, ręce złożone do modlitwy. Potem dzieci wychodzą za scenę. s. Łucja: Żadne z nas nie zamierzało mówić o tym zjawieniu, ale zachować je w tajemnicy. Taka postawa sama się narzucała. Było to tak dogłębne, że nie było łatwo powiedzieć o tym choćby słowa. Zjawienie to zrobiło na nas większe wrażenie, chyba dlatego, że było pierwsze. Drugie zjawienie się Anioła: Dzieci bawią się przy studni, znowu Anioł wychodzi zza sceny (muzyka) Anioł: Co robicie? Módlcie się! Módlcie się dużo! Przenajświętsze Serce Jezusa i Maryi chcą okazać przez was miłosierdzie. Ofiarowujcie nieustanne modlitwy i umartwienia Najświętszemu. Łucja: Jak mamy się umartwiać? Anioł: Z wszystkiego, co możecie, zróbcie ofiarę Bogu jako akt zadośćuczynienia za grzechy, którym jest obrażany, i jako uproszenie nawrócenia grzeszników. W ten sposób sprowadzicie pokój na waszą Ojczyznę. Jestem Aniołem Stróżem Portugalii. Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z pokora i poddaniem cierpienia, które Bóg wam ześle. Anioł znika. Dzieci przez chwile klęczą w bezruchu, oczy mają wzniesione do nieba, ręce złożone do modlitwy. Potem dzieci wychodzą za scenę. s. Łucja: Te słowa Anioła wyryły się w naszych umysłach jak światło, które pozwoliło nam zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha, jak chciałby być kochany. Pozwoliło nam również pojąć wartość umartwienia, jak ono Bogu jest miłe i jak dzięki niemu nawracają się grzesznicy.
Trzecie zjawienie się Anioła: Dzieci przychodzą w to samo miejsce przy studni, zaczynają się modlić: O mój Boże, wierzę w Ciebie/, wielbię Cię, ufam Tobie i kocham Cię/. Błagam Cię o przebaczenie dla tych,/ którzy nie wierzą w Ciebie,/ nie wielbią Cię,/ nie ufają Tobie i nie kochają Cię/, mają wzniesione oczy do góry, złożone ręce do modlitwy. Anioł wychodzi na scenę trzymając w ręku kielich i hostie, hostie daje Łucji, następnie przekazuje kielich Hiacyncie i Franciszkowi i mówi: Anioł: Przyjmijcie Ciało i pijcie Krew Jezusa Chrystusa straszliwie znieważanego przez niewdzięcznych ludzi. Wynagradzajcie zbrodnie ludzi i pocieszajcie waszego Boga. Anioł kłania się/ schyla się i znika. s. Łucja: Natchnieni nadprzyrodzona siłą, która nas ogarniała, naśladowaliśmy Anioła, to znaczy uklękliśmy czołobitnie jak on i powtarzaliśmy modlitwy, które on odmawiał. Siła obecności Boga była tak intensywna, że niemal zupełnie nas pochłaniała i unicestwiała. Wydawała się pozbawiać nas używania cielesnych zmysłów przez długi czas. Spokój i szczęście, które odczuwaliśmy, były bardzo wielkie, ale tylko wewnętrzne, całkowicie skupiające duszę w Bogu. Scena II 13 maj 1917 r. Muzyka s. Łucja: W chwili objawień Najświętszej Maryi Panny Franciszek i Hiacynta mieli po dziewięć i siedem lat, ja miałam dziesięć lat. Matka Boża ukazywała się nam na krzewie zwanym ilex, będącym odmianą dębu, mierzącym nieco ponad metr wysokości. Franciszek widział Maryję Pannę, lecz Jej nie słyszał. Hiacynta Ją widziała i słyszała. Ja natomiast widziałam, słyszałam i rozmawiałam z Nią. Objawienia miały miejsce około południa. Miejsce: pastwisko, dzieci wychodzą na scenę, za nimi idą owieczki-które przechodzą zza kurtynę, dzieci wracają i w pewnym momencie widzą światło padające na scenę i słyszą głos: Matka Boża: Nie bójcie się, nie zrobię wam nic złego. Łucja: Skąd Pani jest? Matka Boża: Jestem z nieba. Łucja: A czego Pani ode mnie chce?
Matka Boża: Przyszłam was prosić, abyście przychodzili tu przez sześć kolejnych miesięcy, trzynastego dnia, o tej samej godzinie. Potem powiem wam, kim jestem i czego chcę. Następnie powrócę tu jeszcze siódmy raz. Łucja: A ja też pójdę do nieba? Matka Boża: Tak, pójdziesz. Łucja: A Hiacynta? Matka Boża: Także. Łucja: A Franciszek? Matka Boża: Również, ale musi jeszcze odmówić wiele różańców. Matka Boża: Czy chcecie ofiarować się Bogu, aby znosić wszystkie cierpienia, które On zechce na was zesłać, jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany, oraz jako wyproszenie nawrócenia grzeszników? Łucja: Tak, chcemy. Matka Boża: A więc będziecie musieli wiele wycierpieć. Ale łaska Boża będzie waszą pociechą. Światło pada na dzieci, które klęczą i mówią wspólnie Łucja, Hiacynta i Franciszek: O Trójco Przenajświętsza, uwielbiam Cię. Mój Boże, kocham Cię w Najświętszym Sakramencie. s. Łucja: Matka Boża rozchyliła po raz pierwszy dłonie przekazując nam światło bardzo intensywne, jakby odblask wychodzący z Jej dłoni, które przenikając przez nasze piersi do najgłębszych zakątków duszy, że widzieliśmy siebie w Bogu, który był tym światłem, wyraźniej niż w najlepszym z luster. Matka Boża: Odmawiajcie różaniec codziennie, abyście wyprosili pokój dla świata i koniec wojny. Światło powoli gaśnie. Dzieci stoją wzniesionymi oczami i złożonymi rękami do modlitwy potem wchodzą za scenę. Dzieci wracają po owieczki. s. Łucja: Wcześniej niż zwykle, zapędziliśmy owce do Aljustrel. Kiedy tam szliśmy, powiedziałam kuzynom, że lepiej nie wspominać o owej Damie z niebios Ale patrząc na Hiacyntę, zwątpiłam, czy uda się utrzymać to w sekrecie. Siedmiolatka wprost promieniała. Czyżby nie była w stanie zataić swej radości? Tego miałam dowiedzieć się następnego ranka. Muzyka Miejsce: wioska Scena w domu Hiacynty i Franciszka: Hiacynta mówi rodzicom o objawieniu Matki Bożej.
Hiacynta podbiega do swojej mamy i mówi: Hiacynta: Mamo, mamusiu widzieliśmy Najświętsza Panienkę i ona powiedziała że pójdę do nieba. Mama Hiacynty: Oj co ty opowiadasz. Hiacynta: To prawda, Franciszek i Łucja też Ją widzieli. Uwierz mi, mamo! Mama kieruje pytanie do Franciszka: Mama: To prawda co opowiada Hiacynta? Widzieliście Matkę Boską? Franciszek: Tak, to prawda, musimy codziennie odmawiać różaniec, Najświętsza Panienka tego pragnie. Każdy powinien odmawiać. Scena w domu Łucji: Mama Łucji przyciąga za rękę Łucję, prowadząc na środek sceny i mówi: Mama Łucji - Maria Rosa: Łucjo, powiedz co widziałaś wczorajszego dnia kiedy poszłaś paść owce? Łucja: Widziałam Piękną Panią, która przybyła z nieba prosiła abyśmy przyjęli cierpienia, jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi obrażany jest Jej Syn. Mama Łucji: Łucjo!!! Nauczyłam was mówić prawdę, a ty przysparzasz mi tyle zgryzoty. Wiesz co teraz ludzie będą mówić, będą się z nas wyśmiewać. Musisz przyznać się że skłamałaś. Idziemy do księdza! Powiesz mu prawdę! Mama Łucji zaciąga Łucję na drugą stronę sceny. Hiacynta i Franciszek stoją na scenie i widzą w oddali Łucję która się do nich zbliża, Łucja płacze. Franciszek: Widzisz Hiacynto, to wszystko twoja wina. Po coś to powiedziała? Hiacynta: Źle zrobiłam, ale ja już nigdy więcej nikomu nic nie powiem. Składa ręce, prosząc o wybaczenie. Dzieci wychodzą. s. Łucja: Do końca maja musiałam znosić w domu sarkazm i groźby. Największy ból sprawiało mi stanowisko matki. Moja mama Maria Rosa źle znosiła plotki i drwiny sąsiadów. Scena III Kolejne objawienia Muzyka Scenka gdy grupka starszych dzieci wyśmiewają się z Łucji kiedy przechodzi obok. Starsza dziewczynka(alicja Torbicz): Spójrz, to idzie ta kłamczucha.
Starszy chłopiec(piotr Ochal): Moja mama mówiła, że takim dzieciom jak wy Matka Boża by się nie ukazała. Wszystko sobie zmyśliłaś. Starsza dziewczynka(alicja): Może owce usłyszałaś. Starszy chłopiec(piotrek): Meeeee! Meeee! Móóóódlcie się (naśladując owce) Wspólnie zaczynają się śmiać. Łucja wybiega. 13 czerwca Dzieci wychodzą na scenę, za nimi idą owieczki-które przechodzą zza kurtyny, na druga stronę sceny i owieczki chowają się za kurtynę, dzieci wracają i w pewnym momencie widzą światło padające na scenę i słyszą głos: Łucja: Czego Pani sobie życzy ode mnie? Matka Boża: Chcę, żebyście przyszli tutaj dnia 13 przyszłego miesiąca, żebyście codziennie odmawiali różaniec i nauczyli się czytać. Później wam powiem, czego chcę. Łucja: Proszę o uzdrowienie pewnego chorego. Matka Boża: Jeżeli się nawróci, wyzdrowieje w ciągu roku. Łucja: Chciałabym prosić, żeby nas Pani zabrała do nieba. Matka Boża: Tak! Hiacyntę i Franciszka zabiorę niedługo. Ty jednak tu zostaniesz przez jakiś czas. Jezus chce się posłużyć tobą, aby ludzie mnie poznali i pokochali. Chciałby ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Łucja: Zostanę tu sama? Matka Boża: Nie, moja córko! Cierpisz bardzo? Nie trać odwagi. Nigdy cię nie opuszczę, moje Niepokalane Serce będzie twoją ucieczką i drogą, która cię zaprowadzi do Boga. s. Łucja: W tej chwili, gdy wypowiadała te ostatnie słowa, otworzyła swoje dłonie i przekazała nam powtórnie odblask tego niezmiernego światła. W nim widzieliśmy się jak gdyby pogrążeni w Bogu. Hiacynta i Franciszek wydawali się stać w tej części światła, które wznosiło się do nieba, a ja w tej, które się rozprzestrzeniało na ziemię. Przed prawą dłonią Matki Boskiej znajdowało się Serce, otoczone cierniami, które wydawały się je przebijać. Zrozumieliśmy, że było to Niepokalane Serce Maryi, znieważane przez grzechy ludzkości, które pragnęło zadośćuczynienia. Światło powoli gaśnie. Dzieci wychodzą na scenę i widzą biedne dzieci. Hiacynta podbiega do nich i daje im posiłek. Hiacynta: Dajmy tym biedakom nasz posiłek, za nawrócenie grzeszników. Biedne dzieci: Obrigado, obrigada! Dziękujemy!
13 lipca: Dzieci wychodzą na scenę, za nimi wychodzą ludzie, prosząc dzieci o modlitwę: Anna Skałecka: Proście o uzdrowienie mojego syna. (z Łukaszem za rękę). Marta Torbicz/Katarzyna Rodzik: Proszę o szczęśliwy rozwiązanie dla mnie/nas. Tłum ludzi klęczy. Łucja: Czego sobie Pani ode mnie życzy? Matka Boża: Chcę, żebyście przyszli tutaj 13 przyszłego miesiąca, żebyście nadal codziennie odmawiali różaniec na cześć Matki Boskiej Różańcowej, dla uproszenia pokoju na świecie i o zakończenie wojny, bo tylko Ona może te łaski uzyskać. Łucja: Chciałabym prosić, żeby Pani nam powiedziała, kim jest i uczyniła cud, żeby wszyscy uwierzyli, że nam się Pani ukazuje. Matka Boża: Przychodźcie tutaj w dalszym ciągu co miesiąc! W październiku powiem, kim jestem i czego chcę, i uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Ofiarujcie się za grzeszników i mówcie często, zwłaszcza gdy będziecie ponosić ofiary: O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie, za nawrócenie grzeszników i za zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi. Stop-klatka, gasną na scenie światła, punktowe światło na dzieci, muzyka z napięciem. s. Łucja: Przy tych ostatnich słowach rozłożyła znowu ręce jak w dwóch poprzednich miesiącach. Promień światła zdawał się przenikać ziemię i zobaczyliśmy jakby morze ognia, a w tym ogniu zanurzeni byli diabli i dusze w ludzkich postaciach podobne do przezroczystych, rozżarzonych węgli, które pływały w tym ogniu. Postacie te były wyrzucane z wielką siłą wysoko wewnątrz płomieni i spadały ze wszystkich stron jak iskry podczas wielkiego pożaru, lekkie jak puch, bez ciężaru i równowagi wśród przeraźliwych krzyków, wycia i bólu rozpaczy wywołujących dreszcz zgrozy. Diabli odróżniali się od ludzi swą okropną i wstrętną postacią, podobną do wzbudzających strach nieznanych jakichś zwierząt, jednocześnie przezroczystych jak rozżarzone węgle. (światła, migające-czerwono, czarne, muzyka z napięciem) Matka Boża: Widzieliście piekło, do którego idą dusze biednych grzeszników. Żeby je ratować, Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Jeżeli się zrobi to, co wam powiem, wielu przed piekłem zostanie uratowanych i nastanie pokój na świecie. Kiedy odmawiacie różaniec, mówcie po każdej tajemnicy: O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, a szczególnie te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia. Chwila ciszy.
Łucja: Pani nie życzy sobie ode mnie niczego więcej? Matka Boża: Nie, dzisiaj już nie chcę od ciebie niczego więcej. Kurtyna się zamyka. Scena IV U burmistrza i w więzieniu s. Łucja: 13 sierpnia, w dniu, w którym miało mieć miejsce czwarte objawienie, nie mogliśmy się udać do Cova da Iria, ponieważ zostaliśmy uwięzieni przez zarządcę Ourém, który chciał wyrwać naszą tajemnicę siłą. Pod groźbą strasznych tortur zarządca starał się wymusić na nas zeznania, że nie ma żadnych objawień. Rozmowa burmistrza z komunistą II przed kurtyną (zmiana scenografii): Burmistrz: Co mają znaczyć te nielegalne zgromadzenia na polach? Te opowieści budzą zamęt w głowach całego narodu. Musimy zastraszyć ludność, aby nie dochodziło do zgromadzeń! Burmistrz: Usuniemy wszystko, co kojarzy się z religią, rozumiesz?! Dlatego zająłem się tymi objawieniami i zaraz się dowiem o ich tajemnicy. Scena rozmowy burmistrza z dziećmi w więzieniu: Burmistrz: Co znaczy ta cała historia o objawieniach? Wszyscy w Fatimie wierzą w te głupstwa? Nie wypuszczę was, dopóki nie powiecie mi tego co chce wiedzieć. Dzieci milczą. Burmistrz: Chce znać waszą tajemnice! Łucja: Nie możemy nic powiedzieć, Panienka zabroniła nam wyjawiać tajemnicy. Burmistrz: Macie to wszystko odwołać! I odwołacie, rozumiecie? Burmistrz wychodzi, dzieci siadają po chwili zostają wprowadzeni inny więźniowie. Po chwili Hiacynta zaczyna płakać. Franciszek podchodzi do niej i obejmuje ją: Franciszek: Nie płacz ofiarujmy to Jezusowi za grzeszników. Potem odchodzi kilka kroków na scenę podnosi oczy i rączki do nieba, i zaczyna mówić modlitwę: O mój Jezu, to z miłości ku Tobie i za nawrócenie grzeszników. Hiacynta: Również za Ojca Świętego i jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi. Chwila ciszy. Franciszek: Nasza Pani była z pewnością bardzo smutna, że nie przybyliśmy i więcej nam się nie ukaże, a ja się cieszyłem na spotkania z Nią. Może zmówimy modlitwę. Dzieci klękają.
Franciszek podchodzi i mówi do jednego z więźniów: Franciszek: Do modlitwy trzeba zdjąć czapkę. Więzień zdejmuje czapkę. Wspólnie z innymi więźniami, zaczynają się modlić klęcząc: Zdrowaś Maryjo... Po skończonej modlitwie, Hiacynta zaczyna płakać. Łucja: Hiacynto, nie chcesz złożyć tej ofiary Panu Jezusowi? Hiacynta: Chcę, ale myślę o mojej mamie i płacze mimo woli. Więzień(pan Rola): Czemu płaczesz? Hiacynta: Ciągle myślę o mojej mamie i tęsknie za nią. Więzień: Powiedz mi co wy tańczycie w waszych stronach? Jeden z więźniów zaczyna grać. Więzień zaczyna tańczyć z Hiacyntą. Muzyka. Zasłania się kurtyna. s. Łucja: Ów niewierny zarządca Qurem uświadomił sobie, że przegrał. 15 sierpnia odwiózł nas do Aljustrel i zostawił na stopniach probostwa. Scena V Ostatnie objawienie i cud słońca Kurtyna się odsłania, dzieci podążają za owieczkami, przeprowadzają je na drugą stronę sceny, potem wracają. Pojawia się światło. Łucja: Czego Pani sobie życzy ode mnie? Matka Boża: Chcę, abyście nadal przychodzili do Cova da Iria 13 i odmawiali codziennie różaniec. W ostatnim miesiącu uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Łucja: Co mamy robić z pieniędzmi, które ludzie zostawiają w Cova da Iria? Matka Boża: Zróbcie dwa przenośne ołtarzyki. Jeden będziesz nosiła ty z Hiacynta i dwie inne dziewczynki ubrane na biało, drugi niech nosi Franciszek i trzech chłopczyków. Pieniądze, które ofiarują na te ołtarzyki, są przeznaczone na święto Matki Boskiej Różańcowej, a reszta na budowę kaplicy, która ma tutaj powstać. Łucja: Chciałam prosić o uleczenie kilku chorych.
Matka Boża: Tak, niektórych uleczę wciągu roku. Módlcie, módlcie się wiele, czyńcie ofiary za grzeszników, bo wiele dusz idzie na wieczne potępienie, bo nie mają nikogo, kto by się za nie ofiarował i modlił. Dzieci odchodzą, światło gaśnie. s. Łucja: Dnia 13 września, rankiem, musielśmyi przedrzeć się przez setki ludzi, by dotrzeć do miejsca objawień. Dzieci wychodzą na scenę, na scenie tłum ludzi którzy klęczą, padają przed dziećmi, prosząc o modlitwę, dotykają ich za ręce, dzieci musza ich omijać. Ludzie wołają: Ania Szymczyk: Proście Matkę Boską, żeby mi wyleczyła mego syna kalekę. Anna Chruścik: Niech wyleczy moje zbolałe nogi. Źołnierz: Menina, menina, dziewczynko! Moja żona jest bardzo chora, a mnie powołali do wojska. Niech Virgem Maria uprosi nam łaskę. (trzymając za rączki Hiacyntę). Po chwili pojawia się światło Matka Boża: Odmawiajcie w dalszym ciągu różaniec, żeby uprosić koniec wojny. W październiku przybędzie również Nasz Pan, Matka Boża Bolesna i z Góry Karmelu, św. Józef z Dzieciątkiem Jezus, żeby pobłogosławić świat. Bóg jest zadowolony z waszych serc i ofiar. Łucja: Polecono mi, żebym Panią prosiła o wiele rzeczy: o uzdrowienie pewnego chorego i jednego głuchoniemego. Matka Boża: Tak, kilku uzdrowię, innych nie. W październiku uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Światło gaśnie. Stop-klatka. Cud słońca Muzyka Efekty świetlne Tłum ludzi klęczy i się modli. Na scenę dochodzą reszta ludzi, zaczynają odmawiać różaniec. Łucja: Czego Pani sobie ode mnie życzy?
Matka Boża: Chcę ci powiedzieć, żeby zbudowano tu na moją cześć kaplicę. Jestem Matką Boską Różańcową. Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać różaniec. Wojna się skończy i żołnierze powrócą wkrótce do domu. Łucja: Ja miałam Panią prosić o wiele rzeczy: czy zechciałaby Pani uzdrowić kilku chorych i nawrócić kilku grzeszników i wiele więcej. Matka Boża: Jednych tak, innych nie. Muszą się poprawić i niech proszą o przebaczenie swoich grzechów. Matka Boża: Niech ludzie już dłużej nie obrażają Boga grzechami, już i tak został bardzo obrażony. s. Łucja: Rozchylając dłonie, Najświętsza Maryja Panna zaczęła odbijać się w słońcu, podczas gdy unosiła się, odbicie jej światła cały czas padało na słońce. Łucja: Spójrzcie! Wskazuje na słońce s. Łucja: Chmury się rozpierzchły odsłaniając słonce które wyglądało jak ogromny srebrny dysk. Lśniło tak intensywnie jak jeszcze nigdy lecz jego blask nie oślepiał. Ta ogromna kula zaczęła jakby tańczyć. Słońce było jakby gigantycznym ognistym kołem kręcącym się szybko. Światło to odbijało się na ziemi, na drzewach i krzewach, a także na twarzach ludzi i na ich ubraniach, przyjmując świetliste różnobarwne odcienie. Wszystko to trwało to około dziesięciu minut. Na końcu słońce wspięło się znów wijącym się ruchem do punktu, z którego zaczęło opadać, na nowo przyjmując swój spokojny wygląd i odzyskując zwykła jasność swego światła. Po tym jak Najświętsza Maryja Panna znikła w bezmiarze nieboskłonu, po stronie słońca zobaczyliśmy św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus i Naszą Dobrą Panią ubraną w bieli, w płaszczu niebieskim. Zdawało się, że św. Józef z Dzieciątkiem błogosławi świat ruchami ręki na kształt krzyża. Krótko potem ta wizja znikła i zobaczyliśmy Pana Jezusa z Matką Najświętszą. Miałam wrażenie, że jest to Matka Boska Bolesna. Pan Jezus wydawał się błogosławić świat w ten sposób jak św. Józef. Znikło i to widzenie i zdaje się, że jeszcze widziałam Matkę Boską Karmelitańską. Muzyka Końcowa scena Na scenę wychodzi Maryja. Maryja bierze za ręce Franciszka i Hiacyntę i prowadzi ich na górę (tam czeka na nich Jezus) Potem wraca i trzyma Łucje za rękę.
Akt zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi. Śpiew: Niepokalane Serce Maryi.