ROK 2017 ROKIEM JOSEPHA CONRADA - KORZENIOWSKIEGO marszałka JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO brata ALBERTA błogosławionego HONORATA KOŹMIŃSKIEGO generała TADEUSZA KOŚCIUSZKI rzeki Wisły
BŁOGOSŁAWIONY HONORAT KOŹMIŃSKI PATRONEM 2017 ROKU 100.ROCZNICA ŚMIERCI Honorat Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej Jedenastoletni Wacław został umieszczony w gimnazjum w Płocku. Jednak mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu rodzinnego Wacław stracił wiarę i zaparł się Boga. W kwietniu 1846 r. został aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej z oskarżeniem o spisku przeciw carowi. Po ciężkim śledztwie połączonym z torturami fizycznymi i moralnymi zachorował na tyfus i był bliski śmierci. Po zmaganiach z chorobą, a także z Bogiem i samym sobą, 15 sierpnia 1846 r., w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Wacław przeżył nawrócenie i zaczął powracać do zdrowia. Po wyjściu na wolność, 20 kwietnia, Wacław odbył spowiedź generalną z całego życia i zaczął prowadzić surowe, ascetyczne życie. Pełen wdzięczności Bogu za otrzymany dar wiary jako dziewiętnastoletni młodzieniec 8 grudnia 1848 r. wstąpił do franciszkańskiego Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Warszawie. Święcenia ojciec Honorat przyjął w kościele św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Pierwszą Mszę św. odprawił Koźmiński w dzień Nowego Roku 1853. Podczas pobytu w zakroczymskim klasztorze ojciec Honorat widział, że tradycyjne formy życia zakonnego nie miały szans istnienia. Zrodził i urzeczywistnił nową wizję życia ukrytego przed światem. Ostatnie lata Błogosławionego były drogą cierpienia, wzgardy i zapomnienia. Wciągnięty podstępnie w ideologię ruchu mariawickiego w 1907 r. odsunięty został przez biskupów polskich od zarządzania założonymi zgromadzeniami. Zmarł 16 grudnia 1916 r. przeżywszy 86 lat, a w kapłaństwie 64. Błogosławiony Honorat Koźmiński, kapucyn, który - jak zaznacza uchwała - całym swoim życiem dowiódł, że wartości, którymi się kierował i działania, jakie podejmował służyć miały drugiemu człowiekowi, a zwłaszcza temu najbiedniejszemu, najbardziej potrzebującemu - jego rozwojowi zarówno duchowemu, jak i społecznemu. "Rozwojowi tak istotnemu, zwłaszcza w trudnych latach niewoli narodowej i niezbędnemu dla podtrzymania, za wszelką cenę, polskiej wspólnoty narodowej, zarówno w sferze duchowej, jak i materialnej" - głosi uchwała.
JOSEP CONRAD KORZENIOWSKI PATRON 2017ROKU 160-LECIE URODZIN PISARZA Joseph Conrad (wł. Józef Korzeniowski) urodził się 3 grudnia 1857 roku w Berdyczowie na Ukrainie. Był synem kresowego szlachcica i literata. W dzieciństwie został wraz z rodziną zesłany w głąb Rosji. Po śmierci matki wraz z ojcem pojechał najpierw do Lwowa, a potem do Krakowa. Gdy umiera jego ojciec, opiekę nad nim przejmuje wuj. Podjął naukę w gimnazjum, ale go nie ukończył. W 1874 roku opuszcza Polskę i wyjeżdża do Francji, aby zdobyć zawód marynarza. Z czasem zaciągnął się jako marynarz na statek angielski. Pływał m.in. na Daleki Wschód i do Australii. W 1886 roku uzyskał stopień kapitana i obywatelstwo brytyjskie. Z powodu choroby musiał porzucić pływanie. Osiadł na lądzie i poświecił się pracy pisarskiej. Jego debiutancką powieścią było "Szaleństwo Almayera", które ukazało się w 1895 roku. Rok później ożenił się z Jessie Georgie i zamieszkał na stałe na południu Anglii. Krytycy wysoko oceniali jego powieści i nowele, ale nie cieszyły się one powodzeniem wśród odbiorców. Joseph Conrad podejmował w swojej twórczości ważne zagadnienia moralne, problemy odwagi i poświecenia się dla drugiego człowieka oraz skomplikowane problemy uwikłania człowieka w zło. Znana jest conradowska hierarchia wartości, na czele której stoi wierność i honor oraz poczucie obowiązku. Najbardziej znane utwory Conrada to: "Szaleństwo Almayera", "Murzyn z załogi Narcyza", "Lord Jim", "Jądro ciemności" i "Tajfun".
JÓZEF PIŁSUDSKI PATRON 2017 ROKU 150 ROCZNICA URODZIN MŁODOŚĆ Urodził się w Zułowie (dzisiejsza Litwa). Na studiach medycznych związany z organizacjami niepodległościowymi i rewolucyjnymi. W 1887 roku aresztowany pod zarzutem udziału w przygotowanym zamachu na cara Rosji i zesłany na Syberię. Po powrocie do Wilna (1892) został aktywnym działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej. PRYWATNIE Nie przywiązywał wagi do wygód, zasypiał późno, zawsze z pistoletem przy łóżku, miał ogromne poczucie humoru (lubił żarty także na swój temat). Był znany z ciętego języka. Nie ukończył żadnej szkoły wojskowej. Był dwukrotnie żonaty, miał dwie córki. Umarł na raka. Ciało Piłsudskiego spoczywa na Wawelu, zaś serce w grobie jego matki na wileńskim cmentarzu. ORGANIZACJE MILITARNE, I WOJNA ŚWIATOWA Szansę na odzyskanie niepodległości Piłsudski widział w radykalnych akcjach politycznych i zbrojnych. Był jednym z liderów Organizacji Bojowej PPS rozbudowanej struktury militarnej, przeprowadzającej akcje dywersyjne, zamachy, a także napady na rosyjskie pociągi pocztowe. Po wybuchu I Wojny Światowej zorganizował Pierwszą Kampanię Kadrową, a później Legiony Polskie, które stanowiły odrębną formację w Armii Austro Węgierskiej NACZELNIK PAŃSTWA Po odzyskaniu niepodległości Piłsudski został Naczelnikiem Państwa. Borykał się nie tylko z licznymi przeciwnikami politycznymi. W młodym państwie, zlepionym z trzech zaborów, było wiele problemów narodowych i społecznych. W roku 1920 doszedł wielki problem zewnętrzny wojna z Rosją Radziecką. Piłsudski jako Naczelny Wódz, pokonując Armię Czerwoną w Bitwie Warszawskiej (znanej jako cud nad Wisłą ) W okresie okupacji niemieckiej i kilkudziesięciu lat władzy sowieckiej nad Polską marszałek Józef Piłsudski stał się symbolem nieugiętej walki o niepodległość oraz przykładem dla kolejnych pokoleń polskich patriotów" - napisano w uchwale sejmowej.
200. ROCZNICA ŚMIERCI TADEUSZA KOŚCIUSZKI - Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej ogólnonarodowego powstania, zwanego insurekcją kościuszkowską, polskiego i amerykańskiego generała, "niezłomnego bojownika w walkach o niepodległość" BOHATER STANÓW ZJEDNOCZONYCH Po ukończeniu warszawskiej Szkoły Rycerskiej studiował inżynierię wojskową na Akademii Wojskowej w Paryżu. W 1776 roku wyjechał do Ameryki, aby wziąć udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zasłynął tam jako budowniczy fortyfikacji wojskowych, uzyskał tytuł generała i prestiżowy Order Cyncynatów. Na rozkaz prezydenta Jerzego Waszyngtona zaprojektował twierdzę West Point siedzibę Akademii Wojskowej USA. BOHATER POLSKI Po powrocie do Polski w 1787 roku otrzymał nominację na generała wojsk koronnych. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej w 1792 roku, później opracował koncepcję organizacji powstania narodowego. W marcu 1794 roku, na rynku krakowskim, złożył narodowi uroczystą przysięgę i objął formalnie przywództwo insurekcji. Niebawem jego armia zwyciężyła w bitwie pod Racławicami. Podczas bitwy pod Maciejowicami został ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli, z której został zwolniony po dwóch latach. Zmarł w Szwajcarii. Odznaczony Orderem Orła Białego. PAMIĘĆ W 1818 roku, ciało Tadeusz Kościuszki zostało sprowadzone do Polski i złożone w krypcie na Wawelu. Jego serce spoczywa w urnie na Zamku Królewskim w Warszawie. Na cześć Naczelnika usypano kopce w Krakowie, Olkuszu i Połańcu. Kościuszko ma 12 pomników w Polsce i 6 w USA (w tym w Waszyngtonie w pobliży Białego Domu). Jego imieniem nazwany jest najwyższy szczyt górski w Australii, hrabstwo w stanie Indiana i miasteczko w stanie Missisipi w USA, liczne szkoły, uczelnie, statki, Wyższa Szkoła Oficerska we Wrocławiu.
130. ROCZNICA PRZYWDZIANIA HABITU PRZEZ ADAMA CHMIELOWSKIEGO, ŚW. BRATA ALBERTA Św. brat Albert Chmielowski - Adam Chmielowski - urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomi koło Krakowa. Był najstarszym z trójki dzieci Wojciecha i Józefy. Jako osiemnastoletni student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. W przegranej bitwie pod Mełchowem został ranny, w wyniku czego amputowano mu nogę. Po wydostaniu się z niewoli, wyjechał do Francji. W 1864 r. rozpoczął studia malarskie w Paryżu. Po amnestii w 1865 r. przyjechał do Warszawy, gdzie również studiował malarstwo, które później kontynuował w Gandawie i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (1869-1874).Po powrocie do kraju w 1874 r. tworzył dzieła, w których coraz częściej pojawiała się tematyka religijna. Malarstwo Chmielowskiego charakteryzowało się prostotą środków, naturalnością i nastrojowością. Oprócz tematyki religijnej malował również realistyczne obrazy. W latach 80-tych powstał jego słynny obraz "Ecce Homo". Adam Chmielowski wstąpił jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat i wyjechał na Podole do swojego brata Stanisława. Tam związał się z tercjarzami św. Franciszka i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 r. wrócił do Krakowa, gdzie poświęcił się służbie bezdomnym i opuszczonym. W 1887 r. za zgodą Albina kard. Dunajewskiego przywdział habit, a rok później złożył śluby zakonne, przyjmując imię Albert i dając początek nowej rodzinie zakonnej. Założył zgromadzenia: Braci Albertynów (1888 r.) i Sióstr Albertynek (1891 r.), które oparte zostały na regule św. Franciszka z Asyżu. Brat Albert zajmował się biednymi i bezdomnymi. Ogrzewalnie miejskie dla bezdomnych przemieniał w przytuliska. Nie dysponując środkami materialnymi kwestował na utrzymanie ubogich. Oddając się z biegiem czasu coraz pełniej posłudze ubogim rezygnował stopniowo z malowania obrazów. Służbę na rzecz bezdomnych i nędzarzy uważał za formę kultu Męki Pańskiej. Zakładał domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym organizując dla nich pracę. Słynne są słowa Brata Alberta, że "trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież, bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia". Schorowany brat Albert, "brat opuchlaków" jak go nazywano, zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Polonia Restituta za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej. Wyniesienia Brata Alberta do chwały ołtarzy, zarówno beatyfikacji (1983 r. w Krakowie), jak i kanonizacji (12 listopada 1989 r. w Rzymie) dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II. Relikwie Świętego znajdują się w Sanktuarium Świętego Brata Alberta Ecce Homo w Krakowie.
550 rocznica pierwszego wolnego flisu na Wiśle. Rok Rzeki Wisły ma uczcić 550. rocznicę pierwszego wolnego flisu na Wiśle. Jak zapisano w uchwale "Sejm RP oddaje hołd pokoleniom rodaków, którzy dzięki Wiśle i w oparciu o nią budowali tożsamość i potęgę państwa polskiego". "Wisła - królowa polskich rzek, będąca symbolem polskości patriotyzmu - to nasze naturalne oraz historyczno-kulturowe dziedzictwo. Ta wyjątkowa rzeka, przez stulecia tak różnorodnie kształtowania przez naturę i ludzi, wymaga obecnie zrównoważonego rozwoju. Jest dla nas wyzwaniem cywilizacyjnym - potrzebuje przemyślanej strategii oraz odważnych, dalekowzrocznych działań" - czytamy w uchwale. 19 października1466 po trzynastoletniej wojnie z Krzyżakami został w Toruniu zawarty pokój, na mocy którego miasta pruskie nad Wisłą aż do jej ujścia w Gdańsku, weszły w skład Rzeczypospolitej jako nowa prowincja, nazwana Prusami Królewskimi, a później znana jako Prusy Polskie. Pierwszy raz w historii cały żeglowny bieg Wisły trafił pod polskie panowanie. I choć dopiero w roku 1496 król Jan Olbracht, w przywilejach piotrkowskich oświadczył, że: Postanowiliśmy, aby żegluga na rzekach Królestwa naszego w górę i w dół z wszelkiego rodzaju towarami była wolna dla wszystkich ludzi jakiegokolwiek stanu, zakazując wszelkie przeszkody i cła., to powszechnie przyjmuje się, ze właśnie rok 1467 był pierwszym rokiem wolnej żeglugi na Wiśle. Rozpoczął się wtedy ponad 300 letni Złoty Okres żeglugi wiślanej. Wolny handel w całym jej dorzeczu był jedną z podstawowych przyczyn powstania ekonomicznej, kulturalnej i militarnej potęgi świata w okresie Polski zygmuntowskiej. Sam eksport zboża Wisłą w ciągu około 70 lat po roku 1490 wzrósł więcej niż dziesięciokrotnie od około 5,5 tys łasztów (prawie 20 tys metrów sześciennych) rocznie do około 66 tys łasztów (ponad 200 tys. metrów sześciennych). Patrząc okiem dzisiejszego ekonomisty: PKB Polski było wyższe, niż obecnie w Chinach A Wisła była najważniejszą rzeką świata. Nie Ren, nie Dunaj albo Orinoko lub Nil