Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 maja 1991 roku uchwalone przez LXX Konferencję Doroczną z późniejszymi zmianami dokonanymi przez LXXV Konferencję Doroczną w dniu 15 czerwca 1996 roku i LXXIX Konferencją Doroczną w dniu 17 czerwca 2000 roku oraz LXXXIX Konferencję Doroczną w dniu 18 czerwca 2010 roku. PREAMBUŁA Widzialny Kościół Jezusa Chrystusa jest zgromadzeniem ludzi wierzących, w którym głoszone jest Słowo Boże i udzielane są prawowicie sakramenty z zachowaniem obrządków zgodnych z nakazami Chrystusa. Takim Kościołem jest Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej, który jest częścią Kościoła powszechnego. Kościół uznaje jako źródło wiary i normę życia chrześcijańskiego Słowo Boże objawione w Piśmie Świętym. Wiarę Kościoła wyrażają starokościelne Wyznania Wiary oraz zasady ewangelicznego chrześcijaństwa określone w metodystycznych Artykułach Wiary. Społeczne nauczanie Kościoła wyrażają Zasady Socjalne i Społeczne Wyznanie Wiary oraz Zasady Ogólne. Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na zasadach światowego odrodzeniowego ruchu metodystycznego, zachowując w sprawach wiary i osobistego doświadczenia zbawienia jedność poglądów z powszechnym Kościołem Metodystycznym o ustroju episkopalno-konferencyjnym. Celem Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej jest zwiastowanie i nauczanie Słowa Bożego, zaspokajanie potrzeb religijnych, doskonalenie duchowe i moralne wiernych. Cele te realizowane są między innymi przez prowadzenie działalności religijnej, charytatywnej, socjalnej i edukacyjnej. I. PRZEPISY OGÓLNE ARTYKUŁ 1. 1. Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej Kościołem, działa na obszarze Państwa Polskiego, zgodnie z Ustawą o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 czerwca 1995 roku (Dz. U. 1995 Nr 97, poz.479). 2. Kościół i jego osoby prawne są kontynuacją parafii i organizacji metodystycznych działających na obecnym terytorium Państwa Polskiego. Kościół ten na przestrzeni lat przyjmował następujące nazwy: Kościół Metodystyczny w RP (Dz.U. nr 46 poz.259 z roku 1946) Kościół Metodystyczny w PRL (decyzja z 25.06.1969 w NK 803/4/3/69) Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Polsce (Dz.U. nr 29 poz. 155 z roku 1989)
Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP (Dz.U. nr 97 poz. 479 z roku 1995) 3. Kościół jest jedynym następcą prawnym innych organizacji i ruchów metodystycznych działających na obecnym terenie Państwa Polskiego, a w szczególności: Biskupiego Kościoła Metodystycznego (Bischoefliche Methodistische Kirche) Społeczności Ewangelickiej (Evangelische Gemeinschaft) spółki akcyjnej Southern Trade S.A. z siedzibą w Warszawie. Towarzystwo Kultura i Oświata z siedzibą w Warszawie. 4. Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. ARTYKUŁ 2 1. Kościół stanowi część składową metodyzmu światowego, rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Utrzymuje, pielęgnuje i rozwija braterskie stosunki z Kościołami metodystycznymi na całym świecie przez wspólnotę modlitwy, wiary, sakramentów i obrządków, wzajemne kontakty wiernych wraz z biskupami, superintendentami, pastorami, teologami oraz wymianę informacji kościelnej i wydawnictw, jak też pomoc wzajemną. 2. Kościół wchodzi w skład Konferencji Generalnej Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego oraz Konferencji Centralnej Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego, do której należy wybór Biskupa. 3. Kościół jest członkiem Światowej Rady Metodystycznej, organizacji konfesyjnej łączącej i reprezentującej Kościoły tradycji metodystycznej i wesleyańskiej całego świata. 4. Kościół utrzymuje, pielęgnuje i rozwija braterskie stosunki z Kościołami Metodystycznymi na całym świecie przez wspólnotę modlitwy, wiary, sakramentów i obrządków, wzajemne kontakty wiernych wraz z biskupami, superintendentami, pastorami, teologami oraz wymianę informacji kościelnej i wydawnictw, jak też pomoc wzajemną. 5. Kościół może należeć do krajowych i międzynarodowych organizacji o charakterze ekumenicznym i międzywyznaniowym. Akces do tych organizacji lub wystąpienie z nich wymaga stosownej uchwały Konferencji Dorocznej. 6. Kościół stosuje się do obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej przepisów prawnych i kieruje się postanowieniami niniejszego Prawa Wewnętrznego. 7. Kościół jako całość oraz jego poszczególne parafie są osobami prawnymi i mogą nabywać majątek ruchomy i nieruchomy, zbywać go i obciążać oraz nim zarządzać (z zastrzeżeniem wynikającym z art. 47. g.). Kościelne instytucje, zakłady i organizacje działają w ramach tych kościelnych osób prawnych, które je powołały. Kościół realizuje swoje cele przez: ARTYKUŁ 2a
1). tworzenie, przekształcanie i znoszenie kościelnych jednostek organizacyjnych, działalność misyjno-ewangelizacyjną; nauczania propagowanie i wydawanie Pisma Świętego; działalność wydawniczą oraz kolportaż literatury chrześcijańskiej; organizowanie konferencji, seminariów, gazdów, obozów, kursów, wycieczek, koncertów, procesji, klubów, organizowanie i publiczne sprawowanie kultu; udzielanie posług religijnych oraz organizowane obrzędów i zgromadzeń religijnych; zarządzanie sprawami kościelnymi według własnych zasad i swobodne wykonywanie władzy duchownej; kształcenie i powoływanie duchownych, w tym organizowanie seminariów teologicznych i szkół biblijnych; prowadzenie inwestycji sakralnych i kościelnych; nabywanie, posiadanie i zbywanie majątku ruchomego i nieruchomego oraz zarządzanie nim; zbieranie ofiar, składek, przyjmowanie darowizn, spadków i innych świadczeń od osób fizycznych i prawnych; wytwarzanie oraz nabywanie przedmiotów i artykułów potrzebnych do celów kultu i praktyk religijnych oraz korzystanie z nich; nauczanie religii, w tym także za pomocą prasy, książek, druków, filmów oraz środków multimedialnych; korzystanie ze środków masowego przekazu; prowadzenie działalności oświatowo-wychowawczej; tworzenie organizacji na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego oraz przeciwdziałania patologiom społecznym i ich skutkom, w tym zakładanie fundacji; prowadzenie działalności charytatywno-opiekuńczej i społecznej; zakładanie, posiadanie i poszerzanie cmentarzy; tworzenie, współtworzenie oraz przystępowanie do krajowych organizacji międzykościelnych; przynależenie do międzynarodowych organizacjach wyznaniowych i międzywyznaniowych oraz utrzymywanie kontaktów zagranicznych w sprawach związanych z realizacją celów Kościoła; prowadzenie opieki duszpasterską nad rodzinami członków Kościoła i sympatykami;
stosowanie innych formy działalności związanych z celami Kościoła i służącymi realizacji tych celów. II. CZŁONKOWIE KOŚCIOŁA ARTYKUŁ 3. 1. Do Kościoła należą osoby wyznania metodystycznego zamieszkałe lub przebywające na terytorium Państwa Polskiego, należące do parafii ewangelicko-metodystycznych. 2. Kościół ma prawo do otaczania opieką duszpasterską ewangelików wyznania metodystycznego narodowości polskiej, przebywających czasowo lub na stałe za granicą, oraz współwyznawców z zagranicy, zamieszkujących lub przebywających na terytorium Państwa Polskiego. ARTYKUŁ 4. Kościół przyjmuje w poczet swych członków osoby, które pragną do niego należeć szukając w nim pomocy w drodze do zbawienia, a w swoim życiu osobistym zachowują zasady moralności chrześcijańskiej. ARTYKUŁ 5. 1. Kto pragnie być przyjęty do Kościoła, składa pisemną deklarację na ręce pastora parafii, w obrębie której ma swoje miejsce zamieszkania. Przyjęcie deklaracji przez pastora jest jednoznaczne z dopuszczeniem kandydata lub katechumena do przyjęcia go w poczet członków Kościoła przez publiczne wyznanie wiary dla ochrzczonych lub przyjęcie chrztu dla katechumenów. 2. Chrzest udzielony wcześniej w innych Kościołach chrześcijańskich, wyznających wiarę w Trójjedynego Boga, jest uznawany w Kościele. 3. Wzór deklaracji oraz szczegółowe warunki i sposób przyjęcia do Kościoła określają wewnętrzne przepisy kościelne. ARTYKUŁ 6. 1. Członkami Kościoła są również małoletni, ochrzczeni w Kościele Ewangelicko- Metodystycznym, albo w innym Kościele chrześcijańskim wyznającym wiarę w Trójjedynego Boga i przyjęci do Kościoła za zgodą swych rodziców lub ustawowego opiekuna. 2. Kościół oczekuje od nich potwierdzenia członkostwa przez świadomy akt wiary. ARTYKUŁ 7. 1. Do powinności członków Kościoła w szczególności należy: a) pielęgnowanie wiary i moralności chrześcijańskiej wynikających z zasad biblijnych, b) utrzymywanie łączności z Kościołem przez czynny udział w życiu macierzystej parafii, w tym uczestnictwo w nabożeństwach i przystępowanie do Wieczerzy Pańskiej, c) dbanie o dobre imię Kościoła,
d) duchowe i materialne wspieranie instytucji Kościoła. 2. Członkowie Kościoła mają w szczególności prawo do: a) wybierania i bycia wybieranym na stanowiska w Kościele określone jego Prawem Wewnętrznym b) opieki duszpasterskiej w zakładach opieki zdrowotnej, domach pomocy społecznej, wojsku i zakładach karnych, c) ubiegania się o odbycie zastępczej służby wojskowej zgodnie z przepisami ustawy o powszechnym obowiązku wojskowym. ARTYKUŁ 8. 1. Każda osoba wyznania metodystycznego posiada przynależność do parafii, w której obrębie ma swoje miejsce zamieszkania. Ze zmianą miejsca zamieszkania traci przynależność dotychczasową i nabywa przynależność do parafii, na której obszarze zamieszkała. 2. W miastach, w których istnieją dwie lub więcej parafii, członek Kościoła może uzyskać przynależność do jednej z nich na podstawie swego wniosku, bez względu na miejsce zamieszkania. ARTYKUŁ 9. 1. Przestaje być członkiem Kościoła ten, kto złoży na ręce pastora swej parafii pisemną deklarację o wystąpieniu z Kościoła lub zostanie z niego usunięty zgodnie z przepisami dyscyplinarnymi niniejszego Prawa. 2. Za małoletniego składają deklarację rodzice lub opiekun ustawowy. ARTYKUŁ 10. Pastor parafii prowadzi spis wiernych przynależnych do parafii oraz księgi metrykalne. III. DUCHOWNI ARTYKUŁ 11. W Kościele Ewangelicko-Metodystycznym w Rzeczypospolitej Polskiej są następujący duchowni: a) diakoni b) prezbiterzy ARTYKUŁ 12. 1. Diakonem może zostać członek Kościoła, który ma co najmniej 21 lat, jest stanu wolnego (nierozwiedziony) lub żyje w związku małżeńskim, ukończy wyższe studia teologiczne, seminarium teologiczne lub inne studia, które Konferencja uzna za równorzędne, został
przyjęty przez Zgromadzenie Duchownych na próbę, w czasie której odbył studium konferencyjne z wynikiem dodatnim i cieszy się nieposzlakowaną opinią. 2. Studium konferencyjne trwa co najmniej dwa lata, nie dłużej jednak niż cztery. Po każdym roku kandydat jest poddawany egzaminowi. 3. Kandydat składa egzaminy przed Radą Wykształcenia Pastorskiego. Jeśli wyniki egzaminu są pozytywne Komisja Kwalifikacji i Święceń Pastorskich bada kwalifikacje moralne kandydata i opiniuje jego podanie o przyjęcie w poczet diakonów. Przedstawionych przez tę Komisję kandydatów zatwierdza Zgromadzenie Duchownych, a ordynacji dokonuje Biskup. ARTYKUŁ 13. Prezbiterem (starszym duchownym) może zostać diakon, który odbył kolejne, dwuletnie studium konferencyjne zakończone po każdym roku egzaminem z pozytywnym wynikiem, złożonym przed Radą Wykształcenia Pastorskiego, otrzymał dodatnią kwalifikację od Komisji Kwalifikacji i Święceń Pastorskich i został zatwierdzony przez Zgromadzenie Duchownych ordynowany przez Biskupa. ARTYKUŁ 14. Prezbiterzy i diakoni używają tytułu ksiądz oraz mają prawo do używania stroju przewidzianego dla duchownych. ARTYKUŁ 15. 1. Cenzus wieku duchownych na stanowiskach kościelnych wynosi 70 lat. Duchowny może przejść w stan spoczynku po ukończeniu 65 roku życia. 2. Duchowny w stanie spoczynku pozostaje członkiem Konferencji Dorocznej, tracąc jedynie bierne prawo wyborcze. Może on nadal wykonywać czynności duszpasterskie i administracyjne w uzgodnieniu z Superintendentem Naczelnym. ARTYKUŁ 16. Diakon i prezbiter jest z urzędu członkiem Konferencji Dorocznej z tym, że diakon jako próbny członek Konferencji nie posiada biernego prawa wyborczego do władz zwierzchnich Kościoła. IV. KAZNODZIEJE MIEJSCOWI I DIAKONISE ARTYKUŁ 17. Konferencja parafialna może członka Kościoła o co najmniej dwuletnim okresie członkostwa, który osiągnął 21 rok lat życia i cieszy się dobrą opinią, wybrać kaznodzieją miejscowym i udzielić mu licencji na jeden rok, z możliwością odnawiania jej co roku. ARTYKUŁ 18. Kaznodzieja miejscowy może prowadzić nabożeństwa, z wyjątkiem komunijnych, wygłaszać kazania i wspomagać pastora w jego służbie. W szczególnych wypadkach może być
wyznaczony do wykonywania obowiązków pastora, bez prawa sprawowania sakramentu Wieczerzy Pańskiej. ARTYKUŁ 19. 1. Diakonisą może zostać niewiasta, która osiągnęła 21 rok lat życia, ma nienaganną opinię i pragnie poświęcić się służbie Panu w Jego Kościele. Jej zadaniem jest pomaganie w pracach misyjnych, charytatywnych, wychowawczych i administracyjnych Kościoła. 2. Kandydatki na diakonise zatwierdza Superintendent Naczelny, po czym poświęca je do służby. ARTYKUŁ 20. Diakonat, kierowany przez powołaną przez Superintendenta Naczelnego Radę Diakonatu, działa na podstawie odrębnego statutu, zatwierdzonego przez Radę Kościoła. V. WŁADZE KOŚCIOŁA ARTYKUŁ 21. Władze Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej stanowią: 1) dla całego Kościoła: a) Konferencja Doroczna, b) Superintendent Naczelny, c) Rada Kościoła. 2) dla parafii: a) Konferencja Parafialna, b) Pastor, c) Rada Parafialna. ARTYKUŁ 22. Władze kościelne posiadają właściwość terytorialną, każda na swoim obszarze. Właściwość rzeczową władz kościelnych określa niniejsze Prawo. Władze kościelne z urzędu przestrzegają swej właściwości. Spory kompetencyjne rozstrzyga najbliższa wspólna władza przełożona, a w jej braku Konferencja Doroczna. ARTYKUŁ 23. 1. Odwołania od decyzji i uchwał władz kościelnych są dopuszczalne drogą instancji aż do Konferencji Dorocznej jeżeli Prawo niniejsze nie stanowi inaczej. 2. Odwołania wnosi się za pośrednictwem instancji, która wydała zaskarżoną decyzję lub uchwałę w ciągu 14 dni od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia. decyzji względnie uchwały.
3. Kolejnymi instancjami odwoławczymi są Konferencja Parafialna i Konferencja Doroczna o ile Prawo niniejsze lub wewnętrzne przepisy kościelne nie stanowią inaczej. Instancją odwoławczą od Rady Parafialnej jest Konferencja Parafialna, a od uchwały i decyzji Rady Kościoła oraz wszystkich organów Konferencji Dorocznej jest Konferencja Doroczna. ARTYKUŁ 24. Postanowienia i uchwały władz kościelnych mogą ważnie być powzięte bez względu na liczbę obecnych, jeżeli zgromadzenie zostało zwołane należycie z zachowaniem wewnętrznych przepisów kościelnych. ARTYKUŁ 25. 1. Postanowienia i uchwały władz kościelnych zapadają zwykłą większością obecnych w głosowaniu jawnym. 2. Wybory odbywają się przez głosowanie tajne, jeżeli choćby jeden z uczestników tego zażąda. V. 1. KONFERENCJA DOROCZNA ARTYKUŁ 26. Najwyższą władzą Kościoła jest Konferencja Doroczna stanowiąca zgromadzenie o charakterze synodalnym. ARTYKUŁ 27. 1. Konferencja Doroczna zbiera się zasadniczo raz w roku. 2. Konferencja Doroczna może być ponadto zwołana w trybie nadzwyczajnym. Członkami Konferencji Dorocznej są: ARTYKUŁ 28. a) wszyscy duchowni (diakoni i prezbiterzy), wchodzący w skład Zgromadzenia Duchownych (art. 16.), b) delegaci świeccy po jednym z każdej parafii. Jeżeli w parafii posługę duszpasterską pełni więcej duchownych ordynowanych, wówczas parafia ta ma prawo do wyboru delegatów świeckich w ilości równej liczbie duchownych, c) osoby przewodniczące stałym Komitetom kościelnym. ARTYKUŁ 29. Uczestnikami obrad Konferencji Dorocznej bez prawa głosu stanowiącego mogą być: a) przedstawiciele zborów filialnych wskazani przez odpowiednich superintendentów okręgowych, b) kaznodzieje miejscowi prowadzący zbory,
c) studenci teologii, d) diakonise, e) świeccy pracownicy Kościoła oraz goście na podstawie zaproszenia przez Superintendenta Naczelnego. ARTYKUŁ 30. Przewodniczącym Konferencji Dorocznej jest Superintendent Naczelny, który wykonuje to przewodnictwo w imieniu Biskupa (art. 41.). Wiceprzewodniczącym Konferencji Dorocznej jest Zastępca Superintendenta Naczelnego. ARTYKUŁ 31. Przewodniczący zwołuje sesje Konferencji Dorocznej. Termin i miejsce sesji Konferencji Dorocznej wyznacza w porozumieniu z Biskupem Konferencja Doroczna na poprzedniej sesji. ARTYKUŁ 32. Superintendent Naczelny, po konsultacji z Radą Kościoła, powołuje organy pomocnicze Konferencji Dorocznej i wyznacza ich członków. ARTYKUŁ 33. Organy pomocnicze Konferencji Dorocznej stanowią Komisje i Rady: a) Kwalifikacji i Święceń Pastorskich, b) Rada Wykształcenia Pastorskiego, c) Mandatowa, d) Wychowania Chrześcijańskiego, e) Młodzieży, f) Kobiet, g) Ewangelizacji i Misji, h) Ofiarności i Utrzymania Kościoła, i) Badawczo-Sądowa, j) Rezolucji, k) Rada Diakonatu, oraz inne Komisje i Rady, jakie Rada Kościoła bądź Konferencja Doroczna uznają za potrzebne.
ARTYKUŁ 34. Mandaty członków Konferencji Dorocznej trwają 1 rok i wygasają przed rozpoczęciem następnej sesji. ARTYKUŁ 35. Konferencja Doroczna przed otwarciem sesji sprawdza przez Komisję Mandatową uprawnienia swych członków. Konferencja Doroczna wybiera co 6 lat: ARTYKUŁ 36. a) Superintendenta Naczelnego spośród prezbiterów, w głosowaniu tajnym, bez nominacji i bez wcześniejszego wyznaczania kandydatur; b) Sekretarza Konferencji i jego zastępcę; c) trzyosobową Komisję Rewizyjną. ARTYKUŁ 37. Konferencja Doroczna zatwierdza na wniosek Superintendenta Naczelnego jego Zastępcę oraz członków Rady Kościoła nie pochodzących z nominacji (art. 45. c.). ARTYKUŁ 38. Sekretarz Konferencji i jego zastępca prowadzą protokół oraz kompletują dokumentację Konferencji Dorocznej. Wspomagają Przewodniczącego w czuwaniu nad zgodnością przebiegu sesji Konferencji i podejmowanych uchwał z Prawem Wewnętrznym i innymi przepisami kościelnymi. ARTYKUŁ 39. Komisja Rewizyjna bada przynajmniej raz do roku przed sesją Konferencji Dorocznej działalność finansowo-gospodarczą Rady Kościoła i jej agend, nie wchodząc jednakże w kompetencje innych kościelnych osób prawnych posiadających własne komisje rewizyjne, oraz składa sprawozdania Konferencji Dorocznej. ARTYKUŁ 40. Do kompetencji Konferencji Dorocznej, oprócz spraw wymienionych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy: a) podejmowanie uchwał w zakresie ogólnych spraw kościelnych oraz uchwalanie ważniejszych przepisów kościelnych, b) ustalenia warunków i sposobu przyjęcia do Kościoła nowych członków, c) podział Kościoła na okręgi, d) piecza nad zachowaniem nauki i podniesieniem życia moralno-religijnego,
e) przyjmowanie i zatwierdzanie sprawozdań duchownych i osób świeckich zajmujących stanowiska urzędowe w Kościele, f) ustalanie zakresu służb Kościoła na przyszłość, g) decydowanie w sprawach finansowych Kościoła, o ile sprawy te nie należą do innych organów Kościoła stosownie do przepisów niniejszego Prawa, h) podejmowanie uchwał w zakresie przystępowania lub występowania Kościoła do krajowych i międzynarodowych organizacji o charakterze ekumenicznym i międzywyznaniowym, i) decydowanie we wszystkich sprawach przedstawionych jej przez Radę Kościoła. V.2. SUPERINTENDENT NACZELNY ARTYKUŁ 41. 1. Superintendent Naczelny działa w Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu Biskupa. Jako Zwierzchnik Kościoła ma prawo używać tytułu biskupa. ARTYKUŁ 42. Superintendent Naczelny reprezentuje Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP wobec Kościołów Metodystycznych za granicą, wobec innych Kościołów i związków religijnych oraz wobec władz państwowych. ARTYKUŁ 43. Do kompetencji Superintendenta Naczelnego, poza uprawnieniami przewidzianymi w innych artykułach niniejszego Prawa, należy: a) przewodniczenie Radzie Kościoła, b) nadzór nad działalnością Kościoła i jego władz oraz organów pomocniczych tychże władz z wyjątkiem Konferencji Dorocznej, c) ogólny nadzór nad wykonaniem uchwał Konferencji Dorocznej, d) czuwanie nad porządkiem nabożeństw i wykonywaniem posług religijnych przez duchownych, e) mianowanie Superintendentów Okręgowych, f) proponowanie do zatwierdzenia Konferencji Dorocznej członków Rady Kościoła, g) w porozumieniu z właściwymi superintendentami okręgowymi wyznaczanie duchownym miejsca ich służby, odwoływanie ich i przenoszenie na inne miejsce lub do innego rodzaju służby, h) w porozumieniu z właściwym superintendentem okręgowym powierzanie kaznodziejom miejscowym prowadzenia wyznaczonych zborów,
i) mianowanie osób odpowiedzialnych za poszczególne działy pracy kościelnej (np. rektor Wyższego Seminarium Teologicznego, dyrektor English Language College Szkoły Języka Angielskiego, redaktorzy czasopism kościelnych itp.) i przyjmowanie od nich sprawozdań, j) zatrudnianie pracowników i zawieranie umów, k) w szczególnych przypadkach delegowanie oficjalnych reprezentantów Kościoła na krajowe i zagraniczne konferencje i zjazdy, l) rozstrzyganie spraw dyscyplinarnych duchownych zawieszonych przez superintendentów okręgowych (art. 64. 4.) oraz stosowanie kar dyscyplinarnych: upomnienie, upomnienie przed Radą Kościoła, zawieszenie do najbliższej sesji Zgromadzenia Duchownych oraz inne uchwalone przez Radę Kościoła. ARTYKUŁ 44. 1. Superintendent Naczelny może niektóre swe uprawnienia przekazać Zastępcy. 2. W razie zawakowania stanowiska Superintendenta Naczelnego lub niemożności bezpośredniego sprawowania przezeń swych obowiązków, zastępuje go we wszystkich jego uprawnieniach Zastępca Superintendenta Naczelnego do czasu wyboru przez Konferencję Doroczną na najbliższej sesji jego następcy lub do czasu ustania przyczyny uniemożliwiającej sprawowanie przez niego obowiązków. 3. W razie niemożności sprawowania obowiązków przez Superintendenta Naczelnego przez czas dłuższy niż 12 miesięcy, na wniosek Rady Kościoła Konferencja dokona wyboru jego następcy przed upływem kadencji V. 3. RADA KOŚCIOŁA ARTYKUŁ 45. 1. W skład Rady Kościoła nie powinno wchodzić więcej niż 7 osób, w tym: a) Superintendent Naczelny i jego Zastępca, b) superintendenci okręgowi, c) członkowie zaproponowani przez Superintendenta Naczelnego i zatwierdzeni przez Konferencję Doroczną. 2. Wszyscy członkowie Rady Kościoła piastują swoje mandaty przez sześć lat. Wyjątek stanowią superintendenci okręgowi odwoływani w czasie trwania kadencji (art. 63. 3.). 3. W razie niemożności wykonywania obowiązków członków Rady Kościoła przed upływem kadencji, ich następcy będą mianowani lub zaproponowani do zatwierdzenia według właściwości na najbliższej sesji Konferencji Dorocznej. ARTYKUŁ 46. 1. Superintendent Naczelny przewodniczy Radzie Kościoła.
2. Zastępca Superintendenta Naczelnego jest Wiceprzewodniczącym Rady Kościoła. 3. Rada Kościoła wybiera spośród swych członków Sekretarza i Skarbnika oraz może wybrać ich zastępców. 4. Superintendent Naczelny, Zastępca Superintendenta Naczelnego, Sekretarz i Skarbnik Rady Kościoła stanowią wespół Prezydium Rady Kościoła. ARTYKUŁ 47. Do kompetencji Rady Kościoła, oprócz spraw wymienionych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy: a) wykonywanie uchwał Konferencji Dorocznej oraz nadzór nad ich wykonaniem, b) ustalanie granic parafii i okręgów, c)erygowanie nowych parafii oraz zmiana statusu dotychczas istniejących, d) reprezentowanie poprzez swe Prezydium (art. 48. 2.; art. 46. 4.) Kościoła jako osoby prawnej w sądzie i poza sądem, wobec władz i osób trzecich we wszystkich czynnościach prawnych, zastrzeżonych dla Kościoła jako całości, e) nabywanie mienia dla Kościoła jako całości, zbywanie i obciążanie go oraz zarządzanie nim, f) udzielanie pełnomocnictw do reprezentowania Kościoła we wszystkich sprawach należących do kompetencji Rady Kościoła, g) wyrażanie zgody na nabycie mienia nieruchomego dla parafii jako osoby prawnej oraz zbycie i obciążenie tego mienia, jak też podejmowanie działalności gospodarczej przez parafie, h) ustalenie przepisów i regulaminów kościelnych nie zastrzeżonych dla Konferencji Dorocznej (art. 40. a.), i) przygotowanie sesji Konferencji Dorocznej (art. 32.), j) wydawanie przepisów o przygotowaniu kandydatów do stanu duchownego i ich egzaminie, k) zatwierdzanie kandydatów na studia teologiczne, l) nadzór nad agendami ogólnokościelnymi np. nad Diakonatem, Wyższym Seminarium Teologicznym, English Language College Szkołą Języka Angielskiego oraz innymi kościelnymi instytucjami wychowawczymi i oświatowymi, wydawnictwami kościelnymi i działalnością w zakresie środków przekazu), m) inicjowanie ogólnopolskiej działalności gospodarczej i nadzór nad nią, a także kontrola parafialnej działalności gospodarczej n) przygotowanie ogólnokościelnego preliminarza budżetowego,
o) delegowanie oficjalnych reprezentantów Kościoła na krajowe i zagraniczne konferencje i zjazdy oraz stałych przedstawicieli do krajowych i międzynarodowych organizacji kościelnych i ekumenicznych, jeśli w Prawie niniejszym nie jest to zastrzeżone dla innych organów kościelnych (art. 43. k.), p) rozstrzyganie sporów i odwołań skierowanych na drodze służbowej w ramach właściwości. ARTYKUŁ 48. 1. Do składania oświadczeń i pokwitowań, zawierania umów, zaciągania zobowiązań (nie wyłączając wekslowych) i udzielania pełnomocnictw w imieniu Kościoła, konieczne jest współdziałanie Superintendenta Naczelnego i jego Zastępcy oraz Sekretarza lub Skarbnika Rady Kościoła. 2. Organem Kościoła jako osoby prawnej jest Rada Kościoła reprezentowana przez swe Prezydium (art. 46. 4.), a organem parafii jako osoby prawnej jest Rada Parafialna reprezentowana przez pastora. V. 4. KONFERENCJA PARAFIALNA ARTYKUŁ 49. 1. Konferencja parafialna powinna być zwoływana nie rzadziej niż raz w roku. 2. Konferencję parafialną zwołuje i prowadzi superintendent okręgowy. W wypadku niemożności sprawowania przewodniczenia, zleca je jednemu z prezbiterów swego okręgu (art. 65.). 3. Czynne i bierne prawo wyborcze przysługuje członkom Kościoła, którzy ukończyli 18 rok życia i spełniają warunki określone w art. 7.1. 4. Wymogi art. 49. 3. nie dotyczą osób wchodzących w skład Konferencji Parafialnej na mocy art. 50. e. f. W skład Konferencji Parafialnej wchodzą: ARTYKUŁ 50. a) przewodniczący Rady Parafialnej(art. 57. 2.a.), b) członkowie Rady Parafialnej, c) duchowni nie będący pastorami innych parafii, a zamieszkali na obszarze parafii, d) kaznodzieje miejscowi, e) przedstawiciele zespołów parafialnych, f) nauczyciele szkoły niedzielnej, g) członkowie Komisji Rewizyjnej,
h) oraz uczestniczyć mogą z czynnym i biernym prawem wyborczym inni członkowie parafii. ARTYKUŁ 51. Do kompetencji Konferencji Parafialnej, oprócz spraw oznaczonych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy: a) przyjmowanie sprawozdania pastora z działalności Rady Parafialnej i informacji o stanie pracy w parafii, b) analizowanie i zatwierdzanie planu prac parafii, przygotowanego przez Radę Parafialną, c) decydowanie o sprawach finansowych parafii, o ile sprawy te nie są zastrzeżone do kompetencji innych władz, d) ogólny nadzór nad parafią w zakresie spraw religijnych i administracyjnych, e) na wniosek pastora zboru zatwierdzanie kaznodziei miejscowych oraz wydawanie im upoważnień do wygłaszania kazań na okres jednego roku (art. 17.; art. 18.), f) wybór kuratora, sekretarza i skarbnika oraz innych członków Rady Parafialnej zgodnie z art. 58. g) wybór na okres jednego roku delegata świeckiego i jego zastępcy na Konferencję Doroczną, spośród członków Kościoła przynależących do parafii, którzy ukończyli 18 rok życia i mający co najmniej dwuletni staż członkowski. h) wybór przewodniczącego i członków Komisji Rewizyjnej parafii w liczbie ustalonej przez Konferencję. ARTYKUŁ 52. Komisja Rewizyjna parafii, wybrana przez Konferencję Parafialną na okres jednego roku (art. 51. h.), bada przynajmniej raz do roku działalność finansową Rady Parafialnej i składa pisemne sprawozdanie Konferencji Parafialnej. ARTYKUŁ 53. Konferencja parafialna dla rozwinięcia pracy religijnej i charytatywnej pomocy braterskiej powołuje zespoły a w szczególności: ewangelizacyjno-misyjny, chóralny, młodzieżowy, pomocy braterskiej, koła modlitewne. V. 5. PASTOR ARTYKUŁ 54. 1. Pastora parafii wyznacza Superintendent Naczelny w porozumieniu z superintendentami okręgowymi spośród duchownych Kościoła. Z reguły wyznaczanie pastorów odbywa się w czasie sesji Konferencji Dorocznej (art. 43. g.). 2. W porozumieniu z właściwym terytorialnie superintendentem okręgowym, Superintendent Naczelny może wyznaczyć na pełniącego obowiązki pastora kaznodzieję miejscowego (art. 43. h.).
3. Superintendent Naczelny może odwołać pastora lub przenieść go do innej parafii. ARTYKUŁ 55. 1. Do zasadniczych obowiązków pastora należy głoszenie Słowa Bożego, udzielanie Sakramentów oraz duchowe kierownictwo parafii 2. Ponadto administruje on parafią, przewodnicząc z urzędu Radzie Parafialnej, którą też reprezentuje na zewnątrz. 3. Prowadzi spis wiernych należących do parafii oraz księgi metrykalne. ARTYKUŁ 56. W razie zawakowania stanowiska pastora lub jego nieobecności, zastępuje go w sprawach administracyjnych kurator. V. 6. RADA PARAFIALNA ARTYKUŁ 57. 1. Zadaniem Rady Parafialnej jest troska o stan duchowy i potrzeby materialne parafii. 2. Rada Parafialna składa się z: a) pastora jako przewodniczącego, b) kuratora, c) sekretarza, d) skarbnika, e) innych członków Rady, w ilości ustalonej przez konferencję parafialną. 3. Osoby wymienione w pkt.2 a-d tworzą Prezydium Rady. ARTYKUŁ 58. Radę Parafialną powołuje Konferencja Parafialna na okres jednego roku z możliwością odnawiania mandatu co roku. ARTYKUŁ 59. Do kompetencji Rady Parafialnej, oprócz spraw wymienionych w innych paragrafach niniejszego Prawa, należy: a) opracowywanie planu pracy parafii i przedkładanie go konferencji parafialnej (art. 51. b.), b) wykonywanie i czuwanie nad realizacją uchwał konferencji parafialnej, c) bieżąca ocena życia parafii,
d) reprezentowanie parafii przez swego przewodniczącego w sądzie i poza sądem, wobec władz i osób trzecich we wszystkich czynnościach prawnych, e) nabywanie mienia dla parafii, obciążanie i zbywanie go oraz zarządzanie nim, z zastrzeżeniem, że nabycie, obciążenie i sprzedaż mienia nieruchomego wymaga uprzedniej zgody Rady Kościoła (art. 47. g.), f) udzielanie pełnomocnictw do reprezentowania parafii we wszystkich sprawach należących do kompetencji Rady Parafialnej, g) powoływanie przewodniczących zespołów parafialnych i nauczycieli szkół niedzielnych, h) podejmowanie uchwał dyscyplinarnych w zakresie przewidzianym niniejszym Prawem. ARTYKUŁ 60. Do składania oświadczeń i pokwitowań, zawierania umów, zaciągania zobowiązań, nie wyłączając wekslowych oraz udzielania pełnomocnictw w imieniu parafii, konieczne jest współdziałanie pastora parafii oraz kuratora lub innego członka prezydium Rady Parafialnej. 1. Kościół stanowi jedną całość. VI. PODZIAŁ ADMINISTRACYJNY ARTYKUŁ 61. 2. Siedzibą władz zwierzchnich Kościoła jest miasto stołeczne Warszawa. 3. Pod względem administracyjnym dzieli się na okręgi terytorialne, obejmujące określoną liczbę parafii, oraz na parafie z których każda obejmuje wyznaczony obszar. Parafia może posiadać jeden lub więcej filiałów. 4. Na obszarach diasporalnych mogą być powoływane i prowadzone placówki misyjne oraz stacje kaznodziejskie (art. 66. 1.). VI.1. OKRĘG KOŚCIELNY ARTYKUŁ 62. 1. Okręg kościelny jest jednostką administracyjną Kościoła, obejmującą pewną liczbę parafii znajdujących się w określonej części kraju, na czele której stoi superintendent okręgowy (art. 61. 3.; art. 40. c.). 2. Celem usprawnienia działalności ewangelizacyjno-duszpasterskiej w obrębie Okręgu mogą być powołane regiony o charakterze ewangelizacyjno-duszpasterskim. 3. Na wniosek Superintendenta Okręgu, Superintendent Naczelny mianuje na okres jednego roku jednego spośród duchownych jako koordynatora regionalnego. ARTYKUŁ 63. 1. Superintendent Naczelny mianuje spośród prezbiterów Superintendentów Okręgowych i przydziela im okręgi na okres 6 lat.
2. Nominacje są ogłaszane podczas wyborczej Konferencji Dorocznej. 3. W szczególnych wypadkach Superintendent Naczelny może odwołać Superintendenta Okręgowego ze stanowiska lub przydzielić mu inny okręg przed upływem sześcioletniego okresu. ARTYKUŁ 64. 1. Działając w imieniu Superintendenta Naczelnego, Superintendent Okręgowy sprawuje nadzór duchowy i administracyjny nad parafiami powierzonego mu okręgu z prawem kontrolowania wszelkiej dokumentacji. 2. Superintendent Okręgowy czuwa nad życiem religijnym i stosunkami kościelnymi, wykonywaniem prac i przepisów kościelnych oraz zarządzeń Superintendenta Naczelnego i Rady Kościoła w swoim okręgu. 3. Dokonuje wizytacji parafii swego okręgu. 4. Sprawuje bezpośredni nadzór nad pastorami parafii swojego okręgu, z prawem w nagłych wypadkach zawieszenia ich w czynnościach, przekazując sprawę do rozstrzygnięcia Superintendentowi Naczelnemu w terminie nie dłuższym niż 30 dni. ARTYKUŁ 65. 1. Superintendent okręgowy zwołuje i przewodniczy konferencjom parafialnym. 2. W razie swej nieobecności może powierzyć przewodniczenie jednemu z prezbiterów swojego okręgu. VI. 2. PARAFIA ARTYKUŁ 66. 1. Parafią jest lokalna społeczność członków Kościoła, czyli zbór, jego filiały oraz placówki misyjne, stanowiąca administracyjną jednostkę kościelną, posiadającą własnego pastora. 2. Parafia może posiadać obiekty sakralne i inne, które podlegają pastorowi parafii, współdziałającemu z Radą Parafialną. 3. Każda parafia Kościoła posiada osobowość prawną. ARTYKUŁ 67. Nowa parafia powstaje zgodnie z obowiązującymi przepisami na podstawie uchwały Kościoła, powziętej na wniosek co najmniej dwudziestu członków Kościoła, zamieszkałych na obszarze erygowanej parafii (art. 47. c.). ARTYKUŁ 68. 1. Parafia przestaje istnieć w wyniku ustania jej działalności, na podstawie uchwały Rady Kościoła powziętej na wniosek właściwego Superintendenta Okręgowego (art. 47. c.). 2. Majątek parafii przechodzi w tym wypadku na własność Kościoła. (art. 89.).
ARTYKUŁ 69. Parafie organizują i sprawują kult publiczny, prowadzą szkoły niedzielne, nauczanie przedkonfirmacyjne, katechezę dzieci, młodzieży i dorosłych oraz duszpasterstwo wojskowe, w zakładach opieki zdrowotnej i karnych. ARTYKUŁ 70. 1. Parafie mogą prowadzić działalność gospodarczą oraz oświatowo-wychowawczą, w tym szkoły i opiekuńczo-wychowawczą (np. świetlice, ośrodki dziecięce i młodzieżowe). 2. Zgodę na prowadzenie działalności gospodarczej wydaje Rada Kościoła (art. 47. g.). ARTYKUŁ 71. 1. Wszystkie parafie wnoszą obowiązkową składkę na rzecz Kościoła. 2. Parafie prowadzące działalność gospodarczą wnoszą dodatkowo obowiązkową składkę na rzecz Kościoła. 3. Wysokość składki ustala Rada Kościoła. VII. ŚLUBY KOŚCIELNE ARTYKUŁ 72. 1. W Kościele Ewangelicko-Metodystycznym udziela się ślubów kościelnych osobom, które zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami państwowymi są stanu wolnego i różnej płci. 2. Związek małżeński zawarty w Kościele wywołuje skutek cywilny. 3. Osobą upoważnioną do przyjmowania oświadczenia woli o zawarciu związku małżeńskiego jest pastor parafii. ARTYKUŁ 73. 1. Zamiar zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilny nupturienci zgłaszają pastorowi parafii co najmniej 1 miesiąc przed terminem jego zawarcia. 2. Do zgłoszenia należy dołączyć zaświadczenie Urzędu Stanu Cywilnego o braku przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego. 3. Duchowny udzielający ślubu odnotowuje akt zawarcia związku małżeńskiego w parafialnym rejestrze zawartych związków małżeńskich. ARTYKUŁ 74 1. Kościelną formułą zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilny jest zgodne oświadczenie woli nupturientów wypowiedziane przed duchownym w obecności świadków.
2. Uroczystą formułą zawarcia związku małżeńskiego są wypowiedziane przez każdego z nupturientów następujące słowa formuły ślubnej: Ja (imię kobiety lub mężczyzny) biorę sobie ciebie za męża/żonę i ślubuję nie opuścić cię ani w dobrym ani w złym, ani w bogactwie ani w ubóstwie, ani w zdrowiu ani w chorobie, ale przyrzekam kochać cię i szanować aż do czasu, kiedy Bogu Najwyższemu upodoba się rozłączyć nas i aż dotąd ślubuję ci wierność. ARTYKUŁ 75. Fakt zawarcia związku małżeńskiego ze skutkiem cywilnym pastor parafii zgłasza w Urzędzie Stanu Cywilnego w terminie do 5 dni. ARTYKUŁ 76. W szczególnych przypadkach dopuszczalne jest zawarcie związku małżeńskiego przed urzędnikiem Urzędu Stanu Cywilnego, a następnie pobłogosławienie go przez duchownego. VIII. INSTYTUCJE I ORGANIZACJE KOŚCIELNE ARTYKUŁ 77. 1. Kościół pojmuje swoje posłannictwo również, jako szeroko rozumianą służbę bliźniemu. Prowadzi działalność misyjną i wydawniczą, utrzymuje bądź tworzy instytucje opiekuńcze, wychowawcze i oświatowe (jak np. English Language College Szkołę Języka Angielskiego i Wyższe Seminarium Teologiczne). 2. Utworzenie nowego instytutu lub zakładu następuje na podstawie uchwały Rady Kościoła, z zachowaniem obowiązujących przepisów państwowych. ARTYKUŁ 78. English Language College Szkoła Języka Angielskiego rozwija działalność oświatową w zakresie nauczania języka angielskiego i w działalności tej kieruje się obowiązującymi przepisami oraz własnym statutem uchwalanym przez Radę Kościoła (art. 47. h. l.). ARTYKUŁ 79. 1.Wyższe Seminarium Teologiczne im. Jana Łaskiego jest wyższą szkołą teologiczna, która kształci kandydatów do służby pastoralnej w Kościele w oparciu o założenia i program zatwierdzony przez Radę Kościoła (art. 47. j. k. l.). 2. Absolwenci Wyższego Seminarium Teologicznego po zdaniu stosownych egzaminów mogą uzyskać tytuł zawodowy licencjata teologii metodystycznej. ARTYKUŁ 80. 1. Kościół może prowadzić odpłatną i nieodpłatną działalność pożytku publicznego, w szczególności w sferze takich zadań publicznych jak: służba charytatywna i pomoc społeczna, w tym pomocy rodzinom i osobom w trudnej sytuacji życiowej oraz wyrównywania szans tych rodzin i osób; ochrona zdrowia;
działanie na rzecz osób niepełnosprawnych; nauka, edukacja, oświata i wychowanie; przeciwdziałanie patologiom społecznym; kultura, sztuka, ochrona dóbr kultury i tradycji; rozwijanie kontaktowi współpracy między społeczeństwami. Działalność pożytku publicznego może być prowadzona w formach wyodrębnionych przez kościelne jednostki organizacyjne oraz fundacje i stowarzyszenia powoływane przez Kościół. Formy realizacji celów Kościoła, o których mowa w artykule 2a i artykule 80.1 i 2, mogą być prowadzone zarówno w obiektach własnych Kościoła jak i poza nimi, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Kościół i kościelne jednostki organizacyjne mogą korzystać ze świadczeń wykonywanych na ich rzecz przez wolontariuszy krajowych i zagranicznych. Warunki świadczeń wykonywanych przez wolontariuszy określają porozumienia między Kościołem lub kościelną jednostką organizacyjną a wolontariuszami oraz powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Inne instytucje opiekuńczo-wychowawcze oraz oświatowe, kulturalno-artystyczne i wydawnicze prowadzone są w oparciu o statuty zatwierdzone przez Radę Kościoła (art. 47.h.l). ARTYKUŁ 81. Działalność gospodarcza Kościoła inicjowana i prowadzona jest przez osoby prawne Kościoła, zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 47. m.). ARTYKUŁ 82. Powoływanie organizacji kościelnych i między kościelnych, których celem jest działalność wynikająca z funkcji Kościoła, następuje w wyniku uchwały Rady Kościoła, w oparciu o zatwierdzony przez nią statut. Superintendent Naczelny mianuje opiekuna duchowego dla tychże organizacji. IX. Ubezpieczenie społeczne i wzajemne duchownych ARTYKUŁ 83. 1. Duchowni podlegają ubezpieczeniu społecznemu w trybie i na zasadach określonych w prawie krajowym. 2. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych Kościół prowadzi Fundusz Socjalny, który w rozumieniu prawnym nie jest działalnością gospodarczą. 3. Fundusz Socjalny działa przy Radzie Kościoła. 4. Statut Funduszu Socjalnego uchwala Konferencja Doroczna na wniosek Rady Kościoła,
ARTYKUŁ 84. 1. Prawo do świadczeń z Funduszu Socjalnego nabywają duchowni i ich najbliższa rodzina, w oparciu o przepisy statutu Funduszu Socjalnego. ARTYKUŁ 85. Środki na działalność Funduszu Socjalnego pochodzą w szczególności z: a) składek duchownych w wysokości ustalonej przez Radę Kościoła, b) wpłaty z Kościoła w wysokości 10% Funduszu Opłat Duszpasterskich, c) ofiar i dotacji zagranicznych i krajowych, d) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych, e) dochodów z imprez i zbiórek publicznych, f) innych dochodów kościelnych osób prawnych, w tym ich działalności gospodarczej. X. MAJĄTEK KOŚCIOŁA ARTYKUŁ 86. Kościół utrzymuje się ze składek i ofiar członków i sympatyków, darowizn i posiadanego majątku oraz wpływów z wyodrębnionych jednostek gospodarczych, które może prowadzić Kościół i jego osoby prawne, jak też z zakładanych przez siebie fundacji i spółek. ARTYKUŁ 87. Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania i rozporządzania swoim majątkiem; z zastrzeżeniem wynikającym z art. 47. g. ARTYKUŁ 88. 1. Kościół korzysta z braterskiej pomocy udzielanej przez współwyznawców z zagranicy oraz innych instytucji i organizacji charytatywnych i ekumenicznych, jak również od osób prywatnych i instytucji. 2. Kościół ma prawo wspierać dzieło misyjne i wspomagać bratnie jednostki kościelne za granicą. ARTYKUŁ 89. W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej jej majątek przechodzi na Kościół jako całość. XI. PRZEPISY DYSCYPLINARNE ARTYKUŁ 90.
Członek parafii podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za wykroczenie przeciwko zasadom moralności chrześcijańskiej i obowiązkom wyznawcy Kościoła Ewangelicko- Metodystycznego. Niewypełnianie tych obowiązków może być podstawą do skreślenia z listy członków ARTYKUŁ 91. Władzą dyscyplinarną dla członka parafii jest Rada Parafialna; władzą dyscyplinarną odwoławczą konferencja parafialna. Orzeczenie tej konferencji jest ostateczne. ARTYKUŁ 92. Kary dyscyplinarne dla członków parafii są następujące: a) upomnienie, b) zawieszenie na okres do 1 roku w czynnym i biernym prawie wyborczym, połączonym z zawieszeniem w pracach na terenie Kościoła, c) wykreślenie z listy członków Kościoła. ARTYKUŁ 93. Duchowny Kościoła podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za naruszenie obowiązków lub uchybienie godności duchownego oraz za wykroczenie przeciwko zasadom moralności chrześcijańskiej. ARTYKUŁ 94. Instancją odwoławczą dla duchownego jest Komisja Badawczo-Sądowa Konferencji Dorocznej (art. 33. i.). ARTYKUŁ 95. Uchwała Komisji Badawczo-Sądowej podlega rozpoznaniu i ostatecznemu rozstrzygnięciu przez Zgromadzenie Duchownych. ARTYKUŁ 96. Kary dyscyplinarne dla duchownego są następujące według kompetencji: a) upomnienie, b) upomnienie przed Radą Kościoła c) kara pieniężna w wysokości ustalonej przez Radę Kościoła, nie wyższej niż 25% Funduszu Opłat Duszpasterskich, d) zawieszenie w czynnościach duchownego na okres do 4 lat, e) skreślenie z listy duchownych. XII. ZMIANA PRAWA WEWNĘTRZNEGO
ARTYKUŁ 97. 1. Wszelkie zmiany niniejszego Prawa mogą być uchwalone jedynie przez Konferencję Doroczną. 2. Przy zmianie Prawa konieczna jest większość 2/3 głosów przy obecności co najmniej 3/4 zarejestrowanych na sesji członków Konferencji, a w tej liczbie co najmniej 2/3 wszystkich duchownych członków Konferencji.