21 września 2016 r. - Środa Suchych Dni Wrześniowych ŚW. MATEUSZA (Apostoła i Ewangelisty) S. Matthei Apostoli et Evangelistae - II classis Commemoratio: Feria Quarta Quattuor Temporum Septembris 21 września 2016 r. -- kolor szat czerwony Środa Suchych Dni Wrześniowych ŚW. MATEUSZA, APOSTOŁA I EWANGELISTY, (2. kl.) Msza wł., Gloria, we wszystkich Mszach 2. modlitwa: Wspomnienie środy Suchych Dni Wrześniowych, Credo, prefacja o Apostołach, Kanon. Ewangeliści Marek i Łukasz nazywają Mateusza najpierw "Lewi, syn Alfeusza", dopiero później z innych miejscach wymieniane jest imię Mateusz. Prawdopodobnie Chrystus powołując Lewiego nadał mu imię Mateusz. Imię to pochodzi z hebrajskiego Mattaj lub Mattanja, co po polsku oznacza "dar Boga". Mateusz był Galilejczykiem. Jego pracą było pobieranie ceł i podatków w Kafarnaum, jednym z większych handlowych miasteczek nad jeziorem Genezaret. W Palestynie pogardzano celnikami właśnie z tego powodu, że ściągali opłaty na rzecz Rzymian. Ich pracę rozumiano jako wysługiwanie się okupantom. Uważano ich za grzeszników i pogan. Z tego środowiska wywodził się Mateusz. Wydaje się, że był nawet kierownikiem i naczelnikiem celników w Galilei. Chociaż celnicy tak często są w Ewangelii nazywani grzesznikami, to jednak Pan Jezus odnosił się do nich życzliwie: odwiedzał ich, nawet z nimi jadał, jednego z nich uczynił bohaterem przypowieści (Łk 18, 9-14). Kiedy Żydzi postawili zarzut: "Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?" - Chrystus wypowiedział znamienne słowa: "Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają... Bo nie przyszedłem powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników". Słowa te przekazał w swojej Ewangelii właśnie św. Mateusz (Mt 9, 12-13). O młodzieńczym życiu Mateusza nie wiemy nic. Spotykamy się z nim po raz pierwszy dopiero w Kafarnaum, kiedy Chrystus zastał go w komorze celnej i powołał na swojego Apostoła. Na wezwanie Chrystusa zostawił wszystko i poszedł za Nim. Nawrócony, zaprosił do swego domu Jezusa, Jego uczniów i swoich przyjaciół: celników i współpracowników. W czasie uczty faryzeusze zarzucili Chrystusowi, że nie przestrzega Prawa. Ten jednak wstawił się za swoimi współbiesiadnikami. Odtąd Mateusz pozostał już w gronie Dwunastu Apostołów. Mateusz przez jakiś czas pozostał w Palestynie. Apostołował wśród nawróconych z judaizmu. Dla nich też przeznaczył napisaną przez siebie księgę Ewangelii. Napisał ją między 50 a 60 rokiem, najprawdopodobniej ok. 55 r. Starał się w niej wykazać, że to właśnie Chrystus jest wyczekiwanym od dawna Mesjaszem, że na Nim potwierdziły się proroctwa i zapowiedzi Starego Testamentu. Najstarsza tradycja kościelna za autora pierwszej Ewangelii zawsze uważała Mateusza. Twierdzą tak m.in. Papiasz, biskup Hierapolis, Klemens Aleksandryjski, Orygenes i Ireneusz. Pierwotnie Ewangelia według św. Mateusza była napisana w języku hebrajskim lub aramejskim; nie wiadomo, kto i kiedy przetłumaczył ją na język grecki. Nie zachowały się żadne ślady oryginału, tylko grecki przekład. Tłumacze pozostawili część słownictwa aramejskiego, chcąc zachować tzw. ipsissima verba Iesu - najbardziej własne słowa Jezusa. Mateusz przekazał wiele szczegółów z życia i nauki Jezusa, których nie znajdziemy w innych Ewangeliach: np. rozbudowany tekst Kazania na Górze, przypowieść o kąkolu, o ukrytym skarbie, o drogocennej perle, o dziesięciu pannach. On jeden podał wydarzenie o pokłonie Magów i rzezi niewiniątek, o ucieczce do Egiptu, a także wizję sądu ostatecznego. (źródło: brewiarz.pl)
2 klasy Szaty czerwone INTROITUS: Usta sprawiedliwego głoszą mądrość i język jego mówi to, co słuszne; prawo jego Boga mieszka w jego sercu. Ps. Nie unoś się z powodu złoczyńców, ani nie zazdrość czyniącym nieprawość. V. Chwała Ojcu. ORATIO: Prosimy Cię, Panie, niech nas wspomagają zasługi św. Mateusza, Apostoła i Ewangelisty, abyśmy za jego wstawiennictwem otrzymali to, czego nie możemy sami uzyskać. Przez Pana. Prosimy Cię, Panie, niech miłosierdzie Twoje uleczy i podtrzyma naszą ułomną naturę: a skoro sama z siebie wyczerpuje się, racz ją łaskawie umocnić. Przez Pana. Ps 36,30-31 Os iusti meditábitur sapiéntiam, et lingua eius loquétur iudícium: lex Dei eius in corde ipsíus. Ps 36,1 Noli æmulári in malignántibus: neque zeláveris faciéntes iniquitátem. V. Glória Patri. Beáti Apóstoli et Evangelístæ Matthaei, Dómine, précibus adiuvémur: ut, quod possibílitas nostra non óbtinet, eius nobis intercessióne donétur. Per Dominum. Misericórdiæ tuæ remédiis, quaesumus, Dómine, fragílitas nostra subsístat: ut, quæ sua conditióne attéritur, tua deméntia reparétur. Per Dominum. LECTIO: Ez 1,10-14 Tradycja upatruje w czterech istotach z wizji Ezechiela symbole Ewangelistów. Ponieważ św. Mateusz rozpoczyna swą Ewangelię rodowodem Chrystusa, symbolem jego jest twarz ludzka. Podobieństwo wyglądu czterech zwierząt: po prawej ich stronie cztery ludzkie oblicza i lwie; cztery zaś oblicza wołu po lewej ich stronie, ponad nimi cztery oblicza orła. Oblicza ich i skrzydła ku górze wyciągnięte: dwa skrzydła każdego łączyły się ze sobą, a dwa okrywały ich ciała. A każde z nich poruszało się na wprost swego oblicza; gdzie był gwałtowny poryw wichru, tamtędy kroczyły, a idąc nie obracały się. A podobieństwo zwierząt: wygląd ich niby węgli ogniem rozżarzonych i jakby wygląd Similitúdo vultus quátuor animálium: fácies hóminis, et fácies leónis a dextris ipsórum quátuor: fácies autem bovis a sinístris ipsórum quátuor, et fácies áquilæ désuper ipsórum quátuor. Fácies eórum et pénnæ eórum exténtæ désuper: duæ pennæ singulórum iungebántur et duæ tegébant córpora eórum: et unumquódque eórum coram fácie sua ambulábat: ubi erat ímpetus spíritus, illuc gradiebántur, nec revertebántur cum am-
pochodni. To było widzenie przebiegające wśród zwierząt: blask ognia, a z ognia wychodząca błyskawica. A zwierzęta szły i wracały na podobieństwo połyskującego ognia. GRADUALE: Błogosławiony mąż, który boi się Pana i wielką radość znajduje w jego nakazach. V. Potomstwo jego będzie potężne na ziemi, dozna błogosławieństwa pokolenie prawych. ALLELUJA: Alleluja, alleluja. V. Ciebie, Panie, wychwala przesławny chór Apostołów. Alleluja. bulárent. Et similitúdo animálium, aspéctus eórum quasi carbónum ignis ardéntium et quasi aspéctus lampadárum. Hæc erat vísio discúrrens in médio animálium, splendor ignis, et de igne fulgur egrédiens. Et animália ibant et revertebántur in similitúdinem fúlguris coruscántis. Ps 111,1-2 Beátus vir, qui timet Dóminum: in mandátis eius cupit nimis. V. Potens in terra erit semen eius: generátio rectórum benedicétur. Alleluia, alleluia. V. Te gloriosus Apostolórum chorus laudat, Dómine. Allelúia. EVANGELIUM: Mt 9,9-13 Onego czasu: Ujrzał Jezus człowieka, imieniem Mateusz, siedzącego przy cle. I rzekł mu: «Pójdź za mną». I powstawszy, poszedł za Nim. I stało się, gdy siedział w domu u stołu, oto wielu celników i grzeszników przyszedłszy siedziało u stołu z Jezusem i uczniami Jego. Co widząc faryzeusze mówili do uczniów Jego: «Czemu to z celnikami i grzesznikami je nauczyciel wasz?» A Jezus, usłyszawszy to, rzekł: «Nie trzeba lekarza zdrowym, ale tym, którzy się źle mają. Idźcie tedy i nauczcie się, co znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Bom nie przyszedł wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników». In illo témpore: Vidit Iesus hóminem sedéntem in telónio, Matthaeum nómine. Et ait illi: Séquere me. Et surgens, secútus est eum. Et factum est, discumbénte eo in domo, ecce, multi publicáni et peccatóres veniéntes discumbébant cum Iesu et discípulis eius. Et vidéntes pharisaei, dicébant discípulis eius: Quare cum publicánis et peccatóribus mánducat Magíster vester? At Iesus áudiens,ait: Non est opus valéntibus médicus, sed male habéntibus. Eúntes autem díscite, quid est: Misericórdiam volo, et non sacrifícium. Non enim veni vocáre iustos, sed peccatóres.
OFFERTORIUM: Panie, włożyłeś mu na głowę koronę z drogich kamieni, błagał Cię o życie, a Tyś go nim obdarzył, alleluja. SECRETA: Prosimy Cię, Panie, niech modlitwy św. Mateusza, Apostoła i Ewangelisty, polecą ofiarę Twojego Kościoła, który czerpie naukę z jego wzniosłej Ewangelii. Przez Pana. Prosimy Cię, Panie, niech ta hostia oczyści nas z grzechów i uświęci dusze i ciała sług Twoich do sprawowania ofiary. Przez Pana. PRAEFATIO DE APOSTOLIS: Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne błagać Cię pokornie, Panie, Pasterzu wiekuisty, abyś nie opuszczał swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów swoich otaczał ją ciągłą opieką. Niech ci zwierzchnicy nią kierują, którym jako namiestnikom swojego dzieła zleciłeś władzę pasterską. Przeto z Aniołami i Archaniołami, z Tronami i Państwami oraz ze wszystkimi hufcami wojska niebieskiego śpiewamy hymn ku Twej chwale, wołając bez końca: COMMUNIO:. Chwała jego jest wielka dzięki Twej pomocy: blask i dostojeństwo na niego włożyłeś, o Panie. Ps 20,4-5 Posuísti, Dómine, in cápite eius corónam de lápide pretióso: vitam pétiit a te, et tribuísti ei, allelúia. Supplicatiónibus beáti Matthaei Apóstoli et Evangelístæ, quaesumus, Dómine, Ecclésiæ tuæ commendétur oblátio: cuius magníficis prædicatiónibus erúditur. Per Dominum. Hæc hóstia, Dómine, quaesumus, emúndet nostra delícta: et ad sacrifícium celebrándum, subditórum tibi córpora mentésque sanctíficet. Per Dominum. Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre: Te, Dómine, supplíciter exoráre, ut gregem tuum, Pastor ætérne, non déseras: sed per beátos Apóstolos tuos contínua protectióne custódias. Ut iísdem rectóribus gubernétur, quos óperis tui vicários eídem contulísti præésse pastóres. Et ídeo cum Angelis et Archángelis, cum Thronis et Dominatiónibus cumque omni milítia coeléstis exércitus hymnum glóriæ tuæ cánimus, sine fine dicéntes: Ps 20,6 Magna est glória eius in salutári tuo: glóriam et magnum dei córem ímpones super eum, Dómine.
POSTCOMMUNIO: Po przyjęciu Sakramentu, błagamy Cię, Panie, za przyczyną św. Mateusza, Twego Apostoła i Ewangelisty, aby ofiara, złożona ku jego chwale, przyniosła nam uzdrowienie. Przez Pana. Spożywając niebieskie dary, pokornie prosimy Cię, Panie, abyśmy dzięki Twojej łasce z godnym usposobieniem przyjęli to, co pozwalasz nam sprawować z uległą wiernością. Przez Pana. Percéptis, Dómine, sacraméntis, beáto Matthaeo Apóstolo tuo et Evangelísta interveniénte, deprecámur: ut, quæ pro eius celebráta sunt glória, nobis profíciant ad medélam. Per Dominum. Suméntes, Dómine, dona coeléstia, supplíciter deprecámur: ut, quæ sédula servitúte, donánte te, gérimus, dignis sénsibus tuo múnere capiámus. Per Dominum.