Scenariusz Musicalu o objawieniach fatimskich: Fatima 2017 r. Postaci: Łucja Hiacynta Franciszek s. Łucja Ania Romaniuk Anioł Antek Joński Rodzice Łucji Rodzice Hiacynty i Franciszka Burmistrz (komunista) pan Piotr Joński Więźniowie Biedne dzieci Owieczki Ludzie ze wsi Starsze dzieci Maryja (głos) Scena I Zjawienia się Anioła s. Łucja: Nazywam się Łucja dos Santos, jestem siostrą zakonną zgromadzenia karmelitanek bosych. Pragnę opowiedzieć Wam historie objawień Matki Bożej, które przeżyłam razem z Błogosławionymi Hiacyntą i Franciszkiem. Jest rok 1917. W Portugalii rozpoczęło się prześladowanie Kościoła Katolickiego, władza chciała zniszczyć religie, usunąć wszystkie przejawy wiary chrześcijańskiej. Ja, Hiacynta i Franciszek mieszkaliśmy w małej wiosce Ajustrel należącej do parafii fatimskiej. Pierwsze zjawienie się Anioła Miejsce: wioska, dzieci się bawią, ktoś coś naprawia itp. nagle na scenę wchodzi Anioł (muzyka) Anioł: Nie bójcie się. Jestem Aniołem Pokoju. Módlcie się ze mną. O mój Boże, wierzę w Ciebie, wielbię Cię, ufam Tobie i kocham Cię. Błagam Cię o przebaczenie dla tych, którzy nie wierzą w Ciebie, nie wielbią Cię, nie ufają Tobie i nie kochają Cię. dzieci powtarzają modlitwę Anioła Anioł: Módlcie się tak. Serce Jezusa i Maryi uważnie słuchają waszych próśb. Anioł znika Dzieci przez chwile stoją w bezruchu, oczy mają wzniesione do nieba, ręce złożone do modlitwy. s. Łucja: Żadne z nas nie zamierzało mówić o tym zjawieniu, ale zachować je w tajemnicy. Taka postawa sama się narzucała. Było to tak dogłębne, że nie było łatwo powiedzieć o tym choćby słowa. Zjawienie to zrobiło na nas większe wrażenie, chyba dlatego, że było pierwsze. Drugie zjawienie się Anioła: dzieci bawią się przy studni, znowu Anioł wychodzi zza sceny (muzyka) Anioł: Co robicie? Módlcie się! Módlcie się dużo! Przenajświętsze Serce Jezusa i Maryi chcą okazać przez was miłosierdzie. Ofiarowujcie nieustanne modlitwy i umartwienia Najświętszemu. Łucja: Jak mamy się umartwiać?
Anioł: Z wszystkiego, co możecie, zróbcie ofiarę Bogu jako akt zadośćuczynienia za grzechy, którym jest obrażany, i jako uproszenie nawrócenia grzeszników. W ten sposób sprowadzicie pokój na waszą Ojczyznę. Jestem Aniołem Stróżem Portugalii. Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z pokora i poddaniem cierpienia, które Bóg wam ześle. Anioł znika. Dzieci przez chwile stoją w bezruchu, oczy mają wzniesione do nieba, ręce złożone do modlitwy s. Łucja: Te słowa Anioła wyryły się w naszych umysłach jak światło, które pozwoliło nam zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha, jak chciałby być kochany. Pozwoliło nam również pojąć wartość umartwienia, jak ono Bogu jest miłe i jak dzięki niemu nawracają się grzesznicy. Trzecie zjawienie się Anioła: dzieci przychodzą w to samo miejsce przy studni, zaczynają się modlić, mają wzniesione oczy do góry, złożone ręce do modlitwy. Anioł wychodzi zza sceny trzymając w ręku kielich i hostię Anioł: Przyjmijcie Ciało i pijcie Krew Jezusa Chrystusa straszliwie znieważanego przez niewdzięcznych ludzi. Wynagradzajcie zbrodnie ludzi i pocieszajcie waszego Boga. Anioł kłania się/ schyla się i znika. s. Łucja: Natchnieni nadprzyrodzona siłą, która nas ogarniała, naśladowaliśmy Anioła, to znaczy uklękliśmy czołobitnie jak on i powtarzaliśmy modlitwy, które on odmawiał. Siła obecności Boga była tak intensywna, że niemal zupełnie nas pochłaniała i unicestwiała. Wydawała się pozbawiać nas używania cielesnych zmysłów przez długi czas. Spokój i szczęście, które odczuwaliśmy, były bardzo wielkie, ale tylko wewnętrzne, całkowicie skupiające duszę w Bogu. Scena II 13 maj 1917 r. s. Łucja: W chwili objawień Najświętszej Maryi Panny ja, Franciszek i Hiacynta mieli po dziesięć, dziewięć i siedem lat. Matka Boża ukazywała się im na krzewie zwanym ilex, będącym odmianą dębu, mierzącym nieco ponad metr wysokości. Franciszek widział Maryję Pannę, lecz Jej nie słyszał. Hiacynta Ją widziała i słyszała. Ja natomiast widziałam, słyszałam i rozmawiałam z Nią. Objawienia miały miejsce około południa. Miejsce: pastwisko, dzieci wychodzą zza sceny, za nimi idą owieczki-które przechodzą zza kurtynę, dzieci wracają i w pewnym momencie widzą światło padające na scenę i słyszą głos: Matka Boża: Nie bójcie się, nie zrobię wam nic złego. Łucja: Skąd Pani jest? Matka Boża: Jestem z nieba. Łucja: A czego Pani ode mnie chce? Matka Boża: Przyszłam was prosić, abyście przychodzili tu przez sześć kolejnych miesięcy, trzynastego dnia, o tej samej godzinie. Potem powiem wam, kim jestem i czego chcę. Następnie powrócę tu jeszcze siódmy raz. Łucja: A ja też pójdę do nieba? Matka Boża: Tak, pójdziesz. Łucja: A Hiacynta? Matka Boża: Także. Łucja: A Franciszek? Matka Boża: Również, ale musi jeszcze odmówić wiele różańców.
Matka Boża: Czy chcecie ofiarować się Bogu, aby znosić wszystkie cierpienia, które On zechce na was zesłać, jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany, oraz jako wyproszenie nawrócenia grzeszników? Łucja: Tak, chcemy. Matka Boża: A więc będziecie musieli wiele wycierpieć. Ale łaska Boża będzie waszą pociechą. Światło pada na dzieci, które klęczą i mówią wspólnie Łucja, Hiacynta i Franciszek: O Trójco Przenajświętsza, uwielbiam Cię. Mój Boże, kocham Cię w Najświętszym Sakramencie. s. Łucja: Matka Boża rozchyliła po raz pierwszy dłonie przekazując nam światło bardzo intensywne, jakby odblask wychodzący z Jej dłoni, które przenikając przez nasze piersi do najgłębszych zakątków duszy, że widzieliśmy siebie w Bogu, który był tym światłem, wyraźniej niż w najlepszym z luster. Matka Boża: Odmawiajcie różaniec codziennie, abyście wyprosili pokój dla świata i koniec wojny. Światło powoli gaśnie. Dzieci stoją wzniesionymi oczami i złożonymi rękami do modlitwy potem wchodzą zza scenę. s. Łucja: Wcześniej niż zwykle, zapędziliśmy owce do Aljustrel. Kiedy tam szliśmy, powiedziałam kuzynom, że lepiej nie wspominać o owej Damie z niebios - Ale patrząc na Hiacyntę, zwątpiłam, czy uda się utrzymać to w sekrecie. Siedmiolatka wprost promieniała. Czyżby nie była w stanie zataić swej radości'? Tego miałam dowiedzieć się następnego ranka. Scena III Kolejne objawienia Miejsce: wioska Scena w domu Hiacynty i Franciszka: Hiacynta mówi rodzicom o objawieniu Matki Bożej. Hiacynta: Mamo, mamusiu widzieliśmy Najświętsza Panienkę i ona powiedziała że pójdę do nieba. Mama Hiacynty: Oj co ty opowiadasz. Hiacynta: To prawda, Franciszek i Łucja też Ją widzieli. Uwierz mi, mamo! Mama kieruje pytanie do Franciszka: Mama: To prawda co opowiada Hiacynta? Widzieliście Matkę Boską? Franciszek: Tak, to prawda, musimy codziennie odmawiać różaniec, Najświętsza Panienka tego pragnie. Każdy powinien odmawiać. Scena w domu Łucji Mama Łucji - Maria Rosa: Łucjo powiedz co widziałaś wczorajszego dnia kiedy poszłaś paść owce? Łucja: Widziałam Piękną Panią, która przybyła z nieba prosiła abyśmy przyjęli cierpienia, jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany. Tata Łucji zlekceważył całą sprawę i wyszedł Mama Łucji: Łucjo!!! Nauczyłam was mówić prawdę, a ty przysparzasz mi tyle zgryzoty. Wiesz co teraz ludzie będą mówić, będą się z nas wyśmiewać. Musisz przyznać się że skłamałaś. Idź pomyśl o tym co ci powiedziałam. Łucja wybiega z płaczem, widzi w oddali Hiacyntę i Franciszka. Franciszek: Widzisz Hiacynto, to wszystko twoja wina. Po coś to powiedziała?
Hiacynta: Źle zrobiłam, ale ja już nigdy więcej nikomu nic nie powiem. Składa ręce, prosząc o wybaczenie. s. Łucja: Do końca maja musiałam znosić w domu sarkazm i groźby. Największy ból sprawiało mi stanowisko matki. Moja mama Maria Rosa źle znosiła plotki i drwiny sąsiadów. Scena III Kolejne objawienia Scenka gdy grupka starszych dzieci wyśmiewają się z Łucji kiedy przechodzi obok. Dzieci wychodzą zza sceny, za nimi idą owieczki-które przechodzą zza kurtynę, dzieci wracają zza kurtyny i w pewnym momencie widzą światło padające na scenę i słyszą głos: Łucja: Czego Pani sobie życzy ode mnie? Matka Boża: Chcę, żebyście przyszli tutaj dnia 13 przyszłego miesiąca, żebyście codziennie odmawiali różaniec i nauczyli się czytać. Później wam powiem, czego chcę. Łucja: Proszę o uzdrowienie pewnego chorego. Matka Boża: Jeżeli się nawróci, wyzdrowieje w ciągu roku. Łucja: Chciałabym prosić, żeby nas Pani zabrała do nieba. Matka Boża: Tak! Hiacyntę i Franciszka zabiorę niedługo. Ty jednak tu zostaniesz przez jakiś czas. Jezus chce się posłużyć tobą, aby ludzie mnie poznali i pokochali. Chciałby ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Łucja: Zostanę tu sama? Matka Boża: Nie, moja córko! Cierpisz bardzo? Nie trać odwagi. Nigdy cię nie opuszczę, moje Niepokalane Serce będzie twoją ucieczką i drogą, która cię zaprowadzi do Boga. s. Łucja: W tej chwili, gdy wypowiadała te ostatnie słowa, otworzyła swoje dłonie i przekazała nam powtórnie odblask tego niezmiernego światła. W nim widzieliśmy się jak gdyby pogrążeni w Bogu. Hiacynta i Franciszek wydawali się stać w tej części światła, które wznosiło się do nieba, a ja w tej, które się rozprzestrzeniało na ziemię. Przed prawą dłonią Matki Boskiej znajdowało się Serce, otoczone cierniami, które wydawały się je przebijać. Zrozumieliśmy, że było to Niepokalane Serce Maryi, znieważane przez grzechy ludzkości, które pragnęło zadośćuczynienia. Światło powoli gaśnie. Dzieci wychodzą zza sceny i widza biedne dzieci, Hiacynta: Dajmy tym biedakom nasz posiłek, za nawrócenie grzeszników. Podbiega im go zanieść. Dzieci wychodzą zza sceny, za nimi wychodzą ludzie, prosząc dzieci o uzdrowienia, modlitwę, tłum ludzi klęczy. Łucja: Czego sobie Pani ode mnie życzy? Matka Boża: Chcę, żebyście przyszli tutaj 13 przyszłego miesiąca, żebyście nadal codziennie odmawiali różaniec na cześć Matki Boskiej Różańcowej, dla uproszenia pokoju na świecie i o zakończenie wojny, bo tylko Ona może te łaski uzyskać. Łucja: Chciałabym prosić, żeby Pani nam powiedziała, kim jest i uczyniła cud, żeby wszyscy uwierzyli, że nam się Pani ukazuje.
Matka Boża: Przychodźcie tutaj w dalszym ciągu co miesiąc! W październiku powiem, kim jestem i czego chcę, i uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Ofiarujcie się za grzeszników i mówcie często, zwłaszcza gdy będziecie ponosić ofiary: O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie, za nawrócenie grzeszników i za zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi. Stop-klatka, gasną na scenie światła, punktowe światło na dzieci, muzyka s. Łucja: Przy tych ostatnich słowach rozłożyła znowu ręce jak w dwóch poprzednich miesiącach. Promień światła zdawał się przenikać ziemię i zobaczyliśmy jakby morze ognia, a w tym ogniu zanurzeni byli diabli i dusze w ludzkich postaciach podobne do przezroczystych, rozżarzonych węgli, które pływały w tym ogniu. Postacie te były wyrzucane z wielką siłą wysoko wewnątrz płomieni i spadały ze wszystkich stron jak iskry podczas wielkiego pożaru, lekkie jak puch, bez ciężaru i równowagi wśród przeraźliwych krzyków, wycia i bólu rozpaczy wywołujących dreszcz zgrozy. Diabli odróżniali się od ludzi swą okropną i wstrętną postacią, podobną do wzbudzających strach nieznanych jakichś zwierząt, jednocześnie przezroczystych jak rozżarzone węgle. (światła, migające-czerwono, czarne, muzyka z napięciem) Matka Boża: Widzieliście piekło, do którego idą dusze biednych grzeszników. Żeby je ratować, Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Jeżeli się zrobi to, co wam powiem, wielu przed piekłem zostanie uratowanych i nastanie pokój na świecie. Kiedy odmawiacie różaniec, mówcie po każdej tajemnicy: O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, a szczególnie te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia. Chwila ciszy. Łucja: Pani nie życzy sobie ode mnie niczego więcej? Matka Boża: Nie, dzisiaj już nie chcę od ciebie niczego więcej. Scena IV W więzieniu Scena gdy po dzieci przychodzi zarządca, obiecuje że zawiezie ich do miejsca objawień. Scena rozmowy burmistrza z dziećmi: Burmistrz: Co znaczy ta cała historia o objawieniach? Wszyscy w Fatimie wierzą w te głupstwa? Łucja, Hiacynta i Franciszek: Tak, wierzymy. Burmistrz: Nie puszcze was dotąd, jeżeli nie powiecie mi tego co chce wiedzieć. Dzieci milczą. Burmistrz: Chce znać waszą tajemnice! Łucja: Nie możemy nic powiedzieć, Panienka zabroniła nam wyjawiać tajemnicy. Burmistrz wstaje. Burmistrz: Macie to wszystko odwołać! I odwołacie, rozumiecie? Wyprowadzić! Zaprowadzenie dzieci do więzienia. Hiacynta zaczyna płakać.
Franciszek: Nie płacz ofiarujmy to Jezusowi za grzeszników. Podniósł oczy i rączki do nieba, i zaczął mówić modlitwę: O mój Jezu, to z miłości ku Tobie i za nawrócenie grzeszników. Hiacynta: Również za Ojca Świętego i jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi. Franciszek: Nasza Pani była z pewnością bardzo smutna, że nie przybyliśmy i więcej nam się nie ukaże, a ja się cieszyłem na spotkania z Nią. Franciszek: Może zmówimy modlitwę. Dzieci klękają Franciszek mówi do jednego z więźniów: Franciszek: Do modlitwy trzeba zdjąć czapkę. Więzień zdejmuje czapkę. Wspólnie z innymi więźniami, zaczęli się modlić klęcząc: Zdrowaś Maryjo... Po skończonej modlitwie, Hiacynta zaczyna płakać Łucja: Hiacynto nie chcesz złożyć tej ofiary Panu Jezusowi? Hiacynta: Chcę, ale myślę o mojej mamie i płacze mimo woli. Jeden z więźniów zaczyna grać, dzieci zaczynają tańczyć. Scena tańca w więzieniu Zasłania się kurtyna. s. Łucja: Ów niewierny zarządca Qurem uświadomił sobie, że przegrał. 15 sierpnia odwiózł nas do Aljustrel i zostawił na stopniach probostwa. Kurtyna się odsłania, dzieci podążają z owieczkami. Pojawia się światło Łucja: Czego Pani sobie życzy ode mnie? Matka Boża: Chcę, abyście nadal przychodzili do Cova da Iria 13 i odmawiali codziennie różaniec. W ostatnim miesiącu uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Łucja: Co mamy robić z pieniędzmi, które ludzie zostawiają w Cova da Iria? Matka Boża: Zróbcie dwa przenośne ołtarzyki. Jeden będziesz nosiła ty z Hiacynta i dwie inne dziewczynki ubrane na biało, drugi niech nosi Franciszek i trzech chłopczyków. Pieniądze, które ofiarują na te ołtarzyki, są przeznaczone na święto Matki Boskiej Różańcowej, a reszta na budowę kaplicy, która ma tutaj powstać. Łucja: Chciałam prosić o uleczenie kilku chorych. Matka Boża: Tak, niektórych uleczę wciągu roku. Módlcie, módlcie się wiele, czyńcie ofiary za grzeszników, bo wiele dusz idzie na wieczne potępienie, bo nie mają nikogo, kto by się za nie ofiarował i modlił. Dzieci odchodzą, światło gaśnie. s. Łucja: Dnia 13 września, rankiem, musielśmyi przedrzeć się przez setki ludzi, by dotrzeć do miejsca objawień. Dzieci wychodzą na scenę, na scenie tłum ludzi którzy klęczą, padają przed dziećmi, prosząc o modlitwę, dotykają ich za ręce, dzieci musza ich omijać. Ludzie wołają: Na miłość Boską, proście Matkę Boską, żeby mi wyleczyła mego syna kalekę.
Ktoś inny wołał: Niech wyleczy moje niewidome dziecko. A znowu inny: A moje jest głuche. I znowu inny: Niech mi przyprowadzi z wojny do domu mego męża i mego syna Niech mi nawróci grzesznika Niech mnie uzdrowi z gruźlicy Po chwili pojawia się światło Matka Boża: Odmawiajcie w dalszym ciągu różaniec, żeby uprosić koniec wojny. W październiku przybędzie również Nasz Pan, Matka Boża Bolesna i z Góry Karmelu, św. Józef z Dzieciątkiem Jezus, żeby pobłogosławić świat. Bóg jest zadowolony z waszych serc i ofiar. Łucja: Polecono mi, żebym Panią prosiła o wiele rzeczy: o uzdrowienie pewnego chorego i jednego głuchoniemego. Matka Boża: Tak, kilku uzdrowię, innych nie. W październiku uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli. Światło gaśnie. Kurtyna zamyka. Scena V Cud słońca Efekty świetlne Kurtyna się odsłania, tłum ludzi klęczy i się modli. Na scenę wychodzą dzieci, zaczynają odmawiać różaniec. Łucja: Czego Pani sobie ode mnie życzy?" Matka Boża: Chcę ci powiedzieć, żeby zbudowano tu na moją cześć kaplicę. Jestem Matką Boską Różańcową. Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać różaniec. Wojna się skończy i żołnierze powrócą wkrótce do domu. Łucja: Ja miałam Panią prosić o wiele rzeczy: czy zechciałaby Pani uzdrowić kilku chorych i nawrócić kilku grzeszników i wiele więcej. Matka Boża: Jednych tak, innych nie. Muszą się poprawić i niech proszą o przebaczenie swoich grzechów. Matka Boża: Niech ludzie już dłużej nie obrażają Boga grzechami, już i tak został bardzo obrażony. s. Łucja: Rozchylając dłonie, Najświętsza Maryja Panna zaczęła odbijać się w słońcu, podczas gdy unosiła się, odbicie jej światła cały czas padało na słońce. Łucja: Spójrzcie! Wskazuje na słońce s. Łucja: Chmury się rozpierzchły odsłaniając słonce które wyglądało jak ogromny srebrny dysk. Lśniło tak intensywnie jak jeszcze nigdy lecz jego blask nie oślepiał. Ta ogromna kula zaczęła jakby tańczyć. Słońce było jakby gigantycznym ognistym kołem kręcącym się szybko. Światło to odbijało się na ziemi, na drzewach i krzewach, a także na twarzach ludzi i na ich ubraniach, przyjmując świetliste różnobarwne odcienie. Wszystko to trwało to około dziesięciu minut. Na końcu słońce wspięło się znów wijącym się ruchem do punktu, z którego
zaczęło opadać, na nowo przyjmując swój spokojny wygląd i odzyskując zwykła jasność swego światła. Po tym jak Najświętsza Maryja Panna znikła w bezmiarze nieboskłonu, po stronie słońca zobaczyli św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus i Naszą Dobrą Panią ubraną w bieli, w płaszczu niebieskim. Zdawało się, że św. Józef z Dzieciątkiem błogosławi świat ruchami ręki na kształt krzyża. Końcowa scena Na scenę wychodzi Maryja z Franciszkiem, Hiacyntę i Łucją. Maryja bierze za ręce Franciszka i Hiacyntę i prowadzi ich na górę (tam czeka na nich Jezus)??? Potem wraca i trzyma Łucje za rękę. Słowa św. Jana Pawła II z homilii z 13 maja 2000 r. Ostatnie słowo kieruję do dzieci. Drodzy chłopcy i dziewczęta, widzę, że wielu z was ma na sobie podobne stroje jak Franciszek i Hiacynta. Bardzo ładnie w nich wyglądacie! Ale już dzisiaj albo jutro zdejmiecie je i pastuszkowie nagle znikną. Czy nie sądzicie, że nie powinni zniknąć? Matka Boża bardzo was potrzebuje, aby pocieszać Jezusa, który jest smutny z powodu wyrządzanych Mu zniewag; potrzebuje waszych modlitw i ofiar za grzeszników. Poproście swoich rodziców i wychowawców, aby oddali was do «szkoły» Matki Bożej, aby nauczyła was być takimi, jak pastuszkowie, którzy starali się czynić wszystko, czego Ona od nich żądała. Zapewniam was, że «większy czyni się postęp przez krótki czas posłuszeństwa i uległości wobec Maryi, niż przez całe lata osobistych wysiłków, podejmowanych wyłącznie własnymi siłami» (św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, n. 155). Właśnie w taki sposób pastuszkowie rychło stali się świętymi. Pewna kobieta, która gościła Hiacyntę w Lizbonie, słysząc dobre i roztropne rady, jakich udzielała jej dziewczynka, zapytała, kto ją tego nauczył. «Matka Boża» odparła Hiacynta. Poddając się wielkodusznie kierownictwu tak dobrej Nauczycielki, Hiacynta i Franciszek rychło osiągnęli szczyty doskonałości. Wysławiam Cię, Ojcze, (...) że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom». Wysławiam Cię, Ojcze, za wszystkich twoich maluczkich, poczynając od Maryi Panny, Twojej pokornej Służebnicy, aż po pastuszków Franciszka i Hiacyntę. Niech orędzie ich życia pozostanie na zawsze żywe, aby oświecać drogę ludzkości! Akt zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi.