Chodzić w Duchu Św. 18 tydzień zwykły Lectio divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego

Chodzić w Duchu Św. 18 tydzień zwykły Lectio divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego Parafia NMP Bolesnej, Wrocław Strachocin, sierpień 2011 Teksty dostępne na stronie: www.onjest.pl

Opracowanie: Jolanta Prokopiuk

Lectio divina - metoda osobistego studium Pisma Świętego Mnisi znali dwa sposoby medytacji Słowa Bożego: ruminatio przetrawianie Słowa Bożego poprzez jego ciągłe powtarzanie oraz lectio divina Bożą lekturę, czytanie Pisma Świętego. Ukształtowana była przez duchową egzegezę Pisma Świętego. Chodziło w niej o to, że wszystkie słowa Biblii rozumiem jako drogę do Boga, jako opis drogi duchowej. Chodzi tu raczej o pytanie: kim jestem, co jest tajemnicą mojego życia, kim i czym stałem się dzięki Jezusowi Chrystusowi? Kiedy bowiem poprzez medytację poczuję, kim jestem, zmieni się także moje działanie w świecie. Kilka uwag o miejscu modlitwy, czasie oraz pozycji modlitewnej. Miejsce Idealne to kościół czy kaplica z wystawionym Najświętszym Sakramentem. W praktyce będzie to każde miejsce, w którym znajdziemy choć odrobinę wyciszenia. Czas Przynajmniej kwadrans. Dobrze jeśli będzie to pół godziny. Pora dnia nie jest istotna, ważne tylko, byśmy byli przytomni i w czasie modlitwy nie zasnęli. Pozycja w czasie modlitwy. Godna i wygodna. Można w tej modlitwie klęczeć, można siedzieć na małej ławeczce, można też zwyczajnie usiąść na wygodnym krześle przy stole. Przebieg lectio divina Istotą tej metody jest jej podział na: I. Czytanie (lectio) II. Medytację (meditatio) III. Modlitwę (oratio) Całość poprzedzona być powinna chwilą wyciszenia, skupienia, prośbą skierowaną do Ducha Świętego o dobre owoce. Na zakończenie powinniśmy podziękować Bogu oraz dokonać refleksji nad naszą modlitwą jak się czuliśmy, co było dobre w tej modlitwie a co należałoby w niej poprawić w przyszłości. Czytanie (lectio) wybieramy dłuższy fragment tekstu przynajmniej jeden rozdział. Nie zakładamy, że przeczytamy go w całości. Może się zdarzyć, że już pierwszy werset będzie tym fragmentem nad którym powinniśmy zatrzymać się dłużej. Czytam Pismo Święte powoli i uważnie, nie po to, by pomnożyć swoją wiedzę, lecz by spotkać Boga w Jego Słowie. W czytaniu chodzi bowiem o znalezienie takiego fragmentu (zwykle będzie to jeden werset), który nas poruszy. To poruszenie może mieć bardzo różny charakter. Może to być ciekawość, niezrozumienie, pociecha, piękno, niepokój. Poruszenie jest świadectwem, że ten werset jest dla nas osobiście ważny. Bardzo ważną informacją jest złość lub agresja rodząca się podczas czytania Słowa Bożego. Oznacza ona bowiem, że Jezus w Słowie Bożym dotyka naszej nieuporządkowanej dziedzina życia. Jest bardzo istotne zwrócenie uwagi na uczucia, które nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na uczucia, które się rodzą. Są ważne ponieważ, ukazują nam one stan naszego serca. Nie ma uczuć dobrych i złych, ponieważ są one obojętne moralnie. Jeżeli rodzi się uczucie zazdrości lub niechęci to nie jest to grzechem. Materią grzechu będzie dopiero nasza odpowiedź na to uczucie. Znalezienie tekstu, który porusza jest sygnałem, że kończy się etap lectio.

Medytacja (Meditatio) Pierwotne, łacińskie znaczenie tego słowa to powtarzanie. W tej części koncentrujemy się na znalezionym urywku. Czytamy go wielokrotnie, powoli, jakby smakując całość wersetu lub jego fragmenty. Czytając możemy akcentować różne części i wyrazy wersetu. Prawdopodobnie nauczymy się w ten sposób wersetu na pamięć. Powtarzajmy go zatem także w myśli może nam pomóc zamknięcie oczu. Angażujmy na tym etapie nie tylko rozum ale także i serce. Modlitwa (Oratio) Na pewnym etapie medytacji zamienia się ona w modlitwę. Będzie ona miała spontaniczny charakter. Czasami będzie to nasza aktywność, ale możemy też być porwani przez Boże natchnienie. Wtedy modlitwa stanie się bardziej działaniem Boga w nas niż naszym działaniem. Trudno przewidzieć, co przyniesie modlitwa, jaki dokładnie charakter i kierunek przybierze. Może to być zarówno przebłaganie, prośba jak i dziękczynienie i uwielbienie. Może mieć także charakter krótkiej, żarliwej modlitwy, proszącej Boga, by ukoił moja tęsknotę, by pozwolił się doświadczyć i ujrzeć. Warto wypowiedzieć się przed obliczem Boga osobiście, rozmawiając o swoich reakcjach - radościach skłaniających do uwielbienia, ale także o tym, co może trapić, powodować zawstydzenie czy wręcz poczucie bezsilności.

31.07. 2011, niedziela (18 tydzień zwykły) CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO BYĆ SPRAGNIONYM BOGA Iz 55, 1-3a Temat wody i pragnienia nie raz był poruszany na kartach Pisma świętego. Cała rozmowa Jezusa z prostą Samarytanką jest związana z wodą i pragnieniem. Pragnienie wody jest tylko ukazaniem wewnętrznego pragnienia, które jest w każdym człowieku. Nie jest związane z wykształceniem, ale z tym, że jest się człowiekiem. Prorok Izajasz zachęca nas abyśmy bez pieniędzy przychodzili i sycili nasze pragnienie wewnętrzne, które może zaspokoić wyłącznie Bóg. Zasadniczym przesłaniem owego pragnienia wewnętrznego jest pragnienie Boga. Co ciekawe, Izajasz mówi o kupowaniu i spożywaniu, ale bez pieniędzy. Nasycenia wewnętrznego nie można kupić za pieniądze, jest ono zapłatą za pragnienie Boga. Bóg może przyjść tylko do spragnionego serca. Pragnienie Boga i słuchanie Bożego głosu staje się obietnicą spożywania przysmaków, których zakosztuje dusza. Przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Jan apostoł nawiązuje do wewnętrznego pragnienia i mówi wprost: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza.(j 7, 37b). Zapowiada w ten sposób Ducha Świętego, którego symbolem jest zarówno woda życia jak i strumienie wody żywej. Czy jesteś spragniony Boga? prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu zaspokój moje wewnętrzne pragnienie, pragnienie Boga, pragnienie miłości. Daj mi jeszcze bardziej pragnąć przeżywania mojego życia z Tobą.

1. 08. 2011, poniedziałek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO ZRZUCIĆ SWĄ TROSKĘ NA PANA Lb 11, 4b-15 Naród Wybrany uczył się dopiero nowej relacji z Jahwe. W jego życiu dominuje postawa roszczeniowa: nie mamy mięsa, nie mamy chleba daj nam, najlepiej zaraz. Bóg to wszystko wie. Tylko postawa głębokich relacji, relacji miłości, rodzi zaufanie. Tylko głębokie relacje z Jezusem potrafią nas przeprowadzić przez największe zagrożenia. Nie podejmę pewnych decyzji dla Jezusa, ponieważ nie będę bez Niego potrafił żyć. Pustynia była potrzebna Izraelitom do zrodzenia nowej, miłosnej, relacji z Jahwe. Do tego momentu dominowała u nich postawa roszczeniowa tak, że lud narzekał całymi rodzinami, każdy u wejścia do swego namiotu. Narzekanie ludu zrodziło gniew Jahwe, ale Jego gniew spowodowało także narzekanie Mojżesza. Wytrzymałość nerwowa Mojżesza dotarła do ludzkich granic wytrzymałości. Mojżesz wylewa swoje serce przed Panem, ale w duchu zwykłych pretensji. Mojżesz mocno mówi do Boga, tego który Jest. Czemu tak źle się obchodzisz się ze sługą swoim, czemu nie darzysz mnie życzliwością i złożyłeś na mnie cały ciężar tego ludu? Mojżesz nie boi się być szczerym wobec Boga. W ten sposób wyraża i ukazuje granice swojej ludzkiej wytrzymałości. Okazuje się, że przy braku realizacji podstawowych potrzeb ludzkich, zanika gdzieś potrzeba wdzięczności a do głosu dochodzi tak zwana proza życia ze swoimi podstawowymi instynktami. To samo dzieje się z Izraelitami. Euforia radości przejścia przez Morze Czerwone gdzieś zanikła. Nie pomogło oglądanie mocy Bożej zarówno w przejściu przez Morze Czerwone jak i w zawarciu przymierza na Górze Synaj. Wszystkie niezaspokojone potrzeby naturalne człowieka są wołaniem o objawienie się mocy Bożej. To kolejny etap do przejścia nie tylko dla Izraelitów, ale także dla każdego chrześcijanina. To etap konieczny do budowania głębokich relacji opartych na zaufaniu i miłości. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu pozwól mi przejść etap szemrania w etap zaufania Tobie, pewności, że Ty zaspokoisz wszystkie moje potrzeby.

2. 08. 2011, wtorek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO DOŚWIADCZAĆ OBRONY BOŻEJ Lb 12, 1-13 Autor Księgi Liczb ukazuje, iż powodem złego mówienia rodzeństwa przeciw Mojżeszowi, jest żona Mojżesza, Sefora. Miriam i Aaron są również prorokami. Główne decyzje należą jednak do Mojżesza, który należy do największych proroków w Starym Testamencie. Wydaje się, że problem zarysowany w tym fragmencie pisma jest związany z władzą. Pokorny Mojżesz kontrastuje z pewnymi siebie Aaronem i Miriam, którzy siłą dążą do władzy. Żona zawsze ma jakiś istotny wpływ na decyzje swojego męża, dobry lub zły. Małżonkowie oddani Bogu są wielokrotnie światłem z nieba dla siebie. Pokora i skromność księcia Egiptu zapewne związana jest z poznawaniem siebie, swojej słabości i grzeszności. Gdy sam widział w swoim życiu jak bardzo potrafi być słaby i grzeszny, to łatwiej mu było rozumieć to u innych. Spotykanie się z żywym Bogiem miało wpływ na widzenie siebie samego. Świętość Boga przeobraża człowieka i pozwala mu ujrzeć siebie w prawdzie. Charakterystyczne jest to, że Mojżesz się nie broni. Sam Bóg przychodzi z pomocą swojemu prorokowi. Bóg wzywa wszystkich troje do Namiotu Spotkania i głównie rozmawia z Miriam i Aaronem. Źródłem owego szemrania okazuje się Miriam, która zostaje boleśnie ukarana. Bóg ukazuje Miriam i Aaronowi, że ich brat jest szczególnym wybrańcem: Twarzą w twarz mówię do niego- w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda. Wybrańcy Boży przechodzą wiele bolesnych chwil. Bóg w szczególny sposób daje im poznać swoją słabość. Bóg powołuje proroka i wyprowadza go na pustynię. To jest szczególne i bolesne miejsce spotkania z Bogiem. Mojżesz przebywał na pustyni czterdzieści lat. Bóg broni Mojżesza w dość spektakularny sposób. Ceni w nim uznanie swojej słabości, ale i posłuszeństwo Jego słowu. Mojżesz jest tylko człowiekiem, ale całkowicie oddanym Bogu. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu daj mi głęboko doświadczyć, że jesteś tym, który mnie broni. Potrzebuję Twojej obrony i opieki, bo bywam w sytuacjach, które mnie przerastają.

3. 08. 2011, środa CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO WIERZYĆ W BOŻE OBIETNICE Lb 13, 1-2a. 25-14, 1. 26-35 Mężczyźni Izraela zostali wysłani na zwiady do ziemi Kanaan. Przebywali tam czterdzieści dni. Czterdzieści to liczba symboliczna dla Narodu Wybranego w Starym Testamencie. W życiu Mojżesza powtarza się aż trzykrotnie. Czterdzieści lat na dworze faraona, czterdzieści lat na pustyni na wygnaniu i czterdzieści lat na pustyni z Izraelitami. Wywiad z jednej strony przynosi wieści fantastyczne. Plony ziemi przerastają ich wyobrażenia. Kiść winogron przyniesiona przez dwóch mężczyzn na drągu jest tego niezbitym dowodem. Ziemia rzeczywiście opływa w mleko i miód. Problem pojawia się, gdy prawie wszyscy zwiadowcy, z wyjątkiem Kaleba, stwierdzają, że ziemia nie jest do zdobycia. Ludy tam mieszkające wydają się być nie do pokonania. Izraelici przestają spoglądać na rzeczywistość ziemi obiecanej oczami Bożymi i zaczynają wątpić. Lud zapomina, że departament spraw niemożliwych nie należy do człowieka, tylko do Boga. Przestają ufać Bogu, który złożył swoją obietnicę oddania im w posiadanie ziemi obiecanej. W serca ludzi wnoszony jest niepokój, który w konsekwencji rodzi bunt. Niestety, bunt rodzi straszliwe konsekwencje. Całe pokolenie znające niewolę w Egipcie nie będzie mogło wejść do ziemi obiecanej oprócz Kaleba, który uwierzył Bożej obietnicy. Przestroga dla chrześcijan jest jednoznaczna. Przez brak zaufania można być niewolnikiem i umrzeć jako niewolnik. Zwiadowcy poznawali kraj w przeciągu czterdziestu dni. Bóg każdy dzień zamienił na rok. W ten sposób krótka trasa dojścia do ziemi obiecanej przerodziła się w czterdzieści lat udręczenia na pustyni. Te czterdzieści lat stało się miejscem wychowywania następnego pokolenia, które dopiero po przemianie swojej mentalności na mentalność zaufania Bożemu Słowu, będzie w stanie wejść do ziemi opływającej w mleko i miód. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu daj mi łaskę zaufania twojemu prowadzeniu i twojej obietnicy.

4. 08.2011, czwartek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO DOJRZEWAĆ DO BEZGRANICZNEGO ZAUFANIA BOGU Lb 20, 1-13 Wody Meriba to miejsce grzechu Mojżesza i Aarona, grzechu powodującego zamknięcie przed nimi bram do ziemi obiecanej. Do grzechu ludu dochodzi grzech ich przywódców. Wszystko ma miejsce czternaście lat po wyjściu z Egiptu, krótko przed śmiercią Aarona. Pierwszy werset wspomina także, że na pustyni Sin zmarła i została pochowana Miriam. Mało o tym wspomina Pięcioksiąg Mojżeszowy, ale Książe Egiptu ma również ważne kobiety w swoim życiu. Pierwszą jest żona Mojżesza, Sefora. Drugą ważną kobietą stała się siostra Mojżesza, Miriam. To kobiety wspierające jego służbę dla narodu wybranego. Miriam jest dodatkowo wspominana jako prorokini, która rozpoczęła taniec uwielbienia po przejściu Morza Czerwonego. Niektórzy biblijni interpretatorzy twierdzą, iż brak Miriam przy boku Mojżesza przy wodach Meriba sprawił, że doszło do grzechu niewiary Mojżesza i Aarona. Jahwe wyrzuca braciom grzech niewiary i nieobjawienie świętości Boga. Ponieważ Mi nie uwierzyliście i nie objawiliście mojej świętości wobec Izraelitów. Brak wiary Mojżesza wyrażał się, jak mówią dwie najbardziej prawdopodobne hipotezy, przez brak ufności w moc Bożego Słowa. Bóg nakazał Mojżeszowi przemówić do skały, ten jednak uderzył dwukrotnie, najwyraźniej nie ufając, że Bóg może dokonać cudu jedynie po wypowiedzeniu słów. Inna hipoteza nawiązuje do Ps 106, 32-33, sugerującego, iż Mojżesz wypowiedział w w.10 nierozważne słowa, co stało się przyczyną całego problemu. Być może wypowiedziane wówczas słowa zakładały, iż Mojżesz i Aaron posiadają moc wydobycia wody ze skały, bez pomocy i udziału Boga. Bogu nie przeszkadzają słabości człowieka, a nawet jego grzech. Ma prawo się z Nim wykłócać, nawet wypowiadać ze złością lub gniewem swoje niezadowolenie. Dla Boga najważniejsza jest wiara i ufność człowieka w Boże prowadzenie. Wszystko inne jest wtórne. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu daj mi zaufać Tobie w każdej sytuacji, szczególnie takich gdzie nie widzę żadnego wyjścia, żadnego dobrego, moim zdaniem, rozwiązania.

5.08. 2011, piątek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO PATRZEĆ OCZAMI WIARY NA SWOJE ŻYCIE Pwt 4, 32-40 Człowiek wielokrotnie nie uświadamia sobie ważności tego co przeżywa. Nie uświadamia sobie jak wielkie dary posiada na wyciągnięcie swojej ręki. Przyzwyczaił się do różnych darów, osób, piękna. Nie ceni tego. Bóg uświadamia swojemu ludowi: Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy? Innymi słowy Bóg chciałby nam powiedzieć, że tak bardzo ukochał człowieka, że zamknął swoją chwałę w białej hostii. Pozostawił swój Kościół, aby był jasnym drogowskazem człowieka w przeróżnych zamieszaniach w świecie i życiu osobistym. Czy na przykład nie za bardzo przyzwyczaiłeś się do swojego współmałżonka, tak że traktujesz go jako coś należącego się tobie?. Czy nie za bardzo przyzwyczaiłeś się do dobrobytu w twoim życiu? Jest on również zasługą ludzi, którzy oddali życie za przemiany w ojczyźnie. Bóg jest źródłem niewyobrażalnego dobra w naszym życiu uczynionego przez wielu ludzi nawet przed tysiącem lat. Mówi do nas i do Izraela: Czy usiłował Bóg przyjść i wybrać sobie jeden naród spośród innych narodów przez doświadczenia, znaki, cuda i wojny, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem. Bóg zachęca nas do wdzięczności i uwielbienia za całą historię naszego życia osobistego, historię narodu i Kościoła. Wdzięczność rodzi pamięć, dumę i własną tożsamość. Cenienie tego kim się jest i gdzie się żyje. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu uzdolnij mnie do wdzięczności. Daj mi światłe oczy serca, aby widział oczami wiary swoją historię, historię swojego kraju i Kościoła.

6. 08. 2011, sobota CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO DOŚWIADCZAĆ BOSKOŚCI JEZUSA UKRYTEGO W SAKRAMENTACH KOŚCIOŁA Mt 17, 1-9 Jezus wybrał określonych uczniów i pragnął objawić się wobec nich w nowy sposób. Trzech uczniów, którzy byli przygotowywani do specjalnej misji: Piotr, Jakub i Jan. Jezus objawił się im w specjalnym miejscu, sprzyjającym przemienieniu. Przemiana Jezusa dotyczyła objawienia uczniom Jego ukrytej boskości. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak śnieg. My również pragniemy ujrzeć boskość Jezusa ukrytą w sakramentach Kościoła. Pragniemy wyjść poza to co widzialne i ujrzeć własnymi oczami ukrytą boskość Jezusa zmartwychwstałego w sakramentach Kościoła. Apostołowie doświadczają w jakiś sposób dogmatu obcowania świętych. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Mieli możliwość doświadczenia, że Bóg jest Bogiem żywych, a nie umarłych. To doświadczenie nieba na ziemi próbują zatrzymać przez rozbicie trzech namiotów i zamieszkanie w nich. Człowiek próbuje zatrzymać na stałe wszystko co dobre, a zwłaszcza doświadczenie nieba. Głos Ojca z nieba jest tak mocny, że uczniowie, upadli na twarz i bardzo się zlękli. Doświadczanie wszystkiego co święte nie pozostaje bez echa, nie pozostaje niezauważone. Wystarczy jedno zdanie: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Bóg pragnie, abyśmy doświadczali takiej samej afirmacji jak Jego Syn. Bóg przemienia w naszym życiu wszystko co mu oddamy. Będzie to widoczne zarówno dla nas jak i dla innych. Przemiana Jezusa na Górze Tabor jest zapowiedzią i obietnicą naszej przemiany, jeśli oddamy Bogu wszystko tak jak Jezus. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu obdarz mnie Bożym błogosławieństwem. Udzielaj mi swojego błogosławieństwa w postaci Ducha Świętego.