Droga Krzyżowa / Spotkania Małżeńskie Stacja I Jezus skazany na śmierć Arcykapłani i uczeni w piśmie stali i gwałtownie Go oskarżali ( ). Herod zasypał Go też wieloma pytaniami, lecz Jezus mu nic nie odpowiedział (wg Łk23,8-10). Panie Jezu, który potrafiłeś milczeć, kiedy byłeś sądzony i oskarżany, który nie broniłeś siebie, ale zaufałeś do końca swojemu Ojcu naucz mnie takiego zawierzenia w moim małżeństwie. Naucz mnie czekać na owoce takiego zawierzenia. Twoje milczenie, Jezu, uczy mnie pokory. Moja pycha nie pozwala mi milczeć. Chcę mieć rację. Chcę polemizować. Chcę być błyskotliwy a zapominam wtedy KOCHAĆ. Czasem milczenie jest miłością. Panie Jezu, naucz mnie milczeć, kiedy trzeba milczeć i mówić, kiedy mówić należy. Stacja II Jezus przyjmuje krzyż Potem mówił do wszystkich: Kto chce iść za Mną, niech zaprze się samego siebie, niech co dnia bierze swój krzyż i niech mnie naśladuje (.Łk 9,23) Jezus przyjmuje krzyż dobrowolnie. Nie cofa się przed nim. Dlaczego Jezus nie sprzeciwił się krzyżowi? Wybrać wolę Ojca to wybrać krzyż. Nie da się wypełnić woli Ojca na łatwych drogach kompromisu, egoistycznych przyjemności czy własnych korzyści. Czasem Panie mocne opowiedzenie się po stronie dobra, wartości chrześcijańskich, miłości drugiego człowieka tak wiele kosztuje. Czasem nasze codzienne życie niesie tyle trudu i bólu, tak jak Ciebie Panie kosztowała miłość do nas. Naucz mnie Jezu akceptacji mojego krzyża. Naucz mnie odpowiedzialności za siebie i innych, wierności Tobie i Twoim zasadom. Wiem, że Jesteś tuż obok. Jezu ufam Tobie. Stacja III Jezus upada pod krzyżem po raz pierwszy Pierwszy upadek zawsze wydaje się najboleśniejszy. Wydawało mi się, że potrafię współtworzyć małżeństwo idealne, lepsze niż wszystkie inne w którym nie będzie kłótni, podniesionych głosów, raniących słów. Jednak przychodzi pierwsze nieporozumienie, pierwsze ostre słowo. O każde następne jest już tylko łatwiej. A potem kryzys
Tak trudno przyznać się przed samym sobą i innymi, że wcale nie jestem lepszy. Że nie jestem doskonały. Że mnie też brakuje cierpliwości. Duma nie pozwala okazać, że leżę w pyle drogi, więc udaję. Że nic się nie stało, że wszystko gra. Jezus upada, ale wstaje. Na oczach gapiów okazuje słabość, by ją pokonać i iść dalej. Jezu najpokorniejszy, przez Twoje pierwsze powstanie z upadku ucz mnie przyznawać się do mojej słabości. Stacja IV Jezus spotyka swoją Matkę A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu. (Łk2,35) Panie, idziesz zmęczony i pokrwawiony, pełen cierpienia i lęku. Obok Ciebie tłum, a wśród tłumu serce współczujące i kochające bez granic. Twoja Matka. Idzie w tłumie nieznana, ale nie spuszcza z Ciebie oczu. Ani jeden Twój ruch, ani jedno Twe westchnienie, ani jedno z wymierzonych Ci uderzeń nie uchodzą Jej uwagi. Jest z Tobą w najtrudniejszych momentach Twojego życia. Przez moment Wasze oczy spotykają się. Spojrzenie w Te kochające, zatroskane oczy przynosi Ci, Panie, ulgę i wsparcie. Jak wiele można odczytać z Jej wzroku. Bez słów. Zrozumienie, współodczuwany ból. ONA nie zbliżając się do Ciebie, nie dotykając, nie mówiąc nic jest z Tobą bliżej niż ktokolwiek inny. Panie, tak dużo niepotrzebnych słów pada między nami. Jakże mało wyrozumiałego milczenia i mało wyrozumiałych spojrzeń. Jak mało pokory Twojej Matki. Jak o wiele za mało trwania blisko siebie w trudnych chwilach wspólnego życia. Matko, wyproś nam łaskę umiejętności cichego trwania przy sobie w każdym momencie naszego życia. Stacja V Szymon z Cyreny pomaga Jezusowi nieść krzyż Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jego (Mt27,32). Przymuszono Go, żeby niósł krzyż. Zadano mu cierpienie. Cyrenejczyk z pewnością sam by nigdy nie podszedł do skazańca, nie ulżył mu. Każdy z nas w życiu jest stawiany wobec sytuacji, których nie chce, których się wstydzi; kiedy musi cierpieć. Pytanie tylko: co z tego wynosimy? Pismo Święte nie wspomina więcej o Szymonie. Tradycja mówi, że się nawrócił. A ja? Czy współcierpiąc z drugą osobą, z rodziną, małżonkiem potrafię zdobyć się na refleksję? Czy moje cierpienie choćby miało komuś pomoc pozostanie upokorzeniem, czy też dojrzę w nim jakąś wartość?
Stacja VI Weronika ociera twarz Jezusowi Umęczony Pan Jezus dźwigający krzyż i odważna Weronika przedzierająca się przez tłum, by otrzeć Jego twarz. Jakże często w trudnych chwilach naszego życia zjawia się nieoczekiwana pomoc, czyjaś wyciągnięta dłoń w momencie, kiedy najbardziej tego potrzebujemy. W naszym życiu chusta Weroniki ocierająca twarz Jezusa to pocieszenie, czuły gest. Sprawiają one, że w ciemności pojawia się jasny promyczek. O ile łatwiej iść przez życie wiedząc, że nie jesteśmy sami, że stoi przy nas ktoś wyprzedzający nasze myśli i prośby, kto cały czas czuwa gotowy nieść pomoc, przynosić ukojenie. Tak jak prosty gest Weroniki przyniósł ulgę Jezusowi, rozradował Jego serce, tak my naszymi małymi, dobrymi uczynkami możemy pomóc na miarę naszych możliwości. Panie, uczyń nas wrażliwymi na innych ludzi, na ich potrzeby, ból i cierpienie, byśmy nigdy nie stali obok nich obojętnie. Stacja VII Jezus upada po raz drugi Drugi upadek to kolejne stadium twojej bezsilności, Panie. Przychodzi mi na myśl sytuacja, w której ZNÓW czułem się bezsilny. Tym razem wobec czyjejś wrogości i niesprawiedliwości. Nie spodziewałem się tego. Zabezpieczony uśmiechem i serdecznością sądziłem, że nic złego mnie nie spotka. Jak z nimi teraz rozmawiać? Jak spojrzeć w oczy? Żal. Ciemno. Lęk. Chryste upadający kolejny raz! Spotykam Cię w momencie, gdy kolejny raz wykrzyczałem swoją złość. Zraniłem. Nie wsłuchałem się w to, co próbują powiedzieć mi bliscy. Myślałem, że umiem cierpliwie kochać Jezu, pokazujesz mi, że niejeden raz się upada. Że ani Twoje słowo, ani długa modlitwa czy dobre postanowienia nie zabezpieczają mnie przed upadkiem, którego się wstydzę. Zatem Twoja droga i moja droga, Panie to droga z upadkami. I z POWSTAWANIEM. Pomóż nam Panie, byśmy nie myśleli, że jesteśmy wolni od słabości. Daj nam zaakceptować swoją słabość i słabość drugiego człowieka męża, żony, dzieci, współpracowników. Byśmy nie gorszyli się ich upadkiem. Ale kiedy upadniemy i zobaczymy upadki innych, szukali Twojej wyciągniętej dłoni, by nie stracić wiary w siebie i drugiego. Stacja VIII Jezus pociesza płaczące niewiasty Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi.(łk23,28)
Panie Jezu, który jesteś doskonałą Prawdą, naucz serce moje życia w prawdzie. Pomóż mi, bym w naszym wspólnym życiu nie ronił tylko łez wyrzutów sumienia. Niech od Maryi uczę się mężnej obecności, trwania przy do końca. Przychodzą w moim życiu chwile, kiedy płaczę. Płacze moja dusza. Jest smutek, jest ból, jest żal. Pomóż mi, Panie Jezu, rozeznać mój płacz. Czy płaczę nad moim zburzonym świętym spokojem? Nad złamaną pychą? Czy też płaczę nad własną małością i brakiem Ciebie w moim sercu? Proszę Cię, Jezu, o łaskę płaczu, który uzdrawia, który prowadzi do Ciebie. Stacja IX Jezus upada po raz trzeci Kolejny upadek. Każdy następny jest bardziej bolesny i coraz trudniej się podnieść. Jezus leży na ziemi zdruzgotany miłością, ale nie zniechęcony. Miłość ponagla, dodaje sił, pozwala przetrwać najcięższe próby. Panie pokazałeś nam jak kochać do końca, mimo zmęczenia i niejednokrotnie zadawanego bólu. To miłość jeśli jest wierna i bezinteresowna dodaje skrzydeł, pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile. Jest nadzieją dla nas i drugiego człowieka. Staje się siłą, aby dojść na swoją Golgotę. Ta sama miłość, która tak bardzo potrafi zranić, czyni nas też mocniejszymi, aby iść dalej. Jezus powstaje dlatego, że kocha i idzie dalej, by kochać do końca. Panie naucz mnie przebaczać nie 7, ale 77 razy. Jezu, pomóż mi w chwilach trudnych i po ludzku bez wyjścia, czerpać siłę z Miłości, która nigdy nie ustaje. Stacja X Jezus z szat obnażony Jezus zostaje odarty ze wszystkiego. Żołdacy traktują Go bezceremonialnie, jak przedmiot. Nie zostawili Mu nawet godności. W małżeństwie dwoje ludzi wchodzi ze sobą w najintymniejszy związek. Otwierają się przed sobą. Dają sobie wzajemnie poznać swoje uczucia, myśli, słabsze strony, lęki. Obnażają się. Jakże kusi, by wykorzystać tę wiedzę w czasie konfliktu. Jak celnie można wtedy uderzyć. Jak łatwo dotknąć, zranić, upokorzyć, zniszczyć Panie Jezu z szat obnażony, daj mi delikatność w codziennych kontaktach, abym umiał uszanować godność mojego małżonka.
Stacja XI Jezus przybity do krzyża Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecnie życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga2,19-20). Panie, Twoja ziemska wędrówka już się kończy. Nie zrobisz już żadnego kroku, żadnego gestu ręką. Twoje ciało przybijają do krzyża. Jak strasznie Cię boli trudno mi to sobie wyobrazić Teraz jesteś już całkowicie zespolony ze swoim krzyżem. Zgodziłeś się na niego; to szalona miłość do mnie, do nas zaprowadziła Cię do tego miejsca, do tej chwili. Jakże trudno mi się zgodzić na mój krzyż - czy to krzyż dnia codziennego, czy jakichś niezrozumiałych dla mnie i trudnych wydarzeń. Nie mam prawa wybierać drzewa mojej męki; krzyż jest gotowy na moją miarę. Podajesz mi go w każdej chwili, żebym zajął na nim miejsce. Niełatwo, Panie. A jednak nigdzie indziej Ciebie nie spotkam, bo właśnie tutaj na mnie czekasz. Panie, poryw serca mówi mi: zgodzę się na mój krzyż, będę przybijać siebie każdego dnia, będę w pokorze znosić niedogodności. Ale Ty Panie, wiesz, że to tylko poryw serca TY wiesz, i proszę, pomóż. Naprawdę chcę być blisko Ciebie, jak Ty jesteś blisko swojego krzyża. Marzę, by nasze małżeństwo było tak blisko Ciebie. Panie, ucz mnie każdego dnia, jak być gotowym na krzyż. Stacja XII Jezus umiera na krzyżu A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi lama sabachtani to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili; Patrz woła Eliasza. Ktoś podbiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża]. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha. (Mk 15,33-37) Śmierć Jezusa. Po ludzku rozumiejąc fakty: koniec; już ten Dobry Człowiek żadnego dobra nie uczyni. Tymczasem ewangelia uczy nas czegoś innego. Choć nam się wydaje, że coś jest faktem, rzeczą niezmienną i okrutną, pełną bólu i goryczy, to właśnie wówczas Jezus woła: wierz w Boże Miłosierdzie. Poczekaj te trzy długie dni. Nie naśladuj Judasza, który zdradziwszy swego Pana odrzucił Jego miłosierdzie. Raczej pójdź za Piotrem, który nawet po zaparciu się Jezusa trwał na modlitwie, mimo, że, rozumując po ludzku, żadnej szansy dla siebie nie widział. Panie, daj mi siłę w chwilach beznadziejnych, by nie tłumaczyć wszystkiego na sposób ludzki, lecz by trwać przy Tobie.
Stacja XIII Ciało Jezusa z krzyża zdjęte Czy matkę może spotkać coś gorszego niż bycie świadkiem męki i śmierci swego dziecka? To bolesne doświadczenie dotknęło Najświętszą Maryję Pannę. Bezsilna stała pod krzyżem, widziała cierpienie i śmierć Syna, trzymała Go w ramionach po zdjęciu z krzyża. Mimo tak bolesnych doświadczeń Maryja nie straciła wiary, żyła nadzieją na zmartwychwstanie swojego Syna. W życiu każdego z nas zdarzają się chwile, gdy jesteśmy bezradni, zrozpaczeni w obliczu cierpienia lub śmierci bliskiej osoby. Jakże ciężko pogodzić się jest z myślą, że kochający nas Bóg pozwala nam i naszym bliskim cierpieć. Przez wiarę i nadzieję Maryi Bóg uświadamia nam, że nawet w najtrudniejszych życiowych sytuacjach On zawsze będzie przy nas, doda sił i otuchy, pozwoli żyć nadzieją. Maryjo, naucz nas tak wierzyć, tak ufać i tak kochać Boga jak Ty. Stacja XIV Jezus złożony w grobie Jezus leżący w ciemnym grobie. Trudno uwierzyć w Twoje zwycięstwo. Leżysz przegrany, samotny, zabity. Zapraszasz mnie, bym pochylił się nad wszystkim, co było moją i naszą przegraną. Kiedy nie odczuwałem już żadnej nadziei. Ciemno przed oczami. Żadnego kroku do zrobienia. Stałem nad grobem moich pomysłów na życie, planów, nad wszystkim, co miało być inaczej. Zdarzyło się, że oboje staliśmy tak nad grobem naszego małżeństwa. Myśleliśmy wtedy: Za dużo nas dzieli. Niemożliwe, żeby nasz los mógł się odmienić. Niedługo potem Ktoś wlał życie w nasz związek. Jezu złożony w grobie! Ucz nas spokojnej, cichej ufności. Abyśmy nie wpadali w panikę, gdy coś w nas umiera; byśmy nie uciekali od tego, co trudne; nie zamykali się w rozpaczy, ale wsłuchani w Ciebie dawali się prowadzić ku życiu.