O. Robert Wawrzeniecki OMI (Poznań) Przyjąć ogień Miłosierdzia (zapalić się) Kazanie 2. dnia przygotowania do peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. s. Faustyny i bł. Jana Pawła II Czasem w czasie okazjonalnych porządków przed świętami, a czasem gdy trzeba się przeprowadzić lub umrze ktoś bliski z rodziny, przeglądamy różne materiały i natrafiamy na zdjęcia czy to powklejane w albumach, posegregowane w pudełkach czy też w plikach komputerowych. Czasem natrafimy na spisane wspomnienia, posłuchamy głosu czy oglądniemy przechowane pieczołowicie filmy na nowoczesnych czy mniej nowoczesnych nośnikach danych. Patrząc na te fotografie, słuchając nagrań i oglądając filmy, przypominamy sobie o osobach, wydarzeniach, które zapamiętaliśmy w swojej pamięci. Staramy się wydobyć z tej pamięci to co najwspanialsze i najlepsze. Podobnie jest i z naszą wiarą, która potrzebuje obrazów, śpiewów, modlitw i całej tej otoczki piękna, jaką daje nam liturgia. Dlatego dziś, w naszych rozważaniach, mających nas przygotować na przybycie do naszej parafii tak omodlonej już przez ludzi kopii łagiewnickiego obrazu Jezusa Miłosiernego, chcemy spojrzeć na obraz oraz przypomnieć sobie modlitwy przekazane nam przez Świadków Bożego Miłosierdzia: św. s. Faustynę i bł. Jana Pawła II. Obraz Jezusa Miłosiernego to narzędzie wykorzystywane przez samego Boga, aby człowiekowi, który w swoim spotkaniu z niewidzialnym Bogiem potrzebuje widzialnych rzeczy, umożliwić ten rzeczywisty kontakt z Nim. Trzeba jednak stając przed obrazem uświadomić sobie, że chcę spotkać się z osobą, do której się modlę, a nie modlę się przed obrazem. To właśnie wykrzywienie pobożności spowodowało, że Kongregacja Świętego Oficjum zakazała kultu tego obrazu, gdyż został niewłaściwie zrozumiany. Tymczasem Pan Jezus od początku wyraźnie wskazywał, że warunkiem otrzymania łask Bożego Miłosierdzia jest ufność poparta uczynkami miłosierdzia. W przeciwnym razie cześć oddawana Mu przed namalowanym obrazem będzie nieskuteczna a modlitwa nie przyniesie spodziewanych owoców (por. Dz. 414; 742). Sam Jezus w objawieniu wobec św. s. Faustyny wskazuje: Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie (Dz. 327). Jest on zatem nie sednem, ale pomocą w tym, by korzystać z Bożego Miłosierdzia, bo grzeszny człowiek nie byłby w stanie sam z siebie czerpać z Bożego Miłosierdzia. Jednocześnie staje się przypomnieniem i zobowiązaniem, aby czynić miłosierdzie czynem, słowem i modlitwą (por. Dz. 742). Sam Chrystus obiecał też, że: Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce Mojej (Dz. 313). Słowo Boże w psalmie poucza nas: Boga żywego pragnienie moja dusza. Najgłębszym pragnieniem człowieka jest doświadczenie Boga, które dokonuje się przez Słowo Boże, Sakramenty i Boże Miłosierdzie. Każdy może doświadczyć łaski, bo Bóg, kiedy zaprasza do wspólnoty z sobą, nie ma jakiś ukrytych celów, ale dobro człowieka. Wie, że zaspokojenie tego podstawowego pragnienia rodzi w życiu człowieka radość i pokój. Potrzeba postawy słuchania głosu Pasterza. Skoro On woła to jako Jego owca idę za Jego głosem, gdyż Jezus stoi na czele i prowadzi. Zbawienie jest dostępne przez Jezusa, gdyż On daje wolność, zbawienie i jest prawdziwym pokarmem, by nie ustać w drodze (por. czytania i modlitwy mszalne).
Kiedy patrzymy na obraz Miłosierdzia Bożego, to dostrzegamy Jezusa zmartwychwstałego z ranami po ukrzyżowaniu, z brodą, długim włosami i rozpromienioną twarzą, stojącego na podłodze, który wychodzi z ogromnych ciemności, a Jego osobę otaczają bijąca światłość. Chrystus ubrany jest w białą szatę z długimi rękawami. Prawą rękę wznosi do błogosławieństwa, natomiast lewą pokazuje przebity na krzyżu bok (por. J 19, 33-34). Z tego boku zaś wychodzą dwa promienie: jeden z nich jest jasny, blady, a drugi jaskrawy, czerwony. Pod obrazem widnieje podpis Jezu, ufam Tobie. I okazuje się, że żadna z tych rzeczy nie jest przypadkowa, ale ma swoje specyficzne znaczenie. Zacznijmy więc od tego dziwnie ciemnego, mrocznego i strasznego tła, które przypomina o innym myśleniu świata, o grzechu, potępieniu i całym tym złu, jakiemu podają się ludzie. Postać Chrystusa stoi na zwykłej posadzce, jakby kroczył zwykłą codzienną drogą, na której można się potknąć, gdy jest ciemno. W ten sposób pokazuje, że przychodzi tak zwyczajnie pośród tego wszystkiego, co stanowi nasze życie. Jezus ubrany w białą szatę, symbolizującą czystość i świętość, pełen światła, które otacza całą Jego osobę i sprawia, jakby wychodził z tego obrazu ku każdemu człowiekowi. Jest w Nim tyle ciepła i pokoju, aby pokazać że tylko On może dać to czego każdy człowiek nieustannie szuka, ale wokół siebie, w świecie, w którym żyje nie może odnaleźć, choć szuka na oślep wciąż na nowo. Popatrzmy teraz na twarz Jezusa, na której maluje się jakiś smutek i ból, choć na obrazie w Wilnie Jezus nieznacznie się uśmiecha. Smutek i ból spowodowany jest niewdzięcznością ludzi wobec Bożego Miłosierdzia, a delikatny uśmiech w kącikach ust, to radość jaką przynoszą Mu ci, którzy sławią miłosierdzie Boże i idą za Jego wskazaniami. Nawet o wzroku swoim na tym obrazie Jezus powiedział do św. s. Faustyny Spojrzenie Moje z tego obrazu jest takie jako spojrzenie z krzyża (Dz. 326). Dodaje jeszcze: [namawiaj] wszystkie dusze do ufności w niepojętą przepaść miłosierdzia Mojego, bo pragnę je wszystkie zbawić. Zdrój miłosierdzia Mojego został otwarty na oścież włócznią na krzyżu dla wszystkich dusz - nikogo nie wyłączyłem (Dz. 1182, por. Dz. 1784). Z przebitego boku Chrystusa, jak woda ze źródła (por. Dz. 1487, 1321), wypływają dwa promienie, o których sam Chrystus powie: jestem hojniejszy dla grzeszników niżeli dla sprawiedliwych. Dla nich zstąpiłem na ziemię... dla nich przelałem krew, niech się nie lękają do Mnie zbliżyć, oni najwięcej potrzebują Mojego miłosierdzia (Dz. 1275). Są one symbolem łaski wielkiego miłosierdzia Boga dla człowieka. Jeden z nich, ten jasny, blady, oznacza sakrament chrztu świętego oraz spowiedź, jako szczególne miejsce Bożego Miłosierdzia, a zatem te sakramenty które oczyszczają człowieka z grzechów. Drugi z nich, czerwony, jako znak przelanej Krwi dla zbawienia człowieka, nawiązuje do Eucharystii, jako źródła Bożego Miłosierdzia i pokarmu dającego życie wieczne, a jednocześnie przypomina o łaskach bierzmowania, małżeństwa, kapłaństwa i namaszczenia chorych. Sam Chrystus, tak o ich symbolice powiedział: Blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz... Te promienie osłaniają dusze przed
zagniewaniem Ojca Mojego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga (Dz. 299). Na samym dole obrazu, niejako pod nogami przedstawionego na nim Jezusa znajduje się napis Jezu, ufam Tobie!, który jest wołaniem o miłosierdzie samego Boga. To z jednej strony jednak wołanie o zaufanie do Boga, ale z drugiej strony wołanie o to, byśmy tak żyli, aby inni mogli nam ufać. Chodzi o takie budowanie relacji, aby przerzucać mosty nawet nad tym co nas dzieli, choć może to jest długie i mozolne. Chrystus dał obietnice związane z czcią oddawaną obrazowi, która znajduje odbicie w zaufaniu Bogu oraz miłosierdziu względem człowieka: pomoc w walce ze złem i opiekę w godzinę śmierci (por. Dz. 48, 154). Podstawowym motywem ma być nie chęć otrzymania czegoś dla siebie, ale odpowiedzialność za zbawienie innych (por. Dz 1541). Kiedy mówimy dziś o znaczeniu obrazu Jezusa Miłosiernego, nie można nie wspomnieć o nabożeństwie związanym z Miłosierdziem Boga, przekazanym nam przez św. s. Faustynę a uzupełnionym przez bł. Jana Pawła II. Przecież Święto Miłosierdzia Bożego, te wszystkie modlitwy: koronka, akty strzeliste, litania, godzina miłosierdzia i akt zamierzenia, są z tym obrazem nierozdzielnie związane. Koronka do Bożego Miłosierdzia, którą Jezus podał św. s. Faustynie, to wołanie o miłosierdzie dla świata, któremu grozi kara. To odwołanie się do miłosierdzia Boga Ojca przez sługę Miłosierdzia, jakim jest Jezus Chrystus, który złożył ofiarę miłosierdzia na drzewie krzyża. W ten sposób jej moc obejmuje modlącego się i wszystkich potrzebujących Bożego Miłosierdzia: grzeszników, konających i będących w niebezpieczeństwie popełnienia grzechu. By stała się rzeczywistym ratunkiem potrzeba jednak ufności i wytrwałości w modlitwie. O jej skuteczności zapewnia sam Chrystus, mówią do św. s. Faustyny: Odmawiaj nieustannie tę koronkę, której cię nauczyłem. Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinę śmierci. Kapłani będą podawać grzesznikom jako ostatnią deskę ratunku; chociażby był grzesznik najzatwardzialszy, jeżeli raz tylko zmówi tę koronkę, dostąpi łaski z nieskończonego miłosierdzia Mojego (por. Dz. 687). Ważne jest też to, żeby tą modlitwą, zgodnie z poleceniem Pana Jezusa otoczyć konających: Kiedy przy konającym odmawiają tę koronkę, uśmierza się gniew Boży, a miłosierdzie niezgłębione ogarnia duszę, i poruszą się wnętrzności miłosierdzia Mojego, dla bolesnej męki Syna Mojego (Dz. 811, por. 1035). Jezus jednak wskazywał ją także jako sposób modlitwy przebłagalnej za Polskę i z prośbą o miłosierdzie dla Niej: Odmawiać mają przez dziewięć dni w celu przebłagania Ojca Mojego i uproszenia miłosierdzia Bożego dla Polski (Dz. 714); a św. s Faustyna mówiła: Ojczyzno moja kochana, Polsko, o gdybyś wiedziała, ile ofiar i modłów za ciebie do Boga zanoszę. Ale uważaj i oddawaj chwałę Bogu, Bóg cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna (Dz. 1038). Jezus odpowiedział: Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli Mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Moje (Dz. 1732). Święto Miłosierdzia Bożego i Nowenna do Miłosierdzia Bożego stanowią jedną nierozłączną całość, splecioną koronką. O Święcie Miłosierdzia Bożego Jezus mówi: Daję ostatnią deskę ratunku, to jest święto
Miłosierdzia Mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia Mojego, zginą na wieki. ( ) daję ludzkości ostatnią deskę ratunku - to jest ucieczkę do miłosierdzia Mojego, raduje się serce Moje z święta tego (Dz. 965; 998). Jednym z jego warunków jest jednak spowiedź i Komunia święta (por. Dz. 1109). Odmawianie nowenny związane jest z przygotowaniem do Święta Miłosierdzia Bożego, od Wielkiego Piątku do pierwszej niedzieli po Wielkanocy (por. Dz. 1209-1229). Modlitwa w tych dniach, podobnie jak rozbudowana modlitwa wiernych w Wielki Piątek, obejmuje: grzeszników, kapłanów i osoby zakonne, ludzi pobożnych i wiernych, pogan i nie znających Boga, heretyków i odczepieńców, ludzi cichych i pokornych, czcicieli Miłosierdzia Bożego, cierpiących w czyśćcu i ludzi oziębłych. Wśród pozostałych modlitw znajdują się akty strzeliste, z tym najpiękniejszym O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla nas - ufam Tobie (Dz. 187), któremu do łaski nawrócenia potrzebne są wiara i przemiana wewnętrzna. Litania do Miłosierdzia Bożego zbiera w sobie wszystkie prawdy o miłosierdziu Bożym, objawione św. s. Faustynie (por. Dz. 949). Szczególną formą nabożeństwa jest Godzina Miłosierdzia Bożego, przeżywana o godzinie 15.00, na pamiątkę śmierci Chrystusa na krzyżu, jak podaje nam Pismo Święte (por. Mt 27, 45-50). Ważne, by w tym czasie uwielbiać Boże miłosierdzie, łączyć się z męką Chrystusa i wniknąć w jej tajemnice, a jeśli możliwe odmówić drogę krzyżową lub pomodlić się przed tabernakulum i uczcić Serce Jezusa lub poświęcić chwilę czasu na modlitwę (por. Dz. 1572). Jezus do św. s. Faustyny mówił: O trzeciej godzinie błagaj Mojego miłosierdzia, szczególnie dla grzeszników, i choć przez krótki moment zagłębiaj się w Mojej męce, szczególnie w Moim opuszczeniu w chwili konania. Jest to godzina wielkiego miłosierdzia dla świata całego W tej godzinie nie odmówię duszy niczego, która Mnie prosi przez mękę Moją... (Dz. 1320; por. 1572). Do tych aktów pobożności, przekazanych przez św. s. Faustynę, bł. Jan Paweł II dodał jeszcze jeden. Modlił się tak: Boże, Ojcze miłosierny, który objawiłeś swoją miłość w Twoim Synu Jezusie Chrystusie, i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu, Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka. Pochyl się nad nami grzesznymi, ulecz naszą słabość, przezwycięż wszelkie zło, pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, aby w Tobie, trójjedyny Boże, zawsze odnajdywali źródło nadziei. Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego świata! Amen (bł. Jan Paweł II, Kraków-Łagniewiki 17.08.2002). Modlitwa ta zawiera to co istotne w nabożeństwie do Bożego Miłosierdzia: wezwanie skierowane do Boga, prośbę za zaznaczoną złem i cierpiącą ludzkość oraz błaganie o Miłosierdzie Boże. Ten Akt Zawierzenia Miłosierdziu Bożemu całego świata został dokonany nieopodal w Krakowskich Łagiewnikach i powtarzany jest w sanktuarium na zakończenie każdej Eucharystii. Jest też zachętą do nieustannego powierzania się tymi słowami Miłosiernemu Bogu, jako osobistego aktu zawierzenia. Jednak, znów jak wspomniał Jezus św. s. Faustynie nie wystarczy samo nabożeństwo, odmawianie modlitw, bo gdy zabraknie nawrócenia i praktykowania czynów miłości, pozostanie ono bezskuteczne. Jeśli zabraknie ufności, na wzór Abrahama (por. Rdz 22, 1-19), Mojżesza (por. Wj 3, 1-15), Maryi (por. Łk 1, 26-35) czy św. Piotra (por. Mt 16, 16; J 19, 15), to nic z tego nie będzie. Jeśli zabraknie skorzystania z łaski sakramentów, to mimo chęci nie będzie możliwe wydanie owoców. Wreszcie jeśli zabraknie miłości do pogubionych ludzi, nastawienia do wypraszania
miłosierdzia dla grzeszników, cierpiących w czyśćcu i umierających, to nie ma co liczyć na obiecane łaski. Obraz Jezusa Miłosiernego oraz nabożeństwa z nim związane, to przypomnienie o niezmiennej prawdzie, że grzech jest powodem nieszczęść człowieka, a miłosierdzie stanowi źródło nadziei. Jednak przede wszystkim nabożeństwo związane z obrazem Jezusa Miłosiernego, to nie tyle kolejny rodzaj modlitwy czy pobożności, ale to zaroszenie do konkretnego sposobu życia: ufności w Boże Miłosierdzie, by wreszcie prowadzić do czynienia miłosierdzia wobec innych. Bł. Jan Paweł II stwierdził: Tu w ogniu Bożej miłości ludzkie serca pałać będą pragnieniem nawrócenia, a każdy, kto szuka nadziei, znajdzie ukojenie. ( ) Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój a człowiek szczęście (bł. Jan Paweł II, Kraków-Łagiewniki 17.08.2002). Amen.