Czytelnicy Jutrzenki w ubiegłych latach poznawali wydarzenia Nowego Testamentu, przede wszystkim przypowieści. Kolejny cykl artykułów poświęcony będzie wydarzeniom Starego Testamentu. Przybliżać je będzie wieloletnia finalistka konkursu biblijnego Justynka Wójkiewicz oraz także finalistka konkurów biblijnych Karolina Wojciechowska. Jutrzenka 1 (108) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 1 R A J BIBLIJNE PRZYPOWIEŚCI Pan Bóg, gdy zasadził ogród w Edenie (czyli Raju), umieścił w nim człowieka. Na rozkaz Boga wyrosły z gleby rośliny, a wśród nich dwa drzewa. Gdy Pan sprawił, że mężczyzna pogr wyjął jedno z jego żeber i okrył je ciałem - tak powstała niewiast przyprowadził ją do człowieka. Pan Bóg rzekł do nich: na środku ogrodu rosną dwa drzewa Drzewo życia, z którego możecie j poznania dobra i zła. Zakazuję wam spożywania owocu z tego drzewa, gdyż ono zapewnia śmierć. Lecz waż (szatan) był bardziej przebiegły niż rążył się w głębokim śnie, ta, czyli kobieta. Później jeść owoce oraz drzewo inne zwierzęta. Wtedy zwrócił się do niewiasty i spytał: czy naprawdę Bóg powiedział, że nie możecie spożywać owocu z tego drzewa, które rośnie na środku ogrodu? Niewiasta zaś odrzekła, że gdy spożyją owoc z tego drzewa, czeka ich śmierć. Lecz gdy kobieta spojrzała na drzewo zobaczyła, że owoce są dobre do spożycia, podeszła, zerwała jedno i zjadła połowę, a drugą dała swojemu mężowi i on też skosztował. W pewnym momencie spojrzeli na siebie i zauważyli, że są nadzy. Spletli sobie przepaski z gałązek figowych. Wnet usłyszeli Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie. Szybko schowali się wśród gałęzi krzewów. Gdy Bóg zawołał: Adamie gdzie jesteś? Adam odpowiedział: schowałem się, ponieważ jestem nagi. Na to Bóg: kto ci powiedział, że jesteś nagi, czy może spróbowałeś owocu z drzewa, z którego ci zakazałem jeść? Mężczyzna powiedział, że niewiasta, którą koło niego postawił, dała mu, a on zjadł. Bóg zaś zwrócił się do niewiasty: dlaczego zerwałaś owoc z drzewa, z którego zakazałem? Kobieta zaś powiedziała: wąż mnie skusił i zjadłam.
Wtedy Bóg wygnał Adama i Ewę z raju i stali się zwykłymi śmiertelnikami. A my w ten sposób rodzimy się z grzechem pierworodnym. Jutrzenka 2 (109) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 2 BIBLIJNE PRZYPOWIEŚCI KAIN I ABEL Gdy Adam i Ewa zostali już wygnani z raju, mężczyzna zbliżył się do niewiasty, a ona po kilku miesiącach urodziła syna. Nazwali go Kain. Później urodziła też jego brata - Abla. Kain uprawiał rolę, a Abel był pasterzem trzód. Bracia składali Panu Bogu w ofierze swoje dary. Ofiary Abla płynęły z jego czystego serca. Pan Bóg patrzył więc na ofiary, które złożył mu Abel, a na Kaina i jego plony roli nie chciał patrzeć. Kain był bardzo smutny i chodził cały czas z ponurą miną. Bóg zapytał go: dlaczego jesteś smutny i chodzisz z ponurą miną? Gdybyś postępował dobrze, byłbyś radosny. Kain odpowiedział: jestem smutny, bo patrzyłeś tylko na ofiarę mojego brata, a na moją wcale nie chciałeś spojrzeć. Kain przyszedł i zaproponował bratu, aby poszli na pole. Gdy byli sami na polu, Kain złapał kamień, rzucił się na swojego brata i zabił go. Wtedy Pan zapytał się go, gdzie jest jego brat Abel? Kain odpowiedział, że nie wie, gdzie jest Abel, bo czy jest jego aniołem stróżem? Bóg wiedział przecież, co zrobił Kain i powiedział mu, że krew jego brata głośno woła ku niemu. Wiec Pan powiedział: bądź przeklęty na tej roli, która rozwarła swoją paszczę, by wchłonąć krew twego brata przelaną przez ciebie. Gdy będziesz uprawiał rolę, nie da ci ona więcej plonu. Zostaniesz tułaczem i zbiegiem na ziemi. Kain odpowiedział: zbyt wielka jest moja kara i każdy, kto mnie spotka będzie mógł mnie zabić. Wtedy Bóg dał Kainowi znamię, tak, by nikt nie mógł go zabić i tak Pan przedłużył mu cierpienie. Kain zamieszkał w kraju Nod.
Jutrzenka 3 (110) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 3 WIEśA BABEL BIBLIJNE PRZYPOWIEŚCI Ludzie na ziemi mieli jednakową mowę. Gdy wędrowali przez krainę, napotkali równinę Szinear i tam zamieszkali. Wszyscy do siebie mówili: Wyrobimy cegłę i wypalimy ją w ogniu. Po pewnym czasie uzbierali pewne materiały i wymyślili, że zbudują najwyższą wieżę, która będzie sięgała nieba. Pan Bóg, żeby mógł zobaczyć wieżę, zstąpił z nieba i rzekł: Są jednym ludem i mają jedną mowę. Wtedy wymyślił, że pomiesza im języki i przeszkodzi im w budowie wieży, aby jeden nie rozumiał drugiego. Kiedy próbowali porozmawiać ze sobą nie mogli się dogadać i rozeszli się po całej ziemi. Dlatego zbudowaną budowlę nazwano Wieżą Babel, bo Babel oznacza pomieszać. Tekst i ilustracja: Jutrzenka 5 (112) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 4 POTOP Rdz 7,6-9,17 Gdy Pan Bóg zauważył, że ludzie na świecie są dla siebie źli żałował, że stworzył człowieka. Postanowił więc zgładzić ludzi z po- ponieważ był on wierzchni ziemi. Żal mu było tylko Noego, człowiekiem prawym. Żył w przyjaźni z Bogiem. Miał trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Powiedział więc Bóg Noemu, aby zbudował arkę, do której weźmie całą swą rodzinę i po parze z każdego gatunku zwierząt. Potem powiedział mu, że sprowadzi potop na ziemię, by zniszczyć wszystkich ludzi. Noe wykonał wszystko tak, jak Pan Bóg mu kazał. Deszcz padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby zniszczyć wszystko, co jest na ziemi. Po siedmiu dniach wody opadły na ziemię. Bardzo szybko podnosiły się i zakryły wszystkie góry. Wszyscy, którzy byli na ziemi zginęli. Tylko Noe i jego arka ocaleli. Bóg jednak pamiętając o Noe, zesłał na ziemię wiatr, który sprawił, że wody stopniowo zaczęły opadać. Gdy Noe zauważył szczyty gór wypuścił kruka, ale ten wracał wciąż do arki. Po siedmiu dniach wypuścił gołębicę, ale i ta wracała, ponieważ nie miała, na czym usiąść. Po następnych siedmiu dniach znów wypuścił gołębicę. Ptak wrócił do arki dopiero pod wieczór, niosąc w dziobie liść oliwny. Noe ucieszył się, bo wiedział, że woda na ziemi opada. Postanowił, więc poczekać znów siedem dni, a po nich wypuścić gołębicę powtórnie. Ta już do arki nie wróciła. Potem wody na ziemi całkiem opadły. Po wyjściu z arki, Noe zbudował ołtarz i złożył na nim dla Boga w ofierze zwierzęta. Bóg się ucieszył i powiedział, że nigdy nie zgładzi tego, co żyje. Bóg pobłogosławił synów Noego. Powiedział im też, że zawiera z nimi, jak i z każdą istotą żywą przymierze. A gdy na niebie ukaże się łuk, wtedy Bóg przypomni to przymierze. Tekst i ilustracja: Karolina Wojciechowska (V d)
Jutrzenka 6 (113) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 5 POWOŁANIE ABRAHAMA I OBIETNICA BOGA R Rdz 12,1-8; 15,1-18 Abram mieszkał w Ur Chaldejskim (Mezopotamia). Pan Bóg kazał Abramowi wyjść z domu rodzinnego i pójść tam, gdzie Bóg mu pokaże. Obiecał też, że będzie mu błogosławił, ponieważ z niego wyrośnie wielki naród. Abram wyruszył więc do Kanaanu, jak mu Pan kazał. Razem z nim poszedł bratanek Lot i żona Saraj. Gdy przybyli do Kanaanu, Abram przeszedł prawie cały kraj, aż doszedł do pewnej miejscowości Sychem, koło dębu. W tym miejscu ukazał się Abramowi Bóg i powiedział, że tę właśnie ziemię oddaje jego potomstwu. Następnie Abram zbudował ołtarz dla Pana i poszedł rozbić namiot na wschód od wzgórza Betel. Minęło wiele lat. Abram zbliżał się do kresu swojego życia, a nie miał potomka. Pan kazał Abramowi wyjść z namiotu i policzyć gwiazdy na niebie. Tak bowiem miało być liczne jego potomstwo. Abraham uwierzył Bogu. Ponieważ Abram bezgranicznie zaufał Bogu i był Mu posłuszny, Bóg zmienił mu imię na Abraham, co oznacza ojciecc narodów. Później Bóg przypomniał Abrahamowi, że to on wywiódł go z miasta rodzinnego, by dać mu tę ziemię. Abraham nie wierzył, że to naprawdę jego kraj. Chciał się upewnić, więc Pan kazał mu przynieść trzyletnią jałowice, trzyletnią kozę, trzyletniego barana oraz synogarlicę i gołębicę. Gdy Abraham zebrał te wszystkie zwierzęta, porozcinał je na pół. Ptaki jednak pozostawił. Nagle do mięsa zaczęły przylatywać ptaki drapieżne. On je odpędził. Gdy zaszło słońce, zapadł w głęboki sen. Czuł lęk, bo ogarnęła go ciemność. Wtedy powiedział Pan do Abrahama, że jego synowie będą żyć jako przybysze z innego kraju i przez długie lata będą pracować jako niewolnicy. Później Bóg ześle na ten kraj karę, a synowie Abrahama wyjdą z kraju z wielkim dobytkiem. Bowiem, gdy Abraham umrze, jego potomkowie powrócą tu dopiero w czwartym pokoleniu. Karolina Wojciechowska (V d) CZĘŚĆ 6 PRÓBA WIARY ABRAHAMA Bóg wystawił Abrahama na wielką próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! On opowiedział: Oto jestem! powiedział więc do niego Bóg: weź syna jedynego Izaaka, którego miłujesz, idź do kraju Moria i złóż go tam w ofierze na pagórku, który Ci wskażę. Rano Abraham wsiadł na osła, zabrał ze sobą Izaaka i dwóch służących, narąbał drzewo do spalenia ofiary i ruszył. Na trzeci dzień Jutrzenka 8 (115) 2007/2008 r.
Abraham dotarł do miejsca, które Bóg mu wskazał. Rozkazał swym ludziom, by zaczekali tu z osłem, a on weźmie chłopca i pójdą złożyć pokłon Bogu. Abraham wziął drewno, położył je na plecy syna Izaaka, wziął ogień i nóż do ręki, po czym obaj się oddalili. Izaak zapytał się swojego ojca: gdzie jest jagnię na ofiarę? On mu odpowiedział: Bóg sam wybierze sobie jagnię. Szli dalej, aż dotarli na wybrane miejsce. Tam Abraham zbudował ołtarz, na nim położył związanego swego syna. Potem Abraham sięgnął nóż i chciał zabić Izaaka. Wtedy zjawił się Anioł Pański i zawołał do niego z nieba: Abrahamie, Abrahamie! On rzekł: Oto jestem! Anioł powie-dział, że ma nie robić krzywdy swojemu synowi. Abraham rozejrzał się i zauważył baranka w krzakach. Podszedł, wziął barana i złożył go w ofierze całopalnej zamiast swego syna. Abraham to miejsce nazwał Pan Widzi. Dlatego dzisiaj się mówi: Na wzgórzu Pan się ukazuje. Abraham w ten sposób udowodnił, że dla Boga może poświęcić nawet własnego syna. Anioł Pański znów rzekł głośno z nieba do Abrahama: przysięgam na siebie, za to że nie odmówiłeś mi swego syna jedynego, będę cię błogosławić, a potomstwo będziesz miał tak liczne ile gwiazd na niebie. CZĘŚĆ 7 Jutrzenka 9 (116) 2007/2008 r. JÓZEF EGIPSKI Jakub, wnuk Abrahama, miał 12 synów. Wśród nich najbardziej wyróżniał Józefa. Reszta braci bardzo mu zazdrościła, dlatego kiedy któregoś dnia znajdował się na polu, postanowili go zabić. Jednak jeden z nich wstawił się za Józefem i uchwalili, że zamiast go zabić, zostanie wrzucony do studni. Bracia wzięli ubranie Józefa i zmoczyli w krwi zwierzęcia, a kiedy przyszli do domu, pokazali ubranie Józefa ojcu i powiedzieli, że został pogryziony przez dzikie zwierzę. Jakub bardzo rozpaczał. Tymczasem Józef był w studni. Obok studni przechodzili akurat kupcy jadący do Egiptu. Bracia postanowili, że wyciągną go stamtąd i sprzedadzą na targu niewolników, a w zamian dostaną za niego dużo pieniędzy. Józef znalazł się w Egipcie. Tam kupił go przedstawiciel faraona i ustanowił go swoim pomocnikiem. Jednak zazdrosna żona urzędnika postanowiła uwieść Józefa, on jednak nie uległ jej staraniom. Zła kobieta postanowiła się zemścić i wmówiła swojemu mężowi, że Józef ją uwiódł. Urzędnik Potifar wsadził go do więzienia. Józef odkrył, że otrzymał od Boga dar przepowiadania snów. W tym samym czasie faraonowi śniły się dziwne sny. Kiedy dowiedział się, że pewien więzień ma dar tłumaczenia snów, uwolnił Józefa, a on wtedy przepowiedział iał mu, że siedem utuczonych krów, które się śniły władcy Egiptu oznaczają siedem lat upojnego pożywienia, ia, a chude krowy wychodzące z Nilu - siedem lat głodówki. To samo dotyczyło kłosów zbóż. Faraon ustanowił Józefa zarządcą państwa. Kiedy nadeszły lata głodu, Józef zbierał i magazynował pożywienie, a w latach klęski, sprzedawał. Głód dotarł również do Kanaanu, gdzie nadal żył ojciec c Jakub z braćmi Józefa. Bracia przybyli do Egiptu w celu zakupienia żywności, ale nie rozpoznali Józefa. Dopiero po czasie, Józef wyjawił im, kim jest. Kazał swoim braciom, by wrócili do Ziemi Obiecanej, wzięli ojca i swoje rodziny i wszyscy przenieśli się do Egiptu, bo tu nie zaznają głodu.
Jutrzenka 10 (117) 2007/2008 r. CZĘŚĆ 8 MOJśESZ To są imiona dwunastu synów Izraela, czyli Jakuba, wnuka Abrahama: Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Issachar, Zabulon, Baniamin, Dan, Neftali, Gad, Aser i Józef. Józef umarł w Egipcie, a także wszyscy jego bracia i całe to pokolenie. Potomstwo Izraela mnożyło się i cały kraj się nim napełniał. W Egipcie władzę przejął nowy faraon. Nie znał on Józefa. Widział, jak państwo coraz szybciej napełnia się Izraelitami i że ich lud jest potężniejszy od rządu w Egipcie. Faraon wydał rozporządzenie, że wszyscy nowo narodzeni chłopcy muszą zostać zatopieni, a dziewczynki zostaną przy życiu. Pewnego razu przyszedł pewien człowiek z pokolenia Lewiego, by poślubić kobietę. Ona poczęła i urodziła syna. Widziała, jaki jest piękny i ukrywała go przez trzy miesiące. Wiedziała dobrze, że nie może go dłużej ukrywać, więc wzięła skrzynkę z papirusu, powlekła go żywicą i włożyła w nie dziecko, a jego starszej siostrze kazała iść wzdłuż rzeki i obserwować koszyk. Akurat w tym czasie córka faraona brała kąpiel w Nilu. Gdy zauważyła koszyk kazała służącej wyłowić go z wody. Ujrzała w niej dziecko - był to płaczący chłopiec. Wnet spostrzegła, że było to dziecko hebrajskie. Księżniczka Egiptu nadała dziecku imię Mojżesz, ponieważ to imię oznacza wydobyty z wody. Córka faraona wiedząc, że jej ojciec nie uznaje Izraelitów, postanowiła, że go przekona. Faraon widział, jak jego córka przywiązała się do małego Hebrajczyka, więc pozwolił jej go zatrzymać. Mojżesz miał świadomość swojego pochodzenia. Pewnego dnia przechodząc obok budowli, gdzie pracowali jego rodacy, zobaczył, jak jeden człowiek pozbawiony siły do dalszej pracy, musiał chwilę odpocząć, był bity batem przezz osobę wyższą od siebie. Podszedł do niego i poprosił, by przestał robić mu krzywdę, ten zgodził się, ale nie było to do końca szczerze powiedziane. Po kilku dniach od tego wydarzenia, które miało miejsce na budowli Mojżesz usłyszał stękanie i uderzenia bata, po chwili zobaczył w kącie, jak ten sam niewolnik był nękany przez przełożonego. Wtedy syn córki faraona uwolnił Hebrajczyka i zabił żołnierza egipskiego. Wiedząc, co zrobił uciekł z Egiptu na pustynię. Jutrzenka 1 (118) 2008/2009 r. CZĘŚĆ 9 MOJśESZ W Egipcie, Izraelici narzekali na ciężką pracę, jęczeli, a te wszystkie żale dobiegały do Boga. Stwórca nie mógł dłużej słuchać zmartwień swojego ludu i ulitował się nad nimi. Mojżesz mieszkał wtedy na pustyni, tam miał rodzinę i gospodarstwo. Któregoś dnia wyprowadzał owce w głąb pustyni i poszedł na górę Horeb. Nagle ujrzał Anioła, a pod nim płonący krzak. Mojżesz widział krzew w środku ognia, który się palił, ale nie spalał. Gdy
Pan zobaczył, że Mojżesz zbliża się do niego, żeby się przyjrzeć dziwnemu zjawisku, usłyszał wtedy: Mojżeszu, Mojżeszu. Nie zbliżaj się! Zdejm sandały z nóg, bo stoisz na Ziemi Świętej. Potem głos z ognia powiedział jeszcze do niego: Jestem Bogiem Ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka, Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił oczy, bał się bowiem spojrzeć. Bóg przedstawił mu całą sytuację i kazał iść do Egiptu, do faraona, aby uwolnić jego lud. Mojżesz zgodził się, ale zapytał jeszcze, co ma powiedzieć, gdy go zapytają, kto go przysłał. Usłyszał w odpowiedzi: Jestem, który Jestem Jahwe! I tak Mojżesz przyjął wyzwanie i poszedł przez pustynię do Egiptu. cdn. Justyna Wójkiewicz (VI d) Jutrzenka 2 (119) 2008/2009 r. CZĘŚĆ 10 MOJśESZ cd. Po spotkaniu Mojżesza z Bogiem w płonącym krzewie, udał się on ze swoim bratem Aaronem do faraona. Prosili, aby władca Egiptu wypuścił potomków Abrahama z niewoli. Faraon zapytał dlaczego ma to uczynić. W odpowiedzi usłyszał, że Bóg Jahwe tego zażądał. Faraonowi nie bardzo podobał się ten pomysł. Zależało mu, aby Hebrajczycy pozostali w Egipcie, bo przecież ciężko pracowali. Mojżesz i Aaron stanowczo przekazywali faraonowi wolę Boga. Gdy faraon był nieugięty, Bóg zaczął zsyłać na kraj nieszczęścia, które nazywamy plagami. Na przykład wody w Nilu na oczach faraona przemieniły się w krew, Egipt opanowała plaga żab, które szukały sobie miejsca w domach z powodu gnijących ryb. Spadała plaga szarańczy, która ogołociła kraj z całej roślinności. Później plaga much i komarów, które roznosiły zarazę po Egipcie. Z kolei nastały ciemności, trwające przez trzy dni, potem padał niszczący wszystko grad. Ludzi stawali przed faraonem cali w pryszczach, na polu zdychało bydło, usychało zboże. W końcu nastała ostatnia, najcięższa plaga. Przez Egipt przeszedł Anioł Śmierci. Zabijał wszystko, co pierworodne. Aby jednak uchronić Hebrajczyków przed tym nieszczęściem, Bóg przekazał Mojżeszowi, jak mają postąpić, by ocaleć. O tym jednak przeczytacie w kolejnym numerze Jutrzenki. Justyna Wójkiewicz (VI d)