Pasterze parafii św. Andrzeja Boboli w Białymstoku

Pasterze parafii św. Andrzeja Boboli w Białymstoku Ks. Paweł Stanisław Grzybowski (1874-1932) pierwszy proboszcz parafii św. Andrzeja Boboli Ks. Paweł Stanisław Grzybowski Curriculum vitae ks. Pawła Grzybowskiego jest wyjątkowo ciekawe i pouczające. Urodził się 4 listopada 1874 roku w majątku Ryżakowo, w pobliżu Wielkich ŁukÃłw, guberni pskowskiej, w rodzinie ziemiańskiej. Mały Polo (tak nazywano go w rodzinie) po edukacji w domu rodzinnym i rocznym pobycie w szkole ludowej wstąpił do gimnazjum realnego w Wielkich Łukach. W roku 1891, jako uczeń VI-tej klasy został usunięty ze szkoły z tzw. wilczym biletem za odmowę śpiewu w cerkwi. Wyjechał do Petersburga, gdzie imał się rãłżnych prac fizycznych. Najdłużej, bo 1,5 roku pracował jako ślusarz. W tym czasie wstąpił do partii socjalistycznej, ktãłrą szybko opuścił, poznawszy jej założenia antyreligijne. W roku 1893 zdał maturę jako eksternista w V realnym gimnazjum w Petersburgu. Po maturze w 1893 r. zapisał się na Wydział Matematyczny Uniwersytetu Petersbuskiego i od razu przystąpił do tajnej organizacji patriotycznej. Jednak już w grudniu tego roku w czasie rozruchãłw na Uniwersytecie musiał uciekać z Petersburga. Zatrzymał się w topeckim powiecie guberni pskowskiej. W maju 1894 r. otrzymał posadę nauczyciela w ziemiańskiej szkole ludowej w Siole Pokrowskim. Został rãłwnież instruktorem w tamtejszej wzorowej pasiece pszczelarskiej. Po roku pracy w szkole, latem 1895 roku, udał się z ekspedycją Towarzystwa Geograficznego, do Azji Środkowej. Rozruchy na granicy z Afganistanem zmusiły go niebawem do przeniesienia się na Krym i do Odessy. W 1897 r. wyjechał z Odessy do Wilna. Nie ma w życiorysie wzmianki, co skłoniło młodego Pawła do wyboru tego miasta. Możemy się domyślać, że zadecydowało rodzące się w nim pragnienie zostania kapłanem. Miał wãłwczas 23 lata i dobre rozeznanie swoich życiowych zainteresowań. WybÃłr Wilna, miasta z polską tradycją i Wileńskim Seminarium Duchownym, kształcącym kapłanãłw do pracy na dawnych ziemiach polskich, odpowiadał duchowym i patriotycznym dążeniom Pawła. Jednak w realizacji swojej decyzji napotkał poważną przeszkodę. Był nią zdecydowany sprzeciw ze strony ojca, ktãłry zaplanował synowi karierę świecką. Ostatecznie Paweł Grzybowski bez zgody i wiedzy rodzicãłw wstąpił w 1900 roku do Seminarium Duchownego Diecezji Wileńskiej. Dopiero po dwãłch latach pobytu w Seminarium przyjechał do rodzinnego domu. Ojciec widząc go w sutannie,

wpadł w wielką złość i postanowił wydziedziczyć go z majątku. Między rodzicami wybuchło na tym tle wielkie nieporozumienie, ktãłre doprowadziło do ich rozejścia się. Odtąd matka ks. Pawła, aż do swojej śmierci w 1927 r. w Starosielcach, była stale blisko syna, jako jego serdeczna powiernica i najlepszy przyjaciel. Święcenia kapłańskie ks. Paweł Grzybowski przyjął z rąk ks. Biskupa Edwarda Roppa w Uroczystość TrÃłjcy Przenajświętszej 25 czerwca 1905 r. w katedrze wileńskiej. Po święceniach został mianowany wikariuszem parafii farnej w Grodnie i prefektem tamtejszych szkãłł. Rozpoczęta działalność duszpasterska ks. Grzybowskiego zbiegła się z ogłoszonym w tym czasie przez cara Mikołaja II Ukazem Tolerancyjnym. Chociaż ukaz ten nie uprawniał do swobodnego prowadzenia przez KościÃłł Katolicki działalności społecznej, to taką właśnie działalność zaczął prowadzić młody duszpasterz. Rozwinął na terenie Grodna akcję charytatywną wobec wszystkich potrzebujących wsparcia materialnego i moralnego, nie wyłączając ŻydÃłw. Propagował na szeroką skalę akcję trzeźwościową. Najbardziej niebezpieczna, grożąca poważnymi konsekwencjami, to było tajne polskie nauczanie. Oddał swoje mieszkanie na konspiracyjną polską szkołę i nie cofnął się przed ryzykiem. Pragnął, by dziatwa poprzez naukę ojczystego języka i historii polskiej wzrastała w umiłowaniu swojej ojczyzny. Szeroko rozwinięta działalność społeczno wychowawcza ks. P. Grzybowskiego była w wielkiej mierze inspirowana i wspomagana przez znaną nie tylko w Grodnie, pisarkę i działaczkę oświatową, Elizę Orzeszkową. Praca ks. Pawła w tajnym nauczaniu została jednak zdekonspirowana. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Grodnie został skazany na: usunięcie ze stanowiska kościelnego na trzy miesiące i pozbawienie wolności na miesiąc. Po skończeniu kary ks. Paweł nadal pracował w Grodnie, zaprzestając swojej działalności społecznej. Parę miesięcy pãłźniej został mianowany na proboszcza parafii Krypno. Tam wcielał w życie swoje kapłańskie doświadczenie i praktyki w dziedzinie oświatowo-wychowawczej. Miał wãłwczas 36 lat i pięć lat kapłaństwa. W 1915 r. Ks. Grzybowski przeprowadził poważny remont kościoła krypniańskiego i wybudował nową murowaną plebanię. Aktywnie prowadził konspiracyjną działalność niepodległościową. Nie mogła ona ujść uwadze wojskowych władz niemieckich. Został aresztowany i wywieziony w głąb Niemiec i internowany w klasztorze bernardynãłw w Fuldzie. Przebywał tam do wybuchu rewolucji niemieckiej (3.11.1918). WrÃłcił do Krypna przed opuszczeniem Białegostoku przez cofające się wojsko niemieckie. Pozostałe w tym mieście zrewoltowane oddziały wojskowe Soldaternatu (Rady żołnierskiej) dokonywały grabieży, rozbojãłw i aresztowań PolakÃłw. Ks. Paweł Grzybowski został rãłwnież aresztowany i osadzony w białostockim więzieniu, gdzie przebywał do całkowitego usunięcia Soldaternatu z Białegostoku tj. do 19 lutego 1919 r. W tymże 1919 roku, Ãłwczesny biskup wileński przeniãłsł ks. Pawła Grzybowskiego do Starosielc i zlecił mu objęcie nowopowstałej parafii przy rewindykowanym prawosławnym kościãłłku w pobliżu dworca kolejowego. Jako pierwszy proboszcz w Starosielcach organizował życie parafialne

od podstaw. Pionierską pracę duszpasterską przy kościele łączył ze stanowiskiem etatowego prefekta w tamtejszych szkołach. Trzynastoletnia służba ks. Pawła Grzybowskiego w Starosielcach zapisała się bardzo wyraźnymi zgłoskami. Cały swãłj czas poświęcał dla innych, swoje dochody finansowe rozdawał potrzebującym, bez względu na ich wyznanie i przekonania polityczne. Owa działalność charytatywna była wielopłaszczyznowa. Nikt z Ãłwczesnych białostockich kapłanãłw nie wspierał tak często, tak obficie i tak bezinteresownie ŻydÃłw, jak ks. Grzybowski. A ile serca i pomocy finansowej okazywał prawosławnym. Była to więc także działalność ekumeniczna w ewangelicznym rozumieniu. Nie wszystkim jednak parafianom taka działalność podobała się. Nazywali go dziwakiem i oryginałem. A przecież ten dziwak i oryginał rãłwnież im i ich rodzinom świadczył szeroką charytatywną pomoc. Przez kilka lat prowadził w Starosielcach dożywianie grupy biednych uczniãłw, z ktãłrymi jadł obiady. Obok działalności charytatywnej i ekumenicznej, ks. Paweł Grzybowski kontynuował w Starosielcach umiłowaną przez siebie pracę dydaktyczno-wychowawczą z młodzieżą szkolną i pozaszkolną. Jego czteropokojowa plebania, poza pokojem matki, była we władaniu młodzieży. Tutaj mieścił się warsztat stolarski, w ktãłrym jako zapalony hobbysta, przyuczał swoich podopiecznych nawet do artystycznego meblarskiego rzemiosła. Tutaj też w pokoju połączonym z werandą była świetlica, gdzie jego umiłowani harcerze mieli swoje częste spotkania. Tutaj harcerskie pieśni, wyśpiewywane pełną piersią, rozbudzały ich wyobraźnię: "o rycerstwie znad kresowych stanic, o obrońcach naszych polskich granic". Tu rodziły się pomysły gier i zabaw terenowych oraz plany harcerskich wycieczek i obozãłw. Słowa gawędy ks. Grzybowskiego, odbierane w skupieniu i zadumie, zapadały głęboko w młode serca i pobudzały do służby Bogu i Polsce oraz zamiłowania i szacunku do pracy. Grobowiec ks. Pawła Grzybowskiego Znany był nie tylko jako proboszcz i prefekt szkãłł w Starosielcach. Był także znanym opiekunem i powiernikiem dziatwy i młodzieży, organizatorem i inspiratorem wielu zrzeszeń dziecięcych i młodzieżowych. SzczegÃłlnie bliskie było mu Harcerstwo. Do poznania korzeni Harcerstwa dochodził poprzez czynną akceptację założeń niepodległościowych Związku Młodzieży Polskiej zwanej Zetem, a także Sokoła, zarzewia i Polskiej Organizacji Wojskowej. Z tych to patriotycznych zrzeszeń przeniãłsł do międzywojennego Harcerstwa potrzebę głębokiego umiłowania odrodzonej Ojczyzny i poznania piękna polskiej ziemi.

Pogrzeb ks. Pawła Grzybowskiego był manifestacją uczuć miłości, przywiązania i głębokiego smutku dziatwy i młodzieży po stracie swego opiekuna i powiernika. W jego pogrzebie wzięli udział nie tylko duchowni i wierni kościoła rzymskokatolickiego, lecz rãłwnież duchowni i świeccy wyznawcy kościoła unickiego, prawosławnego, protestanckiego oraz wspãłlnoty żydowskiej. Ich udział był najlepszym dowodem i sprawdzianem, jak owe społeczności religijne odbierały i oceniały pracę duszpasterską i społeczną zmarłego kapłana. "Odszedł pasterz dobry". Odszedł, ale nie zniknął z naszej pamięci. Jego świetlana postać nie poszła w zapomnienie. Już na początku 1934 roku drużyna harcerska z Białegostoku, zwana "błękitną piętnastką", obrała ks. Pawła Grzybowskiego swoim patronem. RÃłwnież krąg Starszoharcerski ze Starosielc przybrał jego imię. Po wojnie nazwę ulicy "Cmentarnej" zmieniono na ulicę "Ks. Pawła Grzybowskiego". Ksiądz Paweł Grzybowski został pochowany na cmentarzu starosielskim obok swojej matki. Nad grobem zbudowano skromną kapliczkę. Odwiedzającym grãłb napis przypomina słowa Chrystusa Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci najmniejszych, mnieście uczynili (T. 25.40). Odszedł z niespodziewanie, nagle i tragicznie. Stało się to 16 sierpnia 1932 roku. Miał niespełna 58 lat. WspÃłłcześni mu rychło zrozumieli, że należał on do gigantãłw pracy pełnej samozaparcia i poświęcenia innym. Ufundowany przez parafian, na 25-lecie kapłaństwa ks. Pawła, jeden z trzech dzwonãłw, nazwany jego imieniem, jeszcze dziś wzywa na modlitwę do naszego kościoła w Starosielcach. RÃłwnież sztandar harcerski z wizerunkiem Matki Bożej Ostrobramskiej, ufundowany przez ks. Pawła swoim harcerzom, jako jedyny ocalały z zawieruchy wojennej na białostocczyźnie, do dziś przypomina harcerskiej braci o obowiązku służby całym życiem Bogu i Ojczyźnie, na wzãłr służby przez niego pełnionej. Te trzy wymowne materialne znaki bytności i działalności ks. Grzybowskiego na ziemi białostockiej: kapliczka nagrobna, dzwon i sztandar, niech nam, a po nas następnym pokoleniom przypominają, że realizacja powołania chrześcijańskiego zawsze zostawia swãłj ślad, jako znak przebytej drogi. Oby na naszej drodze było jak najwięcej podobnych śladãłw do tych, jakie pozostawił po sobie ks. Paweł Grzybowski.

Ks. dr Antoni Lewosz (1932-1945) Cegiełka Po tragicznej śmierci ks. Pawła Grzybowskiego, osierocona i zbolała parafia otrzymała nowego pasterza w osobie ks. dr Antoniego Lewosza. Nowy proboszcz obejmując pasterzowanie miał 36 lat i był dobrze przygotowany do pracy poprzez studia oraz pracę w rãłżnych środowiskach. Nowy proboszcz z entuzjazmem przyjmuje to stanowisko i rozpoczyna bardzo aktywna pracę duszpasterską i gospodarczą. Mając duże doświadczenie z pracą wśrãłd dzieci i młodzieży, podejmuje na nowym miejscu pracę w tej dziedzinie. Koncentruje się głãłwnie na organizacjach i bractwach kościelnych. Ks. Antoni Lewosz objął naszą parafię, gdy jeszcze nie było nowego kościoła parafialnego i budynkãłw towarzyszących. Od pierwszych dni swojej pracy podjął myśł podtrzymania zamiarãłw swojego poprzednika i przystąpił do organizowania prac budowy kościoła parafialnego. Do budowy kościoła z zapałem przystąpili wszyscy katolicy. Ważnym wydarzeniem w życiu kościoła była kanonizacja Bł. Andrzeja Boboli Męczennika. Miała ona miejsce w Rzymie 17 kwietnia 1938 roku i zadecydowała, że postanowiono nadać tytuł św. Andrzeja Boboli nowo budującej się świątyni w Starosielcach.

Zapał przy budowie był bardzo duży, był to wprost entuzjazm. Niestety II wojna światowa, następnie okupacja sowiecka a pãłźniej niemiecka, przerwały pracę przy budowie kościoła. Okupant sowiecki nie tylko zabronił budowy, ale rãłwnież usunął proboszcza z plebanii. W czasie okupacji niemieckiej w roku 1944 ks. Antoni Lewosz znalazł się w więzieniu jako zakładnik. Chociaż go wypuszczono, ukrywał się, a posługi duszpasterskie pełnili inni księżą z parafii farnej. Po odejściu okupanta w 1945 roku ks. proboszcz powrãłcił do parafii i na nowo zaczął organizować życie religijne i prace budowlane. Niestety plany Boże były inne. Został przeniesiony w 1945 r. do parafii Dojlidy w Białymstoku na stanowisko proboszcza i tam od początku rozpoczął budowę nowego kościoła. Zmarł 9 marca 1975 r. w parafii Dojlidy, a ciało jego spoczęło przy krzyżu misyjnym obok kościoła. Ks. mgr Aleksander Bebko (1945-1948) Pobyt jego i praca była wyjątkowo krãłtka, bo trwała tylko trzy lata. Nie wszyscy więc wierni dobrze go poznali. Na proboszcza parafii w Starosielcach został mianowany we wrześniu 1945 roku. Miał za sobą siedemnaście lat bardzo trudnej służby Bożej w kapłaństwie, był chory i zmęczony. Ta nowa placãłwka wymagała ogromnego wysiłku. Zgromadzony materiał na budowę kościoła został rozgrabiony, plebania pozostała w stanie ruiny. Ks. Aleksander Bebko mimo ogromnych trudności gromadzi materiały i przystępuje do kontynuowania budowy kościoła. Napotyka jednak na ogromne trudności ze strony władzy administracyjnej PRL. Nie znalazł rãłwnież przychylności i wsparcia wśrãłd parafian. Zwraca się więc z prośbą do Arcybiskupa i zostaje przeniesiony do parafii Jaświły. Na nowej placãłwce pracował tylko dwa lata. Zmarł 7 listopada 1950 r. i został pogrzebany na cmentarzu grzebalnym, wśrãłd swoich parafian, ktãłrym w ostatnich latach swego życia posługiwał. Żył krãłtko, bo tylko 51 lat, w tym jako kapłan 23 lata. Ks. Jan Zmitrowicz (1948-1961)

Do Białegostoku trafił w 1945 roku, w czasie tzw. repatriacji. Przez trzy lata pracował na stanowisku prefekta w szkolnictwie. Po odejściu z parafii ks. Bebko, zostaje mianowany na proboszcza w Starosielcach. Za głãłwne swoje zadanie uważał być dobrym pasterzem i wybudować kościãłł, rozpoczęty przed wojną w 1938 r. Do aktywnej pracy duszpasterskiej i budowlanej zaangażował wszystkich parafian. Napotyka jednak na rãłżnorakie trudności związane z budową kościoła. Brakuje pieniędzy, materiałãłw. Władza komunistyczna nie życzyła sobie szybkiego postępu w budowie. Częste więc były kontrole, a proboszcz był nachodzony przez pracownikãłw Urzędu Bezpieczeństwa. Budowa prowadzona z takim trudem bardzo podkopywała zdrowie proboszcza. W tym czasie na cmentarzu grzebalnym parafii, założonym w 1919 roku, brakowało już miejsca. Staraniem ks. Proboszcza parafianie ze Starosielc, przekazali aktem darowizny obszar 4 ha 2488 m kw.na nowy cmentarz dla parafii w Starosielcach. Funkcjonuje on od 1954 roku pod nazwą "nowy cmentarz". Ks. Jan Zmitrowicz był wielkim czcicielem Matki Bożej. Jego staraniem znalazła się kopia obrazu Matki Bożej Krypnieńskiej, ktãłry po przeniesieniu do nowego kościoła znajduje się w bocznym ołtarzu, otoczonym licznymi wotami. Po poświęceniu kościoła parafialnego proboszcz pragnął także rozszerzyć kult patrona św. Andrzeja Boboli. OprÃłcz tego pragnął, aby wierni kształcili swãłj światopogląd, pogłębiali swoją wiarę oraz poznawali dzieje ojczyste i sanktuaria w Polsce. Organizował liczne pielgrzymki, ktãłrych był przewodnikiem. Ks. Jan Zmitrowicz, chociaż nie miał tytułu naukowego, posiadał bardzo wiele wiadomości, szczegãłlnie historycznych. Posiadał dużą bibliotekę. Sam osobiście pisał do prasy, rãłwnież świeckiej. Sam pisał i innych zachęcał do pisania. Wiedział, że to co pozostanie, będzie przypominało go innym. Non omnis

moriar - "nie umrę cały". Przede wszystkim o jego pracy w parafii świadczy kościãłł parafialny, ktãłry z wielkim trudem wzniãłsł. 1 listopada 1959 roku został poświęcony i przekazany do kultu Bożego. W chwili poświęcenia gmach świątyni nie był wykończony i jeszcze kilka lat trwały prace przy jego budowie. W tym czasie dokupiono także część placu p0rzy kościele wraz z domem mieszkalnym z przeznaczeniem na budowę nowej plebanii. Ks. Jan Zmitrowicz zakończył swoją pracę w parafii w 1961 roku, przechodząc na emeryturę. Zamieszkał w Niewodnicy. Będąc na emeryturze wiele pisał, gromadził informacje, pragnął być pożyteczny. Śmierć zaskoczyła go nagle 25 marca 1974 roku. Ciało jego spoczywa na cmentarzu parafialnym w Niewodnicy. Życiorysy: na podstawie opracowania ks. prof. dr Kazimierza Kułakowskiego Przez następne prawie sześć lat parafia św. Andrzeja Boboli nie miała pasterza. Posługę duszpasterską sprawowali w tym okresie Wikariusze. W 1966 doczekaliśmy się nowego proboszcza Ks. Stefana Girstuna.

Ks. Stefan Girstun urodził się 11 listopada 1928 roku we wsi Małonka Mosarska w parafii Szarkowszczyzna. W 1945 roku w wyniku repatriacji trafił do Siedlec do szpitala prowadzonego przez siostry Szarytki. Siostry, gdy dowiedziały się, że pragnie się uczyć, aby zostać księdzem, dały mu mieszkanie i utrzymanie. Tam skończył szkołę średnią i zdał maturę. W 1949 roku został przyjęty do Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego w Białymstoku. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 20 czerwca 1954 z rąk Arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, ktãłry skierował Go do pracy w Parafii w Choroszczy. Tam odprawił swoją Mszę św. prymicyjną. Początkowo pracował jako prefekt, pãłźniej jako administrator parafii św. Jana Chrzciciela, gdzie pełnił urząd Proboszcza. Do Starosielc trafił przypadkowo w 1966 roku. U władz państwowych był â žpodpadniętyâ i nie chciano zatwierdzić Go jako proboszcza ani w Dobrzyniewie, ani w Nowym Dworze, dokąd skierował Go Biskup. Gdy ks. Czesław Łogutko zrzekł się funkcji Administratora parafii w Starosielcach, Biskup nie zwalniając ks. Stefana z Choroszczy dodał Mu kolejne obowiązki administrowania parafia w Starosielcach. Przez pewien czas był więc ks. Stefan Girstun gospodarzem dwãłch Parafii. 2 lutego w święto Matki Boskiej Gromnicznej, ks. Dziekan Antoni Lewosz wprowadził Ks. Stefana do kościoła. Wejście było skromne, nie było tłumãłw ani fanfar. Został najmłodszym proboszczem w diecezji. Początki pracy ks. Girstun były trudne. Nie znał nikogo i pierwsze kolędowanie postanowił odbyć sam, by poznać parafian. Kolendę zakończył w sobotę przed Niedzielą Palmową i wãłwczas już wiedział co ma robi i na co może liczyć.

Pierwszą praca było ułożenie chodnika wokãłł kościoła, pãłźniej podpisano umowę na otynkowanie kościoła i odbudowanie wieży. W międzyczasie ks. Stefan Girstun ukończył studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim a po ukończeniu prowadził wykłady w Seminarium Duchownym w Białymstoku. Jak opowiadał o sobie Ks. Proboszcz, w diecezji miał wiele funkcji. Był wizytatorem Katechetycznym, dziekanem, referentem ds. organistãłw, referentem ds. duszpasterstwa ogãłlnego, referentem ds. zakonnych, konsulatorem diecezjalnym, referentem liturgicznym. Podczas wprowadzania reformy kościoła sprawował funkcję animatora odnowy liturgii w diecezji białostockiej i krãłtko wykładowcą liturgii w Seminarium Duchownym. Biskup jednak nie zezwolił na łączenie funkcji proboszcza i wykładowcy, więc ks. Stefan Girstun wybrał â žproboszczowanieâ, gdyż było to bliższe jego powołaniu. Dużo czasu pochłaniały Mu prowadzone procesy beatyfikacyjne. Około ośmiu lat trwał proces bł. Matki Bolesławy lament. Posiedzenia i wyjazdy poza diecezję były częste i niejednokrotnie dalekie. Ponieważ był promotorem wiary, musiał pilnować przestrzegania prawa podczas przesłuchania świadkãłw, czuwać by czegoś nie pominięto w zeznaniach. Proces został ukoronowany sukcesem. Papież Jan Paweł II ogłosił w Białymstoku Matkę Bolesławę Lament błogosławioną i razem z Papieżem ks. Stefan Girstun koncelebrował Mszę św. Drugi długotrwały proces dotyczył księdza Michała Sopoćki. Wynik naszej pracy został wysłany do Rzymu, do kongregacji do spraw świętych. Ks. Stefan pragnął doczekać się tej beatyfikacji, gdyż znał osobiście ks. Machała Sopoćko: â žmoje kontakty ze Sługą Bożym ożywiły się podczas Soboru Watykańskiego II, gdy rozpoczęto reformować liturgię Kościoła. Miałem wãłwczas najnowsze publikacje z dziedziny liturgii. Sługa Boży obserwował, w jakim kierunku idzie reforma i bardzo się cieszył widząc, że druga niedziela wielkanocna, zwana przewodnią, nabiera charakteru święta Miłosierdzia Bożego. SzczegÃłlnie można było to zauważyć w tekstach formularza Mszy św. i czytaniach przeznaczonych na tę niedzielę. Będę szczęśliwy, jeśli będę mãłgł publicznie modlić się "Błogosławiony Ojcze Michale, mãłdl się za mną i dopomãłż mi do owocnego przeżywania kapłaństwa i spotkania z Najwyższym Kapłanem, Jezusem Chrystusem, moim Mistrzem i Panemâ. Kolejny proces, w ktãłrym uczestniczył, to proces trzech księży, ktãłrych Niemcy zamordowali w Berezweczu za nauczanie

religii. Obok tych pełnionych funkcji Ks. Stefan Girstun był przede wszystkim Pasterzem parafii. Ukończył budowę świątyni. Dzięki Jego staraniom została wybudowana nowa plebania. Pod kierownictwem ks. Proboszcza parafia pw. Św. Andrzeja Boboli przekształciła się w prężny ośrodek wiary katolickiej. Po doprowadzeniu do porządku spraw Parafii oraz kościoła i biorąc pod uwagę plany rozbudowy nowego osiedla â žsłoneczny Stokâ, Ks. Proboszcz niemal cudem zdobył teren pod budowę kościoła bł. Jadwigi KrÃłlowej w najpiękniejszym miejscu dzielnicy. PÃłźniej organizował zbiãłrkę pieniędzy, gromadził materiały i zorganizował konkurs na projekt kościoła. Po wybudowaniu nowej plebanii w parafii św. Andrzeja Boboli ks. Proboszcz postanowił wybudować kaplicę przy ul. Klepackiej, by mieszkańcy tych okolic mieli bliżej do kościoła. Gdy wszystko zostało przygotowane i prawie ukończone, Biskup ustanowił tam nowa parafię p.w. Przemienienia Pańskiego. Ten ogromny wysiłek bardzo nadwyrężył organizm Ks. Stefana Girstun. Zaczęły się kłopoty ze zdrowiem. Było leczenie szpitalne, domowe i znãłw szpitalne. Podczas pełnienia funkcji Proboszcza nie korzystał z urlopãłw wypoczynkowych (ostatni w 1975 roku). Gdy tylko poczuł się lepiej, znalazł następny plac pod budowę nowej świątyni, a w każdą niedzielę po Mszach św. osobiście siadał przy stoliku przed kościołem i zbierał datki na budowę nowego kościoła. Swoją zapobiegliwością przyczynił się do utworzenia â žza toramiâ nowej parafii pw. Św. Rafała Kalinowskiego. Przez 38 lat

posługiwania w parafii św. Andrzeja Boboli ks. Stefan Girstun troszczył się o parafię, codzienne troski swoich parafian, o sprawy materialne i duchowe szczegãłlnie ubogich, o zapewnienie nauczania religii dzieciom i młodzieży. Czas Jego pobytu w Starosielcach możemy zapisać jako okres wytężonej pracy, niejednokrotnie ponad siły. 13 czerwca 2004 roku ks. Stefan Girstun obchodził Złoty Jubileusz, 50-lecie kapłaństwa (1954-2004). W czasie dziękczynnej Mszy św. powiedział do swoich parafian: â ž Moi kochani parafianie, obecni i byli! Składam wam serdeczne BÃłg zapłać za wspãłłpracę. To co my osiągnęliśmy w ciągu tych 38 lat, to wasza zasługa. Chcieliście dobra Kościoła, nie żałowaliście trudu, grosza i to jest wasze dzieło. Moja rola polegała na koordynowaniu prac. BÃłg wam zapłać za wspãłłpracę. W sierpniu 2004 roku Ks. Stefan Girstun odszedł na emeryturę i zamieszkał jako rezydent w parafii p.w. MB. KrÃłlowej Rodzin w Białymstoku, w dzielnicy Bacieczki. Ks. Stefan Girstun był prawdziwym pasterzem swojej trzody, skromnym, wrażliwym człowiekiem, o wielkiej wiedzy, głęboko przeżywającym wszelkie trudności, jakie dotykały jego parafian. Odszedł do Pana po ciężkiej chorobie w wieku 80 lat, we wtorek 15 kwietnia, nad ranem. Otoczmy modlitwą śp. Ks. Stefana Girstuna. Trumna z ciałem Ks. Prałata została wystawiona w środę, 16 kwietnia od godz. 14.30 w kościele p.w. NMP KrÃłlowej Rodzin. Msza św. pogrzebowa pod przewodnictwem J.E. Ks. Abpa Edwarda Ozorowskiego była sprawowana w piątek, 18 kwietnia o godz. 13.00 w kościele p.w. NMP KrÃłlowej Rodzin. Ciało śp. Ks. Prałata Stefana Girstuna zostało pogrzebane na cmentarzu w Siedlcach, zgodnie z wolą zmarłego, zapisaną w testamencie.

Nabożeństwo żałobne w naszej parafii pw. św. Andrzeja Boboli, gdzie Ks. Stefan Girstun posługiwał przez 38 lat, zostało odprawione w czwartek, 17 kwietnia o godz. 18.00. Mszę św. celebrował i homilię wygłosił Ks. Infułat Stanisław Strzelecki. Mszę św. sprawowali rãłwnież: ks. Prałat Tadeusz Krahel, księża pochodzący z parafii św. Andrzeja Boboli oraz nasi kapłani. Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie! Od 1 sierpnia 2004 roku Proboszczem parafii św. Andrzeja Boboli został ks. Ryszard Puciłowski.

Ks. Ryszard Puciłowski urodził się 25 lutego 1961 roku w Białymstoku. Lata dziecięce i młodzieńcze spędził w swojej rodzinnej miejscowości Poniatowicze w Parafi Kundzin. Przez siedem lat uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Tołoczkach, a Ãłsmą klasę kończył w Szkole Podstawowej w Malawiczach Dolnych. Dalszą naukę podjął w Liceum OgÃłlnokształcącym w SokÃłłce. W klasie maturalnej wraz ze swoim księdzem Prefektem pojechał do RÃłżanegostoku, aby prosić Matkę Najświętszą o szczęśliwe zdanie matury i wskazanie dalszej drogi życiowej. To tu, w Sanktuarium RÃłżanostockim zrodziło się Jego powołanie, usłyszał głos Pana: "PÃłjdź za mną". Odpowiedział na ten Boży głos, wstępując do Archidiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku. Po sześciu latach studiãłw

filozoficzno-teologicznych, zdaniu wszystkich egzaminãłw i obronie pracy magisterskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, został 18 czerwca 1986 roku wyświęcony na kapłana, przez ks. Biskupa Edwarda Kisiela. Ks. Ryszard Puciłowski pracę duszpasterską rozpoczął w Parafii św. Anny w Krynkach, z ktãłrej po trzech latach został przeniesiony do Parafii MB Częstochowskiej i św. Kazimierza w Mońkach. po ośmiu latach pracy duszpasterskiej, w 1997 roku, otrzymał propozycję zostania proboszczem w parafii JałÃłwka, na kresach wschodnich. Tam przez siedem lat, wraz z parafianami, odnawiał kościãłł parafialny i zmieniał wygląd otoczenia. 31 lipca 2004 roku, ks. Ryszard Puciłowski otrzymał nominację na proboszcza Parafii św. Andrzeja Boboli w Białymstoku. "Przyjąłem tę posługę w duchu posłuszeństwa, ktãłrą wyraziłem już w chwili swoich święceń kapłańskich. Przystąpiłem z zapałem do pracy, a do wspãłłpracy zapraszam wszystkich swoich kochanych parafian" z serdecznymi pozdrowieniami ks. Ryszard Puciłowski