Posłuszeństwo jest lepsze niż ofiara (2)

Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Posłuszeństwo jest lepsze niż ofiara (2) 1 Księga Samuela 15 Piotr Słomski (Peter Slomski) Seria: Życie Dawida Człowiek według Bożego serca 26 sierpnia, 2012 r. Słuchanie Boga Mamy przed sobą, w 1 Księdze Samuela 15, jeden z najsmutniejszych i najbardziej zatrważających momentów w historii zawartej w Biblii. Jest to chwila, gdy jeden człowiek zostaje odrzucony przez Boga, a inny zostaje wybrany. Sytuacja ta dotyczy trzech osób: Saula, króla Izraela; Samuela, proroka Bożego; oraz Dawida, przyszłego króla Izraela. Są to kluczowe wydarzenia prowadzące bezpośrednio do wyboru Dawida na przyszłego króla Izraela. Chociaż uwaga skoncentrowana jest na Saulu, sytuacja ta dotyczy bezpośrednio Dawida. Jak już zauważyliśmy w naszym pierwszym kazaniu, Dawid był człowiekiem według serca Bożego. Oznacza to, że Dawid był posłuszny Bogu. Saul w swoim nieposłuszeństwie dał nam przykład, którego nie powinniśmy naśladować. Przedstawienie wydarzeń rozpoczyna się od wskazania na potrzebę posłuszeństwa. 1 Księga Samuela 15:1 zawiera polecenie, które miał spełnić Saul: I rzekł Samuel do Saula: Mnie posłał Pan, abym cię namaścił na króla nad jego ludem, nad Izraelem, więc teraz słuchaj słów Pańskich. Kluczowym słowem jest w tym wersecie słuchaj. Zasadniczo oznacza ono konieczność uważnego słuchania, a tym samym posłuszeństwa. To właśnie miał robić Saul słuchać i być posłusznym Bogu. Był to priorytet dla króla wybranego przez Boga: miał on podporządkować się Bożej woli. To właśnie ma zasadnicze znaczenie w tym rozdziale. To ma zasadnicze znaczenie w życiu każdego człowieka. Sprawiedliwa pomsta Jak zatem brzmiał nakaz dany Saulowi? Przeczytajmy: Tak mówi Pan Zastępów: Chcę pomścić to, co uczynił Amalek Izraelowi, stając mu na drodze, gdy wychodził z Egiptu. Idź więc teraz i pobij Amaleka, i wytęp jako obłożonego klątwą jego i wszystko, co do niego należy; nie lituj się nad nim, ale wytrać mężczyznę i kobietę, dziecię i niemowlę, wołu i owcę, wielbłąda i osła (1 Księga Samuela 15:2-3). Wiele osób czytając te wersety, zamiast na nieposłuszeństwie Saula o wiele bardziej skupia się na surowym Bożym nakazie. Całkowite zniszczenie wszystkich tych ludzi, włączając w to dzieci, wydaje się przerażające. Czyż Bóg nie jest pełen litości i miłości? Czy to polecenie rzeczywiście pochodzi od Niego? Dale Ralph Davis odpowiada na to w ten sposób: Po pierwsze, [to polecenie] jest straszliwe. Po drugie, twierdzimy jedynie, że Pismo Święte mówi prawdę, a nie, że jest stonowane. Po trzecie, pomsty Jahwe nie należy odrzucać, ale wysławiać ją, skoro jest ona słuszną pomstą, to znaczy skoro jest ona pomstą sprawiedliwą. Bóg karze Amalekitów za to, co uczynili Izraelowi: zaatakowali Izraela od tyłu, gdy ten wychodził z Egiptu (2 Księga Mojżeszowa 17:8-16; 4 Księga Mojżeszowa 25:19). Po wszystkich tych latach Amalekici nie zmienili się i nadal praktykowali swoje wojenne zbrodnie (1 1

Księga Samuela 15:33). Saul ma wykonać Bożą sprawiedliwość. Jest to pomsta na ludziach, którzy się nie upamiętali. Boży nakaz dla Izraela Musimy jednakże zrozumieć coś jeszcze. Biblia uczy, że Bóg ma wszelkie prawo wytępić bezbożnych z powierzchni ziemi. Bóg nie musi nikomu okazywać miłosierdzia. Jednakże choć Amalekitom był dany czas, nie nastąpiło ich upamiętanie. Los Amalekitów jest obrazem wszystkich, którzy nie zegną kolan przed Bogiem. Jeśli nie możesz tego pojąć lub jesteś oburzony tym, jak Bóg potraktował Amalekitów, to jeszcze nie zaakceptowałeś Bożą świętość i Jego nienawiść do grzechu. Fakt, że jeszcze nie zostałeś zniszczony, wynika z Bożego miłosierdzia. Bóg pragnie dzisiaj zbawiać. Ale historia zbliża się do dnia, kiedy Chrystus powróci i wszyscy zostaną osądzeni. Gdy zrozumiemy, kim jest Bóg i jaką pełnię miłości okazał w ofiarowaniu Jezusa dla naszego zbawienia pomimo naszego głębokiego i straszliwego grzechu, nie będziemy oburzeni wytępieniem Amalekitów. Oburzać nas będzie raczej nasz własny grzech. Upamiętamy się z niego i nie tylko będziemy ratować się ucieczką do Chrystusa, ale będziemy mówić innym, aby również uczynili to samo. Jest jeszcze jedna rzecz, którą należy zrozumieć. Amalekici byli jednym z wielu narodów, których niegodziwości nie sposób opisać słowami i które były wrogami Boga i Jego ludu. Ich wytępienie jako narodu, było czymś niespotykanym. Izraelici faktycznie nie zdołali ich wytępić, co doprowadziło do tego, że nie posiedli w pełni ziemi obiecanej. Izrael oddał się następnie fałszywej religii wyznawanej przez te bezbożne narody, które tam pozostały. Bożym planem odkupienia było zachowanie ludu Bożego duchowo i fizycznie aż do przyjścia Mesjasza. A więc te bezbożne narody musiały wtedy zostać wytępione. Ale Mesjasz, Jezus, już przyszedł i dlatego właśnie Boży nakaz dany Saulowi nie może być dzisiaj używany dla usprawiedliwienia świętych wojen i krucjat. Kiedy Piotr Wielki, car Rosji 25 lutego 1711 roku wypowiedział wojnę Imperium Otomańskiemu, był w błędzie ogłaszając ją świętą wojną przeciwko wrogom Chrystusa. Kiedy muzułmańscy terroryści-samobójcy i biali supremacjoniści zabijają, są w błędzie, gdy ogłaszają, że są posłuszni nakazowi Bożemu. Nie ma dzisiaj takiego Bożego nakazu. Żal z powodu nieposłuszeństwa Ale trzy tysiące lat temu w Izraelu taki nakaz musiał być spełniony. W 1 Księdze Samuela 15:4-9 czytamy, w jaki sposób Saul i Izrael zrealizowali ten nakaz. Wersety 7-9 podsumowują, co się wtedy wydarzyło: I pobił Saul Amalekitów od Chawila aż do Szur, które leży na wschód od Egiptu. Agaga, króla Amalekitów pojmał żywcem, natomiast wszystek lud wybił mieczem. Lecz Saul i jego lud oszczędzili Agaga i to, co było najlepsze wśród owiec i bydła, najtłustsze okazy i jagnięta, i wszystkiego, co było wartościowe nie chcieli przeznaczyć na zniszczenie, zniszczyli natomiast dobytek lichy i marny. Saul i Izrael wytępili cały lud, ale nie zniszczono najlepszych zwierząt, ani nie pozbawiono życia króla Amalekitów. Nie wypełnili nakazu zgodnie z tym, jak sformułował go Bóg. Nie wypełnili woli Boga. I tak dochodzimy do jednego z najsmutniejszych wersetów w Biblii, gdy Bóg przemawia do Samuela: Żałuję, że Saula posadziłem na królestwie, gdyż odwrócił się ode mnie i słowa mojego nie wykonał. Samuela ogarnął gniew i wołał do Pana przez całą noc (1 Księga Samuela 15:11). Znajdujemy tu słowa o głębokiej treści dotyczące Boga: Bóg żałował, że uczynił Saula królem. Nie 2

oznacza to, że Bóg się pomylił lub że gdy On coś planuje, nie zawsze odnosi sukces. Te słowa są użyte raczej po to, abyśmy zrozumieli, w jaki sposób Bóg postrzega grzech Saula. Hebrajskie słowo odpowiadające użytemu tu słowu żałuje może oznaczać westchnąć, żałować i litować sie. Widać tu zasmucenie Boga z powodu braku posłuszeństwa Saula. Nie chodzi o to, że Saul po prostu zawiódł. On pokazał, że nie kocha Boga. Saul pokazał, że woli robić rzeczy na swój sposób niż na sposób Boży. Dlatego właśnie Bóg jest głęboko zasmucony. Bóg jest zasmucony i Samuel jest zasmucony. Smutek Samuela jest tak wielki, że spowodował, iż zapłonął on gniewem. Dowiadujemy się, że prorok wołał do Boga przez całą noc! O kogo Samuel modlił się całą noc? Czy o Saula, aby zostało mu wybaczone? Czy o Izrael, aby został wybawiony? Czy o siebie samego, aby miał dość odwagi, by stawić się czoła Saulowi? Może o wszystkie te trzy sprawy! Samuel był prorokiem o sercu pastora. Był człowiekiem, który chciał być posłuszny Bożemu słowu; chciał, aby Izrael, Kościół Boży, był błogosławiony przez Boga; i troszczył się o duszę Saula. Prawdopodobnie największym ciężarem dla pastora jest sytuacja, gdy widzi członka zboru, który w rażący sposób jest nieposłuszny Bogu. Wie, że będzie musiał z nim porozmawiać. Wie, że będzie to bolesne, ale wie również, że musi być posłuszny i odważny. Nie wie, czy osoba ta upamięta się ze swojego nieposłuszeństwa. Samuel kochał Boga i kochał Kościół, dlatego właśnie był zasmucony. Z tego właśnie powodu przez całą noc wołał w modlitwie do Boga. Przedefiniowanie nieposłuszeństwa Jednakże Bóg nie zawsze odpowiada w sposób, jakiego sobie życzymy, nawet wtedy, gdy nasza modlitwa jest biblijna. Gdy modlimy się, aby pewna osoba upamiętała się ze swojego nieposłuszeństwa, czasami tragiczne jest to, że tym bardziej popada ona w nieposłuszeństwo. To właśnie stało się z Saulem. Serce Samuela musiało pękać, gdy spotkał Saula i usłyszał, co Saul powiedział. W 1 Księdze Samuela 15:13 czytamy: A gdy Samuel przybył do Saula, Saul rzekł do niego: Błogosławionyś ty u Pana! Wypełniłem rozkaz Pański! Nieomal możemy słyszeć tę radosną satysfakcję w głosie Saula. To jest tragiczne. Saul świadomie okazał nieposłuszeństwo Bogu. On nie tylko przeciwstawił się Bożemu nakazowi przez to, że nie zniszczył wszystkiego co mu nakazano, ale w tym momencie sprzeciwił się słowom, które Bóg skierował do Samuela. Bóg powiedział, że Saul okazał nieposłuszeństwo, a Saul stwierdził, że był posłuszny. Pastor Gordon J. Keddie tak to komentuje: Gdy ktoś postanowi grzeszyć, może uczynić jedną z dwóch rzeczy: może grzeszyć zuchwale lub może przedefiniować zło jako dobro. To drugie rozwiązanie jest znacznie bardziej akceptowalne psychologicznie i społecznie, ponieważ grzesznicy wolą posiadać pozytywny wizerunek i lubią przekonywać samych siebie, że postępują właściwie. Saul wybrał tę drugą drogę. Sam się oszukiwał. Przekonał sam siebie, że tym razem naprawdę wykonał wolę Pana. Czyż nie jest to często prawdą? Gdy zostajemy przyłapani na naszym grzechu, staramy się zmienić znaczenie tego, co zrobiliśmy. Niestety, słyszałem o wielu pastorach, którzy popadli w grzech. Niektórzy z nich, zamiast schować się ze wstydu, publicznie promowali swój grzech i atakowali kościół za jego nietolerancję. Dlaczego? Ponieważ chcieli usprawiedliwić to, co uczynili. Jeden znany pastor w Anglii stworzył swój własny blog broniący jego homoseksualizmu. Inny, którego dobrze znałem, stwierdził, że ludzie go nie rozumieją. Było tak pomimo faktu, że pozostawił swoją żonę dla innej kobiety. My być może nie robimy czegoś na pozór aż tak złego, ale może być tak, że jesteśmy tacy sami jak ci ludzie. Ktoś wskaże nam nasze nieposłuszeństwo, a my zamiast się upamiętać przedefiniujemy to, co zrobiliśmy. 3

Będziemy tego bronić. Będziemy to usprawiedliwiać. Będziemy ubolewać, że nie zostaliśmy zrozumiani. Pobożne wymówki Jednakże nieposłuszeństwa nie można przedefiniowywać ani ukrywać. Tak samo jak Saulowi nie było łatwo ukryć beczących owiec i ryczącego bydła. W wersecie 14 czytamy o tym, jak Samuel usłyszał rezultat nieposłuszeństwa Saula i zapytał: A co to za beczenie owiec, które dochodzi do moich uszu, i ryk bydła, który słyszę? Samuel nie tylko usłyszał o nieposłuszeństwie od Boga, on na własne uszy usłyszał rezultat tego nieposłuszeństwa. Jego pytanie skierowane do Saula było z pewnością chwilą łaski. Gdy przyjaciel lub twój pastor skonfrontuje cię z twoim grzechem, musisz uchwycić się tej chwili łaski. To czas, aby się przyznać i uporządkować swoje sprawy. To była szansa Saula na upamiętanie się. Ale Saul zaprzepaścił tę chwilę łaski. Co więcej, zagłębił się w swój grzech. Dając do zrozumienia, że w rzeczywistości to raczej lud był odpowiedzialny, a nie on sam, w wersecie 15 sugeruje, że:...lud oszczędził najlepsze sztuki z owiec i z bydła, aby je ofiarować Panu, Bogu twojemu... I kontynuuje mówiąc, że resztę jednak wybiliśmy do nogi. Czyż nie brzmi to bardzo pobożnie, że zachowali zwierzęta, aby je ofiarować dla Boga? Brzmi to bardzo przekonywująco. Czyż nie jest łatwo popaść w takie usprawiedliwianie się, gdy postąpiliśmy niewłaściwie? Wymyślamy pobożne wymówki dla wytłumaczenia naszego grzechu. Krzywdzące plotki są określane jako dzielenie się. Przekonujemy siebie samych, że naszym pragnieniem jest, aby ludzie się modlili, ale w rzeczywistości chcemy po prostu poplotkować o problemach w naszym zborze lub grzechu jakiejś osoby. Ponieważ jednak Samuel kochał Boga i ponieważ, jak sądzę, kochał Saula, nie pozwolił Saulowi uciec przed jego nieposłuszeństwem. Przypomniał Saulowi w wersecie 19, co Bóg polecił mu uczynić: Więc dlaczego nie usłuchałeś głosu Pana, lecz rzuciłeś się na łup i uczyniłeś zło przed Panem? Samuel zdefiniował nieposłuszeństwo jako zło uczynione przed Panem. Chciał nakłonić Saula do uznania powagi tego, co uczynił. Ale serce Saula pozostawało w ciemności, gdyż w wersecie 20 odpowiada on:...przecież usłuchałem głosu Pana... Możemy sądzić, że odpowiedź Saula jest nieprawdopodobna. Ale widziałem, jak tak zwani wierzący zamykali oczy na to, co uczynili niewłaściwego. Obstawali przy tym, że są niewinni. Nie tylko to, ale jeszcze obwiniali innych za sytuację, w której się znaleźli. Czytamy w wersecie 21, że to dokładnie zrobił Saul: Ale lud pobrał z łupu... Mogę tylko powiedzieć, że nieco znam swoje własne serce i wiem, jak łatwo jest obwinić innych lub dotyczące nas okoliczności, zamiast przyznać się do tego, że źle postąpiliśmy. Posłuszeństwo jest lepsze niż ofiara Samuel zrobił, co było w jego mocy. Saul nie uznał swojego nieposłuszeństwa. Samuel musiał wypowiedzieć straszny wyrok. Zacytuję w całości wersety 22 i 23, ze względu na ich znaczenie:...czy takie ma Pan upodobanie w całopaleniach i w rzeźnych ofiarach, co w posłuszeństwie dla głosu Pana? Oto: Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani. Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom. Ponieważ wzgardziłeś rozkazem Pana, więc i On wzgardził tobą i nie będziesz królem. Cóż za straszny wyrok. Ale to właśnie dzieje się, gdy ktoś nie uznaje swojego nieposłuszeństwa. Bóg odrzucił Saula jako króla. Bóg odrzuci nas w naszej służbie dla niego w tym, 4

cokolwiek uznajemy za nasze powołanie jeśli nie jesteśmy posłuszni. Sednem sprawy jest posłuszeństwo Panu. Samuel rzeczywiście mówi tutaj coś fundamentalnego: Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara. Nie oznacza to, że ofiary nie są istotne. Jednakże, jeśli widzimy jedynie zewnętrzną demonstrację, ale nie ma wewnętrznego posłuszeństwa, wtedy takie ofiary są dla Boga obrazą. Możemy pojawić się w zborze w naszych najlepszym ubraniu, ale Bóg odrzuci nas, jeśli ukrywamy grzech w naszym życiu. Pastor może spędzać całe godziny ofiarnie przygotowując swoje kazania, ale źle traktować swoją żonę Bóg może w stosownym czasie odrzucić go jako pastora. Członek kościoła może oddawać się z poświęceniem w służbie swemu powołaniu, o którym sądzi, że jest od Boga, ale stracić z oczu swoje powołanie do służby w lokalnym zborze Bóg może odrzucić jego ofiarną służbę. Możemy poświęcić nasze życie dla słusznych i dobrych celów, ale stracić z oczu najbardziej podstawowe nakazy Boga. Wtedy właśnie nasza ofiara zostaje odrzucona przez Boga, ponieważ zawiedliśmy i nie byliśmy Mu posłuszni. Posłuszeństwo jest lepsze niż ofiara. Sedno sprawy Co stanowiło problem Saula? Co jest naszym problemem, gdy nam się to przytrafia? Samuel wypowiedział bardzo surowe słowa: Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom. Nieposłuszeństwo jest oddawaniem czci i ufaniem innym bogom. Wola Saula była jego prawdziwym bogiem. Praktycznie zdetronizował on Pana w swoim sercu (Gordon J. Keddie). Naszym problemem w naszym nieposłuszeństwie jest to, że my pozbawiliśmy Pana tronu w naszym sercu. Nasza wola jest naszym bogiem. Tragiczne było, że Saul był odstępcą. On nie wiedział, czym jest prawdziwe posłuszeństwo i prawdziwe upamiętanie. Tragiczne jest, że, jak czytamy, dopiero wtedy, gdy Samuel ogłosił Boży wyrok odrzucenia, Saul się opamiętał. Ale nie było to prawdziwe upamiętanie. Werset 30 mówi nam, że on opamiętał sie jedynie dlatego, po to by Samuel, Boży prorok, uczcił go wobec ludu. Pośród tej tragedii ma miejsce coś, czego nie powinniśmy pominąć. Zajęliśmy się Saulem, ale wszystko to prowadzi nas ku Dawidowi. W wersecie 27, gdy Samuel odwrócił się, aby opuścić Saula, ten pochwycił jego płaszcz i przez to rozerwał go. W następnym wersecie czytamy: Wtedy Samuel rzekł do niego: Dziś odebrał ci Pan królowanie nad Izraelem i nada je innemu, lepszemu od ciebie (1 Księga Samuela 15:28). Miał to być Dawid. On był lepszy od Saula. W jaki sposób? Ponieważ był mężem według serca Bożego. Nie oznacza to, że był mniejszym grzesznikiem niż Saul. On też był grzesznikiem jak Saul. Ale Dawid wiedział, czym jest prawdziwe posłuszeństwo i prawdziwe upamiętanie. Skruszone i zgnębione serce Z czasem, jeśli Bóg pozwoli, będziemy rozważać wiele wydarzeń z życia Dawida. Prawdopodobnie najmroczniejszy moment w jego życiu miał miejsce, kiedy popełnił cudzołóstwo z Batszebą i zamordował jej męża, bogobojnego Uriasza. Tak jak prorok Boży Samuel przyszedł do Saula, tak samo prorok Boży Natan przyszedł do Dawida, aby skonfrontować go z jego grzechu.. Ale Dawid nie był jak Saul. Dawid został uświadomiony o grzechu, który popełnił i upamiętał się. Psalm 51 jest niezapomnianym świadectwem upamiętania. W Psalmie 51:18-19 znajdujemy słowa, które brzmią znajomo: Albowiem ofiar nie żądasz, a całopalenia, choćbym ci je dał, nie zechcesz przyjąć. Ofiarą 5

Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże. Dawid zrozumiał to, co Samuel powiedział Saulowi: Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara. Dawid podbił królestwa, ale byłoby to bez znaczenia, jeśli grzech nie zostałby pokonany w jego własnym sercu. Wszystkie jego ofiary byłyby niczym, gdyby w jego sercu królem była jego własna wola, a nie wola Boga. W naszej służbie Bogu możemy wierzyć, że podbijamy królestwa w Jego imieniu, ale będzie to bez znaczenia, jeśli nasze serce nie będzie posłuszne Bogu. Często zdarza się nam przeoczyć miejsca, w których powinniśmy być posłuszni Bogu: w naszej rodzinie, w naszym zborze, w naszym miejscu pracy. Bóg szuka ludzi według Swego własnego serca. W Dawidzie odnalazł człowieka skorego do posłuszeństwa. On miał przyjść i być środkiem wybawienia Izraelitów od ich wrogów. Pragnienie czynienia Bożej woli Jak strzałka na drogowskazie Starego Testamentu wskazuje na nasze własne serca, wskazuje ona nam również na Jezusa Chrystusa. Dawid wskazywał nam na tego, który był w sposób doskonały według serca Bożego; tego, który wypełni wszystko zgodnie z wolą Boga. Dawid wskazuje na tego, który przyjdzie i zbawi ludzkość z jej nieposłuszeństwa poprzez Swoje posłuszeństwo. Tysiąc lat przed przyjściem Jezusa Dawid był znakiem wskazującym na Niego! A Dawid wskazywał na Jezusa nie tylko poprzez swoje życie, ale on wskazywał na Jezusa swoimi słowami. Pozwól, że przeczytam niesamowite i cudowne słowa z Psalmu 40:7-9: Nie chcesz ofiar krwawych i darów, ale dałeś mi otwarte uszy; nie żądasz całopalenia i ofiary zagrzesznej. Wtedy rzekłem: Oto przychodzę; w zwoju księgi napisano o mnie: Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu moim. Dawid prorokuje o Jezusie, który ma przyjść i w pełni wykonać wolę Boga. On będzie posłuszny, aby zbawić tych, którzy nie będą i nie są w stanie być posłuszni. W Ewangelii Jana 4:34, Zbawiciel, Jezus Chrystus wypowiada następujące słowa:...moim pokarmem jest pełnić wolę tego, który mnie posłał, i dokonać jego dzieła. Na krzyżu Jezus powiedział: Wykonało się! (Ewangelia Jana 19:30). W Swoim życiu i w Swojej śmierci On był posłuszny Bogu. Chrystus był posłuszny w miejsce nieposłusznych dla wszystkich, którzy teraz Mu zaufają. Kiedy się upamiętamy i zaufamy Chrystusowi, wtedy stanie się dla nas możliwe prowadzenie życia w posłuszeństwie. O tym właśnie mówi nam 1 List Piotra 2:24: On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was. Mamy żyć w sposób prawy; w Chrystusie jesteśmy zdolni żyć w posłuszeństwie Bożej woli. Bóg pragnie wielu Dawidów : ludzi według Swego serca. Boży lud będzie rozumiał, że posłuszeństwo jest lepsze niż ofiara. W najtrudniejszych czasach, w odróżnieniu od Saula, wybiorą posłuszeństwo nawet wtedy, kiedy nie jest jasne, w jaki sposób proste posłuszeństwo rozwiąże zaistniałą sytuację. Tym, co ma znaczenie, jest skruszone i zgnębione serce. Dawid miał być taką osobą. W Chrystusie każdy z nas może być takim człowiekiem według serca Bożego. Naszym pragnieniem będzie posłuszeństwo naszemu Zbawicielowi i Bogu. Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: www.agape-poznan.org 6