Uchwała z dnia 7 listopada 1996 r. I PZP 20/96

Podobne dokumenty
Wyrok z dnia 7 września 1999 r. I PKN 265/99

Uchwała z dnia 20 listopada 1996 r. III ZP 6/96. Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska, Sędziowie SN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Walerian Sanetra.

Uchwała z dnia 29 sierpnia 1995 r. I PZP 20/95

Uchwała z dnia 15 lutego 2006 r. II PZP 13/05. Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Herbert Szurgacz (sprawozdawca), Maria Tyszel.

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

- 1 - Postanowienie z dnia 5 marca 1996 r. I PZP 3/96

Wyrok z dnia 29 czerwca 2005 r. II PK 332/04

Wyrok z dnia 12 stycznia 1998 r. I PKN 468/97

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 16 marca 1994 r. I PRN 6/94

Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 510/97

ZAGADNIENIE PRAWNE. Sygn. akt I PZP 6/14

Wyrok z dnia 17 lutego 1998 r. I PKN 527/97

Wyrok z dnia 19 stycznia 1998 r. I PKN 487/97

Wyrok z dnia 29 września 2000 r. I PKN 31/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 6 czerwca 2000 r. I PKN 700/00

Wyrok z dnia 7 lipca 2000 r. I PKN 721/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 10 stycznia 2007 r. III PZP 6/06

Wyrok z dnia 16 stycznia 2009 r. I PK 115/08

Uchwała z dnia 16 listopada 2004 r., III CZP 64/04

Wyrok z dnia 23 listopada 2004 r. I PK 20/04

Uchwała z dnia 7 września 1995 r. I PZP 23/95. Przewodniczący SSN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski, Walerian Sanetra,

Uchwała z dnia 21 marca 2001 r. III ZP 4/01. Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Walerian Sanetra.

POSTANOWIENIE. SSN Bohdan Bieniek

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PK 68/07. Dnia 17 lipca 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie : SSN Jerzy Kwaśniewski

Wyrok z dnia 24 marca 1999 r. I PKN 631/98

Uchwała z dnia 4 kwietnia 2000 r. III ZP 7/00. Przewodniczący: SSN Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Walerian Sanetra.

Wyrok z dnia 18 lutego 1994 r. I PRN 2/94

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Maciej Pacuda (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1994 r. I PZP 59/93

Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r. I PKN 47/98

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2014 r. III CZP 128/13

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

Postanowienie z dnia 7 grudnia 2000 r. III ZP 27/00

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca) SSN Kazimierz Zawada

Wyrok z dnia 3 czerwca 1998 r. I PKN 164/98

Uchwała z dnia 16 maja 2001 r. III ZP 9/01. Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie: SN Zbigniew Myszka, SA Kazimierz Josiak.

Postanowienie z dnia 7 maja 2003 r. III UZP 3/03. w trybie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach

Wyrok z dnia 9 maja 2000 r. I PKN 623/99

Uchwała z dnia 21 grudnia 2004 r. I PZP 10/04

Wyrok z dnia 21 maja 1999 r. I PKN 74/99

Wyrok z dnia 9 grudnia 2003 r. I PK 81/03

Postanowienie z dnia 8 maja 2008 r. I PZP 1/08

Wyrok z dnia 13 marca 2009 r. III PK 59/08

Uchwała z dnia 8 lipca 1999 r. III ZP 10/99

Wyrok z dnia 26 marca 1998 r. I PKN 3/98

Wyrok z dnia 18 maja 2007 r. I PK 275/06

Uchwała z dnia 1 kwietnia 1998 r. III ZP 2/98. Przewodniczący SSN: Barbara Wagner, Sędziowie SN: Stefania Szymańska, Maria Tyszel (sprawozdawca).

Wyrok z dnia 14 lutego 2001 r. I PKN 255/00

Uchwała z dnia 21 sierpnia 1996 r. II UZP 7/96. Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Maria Tyszel (sprawozdawca).

Wyrok z dnia 14 września 1998 r. I PKN 322/98

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZP 61/14. Dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

- 1 - Uchwała z dnia 20 kwietnia 1994 r. I PZP 17/94

Uchwała z dnia 12 kwietnia 2000 r. III ZP 4/00. Przewodniczący: SSN Teresa Romer, Sędziowie SN: Beata Gudowska (sprawozdawca),

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 2 lutego 2001 r. I PKN 219/00

Wyrok z dnia 11 maja 1999 r. I PKN 26/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca) SSN Zbigniew Myszka

Wyrok z dnia 20 czerwca 2001 r. I PKN 476/00

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 267/98

Wyrok z dnia 1 lutego 2000 r. I PKN 513/99

POSTANOWIENIE. SSN Józef Iwulski (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

- 1 - Uchwała z dnia 8 grudnia 1994 r. I PZP 49/94

Postanowienie z dnia 29 czerwca 2010 r., III CZP 46/10

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Uchwała z dnia 28 lutego 2008 r., III CZP 146/07

Wyrok z dnia 22 lutego 1994 r. I PRN 5/94

Wyrok z dnia 13 kwietnia 1999 r. I PKN 1/99

Uchwała z dnia 25 października 2006 r., III CZP 67/06

Wyrok z dnia 6 czerwca 2000 r. I PKN 703/99

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2000 r. I PKN 608/99

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca) Protokolant Iwona Budzik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 31 maja 2001 r. I PKN 428/00

Wyrok z dnia 26 marca 2007 r. I PK 262/06

- 1 - Wyrok z dnia 7 czerwca 1994 r. I PRN 29/94

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 8 stycznia 2002 r. I PKN 758/00

UCHWAŁA. Protokolant Małgorzata Beczek

Wyrok z dnia 14 grudnia1999 r. I PKN 459/99

Wyrok z dnia 12 stycznia 1999 r. I PKN 525/98

Wyrok z dnia 14 grudnia 1999 r. I PKN 444/99

Wyrok z dniania 14 marca 2006 r. I PK 144/05

Wyrok z dnia 29 stycznia 2008 r. II PK 147/07

Wyrok z dnia 27 września 2002 r. II UKN 581/01

Wyrok z dnia 12 maja 2011 r. II PK 6/11

Wyrok z dnia 8 grudnia 1997 r. I PKN 424/97

Uchwała z dnia 25 października 1995 r. I PZP 30/95

Wyrok z dnia 9 grudnia 1998 r. I PKN 504/98

Wyrok z dnia 9 grudnia 2003 r. I PK 118/03

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Maciej Pacuda

Postanowienie z dnia 11 września 2003 r., III CZP 49/03

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Maria Szulc (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

Wyrok z dnia 30 marca 2000 r. II UKN 450/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 3 grudnia 2003 r. I PK 76/03

Transkrypt:

Uchwała z dnia 7 listopada 1996 r. I PZP 20/96 Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędzia SN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędzia SA: Zbigniew Myszka. Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczyszyn, w sprawie z powództwa Teresy P. przeciwko [...] Hurtowni Materiałów Budowlanych "B." w P. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 7 listopada 1996 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 30 maja 1996 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 KPC: Czy przywróconemu do pracy pracownikowi korzystającemu z ochrony trwałości stosunku pracy w okresie roku od zakończenia pełnienia funkcji wymienionej w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 236 ze zm.) przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy (art. 57 2 KP), także wówczas, gdy wyłączną przyczyną przywrócenia do pracy było naruszenie art. 53 1 pkt 1 KP, przy istnieniu zgody organu związkowego na rozwiązanie umowy o pracę ze skutkiem natychmiastowym bez winy pracownika? p o d j ą ł następującą uchwałę: Pracownikowi korzystającemu ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy w okresie roku po zakończeniu pełnienia funkcji związkowej wymienionej w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 236 ze zm.), który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy (art. 57 2 KP) także wówczas, gdy wyłączną przyczyną przywrócenia do pracy było naruszenie art. 53 1 pkt 1 w związku z art. 53 3 KP, przy istnieniu zgody organu związkowego na rozwiązanie umowy o pracę. U z a s a dn i e n i e Powódka Teresa P., zatrudniona w pozwanej [...] Hurtowni Materiałów Budowlanych "B." w okresie od 20 września 1990 r. do 6 maja 1991 r., była wiceprzewodniczącą Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność". W związku z chorobą powódki trwającą od 28 maja 1991 r. do 29 listopada 1991 r. strona pozwana postanowiła rozwiązać z powódką stosunek pracy w trybie art. 53 1 pkt 1 KP i uzyskała na tę czynność zgodę zarządu zakładowej organizacji związkowej. Po rozwiązaniu stosunku pracy toczyło się postępowanie sądowe o przywrócenie do pracy, zakończone wyrokiem Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 24 listopada 1994 r. przywrócił powódkę do pracy. Sąd Wojewódzki stwierdził, że dokonując rozwiązania stosunku pracy pracodawca naruszył przepis art. 53 1 pkt 1 lit. a oraz art. 53 3 KP, gdyż powódka wiadomość o rozwiązaniu stosunku pracy powzięła dopiero w dniu stawienia

się do pracy. Nie zostały natomiast naruszone przepisy o szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy w tym znaczeniu, że pracodawca posiadał zgodę właściwego organu związkowego na rozwiązanie stosunku pracy z powódką. Powódka podjęła pracę w następstwie przywrócenia do niej i wystąpiła z roszczeniem o zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, tj. za okres od 28 listopada 1991 r. do 28 listopada 1994 r. Rozpoznając to roszczenie Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z dnia 28 lutego 1996 r. [...] oddalił powództwo uznając, że pracodawca nie naruszył przepisu o zakazie rozwiązywania umów o pracę z członkiem zarządu zakładowego związku zawodowego bez zgody tego zarządu. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego roszczenie powódki ulega ograniczeniu do wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (które powódka otrzymała), skoro pracodawca dysponował wyraźną zgodą zarządu zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie stosunku pracy po okresie pobierania zasiłku chorobowego. Rozpoznając rewizję powódki od tego wyroku, Sąd Apelacyjny w Poznaniu przedstawił Sądowi Najwyższemu rozpatrywane zagadnienie prawne. Sąd Apelacyjny podniósł, że nie ma wątpliwości, iż niezwrócenie się pracodawcy do właściwego organu związkowego o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy i dokonanie rozwiązania bez takiej zgody jest naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę i pociąga za sobą skutki przewidziane w Kodeksie pracy. Wówczas zgodnie z przepisem art. 57 2 KP przysługuje przywróconemu do pracy roszczenie o wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. Jednakże w stanie faktycznym sprawy istniała zgoda zarządu zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 53 1 KP, a tylko zgoda ta została wykorzystana przez pracodawcę w sytuacji sprzecznej z przepisem art. 53 3 KP, gdyż rozwiązania dokonano już po stawieniu się powódki do pracy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w tych okolicznościach wątpliwe jest, czy istnienie zgody organu związkowego na rozwiązanie umowy o pracę może chronić pracodawcę przed obowiązkiem zapłaty wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: W pierwszej kolejności należało rozważyć kwestię wstępną, dotyczącą możliwości podjęcia uchwały w trybie art. 391 Kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją tego Kodeksu, dokonaną ustawą z dnia 1 marca 1996 r. (Dz. U. Nr 43, poz. 189). Sąd Apelacyjny przedstawiając zagadnienie prawne działał wprawdzie przed wejściem w życie tej nowelizacji, ale Sąd Najwyższy rozpoznawał sprawę w dniu 7 listopada 1996 r., czyli po jej wejściu w życie. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 tej ustawy, sprawy wszczęte przed dniem jej wejścia w życie toczą się od dnia 1 lipca 1996 r. według przepisów znowelizowanych, chyba że zachodzą wyjątki określone w dalszych przepisach. Z wyjątków tych można rozważać zastosowanie przepisu art. 11 ust. 2. Zgodnie z nim do złożenia i rozpoznania rewizji od orzeczenia sądu pierwszej instancji wydanego przed dniem 1 lipca 1996 r. stosuje się przepisy dotychczasowe. Interpretując ten przepis ściśle Sąd Najwyższy powinien stosować nowe prawo, gdyż podjęcie uchwały w przedmiocie zagadnienia prawnego przedstawionego przez sąd drugiej instancji nie jest "rozpoznaniem rewizji". Jest to

szczególne postępowanie, w którym nie dochodzi do merytorycznego rozpoznania rewizji, o ile oczywiście Sąd Najwyższy nie przejmie sprawy do rozpoznania. Stosowanie nowych przepisów oznaczałoby istnienie luki prawnej, gdyż ściśle odczytując nowe przepisy brak jest normy określającej możliwość przedstawiania Sądowi Najwyższemu zagadnień prawnych powstałych przy okazji rozpoznawania rewizji. W nowym brzmieniu Kodeksu instytucję tę reguluje norma art. 390 1 KPC, ale dotyczy ona rozpoznawania apelacji przez sąd drugiej instancji. Lukę tę należałoby wypełnić przez stosowanie tego przepisu w drodze analogii, co prowadziłoby do uznania, że przedstawienie zagadnienia prawnego byłoby możliwe tylko w sprawie, w której nie przysługuje kasacja. Ponieważ w przedmiotowej sprawie kasacja, z uwagi na wartość przedmiotu sporu, byłaby dopuszczalna, to należałoby uznać, iż nie jest możliwe przedstawienie zagadnienia prawnego przez sąd drugiej instancji, a tym samym Sąd Najwyższy powinien odmówić podjęcia uchwały. Byłoby to jednak rozwiązanie paradoksalne, gdyż jest oczywiste, że postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego Sąd Apelacyjny podejmował przed wejściem w życie ustawy nowelizującej Kodeks postępowania cywilnego, a więc całkowicie prawidłowo, w oparciu o obowiązujący wówczas przepis art. 391 KPC. Rozwiązanie tego paradoksu jest trudne także w płaszczyźnie innych metod wykładni, zwłaszcza wykładni funkcjonalnej. Nie można bowiem pominąć, że zasadą jest bezpośrednie stosowanie ustawy w brzmieniu znowelizowanym, a wyjątkiem dalsze stosowanie ustawy dotychczasowej (art. 11 ust. 1). Ze znowelizowanego brzmienia Kodeksu (art. 390 1 KPC) wynika natomiast zasada, że w sprawie, w której przysługuje kasacja (a więc sprawa i tak będzie mogła być poddana kontroli Sądu Najwyższego) nie jest dopuszczalne uprzednie przedstawienie sprawy do oceny Sądu Najwyższego w zakresie zagadnienia prawnego. Sąd Najwyższy uznał jednak, że należy dać pierwszeństwo funkcjonalnej wykładni przepisu art. 11 ust. 2 ustawy nowelizującej Kodeks. Przepis ten wprawdzie stosowanie "starych" przepisów odnosi tylko do "złożenia i rozpoznania" rewizji, ale należy uznać, że dotyczy on przebiegu całego postępowania rewizyjnego. Taka jest bowiem istota tej regulacji. Sprowadza się ona do uznania, że skoro orzeczenie pierwszej instancji zapadło przed nowelizacją Kodeksu, to do całego postępowania rewizyjnego należy stosować przepisy dotychczasowe. Ostatecznie Sąd Najwyższy uznał, że możliwe jest podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na przedstawione zagadnienie prawne z zastosowaniem dotychczasowego brzmienia przepisu art. 391 KPC (tak też nie publikowana dotychczas uchwała z dnia 21 sierpnia 1996 r., I PZP 15/96). Przechodząc do merytorycznego rozpoznania zagadnienia prawnego Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 56 1 i art. 57 1 Kodeksu pracy pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje po podjęciu pracy w wyniku przywrócenia do pracy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Od tej zasady wyjątek przewiduje art. 57 2 KP, zgodnie z którym, jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem wymienionym w art. 39 (pracownik w wieku przedemerytalnym) albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez

pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Inaczej mówiąc jest zasadą, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy podlega limitowaniu, ale w przypadku pracownika, którego trwałość stosunku pracy jest szczególnie chroniona, wynagrodzenie to należy się za cały okres pozostawania bez pracy. W żaden sposób nie są zróżnicowane sytuacje, w których następuje naruszenie przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia (w tym przypadku bez winy pracownika). W szczególności przepisy nie różnicują naruszenia polegającego na złamaniu zasad dotyczących szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy i naruszenia innych przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Z treści tych przepisów nie sposób więc wyprowadzić wniosku, że art. 57 2 KP będzie miał zastosowanie tylko w przypadku, gdy naruszone zostają przepisy o szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy. Nie można tym samym uznać, że w stanie faktycznym, w którym zostaną naruszone inne przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę (np. art. 53 3 KP), będzie miał zastosowanie art. 57 1 KP, a tym samym następować będzie ograniczenie wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Przepis art. 57 2 KP powinien być wprawdzie jako wyjątkowy interpretowany ściśle, ale brak przesłanek do jego zwężającej wykładni. Przesłanek takich nie wskazuje zresztą także Sąd Wojewódzki, dokonując takiej zwężającej wykładni, ani Sąd Apelacyjny przedstawiający rozpatrywane zagadnienie prawne. Jeden z przypadków szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy jest określony w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.). Zgodnie z nim pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu. Przepisu tego nie można interpretować w ten sposób, że po uzyskaniu zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie umowy o pracę z jego członkiem, pracownik ten przestaje być pracownikiem szczególnie chronionym. Jest przecież oczywiste, że jeśli pracodawca po uzyskaniu omawianej zgody z jakichkolwiek przyczyn nie rozwiąże stosunku pracy, to w przyszłości będzie musiał uzyskać ponownie zgodę zarządu zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie stosunku pracy. Brak też podstaw do rozumowania, iż po uzyskaniu omawianej zgody pracownik-członek zarządu zakładowej organizacji związkowej przestaje być pracownikiem szczególnie chronionym w zakresie konkretnie zamierzonego rozwiązania stosunku pracy i może być traktowany jako pracownik nie podlegający szczególnej ochronie w rozumieniu art. 57 KP. Przepis art. 57 2 KP należy bowiem rozumieć jako przepis odnoszący się do pracowników szczególnie chronionych w ogólności, a nie jako przepis mający na względzie tylko pracowników, względem których w konkretnym przypadku nie uzyskano zgody właściwego organu na rozwiązanie stosunku pracy. Jak wyżej wskazano odmienna wykładnia miałaby charakter wykładni zwężającej i sprzecznej z zasadą nieróżnicowania sytuacji prawnej w stanach faktycznych objętych normą prawną, w której treści brak takiego zróżnicowania. Brak rozróżnienia omawianych sytuacji w hipotezie przepisu art. 57 2 KP można wytłumaczyć względami funkcjonalności. Pracodawca rozwiązujący stosunek pracy z pracownikiem podlegającym szczególnej ochronie powinien dołożyć najwyższej

staranności w przestrzeganiu norm prawnych regulujących sposób rozwiązania umowy o pracę. Wynika to ze specjalnej, przyznanej przez przepisy prawa pracy, a uzasadnionej między innymi wykonywaną funkcją społeczną, pozycją pracowników szczególnie chronionych. Sankcją nieprzestrzegania tych norm jest między innymi obowiązek zapłaty wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, przy spełnieniu oczywiście pozostałych przesłanek z art. 57 2 KP w związku z art. 57 1 i 56 1 KP. Nie sposób przyjąć, aby od dołożenia wskazanej staranności zwalniało pracodawcę uzyskanie zgody niezbędnej na rozwiązanie stosunku pracy. Pracodawca, który rozwiązał stosunek pracy z pracownikiem szczególnie chronionym, wdając się z nim w spór o przywrócenie do pracy, ryzykuje, że w przypadku przywrócenia do pracy będzie musiał wypłacić wynagrodzenie za cały czas pozostania bez pracy. Chcąc uniknąć takiej sytuacji powinien szczególnie wnikliwie przeanalizować kwestię przestrzegania przepisów dotyczących rozwiązania stosunku pracy i rozważyć możliwość uznania powództwa. Biorąc to pod rozwagę Sąd Najwyższy podjął uchwałę, jak w sentencji. ========================================