Wyrok z dnia 5 września 2001 r. I PKN 615/00

Podobne dokumenty
Wyrok z dnia 12 lipca 2001 r. I PKN 541/00

Wyrok z dnia 14 lutego 2001 r. I PKN 252/00

Wyrok z dnia 2 grudnia 2004 r. I PK 81/04

W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 grudnia 1999 r.

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99

Wyrok z dnia 26 czerwca 1998 r. I PKN 215/98

Wyrok z dnia 8 grudnia 2005 r. I PK 125/05

Wyrok z dnia 4 grudnia 1998 r. I PKN 478/98

Wyrok z dnia 14 września 1998 r. I PKN 322/98

Wyrok z dnia 9 lutego 2000 r. I PKN 474/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Krzysztof Staryk SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

Wyrok z dnia 12 stycznia 1998 r. I PKN 468/97

Wyrok z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 416/97

Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r. I PKN 47/98

Wyrok z dnia 14 lutego 2001 r. I PKN 255/00

Wyrok z dnia 22 grudnia 1998 r. I PKN 509/98

Postanowienie z dnia 12 marca 1999 r. I PKN 66/99

Wyrok z dnia 16 lutego 2005 r. I PK 177/04

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 269/98

Wyrok z dnia 23 listopada 2004 r. I PK 20/04

Wyrok z dnia 11 września 2001 r. I PKN 624/00

Wyrok z dnia 17 listopada 1998 r. I PKN 331/98

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2001 r. I PKN 363/00

Wyrok z dnia 5 września 2001 r. I PKN 613/00

Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 510/97

Wyrok z dnia 18 sierpnia 1999 r. II UKN 91/99

Wyrok z dnia 26 marca 1998 r. I PKN 3/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 11 kwietnia 1997 r. I PKN 79/97

Wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r. I PKN 487/99

Wyrok z dnia 14 grudnia 1999 r. I PKN 444/99

Wyrok z dnia 24 marca 1999 r. I PKN 631/98

Wyrok z dnia 19 stycznia 2000 r. I PKN 484/99

Wyrok z dnia 21 listopada 2000 r. I PKN 93/00

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 309/99

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2001 r. I PKN 352/00

Wyrok z dnia 6 listopada 2001 r. I PKN 677/00

Wyrok z dnia 10 maja 2000 r. I PKN 642/99

Wyrok z dnia 21 maja 1999 r. I PKN 74/99

Wyrok z dnia 3 czerwca 1998 r. I PKN 164/98

Wyrok z dnia 7 września 1999 r. I PKN 265/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 21 czerwca 2005 r. II PK 319/04

Wyrok z dnia 26 września 2000 r. I PKN 52/99

Wyrok z dnia 1 lipca 1998 r. I PKN 222/98

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 259/98

Wyrok z dnia 23 stycznia 2001 r. I PKN 197/00

Wyrok z dnia 17 lutego 1998 r. I PKN 527/97

Wyrok z dnia 14 września 2000 r. II UKN 708/99

Wyrok z dnia 14 października 1997 r. I PKN 275/97

Wyrok z dnia 24 lutego 1998 r. I PKN 539/97

Wyrok z dnia 6 listopada 1998 r. II UKN 295/98

Wyrok z dnia 9 kwietnia 1998 r. I PKN 42/98

Wyrok z dnia 5 grudnia 2000 r. I PKN 133/00. Określenie godzinowej stawki wynagrodzenia nie przesądza o tym, że strony łączyła umowa o pracę.

Wyrok z dnia 3 listopada 1997 r. I PKN 335/97

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący) SSN Romualda Spyt (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

Wyrok z dnia 18 maja 2007 r. I PK 275/06

Wyrok z dnia 19 sierpnia 1999 r. I PKN 188/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Małgorzata Gersdorf

Wyrok z dnia 24 lutego 1999 r. I PKN 582/98

- 1 - Postanowienie z dnia 5 marca 1996 r. I PZP 3/96

Wyrok z dnia 9 maja 2000 r. I PKN 623/99

Wyrok z dnia 8 czerwca 1999 r. I PKN 105/99

Postanowienie z dnia 23 czerwca 1998 r. I PKN 197/98

Wyrok z dnia 21 marca 2001 r. I PKN 322/00

Wyrok z dnia 17 listopada 1997 r. I PKN 349/97

Wyrok z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 419/97

Wyrok z dnia 14 marca 2001 r. II UKN 274/00

Wyrok z dnia 10 maja 2000 r. I PKN 627/99

Wyrok z dnia 6 października 1998 r. I PKN 374/98

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PK 318/17. Dnia 17 grudnia 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Jerzy Kuźniar

Wyrok z dnia 17 listopada 2004 r. II PK 62/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2000 r. I PKN 607/99

Wyrok z dnia 9 lipca 1998 r. I PKN 12/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 18 stycznia 1996 r. I PRN 103/95

Wyrok z dnia 26 maja 2000 r. I PKN 677/99

Wyrok z dnia 5 maja 2005 r. III PK 12/05. Udzielenie urlopu bezpłatnego na podstawie art k.p. po rozwiązaniu stosunku pracy jest nieważne.

Wyrok z dnia 16 lutego 1995 r. I PRN 122/94

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 13 października 1999 r. I PKN 305/99

Wyrok z dnia 21 stycznia 1999 r. I PKN 553/98

Wyrok z dnia 31 maja 2001 r. I PKN 428/00

Wyrok z dnia 22 września 1999 r. I PKN 279/99

Wyrok z dnia 27 lipca 2006 r. II PK 148/06

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 17 lutego 1999 r. I PKN 576/98

Wyrok z dnia 26 września 2000 r. I PKN 48/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Zbigniew Korzeniowski

Wyrok z dnia 11 sierpnia 2004 r. II PK 11/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 16 listopada 2004 r. I PK 649/03

Wyrok z dnia 2 września 2003 r. I PK 345/02

Wyrok z dnia 13 kwietnia 1999 r. I PKN 1/99

Postanowienie z dnia 27 października 1998 r. I PKN 385/98

Wyrok z dnia 15 kwietnia 1999 r. I PKN 15/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Transkrypt:

Wyrok z dnia 5 września 2001 r. I PKN 615/00 Naruszenie art. 328 2 KPC z reguły nie ma wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu. Niezachowanie wymagań konstrukcyjnych uzasadnienia może czynić jednakże zasadnym kasacyjny zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego zastosowanie do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Barbara Wagner. Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 września 2001 r. sprawy z powództwa Leonarda K. przeciwko Polskim Kolejom Państwowym S.A. - Zakładowi Przewozów Towarowych w S.K. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 7 czerwca 2000 r. [...] u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego. U z a s a d n i e n i e Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Skarżysku Kamiennej wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2000 r. oddalił powództwo Leonarda K. przeciwko Polskim Kolejom Państwowym - Zakładowi Przewozów Towarowych w S.K. o przywrócenie do pracy. Sąd ten ustalił, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od 1982 r., ostatnio na stanowisku ustawiacza w Sekcji Przewozów Towarowych w R. Był członkiem zarządu Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność. Na podstawie harmonogramu powód został 23 i 24 września 1999 r. wyznaczony do pełnienia czynności manewrowego. Na wyznaczony dyżur nie zgłosił się, nie powiadamiając zwierzchnika o niemożliwości przybycia. Powód otrzymał zwolnienie lekarskie na okres od 23 do 28

2 września ze wskazaniem chory powinien leżeć. Pomimo tego 24 września przyjechał do pracy i będąc w stanie nietrzeźwości wszedł na teren zakładu, gdzie około godziny 8 00 został zatrzymany przez patrol SOK. Badanie trzeźwości za pomocą alkotestu wykazało 2,63 o godzinie 9 22 i 2,43 o godzinie 9 29. W tym dniu powód nie podpisał listy obecności, nie usprawiedliwił swej nieobecności na dyżurze, nie przedstawił też zwolnienia lekarskiego, które dostarczył dopiero 27 września. Do 8 października powód przebywał na urlopie wypoczynkowym, a od 11 października ponownie na zwolnieniu lekarskim. 5 października 1999 r. powód został przesłuchany przez Krzysztofa T., zastępcę naczelnika Sekcji na okoliczność niezgłoszenia się na wyznaczony dyżur i zatrzymania przez patrol SOK podczas przebywania w miejscu pracy pod wpływem alkoholu. Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie powoda, dyrektor Zakładu Przewozów Towarowych - Jerzy P. podjął decyzję o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 KP, zwróciwszy się uprzednio o zgodę do Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność. Komisja nie udzieliła zgody, a pracodawca mimo to rozwiązał z powodem umowę o pracę, składając swe oświadczenie w piśmie z 19 października 1999 r. doręczonym powodowi 11 listopada 1999 r. za pośrednictwem poczty. Sąd Rejonowy uznał, że termin z art. 52 2 KP został zachowany przez pracodawcę, ustaliwszy na podstawie zeznań Jerzego P., że przed 8 października nie znał on wszystkich okoliczności sprawy powoda, co uniemożliwiało mu podjęcie decyzji. Rozważając brak zgody organizacji związkowej na rozwiązanie z powodem umowy o pracę Sąd pierwszej instancji uznał, że w sytuacji tak rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych korzystanie przez powoda ze szczególnej ochrony stosunku pracy stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 KP i pozostaje w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach, po rozpoznaniu apelacji powoda zmienił wyrok Sądu Rejonowego i przywrócił powoda do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach pracy i płacy. Sąd ten uznał, że rozwiązanie stosunku pracy z powodem nastąpiło z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 52 2 KP. Powołał się przy tym na następujące okoliczności: Powód już 27 września był przesłuchiwany przez Krzysztofa T. i zeznał, że 24 września przyjechał do pracy w celu usprawiedliwienia nieobecności poprzedniego dnia i wtedy został zatrzymany przez SOK i policję, a przeprowadzone badanie wykazało zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Powód podał też wówczas, że nie spożywał al-

3 koholu w pracy, lecz przyjechał w stanie nietrzeźwości. Już wtedy pracodawca, przez osobę upoważnioną do czynności w zakresie prawa pracy - Krzysztofa T. - powziął wiadomość o nagannym zachowaniu powoda. W ocenie Sądu drugiej instancji, świadczy o tym także fakt pozbawienia powoda 30 września 1999 r. premii z powodu niewłaściwego wykorzystywania zwolnienia lekarskiego i zatrzymania przez patrol SOK w dniu 24 września pod wpływem alkoholu w miejscu pracy. Pismo w tej sprawie podpisał Krzysztof T. Ponadto Jerzy P. zeznał, że powód był u niego 30 września 1999 r. z prośbą, aby nie zwalniał go z pracy. Zatem przyczyny ewentualnego zwolnienia powoda musiały być już znane pozwanemu. Strona pozwana wniosła kasację od tego wyroku, podnosząc zarzuty naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania. W zakresie pierwszej podstawy w kasacji twierdzi się, że doszło do naruszenia art. 3 1 KP przez przyjęcie, że zastępca naczelnika Sekcji Towarowej w R. Krzysztof T. był uprawniony do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy - nawiązywania i rozwiązywania stosunków pracy, podczas gdy takie uprawnienia ma jedynie osoba zarządzająca w imieniu pracodawcy lub przez niego wyznaczona, a taką osobą jest dyrektor Zakładu Przewozów Towarowych, a nie zastępca naczelnika Sekcji. Zarzucono również naruszenie art. 52 2 KP poprzez przyjęcie, że bieg miesięcznego terminu, w ciągu którego pracodawca może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, rozpoczął się w dniu 27 września 1999 r., czyli w dniu przesłuchania powoda przez zastępcę naczelnika Sekcji Towarowej Krzysztofa T. przy okazji dochodzenia służbowego na okoliczność wypadku kolejowego, a nie w dniu 8 października 1999 r., kiedy dyrektor Zakładu Przewozów Towarowych w S.K. Jerzy P. zapoznał się z aktami dochodzenia służbowego na okoliczność przebywania powoda w stanie nietrzeźwości na terenie zakładu pracy i niewłaściwego wykorzystywania zwolnienia lekarskiego, a uzyskane w tym dniu przez dyrektora informacje były na tyle sprawdzone i nie budzące wątpliwości, że dawały podstawę do rozwiązania z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia. Pierwsza podstawa kasacji obejmuje też zarzut naruszenia art. 61 KC w związku z art. 300 KP poprzez niewzięcie pod uwagę tego, że nadana przez pozwanego w dniu 20 października 1999 r. przesyłka polecona zawierająca pismo informujące o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, odebrana przez żonę powoda w dniu 4 listopada 1999 r. została odebrana z opóźnieniem, aby powód mógł uchylić się od skutków związanych z otrzymaniem tego pisma, ponieważ obieg korespondencji poleconej nie przekracza pięciu dni, zatem po-

4 wód najpóźniej w dniu 25 października 1999 r. mógł zapoznać się z treścią pisma i odebrać je. W ramach drugiej podstawy kasacji podniesione zostały dwa zarzuty. Pierwszy dotyczy naruszenia art.233 KPC poprzez wadliwą i oczywiście błędną ocenę materiału dowodowego w sprawie na skutek przyjęcia, że zastępca naczelnika Sekcji Towarowej R. Krzysztof T. był umocowany do dokonywania czynności w zakresie prawa pracy, w tym nawiązywania i rozwiązywania stosunków pracy, podczas gdy zarówno z dowodu przesłuchania świadka Krzysztofa T., raportu z dnia 5 października 1999 r. sporządzonego przez naczelnika Sekcji Towarowej R. i dowodu z przesłuchania dyrektora Jerzego P. w charakterze strony wynika, że prawo do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy, w tym nawiązywania i rozwiązywania umów o pracę ma jedynie dyrektor Zakładu Przewozów Towarowych w S.K. oraz poprzez przyjęcie, że w dniu 30 września 1999 r. dyrektorowi Jerzemu P. znane były wszelkie okoliczności będące podstawą rozwiązania stosunku pracy z powodem, podczas gdy z dowodu z przesłuchania dyrektora w charakterze strony wynika, że podczas rozmowy z powodem w dniu 30 września 1999 r. nie były mu znane jeszcze wszystkie okoliczności związane ze sprawą, bowiem w tym czasie nie wpłynął do niego jeszcze akt dochodzenia na okoliczność nietrzeźwości powoda. Drugi zarzut obejmuje naruszenie art. 328 2 KPC w związku z art. 391 KPC poprzez niewskazanie w uzasadnieniu przyczyny, dla której Sąd drugiej instancji odmówił wiarygodności dowodom z przesłuchania świadka Krzysztofa T., Jerzego P. jako strony, raportowi Stanisława W. z dnia 5 października 1999 r., z których wynika, że jedynie dyrektor Zakładu może dokonywać czynności z zakresu prawa pracy. Kasacja zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie apelacji powoda, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Powód wniósł o oddalenie kasacji i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy rozważył, co następuje: Kasacja okazała się uzasadniona. Zasadnie podniesiono w niej, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymagań określonych w art. 328 2 KPC (w związku z art. 391 KPC), gdyż nie wynikają z niego ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, z omówieniem dowodów, z których ustalenia te wy-

5 prowadzono. Samo naruszenie art. 328 2 KPC nie miałoby wpływu na treść wyroku (art. 393 1 pkt 2 KPC), gdyż uzasadnienie sporządzane jest już po jego wydaniu, jednakże mankamenty uzasadnienia sprawiają, że trzeba uznać za zasadne zarzuty naruszenia prawa materialnego przez jego zastosowanie do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. Sąd Okręgowy przyjął, że pracodawca dokonał niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę łączącej go z powodem z naruszeniem terminu miesięcznego wynikającego z art. 52 2 KP. Konstatację tę powinno poprzedzić ustalenie daty, w której pracodawca uzyskał wiadomości o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy, a także daty rozwiązania umowy (art. 61 KC w związku z art. 300 KP). Konieczne jest stanowcze ustalenie kto był uprawniony do dokonania za pracodawcę czynności rozwiązania umowy (art. 3 1 1 KP), gdyż to data uzyskania przez tę właśnie osobę wszystkich informacji koniecznych do podjęcia decyzji o rozwiązaniu umowy jest dniem, od którego biegnie miesięczny termin. Sąd Okręgowy zarzucając Sądowi pierwszej instancji błędne ustalenie, że przed 8 października pracodawca nie miał możliwości podjęcia decyzji w sprawie zachowania powoda podniósł, że osoba upoważniona do czynności w zakresie prawa pracy, tj. Krzysztof T., już 27 września 1999 r. przesłuchiwała powoda, a 30 września ta sama osoba pozbawiła powoda premii, jednocześnie powołując się na rozmowę powoda z Jerzym P. z 30 września 1999 r. Tymczasem Sąd winien był ustalić, kto w imieniu pracodawcy był uprawniony do rozwiązania umowy z powodem i kiedy ta osoba powzięła wiadomość o wszystkich okolicznościach koniecznych do oceny zdarzenia pod kątem zakwalifikowania czynu jako naruszającego podstawowe obowiązki pracownicze i oceny stopnia winy pracownika. Sąd drugiej instancji określając Krzysztofa T. jako osobę upoważnioną do podejmowania czynności z zakresu prawa pracy w imieniu pracodawcy nie powołał się na żaden dowód. Jeżeli wniosek o takim upoważnieniu Sąd wyprowadził z pozbawienia powoda premii przez tę osobę, to jest to wniosek nie poparty ustaleniami zakresu uprawnień Krzysztofa T. Uprawnienia w zakresie przyznawania i pozbawiania premii nie są tożsame z upoważnieniem do rozwiązywania umów o pracę i nie muszą się z nim łączyć. Nie jest też jasne, jakie znaczenie miałaby w tym kontekście rozmowa przeprowadzona przez Jerzego P., ponieważ nie został ustalony zakres jego uprawnień w sprawach pracowniczych ani treść tej rozmowy, która wskazywać mogłaby na stan wiedzy dyrektora o okolicznościach istotnych dla podjęcia decyzji. Brak jest też ustalenia

6 daty, w której powód mógł zapoznać się z oświadczeniem pracodawcy. Poprzestając na ustaleniu uchybienia terminowi Sąd nie rozważył innych istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, jak brak zgody zarządu organizacji związkowej i stopień naganności zachowania powoda. Z tych względów należało uchylić zaskarżony wyrok na podstawie art. 393 13 1 KPC. ========================================