Wyrok z dnia 2 lutego 2001 r. I PKN 219/00

Podobne dokumenty
Wyrok z dnia 14 września 1998 r. I PKN 322/98

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99

Wyrok z dnia 5 maja 2005 r. III PK 12/05. Udzielenie urlopu bezpłatnego na podstawie art k.p. po rozwiązaniu stosunku pracy jest nieważne.

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

Wyrok z dnia 8 czerwca 1999 r. I PKN 105/99

Wyrok z dnia 11 września 2001 r. I PKN 624/00

Wyrok z dnia 17 lutego 1998 r. I PKN 527/97

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PZ 30/11. Dnia 6 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 31/11. Dnia 7 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca) SSN Andrzej Wróbel

POSTANOWIENIE. SSN Bohdan Bieniek

Wyrok z dnia 29 kwietnia 2005 r. III PK 2/05

Wyrok z dnia 3 lipca 2001 r. II UKN 462/00

Wyrok z dnia 21 czerwca 2005 r. II PK 319/04

Wyrok z dnia 24 marca 1999 r. I PKN 631/98

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

Wyrok z dnia 8 grudnia 2005 r. I PK 125/05

Wyrok z dnia 22 grudnia 1998 r. I PKN 509/98

Wyrok z dnia 14 grudnia 2000 r. I PKN 145/00

Wyrok z dnia 11 kwietnia 1997 r. I PKN 79/97

Wyrok z dnia 20 czerwca 2001 r. I PKN 476/00

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

Wyrok z dnia 26 września 2000 r. I PKN 48/00

Wyrok z dnia 14 lutego 2001 r. I PKN 255/00

Wyrok z dnia 2 grudnia 2004 r. I PK 81/04

Wyrok z dnia 14 listopada 2008 r. III PK 34/08

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2000 r. I PKN 608/99

Wyrok z dnia 6 października 2000 r. II UKN 23/00

Wyrok z dnia 7 lipca 2000 r. I PKN 721/99

Wyrok z dnia 14 grudnia 1999 r. I PKN 444/99

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) SSN Romualda Spyt

Wyrok z dnia 29 marca 2001 r. I PKN 324/00

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk. Protokolant Izabela Czapowska

Wyrok z dnia 19 grudnia 1997 r. I PKN 448/97

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r. I PKN 47/98

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 13/09. Dnia 10 listopada 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2001 r. I PKN 363/00

Wyrok z dnia 26 maja 2000 r. I PKN 675/99

Wyrok z dnia 19 stycznia 1998 r. I PKN 488/97

Wyrok z dnia 23 listopada 2004 r. I PK 20/04

Wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r. I PKN 487/99

Wyrok z dnia 14 maja 1998 r. I PKN 110/98. Pracownik ma obowiązek zwrócić koszty szkolenia, gdy wynika to z uzgodnienia stron stosunku pracy.

Wyrok z dnia 16 czerwca 1999 r. I PKN 120/99

Wyrok z dnia 26 czerwca 1998 r. I PKN 215/98

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 269/98

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 7 września 1999 r. I PKN 265/99

Wyrok z dnia 17 listopada 1998 r. I PKN 331/98

Postanowienie z dnia 12 marca 1999 r. I PKN 66/99

Wyrok z dnia 6 grudnia 2005 r. III PK 96/05

Postanowienie z dnia 12 września 2001 r. I PZ 59/01

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)

Postanowienie z dnia 13 stycznia 2010 r. II PZ 27/09

Wyrok z dnia 1 lipca 1998 r. I PKN 222/98

Postanowienie z dnia 29 stycznia 2008 r. II UZ 45/07

POSTANOWIENIE. SSN Władysław Pawlak (przewodniczący) SSN Barbara Myszka SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 13 lipca 2011 r. I PK 17/11

Wyrok z dnia 3 czerwca 1998 r. I PKN 164/98

Wyrok z dnia 17 lutego 1999 r. I PKN 576/98

Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 510/97

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Beata Gudowska

Postanowienie z dnia 17 stycznia 1997 r. I PKN 59/96

Wyrok z dnia 9 kwietnia 1998 r. I PKN 42/98

Postanowienie z dnia 29 czerwca 2011 r. III PZ 5/11

Wyrok z dnia 20 czerwca 2001 r. I PKN 488/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 7 kwietnia 1999 r. I PKN 648/98

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 14 maja 1998 r. I PKN 121/98

Postanowienie z dnia 6 kwietnia 2007 r. II PZ 12/07

Wyrok z dnia 18 maja 2007 r. I PK 275/06

Wyrok z dnia 16 marca 1994 r. I PRN 6/94

Wyrok z dnia 21 września 2001 r. I PKN 655/00

Wyrok z dnia 12 grudnia 2001 r. I PKN 724/00

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 81/09. Dnia 17 grudnia 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 26 marca 1998 r. I PKN 3/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

Wyrok z dnia 12 września 2000 r. I PKN 23/00

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper (sprawozdawca) SSA Władysław Pawlak

Wyrok z dnia 24 lipca 2001 r. I PKN 535/00. Adwokat nie jest pracownikiem zespołu adwokackiego, którego jest

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

Wyrok z dnia 23 stycznia 2002 r. I PKN 786/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III PZ 4/17. Dnia 29 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 9 grudnia 2003 r. I PK 81/03

Wyrok z dnia 15 marca 2001 r. I PKN 447/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Krzysztof Staryk SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 21 listopada 2000 r. I PKN 93/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

Wyrok z dnia 12 stycznia 1998 r. I PKN 468/97

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 267/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 43/10. Dnia 10 grudnia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 17 listopada 1999 r. I PKN 358/99

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 21 września 2001 r. I PKN 653/00

Wyrok z dnia 14 grudnia1999 r. I PKN 459/99

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2001 r. I PKN 360/00

Transkrypt:

Wyrok z dnia 2 lutego 2001 r. I PKN 219/00 Obowiązek uzyskania zgody na wypowiedzenie umowy o pracę działaczowi związkowemu, którego mandat wygasł wskutek wykluczenia go ze związku zawodowego, jest spełniony przez uzyskanie zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, której chroniony pracownik był członkiem. Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Zbigniew Myszka (sprawozdawca) Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2001 r. sprawy z powództwa Ryszarda S. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w Z. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 26 listopada 1999 r. [...] o d d a l i ł kasację i zasądził od Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz adwokata Edwarda D. kwotę 246,08 zł tytułem nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oddalając wniosek o zasądzenie kosztów w pozostałym zakresie. U z a s a d n i e n i e Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z dnia 26 listopada 1999 r. odrzucił apelację powoda Ryszarda S. w zakresie żądania zasądzenia nagrody z Zakładowego Funduszu Nagród za 1998 r. oraz oddalił w pozostałym zakresie jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Zgierzu z dnia 27 maja 1999 r., oddalającego roszczenie o przywrócenie powoda do pracy w pozwanym Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Z. W sprawie tej Sąd pierwszej instancji przyjął, że utrata przez powoda zdolności do prawidłowego kierowania działem wskazana mu jako przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę, była rzeczywista i uzasadniona. Stanowisko takie potwierdził Sąd Okręgowy, który uznał, że nie-

2 kwestionowana odmowa współpracy z powodem podległych mu pracowników, z którymi powód pozostawał w konflikcie, zmusiła pracodawcę do dokonania wyboru pomiędzy wypowiedzeniem umowy o pracę kierownikowi a zwolnieniem wszystkich podległych mu pracowników. Wybór określonego wariantu pozostawał w gestii pracodawcy, który z uwagi na głębokość konfliktu powoda z podległym mu personelem, którego powód wykonujący funkcję kierowniczą nie był w stanie rozwiązać, był uprawniony do rozwiązania z powodem stosunku pracy w drodze wypowiedzenia. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez pracodawcę art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych Sąd drugiej instancji wskazał, iż sam powód przyznał w apelacji, że zakładowe ogniwo związkowe wyraziło zgodę na wypowiedzenie mu umowy o pracę, a nawet zażądało zastosowania tego trybu rozwiązania stosunku pracy. Natomiast w zakresie roszczenia o zasądzenia nagrody z zakładowego funduszu nagród Sąd Okręgowy przyjął, że Sąd pierwszej instancji nie orzekał o tym roszczeniu, przeto apelacja powoda od nieistniejącego orzeczenia podlegała odrzuceniu z mocy art. 373 KPC. W kasacji od wyroku Sądu drugiej instancji, w części oddalającej apelację powoda, podniesiono zarzut naruszenia art. 45 KP w związku z art. 4, 12 ust. 2, art. 30 ust. 1 i art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) poprzez niewłaściwe ustalenie, że w sprawie powoda wypowiedział się prawowity i właściwy związek zawodowy, tj. Krajowa Komisja Porozumiewawcza NSZZ Solidarność - 80 w S. działająca przez komisję zakładową tego Związku przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Z. Skarżący twierdził, że w sprawie powoda wypowiedziała się powstała w dniu 24 lutego 1999 r. nowa i jeszcze niezarejestrowana komisja związkowa, której powód nigdy nie był członkiem i która nie była władna wypowiedzieć się w przedmiocie zwolnienia powoda z pracy, a także kwestionował błędną ocenę faktu, że brak odmowy współpracy z powodem podległych mu pracowników nie jest kwestionowany, a przyczyny tej odmowy są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto skarżący wskazał na naruszenie art. 217 1 i 227 KPC przez brak postanowienia obu Sądów na okoliczność zgłoszonych przez powoda świadków, których sądy powinny dopuścić z uwagi na art. 232 zdanie drugie KPC, skoro powód działał bez adwokata. Zarzucił Sądowi pierwszej instancji dokonanie dowolnych ustaleń co do przynależności związkowej powoda, który był członkiem innej organizacji związkowej, co stanowiło naruszenie art. 244 KPC i wielu jeszcze innych z procedury cywilnego postępowania, przez co sądy obu instancji

3 przekroczyły granice swobodnej oceny dowodów (art. 233 KPC). Na tych podstawach pełnomocnik powoda domagał się orzeczenia kasatoryjnego i przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Kasacja jest nieuzasadniona. Jej zarzuty proceduralne skierowane zostały głównie przeciwko postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, który jakoby dokonał dowolnych ustaleń co do przynależności związkowej powoda, nie wydał postanowienia na okoliczność przesłuchania świadków zgłoszonych przez powoda na poparcie jego żądań, a ponadto nie dopuścił dowodu nie wskazanego przez strony. W tym zakresie należy stwierdzić, że zarzuty naruszenia przepisów prawa przez sąd pierwszej instancji nie mogą być objęte postępowaniem kasacyjnym, albowiem zaskarżeniem kasacyjnym objęte jest wyłącznie postępowanie przed sądem drugiej instancji (art. 392 1 KPC). Wprawdzie te same zarzuty skarżący kierował także przeciwko postępowaniu przed Sądem drugiej instancji, jednakże ich nieprecyzyjność, stopień ogólności sformułowań oraz lapidarne uzasadnienie nie dawały Sądowi Najwyższemu podstaw do snucia domysłów co do intencji skarżącego, którego obciąża prawidłowe wskazanie i uzasadnienie podstaw kasacyjnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1996 r., I PKN 33/96, OSNAPiUS 1997 nr 14, poz. 250). W szczególności zarzut naruszenia przez Sąd drugiej instancji art. 217 1 i 227 KPC był bezzasadny, albowiem skarżący jedynie ogólnikowo wskazał, że Sąd ten jakoby pominął zgłoszony przez powoda dowód z przesłuchania świadków na poparcie jego żądań, bez koniecznego określenia, o jakich konkretnie świadków chodziło, w jakim terminie wniosek był składany oraz na jakie konkretnie okoliczności dowód ten miał być przeprowadzony. Ponadto art. 217 1 KPC nie wymaga wydania odrębnego postanowienia dowodowego, a ewentualne pominięcie przez sądy środków dowodowych następuje w trybie art. 217 2 KPC i bez konieczności wydania odrębnego postanowienia, zwłaszcza wówczas, gdy nie wiadomo, jakie dowody i na jakie konkretnie okoliczności miałby prowadzić Sąd drugiej instancji. Ponadto od 2 lipca 1996 r., wskutek zmiany art. 232 KPC oraz skreślenia 2 w art. 3 KPC, nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego. Dlatego brak było podstaw prawnych do obarczania Sądu drugiej instancji urzędową inicjatywą dowo-

4 dową za powoda, który nie korzystał przed tym Sądem z profesjonalnej pomocy prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999 nr 20, poz. 662). Chybiony był zarzut naruszenia art. 233 1 KPC, który Sąd drugiej instancji miał naruszyć przez dokonanie dowolnych ustaleń w oparciu o błędnie podjęte uchwały - przez związek zawodowy, którego powód nigdy nie był członkiem. W tym zakresie Sąd drugiej instancji wskazał, że zakładowa organizacja związkowa nie tylko wyraziła zgodę na wypowiedzenie powodowi umowy o pracę, ale co więcej zażądała rozwiązania z nim stosunku pracy. Ponadto jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, to walne zebranie członków jego macierzystej zakładowej organizacji związkowej, której powód przewodniczył, wykluczyło go w dniu 24 lutego 1998 r. dożywotnio z szeregów związku za działanie na szkodę związku, podległych mu pracowników i zakładu pracy, a wybrana w tym dniu nowa komisja zakładowa zgodziła się na rozwiązanie z nim stosunku pracy nawet ze skutkiem natychmiastowym. Skoro zatem powód w tej dacie został pozbawiony członkostwa związku zawodowego i funkcji przewodniczącego zakładowej struktury związkowej, to przez okres jednego roku od wygaśnięcia mandatu przysługiwała mu nadal wzmożona ochrona trwałości stosunku pracy (art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych) ze strony zakładowej organizacji związkowej, której przestał być członkiem. Wyrażenie przez tę strukturę związkową zgody na rozwiązanie z powodem stosunku pracy powodowało, że zarzut naruszenia tego przepisu był oczywiście bezzasadny. Dlatego pracodawca prawidłowo wypowiedział powodowi umowę o pracę za zgodą związkowej komisji zakładowej, której mandatu został powód pozbawiony i nie naruszyło to jego tzw. negatywnej wolności związkowej przynależności do organizacji związkowej, której powód nie był już członkiem, albowiem obowiązek uzyskania zgody na wypowiedzenie umowy o pracę działaczowi związkowemu, którego mandat związkowy wygasł wskutek wykluczenia go ze związku zawodowego (art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych), zostaje spełniony przez uzyskanie zgody tej zakładowej organizacji związkowej, której chroniony pracownik przestał być członkiem Sąd Najwyższy nie podzielił stanowiska powoda, że jego stosunek pracy podlegał ochronie z art. 32 ustawy o związkach zawodowych z tytułu jego udziału w komitecie założycielskim nowego związku zawodowego założonego w dniu 24 lutego 1998 r. Walor prawny powoływania się na taki tytuł wzmożonej ochrony trwałości stosunku pracy przekreślił Sąd pierwszej instancji, który wskazał, że w tej dacie nie do-

5 szło do powstania nowego związku zawodowego, albowiem uchwała o jego utworzeniu nie została podjęta przez co najmniej 10 osób uprawnionych do utworzenia nowego związku zawodowego (art. 12 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych). Oznacza to, że wzmożona ochrona trwałości stosunku pracy przysługuje tylko członkowi komitetu założycielskiego związku zawodowego, który został powołany uchwałą o jego utworzeniu, podjętą przez co najmniej 10 osób uprawnionych do tworzenia związków zawodowych. W konsekwencji powód nie korzystał z ochrony przewidzianej w art. 32 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych, zważywszy ponadto, że niedopuszczalne jest istnienie dwóch zakładowych struktur tego samego związku zawodowego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1996 r., I PZP 38/95, OSNAPiUS 1996 r. nr 23, poz. 353). Bezzasadny był także zarzut naruszenia art. 45 KP, albowiem Sąd drugiej instancji prawidłowo przyjął, że utrata zdolności prawidłowego pełnienia funkcji kierowniczej, spowodowana gremialną odmową podległych pracowników współpracowania z zatrudnionym na kierowniczym stanowisku pracy powodem, która była uzasadniana - według ustaleń pierwszoinstancyjnych - zmuszaniem ich do wstępowania do kierowanej przez powoda organizacji związkowej i składaniem przezeń nieuzasadnionych wniosków o zwolnienia pracowników z pracy, stanowiła oczywiście uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia mu umowy o pracę. Mając powyższe na uwadze kasacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 393 12 KPC. Koszty nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi przez pełnomocnika z urzędu Sąd Najwyższy zasądził w wysokości określonej w 12 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 154, poz. 1013 ze zm.), oddalając wniosek w pozostałym zakresie. ========================================