POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PK 84/14. Dnia 30 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Halina Kiryło

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Frańczak

POSTANOWIENIE. SSN Bogusław Cudowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Matura

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Bohdan Bieniek (sprawozdawca) SSN Jolanta Frańczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca) SSN Zbigniew Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca) SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Bohdan Bieniek

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PK 256/13. Dnia 13 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Iwulski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Roman Kuczyński (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący) SSN Bohdan Bieniek SSA Jolanta Hawryszko (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Beata Gudowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Maciej Pacuda (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Korzeniowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Halina Kiryło (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Beata Gudowska

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 14 kwietnia 2010 r. III PK 61/09

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

POSTANOWIENIE. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II UK 390/17. Dnia 9 lipca 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Jerzy Kuźniar

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I UK 267/17. Dnia 17 kwietnia 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Halina Kiryło

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Piotr Prusinowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca) SSN Andrzej Wróbel

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II UK 6/18. Dnia 12 lutego 2019 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Jerzy Kuźniar

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III SPP 30/17. Dnia 12 lipca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Małgorzata Gersdorf

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Staryk

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III PK 160/14. Dnia 23 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Halina Kiryło

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PZ 30/11. Dnia 6 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Korzeniowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Prezes SN Józef Iwulski (przewodniczący) SSN Romualda Spyt (sprawozdawca) SSA Marek Procek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I UZ 45/16. Dnia 23 listopada 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 12 maja 2011 r. II PK 6/11

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca) SSN Zbigniew Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Zbigniew Korzeniowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

POSTANOWIENIE. Pierwszy Prezes SN Małgorzata Gersdorf

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący) SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca) SSN Romualda Spyt

POSTANOWIENIE. SSN Piotr Prusinowski

Transkrypt:

Sygn. akt I PK 78/18 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 28 marca 2019 r. SSN Piotr Prusinowski w sprawie z powództwa M. B. i K. B. przeciwko P. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C. o ryczałt za noclegi, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 marca 2019 r., skargi kasacyjnej P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. - Ośrodka Zamiejscowego w R. z dnia 13 października 2017 r., sygn. akt IX Pa [ ], odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 13 października 2017 r. Sąd Okręgowy w G., orzekając w sprawie z powództwa M. B. i K. B., oddalił apelację pozwanego P. Spółka z o.o. w C. od wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia 24 sierpnia 2016 r. w zakresie ryczałtów za nocleg. W ocenie Sądu odwoławczego po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., K 11/15 nie stosuje się art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, ale stosuje się art. 77 5 5 k.p., jeśli pracodawca nie uregulował zasad zwrotu należności z tytułu podróży służbowej (ryczałtu za nocleg) w regulaminie, układzie zbiorowym pracy albo w umowie o pracę.

2 Rozstrzygnięcie zaskarżył pozwany, zarzucił mu naruszenie: 9 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1991 r. ze zm.); 9 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia w związku z art. 2 pkt 7 i art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców i w związku z art. 77 5 2 k.p.; 9 ust. 4 rozporządzenia, a także ten sam przepis w związku z art. 8 ust. 8 rozporządzenia nr 561/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i Rady (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85; art. 77 5 5 k.p. w związku z art. 77 5 2 k.p.; art. 8 k.p.; art. 382 k.p.c. oraz art. 328 2 k.p.c. w związku z art. 391 1 k.p.c. oraz art. 278 1 i 2 k.p.c. W ocenie pozwanego w sprawie wystąpiły przesłanki z art. 398 9 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Skarżący wskazał, że zarówno w orzecznictwie sądów powszechnych, jak również samego Sądu Najwyższego dochodzi do istotnych rozbieżności w kwestii problematyki ryczałtów noclegowych. Rozbieżności te istniały także przed ukazaniem się uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r., II PZP 1/14, która stałą się asumptem dla licznych roszczeń kierowców. W rezultacie, powyższa uchwała stała się niejako punktem zwrotnym w sprawach ryczałtów noclegowych, powodując lawinę pozwów. W dużej mierze wynikało to z jej mylnego odczytywania przez sądy jak i samych pracowników. Problem ten występuje też aktualnie. Kolejne orzeczenia Sądu Najwyższego rozbieżności w orzecznictwie nie usunęły, co wskazuje, iż potrzeba wyjaśnienia problematyki zagadnień związanych z ryczałtami jest ciągle aktualna. Przedsiębiorstwa transportowe z nadzieją patrzyły na sprawę zawisłą przez Trybunałem Konstytucyjnym, który ostatecznie w wyroku z dnia 24 listopada 2016 r., K 11/15 uchylił podstawę prawną dla roszczeń o ryczałty noclegowe. Jak się jednak okazało wyrok ten nie rozwiał wątpliwości. Sąd Najwyższy wypowiedział trzy różniące się od siebie poglądy (w wyrokach: z dnia 21 lutego 2017 r., I PK 300/15; z dnia 14 lutego 2017 r., I PK 77/16 i z dnia 7 lutego 2017 r., II PK 359/15). Zawarte w tych orzeczeniach zapatrywania świadczą o

3 rozbieżnościach w orzecznictwie sądów (skarżący powołał się również na liczne orzeczenia sądów powszechnych). W ocenie pozwanego zachodzi też konieczność udzielenia przez Sąd Najwyższy odpowiedzi na następujące pytania: a) czy pracownikowi należy się ryczałt noclegowy mimo braku poniesienia kosztów, b) czy pracownik ma prawo dorabiać sobie do wynagrodzenia zasadniczego otrzymując ryczałt czy diety i nie przeznaczając tych świadczeń na wydatki związane z noclegiem, c) czy jakiekolwiek znaczenie ma standard kabiny w tym miejsca do spania w kontekście samego prawa do ryczałtu noclegowego lub jego wysokości, d) czy jakiekolwiek znaczenie mają indywidualne cechy, predyspozycje danego pracownika w kontekście możliwości regeneracji sił psycho-fizycznych, od których zależy bezpieczeństwo samego kierowcy i innych użytkowników drogi, e) jeśli odpowiedź na pytanie zadanie w lit. d będzie pozytywna, to czy nie powinno się badać indywidualnie każdego przypadku przy uwzględnieniu biegłych z zakresu medycyny pracy i bhp przynajmniej do czasu uregulowania problematyki ryczałtów noclegowych przez ustawodawcę, f) czy pojęcie bezpłatny nocleg odnosi się do kwestii finansowych czy bardziej do praktycznej, a więc rodzaju miejsca noclegowego w kontekście zasad bezpieczeństwa, g) czy wewnętrzne zakładowe przepisy prawa pracy mogą ustanowić ryczałt noclegowy na poziomie 0 zł. Pozwany zastrzegł też, że skarga kasacyjna zasługuje na przyjęcie na podstawie art. 398 9 1 pkt 1 k.p.c. z uwagi na występujące w sprawie zagadnienie prawne, a mianowicie, czy jest możliwe wykluczenie a priori możliwości odbywania noclegu w kabinie samochodu, czy też dopuszczalne jest badanie tej kwestii w indywidulanej sprawie przy pomocy wszelkich środków dowodowych, w tym dowodu z opinii biegłego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

4 Skarga nie może zostać przyjęta do rozpoznania. Konkluzja ta staje się zrozumiała, jeśli weźmie się pod uwagę, że zagadnienia prawne (pytania sformułowane w skardze kasacyjnej), jak również poważne wątpliwości prawne skutkujące rozbieżnością w orzecznictwie zostały już przez Sąd Najwyższy przesądzone i to w sposób, który sprawia, że zaskarżony wyrok należy ocenić jako trafny. Prawdą jest, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. przewartościował układ podstaw prawnych mających zastosowanie do kierowców. Wpływ tego judykatu na sytuację prawną kierowców ocenił Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 26 października 2017 r., III PZP 2/17, OSNP 2018 nr 3, poz. 28 (a także w licznych wyrokach wydanych w późniejszym okresie). Wskazał, że wyeliminowanie przez Trybunał Konstytucyjny z porządku prawnego art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców nie oznacza, iż powstała luka w przepisach regulujących zasady rozliczania podróży służbowych realizowane przez kierowców w transporcie międzynarodowym. Do pracowników-kierowców w transporcie międzynarodowym znajdują bowiem zastosowanie reguły rozliczenia podróży służbowej przewidziane w art. 77 5 k.p. Wskazuje na to mechanizm z art. 5 k.p. i jego odpowiednika, czyli art. 4 ustawy o czasie pracy kierowców (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2018 r., III PK 71/17, LEX nr 2539181). Stanowisko to potwierdzają liczne wypowiedzi Sądu Najwyższego. Chronologicznie rzecz ujmując, należy przywołać wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2017 r., I PK 300/15 (LEX nr 2242158), zgodnie z którym po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., (K 11/15) nie stosuje się art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, ale stosuje się art. 77 5 5 k.p., gdy pracodawca nie uregulował zasad zwrotu należności z tytułu podróży służbowej w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę. Pogląd ten zaaprobował Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 8 marca 2017 r., II PK 409/15 (LEX nr 2306366) i I PK 410/15 (LEX nr 2306367). Kierując się tym zapatrywaniem, należy stwierdzić, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie wpływa na sytuację pracownika, gdy pracodawca w regulaminie wynagradzania nie uregulował prawa do ryczałtu za noclegi. W takim wypadku roszczenie powodów znajduje oparcie w art. 77 5 5 k.p. (który daje

5 pracownikom prawo do pokrycia należności podróży służbowej według przepisów obowiązujących w państwowych i samorządowych jednostkach sfery budżetowej), mającym zastosowanie na podstawie art. 5 k.p. i art. 4 ustawy o czasie pracy kierowców. Te same zasady stosuje się, gdy pracodawca zawiera w regulaminie negatywne rozstrzygniecie w przedmiocie ryczałtu za nocleg. Takie działanie pracodawcy nie może być uznane za prawidłowe. Jak bowiem podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lutego 2018 r., III PK 158/16 (LEX nr 2450254), wszelkie regulacje zakładowych aktów prawa pracy albo postanowienia umów o pracę wykluczające obowiązek pracodawcy pokrywania kosztów noclegu kierowców w podróży służbowej w związku z zapewnieniem im noclegów w kabinie pojazdu są bezskuteczne i nie mają mocy prawnej. Także we wcześniejszym wyroku z dnia 27 kwietnia 2017 r., I PK 90/16 (LEX nr 2282387), Sąd Najwyższy orzekł o braku możliwości pomijania przez polskich pracodawców w regulaminach wynagradzania ryczałtu za nocleg, nawet w przypadku zapewnienia pojazdu z miejscami noclegowymi. Tym bardziej przyjąć należy, że nieuprawnione byłoby zawieranie w regulaminach postanowień odmawiających wypłacania ryczałtu. Ponadto, w wyroku z dnia 8 marca 2017 r., II PK 409/15 (LEX nr 2306366) Sąd Najwyższy zauważył, iż art. 77 5 5 k.p. posługuje się zwrotem "w przypadku gdy (...) nie zawiera postanowień o których mowa w 3". Chodzi więc o sytuację, w której zakładowe źródła prawa pracy nie regulują należności z tytułu podróży służbowej. Brak regulacji należy dekodować rodzajowo, to znaczy jeżeli pracodawca ureguluje kwestię diet, a pomija inne koszty podróży, to oznacza że u pracodawcy nie ma postanowień, o których mowa w art. 77 5 3 k.p. Takie pominięcie, konkretnie dotyczące ryczałtu za nocleg kierowcy w kabinie pojazdu, miało miejsce w przypadku regulaminu obowiązującego u skarżącego pracodawcy. To zaś oznacza, że regulamin ten nie zawiera postanowień, o których mowa w 3 art. 77 5 k.p., a więc spełniona zostaje przesłanka wymieniona w 5. W konsekwencji, zgodnie z jego treścią pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w 2 (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2018 r., III PK 53/17, LEX nr 2550123).

6 Skarga kasacyjna została sporządzona w dniu 19 stycznia 2018 r., a zatem już po wydaniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2017 r., III PZP 2/17, OSNP 2018 nr 3, poz. 28 (a także po sporządzeniu jej uzasadnienie). Zestawienie to prowadzi do dwóch wniosków. Po pierwsze, przegląd orzecznictwa dokonany przez skarżącego nie jest pełny, a po drugie, pozwany wywodząc nadzwyczajny środek odwoławczy nie dostrzegł, że podnoszone przez niego kwestie zostały już w orzecznictwie ujednolicone. Rolę tę spełniła właśnie uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2017 r. Wyjaśniono w niej wszystkie zgłoszone przez pozwanego wątki. Po wydaniu uchwały Sąd Najwyższy orzeka już jednolicie, kierując się zapatrywaniem wyrażonym w jej uzasadnieniu. Wyjaśnia to, że obecnie zagadnienia prawne zgłoszone przez skarżącego przestały być istotne w rozumieniu art. 398 9 1 pkt 1 k.p.c. W tym stanie rzeczy nie można również twierdzić, że wskazane przez pozwanego przepisy budzą jeszcze poważne wątpliwości lub wywołują rozbieżności w orzecznictwie sądów (art. 398 9 1 pkt 2 k.p.c.). Dlatego na podstawie art. 398 9 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.