Postanowienie z dnia 30 lipca 2002 r., IV CKN 1226/00

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Anna Owczarek SSN Władysław Pawlak (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 2/13. Dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CK 356/04. Dnia 15 grudnia 2004 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Postanowienie z dnia 23 maja 2002 r., IV CKN 1092/00

Postanowienie z dnia 20 października 2004 r., IV CK 91/04

Wyrok z dnia 10 lutego 2004 r., IV CK 12/03

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Jan Górowski (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 205/09. Dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Marek Sychowicz SSA Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Gerard Bieniek (przewodniczący) SSN Iwona Koper (sprawozdawca) SSA Elżbieta Strelcow. Protokolant Hanna Kamińska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 252/15. Dnia 20 stycznia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 162/12. Dnia 28 maja 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 526/11. Dnia 19 października 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 570/16. Dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Protokolant Ewa Zawisza

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Tadeusz Żyznowski. Protokolant Maryla Czajkowska

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster. o podział majątku, dział spadku i zniesienie współwłasności,

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 567/11. Dnia 29 listopada 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CK 280/04. Dnia 17 grudnia 2004 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący) SSN Maria Grzelka SSN Iwona Koper (sprawozdawca) Protokolant Maryla Czajkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Tadeusz Żyznowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 23/11. Dnia 7 października 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 495/10. Dnia 6 maja 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 582/11. Dnia 15 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Iwona Koper (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 10/16. Dnia 20 kwietnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 5 grudnia 2002 r., III CKN 943/99

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Dariusz Dończyk

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 7 listopada 2002 r., II CKN 1395/00

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 88/12. Dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 491/14. Dnia 21 maja 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 16 października 2002 r., IV CKN 1351/00

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Maria Szulc (sprawozdawca) SSN Kazimierz Zawada

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Bogumiła Ustjanicz

POSTANOWIENIE. SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Henryk Pietrzkowski

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący) SSN Jan Górowski (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

Wyrok z dnia 19 stycznia 2005 r., V CK 364/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 527/00. Żądanie ustalenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nie ulega przedawnieniu.

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 474/13. Dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca) SSN Andrzej Wróbel

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 218/13. Dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Iwona Koper (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski SSN Henryk Pietrzkowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Marta Romańska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 7 lutego 2002 r., I CKN 489/00

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 322/14. Dnia 28 stycznia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 5/13. Dnia 12 września 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Irena Gromska-Szuster

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 546/12. Dnia 26 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 503/12. Dnia 18 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 13 października 1998 r. II UKN 168/98

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Krzysztof Pietrzykowski

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska SSA Elżbieta Fijałkowska (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 7 maja 2010 r., III CZP 34/10

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Jan Górowski SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CNP 62/16. Dnia 28 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Iwona Koper (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 723/12. Dnia 8 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Karol Weitz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 207/12. Dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 358/11. Dnia 13 stycznia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Gerard Bieniek (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz SSN Dariusz Zawistowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 28/11. Dnia 16 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 717/13. Dnia 17 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok z dnia 12 października 2001 r., V CKN 631/00

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Iwona Koper SSN Marian Kocon

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

Transkrypt:

Postanowienie z dnia 30 lipca 2002 r., IV CKN 1226/00 Zasadność kwestionowanej przez współwłaściciela wysokości obciążających go wydatków i innych ciężarów, a także powinności biernego zachowania się, określonych przez sąd orzekający na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903), podlega ocenie według przepisów kodeksu cywilnego o współwłasności. Sędzia SN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący, sprawozdawca) Sędzia SN Mirosław Bączyk Sędzia SN Zbigniew Strus Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Olgi Ł. z udziałem Mikołaja Ł. o podział majątku dorobkowego, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na rozprawie w dniu 18 lipca 2002 r. kasacji uczestnika postępowania od postanowienia Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 17 grudnia 1999 r. oddalił kasację. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 1999 r. Sąd Rejonowy ustalił, że majątek dorobkowy Olgi Ł. i Mikołaja Ł. obejmuje prawo wieczystego użytkowania zabudowanej nieruchomości o powierzchni 571 m 2 i prawo własności budynków wzniesionych na tym gruncie oraz ruchomości, a także przedmioty urządzenia domowego. Dokonując podziału składników majątkowych w zakresie objętym tym postanowieniem, Sąd Rejonowy dokonał rozliczeń z tego tytułu, zasądzając stosowne dopłaty. Jednocześnie zawartym w tym orzeczeniu postanowieniem wstępnym uznał żądanie ustalenia odrębnej własności lokali w domu mieszkalnym usytuowanym na wymienionej nieruchomości za usprawiedliwione co do zasady i zobowiązał wnioskodawczynię oraz uczestnika postępowania do dokonania tymczasowo na własny koszt robót adaptacyjnych niezbędnych do wyodrębnienia

poszczególnych lokali. Zarówno zakres tych robót, jak i dalsze zakazy i nakazy skierowane do obojga uczestników postępowania, zmierzające do usunięcia przeszkód i utrudnień w realizacji przesłanki samodzielności lokali, zostały określone na podstawie opinii biegłych sądowych. W uwzględnieniu apelacji uczestnika postępowania Mikołaja Ł. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie tylko w ten sposób, że w skład majątku wspólnego zaliczył dwa składniki majątkowe o łącznej wartości 250 zł i przyznał je na własność wnioskodawczyni Oldze Ł., a także dokonał stosownej korekty wartości majątku wspólnego podlegającego podziałowi, obniżając ustaloną dopłatę. Oddalił apelację w pozostałym zakresie, aprobując ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji i ich ocenę prawną (art. 385 k.p.c.). Kasację złożył uczestnik Mikołaj Ł., który z powołaniem się na podstawy z art. 393-1 pkt 1 i 2 k.p.c. zaskarżył postanowienie w zakresie oddalającym apelację co do przesądzenia o zasadzie ustalenia odrębnej własności lokalu, treści zobowiązania skarżącego i wnioskodawczyni do wykonania robót adaptacyjnych oraz skierowanych do niego oraz wnioskodawczyni nakazów i zakazów. W kasacji zarzucono, że zaskarżone postanowienie zapadło z obrazą prawa materialnego, polegającą na naruszeniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. Nr 85, poz. 388) przez zobowiązanie wbrew brzmieniu tego przepisu uczestnika postępowania do dokonania robót adaptacyjnych zgodnie z projektem biegłego Stefana M., oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 316 1 k.p.c., art. 317 1 i art. 318 1 k.p.c. przez wydanie postanowienia wstępnego i częściowego bez zachowania rygorów wynikających z treści tych przepisów. Skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Ustanie małżeńskiej wspólności majątkowej pociąga za sobą przekształcenie się jej we wspólność, do której mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 42 k.r.o.), z uwzględnieniem uregulowań zawartych w art. 43-46 k.r.o. Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Powstały stosunek współuprawnienia między współwłaścicielami uczestnikami postępowania wyraża się tym, że każdemu z nich przysługuje równy udział określony ułamkiem, ale całe prawo przysługuje obojgu uczestnikom postępowania. Przedmiotem prawa każdego ze

współwłaścicieli jest cała rzecz, a nie udział, który określa zakres uprawnień (obowiązków) przysługujących każdemu ze współwłaścicieli ze względu na wspólną rzecz. Wśród uprawnień przysługujących każdemu ze współwłaścicieli, niezależnych od woli pozostałych współwłaścicieli (w braku odmiennej między nimi umowy), wyróżnić można uprawnienie współwłaściciela do rozporządzania swoim udziałem, do pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy, do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w zakresie, który nie wyłącza pozostałych współwłaścicieli z takiego samego używania i korzystania z rzeczy. Stanowiąc, że udział jest miernikiem uprawnień przysługujących każdemu ze współwłaścicieli, ustawa dodatkowo precyzuje to uprawnienie przez zastrzeżenie, że do użytkowania i korzystania z rzeczy współwłaściciel uprawniony jest tylko w takim stopniu, który nie niweczy takich samych uprawnień drugiego współwłaściciela. Prawa i obowiązki współwłaścicieli i ich wewnętrzna więź o charakterze materialnoprawnym należą do istoty współwłasności. Na prawidłowe jej funkcjonowanie poważny wpływ wywiera uregulowanie zarządu rzeczą wspólną, zapewniającego ochronę przedmiotu wspólnego prawa, a także umożliwiającego korzystanie przez współwłaścicieli z rzeczy wspólnej. W dążeniu do zapewnienia równych i realnych uprawnień ze względu na wspólną rzecz ustawodawca wyodrębnił czynności zwykłego zarządu (art. 201 k.c.) i w ramach tej formy zarządu czynności zachowawcze (art. 209 k.c.) oraz czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu. Pozostawił jednak współwłaścicielom możliwość innego sposobu zarządzania rzeczą wspólną niż wynikający z ustawy. Uregulowanie sposobu korzystania ze wspólnej rzeczy należy do jej współwłaścicieli. Każda ingerencja sądu ma zawsze charakter decyzji zastępczej, likwidującej spór pomiędzy uczestnikami postępowania. Potwierdza to, że wynikające ze współwłasności prawa i obowiązki współwłaścicieli są wielorakie i zróżnicowane, a instytucja współwłasności jest źródłem kontrowersji doktrynalnych. Kontrowersje na tle istoty i natury prawnej współwłasności ułamkowej mają charakter nie tylko teoretyczny, co potwierdza powołany w kasacji art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 dalej "u.w.l."). W myśl tego przepisu, jeżeli w sprawie o zniesienie współwłasności uczynienie zadość przesłance samodzielności lokali wymaga wykonania robót adaptacyjnych,

sąd może w postanowieniu wstępnym, uznającym żądanie ustanowienia odrębnej własności w zasadzie za usprawiedliwione, upoważnić zainteresowanego uczestnika postępowania do ich wykonania tymczasowo na jego koszt. W razie przeszkód stawianych przez innych uczestników, sąd w postanowieniu wstępnym lub w postanowieniu oddzielnym może wydać stosowne nakazy lub zakazy. Wnioskodawczyni i uczestnik postępowania w licznych wystąpieniach w toku długotrwałego postępowania nie prezentowali jednoznacznego i konsekwentnego stanowiska co do podziału w naturze spornej nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali, a także przedstawiali rozbieżne wnioski co do zakresu i sposobu wykonania niezbędnych robót adaptacyjnych. Uprawnienia współwłaścicieli o charakterze bezwzględnym pozwalały wbrew odmiennym wywodom kasacji na nałożenie na obojga współwłaścicieli obowiązków, które nie wykraczają poza sferę ich uprawnień i obowiązków jako współwłaścicieli, co obejmuje także nakaz powstrzymania się od pewnych działań określonych w zaskarżonym orzeczeniu. Wyznaczone im obowiązki nie wykraczają poza obowiązki obciążające współwłaścicieli, do których należy m.in. obowiązek współdziałania w prawidłowym zarządzaniu rzeczą wspólną, ponoszenia wydatków związanych z rzeczą oraz, odpowiednio do wielkości udziału, ponoszenia kosztów zarządu rzeczą wspólną. Konstrukcja kwestionowanego postanowienia wstępnego określa w sposób wyczerpujący uprawnienia i obowiązki nałożone dla osiągnięcia celu określonego w powołanym art. 11 ust. 2 u.w.l. i wyznacza w równym dla obojga uczestników postępowania stopniu obowiązek działania i powinność biernego zachowania się eliminującego kolizję z uprawnieniami i obowiązkami każdego ze współwłaścicieli. Wydatki i ciężary związane z realizacją tego postanowienia należą do niezbędnych, zarzut kasacji dotyczący naruszenia art. 11 u.w.l. jest zatem chybiony. Zarzucając naruszenie art. 318 1 k.p.c., skarżący pominął, że przepis ten nie miał w ogóle w sprawie zastosowania. Artykuł 11 ust. 2 u.w.l. w sposób wyczerpujący i samodzielny rozstrzyga o przesłankach wydania postanowienia wstępnego. Wydane na tej podstawie postanowienie wstępne, uznające żądanie ustanowienia odrębnej własności lokali w zasadzie za usprawiedliwione, wywołuje skutki orzeczenia formalnie prawomocnego (art. 365 1 k.p.c.) i wiąże sąd orzekający w sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r., I CKN 169/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 86). Stan rzeczy

istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 1 k.p.c.) obejmuje zarówno obowiązujące przepisy, mające stanowić podstawę rozstrzygnięcia sporu, jak i okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy. Ponieważ w sprawie nie nastąpiło odroczenie ogłoszenia zaskarżonego postanowienia w sposób przewidziany w art. 224 2 k.p.c., właściwą datą do oceny zarzutu kasacji dotyczącego naruszenia art. 316 1 k.p.c. jest data wydania zaskarżonego postanowienia. Ogólnikowe sformułowanie kasacji nawiązujące do art. 11 ust. 2 u.w.l. i kwestionujące wyniki postępowania dowodowego nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, czy zarzut ten odnosi się do ustaleń faktycznych, czy też do zastosowanych przez Sąd orzekający przepisów prawa. Skarżący nawet nie przytoczył, które z okoliczności, stanowiące podstawę wydania zaskarżonego postanowienia, uległy zmianie. Niezmienność tych okoliczności od daty wydania zaskarżonego postanowienia pozwala na stwierdzenie, że zarzut, jakoby Sąd drugiej instancji orzekał z pogwałceniem zasady dotyczącej czasu orzekania, okazał się także bezzasadny. Z powyższego wynika, że kasacja nie zawierała usprawiedliwionych podstaw i dlatego została oddalona (art. 393-12 k.p.c.).