WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Tomczyk (przewodniczący) SSN Piotr Mirek SSN Marek Pietruszyński (sprawozdawca)

Podobne dokumenty
WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Katarzyna Wełpa

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Jacek Błaszczyk SSN Paweł Wiliński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz SSN Paweł Wiliński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Rafał Malarski SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Ryński (przewodniczący) SSN Barbara Skoczkowska SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Rafał Malarski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Marek Pietruszyński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca) SSA del.

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 329/18. Dnia 11 września 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Piotr Mirek

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca) SSA del. do SN Piotr Mirek. Protokolant Ewa Oziębła

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Józef Szewczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Kuras

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Zbigniew Puszkarski (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Patrycja Kotlarska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Katarzyna Wełpa

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Roman Sądej

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Piotr Mirek (przewodniczący) SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca) SSN Rafał Malarski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Józef Szewczyk SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marek Pietruszyński (przewodniczący) SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska. Protokolant Anna Janczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Józef Dołhy (sprawozdawca) SSN Zbigniew Puszkarski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Katarzyna Wełpa

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Tomczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Dorota Rysińska SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Stępka (przewodniczący) SSN Dorota Rysińska SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Stępka (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Michał Laskowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Sobczak (przewodniczący) SSN Przemysław Kalinowski SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca) Protokolant Barbara Kobrzyńska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Marek Pietruszyński (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Jerzy Grubba. Protokolant Anna Janczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Krzysztof Cesarz SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Stępka (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Piotr Mirek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Kazimierz Klugiewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Ewa Oziębła

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Monika Sieczko

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Roman Sądej (przewodniczący) SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca) SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Protokolant Małgorzata Sobieszczańska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący) SSN Dariusz Kala SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Józef Dołhy (sprawozdawca) SSA del. do SN Dariusz Kala

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Dołhy (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Szewczyk (przewodniczący) SSN Rafał Malarski SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Dorota Rysińska

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Ryński

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Prezes SN Lech Paprzycki (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Janczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Grubba (przewodniczący) SSN Jarosław Matras SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Barbara Skoczkowska SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący) SSN Jarosław Matras (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Jacek Błaszczyk SSN Paweł Wiliński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Siuchniński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńka

WYROK Z DNIA 15 GRUDNIA 2011 R. II KK 184/11

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz. Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Dorota Szczerbiak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Marian Buliński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Włostowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Jacek Sobczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Włostowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 266/12. Dnia 24 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Włostowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Roman Sądej (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Jarosław Matras SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Janczak

POSTANOWIENIE. Prezes SN Stanisław Zabłocki (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) Protokolant Jolanta Włostowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Rafał Malarski (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Ryński (przewodniczący) SSN Krzysztof Cesarz SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)

Transkrypt:

Sygn. akt IV KO 119/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 16 kwietnia 2019 r. SSN Andrzej Tomczyk (przewodniczący) SSN Piotr Mirek SSN Marek Pietruszyński (sprawozdawca) Protokolant Małgorzata Gierczak przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Małgorzaty Kozłowskiej, w sprawie M. W. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2019 r., apelacji, wniesionej przez Naczelnika Urzędu Celno - Skarbowego w K. od wyroku Sądu Apelacyjnego w [ ] z dnia 26 września 2018 r., sygn. akt II AKo [ ] uchylającego wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 grudnia 2017 r., sygn. akt VI Ka [ ], utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. VI Wydział Karny Zamiejscowy w P. z dnia 8 września 2017 r., sygn. akt VI K [ ], uchyla zaskarżony wyrok.

2 UZASADNIENIE Sąd Apelacyjny w [ ] wyrokiem z dnia 26 września 2018 r., sygn. akt II AKo [ ], działając na podstawie art. 542 3 k.p.k. i art. 544 1 k.p.k. w zw. z art. 113 1 k.k.s. wznowił z urzędu postępowanie przeciwko M. W. zakończone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI Ka [ ], utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. VI Wydziału Karnego Zamiejscowego w P. z dnia 8 września 2017 roku, sygn. akt VI K [ ]. Na mocy art. 547 3 k.p.k. w zw. z art. 439 1 pkt 8 k.p.k. i art. 113 1 k.k.s. Sąd Apelacyjny uchylił oba wyżej wskazane wyroki i na podstawie art. 17 1 pkt. 7 k.p.k. umorzył postępowanie karne wobec M. W. o zarzucany mu czyn z art. 107 1 k.k.s. Wyrok Sądu wznowieniowego w całości zaskarżył apelacją oskarżyciel publiczny Naczelnik [ ] Urzędu Celno-Skarbowego w K.. Skarżący zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. 17 1 pkt 7 k.p.k., polegającą na uznaniu, że wobec oskarżonego M. W. w niniejszej sprawie doszło do powagi rzeczy osądzonej, albowiem postępowanie karne co do tego samego czynu oskarżonego zostało prawomocnie zakończone. Podnosząc powyższe uchybienie, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w [ ] do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się uzasadniona, albowiem Sąd Apelacyjny w [ ] działając jako Sąd wznowieniowy w oparciu o przepis art. 544 1 k.p.k. niezasadnie przyjął, że w sprawie wystąpiła tzw. bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 1 pkt 8 k.p.k. w postaci naruszenia przez Sądy I i II instancji stanu powagi rzeczy osądzonej, o której stanowi art. 17 1 pkt 7 k.p.k. W pierwszej kolejności podnieść należy, że w sytuacji gdy po wznowieniu postępowania sąd wznowieniowy wyda wyrok uniewinniający lub umarzający postępowanie, może być on zaskarżony apelacją (art. 547 3 zdanie drugie k.p.k.), chyba że taki wyrok wydał Sąd Najwyższy (art. 547 4 k.p.k.). Apelację od wyroku sądu apelacyjnego (będącego w tym układzie sądem pierwszej instancji) rozpoznaje Sąd Najwyższy, skoro po myśli art. 27 k.p.k. rozpoznaje on także środki

3 odwoławcze (zob. J. Matras [w:] K. Dudka [red.], Kodeks postępowania karnego. Komentarz do art. 547, Warszawa 2018, teza 4; K.T. Boratyńska [w:] A. Sakowicz [red.], Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, s. 947; P. Hofmański [red.], E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. 3, Warszawa 2007, s. 356; S. Zabłocki, Wznowienie postępowania w świetle przepisów nowego kodeksu postępowania karnego [w:] Nowa kodyfikacja karna, Warszawa 1998, s. 248). U podstaw rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego legło ustalenie, że oskarżony w dacie wydawania wyroków przez Sąd I i II instancji był co do tego samego czynu skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K [ ]. Tym ostatnim wyrokiem oskarżonego M. W. uznano bowiem za winnego popełnienia w okresie od 3 września 2015 r. do 27 czerwca 2016 r. czynu ciągłego, który przy przyjęciu, że zachowania wymienione w akcie oskarżenia podejmował w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru, popełniając w ten sposób jeden czyn zabroniony, został zakwalifikowany z art. 107 1 k.k.s. w zw. z art. 9 3 k.k.s w zw. z art. 6 2 k.k.s. i skazano go na karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 150 zł. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w [ ], analiza treści zarzutów stawianych M. W. w sprawie Sądu Rejonowego w O. oraz w sprawie Sądu Rejonowego w T. w VI Wydziale Karnym Zamiejscowym w P., w tym opisów przypisanych mu czynów oraz uzasadnień wymienionych wyroków wskazywała, że zachowanie oskarżonego należało potraktować jako fragment czynu ciągłego, a prawomocne skazanie za czyn ciągły rodzi powagę rzeczy osądzonej, co wykluczało przypisanie kolejnych, takich samych jednostkowych zachowań z okresu przyjętego w prawomocnym wyroku. Z tych względów Sąd Apelacyjny przyjął, że wyrok Sądu Rejonowego w T. VI Wydział Karny Zamiejscowy w P. z dnia 8 września 2017 r., sygn. akt VI K [ ] oraz utrzymujący go w mocy wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 grudnia 2017 roku, sygn. akt VI Ka [ ] zapadły z obrazą art. 17 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 1 k.k.s. Zgodnie treścią art. 12 1 k.k. (przed 15 listopada 2018 r. art. 12), dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony, jeżeli przedmiotem

4 zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. U podstaw tej regulacji leży założenie, że czyn ciągły, choć składa się z wielu zachowań (elementów), to stanowi jeden czyn zabroniony i jedno przestępstwo. To zaś z kolej rodzi istotne konsekwencje w sferze procesowej, albowiem prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych (zob. m.in. uchwałę SN z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002, Nr 1, poz. 2; wyrok SN z dnia 9 listopada 2017 r., V KK 327/17, Prok. i Pr. - wkł. 2017/12/2). Prawomocne skazanie za przestępstwo popełnione czynem ciągłym stwarza stan materialnej prawomocności w stosunku do okresu objętego skazaniem, także w odniesieniu do jednostkowych zachowań, które nie zostały objęte opisem czynu przypisanego i w tym zakresie rodzi powagę rzeczy osądzonej, co wyklucza przypisanie skazanemu kolejnych, takich samych zachowań z okresu opisanego w prawomocnym wyroku. Warunkiem jest tożsamość czynu, kiedy to jednorodne działanie oskarżonego stanowią zamach na to samo dobro prawem chronione (zob. wyroki SN: z dnia 2 lipca 2015 r., V KK 45/15; z dnia 22 stycznia 2014 r., III KK 439/13, III KK 440/13, III KK 441/13; z dnia 2 lutego 2012 r., IV KK 392/11; z dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 153/07). Zamiaru popełniania przestępstw określonego rodzaju, czy ogólnego projektu popełnienia dwóch lub więcej czynów zabronionych nie można utożsamiać z zamiarem popełnienia czynu ciągłego, o którym mowa w art. 12 k.k. Brak jest podstaw do zakwalifikowania jako czyn ciągły dwóch lub więcej zachowań, które nie są ujęte jednym z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego z nich, lecz nie istniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania (zob. postanowienie SN z dnia 1 czerwca 2017 r., III KK 5/17, Prok. i Pr.-wkł. 2017/9/1). Niezbędnym warunkiem przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego jest ustalenie, że w chwili podjęcia przez sprawcę

5 pierwszego zachowania miał on zamiar podjęcia wszystkich zachowań składających się na tenże czyn ciągły (zob. postanowienia SN: z dnia 17 grudnia 2014 r. II KK 325/14; z dnia 14 czerwca 2010 r., IV KK 65/10, OSNwSK 2010/1/1191, z dnia 4 lutego 2015 r., V KK 334/14). Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 1 k.k.) stanowi, wynikającą z art. 17 1 pkt 7 k.p.k., przeszkodę do prowadzenia dalszego postępowania o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia. Skoro jednak przesłanką uznania wielości zachowań za jeden czyn ciągły jest m.in. wystąpienie z góry powziętego zamiaru, to wyżej wskazana przeszkoda procesowa aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zarówno zachowania prawomocnie osądzone i uznane za czyn ciągły, jak i później ujawnione, zostały objęte jednym, tym samym zamiarem sprawcy. Tożsamości z góry powziętego zamiaru nie można zaś domniemywać, zwłaszcza wyłącznie na podstawie identycznego sposobu działania, czy zbieżności przedziału czasowego, w którym sprawca dopuszczał się poszczególnych zachowań (zob. wyrok SN z dnia 14 czerwca 2018 r., II KK 197/18). W takim stanie rzeczy ocena Sądu wznowieniowego nie mogła ograniczać się wyłącznie do stwierdzenia, że o tożsamości czynów przypisanych oskarżonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w T. VI Wydział Karny Zamiejscowy w P., utrzymanym następnie w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w G. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K [ ] przemawia wyłącznie okres popełnienia przestępstwa (od 3 września 2015 r. do 27 czerwca 2016 r.) i ten sam mechanizm jego popełnienia. Przestępstwo z art. 107 1 k.k.s. ma charakter trwały, ponieważ polega, m.in., na wywołaniu i utrzymaniu stanu przestępnego (zob. uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z dnia 7 września 2000 r., I KZP 22/00, OSNKW 2000/9-10/79 i powołane tam orzecznictwo). Warunkiem przyjęcia tożsamości zamiaru jest, by oskarżony od samego początku prowadzenia tego rodzaju działalności miał świadomość zakresu tej działalności i obejmował nią wolę realizacji każdego ze znamion czynu zabronionego. Tymczasem z materiałów postępowania, którego dotyczyło wznowienie bezspornie wynika, że oskarżony dopuszczał się zarzucanych mu zachowań w sposób przypadkowy, w zależności od nadarzającej

6 się okazji, w różnych miejscach uznanych za dogodne do prowadzenia przestępczej działalności i bez z góry ustalonego planu. Teza ta znajduje potwierdzenie chociażby w treści pisma procesowego oskarżonego z dnia 20 kwietnia 2018 r., w którym opisuje on mechanizm działalności spółki, której był prezesem zarządu (s. 4 k. 1015v). Sąd Najwyższy orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela również stanowisko przedstawione w wyroku z dnia 19 września 2018 r. w sprawie V KK 415/18, gdzie przyjęto, że skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 u.g.h.), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. W odniesieniu do zachowania oskarżonego nie sposób również przyjąć istnienia określonej w art. 6 2 k.k.s. przesłanki wykorzystania takiej samej sposobności. Zwrot ten oznacza powielanie analogicznych zachowań nagannych z wykorzystaniem takiej samej nadarzającej się okazji lub sprzyjających warunków czy okoliczności. W realizacji zachowań prawomocnie przypisanych oskarżonemu (urządzanie gier na automatach bez posiadania koncesji) nie ma żadnego elementu już istniejącego, albo takiego, który pojawia się na początkowym etapie realizacji czynu przestępczego i jest później wykorzystany. Sprawca niczego więc nie wykorzystuje dla realizacji znamion czynu zabronionego, Z tych względów nie sposób przyjąć, że uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 107 1 k.k.s., lecz popełnione w innym miejscu (nawet przy uprzednim przyjęciu przez Sąd działania w warunkach czynu ciągłego art. 6 2 k.k.s.), którego czas popełnienia obejmuje okres popełnienia kolejnego czynu z art. 107 1 k.k.s, stanowi w późniejszym procesie przeszkodę w postaci powagi rzeczy osądzonej. Nie został bowiem spełniony warunek tożsamości czynów.

7 Dlatego należało uznać, że zaskarżony apelacją wyrok Sądu Apelacyjnego w [ ] zapadł z obrazą wskazanych w apelacji przepisów postępowania, tj. art. 17 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 439 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 1 k.k.s. Miała ona przy tym niewątpliwy i oczywisty wpływ na treść wyroku, w postaci niezasadnego umorzenia postępowania. Z tego powodu zaskarżony wyrok należało uchylić. Mając na uwadze, że potrzeba wszczęcia postępowania wznowieniowego z urzędu znalazła swe zakotwiczenie w błędnym uznaniu tożsamości czynów przypisanych oskarżonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w T. VI Wydział Karny Zamiejscowy w P., utrzymanym następnie w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w G. oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w O., nie zachodziła konieczność wydania orzeczenia następczego, polegającego na przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi wznowieniowemu I instancji. Przesądzenie przez Sąd Najwyższy o braku tożsamości wyżej wymienionych czynów czyni bezcelowym ewentualne ponowne badanie tej samej kwestii w postępowaniu toczącym się po uchyleniu zaskarżonego apelacją orzeczenia. Uwzględniając całokształt przeprowadzonych wyżej rozważań orzeczono, jak w części dyspozytywnej wyroku.