Bardzo szybkie podsumowanie: wykład 4

Bardzo szybkie podsumowanie: wykład 4 wer. 7 z drobnymi modyfikacjami! Wojciech Myszka 2019-05-14 10:53:50 +0200

Uwagi 1. Obowiązuje cały materiał! 2. Tu tylko podsumowanie.

Struktury danych: ułamki wer. 7 z drobnymi modyfikacjami! Wojciech Myszka 2019-05-14 10:53:37 +0200

Zadanie Chcemy (musimy?) napisać program kalkulator wkonujący obliczenia na ułamkach zwykłych. Ułamki takie to liczby postaci: p q gdzie p, q N oraz q 0. Kalkulator będzie wykonywał operacje dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia. Do każdej operacji musimy napisać funkcję. Dodatkowo potrzebne będa funkcje upraszczania ułamków i ich drukowania. Chcemy żeby wydruk ułamków wyglądał jak najbardziej naturalnie: 17-35--- 123

Sposób przechowywania danych 1. Pierwszą sprawą wymagającą naszej uwagi jest sposób przechowywania danych. 2. Najwygodniej (czemu?) przechowywać wszystkie dane, na których prowadzimy opeacje jako ułamni (niewłaściwe) 3. Wydaje się, że najwygodniej będzie dane przechowywać jako dwie liczby: licznik przechowujacy również znak liczby mianownik 4. Po każdej peracji ułamek będzie normalizowany (upraszczany).

Operacje dodawanie/odejmowanie mnożenie dzielenie a b ± c d = a d ± c b b d a b c d = a c b d a b / c d = a d b c Uwagi Ponieważ licznik przechowuje znak w wyniku dzielenia może okazać się, że mianownik stanie się ujemny. Trzeba to sprawdzić i skorygować. Do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia działań podejmowanych gdy mianownik będzie równy zeru.

Naiwna próba realizacji Napiszmy funkcję suma. argumenty: wartości a, b, c, d (zmienne typu int) wynik: nie będzie mógł być przekazany poleceniem return można tak przesłać tylko jedną zmienną czyli: albo piszemy dwie funkcje do wyliczania wartości licznika i mianownika będziemy potrzebowali cztery funkcje do wyliczania liczników dla sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu oraz dwie funkcje do wyliczania mianownika: jedną dla sumy, różnicy i iloczynu, oraz drugą dla ilorazu; albo wyniki przekazujemy przez adres jako wskaźniki Drugie rozwiązanie wydaje się bardziej racjonalne

Suma void suma ( i n t a, i n t b, i n t c, i n t d, i n t p, i n t q ) { p = a d + c b ; q = b d ; } Użycie: i n t a, b, c, d, e, f ;... suma ( a, b, c, d, &e, &f ) ;

Czy można inaczej? 1. Możliwość posiadania zmiennej, która będzie mogła przechowywać więcej niż jedną wartość ułatwiłaby nasz problem. 2. Taki typ zmiennych istnieje w języku C i nazywa się strukturą. 3. Deklarujemy najpierw strukturę danych: s t r u c t Ulamek { i n t l ; i n t m; } ; 4. Używamy polecenia typedef aby łatwiej używać zmiennych typedef s t r u c t Ulamek ulamek ; i możemy teraz deklarować zmienne w sposób następujący: ulamek A, B, C ;

Zalety i wady takiego postępowania + Mamy zmienną mogącą przechowywać więcej niż jedną wartość. + Przechowywane wartości mogą być różnego typu. + Ponieważ korzystamy z nowego typu funkcje mogą używać tego typu do we wszelki obliczeniach. Nie można wykonywać operacji na takich zmiennych złożonych. Dostęp do składowych struktury jest nieco bardziej skomplikowany; Nie można (łatwo) nadawać wartości zmiennym tego typu (nie istnieją stałe typu strukturalnego).

Nowe sformułowanie funkcji suma s t r u c t Ulamek { i n t l ; i n t m; } ; typedef s t r u c t Ulamek ulamek ; ulamek suma ( ulamek A, ulamek B, ulamek Wynik ) { Wynik. l = A. l B.m + B. l A.m; Wynik.m = A.m B.m; return Wynik ; }... ulamek aa, bb, cc ;... cc = suma ( aa, bb ) ;

Co dalej? 1. Możemy wykonywać operacje złożone (ulamek aa, bb, cc;): cc = i l o c z y n ( suma ( aa, bb ), r o z n i c a ( aa, bb ) ) 2. Deklarując zmienną, można nadać jej wartość (ale tylko tu!): ulamek aa = {1, 2 } ; bb = {3, 4}, cc ; 3. Ma sens coś takiego: i n t z = suma ( aa, bb ). l ;

Struktury danych, unie wer. 7 z drobnymi modyfikacjami! Wojciech Myszka 2019-04-24 08:12:38 +0200

Struktury danych 1. W Pascalu rekordy. 2. Struktura podobna do tablicy, ale pozwalająca na przechowywanie danych różnych typów. 3. Przykłady: Lista płac: Imię Nazwisko PESEL Numer konta bankowego Kwota do wypłaty... Współrzędne punktu: współrzędna X współrzędna Y (ewentualnie) współrzędna Z

Struktury danych Deklaracja 1. Deklaracja struktury, tak na prawdę, to deklaracja nowego typu danych! s t r u c t p o i n t { i n t x ; i n t y ; } ; 2. x i y to składowe struktury. 3. Deklaracja zmiennej: s t r u c t p o i n t punkt1, punkt2, punkt3, pt ; 4. Można też tak: s t r u c t point3d { i n t x ; i n t y ; i n t z ; } p1, p2, p3 ;

Struktury Dane 1. Inicjalizacja: s t r u c t p o i n t maxpt = { 320, 200 } ; 2. W wyrażeniach dostęp uzyskuje się nazwa_struktury.składowa 3. Kropka to operator składowej struktury. 4. Przykłady: 4.1 p r i n t f ( " %d,% d ", punkt1. x, punkt1. y ) ; 4.2 Odległość między punktami double d i s t, s q r t ( double ) ; / s q r t : p ierwiastek / d i s t = s q r t ( ( double ) pt. x pt. x + ( double ) pt. y pt. y ) ;

Struktury Przykład cd Zagnieżdzona struktura s t r u c t r e c t { s t r u c t p o i n t pt1 ; s t r u c t p o i n t pt2 ; } ; Gdy zadeklarujemy screen: s t r u c t r e c t screen ; screen. pt1. x = 100; nadaje wartośc współrzędnej x pierwszego punktu (pt1) struktury ekran Inicjacja struktury złożonej s t r u c r e c t ekran = { { 0, 0 }, { 1024, 768 } } ;

Struktury i funkcje I 1. Funkcja może zwracać daną typu strukturalnego. / makepoint : utworz punkt ze wspolrzednych x i y / s t r u c t p o i n t makepoint ( i n t x, i n t y ) { s t r u c t p o i n t temp ; temp. x = x ; temp. y = y ; return temp ; } Użycie punkt2 = makepoint( 100, 59 ); 2. Parametrami funkcji mogą być dane typu strukturalnego

Struktury i funkcje II / addpoint : dodaj dwa punkty / s t r u c t p o i n t addpoint ( s t r u c t p o i n t p1, \ s t r u c t p o i n t p2 ) { p1. x += p2. x ; p1. y += p2. y ; return p1 ; } użycie: i n t main ( void ) { s t r u c t r e c t ekran = { { 0, 0 }, { 1024, 768 } } ; s t r u c t p o i n t srodek ; srodek = makepoint ( addpoint ( ekran. pt1, ekran. pt2 ). x / 2, \ addpoint ( ekran. pt1,

Struktury i funkcje III } ekran. pt2 ). y / 2 ) ; p r i n t f ( " (%d,% d ) ", srodek. x, srodek. y ) ; return 0 ;

Struktury i wskaźniki I 1. W sytuacji gdy do funkcji jako daną mamy przekazać bardzo rozbudowaną strukturę (będzie ona kopiowana do zmiennej tymczasowej) lepiej jest użyć wskaźnika. 2. Deklaracja jak zwykle: s t r u c t p o i n t o r i g i n, pp ; origin to struktura (o składowych x i y), pp to wskaźnik do struktury typu point; ( pp).x oraz ( pp).y to jej składowe. 3. Użycie pp = &o r i g i n ; p r i n t f ( " punkt poczatkowy (%d,% d ) \ n ", \ ( pp ). x, ( pp ). y ) ;

Struktury i wskaźniki II 4. Ponieważ struktur używa się bardzo często podobnie jak wskaźników do nich, zeby uprościć życie wymyślono specjalną notację. Jeżli p jest wskaźnikiem do struktury to p >skladowa struktury. Zatem poniższy zapis jest równoważny poprzedniemu: p r i n t f ( " punkt poczatkowy (%d,% d ) \ n ", \ pp >x, pp >y ) ; 5. W przypadku struktur zagnieżdżonych sprawa nieco się komplikuje (to samo można zapisać na kilka różnych sposobów!): s t r u c t r e c t r, rp = &r ; Następujące wyrażenia są równoważne:

Struktury i wskaźniki III r. pt1. x rp >pt1. x ( r. pt1 ). x ( rp >pt1 ). x 6. Operatory strukturowe., > oraz nawiasy okrągłe () wywołania funkcji oraz nawiasy kwadratowe [] indeksowania tablicy mają najwyższy priorytet (najsilniej wiązą swoje argmenty).

Tablice struktur 1. Podobnie jak z danych innych typów, również ze struktur można tworzyć tablice (bazy danych???) 2. s t r u c t p o i n t dane [ 1 0 0 ] ; deklaruje tablicę o 100 elementach, z których każdy to dana typu point struktura złożona z dwu składowych x i y.

Tablice struktur Przykład 1. Piszemy program zliczający częstość występowania słów kluczowych języka C. 2. Dane: tablica, każdym jej elementem jest para (słowo kluczowe, liczba wystąpień) struktura. 3. Schemat blokowy: 3.1 Jeżeli koniec pliku skończ. 3.2 Wprowadź słowo (z pliku). 3.3 Znajdź słowo w danych. 3.4 Jezeli wystąpiło zwiększ odpowiedni licznik. 3.5 (Jeżeli nie wystąpiło przechodzimy dalej.) 3.6 Przejdź na początek. Sam program znajduje się w [1]: B. W. Kernighan, D. M. Ritchie. Język ANSI C. WNT, Warszawa, 2007.

Tablice struktur Przykład dane 1. Zakładamy, że słowa kluczowe uszeregowane są w kolejności rosnącej ułatwi to wyszukiwanie. 2. Do wyszukiwania wykorzystamy metody szukania binarnego (podział na pół). 3. Ile miejsca w pamięci (bajtów) zajmuje struktura key? s t r u c t key { char word ; i n t count ; } keytab [ ] = { " auto ", 0, " break ", 0, " case ", 0, " char ", 0, " const ", 0, /... / " v o l a t i l e ", 0, " while ", 0 } ;

Pola bitowe 1. Pamięć jest tania i zazwyczaj nie ma na potrzeby jej oszczędzać. 2. Czasami chcemy jednak operować an bitach. 3. Definiujemy sobie coś takiego: s t r u c t { unsigned i n t is_ keyword : 1 ; unsigned i n t i s _ e x t e r n : 1 ; unsigned i n t i s _ s t a t i c : 1 ; } f l a g s ; ta 1 (po dwukropku) do długość pola w bitach. 4. Dostajemy zmienną o nazwie flags zawierającą trzy jednobitowe pola. 5. Bardzo łatwo możemy manipulować bitami (zerować je, ustawiać i sprawdzać ich wartość), na przykład: f l a g s. i s _ e x t e r n = f l a g. i s _ s t a t i c = 0 ;

Unie 1. Na pierwszy rzut oka deklaracja unii jest bardzo podobna do deklaracji struktury: union uni { i n t v a l ; f l o a t f v a l ; char s v a l [ 4 ] ; } zmienna ; 2. Podobieństwo jest jednak złudne. 3. Unia to obszar pamięci, w którym zapisać można wartości różnych typów; kompilator dba o przydział odpowiednio dużego obszaru pamięci (mieszczącego największy z podnych typów). 4. Użycie: zmienna.val = 5 albo x = zmienna.fval 5. Wykorzystanie...

Deklaracja nowego typu I 1. Standardowy zestaw typów w języku C jest niezbyt bogaty (int, float, double, char, struct). 2. Niektóre typy mogą być modyfikowane za pomocą słów short, long, unsigned. 3. Język C pozwala na definiowanie aliasów dla struktur istniejących (ułatwiają one konstruowanie programów). Służy do tego instrkcja typedef: typedef i n t Lenght ; deklarująca nowy typ danych o nazwie Lenght (służący do deklarowania wszystkich zmiennych związanych z długością): Lenght len, maxlen, minlen ; 4. Możemy w ten sposób stworzyć sobie typ zespolony: typedef s t r u c t { double r, theta ; } Complex ;

Deklaracja nowego typu II albo typedef s t r u c t { double real, imaginary ; } Complex ; 5. Albo cośą takiego: typedef char s t r i n g ; (Do czego może się to przydać?)

Deklaracje typów typedef s t r u c t { char forename [ 2 0 ] ; char surname [ 2 0 ] ; f l o a t age ; i n t c h i l d c o u n t ; } person ; 1. Definiujemy nowy typ o nazwie person. 2. Jest to struktura danych (rekord?) o zawartości: imię, nazwisko, wiek, liczba potomstwa. 3. Deklaracja poszczegolnych zmiennych staje się bardzo prosta: person OsobaI, OsobaII, O s o b a I I I ; i n t a, b, c ; double x, y, z ;

Wejście/Wyjście wer. 7 z drobnymi modyfikacjami! Wojciech Myszka 2018-03-27 09:07:13 +0200

Strumienie 1. W czasach przed-uniksowych program wykonujący operacje wejścia/wyjścia musiał podłączyć wszystkie urządzenia, z których chciał (musiał) korzystać. 2. Unix wprowadził abstrakcyjne urządzenia wejścia/wyjścia zwane strumieniami. 3. Strumień to uporządkowany ciąg bajtów, które mogą być odczytywane jeden po drugim aż do napotkania znacznika końca. 4. Unix wprowadził również ideę automatycznego uaktywniania tych strumieni. (Wcześniejsze systemy operacyjne wymagały wykonywania pewnych, czasami skomplikowanych, czynności.) 5. Standardowo program ma do dyspozycji trzy strumienie: 5.1 Standardowe wejście (standard input) stdin, 5.2 Standardowe wyjście (standard output) stdout, 5.3 Standardowy strumień błędów (standard error) stderr.

Standardowe wejście Pewno powinno się mówić standardowy strumień wejścia... Standardowo dane pobierane są z terminala, z którego został uruchomiony program. Strumień może być przekierowany (redirection). Nie wszystkie programy z niego korzystają. Używany do wprowadzania informacji do programu. Deskryptor 0.

Standardowe wyjście Pewno powinno się mówić standardowy strumień wyjścia... Standardowo dane wysyłane są na terminal, z którego został uruchomiony program. Strumień może być przekierowany (redirection). Nie wszystkie programy z niego korzystają. Służy do wyprowadzania informacji z programu. Deskryptor 1.

Standardowy strumień błędów Standardowo dane wysyłane są na terminal, z którego został uruchomiony program. Strumień może być przekierowany (redirection). Dobrze napisane programy kierują tam informacje o błędach i komunikaty diagnostyczne. Służy do informowania operatora o błędach. Deskryptor 2.

Podstawowe przekierowania I Przekierowania to funkcja środowiska, w którym uruchamiany jest program. stdout do pliku (poprzednia zawartość pliku ulega zniszczeniu) program >a. t x t stdout do pliku (w trybie dopisywania) program >>a. t x t stderr do pliku program 2>a. t x t stderr oraz stdin do tego samego pliku program >a. t x t 2>&1

Podstawowe przekierowania II (najpierw stdout łączy z plikiem, następnie stderr łączy z aktualnym stdout) Z pliku do stdin program < b. t x t Z stdout (jednego programu) do stdin (drugiego) program1 program2

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek 2. Chcemy dodać chmurki

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek 2. Chcemy dodać chmurki 3. Tworzymy maskę...

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek 2. Chcemy dodać chmurki 3. Tworzymy maskę... 4.... którą nakładamy na obrazek...

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek 2. Chcemy dodać chmurki 3. Tworzymy maskę... 4.... którą nakładamy na obrazek... 5.... i na chmurki

Dziwny przykład 1. Mamy obrazek 2. Chcemy dodać chmurki 3. Tworzymy maskę... 4.... którą nakładamy na obrazek... 5.... i na chmurki 6. Otrzymane obrazki sumujemy

Jak to jest zrobione? 1 echo pbmmask 2 pngtopnm obj. png >obj. ppm 3 ppmforge clouds width 366 height 218 >dest. ppm 4 ppmtopgm o b j. ppm pgmtopbm t h r e s h o l d v 0. 8 5 pbmmask\ 5 pnminvert > objmask. pbm 6 pnmarith m u l t i p l y d e s t. ppm objmask. pbm > t1. ppm 7 pnminvert objmask. pbm pnmarith m u l t i p l y o b j. ppm > t2. ppm 8 pnmarith add t1. ppm t2. ppm >t3. ppm 9 pnmcat l r o b j. ppm d e s t. ppm >a1. ppm 10 pnmcat l r objmask. pbm t1. ppm >a2. ppm 11 pnmcat l r t2. ppm t3. ppm >a3. ppm 12 pnmcat tb a1. ppm a2. ppm a3. ppm >p r z y k l a d 2. ppm 13 rm a1. ppm 14 rm a2. ppm 15 rm a3. ppm 16 rm objmask. pbm 17 rm t1. ppm 18 rm t2. ppm 19 rm t3. ppm 20 rm obj. ppm 21 rm dest. ppm 22 pnmtopng przyklad2. ppm >przyklad2. png

Jak to jest zrobione cd

Podstawowe instrukcje wyjścia I 1. #include<stdio.h> 2. printf() #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { p r i n t f ( " H e l l o world! \ n" ) ; return 0 ; } Wersja ogólna: p r i n t f ( format, argument1, argument2,... ) ;

Podstawowe instrukcje wyjścia II Format to napis ujęty w cudzysłowy określający sposób wyświetlania informacji. Format wyświetlany jest tak jak go zapiszemy z wyjątkiem pewnych specjalnych znaków, które są zamieniane na coś innego. Znak % ma znaczenie specjalne (podobnie jak znak \). p r i n t f ( " Procent : %% B a c k s l a s h : \\" ) ; Najczęstsze użycie printf(): printf ("%d", i); gdy i jest typu int; zamiast %d można też użyć %i, printf ("%f", i ); gdy i jest typu float lub printf ("%lf", i ); gdy jest typu double, printf ("%Lf", i ); gdy jest typu long double, printf ("%c", i ); gdy i jest typu char (i chcemy wydrukować znak) printf ("%s", i ); gdy i jest napisem (typu char )

Podstawowe instrukcje wyjścia III Format może być zmienną! Funkcja zwraca liczbę znaków w tekście (nie licząc znaku \0 kończącego tekst) w przypadku sukcesu lub znak EOF w przypadku błędu. 3. puts() #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { p u ts ( " H e l l o world! " ) ; return 0 ; }

Podstawowe instrukcje wyjścia IV Funkcja po prostu kopiuje tekst zawarty w argumencie (może być zmienna!) do standardowego strumienia wyjścia dodając na końcu znak przejścia do nowej linii. Funkcja zwraca liczbę nieujemną w przypadku sukcesu lub EOF w przypadku błędu. 4. putchar() Funkcja służy do wyprowadzenia pojedynczego znaku do strumienia stdio. Funkcja zwraca kod znaku traktowany jako unsigned char przekształcony do typu int; w przypadku błędu funkcja zwraca wartość EOF. #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t i ; f o r ( i = a ; i <= z ; ++i ) p u t c h a r ( i ) ;

Podstawowe instrukcje wyjścia V } return 0 ;

Podstawowe instrukcje wejścia I 1. #include <stdio.h> 2. scanf() #include <s t d i o. h> i n t main ( ) { i n t l i c z b a = 0 ; p r i n t f ( " Podaj l i c z b e : " ) ; s c a n f ( "%d", &l i c z b a ) ; p r i n t f ( "%d %d=%d\n", l i c z b a, l i c z b a, l i c z b a l i c z b a ) ; return 0 ; }

Podstawowe instrukcje wejścia II Zwracam uwagę na znak & przy drugim argumencie funkcji! Typowe użycie: scanf("%i", &liczba ); wczytuje liczbę typu int, scanf("%f", &liczba); liczbę typu float, scanf("%lf", &liczba ); liczbę typu double, scanf("%s", tablica_znakow); ciąg znaków. Zwracam uwagę na brak znaku & w ostatnim przypadku gdy nazwa tablicy pojawia się jako argument funkcji automatycznie przekazywany jest adres. Funkcja zwraca liczbę poprawnie wczytanych zmiennych lub EOF jeżeli nie ma już danych w strumieniu lub nastąpił błąd.

Podstawowe instrukcje wejścia III #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t a, b ; while ( s c a n f ( "%d %d", &a, &b ) == 2) { p r i n t f ( "%d\n", a + b ) ; } return 0 ; } Co robi ten program:

Podstawowe instrukcje wejścia IV #i n c l u d e <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t r e s u l t, n ; do { r e s u l t = s c a n f ( "%d", &n ) ; i f ( r e s u l t == 1) { p r i n t f ( "%d\n", n n n ) ; } e l s e i f (! r e s u l t ) { /! r e s u l t to to samo co r e s u l t == 0 / r e s u l t = s c a n f ( "% s " ) ; } } while ( r e s u l t!= EOF ) ; return 0 ; }

Podstawowe instrukcje wejścia V Oto wynik działania programu ala ma kota 2 8 ola ma s3 3derft 27 sdsdsd pi 1234pies 1879080904 3. gets() Funkcja służy do wczytywania linii tekstu.

Podstawowe instrukcje wejścia VI Nie należy jej używać...... gdyż funkcja nie sprawdza, czy jest miejsce do zapisu w tablicy #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { char n a p i s [ 5 0 ], n ; n = g e t s ( n a p i s ) ; / j e s l i p i e r w s z a l i n i a ma w i e c e j n i z 49 znakow n a s t a p i i f ( n!= NULL) p r i n t f ( "%s \n", n a p i s ) ; e l s e p r z e p e l n i e n i e b u f o r a /

Podstawowe instrukcje wejścia VII } 4. getchar() p r i n t f ( " b l a d odczytu " ) ; return 0 ; #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t c ; while ( ( c = g e t c h a r ( ) )!= EOF) { i f ( c == ) { c = _ ; }

Podstawowe instrukcje wejścia VIII p u t c h a r ( c ) ; } return 0 ; } Bardzo prosta funkcja czytająca (pobierająca) jeden znak z stdio. Ze względu na specyfikę komunikacji (istnienie bufora) funkcja nie jest w stanie zauważyć pojedynczego naciśnięcia klawisza; zwraca informację gdy naciśnięty zostanie klawisz Enter lub bufor się przepełni. Kod naciśniętego klawisza Enter też trafia do bufora! Gdy nastąpi błąd lub nie ma już danych funkcja zwraca EOF. EOF to zazwyczaj 1 Funkcja zwraca kod pobranego znaku traktowany jako unsigned char przekształcony do typu int

Podstawowe instrukcje wejścia IX #include <s t d i o. h> i n t main ( ) { i n t i ; i = g e t c h a r ( ) ; p r i n t f ( " p r z e c z y t a n o znak o numerze %d", i ) ; return 0 ; }

Pliki 1. Właściwie nie ma wielkiej różnicy w (podstawowej) komunikacji ze standardowymi strumieniami wejścia i wyjścia a plikami. 2. Język C zna dwa sposoby komunikowania z plikami: wysokopoziomowy, niskopoziomowy. 3. Nazwy procedur pierwszej grupy zaczynają się na literę f (fopen(), fread (), fclose ()) 4. Identyfikatorem pliku jest wskaźnik do struktury danych deklarowanej jako FILE 5. Niskopoziomowe operacje to read(), open(), write () i close () 6. Identyfikatorem pliku jest liczba całkowita jednoznacznie identyfikująca plik (w systemie Unix deskryptor pliku) 7. Nie należy tych funkcji mieszać! 8. Różnica polega głównie na tym, że metoda wysokopoziomowa wykorzystuje własny bufor.

Wskaźnik FILE 1. Plik stdio. h zawiera definicję (typedef) typu FILE. 2. W pierwszej kolejności musimy zadeklarować zmienną, która będzie przechowywałą adres początkowy odpowiedniej struktury danych: FILE f p ; 3. Zmienne tego typu przechowują wszystkie informacje na temat pliku. 4. Na ogół nie ma potrzeby odwoływać się do poszczególnych pól tej struktury danych bezpośrednio. 5. Funkcje zdefiniowane w stdio. h powinny w zupełności wystarczyć.

Otwarcie pliku I 1. Przed skorzystaniem z pliku należy go otworzyć (open). 2. Standardowa biblioteka (stdio.h) zawiera trzy funkcje fopen, freopen i fclose. 3. Pierwsze dwie służą do skojarzenia (powiązania) pliku z odpowiednią strukturą danych. 4. Ostatnia powiązanie to likwiduje. 5. Wszystkie czynności związane z otwieraniem i zamykaniem plików realizowane są przez System Operacyjny. 1. Funkcja fopen() otwiera plik o podanej nazwie we wskazanym trybie, tworzy strukturę danych opisującą go i zwraca do niej adres. W przypadku błędu zwraca NULL. f p = fopen ( " p l i k. t x t ", " r " )

Otwarcie pliku II 2. Funkcja freopen() najpierw zamyka otwarty wcześniej plik i otwiera go ponownie we wskazanym trybie, zwracając wskaźnik do struktury danych opisujących strumień. W przypadku błędu zwraca NULL. f p = f r e o p e n ( " p l i k. t x t ", " r+", f p ) 3. Funkcja fclose() zamyka wskazany plik. W przypadku błędu zwraca NULL. #include <s t d i o. h> i n t f c l o s e ( FILE stream ) ; stream to wskaźnik do struktury danych opisujących strumień danych. f c l o s e ( f p ) ;

Funkcje pomocnicze I 1. fflush() #include <s t d i o. h> i n t f f l u s h ( FILE stream ) ; Funkcja powoduje zapis w pliku (związanym ze strumieniem wskazywanym przez stream) wszystkich zbuforowanych danych. 2. setvbuf() #include <s t d i o. h> i n t s e t v b u f ( FILE stream, char buf, i n t mode, \ s i z e _ t s i z e ) ; funkcji można użyć zaraz po otwarciu pliku, ale przed wykonaniem jakiejkolwiek innej operacji na pliku

Funkcje pomocnicze II zmienna mode określa sposób buforowania danych (_IOFBF pełne buforowanie, _IOLBF buforowanie linii, _IONBF buforowanie wyłączone) pozostałe parametry (buf i size) określają jeżeli buf nie jest NULL obszar (i jego wielkość) przeznaczony do buforowania danych. Jeżeli buf jest równe NULL funkcja przydziela taki obszar automatycznie. Funkcja zwraca zero gdy zakończy się normalnie i wartość różną od zera w przypadku błędów.

Pozycja w pliku I 1. fgetpos() i fsetpos() #include <s t d i o. h> i n t f g e t p o s ( FILE stream, fpos_t pos ) ; i n t f s e t p o s ( FILE stream, const fpos_t pos ) ; Funkcja fgetpos zapisuje aktualną wartość wskaźnika pozycji związanego ze strumieniem stream w obiekcie wskazywanym przez pos Funkcja fsetpos ustala aktualną wartość wskaźnika pozycji strumienia strem na wartość z obiektu wskazywanego przez pos. Wartość ta powinna być wcześniej uzyskana za pomocą funkcji fgetpos. 2. fseek() i ftell()

Pozycja w pliku II #include <s t d i o. h> i n t f s e e k ( FILE stream, long i n t o f f s e t, \ i n t whence ) ; long i n t f t e l l ( FILE stream ) ; Funkcja ftell zwraca aktualną wartość wskaźnika pozycji (dla plików binarnych jest to liczba znaków od początku plików; dla plików tekstowych sprawa jest bardziej skomplikowana) strumienia określonego przez stream. Funkcja fseek dla plików binarnych ustala aktualną wartość wskaźnika pozycji przez sumowanie zmiennej offset z pozycją wskazywaną przez whence; stdio.h zawiera makra SEEK_SET, SEEK_CUR i SEEK_END określające odpowiednio początek pliku, bieżącą pozycję i koniec pliku. Dla plików tekstowych wartość offset powinna być albo zero albo wartością uzyskana wcześniej przez odwołanie do funkcji ftell. 3. rewind()

Pozycja w pliku III #include <s t d i o. h> void rewind ( FILE stream ) ; Funkcja ustawia wskaźnik pozycji w pliku na początek pliku.

Czytanie z pliku I 1. fget() #include <s t d i o. h> i n t f g e t c ( FILE stream ) ; Funkcja zwraca następny znak (jako unsigned char zamieniony na int) ze strumienia wskazywango przez stream. Jeżeli odczyt dotrze do końca pliku fukcja zwraca EOF. W przypadku błędu ustawiany jest wskaźnik błędu i funkcja zwraca EOF. 2. fgets() #include <s t d i o. h> char f g e t s ( char s, i n t n, FILE stream ) ;

Czytanie z pliku II Funkcja odczytuje co najwyżej n-1 znaków z pliku wskazywanego przez stream i zapisuje je w tablicy wskazywanej przez s. Odczyt kończy się z chwilą napotkania znaku nowej linii, dojścia do końca strumienia lub przeczytania n-1 znaków. Uwaga: Znak nowej linii to \n dla Unixa, \r\n dla DOS/Windows i \r dla MAC (przed OS X). 3. getc() odpowiednik fgetc, może być zaimplementowana jako makro. 4. getchar() odpowiednik getc ale dla stdin 5. ungetc() #include <s t d i o. h> i n t ungetc ( i n t c, FILE stream ) ;

Czytanie z pliku III Funkcja zwraca znak c do wskazanego strumienia. Operacja może się nie powieść, jeżeli zwracamy w ten sposób zbyt wiele znaków bez wykonania operacji czytania lub pozycjonowania pliku. Zawsze działa dla jednego znaku. Plik wejściowy nie ulega zmianie!

Odczyt formatowany I 1. Funkcje typu scanf #i n c l u d e <s t d i o. h> i n t f s c a n f ( FILE stream, const char format,... ) ; i n t s c a n f ( const char format,... ) ; i n t s s c a n f ( const char s, const char format,... ) ; Dane czytane są ze wskazanego strumienia (stream) i interpretowane zgodnie z użytym formatem. W formacie powinna wystąpić wystarczająca liczba specyfikacji aby dostarczyć dane dla wszystkich argumentów. fscanf zwraca liczbę przeczytanych wartości lub wartość EOF scanf jest odpowiednikiem fscanf, ale dotyczy strumienia stdin sscanf jest odpowiednikiem fscanf, z tym, że dane czytane są z tablicy znakowej; dotarcie do końca tabeli jest równoważne z dotarciem do końca pliku

Wejście: specyfikacja formatu I Na specyfikację formatu składają się: odstępy znaki (różne od % i odstępów). Jeżeli taki znak wystąpi w specyfikacji musi się pojawić w strumieniu wejściowym na odpowiednim miejscu! specyfikacje konwersji (rozpoczynające się znakiem %) Po znaku % wystąpić może: nieobowiązkowy znak (oznaczający, że zinterpretowana wartość ma być zignorowana) nieobowiązkowa specyfikacja długości pola (określa maksymalną liczbę znaków pola)

Wejście: specyfikacja formatu II jeden z nieobowiązkowych znaków h, l (mała litera el ) lub L mówiących jak ma być interpretowana czytana wielkość (h short, l long albo double w przypadku float, L long double) znak określający typ konwersji Po znaku procent (%) wystąpić może jeden ze znaków d liczba całkowita i liczba całkowita o liczba całkowita kodowana ósemkowo u liczba całkowita bez znaku (unsigned int) x liczba całkowita kodowana szesnastkowo e, f, g liczba typu float s ciąg znaków (na końcu zostanie dodany znak NULL)

Wejście: specyfikacja formatu III c znak (lub ciąg znaków gdy wyspecyfikowano szerokość pola), nie jest dodawane zero na końcu n do zmiennej odpowiadającej tej specyfikacji konwersji wpisana zostanie liczba znaków przetworzonych przez fscanf % znak %

Wejście: specyfikacja formatu IV Przykład #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t x, y, n ; x = s c a n f ( "% i %i %n", &y, &n ) ; p r i n t f ( "y= %i, n= %i \n", y, n ) ; p r i n t f ( "x= %i \n", x ) ; return 0 ; }

Wejście: specyfikacja formatu V Dane i wyniki 10 20 30 40 y= 20, n= 6 x= 1 1 2222 ala ma kota y= 2222, n= 11 x= 1

Wejście: specyfikacja formatu VI Kolejny przykład #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t x, y, z, n ; x = s c a n f ( "%4 i %5 i %n", &y, &z, &n ) ; p r i n t f ( "y= %i, z= %i, n= %i \n", y, z, n ) ; p r i n t f ( "x= %i \n", x ) ; return 0 ; }

Wejście: specyfikacja formatu VII Dane i wyniki 1234567890 y= 1234, z= 56789, n= 9 x= 2

Wejście: specyfikacja formatu VIII I jeszcze jedne przykład #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t x, y, z, n ; x = s c a n f ( "%4 i a %5 i %n", &y, &z, &n ) ; p r i n t f ( "y= %i, z= %i, n= %i \n", y, z, n ) ; p r i n t f ( "x= %i \n", x ) ; return 0 ; }

Wejście: specyfikacja formatu IX Dane i wyniki 123b123b y= 123, z= 32767, n= 2023244192 x= 1 1a2 3 4 5 6 7 8 9 y= 1, z= 2, n= 4 x= 2

Wejście: specyfikacja formatu X #include <s t d i o. h> i n t main ( void ) { i n t x, y, z, n ; x = s c a n f ( "%4i a%5 i%n", &y, &z, &n ) ; p r i n t f ( "y= %i, z= %i, n= %i \n", y, z, n ) ; p r i n t f ( "x= %i \n", x ) ; return 0 ; } 123a123 y= 123, z= 123, n= 7 x= 2

Pisanie do pliku I 1. fputc() #include <s t d i o. h> i n t f p u t c ( i n t c, FILE stream ) ; Funkcja zapisuje podany znak do pliku (czy też dodaje go do strumienia wyjściowego). Wersja putc dodaje znak do stumienia stdout. putchar jest odpowiednikiem putc. 2. fputs() #include <s t d i o. h> i n t f p u t s ( const char s, FILE stream ) ; Funkcja dodaje wskazany ciąg znaków do strumienia wyjściowego. puts jest odpowiednikiem działającym na strumieniu stdout.

Rodzina polecen fprintf I Wszystkie funkcje realizują formatowane wyprowadzanie informacji. #i n c l u d e <s t d a r g. h> #i n c l u d e <s t d i o. h> i n t f p r i n t f ( FILE stream, const char format,... ) ; i n t p r i n t f ( const char format,... ) ; i n t s p r i n t f ( char s, const char format,... ) ; i n t v f p r i n t f ( FILE stream, const char format, v a _ l i s t arg ) ; i n t v p r i n t f ( const char format, v a _ l i s t arg ) ; i n t v s p r i n t f ( char s, const char format, v a _ l i s t arg ) ; fprintf to podstawowa wersja funkcji printf używa stdout jako strumienia wyjściowego. sprintf przekazuje sformatowane informacje do tablicy znakowej (odpowiedniej długości)

Rodzina polecen fprintf II warianty o nazwie rozpoczynającej się na v (vfprintf, fprintf, vsprintf) używają specyficznej metody przekazywania listy parametrów zmiennej długości nie będziemy się nimi zajmować. Podobnie jak w przypadku formatowanego wprowadzania danych, zmienna lub stała tekstowa zawiera informacje o sposobie wyprowadzania danych. Zasadą jest, że znak % rozpoczyna specyfikację konwersji, a pozostałe znaki są wyprowadzane w postaci takiej jak w formacie. Po znaku % wystąpić może: zero lub więcej wskaźników modyfikujących sposób konwersji, nieobowiązkową specyfikację minimalnej długości pola wyjściowego; gdy wyprowadzana wartość jest krótsza niż pole zostanie uzupełniona odstępami (z lewej lub prawej strony w zależności od specyfikacji)

Rodzina polecen fprintf III Dokładność (podana jako liczba cyfr) dla specyfikacji d, i, o, u, x oraz X, liczba cyfr po przecinku (dla specyfikacji konwersji a, A, e, E, f oraz F) maksymalna liczba cyfr znaczących (dla specyfikacji g i G) lub liczba znaków (dla specyfikacji s). W przypadku liczb zmiennoprzecinkowych precyzja ma postać. (kropki) po której jest albo albo liczba określająca liczbę cyfr po kropce dziesiętnej. Liczby podczas wyprowadzania są zaokrąglane czyli printf ("%1.1f\n", 1.19); spowoduje wyprowadzenie 1.2 Specjalne wskaźniki modyfikujące sposób konwersji to: wynik będzie justowany do lewej strony (standardowo do prawej) + Liczby będą zapisywane zawsze ze znakiem odstęp odstęp będzie zawsze dodawany przed liczbą (chyba, że liczba poprzedzona jest znakiem)

Rodzina polecen fprintf IV # Wynik jest konwertowany do postaci alternatywnej (zależnej od typu konwersji) 0 Liczby będą poprzedzone wiodącymi zerami