Ewangelia i rozważania 13-19 maja 2019 r.
Poniedziałek, 13 maja J 10, 11-18 Jezus powiedział: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. Najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz. Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać. Nikt mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca.
Rozważanie Gdzie jest moje ukojenie? 1. Ja jestem dobrym pasterzem. Jezus jest dobrym pasterzem i zależy Mu na Jego owcach. Obdarza mnie wszystkim, co dla mnie najlepsze, ponieważ Mu na mnie zależy. Nie jest jak najemnik, który dba bardziej o siebie niż o powierzone mu owce. Jemu naprawdę na mnie zależy, dlatego jest przy mnie w każdej chwili mojego życia. Dlatego też nie pobłaża mi, ale wymaga ode mnie, bo zależy Mu na tym, bym miał życie, w pełni i w obfitości. 2. Życie moje oddaję za owce. Jezus jest chlebem, który daje życie wieczne. On swoje życie oddaje za mnie: nie tylko umiera za mnie na krzyżu, ale też dzieli się ze mną życiem, które ma w sobie, dając mi swoje Ciało i swoją Krew do spożywania. Dlatego może powiedzieć: znam owce moje, a moje Mnie znają. 3. I będą słuchać głosu mego. Po co owce mają słuchać głosu pasterza? Po to, by czuć się bezpiecznie, by wiedzieć, że nie grozi im żadne niebezpieczeństwo. Słucham słów Jezusa po to, by w nich znajdować ukojenie. Jezus jest dobrym pasterzem, i Jego słowa są dobre. Wypełniają moje serce pokojem i radością. Zabierają lęk, gniew, chaos, i budzą mnie do życia. Czy słowa Syna Bożego są dla mnie ukojeniem?
wtorek, 14 maja - św. Macieja J 15,9-17 Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.
Rozważanie Jakie są owoce mojego życia? 1. Miłość. Miłość jest po to, by się nią dzielić: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Czy ja, kochając, bardziej rozdaję, czy bardziej chcę brać dla siebie? Jezus mówi: Wytrwajcie w miłości mojej! Miłość, o którą Jemu chodzi, wymaga świadomej decyzji, postanowienia, wytrzymałości. Ale taka miłość, świadoma, prowadzi do radości, i to pełnej. 2. Szacunek. Miłość też wymaga szacunku. Szacunku dla decyzji, wartości, woli osoby, którą kocham. Jezus chce, by ci, którzy Go kochają, zachowywali Jego przykazania. Czy wiem o tym, i czy zachowuję Boże przykazania z miłości do Jezusa, dlatego, że taka jest Jego wola, którą ja szanuję? Boże przykazania opierają się całkowicie na miłości, na umiłowaniu człowieka przez Boga. Dlatego też moje przestrzeganie przykazań powinno wynikać z miłości. Nie ze strachu, przed piekłem na przykład. Ale z miłości do Boga. 3. Przyjaźń. Jezus pierwszy zabiega o moją przyjaźń. Zależy mu na niej. Jest dla Niego ważna. Nie jestem dla Niego jak bezwolny sługa, ale jak przyjaciel. Jak równy z równym. On proponuje mi swoją przyjaźń, która całkowicie przemieni moje życie. Zaprowadzi mnie do poznania Boga. Pomoże mi zrozumieć, że jestem piękny, a moje życie jest cenne i wartościowe. A wtedy zaczną dziać się cuda, cudowne owoce mojego życia i przyjaźni z Chrystusem. Kiedy sobie uświadamiam, że to Jezus mnie wybrał do przyjaźni ze sobą, to co czuję w sercu? Co bym chciał dalej z tym wybraniem zrobić?
Środa, 15 maja J 12,44-50 Jezus tak wołał: Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić. Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego: słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział.
Rozważanie 1. Jezus woła. Głośno i wyraźnie. Chce żebym usłyszał. Poproszę Ducha Świętego, aby otworzył moje serce na to, co Bóg chce mi dzisiaj powiedzieć poprzez swoje Słowo. 2. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. Ciemność ma to do siebie, że wiele może ukryć. Człowiek, który ma coś do ukrycia stroni od światła. Woli ciemność, albo przynajmniej półmrok. Chrystus przychodzi, żeby nas wyzwolić z ciemności grzechu. Blask Jego zmartwychwstania rozświetla ciemności grzechu i śmierci. Czy chodzę w blasku Jego światłości? Czego jest we mnie więcej: światła czy ciemności? Przylgnę do Jezusa i powiem Mu całą prawdę o sobie. 3. Słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym. Słowo jest moim sędzią. Jeśli będę je zgłębiał to pomoże mi odróżnić dobro od zła, prawdę od fałszu. Nie wolno mi uciekać od przed Słowem, ono jest zawsze na początku. Tak będzie również w dniu ostatecznym. Odnajdę w Piśmie Świętym fragment, który mnie szczególnie dotyka. Będę nad nim rozmyślał w ciągu dnia.
czwartek, 16 maja - św. Andrzeja J 17,20-26 W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.
Rozważanie Jaka jest moja modlitwa? 1. Ostatnie słowa. Jezus modli się podczas Ostatniej Wieczerzy, na parę godzin przed swoją Męką. To trochę tak, jakby osoba skazana na śmierć wypowiadała swoje ostatnie życzenie. O co prosi? O to, by cały świat uwierzył, że jest Synem Boga i aby wszyscy stanowili jedno. Już nie tylko za swoich przyjaciół się modli, najbliższych, ale nawet za tych, którzy Go nie znają, albo znają i nienawidzą. Czy moja modlitwa jest choć trochę podobna do modlitwy Jezusa w Wieczerniku? 2. Jedność. Świat pozna Boga i Jego miłość do człowieka wtedy, kiedy Jego uczniowie będą zjednoczeni. Patrząc na mnie, na moje życie, moje zachowanie, inni poznają, że Bóg jest dobry i kocha. Albo dochodzą do innych wniosków. Czy pamiętam, że w każdej sytuacji, wszędzie, gdzie jestem, mogę być świadkiem Bożej miłości? 3. Chcę. Jezus pragnie dla swoich przyjaciół, by byli z Nim tam, gdzie On jest. W sercu Ojca. Chce dla nich najlepszego, miłości, którą objawia Bóg. Wiedząc, co ma wkrótce wycierpieć, prosi Ojca, by Jego miłość trwała w Jego uczniach. Czy modlę się o miłość Bożą, by była we mnie, bym nią żył? Czy proszę Boga o to, bym miłował, jak On?
Piątek, 17 maja J 14,1-6 Jezus powiedział do swoich uczniów: Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę. Odezwał się do Niego Tomasz: Panie, nie wiemy dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę? Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.
Rozważanie Jezu, dzisiaj przychodzisz do mnie z Dobrą Nowiną: Twoje zmartwychwstanie dało mi szansę na życie z Tobą w niebie. Dzisiaj przychodzi do mnie, przytulasz mnie i mówisz: Nie lękaj się. Ja jestem. 1. Niech się nie trwoży serce wasze - Jezu, dziękuję Ci za te piękne słowa, które napełniają moje serce nadzieją. Dzisiaj mówisz: nie lękaj się, bo ja jestem przy Tobie. Panie, Ty wiesz, jak wiele lęku i obaw jest we mnie. Ty wiesz, jak bardzo lubię mieć życie poukładane po swojemu, uporządkowane, i jak bardzo obawiam się zmian. A mimo to przychodzisz do mnie i mówisz: nie bój się. Ja cię poprowadzę. 2. Wierzycie w Boga? - Jezu, zadajesz mi dzisiaj kluczowe pytanie: czy wierzysz? Czy umiesz mi się oddać w pełni zaufania? Czy pragniesz pełnić moją wolę. Mimo że przenikasz moje serce i znasz mnie, pragniesz mojej deklaracji, mojego opowiedzenia się za Tobą. Jednoznacznej odpowiedzi. Jezu mój, przepraszam za wszystkie razy, kiedy zwlekałam z opowiedzeniem się za Tobą. 3. Idę przecież wam przygotować miejsce - Jezu, Ty zawsze kroczysz przede mną i wskazujesz mi drogę. Zawsze ściskasz moją rękę, aby nie zboczyła z drogi i nie pokaleczyła nóg o ciernie. Zawsze przygotowujesz dla mnie to, co jest najlepsze. Dziękuję Ci, Panie, za Twoją opiekę nade mną i za Twoje prowadzenie mnie przez życie ku bezpiecznej przystani. 4. Ja jestem drogą i prawdą, i życiem - Panie, pragnę, abyś był moją Drogą, moją Prawdą i moim Życiem. Kiedy przebywam blisko Ciebie, czuję Twoją obecność. Czuję ją bardzo intensywnie wiem, że z Tobą jestem bezpieczna. Tylko krocząc za Tobą, cierpliwie i pokornie, i w pełni zaufania, mogę być szczęśliwa. Panie Jezu, przepraszam Cię, że nie zawsze kroczę Twoją drogą, że tak często z niej zbaczam. Dziękuję, że zawsze bezpiecznie mnie prowadzisz przez życie. Dziękuję za Twoją miłość.
Sobota, 18 maja J 14,7-14 Jezus powiedział do swoich uczniów: Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. Rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wy starczy. Odpowiedział mu Jezus: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: "Pokaż nam Ojca?" Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie, wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.
Rozważanie Panie Jezu, ile razy ja w swoim życiu zachowuję się jak Filip: Panie pokaż mi, a to mi wystarczy. Tak jakby Twoje słowo było zbyt małe dla mnie. Jakbym oczekiwała, że to Ty dopasujesz się do mojego życia. Że to Ty będziesz spełniał moje oczekiwania i moje żądania. 1. Gdybyście mnie poznali Panie Jezu, a czy ja w swoim życiu chcę i pragnę Cię poznawać? Czy robię wszystko, żeby zbliżyć się do Ciebie? Czy spotykam się ze Słowem, czy szukam Cię w Najświętszym Sakramencie, czy z radością i zniecierpliwieniem spotykam się z Tobą w Eucharystii? Czy raczej robię tylko to, co zrobić trzeba, ale bez większego zaangażowania? Czy idę na łatwiznę, czy daję coś więcej z siebie? 2. Panie, pokaż nam Ojca. Panie Jezu, tak często czegoś od Ciebie oczekuję: tak często traktuję Ciebie jak Kogoś od spełniania życzeń. Przepraszam Cię za to, że wciąż stawiam Ci warunki, że nie oddaję się bezwarunkowo, że nie kroczę za Tobą odważnie. Przepraszam za moją roszczeniową postawę. 3. Tak długo jestem z wami Panie Jezu, jesteś ze mną od pierwszych dni mojego życia. A ja wciąż wykazuję tak mało inicjatywy, żeby Cię poznawać i się z Tobą zaprzyjaźniać. Tak mało czasu oddaję Tobie. Przepraszam Cię, Panie, za wszystkie razy, kiedy odmawiałam Ci spędzania z Tobą czasu, kiedy zmawiałam modlitwę w pośpiechu i kiedy nie dostrzegałam Ciebie w drugim człowieku. 4. Wierzcie przynajmniej na same dzieła. Jezu, takich wielkich dzieł dokonałeś w moim życiu: przemieniłeś całe moje życie. Nauczyłeś mnie kochać. Pokazałeś, czym jest służba i jedność małżeńska. Dzięki Twojej łasce moje życie smakuje zupełnie inaczej, nabiera pięknych kolorów i staje się prawdziwe. Dziękuję za wszystkie dzieła, którymi mnie obdarzyłeś. Jezu, dziękuję, że wszedłeś do mojego życia delikatnie, w lekkim powiewie, że działasz każdego dnia, aby ocalić moje życie. Dziękuję za potężny dar miłości. Bądź uwielbiony, Panie Jezu!
Niedziela, 19 maja J 13, 31-33. 34-35 Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.
Komentarz - ks. Krystian Wilczyński Dzisiejsza liturgia pokazuje nam sens bycia chrześcijaninem: głoszenie Chrystusa Zmartwychwstałego na wszystkie możliwe sposoby. Pierwszych w kolejności poznajemy dziś świętych Pawła i Barnabę, którzy przemierzają kolejne miejsca, a głosząc Jezusa ludowi wzbudzają Mu uczniów: Chrzczą i udzielają Ducha Świętego, ustanawiają przełożonych gmin (biskupów) i powierzają wszystkich Bogu, aby byli samodzielni w wierze. A co najważniejsze, idą tam, gdzie Duch Święty ich posyła. Posłuszeństwo, które odczytują z Jego natchnienia, jest dla nich wyznacznikiem działania. To świadczy, że znali Boga, umieli rozpoznać Jego głos pośród swoich własnych myśli i podpowiedzi ludzkich. Umieli rozpoznać tchnienie Pana, bo ćwiczyli się w tym. Post i modlitwa, to dwa środki na wyciszenie własnych pragnień i na naukę słuchania Pana. Rozkochana w Bogu dusza potrafi usłyszeć Jego głos pośród wielu innych. Podobnie jak matka potrafi usłyszeć i rozpoznać głos swojego dziecka w tłumie innych, rozkrzyczanych dzieci. Tak działa wrażliwość miłości. Czasem, dla upewnienia czy to naprawdę Bóg mówi, potrzeba zestawienia z Pismem Świętym i z wiarą wspólnoty Kościoła. Znając z Biblii sposób działania Boga, można proroczo przewidzieć czego On by się spodziewał i wierzyć, że w konkretnych momentach tego właśnie będzie oczekiwał, że w tą stronę powieje Duch. Temu natchnieniu można się poddać z całą pewnością i zaufaniem, bo On zawsze kieruje w dobrą stronę. Ta pewność jest zbawienna. Słowa Psalmisty wydają się wypływać z tej pewności. Wszystko może przeminąć i stara ziemia, i stare niebo, i morze ale Miasto Święte, miejsce Bożej Obecności jest wieczne. Od chrztu jesteśmy obywatelami tego właśnie miejsca. Apokalipsa pięknie opisuje obrazem małżeństwa Boga z Ludem stan nowości, jaka nas czeka w w niebie. Nie będzie tam trzeba się z kimkolwiek żegnać, nie będzie rozłąki, cierpienia, ani płaczu. Wszystko będzie nowe, czyli to samo, ale przemienione.
Co jest tą nowością, która będzie w niebie, a tu już możemy z niej korzystać? To miłość. Według przykazania nowego, jakie daje nam Chrystus. Aż cztery razy Jezus wypowiada to przykazanie, i to zaledwie w dwóch zdaniach następujących po sobie. To znaczy, że jest to bardzo ważne. Przykazanie miłości jest podane tuż przed Męką, podczas ostatniej wieczerzy. Chwała Boża jest zawsze tam, gdzie dzieje się miłość. Można powiedzieć, że gdzie jej brak, tam Boga brak. Warto zweryfikować w Prawdzie (w Chrystusie) swoje postępowanie, nastawienie serca; sprawdzić relacje, czy nie brakuje w nich miłości, albo jest zbyt dużo miłości własnej i zmienić to. Inaczej nie będziemy realizować przykazania Jezusa i postawimy siebie poza Jego łaskami. Będziemy Go szukać, ale Go nie znajdziemy, bo On idzie tam, gdzie jest sama miłość. Serca niewrażliwe na obecność miłości nie będą czuły gdzie jest Pan. Ci zaś, którzy znają smak miłości, będą jej pożądać i ciągle będą jej szukać. Tacy od razu, jak tylko ją poczują skierują się tam, gdzie jest jej źródło. Pracujmy nad tą doskonałością w miłowaniu, bo Przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego (Dz 14,22).
Rozważanie 1. W Jezusie został Bóg uwielbiony. Jezus walczy o Judasza do samego końca. Szanuje jednak jego wolność i pozwala mu odejść. I wtedy właśnie, gdy zdrajca już wyszedł, przekazuje uczniom swój testament. Rozpoczyna się on od tego, co jest celem Jezusa - uwielbienia Ojca. Czy pamiętam o tym, że Bogu należy się moje uwielbienie? Jak wygląda moja modlitwa? 2. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Jestem dzieckiem Bożym. Jezus tak się do mnie zwraca. Cierpliwie mi wszystko tłumaczy. Chce żebym korzystał z Jego obecności, żebym nie marnował czasu. On jest moim skarbem i wszystko co dobre od Niego pochodzi. 3. Abyście się wzajemnie miłowali. Spróbuję usłyszeć pełne troski życzenie Jezusa, które kieruje do mojej wspólnoty, do mojej rodziny, do mnie osobiście. Chce, żebym miłował jak On; także tych, którzy mnie zdradzają i opuszczają w najtrudniejszych chwilach życia. Co czuję w sercu gdy słyszę te słowa? Zwierzę się Jezusowi z oporów w miłowaniu tych, którzy mnie zranili.