Ewangelia i rozważania 26 maja - 2 czerwca 2019 r.

Ewangelia i rozważania 26 maja - 2 czerwca 2019 r.

Poniedziałek, 27 maja J 15,26-16,4a Jezus powiedział do swoich uczniów: Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku. To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze. Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem.

Rozważanie Czy mam w sercu pokój? 1. Jezus powiedział do swoich uczniów. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus dużo mówi uczniom o miłości, o pokoju, o radości. Ale to nie znaczy, że po Jego odejściu będą żyć długo i szczęśliwie. Spotkają ich różne przeciwności, odrzucenie, niezawinione prześladowania. Codziennie będą musieli brać na ramiona swój krzyż i iść za umiłowanym Mistrzem. Czego ja szukam, zbliżając się do Jezusa? Świętego spokoju czy prawdziwego pokoju w sercu? 2. Nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Łatwo jest nauczać i mówić: Pan Bóg to lub tamto. Łatwo jest korzystać z Jego autorytetu do forsowania własnych planów i przekonań. O wiele trudniej jest naprawdę wsłuchać się w Jego głos. Otworzyć się na Jego obecność. Pozwolić, by dał mi się poznać Tym, Który Jest. Może się okazać, że moje wieloletnie wyobrażenia na Jego i mój własny temat były całkowitą ułudą. Może tego się właśnie boję? Że będę musiał wszystko zaczynać od nowa? 3. Abyście, gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali, że Ja wam o nich powiedziałem. Kiedy przychodzą trudności, moja wiara w miłosiernego, kochającego Boga może się zachwiać. Dlatego trzeba przechowywać w sercu wszystkie chwile szczególnej bliskości z Nim, kiedy był bardzo blisko, bardzo realnie obok mnie. Żebym się nie załamał w wierze. Czy mam w sercu pokój, który pomaga mi co rano, z ufnością i spokojem, brać na ramiona krzyż, którego nikt za mnie nie poniesie?

wtorek, 28 maja J 16,5-11 Jezus powiedział do swoich uczniów: Teraz idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: "Dokąd idziesz?" Ale ponieważ to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu, bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś, bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie, bo władca tego świata został osądzony.

Rozważanie Czy mam wrażliwe serce na natchnienia Ducha Świętego? 1. Smutek napełnił wam serce. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus zapowiada swoje odejście. Uczniom trudno to sobie wyobrazić. Tyle lat Mu towarzyszyli i oto mają zostać sami. Nie wyobrażają sobie życia bez Niego. Stąd smutek, który pojawia się w ich sercach. Co mogę powiedzieć o mojej osobistej relacji z Jezusem? Czy zależy mi na Jego obecności w moim życiu? Czy dbam o moje życie duchowe, szukam Go w Eucharystii, na modlitwie? 2. Pocieszyciel przyjdzie do was. Jezus chce mi dawać zawsze dużo więcej niż pragnę i oczekuję. Obiecuje dar Pocieszyciela, Ducha Świętego, który wszystko przypomni i wszystkiego nauczy. Poproszę Ducha Świętego, aby przypomniał mi chwile szczególnej obecności Boga w moim życiu. Momenty duchowych pociech. Podziękuję za nie Jezusowi. 3. On przekona świat o grzechu. Duch Święty poucza mnie o powołaniu do świętości. Z tej perspektywy widać dopiero moją małość i grzeszność. Tylko Duch Święty nauczy mnie patrzeć na siebie i na innych sprawiedliwie. Poproszę Ducha Świętego, żeby zachwycił mnie swoją miłością. Poproszę też, aby pokazał mi moje grzechy i drogę wyjścia z nich. Pomodlę się o serce otwarte na natchnienia Ducha Świętego.

Środa, 29 maja J 16,12-15 Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi.

Rozważanie Jaka jest moja droga? 1. Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Poznawanie Boga, i siebie samego, to proces, który trwa całe życie. Na tym w zasadzie polega życie na odkrywaniu. Rzeczy, które teraz są dla mnie zrozumiałe, może kilka lat temu były jeszcze za trudne. Może teraz dręczą mnie pytania, na które znajdę odpowiedź dopiero za jakiś czas, kiedy przeżyję różne doświadczenia, które mnie do tego przygotują. 2. Duch Prawdy nie będzie mówił od siebie. Naukę Jezusa można zrozumieć sercem, nie tylko rozumem. Ludzki umysł sam z siebie nie pojmie Bożego Słowa. Potrzebne jest do tego światło Ducha Świętego. Duch Święty daje mi poznać prawdę, której ja sam nigdy nie będę w stanie odkryć. Czy jestem otwarty na Jego objawienia? 3. On Mnie otoczy chwałą. Czy pragnę mieć udział w chwale Syna Bożego? Czy moja droga do tego celu prowadzi? By u kresu życia być gotowym na to, by w wieczności przebywać w bliskości uwielbionego Chrystusa? Czy jestem otwarty na to, by Duch Święty prowadził mnie drogą mojego życia?

czwartek, 30 maja J 16,16-20 Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie. Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: Co to znaczy, co nam mówi: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie"; oraz: "Idę do Ojca? Powiedzieli więc: Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi. Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?" Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość

Rozważanie Jaką mam radość? 1. Jeszcze chwila Dla uczniów największą radością życia było przebywanie w bliskości Jezusa. Tak po ludzku. A teraz On zapowiada swoje odejście. Po ludzku to dramat. Jednak odejście Jezusa w postaci cielesnej jest konieczne, by mogło być możliwe jeszcze ściślejsze zjednoczenie Jego uczniów z Nim. On ich nie zostawia, ale przemienia ich wzajemną relację, przenosi ją na wyższy poziom, o którego istnieniu i pięknie Apostołowie jeszcze nie wiedzą. 2. Będziecie się smucić Może dzisiejsza Ewangelia pociesza mnie, jeśli właśnie cierpię z powodu utraty bliskiej osoby lub niemożności przebywania w obecności kogoś, kogo mocno kocham? Jezus obiecuje uczniom, że ich smutek przemieni się w radość. Mnie też pragnie nauczyć prawdziwej radości, takiej, której nikt ani nic nie będzie w stanie mi odebrać. Czy poszukuję w moim życiu radości, o której mówi Jezus, która nie jest z tego świata, ale od Niego samego pochodzi?

Piątek, 31 maja - Nawiedzenia NMP Łk 1,39-56 Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię, a Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak przyobiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Rozważanie Maryja przybywa w odwiedziny do podeszłej już w wieku kuzynki Elżbiety. Około 4-5 dni zajmuje jej droga do pewnego miasta judzkiego niewielkiej miejscowości położonej na zboczach gór judzkich, którym według tradycji jest Ain-Karem, leżące 7 km na zachód od Jerozolimy. Maryja idzie podzielić się ze swoją krewną niezmierzoną radością, która stała się jej udziałem. Pomimo swego stanu oraz uciążliwej drogi stając przed Elżbietą Maryja promienieje, przepełnia ją radość, blask w jej oczach mówi wszystko. Na słowa Elżbiety: Szczęśliwa jest ta, która uwierzyła, że wypełnią się słowa powiedziane jej przez Pana, Maryja całym swoi ciałem i duszą wyśpiewuje najpiękniej jak potrafi pieśń uwielbienia Boga, chce podzielić się swą radością z najbliższymi ale i przynieść swym bliskim żywego Boga, którego nosi pod sercem. 1. Maryja nie widzi Boga oczyma, ale nie musi, bo wierzy Najwyższemu, odczuwa jego obecności, przepełnia ją ufność, miłość, dziękczynienie, nie umie jej wyrazić inaczej niż pieśnią. Możemy sobie wyobrazić jej dziewczęcą figurę, promienną, choć zmęczoną twarz, szczęśliwe oczy pełne miłości i zawierzenia, które śpiewają: Wielbi dusza moja Pana. Mój Duch rozradował się Bogu. Być może Maryja chwyta Elżbietę za ręce, może przytulają się i tańczą. Starsza Elżbieta i młodziutka Maryja. Czy ja potrafię tak poddać się Bogu, zaufać mu, żeby cieszyć się dziecięcą radością, pełną ufności i zaufania? Czy potrafię, jak Maryja, nie wiedząc co mnie czeka dalej, dziękować Bogu za to co dla mnie przygotował? Czy potrafię radośnie wielbić Pana? 2. Maryja poddana była woli Bożej od urodzenia, dobra i pokorna, zna historię swego narodu, który czekał na Zbawiciela. Jest świadoma, że wiele razy w historii narodu izraelskiego Bóg czynił wielkie rzeczy tym, których wybrał. Tym razem czyni wielką rzecz swej pokornej Służebnicy. Wszechmocny Bóg

wybiera Maryję do swego dzieła zbawienia - narodzenia Syna Bożego. A Maryja raduje się ze swego niepokalanego poczęcia, nie chowa się, nie mówi nie jestem gotowa, nie jestem godna. Zachowując swą skromność z całą swą prostotą dziękuje Bogu, ciesząc się, że wybrał właśnie ją. Maryja okazała swą radość, bo znała Pismo, rozeznała wolę Bożą, bo rozważała wszystko w swoim sercu. Jednocześnie nie myśli tylko o sobie, lecz o całej ludzkości, bo dla nich, dla każdego z nam urodzi Jezusa, Syna Bożego, Zbawiciela. Czy ja mam chęć rozważać jaki plan ma dla mnie Pan Bóg i tak jak Maryja przyjąć go z wdzięcznością, zaufaniem? Czy umiem patrzeć nie tylko na siebie, ale także na szczęście i zbawienie innych, rozeznać w jaki sposób mogę im pomóc? Czy stać mnie na dziecięcą ufność i niekalkulowaną radość? Czy umiem radować się w Duchu? Bo przecież i dla mnie wielkie rzeczy czyni Wszechmocny.

Sobota, 1 czerwca J 16,23b-28 Jezus powiedział do swoich uczniów: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście Mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga. Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca.

Rozważanie W czyim imieniu postępuję? 1. O cokolwiek prosilibyście Ojca, da wam w imię moje. Prawo cywilne pozwala na udzielanie pełnomocnictwa, na mocy którego pełnomocnik może działać w imieniu i na rzecz mocodawcy, a mocodawca, czyli ten, który udziela pełnomocnictwa, z góry podpisuje się pod każdą decyzją, jaką podejmie pełnomocnik, dając mu całkowicie wolną rękę. Poza uregulowaniami prawnymi pełnomocnictwo opiera się na zaufaniu i przekonaniu, że osoba upoważniona do działania w czyimś imieniu nie postąpi niezgodnie z wolą swojego mocodawcy. Czy nie o czymś takim mówi dziś Jezus? W ciemno obiecuje uczniom, że o cokolwiek poproszą w Jego imię, to im będzie dane. Skąd wie, że, powołując się na Niego przed Ojcem, będą prosić o to, co jest zgodne z Jego wolą? Że poproszą Ojca o to samo, o co On by Go prosił? 2. Całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. Jezus zapowiada uczniom, że poznają Ojca, nie tylko w przypowieściach, jak do tej pory, ale całkiem otwarcie. A przecież oni za chwilę uciekną od Niego w ogrójcu. Wyprą się Go. Rozczarują się Nim. Uznają, że skoro umarł, to wszystko przepadło. A On im mówi, że poznają Ojca, że Ojciec ich miłuje, że mogą Go prosić, o co zechcą i że doznają pełni radości. 3. Bo wy Mnie umiłowaliście i uwierzyliście, że wyszedłem od Boga. Jezus dostrzega w uczniach to, czego sami jeszcze w sobie nie widzą. Jeśli mnie te słowa poruszają, to znaczy, że ja też umiłowałem i uwierzyłem w Syna Bożego. A skoro tak, to dzisiejsza Ewangelia też do mnie się odnosi. Mogę prosić Boga w imię Jezusa. Nie dlatego, że ja, ale dlatego że On mnie do tego uzdalnia. O co teraz chcę poprosić Boga w Imię Jego umiłowanego Syna?

Niedziela, 2 czerwca - Wniebowstąpienie pańskie Łk 24,46-53 Jezus powiedział do swoich uczniów: Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka. Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Komentarz - ks. Krystian Wilczyński Już od pierwszego czytania Jezus zdaje się traktować Apostołów bardzo oschle. Jest pełen niedomówień, coś wspomina o Ojcu, o obietnicy od Ojca, o chrzcie Duchem Świętym. Oni zaś wydają się żądni konkretów: Kiedy królestwo Izraela? Kiedy raj na ziemi? Przestań mówić przypowieściami, ale poucz nas wprost co i kiedy się stanie. Jezus nie ustaje i posyła ich na cały świat mówiąc o działaniu Ducha, którego oni jeszcze nie znają. I tak powiedział co miał powiedzieć, pobłogosławił i uniósł się wobec nich do nieba. Czy uczniowie byli uspokojeni? Wątpliwe... Różnice w opisach tego wydarzenia wskazują na bogactwo przeżyć, choć pochodzą od tego samego autora. W Ewangelii wszystko jest prawidłowo: pouczenie, pożegnanie, posłanie, oddanie czci Wstępującemu. Zaś w Dziejach Apostolskich z tą wiarą jest inaczej. Nawet aniołowie musieli dopowiedzieć, jako dwaj świadkowie (por. Mt 18,16), co ma się stać. Słaba była wiara Apostołów, bardzo dziecinna, nastawiona na branie, a nie na wysiłek poszukiwań, wierności i prób własnej duchowości. Czyż każdy z nas nie odnajduje siebie gdzieś pomiędzy tymi dwiema postawami? Tymczasem niebo się raduje i przyjmuje Syna Człowieczego w swoje szeregi. Psalm 47 oznajmia powszechne królowanie Mesjasza nad ziemią i nad niebem, czyli nad całym światem. Chwała Boża objawia się po przeszło trzydziestoletnim życiu Syna Bożego na ziemi to według miary czasu; ale również istoty nieba cieszą się z dokonanego odkupienia. Radości nie ma końca, a każdy z nas jest do niej zaproszony. Czego nam potrzeba do pełni tej radości już na ziemi? Przecież Jezus obiecał, że Jego radość ma w nas być i że ma być pełna (por. J 15,11). Brakuje Ducha Świętego, który całe to dzieło zbawienia (od stworzenia świata, po ostateczny kres) prowadzi. O Nim pisał autor Listu do Hebrajczyków. Sam Bóg obmywa nas czystą wodą dla oczyszczenia naszych zmysłów duchowych, które będą w stanie widzieć, słyszeć i czuć o wiele więcej niż potrafią robić to zmysły ciała. Dzięki natchnieniu Duchem Bożym będziemy w stanie przeniknąć świat duchowy

i odkryć jak wielkie jest nasze ostateczne powołanie, o którym zapewnia nas wiara w Chrystusa Zmartwychwstałego. Dzięki Jego panowaniu i my możemy być w Nim wielcy, jeśli trwać będziemy w Kościele i stamtąd czerpać będziemy wszelkie potrzebne dary. Myliłby się jednak ten, który by myślał, że prezenty od Boga są po to, żeby je mieć i postawić na półkę. Niezwykłe w Bożym postępowaniu jest to, że im więcej się używa Jego darów, tym bardziej On ich przymnaża i daje więcej możliwości dzielenia się nimi. Im więcej kocham, tym więcej jest osób wokół mnie, które tego daru potrzebują, albo chcą go odwzajemnić. Podobnie z troską, uporządkowaniem, a nawet ze sprawami materialnymi. Kto wspomaga biednego, znajdzie pomocną dłoń w swojej biedzie. Dlatego Jezus, zanim uniósł się do nieba, posyła uczniów na cały świat. Mówi im, aby skorzystali z daru Ducha obietnicy i zanosili Go wszędzie, gdzie ich pośle. Im więcej dajesz, tym więcej miłości generujesz. Stajesz się jej ośrodkiem, jak rozdzielnia prądu, która połączona jest z elektrownią kilometrami przewodów. Jednak zawiera w sobie całą moc z elektrowni. Jezus jest w niebie, ale moc z wysoka działa na ziemi z tym samym natężeniem i napięciem: jako w niebie, tak i na ziemi (Mt 6,10). Życiodajna energia ciągle ma iskrzyć i ciągle przepływać. Dzięki niej wielu ludzi, nawet nieświadomie, może na co dzień funkcjonować spokojnie w swoich domach. Podobnie świat dzięki miłości chrześcijan trwa w życiu: Czym jest dusza dla ciała, tym są chrześcijanie dla świata (List do Diogneta). Bądźmy więc weseli jak w niebie anieli śpiewamy wraz z Kościołem. Istotnie, odkąd Jezus wszedł do chwały nieba z ludzką naturą, odtąd można cieszyć się i oczekiwać dnia, w którym i my zmartwychwstaniemy i tam z Nim żyć będziemy. Tymczasem teraz czuwajmy, aby Pan nas zastał przygotowanych na przyjęcie Ducha Świętego.

Rozważanie 1. Jezus po powrocie do Ojca, nieustannie wstawia się za nami jako Pośrednik, który zapewnia nam nieustanne wylanie Ducha Świętego (por. Hbr 7,25). Jezus modli się za mnie, modli się za moich bliskich, za tych, za których i ja się modlę. Wsłucham się w tę modlitwę. Wsłucham się w pragnienia Jezusa dla mnie. Pomodlę się również za innych. 2. Obietnica Ojca: będziecie przyobleczeni mocą z wysoka w końcu się wypełnia uczniowie z wielką radością stale przebywają w świątyni, błogosławiąc Boga. Duch Święty uzdalnia uczniów do głębokiej i zażyłej relacji z Ojcem, do modlitwy, do uwielbienia. Czyni ich świadkami Bożego Miłosierdzia. On czyni mnie świadkiem dając mi swoje przebaczenie i łaskę, i tak uzdalnia mnie, aby nieść dalej Jego miłosierdzie. Uświadomię sobie, że w moim życiu spełniła się obietnica Ojca. Poprzez sakramenty zostałem uzbrojony w moc z wysoka. Jak rozumiem tę moc z wysoka? Czyjej chwały dziś szukam, pragnę - własnej czy Ojca? Przyjrzę się relacji Ojca i Syna i Ducha Świętego. Otworzę serce i poproszę o tę moc z wysoka o tę miłość, bez której byłbym niczym i nic bym nie zyskał.