WYROK SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU z dnia 30 lipca 2010 r. sygn. akt VII K 159/10 Przewodniczący: SSR Alina Krejza - Aleksiejuk Sąd Rejonowy w Białymstoku VII Wydział Karny przy udziale Prokuratora Joanny Sańczuk - Akułow po rozpoznaniu w dniach 15.04.2010 r., 27.05.2010 r., 24.06.2010 r. i 29.07.2010 r. sprawy Andrzeja N. oskarżonego o to, że: w dniu 20 stycznia 2010 roku w B. na ul. Chrobrego kierował samochodem marki BMW o nr rej. BSI będąc w stanie nietrzeźwości co potwierdziły badania Alkometrem: I badanie 0,39 mg/dm 3, II badanie 0,36 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a 1 kk. I. Oskarżonego Andrzeja N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178 a 1 kk w zw z art. 33 1 kk w zw. z art. 4 1 kk skazuje go na karę grzywny wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 20 (dwudziestu) złotych. II. Na podstawie art. 42 2 kk orzeka wobec Andrzeja N. środek karny - zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na 1 (jeden) rok. III. Na podstawie art. 43 3 kk zobowiązuje Andrzeja N. do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych właściwemu Wydziałowi Komunikacji. IV. Zasądza od oskarżonego Andrzeja N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty i obciąża go kwotą 90 (dziewięćdziesięciu) złotych tytułem kosztów sądowych. UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Dnia 19 stycznia 2010 r. Andrzej N. wraz z żoną Natalią N. byli z wizytą u jego siostry Anny Ł. w mieszkaniu nr 9 przy ulicy Chrobrego 5H w B. Przyjechali do niej swoim samochodem marki BMW o nr rej. BSI. W trakcie wizyty doszło do kłótni. Sąsiedzi wezwali Policję. Około godz. 1.00 dnia 20 stycznia 2009 r. na miejsce przyjechali funkcjonariusze Policji Kazimierz P. i Ewa P. Funkcjonariusze Policji i Andrzej N. oraz Natalia N. wspólnie opuścili mieszkanie. Andrzej N. wraz z żoną oświdczyli, że pojadą do hotelu. Funkcjonariusze Policji pokazali mężczyźnie, gdzie jest najbliższy postój taksówek oraz wskazali dwa adresy hoteli, gdzie mogliby się zatrzymać. Następnie - Kazimierz P. i Ewa P. pojechali radiowozem w rejon sklepu Biedronka, później wjechali w uliczkę osiedlową łączącą ulicę Mieszka I z ulicą Chrobrego. W rejonie bloku Chrobrego 5B zatrzymali się, aby wpisać powyższą interwencję do notatników służbowych. Radiowóz miał włączony silnik oraz światła mijania. W tym czasie Andrzej N. wsiadł do swego samochodu marki BMW o nr rej. BSI na miejscu kierowcy, a żona Natalia N. na miejscu pasażera. Andrzej N. wyjechał samochodem spod bloku siostry i zatrzymał się na pobliskim parkingu, a następnie wysiadł i zapalił papierosa. Funkcjonariusze Policji Kazimierz P. i Ewa P. podjechali do mężczyzny. Policjanci rozpoznali Andrzeja N., jako osobę z uprzedniej interwencji. Wiedzieli, że jest on po spożyciu alkoholu. Następnie przewieźli Andrzeja N. i jego żonę do II Komisariatu Policji, gdzie poddano ich badaniu na zawartość alkoholu. Okazało się, że Andrzej N. był w stanie nietrzeźwości. Posiadał I badanie 0,39 mg/dm 3 i II badanie 0,36 mg/dm 3 zawartości alkoholu
w wydychanym powietrzu. Zaś Natalia N. miała w I badaniu 0,54 mg/dm 3 i w II badaniu 0,55 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: notatkę urzędową (k. 1), protokoły użycia urządzenia kontrolno pomiarowego (k. 2, 3), szkic (k. 47), kserokopie notatników służbowych (k. 94 101), zeznania świadków Kazimierza P. (k. 25v., 53 56), Ewy P. (k. 7v., 83 84) oraz częściowe zeznania świadków Anny Ł. (k. 78 79) i Natalii N. (k. 82 83, 84), a także częściowe wyjaśnienia oskarżonego Andrzeja N. (k. 14v., 51 52, 55, 82). Oskarżony Andrzej N. w toku postępowania przygotowawczego i sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że to nie on jechał samochodem będąc pod działaniem alkoholu, auto prowadziła jego żona Natalia N. Wskazał, że policja wcale nie jechała za nimi, tylko stała gdzieś z boku i dopiero po 20 sekundach jak już stali na parkingu, to policjanci do nich podjechali. Oskarżony podał, że stał na dworze, nie przebywał w samochodzie. W samochodzie po zaparkowaniu siedzieli z żoną około 20 sekund i po tym czasie podjechała policja, ale było to już po jak już się przesiedli i kiedy już wysiadł z samochodu (k. 14v.). Przed Sądem oskarżony wyjaśnił, że kiedy wyszli z mieszkania siostry, to mieli jechać taryfą, ale żona zgodziła się jechać samochodem. Podał, że podjechali kawałek, pokłócili się i kazał żonie zjechać na parking i zatrzymać auto. Nie mógł wysiąść z prawej strony z powodu skarpy śniegu, dlatego przesiedli się w samochodzie. Wskazał, że on usiadł na miejscu kierowcy, a żona na miejsce pasażera. Za chwilę wysiadł z auta, żeby zapalić papierosa. Postał może z 40 sekund i wtedy przyjechali policjanci. Następnie -funkcjonariusz policji polecił Andrzejowi N. wsiąść do radiowozu i tam stwierdził, że to on jechał samochodem.. Oskarżony wyjaśnił, że z prawej strony samochodu była skarpa śniegu, co było przyczyną, że musieli z żoną przesiąść się, aby w ten sposób oskarżony mógł wyjść z samochodu. Z żoną przesiedli się jednocześnie, to jest zamienili się miejscami (k. 51 52, 55, 82). Sąd zważył, co następuje: W niniejszej sprawie pozostawał bezspornym fakt, iż dniu 20 stycznia 2010 r. podczas badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu na II Komisariacie Policji w B. oskarżony Andrzej N. był w stanie nietrzeźwości. Miał w I badaniu - 0,39 mg/dm 3 i II badaniu - 0,36 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Ponadto jego żona Natalia N. miała w I badaniu -0,54 mg/dm 3 i w II - badaniu 0,55 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie przede wszystkim w notatce urzędowej (k. 1), protokołach użycia urządzenia kontrolno pomiarowego (k. 2, 3), jak i zeznaniach funkcjonariuszy Policji. Spornym w niniejszej sprawie było ustalenie, czy to oskarżony Andrzej N. prowadził swój samochód marki BMW o nr rej. BSI w stanie nietrzeźwości na ulicy Chrobrego, czy też jego żona. Oskarżony utrzymywał bowiem, że to nie on jechał samochodem, a auto prowadziła jego żona Natalia N. Z jego wyjaśnień wynikało, że kiedy wyszli z mieszkania siostry to mieli jechać taksówką, ale żona sama zgodziła się prowadzić auto. Po przejechaniu kawałka drogi pokłócili się i kazał żonie zjechać na parking i zatrzymać auto. Twierdził, że nie mógł wysiąść z prawej strony, z uwagi na skarpę śniegu, więc zmienili się miejscami w samochodzie. Oskarżony wskazał, że trwało to bardzo szybko. Andrzej N. usiadł na miejscu kierowcy, a za chwilę wysiadł z auta, żeby zapalić papierosa. Postał może z 40 sekund i wtedy przyjechała policja. Wskazał, że funkcjonariusze Policji zarzucili prowadzenie pojazdu, a po badaniu okazało się, że był pod wpływem alkoholu (k. 14v., 51 52, 55, 82).
Wersja podana przez oskarżonego jest jednak sprzeczna z szeregiem dowodów zgromadzonych w sprawie, a przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy Policji. Świadek Kazimierz P. (k. 25v., 53 56), będący funkcjonariuszem Policji konsekwentnie podawał, iż to oskarżony dnia 20 stycznia 2010 r. na ulicy Chrobrego kierował samochodem marki BMW. Świadek był pewny, że na miejscu kierowcy siedział mężczyzna, a na miejscu pasażera kobieta. Kazimierz P. przeprowadzał interwencję w mieszkaniu Anny Ł. i rozpoznał oskarżonego. Wraz ze świadkiem przyjechała funkcjonariusz Policji Ewa P. pojechali z interwencją do mieszkania przy ulicy Chrobrego 5H. W mieszkaniu należącym do Anny Ł. przebywali Jan i Natalia N. Siostra oskarżonego żądała kategorycznie, chciała by opuścili oni mieszkanie. Z zeznań świadka Kazimierza P. wynikało, że zarówno oskarżony jak i jego żona byli nietrzeźwi, wyczuwalna była od nich woń alkoholu. Następnie policjanci zabronili im jazdy samochodem i wskazali najbliższy postój taksówek oraz hotel, w którym mogą się zatrzymać. Kazimierz P. wskazał, że potem pojechali w rejon sklepu B., a wracali uliczką osiedlową łączącą ulicę Mieszka I z ulicą Chrobrego. W rejonie bloku Chrobrego 5B zatrzymali się, żeby wpisać interwencję do notatników służbowych. Radiowóz miał włączony silnik i światła mijania. Z relacji wynikało, że policjanci nagle zauważyli wyjeżdżający zza bloku samochód marki BMW. Było to w odległości około 30 40 metrów. Samochód był oświetlony reflektorami ich radiowozu i stąd zobaczyli na miejscu kierowcy siedzącego mężczyznę, a na miejscu pasażera kobietę. Dalej wskazali, że samochód zatrzymał się na parkingu i z samochodu od strony kierowcy wysiadł mężczyzna. Świadkowie Kazimierz P. i Ewa P. - rozpoznali, że był to Andrzej N. Z kolei Natalia N. siedziała w środku auta na miejscu pasażera. Kiedy podjechali, to oskarżony nie umiał wytłumaczyć, dlaczego prowadził auto skoro obiecał policjantom, że nie będzie jechał. W tym momencie oskarżony oświadczył im, że to nie on prowadził samochód, tylko żona. Proponował im nawet załatwienie tej sprawy w inny sposób. Świadek Kazimierz P. podał, że oskarżonego i jego żonę przewieźli do II Komisariatu Policji na badanie zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Na komisariacie policji oskarżony nadal utrzymywał, że to nie on prowadził auto. Z zeznań świadka Kazimierza P. wynikało, że samochód kiedy zatrzymał się to stał około 3 5 sekund i po tym otworzyły się drzwi od strony kierowcy skąd wysiadł oskarżony. Potem radiowozem podjechali pod auto w ciągu 30 40 sekund. Oboje świadkowie stwierdzili, że auto stało pomiędzy innymi samochodami i na pewno nie było z żadnej strony skarpy śniegu. Świadek Ewa P. (k. 7v., 83 84) potwierdziła, że bez problemu podeszła do zaparkowanego auta od strony pasażera skąd wysiadła żona oskarżonego. Oboje funkcjonariusze Policji potwierdzili treść sporządzonej notatki urzędowej (k. 1). Dodatkowo świadek Kazimierz P. sporządził szkic usytuowania pojazdu BMW na parkingu (k. 47). Ponadto w toku postępowania stwierdzono, że brak jest nagrania ze służby w dniu 20 stycznia 2010 r. godz. 1.50 (k. 91) W ocenie Sądu zeznania złożone przez powyżej wskazanych świadków polegały na prawdzie. Były spójne, logiczne i w pełni ze sobą korelowały. Oboje świadkowie byli pewni, że to oskarżony był kierowcą auta. Bez problemu go rozpoznali. Znajdowały też potwierdzenie w kserokopiach ich notatników służbowych (k. 94 101). Świadkowie Kazimierz P. i Ewa P. osobami obcymi wobec oskarżonego. Podali okoliczności, z którymi spotkali się wykonując obowiązki służbowe. W sprawie zeznawały też osoby próbujące wspierać wersję oskarżonego przedstawioną przed Sądem.
Świadek Natalia N. zeznając przed Sądem twierdziła, że to ona prowadziła samochód. Podobnie jak oskarżony podała, że z mężem pokłócili się w samochodzie i świadek zjechała na parking. Tam też zamienili się miejscami w środku auta. Potem mąż wysiadł z samochodu od strony kierowcy. W pewnej chwili mąż powiedział jej, że podjechała policja i Natalia N. ponownie przesiadła się na fotel kierowcy. Następnie Natalia N. wysiadła za auta i pojechali razem z policją na komisariat. Wskazała, że mąż chciał się zmienić miejscami, aby wyjść z auta. Chciał wrócić do mieszkania siostry tam przenocować. Dopiero na pytanie Prokuratora świadek podała, że nie było możliwe wyjście z samochodu od strony pasażera, gdyż była tam góra śniegu i nie dało się otworzyć drzwi. Świadek nie wspomniała o tym gdy swobodnie opowiadała o całym zajściu. Dodała też, że ma tylko białoruskie prawo jazdy i zostało ono u matki w domu (k. 82 83, 84). Podobnie świadek Anna Ł. podała, że będąc na klatce schodowej widziała, że to Natalia N. wsiadała za kierowcę samochodu, a nie jej brat. Myślała, że będą tylko rozmawiać w samochodzie, ale odjechali. Twierdziła, że odjechali uliczką wzdłuż bloku, dojechali do parkingu i tam się zatrzymali. Później już więcej nic nie widziała, gdyż było zimno. Po pewnym czasie ubrała się i poszła w miejsce zaparkowanego samochodu, ale ich już tam nie było. Potem przywiozła ich policja i zostali już u niej. Świadek nie pamiętała czy obok stały zaparkowane jeszcze inne samochody. Zeznała: na pewno coś tam stało, bo zawsze stoją, pewnie coś tam stało z prawej strony i lewej strony tego samochodu (k. 78 79). Zeznania świadka Anny Ł. w części dotyczącej ustawienia pojazdów obok samochodu oskarżonego obalają wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka Natalii N., że w samochodzie z mężem musieli zamienić się miejscami, ponieważ wyjściu z prawej strony przeszkadzała skarpa śniegu. Zeznania świadka Anny Ł. w tej części są zgodne z zeznaniami Ewy P., która podał, że podeszła do drzwi pasażera z prawej strony, rozmawiała z siedzącą na tym fotelu Natalią N. Brak był jakichkolwiek przeszkód w otwieraniu drzwi pasażera. Zeznania częściowo Natalii N. i Anny Ł., prócz okoliczności sprzed i po zdarzeniu, nie polegają na prawdzie, albowiem pozostaję w sprzeczności z wyżej omówionymi dowodami i świadczą o tym, że świadkowie Anna Ł. i Natalia N. - przedstawiły omówioną wcześniej z oskarżonym wersję, iż dnia 20 stycznia 2010 r. samochód prowadziła Natalia N., a nie oskarżony. Zdaniem Sądu zeznania tych osób miały jedynie służyć temu by Andrzej N. uniknął odpowiedzialności karnej. Świadczą o tym wywiedzione wyżej sprzeczności logiczne w zeznaniach. Zeznaniom tych osób w powołanym zakresie nie można był zatem dać wiary. To wszystko powodowało, że w ocenie Sądu nie można było dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części dotyczącej, że to nie on kierował pojazdem, albowiem okoliczności podane przez niego pozostawały w rażącej sprzeczności z wnioskami wypływającymi z analizy pozostałego omówionego wyżej materiału dowodowego. Stanowiły zatem jedynie nieudolną, w rezultacie, próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zdaniem Sądu niemożliwym było, aby w tak krótkim czasie (od 3 do 5 sekund) oskarżony był w stanie zamienić się miejscami z żoną bez wychodzenia z pojazdu. Dodatkowo należy zauważyć, że była to pora zimowa, więc zapewne mieli na sobie wierzchnie okrycie. Było to niewątpliwie wielce utrudnione. Idąc dalej świadek Natalia N. nie wspomniała początkowo o jakiejkolwiek hałdzie śniegu, która rzekomo leżała od strony pasażera i utrudniała wyjście z samochodu. Dodatkowo w wyjaśnieniach oskarżonego i jego żony brak jest pewnej konsekwencji. Bowiem świadek wskazała, że kiedy mąż wysiadł z auta, to ona ponownie przesiadła się za kierownicę, nie wiadomo w jakim celu. Z kolei oskarżony nic o tym nie powiedział. Z zeznań świadka Anny Ł. wynika, że z prawej i lewej strony pojazdu oskarżonego stały inne samochody k. 79. Zatem nie istniała przeszkoda uniemożliwiająca wyjście z pojazdu z prawej strony.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie zatem wskazał na to, iż wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Bezsprzecznie to Andrzej N. w dniu 20 stycznia 2010 roku w B. na ul. Chrobrego kierował samochodem marki BMW o nr rej. BSI będąc w stanie nietrzeźwości co potwierdziły badania Alkometrem: I badanie 0,39 mg/dm 3, II badanie 0,36 mg/dm 3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał więc znamiona przestępstwa z art. 178a 1 kk. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 1 i 2 kk, a zatem m.in. stopniem winy i społecznej szkodliwości czynu. Oskarżony umyślnie prowadził samochód w stanie nietrzeźwości. Czyn, którego się dopuścił godził w bezpieczeństwo w komunikacji, czyli w innych uczestników ruchu drogowego. Wprawdzie Andrzej N. próbował przerzucić swoją winę na żonę, ale na jego korzyść przemawiała jednak dotychczasowa niekaralność (k. 21) oraz niewielka ilość zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, co wskazywało na incydentalny charakter tego zdarzenia w jego życiu. Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu zasadne było, uwzględniając zawartość prawnokarną czynu, wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju w postaci grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając stawkę dzienną na kwotę 20 złotych, co odpowiada jego możliwościom finansowym oskarżonego. W ocenie Sądu taka kara będzie też realną i wystarczającą dolegliwością pozwalającą odczuć oskarżonemu w sferze materialnej naganność jego poczynań. Skłoni go też refleksji nad swoim postępowaniem i skutecznie w ocenie Sądu - spowoduje, że oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego. Spełni zatem swoje funkcje w zakresie prewencji indywidualnej (dano tu prymat funkcji wychowawczej kary), a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odda społeczne poczucie sprawiedliwości. Na mocy art. 42 2 kk orzeczono o obligatoryjnym zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, który to czas będzie wystarczającym i koniecznym, aby wyeliminować z ruchu drogowego osoby nie dającej obecnie gwarancji bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu i ewentualnie ponownie przystosuje Andrzeja N. do bezpiecznego w nim uczestnictwa. Orzeczono też o obowiązku zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych właściwemu Wydziałowi Komunikacji. Opłatę wymierzono na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223, z późn. zm.), o pozostałych kosztach procesu orzeczono na mocy art. 627 kpk, ustalając ich wysokość na łączną kwotę 90 złotych.