Lista osób, które w dniu 15 grudnia 2015 r. zostaną odznaczone Krzyżami Wolności i Solidarności: 1. Wojciech Dziadosz Wojciech Dziadosz od 1980 r. aktywnie wspierał działalność wałbrzyskiej Solidarności. Kolportował wydawnictwa niezależne, brał udział w malowaniu haseł na murach, uczestniczył w wiecach i innych akcjach związkowych. Po wprowadzeniu stanu wojennego współuczestniczył w przygotowywaniu emisji audycji Radia Solidarność w Wałbrzychu, Wałbrzychu-Chełmcu, Lubomiu oraz działalności samokształceniowej. Pomagał represjonowanym w ramach Komitetu Pomocy Internowanym i Komitetu Pomocy Aresztowanym, był słuchaczem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej i spotkań organizowanych przez Duszpasterstwo Ludzi Pracy. Współorganizował Msze za Ojczyznę. 9 XII 1983 r. został aresztowany. W czasie pobytu w Areszcie Śledczym w Świdnicy został pobity. W 1985 r. przyłączył się do głodówki w obronie represjonowanych działaczy Solidarności zorganizowanej w parafii pw. Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie Starym. Wielokrotnie zatrzymywany i przeszukiwany, w styczniu 1985 r. został zwolniony z pracy. W latach 1985-1989 był członkiem konspiracyjnej Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ Solidarność w Wałbrzychu. Od 1989 r. działał w Solidarności pracowników Hurtu Spożywczego. 2. Jan Andrzej Koziar Jan Andrzej Koziar jako pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego brał udział w demonstracji w Marcu 1968 r. Od 1976 r. wspomagał działalność KOR, uczestniczył w zbiórkach pieniędzy i kolportażu wydawnictw niezależnych. We wrześniu 1980 r. włączył się w działalność NSZZ Solidarność na Uniwersytecie Wrocławskim. Po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował akcję ulotkową Regionalnego Komitetu Strajkowego NSZZ Solidarność Dolny Śląsk. W ramach akcji rozrzucono ok. 500 tysięcy ulotek pod hasłem: Solidarność Zwycięży. Urządzenia jego konstrukcji wspomagały podziemną poligrafię. We wrześniu i październiku 1982 r. ukrywał w swoim mieszkaniu Władysława Frasyniuka. Po jego aresztowaniu przez 6 lat się ukrywał, gdyż do lutego 1989 r. był poszukiwany listem gończym. Pod pseudonimami Władysław Michalczyk i Andrzej Sadowski opublikował ok. 100 tekstów, współpracował m. in. z podziemnymi wydawnictwami: Vist i Constans. W latach 1984-1987 współredagował czasopismo Solidarność Dolnego Śląska. W 1984 r. w porozumieniu z RKS zorganizował akcję wzywającą do bojkotu wyborów do rad narodowych. Od 1985 r. organizował Radę Oświaty Niezależnej przy RKS Dolny Śląsk. W 1989 r. był członkiem Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego Solidarność.
3. Ks. Marian Józef Kopko Ksiądz Marian Kopko, jako wikariusz kościoła katedralnego Świętej Trójcy w Legnicy, aktywnie wspierał NSZZ Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał poszukiwanych przez władze działaczy związku oraz przechowywał i kolportował podziemne wydawnictwa. Po objęciu wikariatu w Parafii p.w. Wniebowzięcia NMP w Bielawie, organizował Duszpasterstwo Ludzi Pracy i odprawiał Msze za Ojczyznę. W parafii inicjował wykłady, spotkania i wystawy o tematyce patriotycznej. Dzięki jego staraniom, w świątyniach w Legnicy i Bielawie wmurowano tablice pamiątkowe poświęcone Józefowi Piłsudskiemu i Konfederatom Barskim. W 1987 r. został skazany przez kolegium ds. wykroczeń za zorganizowanie mszy św. w Bielawie w dniu 1 maja 1987 r. W 1989 r. zaangażował się w działalność Komitetu Obywatelskiego Solidarność Ziemi Dzierżoniowskiej. 4. Elżbieta Kwiatkowska-Wyrwisz Pani Elżbieta Krystyna Kwiatkowska-Wyrwisz od września 1980 r. była zaangażowana w tworzenie struktur Solidarności na terenie Wałbrzycha. Brała udział w I Wojewódzkim Zjeździe Delegatów Regionu Dolny Śląsk. Od września 1981 r. pracowała w strukturach Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w Wałbrzychu. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywała się, a następnie była internowana we Wrocławiu i w Gołdapi. W czasie pobytu w ośrodkach odosobnienia była wielokrotnie szykanowana. Po zwolnieniu z internowania w lipcu 1982 r. kontynuowała działalność opozycyjną. Kolportowała podziemne wydawnictwa i uczestniczyła w druku pisma Antykolaborant. W marcu 1984 r. została zatrzymana, a następnie zwolniona. Po cofnięciu uchylenia aresztu była poszukiwana listem gończym i ukrywała się do 27 lipca 1984 r., kiedy została objęta amnestią. W listopadzie 1985 r. została ponownie aresztowana i skazana na karę 1 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata. Była współorganizatorką Komitetu Obrony Praworządności im. ks. Jerzego Popiełuszki w Wałbrzychu. 5. Jerzy Edmund Osicki Pan Jerzy Edmund Osicki w sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku solidarnościowym w Zakładach Górniczych Rudna w Polkowicach, a od września 1980 r. zaangażował się w ruch związkowy. Po wprowadzeniu stanu wojennego zainicjował wiec protestacyjny. W latach 1982-1989 pełnił funkcję skarbnika w Tymczasowym Komitecie Zakładowym NSZZ Solidarność w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń w Lubinie. Kolportował pisma podziemne, uczestniczył w akcjach ulotkowych oraz zbiórkach pieniędzy na cele związkowe i pomoc dla represjonowanych i ich rodzin. W lutym 1982 r. został aresztowany, po zwolnieniu toczyło się przeciwko niemu postępowanie przed Sądem Rejonowym w Lubinie. W latach 1983-1989 był redaktorem technicznym, drukarzem podziemnego pisma Wolny Głos PBK Lubin. Od 1984 do 1988 r. brał udział w pracach Międzyzakładowej Komisji Wykonawczej Solidarność Zagłębia Miedziowego.
W 1989 r. poprzez druk i rozpowszechnianie materiałów wyborczych aktywnie wspomagał kandydatów Komitetu Obywatelskiego Solidarność. W tym samym roku został przewodniczącym Komitetu Zakładowego NSZZ Solidarność w PBK Lubin. 6. Marian Oziewicz Pan Marian Oziewicz uczestniczył w strajku okupacyjnym zorganizowanym w Marcu 1968 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Rok później zaangażował się w akcję ulotkową Kornela Morawieckiego, w której żądano przywrócenia na studia studentów relegowanych za udział w marcowym strajku. Od września 1980 r. działał w strukturach Solidarności. W 1981 r. zainicjował ogólnopolską akcję plakatową pod hasłem: Zejdziemy z murów i chodników, gdy wejdziemy do TVP. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał Jana Winnika, zastępcę przewodniczącego Zarządu Regionu Solidarność Dolny Śląsk. Działał w Tymczasowym Komitecie Zakładowym NSZZ Solidarność przy Oddziale PAN we Wrocławiu oraz Oddziale Wrocławskim Instytutu Łączności. Współpracował z Regionalnym Komitetem Strajkowym NSZZ Solidarność Dolny Śląsk oraz Solidarnością Walczącą. Publikował oraz współdziałał w kolportażu i druku Solidarności Walczącej, Z Dnia na Dzień i Nowej Kultury. Za udział w podziemnym ruchu wydawniczym był wielokrotnie zatrzymywany, aresztowany i rewidowany. Na wniosek prokuratury dwukrotnie stawał przed Sądem Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W 1983 r. i 1984 r. był długotrwale przetrzymywany w Areszcie Śledczym we Wrocławiu, 28 lipca 1984 r. został zwolniony na mocy amnestii. W lipcu 1985 r. za udział w strajku został zwolniony z pracy. W 1989 r. był wiceprzewodniczącym Komisji Wyborczej Wrocław-Krzyki. W 1990 r. został oddelegowany do udziału w Krajowej Konferencji Komitetu Obywatelskiego Solidarność w Warszawie. 7. Paweł Andrzej Skrzywanek Pan Paweł Andrzej Skrzywanek od 1977 r. uczestniczył w Ruchu Światło-Życie. W 1981 r. zaangażował się w działalność Uczniowskiego Komitetu Odnowy Społecznej, działał w Duszpasterstwach Akademickich. Od 1982 r. kolportował prasę podziemną. Po podjęciu studiów na Uniwersytecie Wrocławskim działał w strukturach NZS, gromadził opozycyjne wydawnictwa w ramach związkowej biblioteki. Pod pseudonimem Marcin Rychter publikował teksty w podziemnym Komunikacie, współtworzył pismo Wrocławski Student, brał udział w audycjach Radia NZS, redagował pismo U siebie. Kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. Zainicjował działalność Ruchu Młodych Katolików, od 1987 r. współpracował z ruchem Solidarność Polsko-Czechosłowacka. Jako współorganizator i uczestnik brał udział w wielu demonstracjach i strajkach studenckich, wspomagał dążenia do ponownej legalizacji NSZ. W 1989 r. uczestniczył w pogrzebie Imrego Nogya w Budapeszcie, nawiązał wówczas współpracę z Viktorem Orbanem i ruchem FIDESZ. W 1990 r. startował w wyborach do Rady Miejskiej Miasta Wrocławia z listy Komitetu Obywatelskiego Solidarność.
8. Janusz Marek Smagoń Pan Janusz Smagoń od 1976 r. wykonywał i rozpowszechniał ulotki informujące m. in. o wydarzeniach w Radomiu i Ursusie. W sierpniu i wrześniu 1980 r. był uczestnikiem i współorganizatorem strajków w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie, przewodniczył Komitetowi Założycielskiemu NSZZ Solidarność w swoim zakładzie pracy, piastował także stanowisko wiceprzewodniczącego Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Solidarność w Nysie. Po wprowadzeniu stanu wojennego Pan Janusz Smagoń ukrywał się, następnie był internowany w Opolu, Nysie i Grodkowie. Po zwolnieniu z ośrodka odosobnienia nie zaprzestał działalności związkowej. Współtworzył Tymczasowy Komitet Zakładowy NSZZ Solidarność, redagował podziemne pismo Odmiennym Zdaniem, współorganizował akcje ulotkowe i zbiórki pieniężne na pomoc represjonowanym i ich rodzinom. W listopadzie 1982 r. został zwolniony z pracy za zorganizowanie strajku, był wielokrotnie zatrzymywany i poddawany rewizjom. W latach 1986-1989 organizował wsparcie dla opozycji w Polsce w ramach stowarzyszeń polonijnych w Wenezueli, utrzymywał kontakty z Kongresem Polonii Amerykańskiej. Po powrocie do Polski uczestniczył w Duszpasterstwie Ludzi Pracy i kolejny raz stanął na czele Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność przy Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie. 9. Janusz Stanisław Wierzowiecki Pan Janusz Wierzowiecki działał w Solidarności od września 1980 r., był wiceprzewodniczący Komitetu Zakładowego w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Terenów Rolnych we Wrocławiu oraz przewodniczącym Komisji Oddziałowej w Miliczu. W czerwcu 1981 r. został oddelegowany na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Dolny Śląsk, był członkiem Zarządu Regionu. Po 13 grudnia 1981 r. organizował i przewodził podziemnym strukturom związku na terenie Milicza. Wydawał i rozpowszechniał lokalne pismo Podaj Dalej. Na początku 1982 r. był internowany we Wrocławiu i Nysie. Po zwolnieniu z ośrodka odosobnienia działał w milickim oddziale Klubu Inteligencji Katolickiej i pomagał w organizowaniu Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. W latach 1988-1989 był członkiem Regionalnego Komitetu Strajkowego NSZZ Solidarność Dolny Śląsk. 10. Leszek Idzi Żołyniak Pan Leszek Żołyniak uczestniczył w strajku okupacyjnym zorganizowanym w Marcu 1968 r. na Politechnice Wrocławskiej. Od września 1980 r. działał w Komitecie Założycielskim NSZZ Solidarność przy Zakładach Badawczych i Projektowych Miedzi Cuprum we Wrocławiu. Następnie został przewodniczącym Komisji Zakładowej Solidarność. Współredagował pismo Solidarność. Biuletyn Komisji Zakładowej. W czerwcu 1981 r. został oddelegowany na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Dolny Śląsk, na którym został wybrany członkiem ZR Dolny Śląsk. Reprezentował Zarząd Regionu w negocjacjach pracowniczych z Komisją Rządową w Warszawie.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Pan Leszek Żołyniak, jako członek RKS-u, uczestniczył w strajku okupacyjnym w Pafawagu i Dolmelu. Po aresztowaniu został skazany na 3 lata więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych. Odbywanie kary wstrzymano w sierpniu 1982 r. na 1 rok, ze względu na stan zdrowia osadzonego. Po opuszczeniu więzienia był wielokrotnie represjonowany, lecz nadal kontynuował działalność w podziemnych strukturach związku, m. in. jako przewodniczący Tajnej Komisji Zakładowej i czynny członek podziemnego RKS-u do 2000 r. Współtworzył i współredagował podziemne pismo RKS-u Prawda. Miesięcznik myśli niezależnej, współpracował z redakcją Z Dnia na Dzień. Kolportował podziemne wydawnictwa i zbierał fundusze na podziemną działalność związku. Odpowiadał za łączność RKS-u z Arcybiskupim Komitetem Charytatywnym we Wrocławiu i strukturami podziemnymi Zagłębia Miedziowego. Współorganizował Msze za Ojczyznę, poparł petycję w sprawie wznowienia procesu dot. zabójstwa Grzegorza Przemyka. W latach 1989-1990 uczestniczył w Ogólnopolskim Porozumieniu na rzecz Przeprowadzenia Demokratycznych Wyborów w Solidarności. 11. Ryszard Bazela Pan Ryszard Bazela w sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w Zakładach Elektronicznych Elwro we Wrocławiu, gdzie następnie został członkiem Komisji Wydziałowej i Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego był współorganizatorem strajku w zakładzie pracy oraz został członkiem Tymczasowej Komisji Zakładowej. Kolportował podziemne wydawnictwa oraz redagował czasopismo pt. Solidarność Elwro, w którym umieszczał pod pseudonimem Bezpiecznik swoje artykuły. W związku z prowadzoną działalnością Pan Ryszard Bazela w okresie od 30 sierpnia do 3 listopada 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, z którego został zwolniony z powodu powołania do Wojskowego Obozu Specjalnego przy 1 Brygadzie Saperów Wojska Polskiego w Brzegu. W latach 1983 1989 był członkiem kierownictwa podziemnej Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ Solidarność Grabiszynek we Wrocławiu, gdzie redagował czasopismo pt. Victoria. Od kwietnia 1989 r. był członkiem Komitetu Obywatelskiego Solidarność we Wrocławiu. 12. Leszek Budrewicz Pan Leszek Budrewicz od 1976 r. był współpracownikiem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W 1977 r. uczestniczył w spotkaniu założycielskim wrocławskiego Studenckiego Komitetu Solidarności, w którym przez dwa lata pełnił funkcję rzecznika oraz był redaktorem pism Podaj Dalej i Tematy. Brał udział w głodówce przeciwko przetrzymywaniu w więzieniach działaczy opozycyjnych oraz organizował wykłady Towarzystwa Kursów Naukowych we Wrocławiu. Od lipca 1981 r. był redaktorem niezależnego pisma Solidarność Dolnośląska, członkiem Akademickiego Klubu Myśli Politycznej Progres, współredaktorem pisma Progres, natomiast od listopada 1981 r. został redaktorem naczelnym Tygodnika NZS.
Pan Leszek Budrewicz po wprowadzeniu stanu wojennego był poszukiwany listem gończym. Ujawnił się we wrześniu 1983 r. na mocy amnestii. W ukryciu współredagował podziemny CDN oraz współpracował z Józefem Piniorem w okresie gdy był on przewodniczącym RKS Solidarność. W latach 1985 1989 Pan Leszek Budrewicz został liderem Ruchu Wolność i Pokój we Wrocławiu, w ramach którego organizował manifestacje proekologiczne oraz protestował przeciwko karaniu poborowych za odmowę złożenia przysięgi i pełnienia służby wojskowej. Był współredaktorem pisma Zero, następnie redagował Dezertera, WiP oraz pismo W Brew. Od grudnia 1987 r. pełnił funkcję w prezydium RKW Solidarność Dolny Śląsk. W 1988 r. współorganizował strajki w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych oraz Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego. W 1989 r. został szefem propagandy Komitetu Obywatelskiego Solidarność we Wrocławiu. 13. Wiesław Tadeusz Czajka Pan Wiesław Czajka w październiku 1982 r. uczestniczył w akcji protestacyjnej w Gdańsku, w związku z przyjęciem przez Sejm PRL ustawy delegalizującej wszystkie istniejące związki zawodowe, w tym NSZZ Solidarność. W trakcie starć manifestantów z Oddziałami MO, w dniu 11 października 1982 r., Pan Wiesław Czajka został zatrzymany i przewieziony do Aresztu Śledczego w Gdańsku. W związku z prowadzonym postępowaniem karnym, Sąd Rejonowy w Gdańsku, w lutym 1983 r. skazał Pana Wiesława Czajkę na rok bezwzględnego pozbawienia wolności oraz pokrycie kosztów postępowania sądowego. 15 lutego 1983 r. został przewieziony do Zakładu Karnego w Potulicach, skąd warunkowo 29 kwietnia 1983 r. został zwolniony przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy. 14. Lidia Stanisława Dębska Pani Lidia Dębska wstąpiła do NSZZ Solidarność w październiku 1980 r., gdzie uczestniczyła w pracach Komisji Porozumiewawczej Spółdzielni Inwalidzkich we Wrocławiu. W czerwcu 1981 r. została delegatem na I Walny Zjazd Delegatów NSZZ Solidarność Regionu Dolny Śląsk. W latach 1982-1985 wraz z mężem organizowała pomoc dla represjonowanych oraz ich rodzin w postaci zbiórek pieniędzy oraz przygotowywania paczek żywnościowych. Uczestniczyła aktywnie w działalności Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu oraz kolportowała podziemne wydawnictwa, m. in.: Z Dnia na Dzień, Solidarność Walcząca, Ogniwo, Nowa Republika, Biuletyn Dolnośląski, Jednością Silni, Myśli Nieinternowane oraz Solidarność Dolnośląska. W 1989 r. została członkiem Komitetu Obywatelskiego Solidarności Ziemi Oleśnickiej.
15. Roman Kloc Pan Roman Kloc w sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych Mera-Elwro we Wrocławiu. Od września 1980 r. związany z NSZZ Solidarność, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Zakładowego w zakładach Mera-Elwro. W czerwcu 1981 r. został delegatem na I Walny Zjazd Delegatów NSZZ Solidarność Regionu Dolny Śląsk. Pełnił funkcje sekretarza Prezydium Zarządu Regionu oraz koordynatora Działu Prawnego i Interwencji NSZZ Solidarność Regionu Dolny Śląsk. We wrześniu 1981 r. został delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów. W dniu wprowadzenia stanu wojennego Pan Roman Kloc został zatrzymany oraz internowany w Ośrodkach Odosobnienia we Wrocławiu oraz Grodkowie, gdzie przebywał do 16 października 1982 r. W czerwcu 1989 r. został członkiem Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ Solidarność Regionu Dolny Śląsk, gdzie zajmował się reaktywacją struktur związkowych w regionie oraz prowadził działalność informacyjną. W 1989 r. uczestniczył w kampanii wyborczej Komitetu Obywatelskiego Solidarności. 16. Jan Kosowski Pan Jan Kosowski był czynnie zaangażowany w działalność opozycyjną na terenie Lubina. W okresie od sierpnia 1985 r. do grudnia 1986 r. zajmował się rozpowszechnianiem na terenie Zakładu Budowy Kopalń w Lubinie podziemnych wydawnictw, m. in.: Zagłębia Miedziowego, Solidarności Mazowsze oraz Solidarności Walczącej. Jego działalność polegała głównie na przekazywaniu wydawnictw do wyznaczonych wcześniej specjalnych skrytek na terenie zakładu pracy. Pan Jan Kosowski ujawnił swoją działalność w grudniu 1986 r. w związku z ustawą o amnestii. 17. Roman Kowalczyk Pan Roman Kowalczyk w 1979 r. był uczestnikiem akcji napisów na murach, w trakcie których malował hasła popierające działalność Komitetu Obrony Robotników oraz Konfederacji Polski Niepodległej. W październiku 1982 r. został aresztowany w związku z posiadaniem znaczka z kotwicą symbolizującą Polskie Państwo Podziemne. W latach 1983-1989 był związany z działalnością Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Wrocławskim, uczestniczył w akcjach ulotkowych oraz kolportował podziemne wydawnictwa (m.in.: Z dnia na Dzień, Solidarność Walcząca, Biuletyn Dolnośląski, Tygodnik Mazowsze, Promieniści ). Był również autorem tekstów pod ps. Klinga w piśmie Niezależnego Zrzeszenia Studentów pt. Komunikat. W związku z prowadzoną działalnością, w marcu 1985 r. Roman Kowalczyk został aresztowany. Sąd Rejonowy Wrocław-Śródmieście skazał go na rok pozbawienia wolności w zawieszeniu na trzy lata. Po wniesionej rewizji przez prokuraturę, Sąd Wojewódzki we Wrocławiu skazał Romana Kowalczyka na sześć miesięcy bezwzględnego więzienia. Wykonanie pozostałej do odbycia kary pozbawienia wolności zostało ostatecznie odroczone przez Sąd Rejonowy Wrocław-Śródmieście.
W maju 1988 r. był członkiem Komitetu Strajkowego na Uniwersytecie Wrocławskim, natomiast w 1989 r. współorganizował strajk studentów, w którym domagano się legalizacji Niezależnego Zrzeszenia Studentów. 18. Kazimierz Krasiczyński Pan Kazimierz Krasiczyński wstąpił do NSZZ Solidarność we wrześniu 1980 r., gdzie był członkiem Komitetu Zakładowego w Zakładach Badawczych i Projektowych Miedzi Cuprum oraz redaktorem pisma Solidarność. Biuletyn ZBiPM Cuprum, które było kolportowane w zakładach pracy we Wrocławiu oraz w Zagłębiu Miedziowym. Pan Kazimierz Krasiczyński 21 stycznia 1982 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie, gdzie przebywał do 1 lipca 1982 r.. W trakcie internowania uczestniczył w głodówce protestacyjnej, która była formą sprzeciwu przeciwko brutalnej interwencji ZOMO na Politechnice Wrocławskiej. Po wypuszczeniu z ośrodka internowania był kilkakrotnie zatrzymywany przez organy milicyjne. Od 1989 r. związany z wrocławskim kołem Stronnictwa Pracy Chrześcijańskiej Demokracji. 19. Tadeusz Sługocki Pan Tadeusz Sługocki od września 1980 r. został przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w Spółdzielni Mieszkaniowej w Świdnicy. Po wprowadzeniu stanu wojennego był współzałożycielem Klubu Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość w Świdnicy. W dniu 30 sierpnia 1982 r. został aresztowany oraz skierowany do Ośrodka Odosobnienia w Nysie, w którym był przetrzymywany do 7 grudnia 1982 r. Po wyjściu na wolność kontynuował działalność w podziemnych strukturach Solidarności, w ramach których drukował oraz kolportował niezależne wydawnictwa. W związku z prowadzoną działalnością w okresie od 6 kwietnia do 23 lipca 1984 r. był przetrzymywany w świdnickim areszcie. Tadeusz Sługocki był członkiem duszpasterstwa robotniczego przy Parafii Św. Stanisława i Wacława w Świdnicy. W związku z rozpowszechnianiem Biuletynu Świdnickiego ponownie został aresztowany w dniu 13 lipca 1985 r. W lutym 1986 r. Sąd Rejonowy w Świdnicy skazał go na rok i trzy miesiące pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Wałbrzychu z dnia 13 czerwca 1986 r. został warunkowo zwolniony z Zakładu Karnego. 20. Żołnierek Kazimierz Pan Kazimierz Żołnierek w czerwcu 1976 r., grudniu 1978 r. oraz sierpniu 1980 r. współorganizował strajki w Kopalni Węgla Kamiennego Thorez w Wałbrzychu. W 1980 r. był współorganizatorem Komitetu Założycielskiego, a następnie członkiem Komitetu Zakładowego NSZZ Solidarność w miejscu pracy.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Kazimierz Żołnierek był członkiem Komitetu Strajkowego w kopalni Thorez. W związku z prowadzoną działalnością, w dniu 17 grudnia 1981 r. został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Wałbrzychu. W latach 1980-1981 kolportował prasę związkową, m. in.: Biuletyn Informacyjny MKZ Województwa Wałbrzyskiego, Niezależne Słowo oraz Tygodnik Solidarność. W latach 1982-1989 uczestniczył w akcjach ulotkowych oraz kolportował podziemne wydawnictwa, m. in.: Z Dnia na Dzień, Solidarność Walcząca, Niezależna Słowo oraz Tygodnik Mazowsze. Kazimierz Żołnierek był członkiem Komitetu Pomocy Więzionym i ich Rodzinom w Wałbrzychu, współorganizował również Msze za Ojczyznę w wałbrzyskich kościołach. 21. Zbigniew Józef Bitka Pan Zbigniew Bitka był aktywnym działaczem niepodległościowym od 1976 r., zajmował się przede wszystkim kolportażem wydawnictw bezdebitowych. We wrześniu 1980 r. zakładał, a następnie redagował: Test. Pismo Pracowników Oświaty i Wychowania NSZZ»Solidarność«Śląska Opolskiego. W 1981 r. został członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej oraz współorganizował Tydzień Kultury Chrześcijańskiej. Współtworzył, a następnie został wiceprzewodniczącym NZS w Wyższej Szkole Pedagogicznej, gdzie zorganizował bibliotekę wydawnictw podziemnych. W skutek interwencji Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR panu Zbigniewowi Bitce uniemożliwiono pracę na uczelni. W latach `80 organizował liczne protesty i manifestacje, m. in.: marsz w obronie braci Jerzego i Ryszarda Kowalczyków. Zaangażowany był w organizację wykładów, odczytów, a w latach 1982-1984 związany był z poznańskim pismem Solidarność Walcząca. 22. Marek Leszek Falenta Pan Marek Falenta od września 1980 r. był działaczem NSZZ Solidarność, a od czerwca 1981 r. etatowym członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk. W 1981 r. wziął udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów Związku. W grudniu 1981 r. uczestniczył w strajku w Zakładach Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom Polar we Wrocławiu. 18 grudnia 1981 r. został po raz pierwszy internowany. Od 24 grudnia 1981 r. przebywał w ośrodku odosobnienia w Grodkowie, skąd zwolniono go 25 maja 1982 r. Po opuszczeniu ośrodka internowania kontynuował działalność w podziemnych strukturach Solidarności, głównie jako kolporter pism U Nas i Z Dnia na Dzień. W listopadzie 1982 r. został powtórnie internowany i przewieziony do ośrodka odosobnienia w Strzelinie. W 1987 r. był członkiem RKS odpowiedzialnym za kontakty pomiędzy wrocławskimi przedsiębiorstwami. Organizował samorządy pracownicze oraz zajmował się kolportażem pism bezdebitowych. W 1989 r. został wiceprzewodniczącym KZ NSZZ Solidarność w Zakładach Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom Polar.
23. Elżbieta Gajda - Bardon Pani Elżbieta Gajda-Bardon od 1980 r. była we władzach Związku Regionu Opolskiego NSZZ Solidarność. W dniu 13 grudnia 1981 r. została internowana. Początkowo przebywała w Areszcie Śledczym w Opolu skąd następnie przewiezioną ją do Gołdapi. Podczas pobytu w ośrodku internowania dla kobiet w Gołdapi, wspólnie z innymi osadzonymi wydawała pismo o charakterze opozycyjnym pod nazwą Internowanka. Pani Elżbieta Gajda Bardon od czerwca 1981 r. była redaktorem technicznym biuletynu Praworządność w Komitecie Organizacyjnym Praworządności Społecznej w Opolu. Pierwszy numer biuletynu ukazał się jako dodatek do pisma Solidarność Opolszczyzny. 24. Jarosław Gabriel Hładczuk Pan Jarosław Hładczuk od początku lat `80 był bliskim współpracownikiem działaczy NSZZ Solidarność Zagłębia Miedziowego: Edwarda Papenfusa i Jana Gacy. W drukarni, którą umieścił w swoim prywatnym mieszkaniu powielał, a następnie rozprowadzał wydawnictwa: Z dnia na dzień, Solidarność Walcząca, Solidarność Zagłębia Miedziowego, Biuletyn Informacyjny regionalne pismo z Polkowic. Zajmował się także drukowaniem kartek świątecznych oraz kalendarzy rocznych Solidarności. Wśród powielanych materiałów znalazły się unikatowe prace, ukazujące się pod tytułem Lubin Oskarża - 82 wykonane w związku z tzw. wydarzeniami lubińskimi. 25. Krzysztof Stanisław Kawalec Pan Krzysztof Kawalec od maja 1982 r. był działaczem Solidarności Walczącej. W latach 1982 1984 prowadził punkt druku oraz kolportażu materiałów bezdebitowych. W drukarni powielano wydawnictwa: Solidarność Walcząca i Biuletyn Dolnośląski. Pan Krzysztof Kawalec dysponował wieloma urządzeniami technicznymi, które pozwalały na rozprowadzanie materiałów w dużych ilościach. W grudniu 1983 r. w jego mieszkaniu przeprowadzono rewizję. W maju 1984 r. został pozbawiony wolności pod zarzutem działalności w nielegalnym związku. Pan Krzysztof Kawalec opuścił areszt tymczasowy w lipcu 1984 r. na podstawie amnestii. 26. Adam Andrzej Skowroński Pan Adam Skowroński w styczniu 1978 r. zaangażował się w działalność struktur Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, tworzonych we Wrocławiu przez Adama Pleśniara. Uczestniczył w wykładach oraz zajmował się kolportażem literatury i prasy drugiego obiegu. W sierpniu 1980 r. współorganizował strajk w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacji we Wrocławiu, a we wrześniu został członkiem kierownictwa Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego NSZZ Solidarność. We wrześniu 1980 r. wszedł w skład Komitetu Założycielskiego Solidarności w Kombinacie Geologicznym we Wrocławiu. W lutym 1981 r. Pan Adam Skowroński został wybrany na wiceprzewodniczącego Krajowej Komisji Interwencyjnej przy NSZZ Solidarność.
Po wprowadzeniu stanu wojennego zwolniono go z pracy. Ukrywał się, kontynuując działalność konspiracyjną. 30 marca 1982 r. Pan Adam Skowroński został internowany w ośrodku odosobnienia w Nysie. W lipcu 1982 r., ze względu na zły stan zdrowia został przeniesiony do szpitala w Nysie. Po opuszczeniu szpitala przebywał w ośrodku odosobnienia w Grodkowie. 7 września 1982 r. zatrzymano go za uczestnictwo w manifestacji po pogrzebie tragicznie zmarłego Kazimierza Michalczyka. Z powodu pogorszenia stanu zdrowia wywołanego intensywnymi przesłuchaniami, został zwolniony. W latach 1982-1983 Adam Skowroński był zaangażowany w działalność Solidarności Walczącej. 27. Franciszek Szelwicki Pan Franciszek Szelwicki od września 1980 r. był członkiem NSZZ Solidarność Regionu Śląsk Opolski. Za kontynuowanie działalności po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany. Początkowo przebywał w ośrodku odosobnienia w Nysie, a następnie w Kamiennej Górze, gdzie podjął 12-dniową głodówkę. Po zwolnieniu z internowania w lipcu 1982 r. pan Fanciszek Szelwicki zaangażował się w organizację kolportażu wydawnictw podziemnych, głównie Tygodnika Mazowsze oraz Sygnałów Wojennych. Równolegle tworzył struktury Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Otmuchowie. W 1985 r. był inicjatorem budowy pierwszego w Polsce pomnika ks. Jerzego Popiełuszki. W 1989 r. pan Franciszek Szelwicki został członkiem Komitetu Obywatelskiego oraz uczestniczył w Walnym Zebraniu Delegatów NSZZ Solidarność Śląska Opolskiego. 28. Marek Węgrzynowski Pan Marek Węgrzynowski był zaangażowany w ruch NSZZ Solidarność od początku jego istnienia. Zajmował się głównie kolportażem wydawnictw takich jak: Tygodnik Mazowsze, Z Dnia na Dzień, Solidarność Walcząca, Antykolaborant, Niezależne Słowo, książek paryskiej Kultury. W latach 1983-1989 był członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej, a w latach 1986-1989 - współpracownikiem Komitetu Praworządności im. ks. Jerzego Popiełuszki, założonego przez Zbigniewa Romaszewskiego oraz współpracownikiem Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego. Wskutek kontynuowania działalności związkowej po wprowadzeniu stanu wojennego pan Marek Węgrzynowski został internowany i przez rok przebywał w aresztach/ośrodkach odosobnienia w: Świdnicy, Kamiennej Górze, Głogowie, Grodkowie oraz w Uhercach. Po powstaniu Solidarności Walczącej był jedną z osób zajmujących się w Wałbrzychu nielegalnym odtwarzaniem audycji tzw. Radia Solidarność, w związku z czym we wrześniu 1985 r. został aresztowany na wniosek Prokuratury Wojewódzkiej w Wałbrzychu. Na wolność wyszedł w grudniu 1985 r.
29. Maria Kaczmarska-Perlak Pani Maria Kaczmarska-Perlak była członkinią Solidarności od września 1980 r., kiedy to została pełnomocnikiem MZK we Wrocławiu współzakładała struktury Solidarności w oświacie. Z kolei w listopadzie 1980 r., jako członkini Komitetu Strajkowego, negocjowała porozumienia pracowników w Pruszczu Gdańskim oraz współzakładała Krajową Komisję Koordynacyjną Pracowników Przemysłu Cukrowniczego. W latach 1981-1989 pani Maria Kaczmarska-Perlak organizowała pomoc dla represjonowanych, współpracowała (min. z Andrzejem Oryńskim i Leszkiem Wierzejskim) z redakcją pisma Wiadomości Bieżące. Wiosną 1982 r. współorganizowała spotkania Ogólnopolskiego Komitetu Oporu we Wrocławiu. Ściśle współpracowała z Solidarnością Walczącą i uczestniczyła w licznych manifestacjach W kwietniu 1989 r. inicjowała Sekcję Informacji Komitetu Obywatelskiego Solidarność we Wrocławiu oraz zaangażowała się w kampanię wyborczą Komitetu we Wrocławiu (druk ulotek i plakatów). W latach 1982-1989 była współpracowniczką Solidarności Walczącej. 30. Ludwik Turko We wrześniu 1980 r. Pan Ludwik Turko wstąpił do NSZZ Solidarność, a następnie został członkiem i przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność na Uniwersytecie Wrocławskim. W dniach 13-14 grudnia 1981 r. przewodniczył tamtejszemu Komitetowi Strajkowemu, wskutek czego do końca roku ukrywał się w obawie przed represjami i jednocześnie brał udział w konspiracyjnych spotkaniach ze studentami. Został zatrzymany w dniu 6 stycznia 1982 r. wraz z grupą działaczy NZS-u i tego samego dnia osadzony w Areszcie Śledczym we Wrocławiu. Następnie przebywał w ośrodkach odosobnienia w Nysie i Strzelcach Opolskich. Ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony z internowania po odbyciu kary 159 dni. W latach `80 kontynuował działalność związkową jako kolporter i współpracownik redakcji podziemnych pism (m.in.: Z rąk do rąk, Obecność, Walka ), za co był wielokrotnie zatrzymywany. Podczas strajku w maju 1988 r., Ludwik Turko został doradcą Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu Wrocławskiego.