Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 510/97

Podobne dokumenty
Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r. I PKN 47/98

Wyrok z dnia 12 stycznia 1998 r. I PKN 468/97

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99

Wyrok z dnia 6 października 1998 r. I PKN 374/98

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2001 r. I PKN 363/00

Wyrok z dnia 24 lutego 1999 r. I PKN 582/98

Wyrok z dnia 21 maja 1999 r. I PKN 74/99

Wyrok z dnia 9 stycznia 2001 r. I PKN 172/00

Wyrok z dnia 2 grudnia 2004 r. I PK 81/04

Wyrok z dnia 2 lipca 2009 r. III PK 20/09

Wyrok z dnia 17 listopada 1997 r. I PKN 349/97

Wyrok z dnia 12 lipca 2001 r. I PKN 541/00

Wyrok z dnia 17 listopada 2000 r. II UKN 53/00

Wyrok z dnia 9 kwietnia 1998 r. I PKN 42/98

Wyrok z dnia 3 listopada 1997 r. I PKN 335/97

Wyrok z dnia 4 grudnia 1998 r. I PKN 478/98

Wyrok z dnia 9 maja 2000 r. I PKN 623/99

Wyrok z dnia 15 kwietnia 1999 r. I PKN 15/99

Wyrok z dnia 24 marca 1999 r. I PKN 631/98

Postanowienie z dnia 12 marca 1999 r. I PKN 66/99

Wyrok z dnia 26 marca 1998 r. I PKN 3/98

Wyrok z dnia 24 listopada 1998 r. I PKN 455/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 14 września 1998 r. I PKN 322/98

Wyrok z dnia 5 maja 2005 r. III PK 12/05. Udzielenie urlopu bezpłatnego na podstawie art k.p. po rozwiązaniu stosunku pracy jest nieważne.

Wyrok z dnia 10 maja 2000 r. I PKN 627/99

Wyrok z dnia 5 stycznia 2011 r. III PK 17/10

Wyrok z dnia 13 października 1999 r. I PKN 304/99

W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 grudnia 1999 r.

Wyrok z dnia 8 czerwca 1999 r. I PKN 105/99

Wyrok z dnia 16 maja 2008 r. I PK 261/07

- 1 - Postanowienie z dnia 5 marca 1996 r. I PZP 3/96

Wyrok z dnia 6 października 1998 r. I PKN 389/98

Wyrok z dnia 26 września 2000 r. I PKN 48/00

Wyrok z dnia 1 grudnia 1999 r. I PKN 401/99

Wyrok z dnia 6 czerwca 2000 r. I PKN 700/00

Wyrok z dnia 29 listopada 2000 r. I PKN 111/00

Wyrok z dnia 6 listopada 2001 r. I PKN 677/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Małgorzata Gersdorf

Wyrok z dnia 7 września 1999 r. I PKN 265/99

Wyrok z dnia 23 listopada 2004 r. I PK 20/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Krzysztof Staryk SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 16 stycznia 2009 r. I PK 115/08

Wyrok z dnia 26 września 2000 r. I PKN 52/99

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2000 r. I PKN 607/99

Wyrok z dnia 20 listopada 2001 r. II UKN 607/00. Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Wyrok z dnia 22 grudnia 1998 r. I PKN 509/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 7 lipca 2000 r. I PKN 721/99

Wyrok z dnia 20 czerwca 2001 r. I PKN 476/00

Wyrok z dnia 19 grudnia 1997 r. I PKN 448/97

Wyrok z dnia 3 czerwca 1998 r. I PKN 164/98

Wyrok z dnia 9 grudnia 2003 r. I PK 81/03

Wyrok z dnia 12 sierpnia 1998 r. II UKN 171/98

Wyrok z dnia 3 lipca 2001 r. II UKN 462/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Bronisław Czech (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 14 października 1997 r. I PKN 275/97

Wyrok z dnia 11 stycznia 2005 r. I UK 136/04

Wyrok z dnia 24 lipca 2001 r. I PKN 535/00. Adwokat nie jest pracownikiem zespołu adwokackiego, którego jest

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1998 r. I PKN 269/98

Wyrok z dnia 21 czerwca 2005 r. II PK 319/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 22 września 2000 r. I PKN 35/00

Postanowienie z dnia 11 lutego 2002 r. I PKN 666/01

Wyrok z dnia 5 sierpnia 1998 r. II UKN 162/98

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 17 listopada 2004 r. II PK 62/04

Wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r. I PKN 487/99

Wyrok z dnia 9 lutego 2000 r. I PKN 474/99

Wyrok z dnia 16 lutego 2005 r. I PK 177/04

Wyrok z dnia 12 maja 1998 r. II UKN 44/98

Wyrok z dnia 21 lipca 1999 r. I PKN 58/99

Wyrok z dnia 15 października 1999 r. I PKN 316/99

Wyrok z dnia 9 lipca 1998 r. I PKN 12/98

Wyrok z dniania 14 marca 2006 r. I PK 144/05

Wyrok z dnia 13 marca 2009 r. III PK 59/08

Wyrok z dnia 24 stycznia 2001 r. II UKN 136/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Dawid Miąsik (sprawozdawca) SSN Krzysztof Staryk

Wyrok z dnia 13 lipca 2005 r. I UK 311/04

Wyrok z dnia 17 listopada 1997 r. I PKN 360/97

Wyrok z dnia 4 października 2000 r. I PKN 58/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 16 maja 1997 r. I PKN 151/97

Wyrok z dnia 13 kwietnia 1999 r. I PKN 1/99

Wyrok z dnia 16 grudnia 2004 r. II UK 79/04

Wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r. I PKN 479/99

Wyrok z dnia 31 maja 2001 r. I PKN 428/00

Wyrok z dnia 21 stycznia 1999 r. I PKN 553/98

Wyrok z dnia 11 kwietnia 1997 r. I PKN 79/97

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wyrok z dnia 13 października 1998 r. II UKN 168/98

Wyrok z dnia 22 lutego 1994 r. I PRN 5/94

Wyrok z dnia 22 września 1999 r. I PKN 248/99

Wyrok z dnia 7 lutego 2001 r. I PKN 242/00

Transkrypt:

Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r. I PKN 510/97 Nakaz równego traktowania pracowników (art. 11 2 KP) i zakaz ich dyskryminacji w stosunkach pracy (art. 11 3 KP) nie dotyczy równego traktowania stron stosunku pracy (pracodawcy i pracownika). Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Teresa Flemming- Kulesza (sprawozdawca), Walerian Sanetra. Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 1998 r. sprawy z powództwa Genowefy C. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w R. o przywrócenie do pracy i zapłatę, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 3 lipca 1997 r. [...] o d d a l i ł kasację. U z a s a d n i e n i e Powódka Genowefa C. w pozwie skierowanym przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w R. wniosła o uznanie rozwiązania z nią umowy o pracę za bezskuteczne, o zaliczenie do stażu pracy rocznego okresu pozostawania na świadczeniu rehabilitacyjnym, o przywrócenie uprawnień pracowniczych, o zasądzenie odprawy emerytalnej oraz o wyrównanie wynagrodzenia (wraz z odsetkami) od dnia 1 listopada 1996 r. do dnia uzyskania świadczenia emerytalnego oraz o zobowiązanie pracodawcy do spełnienia świadczeń socjalnych jakie powinna otrzymać w okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W odpowiedzi na pozew ZOZ w R. wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż powódka nie odwołała się od decyzji o rozwiązaniu z nią umowy o pracę, przechodząc na świadczenie rehabilitacyjne oraz,, że powódce nie należy się odprawa emerytalna, bowiem nie jest już ona pracownikiem; strona

2 pozwana podała również, że powódka od 1990 r. posiada, czasowo zawieszone, uprawnienie emerytalne. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Nowym Targu postanowieniem z dnia 10 stycznia 1997 r. oddalił wniosek o przywrócenie terminu do złożenia pozwu o przywrócenie do pracy i wyrokiem z tej samej daty oddalił powództwo. Sąd ustalił, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku specjalisty do spraw zasiłków. W dniu 6 listopada 1995 r. strona pozwana powiadomiła pisemnie powódkę o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia w związku z wyczerpaniem dziewięciomiesięcznego okresu pobierania zasiłku chorobowego. Pismo to nie zawierało pouczenia o sposobie i terminie odwołania. W dniu 27 grudnia 1995 r. ZUS Oddział w N.S. przyznał powódce świadczenie rehabilitacyjne od dnia 7 listopada 1995 r. do dnia 31 października 1996 r. W październiku 1996 r. powódka zgłosiła gotowość podjęcia pracy w ZOZ w R., a następnie po uzyskaniu odmownej odpowiedzi nie podjęła próby ustalenia sposobu i terminu odwołania. Sąd Rejonowy uznał, iż brak pouczenia w piśmie o rozwiązaniu umowy o pracę nie usprawiedliwia niezachowania przez powódkę odpowiednich terminów i trybu odwołania. Powódka posiada bowiem wykształcenie średnie ekonomiczne, a ponadto zatrudniona była na stanowisku specjalisty do spraw zasiłków i miała świadomość skutków, jakie powoduje uchybienie terminom przewidzianym przez prawo. Wobec nieprzywrócenia terminu Sąd oddalił powództwo o przywrócenie do pracy. Roszczenia powódki wiązały się z okresem, kiedy pobierała ona świadczenie rehabilitacyjne, już po rozwiązaniu umowy o pracę, a ponieważ powódka nie była już pracownikiem, są bezzasadne. Natomiast roszczenie powódki o zasądzenie odprawy emerytalnej uległo przedawnieniu, zgodnie z treścią art. 291 KP, wraz z upływem 3 lat, licząc od dnia 1 grudnia 1990 r., czyli od dnia powstania prawa do emerytury. Od powyższego wyroku strona powodowa wniosła apelację. Sad Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie wyrokiem z dnia 3 lipca 1997 r. oddalił apelację. W uzasadnieniu wyroku Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii przywrócenia terminu do złożenia pozwu o przywrócenie do pracy. Sąd Wojewódzki nie zgodził się natomiast z poglądem Sądu pierwszej instancji, że roszczenie powódki o odprawę emerytalną uległo przedawnieniu. Zdaniem Sądu powódka nie przeszła na emeryturę z dniem 1 grudnia 1990 r. Uzyskała jedynie prawo do emerytury, ale pozostawała w dalszym ciągu w stosunku pracy do dnia 6 listopada 1995 r. Wniosek zaś o wznowienie emerytury

3 powódka złożyła dopiero w lutym 1997 r. i od 1 lutego 1997 r. przyznano jej świadczenie. W tej sytuacji, zdaniem Sądu drugiej instancji, powódka nie może być potraktowana jako przechodząca na emeryturę po ustaniu zatrudnienia, gdyż przeszła na emeryturę dopiero w lutym 1997 r. (czyli po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy). Powódka (działając przez pełnomocnika będącego adwokatem) wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, oraz wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Targu-Sądu Pracy z dnia 10.01.1997 r. [...]. Wniosła o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy Sądowi Wojewódzkiemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego. W uzasadnieniu kasacji podniesiono, że Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy Kodeksu pracy, a w szczególności art. 30 4 i art. 5 KP, i inne oraz dokonał niewłaściwej interpretacji przepisu art. 264 KP. Sąd drugiej instancji rozpoznając apelację uznał, że zarzuty apelacji nie są uzasadnione. Wobec tego zarzuty kasacji odnoszą się do obu wyroków i skutkują ich uchylenie. W uzasadnieniu kasacji wskazano też, że powódka zarzuca naruszenie także przepisu art. 328 2 KPC, polegające na nieustosunkowaniu się przez oba Sądy do podstaw, dla których została ona pozbawiona słuszności swoich roszczeń jako przedawnionych, przez dokonanie niewłaściwej interpretacji przepisów art. 8, 11 2 oraz 11 3 oraz art. 300 KP, co spowodowało dyskryminację powódki w zakresie równego traktowania stron (pracodawcy oraz pracownika). Uzasadnienie kasacji, poza relacją z przebiegu dotychczasowego postępowania w sprawie odnosi się do nieprawidłowego - zdaniem autora - potraktowania opóźnienia w złożeniu odwołania, podczas gdy termin do złożenia takiego odwołania winien być uwzględniony, a w konsekwencji roszczenia powódki rozpoznane i uwzględnione. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 392 1 KPC kasacja przysługuje od wyroku lub postanowienia wydanych przez sąd drugiej instancji i kończących postępowanie w sprawie. Kasacja nie przysługuje zatem od orzeczeń sądu pierwszej instancji, a zawarte w kasacji zarzuty dotyczące takich orzeczeń muszą być uznane za bezprzedmiotowe. Z kolei w myśl art. 393 1 KPC kasacja powinna zawierać - między innymi - przytoczenie pods-

4 taw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Polega to na wskazaniu konkretnych przepisów prawa materialnego lub procesowego, które zostały naruszone zdaniem wnoszącego kasację oraz podaniu na czym zarzucane naruszenie polega. Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach kasacji, z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania (art. 393 11 KPC). Oznacza to, że w niniejszej sprawie rozpoznawanie sprawy w postępowaniu kasacyjnym ogranicza się do zbadania zasadności zarzutów odnoszących się do naruszenia art. 328 2 KPC, 11 2 i 11 3 KP oraz 300 KP. Naruszenie art. 328 2 KPC polegać miało, zgodnie z twierdzeniami zawartymi w kasacji na nieustosunkowaniu się przez oba Sądy do podstaw dla których została ona pozbawiona słuszności swoich roszczeń jako przedawnionych przez dokonanie niewłaściwej interpretacji przepisów art. 8, 11 2 oraz 11 3 oraz art. 300 KP, co spowodowało dyskryminację powódki w zakresie równego traktowania stron (pracodawcy oraz pracownika). W przepisie art. 328 2 KPC uregulowane zostały wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku. W ogólności powinno ono zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia te wymagania. Zawiera ono wskazanie okoliczności faktycznych oraz wyjaśnienie podstawy prawnej w zakresie podnoszonego w kasacji dotyczącego przedawnienia roszczeń powódki. Nie doszło też do zarzucanego w kasacji naruszenia zakazu dyskryminacji w stosunkach pracy określonego w art. 11 3 KP. Nie twierdzi się w kasacji, by powódka była inaczej (gorzej) traktowana niż inni pracownicy, w szczególności z uwagi na swą płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, narodowość, przekonania lub przynależność związkową. Przepisy te nie dotyczą równego traktowania przez Sąd obu stron stosunku pracy (pracodawcy i pracownika). Niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 300 KP, który stanowi, że w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Nie wskazano na czym polegać miało naruszenie tego przepisu, zwłaszcza że Sąd drugiej instancji nie powoływał się na ten przepis ani nie stosował przepisów Kodeksu cywilnego. Wobec powyższego kasację należało oddalić jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw (art. 393 12 KPC).

5 ========================================