WYROK Z DNIA 3 PAŹDZIERNIKA 2006 R. IV KK 209/06

Podobne dokumenty
WYROK Z DNIA 15 GRUDNIA 2011 R. II KK 184/11

WYROK Z DNIA 21 SIERPNIA 2012 R. III KK 430/11

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 312/16. Dnia 19 października 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

WYROK Z DNIA 5 MARCA 2002 R. III KKN 329/99

WYROK Z DNIA 28 LISTOPADA 2006 R. III KK 152/06

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Krzysztof Cesarz SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE Z DNIA 18 STYCZNIA 2012 R. V KK 329/11

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Gradzik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK Z DNIA 21 CZERWCA 2012 R. III KK 148/12

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Ewa Oziębła

POSTANOWIENIE. SSN Paweł Wiliński

WYROK Z DNIA 21 PAŹDZIERNIKA 2010 R. V KK 287/10

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 116/14. Dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 289/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jacek Sobczak (przewodniczący) SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) SSA del. do SN Dariusz Czajkowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Włostowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

POSTANOWIENIE Z DNIA 17 CZERWCA 2003 R. II KK 90/03

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Krzysztof Cesarz SSN Jerzy Steckiewicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Piotr Hofmański (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Grabowska

WYROK Z DNIA 16 MARCA 2011 R. III KK 278/10

WYROK Z DNIA 5 STYCZNIA 2011 R. V KK 116/10

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Patrycja Kotlarska

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Rafał Malarski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Jarosław Matras

P O S T A N O W I E N I E

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 88/17. Dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Piotr Hofmański (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 274/14. Dnia 24 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

WYROK Z DNIA 27 KWIETNIA 2009 R. V KK 398/08

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Marian Buliński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Henryk Gradzik (sprawozdawca) SSN Rafał Malarski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Dorota Rysińska

POSTANOWIENIE. SSN Marian Buliński

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Sobczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy (sprawozdawca) SSN Małgorzata Gierszon

WYROK Z DNIA 22 MARCA 2007 R. V KK 186/06

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Katarzyna Głodowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca) SSN Dorota Rysińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący) SSN Zbigniew Puszkarski (sprawozdawca) SSN Włodzimierz Wróbel

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Małgorzata Gierczak

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Grzegorczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Prezes SN Lech Paprzycki (przewodniczący) SSN Tomasz Artymiuk SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE Z DNIA 3 KWIETNIA 2006 R. II KK 157/05

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Prezes SN Lech Paprzycki

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 266/12. Dnia 24 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Janczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Szewczyk (przewodniczący) SSN Rafał Malarski SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Jolanta Grabowska

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Zbigniew Puszkarski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Marta Brylińska

WYROK Z DNIA 26 KWIETNIA 2012 R. II KK 268/11

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Barbara Skoczkowska SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Cesarz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)

WYROK Z DNIA 13 CZERWCA 2002 R. V KKN 125/00

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 305/14. Dnia 8 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

Transkrypt:

WYROK Z DNIA 3 PAŹDZIERNIKA 2006 R. IV KK 209/06 Oględziny (art. 207 1 k.p.k.) i eksperyment (art. 211 k.p.k.) to czynności procesowe, przeprowadzane wyłącznie przez organ procesowy, który może wezwać do nich biegłego (art. 198 1 k.p.k.) lub specjalistę (art. 205 1 k.p.k.). Przewodniczący: sędzia SN K. Cesarz (sprawozdawca). Sędziowie SN: J. Dołhy, E. Strużyna. Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Pogorzelski. Sąd Najwyższy w sprawie Marii G., oskarżonej z art. 177 1 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 3 października 2006 r., kasacji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść oskarżonej od wyroku Sądu Okręgowego w N. z dnia 16 marca 2006 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia 28 września 2005 r., u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w M. i p r z e k a z a ł sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. U Z A S A D N I E N I E Sąd Rejonowy w M., wyrokiem z dnia 28 września 2005 r., uniewinnił Marię G. od zarzutu dokonania przestępstwa z art. 177 1 k.k., opisanego

2 w ten sposób, że w dniu 25 lutego 2002 r. o godz. 13 00, kierując samochodem m-ki Fiat Uno, naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym bowiem wykonując manewr cofania nie zachowała należytej ostrożności, wynikiem czego uderzyła tyłem samochodu stojącą za pojazdem pieszą Bogusławę S., która przewróciła się doznając obrażeń ciała w postaci ogólnych potłuczeń, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, złamania obu gałęzi kości łonowej po stronie lewej, złamania kości kulszowej po stronie prawej z niewielkim przemieszczeniem, powodujących rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni, w rozumieniu art. 157 1 k.k. Apelację od tego wyroku złożył prokurator, który zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego, a następnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Na rozprawie apelacyjnej prokurator, wnosząc jak w skardze, nadto zarzucił w trybie art. 440 k.p.k. obrazę art. 211 k.p.k. poprzez uznanie wizji i eksperymentu przeprowadzonego przez biegłego za czynność procesową. Wyrokiem z dnia 16 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w N. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok m.in. stwierdzając, że prokurator nie był uprawniony do podniesienia dopiero na rozprawie apelacyjnej zarzutu obrazy art. 211 k.p.k., Sąd pierwszej instancji nie naruszył jednak tego przepisu, ponieważ dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw ruchu drogowego na podstawie art. 193 1 k.p.k. i chociaż Sąd Rejonowy wykonał zalecenia sądu odwoławczego w sposób niezbyt dokładny, to jednak osiągnął cel

3 wyznaczony przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Opinia biegłego ds. ruchu drogowego została bowiem sporządzona po przeprowadzeniu wizji i eksperymentu na miejscu zdarzenia. W kasacji prokurator zarzucił rażące naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść wyroku, a to: 1. art. 207 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. i w zw. z art. 434 1 k.p.k. przez uznanie, iż oględziny miejsca zdarzenia (wizja lokalna) przeprowadzona przez biegłego, z udziałem oskarżonej oraz świadków, a bez udziału sądu, stanowi czynność procesową, 2. art. 211 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. i w zw. z art. 434 1 k.p.k. przez wyrażenie stanowiska, iż czynności przeprowadzone przez biegłego na miejscu zdarzenia z udziałem oskarżonej i świadków mające na celu wyjaśnienie sprzeczności w zeznaniach świadków co do miejsca upadku pokrzywdzonej na podłoże oraz co do możliwości potrącenia pieszej w miejscu i okolicznościach opisanych przez nią, w trakcie których wymienieni składali oświadczenia co do przebiegu zdarzenia, były eksperymentem rzeczoznawczym, a nie procesowym, 3. art. 174 i 143 1 pkt 2 k.p.k. i art. 393 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. i w zw. z art. 434 1 k.p.k. przez zaakceptowanie stanowiska sądu pierwszej instancji, iż oświadczenia złożone przed biegłym przez oskarżoną i świadków mogły być podstawą (stanowiły dowód) do opracowania opinii przez biegłego oraz do dokonania ustaleń faktycznych przez sąd, 4. art. 393 1 przez uznanie, iż sąd pierwszej instancji mógł zaliczyć w poczet dowodów opinię biegłego sporządzoną w istotnym zakresie w oparciu o oświadczenia odebrane przez biegłego od oskarżonej i świadków. Skarżący wniósł o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania.

4 Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, prokurator był władny do wskazania dopiero na rozprawie odwoławczej na uchybienie dyspozycji art. 211 k.p.k. Upoważniał go do tego przepis art. 453 2 k.p.k. stanowiący, że strona może składać m.in. oświadczenia procesowe i wnioski. Przepis ten na etapie postępowania sądowego odwoławczego urzeczywistnia uprawnienia prokuratora jako strony wynikające z art. 9 2 k.p.k. i art. 116 k.p.k. Niedopuszczalne jest więc rozciąganie na strony ograniczeń nałożonych przez ustawę na sąd odwoławczy. W szczególności, prokurator może zwrócić uwagę tego sądu na potrzebę przełamania zakazu określonego w art. 434 1 zd. 2 k.p.k. i uwzględnienia z urzędu uchybienia wskazanego w art. 440 k.p.k. (ściślej uchybienia wiodącego do oceny, że utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe), powodującego uchylenie orzeczenia na niekorzyść oskarżonego poza granicami zaskarżenia. Tak postąpił prokurator na rozprawie apelacyjnej, poddając pod rozwagę Sądu celowość uchylenia wyroku na podstawie art. 440 k.p.k. ze względu na, wskazaną na tej rozprawie, obrazę art. 211 k.p.k. Rzeczywiście, Sąd pierwszej instancji uchybił temu przepisowi, a także art. 207 1 k.p.k., którego co prawda jako naruszonego prokurator nie wymienił na rozprawie apelacyjnej, ale wynika on z treści jego oświadczenia. Błąd w procedowaniu Sądu Rejonowego polegał na tym, że nałożył na biegłego do spraw ruchu drogowego obowiązek przeprowadzenia wizji lokalnej i eksperymentu procesowego, do czego uprawniony jest jedynie organ procesowy, czyli w postępowaniu rozpoznawczym sąd. Tylko zasięgnięcie opinii biegłego znajduje normatywną podstawę w art. 193 1 k.p.k. Natomiast przepis ten nie upoważnia sądu do przeniesienia swych wyłącznych uprawnień (obowiązków) na biegłego. Art. 396 1 k.p.k. jasno stanowi, że przeprowadzenie oględzin miejsca (wizja lokalna jest jego for-

5 mą) należy do Sądu meriti, sędziego wyznaczonego albo sądu wezwanego. Nie ulega też wątpliwości, że skoro w art. 211 k.p.k. mowa jest o eksperymencie procesowym, to nie wchodzi w rachubę dokonanie tej czynności przez kogo innego niż organ procesowy. Biegły (specjalista) może być tylko wezwany do udziału (uczestniczyć) w tej czynności (art. 198 1 k.p.k. i art. 205 1 k.p.k.). Oczywiste naruszenie w ten sposób przez Sąd pierwszej instancji zasady bezpośredniości obligowało Sąd odwoławczy do wyjścia poza podniesiony w apelacji zarzut i uwzględnienie wniosku zgłoszonego przez prokuratora na rozprawie odwoławczej, na wskazanej przez niego podstawie. Na skutek niepodzielenia nowo zgłoszonego zarzutu i opartego na nim żądania, utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku okazało się rażąco niesprawiedliwe. Tej samej rangi naruszenia art. 440 k.p.k., a więc rażącego, dopuścił się Sąd Okręgowy, jak słusznie zarzucono w kasacji. Trafnie też wskazano na konsekwencje procesowe tego uchybienia, co czyni skargę tym bardziej zasadną. Tylko w toku oględzin i eksperymentu, dokonywanych przez organ procesowy, dopuszczalne jest przeprowadzenie przez ten organ innych dowodów, np. przesłuchań (art. 212 k.p.k. i 396 4 k.p.k.). Depozycje oskarżonej, pokrzywdzonej i jedynego świadka zdarzenia nie miały charakteru wyjaśnień i zeznań, a więc nie stanowiły tego rodzaju czynności procesowych. Chociaż biegły sporządził dokument, który nazwał protokół z wizji lokalnej i eksperymentu procesowego, w których zamieścił depozycje wymienionych osób, mające również postać odnoszenia się tych osób do usłyszanych treści, to przebieg i utrwalenie tych czynności nie odpowiadały wymogom art. 143 1 pkt 3 i 5 k.p.k., a przez to i art. 143 1 pkt 2 k.p.k., art. 144 2 k.p.k., 172 k.p.k., 175 1 zd. 2 k.p.k., 190 1 k.p.k., 191 1 i 2 k.p.k. Biegły nie będąc uprawnionym do przeprowadzenia czynności procesowej nie może: sporządzić z niej protokołu, przesłuchiwać oskarżo-

6 nego ani świadków, których uprzednio należy przecież pouczyć o przysługujących im uprawnieniach i obowiązkach, konfrontować osób przesłuchiwanych. Wszystkie te czynności były bezskuteczne, toteż nie mogły być wykorzystane. Sąd Okręgowy zaaprobował fakt ich użycia przez Sąd Rejonowy mimo złamania przez to również zakazów dowodowych określonych w art. 174 k.p.k. i 393 1 k.p.k. Wskazany wyżej protokół z wizji lokalnej i eksperymentu procesowego stanowił jeden z załączników do opinii biegłego, która w całości zaliczona została przez ten Sąd do materiału dowodowego. A przecież wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka nie można zastępować treścią zapisków, również biegłego (art. 174 k.p.k.), nie wolno też odczytywać jakichkolwiek notatek, także biegłego, dotyczących czynności, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (art. 393 1 k.p.k.). Zaaprobowanie przez Sąd odwoławczy ominięcia tych zakazów i w efekcie utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku, było rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 k.p.k. dlatego, że Sąd pierwszej instancji posłużył się depozycjami odebranymi przez biegłego od oskarżonej, pokrzywdzonej i świadka Tomasza O., przy rozstrzyganiu o przedmiocie procesu. Wynika to wprost z uzasadnienia wyroku. Co więcej, Sąd Okręgowy, odpierając zarzut apelacji, również opierał się na tych wypowiedziach. Uznanie przez ten Sąd, że biegły przeprowadził jedynie eksperyment rzeczoznawczy, nie legalizuje ani przesłuchania przez niego uczestników postępowania, ani tym bardziej, wykorzystania ich oświadczeń i to również przez Sąd odwoławczy. Cele postępowania karnego są określone w art. 2 k.p.k. Nie da się ich osiągnąć przez: cedowanie (przerzucanie) obowiązków organów procesowych na innych uczestników postępowania, pozbywanie się możliwości bezpośredniego zetknięcia się z najważniejszymi dowodami, łamanie za-

7 kazów dowodowych i w efekcie, opieranie się przy rozstrzyganiu o istocie procesu na materiale nie stanowiącym dowodów. Zaaprobowanie takich praktyk i ich powielenie uzasadnia ocenę, że utrzymanie wyroku w mocy było rażąco niesprawiedliwe, przeto nastąpiło z oczywistym naruszeniem przez Sąd odwoławczy art. 440 k.p.k. Rodzaj wskazanych uchybień kształtujących taką ocenę wywołał konieczność uchylenia obu wyroków i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Sąd ten będzie miał na względzie, że oględziny przewidziane w art. 207 1 k.p.k. i eksperyment określony w art. 211 k.p.k. są czynnościami procesowymi, do których przeprowadzenia uprawniony jest jedynie organ procesowy, mogący tylko wezwać do udziału w tych czynnościach biegłego (art. 198 1 k.p.k.) lub specjalistę (art. 205 1 k.p.k.). Podstawą wyroku są dowody (art. 7 k.p.k.), a więc materiał zgromadzony zgodnie ze wskazanym wyżej przepisami. Zaś, wskazania sądu odwoławczego (art. 442 3 k.p.k.) w razie potrzeby należy odczytywać przy użyciu reguł interpretacyjnych określonych w art. 118 k.p.k.