POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 477/12. Dnia 13 marca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 614/11. Dnia 29 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Gerard Bieniek (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 299/15. Dnia 4 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 515/15. Dnia 14 kwietnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) SSN Krzysztof Pietrzykowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 163/12. Dnia 8 listopada 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CSK 288/08. Dnia 23 września 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Anna Kozłowska

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Irena Gromska-Szuster

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Antoni Górski SSN Krzysztof Strzelczyk. Protokolant Hanna Kamińska

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 205/18. Dnia 28 listopada 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Dariusz Dończyk

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 1/17. Dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Karol Weitz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Barbara Myszka SSN Krzysztof Strzelczyk

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Wojciech Katner

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Marian Kocon (sprawozdawca) Protokolant Izabela Czapowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CSK 207/18. Dnia 6 lutego 2019 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Krzysztof Strzelczyk

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Tadeusz Żyznowski. Protokolant Maryla Czajkowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 321/12. Dnia 14 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Marian Kocon (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Wojciech Katner SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Antoni Górski (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 378/16. Dnia 24 marca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej. skargi kasacyjnej wnioskodawców od postanowienia Sądu Okręgowego

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz SSN Jan Górowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 412/16. Dnia 27 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSA Andrzej Niedużak

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Marta Romańska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSA Katarzyna Polańska-Farion

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 415/11. Dnia 22 marca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Jan Górowski SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Monika Koba (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSA Bogusław Dobrowolski UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 115/11. Dnia 28 października 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Irena Gromska-Szuster

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSA Elżbieta Fijałkowska

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) SSN Agnieszka Piotrowska

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 281/18. Dnia 8 listopada 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 626/12. Dnia 26 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 205/09. Dnia 21 stycznia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 88/12. Dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Karol Weitz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UCHWAŁA. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Monika Koba SSA Agata Zając (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Jan Górowski (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 393/17. Dnia 27 lipca 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marek Sychowicz (przewodniczący) SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 527/12. Dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 5/13. Dnia 11 października 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Jan Górowski SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca) SSN Zbigniew Kwaśniewski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 570/16. Dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 159/13. Dnia 19 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący) SSN Krzysztof Pietrzykowski SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSA Katarzyna Polańska-Farion

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSA Władysław Pawlak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Monika Koba (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSA Bogusław Dobrowolski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Prezes SN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 116/12. Dnia 14 listopada 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 686/14. Dnia 24 września 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Marta Romańska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CZ 63/15. Dnia 15 października 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Marian Kocon (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 495/08. Dnia 5 czerwca 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 433/12. Dnia 6 września 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Wojciech Katner (przewodniczący) SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk

POSTANOWIENIE. oddala skargę kasacyjną; zasądza od uczestnika Miasta W. kwotę zł kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz wnioskodawców.

POSTANOWIENIE. SSN Anna Kozłowska (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 416/16. Dnia 5 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 204/13. Dnia 15 stycznia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Iwona Koper (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

Transkrypt:

Sygn. akt V CSK 427/12 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 30 października 2013 r. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk w sprawie z wniosku M. Z.-K. i L. G. przy uczestnictwie J. G. i J. G. o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 października 2013 r., skargi kasacyjnej uczestniczki postępowania J. G. od postanowienia Sądu Okręgowego w J. z dnia 29 maja 2012 r., oddala skargę kasacyjną i zasądza od uczestniczki J. G. na rzecz wnioskodawczyni M. Z.-K. kwotę 300, - zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

2 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w B., po rozpoznaniu sprawy z wniosku M.Z. K. i L. G. przy uczestnictwie J. G. i J. G., postanowieniem z dnia 11 stycznia 2012 r. stwierdził, że z dniem 7 lipca 1985 r. wnioskodawczynie nabyły w drodze zasiedzenia własność nieruchomości o obszarze 0,0214 ha położonej w W., stanowiącej część działki nr 208, oznaczonej w projekcie podziału geodezyjnego sporządzonym przez geodetę Ł. M. jako działka nr 208/1. Sąd ustalił, że S. i L. T. byli właścicielami gospodarstwa rolnego o obszarze 5,47 ha położonego w W., w skład którego wchodziły m.in. działki nr 207 i 208. W 1955 r. ich córka M. zawarła związek małżeński z P. Z. Z tej okazji rodzice przekazali jej w posagu jedną krowę oraz część gruntu, aby mogła ją utrzymać. Przekazany grunt był częścią działki nr 208. Znajdowała się na nim część gnojownika, a resztę stanowiło gruzowisko. Od 1955 r. z gruntu tego korzystali wyłącznie M. i P. Z., którzy początkowo utworzyli na nim ogródek warzywny i trzymali ule. Pod koniec lat sześćdziesiątych P. Z. wywiózł gruz i wybudował drewniany garaż, który później przebudował na murowany, a w późniejszych latach wybudował kolejny garaż i ułożył betonowe płyty. Na mocy umowy darowizny z dnia 22 lutego 1967 r. M. i P. Z. otrzymali od S. i L. T. działkę nr 207, a J. i J. G. na podstawie umowy przekazania z dnia 28 grudnia 1978 r. - pozostałą część gospodarstwa, w tym działkę nr 208, na której P. Z. wybudował garaże. Nie zmieniło to stanu władania gruntem, gdyż część działki nr 208, na której znajdowały się garaże pozostawała nadal we władaniu M. i P. Z. Do 2008 r. uczestnicy zgodnie korzystali z nieruchomości i nie zgłaszali do siebie z tego tytułu żadnych pretensji, dopiero później powstał konflikt na tle dojazdu do drogi publicznej. W 2011 r. przed Sądem Rejonowym w B. w sprawie I Ns 2/09, doszło do ustalenia przebiegu granicy między działkami nr 207 i 208. Sąd Rejonowy uznał, że od 1955 r. M. i P. Z. byli samoistnymi posiadaczami części działki nr 208, którą traktowali jako posag otrzymany od rodziców. Uczestnicy, pomimo uzyskania w grudniu 1978 r. prawa własności nieruchomości, nie podjęli żadnych działań zmierzających do dochodzenia, ustalenia lub

3 zabezpieczenia swych praw i w pełni akceptowali istniejący stan posiadania działki nr 208. Ze względu na przepisy, które wykluczały wówczas możliwość nabycia części gospodarstwa rolnego przez zasiedzenie, przewidziany w art. 172 k.c. termin zasiedzenia w złej wierze rozpoczął bieg w dniu 6 lipca 1965 r. Dlatego też Sąd stwierdził nabycie części działki nr 208, odpowiadającej oznaczonej w projekcie podziału geodezyjnego Ł. M. działce nr 208/1, przez wnioskodawczynię M. Z. oraz następczynię prawną po zmarłym P. Z. L. G. z dniem 7 lipca 1985 r. Na skutek apelacji uczestniczki J. G., Sąd Okręgowy w J. postanowieniem z dnia 29 maja 2012 r. zmienił postanowienie Sądu pierwszej instancji i stwierdził, że z dniem 7 lipca 1985 r. własność opisanej w tym postanowieniu nieruchomości nabyli M. i P. Z. na zasadzie wspólności ustawowej, natomiast dalej idącą apelację oddalił. Sąd Okręgowy podzielił ustalenia Sądu pierwszej instancji, w świetle których posiadanie przez M. i P. Z. części działki nr 208 można uznać za posiadanie samoistne w złej wierze. Świadczy o tym całokształt podejmowanych działań, w tym założenie pasieki, wywiezienie gruzu oraz postawienie garaży. Ze względu jednak na to, że dwudziestoletni termin zasiedzenia upłynął za życia P. Z., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie i stwierdził nabycie nieruchomości przez M. i P. Z. na zasadzie wspólności ustawowej. W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego uczestniczka J. G., powołując się na obie podstawy określone w art. 398 3 1 k.p.c., wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy wskazała na naruszenie art. 172 k.c. w brzmieniu sprzed dnia 1 października 1990 r. w związku z art. 336 k.c. przez zaniechanie dokonania ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych w tych przepisach przesłanek, przyjęcie, że wyrażenie zgody przez właścicieli działki nr 208 na korzystanie z jej części nie miało wpływu na ocenę charakteru posiadania, oraz że M. i P. Z. byli samoistnymi posiadaczami części działki nr 208, mimo że właściciele tej działki zamieszkiwali na jej terenie i korzystali także z tej jej części, co do której stwierdzono zasiedzenie. W ramach drugiej podstawy podniosła natomiast zarzut obrazy art. 328 2 w związku z art. 391 1 i art. 13 2 k.p.c. przez zaniechanie wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, art. 384 w związku z art. 386 1, art. 361 i art. 13 2 k.p.c. przez zmianę zaskarżonego

4 postanowienia na niekorzyść uczestniczki wnoszącej apelację, oraz art. 378 1 w związku z art. 328 2, art. 391 1 i art. 13 2 k.p.c. przez naruszenie obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Przystępując do rozważenia zarzutów podniesionych w ramach podstawy kasacyjnej, wskazanej w art. 398 3 1 pkt 2 k.p.c., trzeba przypomnieć że, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, uchybienie wymaganiom określonym w art. 328 2 w związku z art. 391 1 k.p.c. może być oceniane jako mogące mieć wpływ na wynik sprawy tylko wyjątkowo, gdy braki w uzasadnieniu są tak istotne, że orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2000 r., I CKN 272/00, nie publ., z dnia 25 października 2000 r., IV CKN 142/00, nie publ., z dnia 7 lutego 2001 r., V CKN 606/00, nie publ. i z dnia 28 lipca 2004 r., III CK 302/03, nie publ., z dnia 18 lutego 2005 r., V CK 469/04, Izba Cywilna 2005, nr 12, s. 59 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2013 r., III CSK 293/12, nie publ.). Sytuacja taka nie występuje w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia dał wyraz stanowisku, że aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz że w świetle tych ustaleń posiadanie przez M. i P. Z. części działki nr 208 może być uznane za posiadanie samoistne. Pozbawiony racji jest również zarzut naruszenia art. 384 w związku z art. 386 1 i art. 13 2 k.p.c. przez zmianę postanowienia Sądu pierwszej instancji na niekorzyść uczestniczki wnoszącej apelację. Zmiana ta dotyczyła wyłącznie osoby, która nabyła własność w drodze zasiedzenia, gdyż Sąd pierwszej instancji stwierdził nabycie własności części działki nr 208 przez wnioskodawczynie, natomiast Sąd Okręgowy - przez M. i P. Z. - na zasadzie wspólności ustawowej. W pozostałym zakresie, tzn. zarówno co do przedmiotu, jak i upływu terminu zasiedzenia, rozstrzygnięcie podjęte przez Sąd pierwszej instancji nie uległo zmianie. U podstaw dokonanej zmiany legło ustalenie, że termin zasiedzenia upłynął za życia P. Z., w związku z czym nabycie własności nastąpiło na jego rzecz, a nie na rzecz jego następczyni prawnej.

5 Podnosząc zarzut naruszenia ustanowionego w art. 384 k.p.c. zakazu reformationis in peius skarżąca nie uwzględniła regulacji zawartej w art. 610 1 w związku z art. 677 1 k.p.c. Według pierwszego z tych przepisów, w sprawach o zasiedzenie do ogłoszenia i orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o stwierdzeniu nabycia spadku. Według drugiego z kolei, sąd stwierdzi nabycie spadku przez spadkobierców, choćby były nimi inne osoby niż te, które wskazali uczestnicy. W postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku sąd wymienia spadkodawcę oraz wszystkich spadkobierców, którym spadek przypadł, jak również wysokość ich udziałów. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 czerwca 1986 r., III CZP 28/86 (OSNCP 1987, nr 5-6, poz. 74), odpowiednie zastosowanie art. 677 1 k.p.c. w postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia oznacza, że w postanowieniu o stwierdzeniu zasiedzenia wymienia się osobę, która nabyła w ten sposób własność, choćby to była inna osoba niż wskazana przez wnioskodawcę, a jeżeli jest więcej osób uprawnionych - należy wymienić ich udziały. Obowiązek respektowania przytoczonych regulacji sprawia, że w odnośnym zakresie stosowanie zakazu reformationis in peius jest wyłączone. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy zmieniając postanowienie Sądu pierwszej instancji co do osoby, która nabyła własność przez zasiedzenie - nie naruszył art. 384 w związku z art. 13 2 k.p.c. Skarżąca nie wykazała również naruszenia art. 378 1 w związku z art. 328 2 i art. 13 2 k.p.c. przez nierozpoznanie sprawy w granicach apelacji. Z wywodów zawartych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wynika, że skarżąca kwestionuje ocenę dowodów, jakiej dokonały w sprawie Sądy pierwszej i drugiej instancji, przeciwstawia jej własną, subiektywną ocenę, czyni własne ustalenia i na ich kanwie dokonuje subsumpcji. Nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju argumentacja, po pierwsze, nie może uzasadniać zarzutu naruszenia wskazanych przepisów postępowania, a po drugie, jest w świetle art. 398 3 3 k.p.c. niedopuszczalna. Według tego przepisu bowiem, zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów nie mogą być podstawą skargi kasacyjnej. Rozważenie zarzutów wypełniających podstawę kasacyjną określoną w art. 398 3 1 pkt 1 k.p.c. trzeba z kolei poprzedzić przypomnieniem, że, zgodnie z art. 398 13 2 k.p.c., w postępowaniu kasacyjnym nie jest dopuszczalne powołanie

6 nowych faktów i dowodów, a Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia. Ponieważ zarzuty powołane przez skarżącą w ramach podstawy z art. 398 3 1 pkt 2 k.p.c. okazały się nieskuteczne, zarzut naruszenia art. 172 w związku z art. 336 k.c. musi podlegać ocenie na podstawie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji i zaaprobowanych przez Sąd Okręgowy. Nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut obrazy art. 172 w związku z art. 336 k.c. przez przyjęcie, że M. i P. Z. byli samoistnymi posiadaczami części działki nr 208, mimo że równocześnie z działki tej korzystali jej właściciele, ponieważ według ustaleń, które są dla Sądu Najwyższego wiążące, od 1955 r. ze spornej części działki nr 208 korzystali wyłącznie M. i P. Z. Pozbawiony racji jest również zarzut naruszenia art. 172 w związku z art. 336 k.c. przez ich zastosowanie do L. G., która w dacie stwierdzenia przez nią nabycia w drodze zasiedzenia własności części działki nr 208 miała 20 lat i nie mogła uczynić zadość wymaganiu 20 letniego samoistnego posiadania spornej nieruchomości. Uszło uwagi skarżącej, że zarzut ten jest bezprzedmiotowy, gdyż zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy zmienił postanowienie Sądu pierwszej instancji i stwierdził nabycie własności części działki nr 208, oznaczonej w projekcie podziału geodezyjnego sporządzonym przez geodetę Ł. M. jako działka nr 208/1 przez M. i P. Z. na zasadzie wspólności ustawowej. Zarzut naruszenia powołanych przepisów przez przyjęcie, że wyrażenie zgody przez właścicieli działki nr 208 na korzystanie z jej części przez M. i P. Z. nie miało wpływu na ocenę charakteru ich posiadania, został natomiast podniesiony w oderwaniu od stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego postanowienia. Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 398 14 k.p.c. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną uzasadnionych podstaw i orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego zgodnie z art. 520 2 w związku z art. 391 1 i art. 398 21 k.p.c., przyjmując za podstawę określenia ich wysokości 6 pkt 4 w związku z 8 pkt 1 i 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia

7 przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461). jw