POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

WYROK Z DNIA 15 GRUDNIA 2011 R. II KK 184/11

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 116/14. Dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 327/16. Dnia 9 grudnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Piotr Mirek

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 274/14. Dnia 24 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Ewa Oziębła

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. p o s t a n o w i ł UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Józef Szewczyk SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

POSTANOWIENIE. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 listopada 2018 r.,

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

WYROK Z DNIA 2 MARCA 2012 R. V KK 358/11

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jacek Sobczak (przewodniczący) SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) SSA del. do SN Dariusz Czajkowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący) SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca) SSA del. do SN Jerzy Skorupka

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 312/16. Dnia 19 października 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 305/14. Dnia 8 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 289/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 88/17. Dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

POSTANOWIENIE. SSN Marian Buliński

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

P O S T A N O W I E N I E

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Cesarz

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Barbara Skoczkowska SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 259/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. Protokolant Małgorzata Sobieszczańska

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,

POSTANOWIENIE. SSN Paweł Wiliński

POSTANOWIENIE. Protokolant Patrycja Kotlarska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 433/13. Dnia 8 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 343/15. Dnia 19 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Stępka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Skoczkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Ryński

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Gradzik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 244/13. Dnia 8 sierpnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Jerzy Grubba SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Ryński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Marian Buliński

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca) Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 29/15. Dnia 18 lutego 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Włodzimierz Wróbel

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 329/18. Dnia 11 września 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Piotr Mirek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Kowal

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńka

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Gradzik (przewodniczący) SSN Krzysztof Cesarz SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Przemysław Kalinowski SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Przemysław Kalinowski

POSTANOWIENIE. Protokolant Katarzyna Wełpa

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 114/18. Dnia 7 czerwca 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Piotr Mirek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Patrycja Kotlarska

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Tomczyk

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jarosław Matras (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Roman Sądej (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 423/12. Dnia 27 marca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie: Andrzej Ryński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Jolanta Grabowska

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Sobczak (przewodniczący) SSN Przemysław Kalinowski SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca) Protokolant Barbara Kobrzyńska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Jerzy Grubba SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)

Transkrypt:

Sygn. akt V KK 258/16 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 28 października 2016 r. SSN Kazimierz Klugiewicz na posiedzeniu w trybie art. 535 3 k.p.k., po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 października 2016 r., sprawy T. M., skazanego z art. 178a 4 k.k., z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego, od wyroku Sądu Apelacyjnego, z dnia 11 lutego 2016 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P., z dnia 20 października 2015 r. p o s t a n o w i ł: 1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną; 2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego. UZASADNIENIE Wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 października 2015 r., T. M. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a 4 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień 12 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 1 k.k., za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji między innymi obrońcy oskarżonego T. M., wyrokiem z dnia 11 lutego 2016 roku, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lutego 2016 r. wniósł obrońca skazanego T. M., zarzucając rażące i mające istotny wpływ

2 na treść wyroku naruszenie prawa materialnego, tj. art. 178a 4 k.k., a także rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego, tj. art. 433 2 k.p.k. w zw. z art. 457 3 k.p.k.; art. 433 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.; a także art. 433 2 k.p.k. w zw. z art. 5 2 k.p.k. W konkluzji obrońca skazanego wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 178a 4 k.k., ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i poprzedzającego wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy Sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania. Prokurator Prokuratury Regionalnej w pisemnej odpowiedzi na kasację obrońcy skazanego T. M. wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej. Sąd Najwyższy rozważył, co następuje. Kasacja obrońcy skazanego T. M. jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 3 k.p.k. Podstawowym niejako wiodącym zarzutem wniesionego w sprawie nadzwyczajnego środka zaskarżenia obrońca skazanego T. M. uczynił zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 178a 4 k.k. W szczególności naruszenia tego przepisu obrońca upatrywał w błędnej wykładni pojęcia ruch lądowy, wskazując jednocześnie, że procedujące w sprawie Sądy błędnie przyjęły, iż pojęcie to obejmuje swym zakresem również ruch pojazdów na ogrodzonym terenie placu budowy, podczas gdy nie jest to miejsce dostępne dla powszechnego użytku. Wskazany zarzut obrońca skazanego obudował szeroką argumentacją, popartą orzecznictwem, która doprowadziła go do konkluzji, że praca przy obsłudze żurawia samojezdnego w stanie nietrzeźwości na terenie budowy, w tym polegająca na dojeździe do obszaru prac montażowych, nie narusza normy z art. 178a k.k. Tego rodzaju stanowisko jest jednak błędne. Przede wszystkim skarżący zdaje się bowiem abstrahować od obszernych wywodów w tej kwestii zawartych tak w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji (s. 37-39 uzasadnienia), jak i Sądu II instancji (s. 9-10 uzasadnienia). Na wskazanych kartach pisemnych motywów wyroków

3 wskazywano natomiast, że o ile na terenie Zintegrowanego Centrum Komunikacyjnego wjazd na teren budowy rzeczywiście był reglamentowany i do jazdy po nim dopuszczone były wyłącznie określone, upoważnione do tego osoby, jednakże z uwagi na powierzchnię terenu budowy, ilość poruszających się po niej pojazdów (w tym pojazdów wielkich gabarytów) oraz konieczność zapewnienia sprawnej i bezpiecznej organizacji ruchu, bezsprzecznie stwierdzić należało, że na placu budowy obowiązywały reguły ruchu drogowego. To stanowisko niewątpliwie wspiera także orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym wielokrotnie już wypowiadano się na temat realizacji znamienia ruchu lądowego. W szczególności podkreślano, że przestępstwa związane z ruchem pojazdów mogą zostać popełnione nie tylko na drogach publicznych, ale również wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch zarówno ogólny, jak i lokalny (por. np. uchwała SN z dnia 14 września 1972 r., VI KZP 33/72, OSNKW 1972, z. 12, poz. 187, uchwała pełnego składu Izby karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 33). W świetle tych rozstrzygnięć nie budziło wątpliwości przyjmowanie, że ruch pojazdów w takich miejscach, jak: tereny budowlane i przemysłowe, lotniska, rampy kolejowe, a nawet podziemne części kopalni, gdzie odbywa się transport materiałów i przewóz ludzi jest ruchem lokalnym, ale ze względu na wyznaczenie tych miejsc do takiego ruchu oraz jego faktyczne występowanie, należy traktować go jako ruch lądowy (zob. wyrok SN z dnia 29 stycznia 2016 r., IV KK 324/15, LEX nr 1977832). W ostatnim z wymienionych orzeczeń Sądu Najwyższego przypomniano także, iż w tych sytuacjach, w których Sąd Najwyższy oceniał, iż wymaganie istnienia ruchu lądowego nie zostało spełnione, przyczyną wyrażenia takiego poglądu był brak realizacji przesłanki przeznaczenia terenu do ruchu pojazdów albo ocena, że ruch ten nie miał charakteru systematycznego, lecz ograniczał się do sporadycznych przejazdów, jak wjazd wykonywany przez właściciela posesji na podwórko (postanowienie SN z dnia 20 sierpnia 1976 r., VII KZP 11/76, OSNPG 1976, z. 9, poz. 74, wyrok SN z dnia 11 października 2000 r., IV KKN 250/00), czy też przejazd traktorem przez grunt rolny (wyrok SN z dnia 2 marca 2012 r., V KK 358/11, OSNKW 2012, nr 6, poz. 66).

4 W tym zaś kontekście w realiach przedmiotowej sprawy trafnie uwzględniono zakres budowy, wielkość obszaru, jaki budowa obejmowała, liczbę osób i pojazdów przemieszczających się każdego dnia po terenie robót, znaczną liczbę firm podwykonawczych, notoryjny fakt obecności znacznej ilości pracowników zatrudnianych przez różne podmioty zaangażowane w proces budowlany. To z kolei przesądza o bezzasadności zarzutu z pkt 1 kasacji, skoro zarówno Sąd Okręgowy, jak i Sąd odwoławczy dokonały prawidłowej wykładni pojęcia ruch lądowy. Nie są zasadne także zarzuty z pkt 2 4 kasacji, w których obrońca wskazał na niedostatki kontroli instancyjnej orzeczenia Sądu II instancji w zakresie ilości stwierdzonego we krwi skazanego alkoholu. Lektura wskazanych zarzutów kasacji prowadzi do wniosku, że intencją skarżącego pomimo jego zabiegów i wskazania także na naruszenie przepisów właściwych dla postępowania kasacyjnego (art. 433 2 k.p.k. w zw. z art. 457 3 k.p.k.) było spowodowanie ponownej weryfikacji poprawności zapadłych w sądach obydwu instancji orzeczeń poprzez ponowienie kontroli apelacyjnej. W tym zaś aspekcie wystarczające zatem staje się odesłanie obrońcy skazanego do stosownych kart pisemnych motywów wyroku Sądu Apelacyjnego, który w logiczny i rzeczowy sposób przedstawił okoliczności uzasadniające trafność zapadłego przed Sądem I instancji wyroku. W szczególności na s. 7-8 uzasadnienia Sąd odwoławczy wskazał, jakie okoliczności przemawiały za przyjęciem, że T. M. spożył znaczną ilość alkoholu na długo przed zdarzeniem, na s. 8 wyjaśnił, co uzasadniało oparcie się przez Sąd Okręgowy na retrospektywnym wyliczeniu stopnia nietrzeźwości (odnosząc się do opinii biegłego A. T., który za podstawę kalkulacji przyjął wynik badania trzeźwości dokonany na podstawie pobranej o godz. 14:00 próbki krwi), a na s. 9 uzasadnienia słusznie wskazał, że stwierdzenie stanu nietrzeźwości T. M. przez pracujące z nim w dniu zdarzenia osoby było dodatkowo utrudnione z uwagi na fakt, że mające miejsce kontakty odbywały się na otwartej przestrzeni oraz polegały na zdawkowych uwagach. Niezależnie od powyższego niezbędne staje się także przypomnienie skarżącemu, że stawianie wyrokowi sądu odwoławczego zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. możliwe jest tylko wtedy, gdy sąd ten dokonał samodzielnie oceny zebranego

5 w sprawie materiału dowodowego odmiennie aniżeli uczynił to sąd I instancji albo też przeprowadził nowe dowody w postępowaniu odwoławczym, których następnie dokonał oceny wbrew zasadom określonym w art. 7 k.p.k. Taka sytuacja w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca, co przesądza o bezzasadności tego zarzutu. Jeżeli chodzi natomiast o zarzut naruszenia art. 410 k.p.k., to abstrahując od pierwszoinstancyjnego charakteru tego zarzutu (obrońca kwestionuje ocenę dowodów dotyczących czasu i okoliczności spożycia alkoholu przez T. M.), zauważyć należy, że nie stanowi naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Nie znalazł potwierdzenia także zawarty w pkt 3 kasacji zarzut naruszenia przez procedujące w sprawie Sądy wyrażonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu. Brak jest bowiem podstaw do stwierdzenia, że w sprawie uchybiono dyrektywie bezstronności organów procesowych, skoro zbadano oraz uwzględniono okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść skazanego T. M. Formułując z kolei zarzut naruszenia art. 5 2 k.p.k. (pkt 4 kasacji) skarżący nie wykazał, że orzekające w sprawie sądy powinny powziąć uzasadnione wątpliwości, których po wyczerpaniu całego postępowania dowodowego nie udało się usunąć, a które zostałyby rozstrzygnięte na niekorzyść skazanego, w tym także i w kwestii czasu i okoliczności spożycia alkoholu przez T. M. W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za bezzasadne w stopniu oczywistym i w konsekwencji orzekł, jak w części dyspozytywnej postanowienia, przy czym kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył skazanego. kc