Lekcja 7 na 18. sierpnia 2018
Niechże więc będzie wam wiadome, mężowie bracia, że przez tego zwiastowane wam bywa odpuszczenie grzechów. I że w nim każdy, kto wierzy, bywa usprawiedliwiony w tym wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez zakon Mojżesza (Dzieje Ap. 13,38.39)
4. Ikonium. Dzieje Ap. 14,1-7 Pracując dla Izraela 5. Listra i Derbe. Dzieje Ap. 14,8-20 Pracując wśród pogan 1. Antiochia. Dzieje Ap. 13,1-3 Przygotowania do podróży 3. Antiochia Pizydyjska. Dzieje Ap. 13,13-52 Nauczanie Pawła Reakcja Żydów i pogan 6. Powrót do Antiochii. Dzieje Ap. 14,21-28 Wzmacnianie zborów 2. Salamina i Pafos. Dzieje Ap. 13,4-12 Elimas i Sergiusz, opozycja i nawrócenie W Bożym planie był to dla Saula moment głoszenia Ewangelii i budowania nowych zborów na obszarze Imperium Rzymskiego.
Dzieje Ap. 13,1-3 A gdy oni odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem (Dzieje Ap. 13,2) Jezus wspomniał już Pawłowi o jego misji głoszenia Ewangelii dla pogan (Dzieje Ap. 22,21). Czekał jednak, aż Duch Święty jasno pokaże mu właściwy moment, rozpoczęcia tego dzieła. Po pewnym czasie modlitwy i postu, Duch Święty nakazał zborowi w Antiochii wysłać pierwszy zespół misyjny: Barnabę i Saula. Kościół dał im autorytet w realizacji tej misji, kładąc na nich ręce. Barnabas przewodził grupie jako pierwszy, ale Saul wkrótce zaczął odgrywać wiodącą rolę w tej wyprawie misyjnej. Od Dziejów Ap. 13,9 był nazywany Pawłem.
Dzieje Ap. 13,4-12 Wtedy prokonsul, ujrzawszy, co się stało, uwierzył, będąc pod wrażeniem nauki Pańskiej (Dzieje Ap. 13,12) Duch Święty zaprowadził Pawła, Barnabę i Jana Marka do Seleucji skąd wypłynęli na Cypr. Barnaba urodził się na Cyprze i było to jedno z pierwszych miejsc, gdzie chrześcijanie głosili Ewangelię. Niektórzy Cypryjczycy jako pierwsi głosili poganom w Antiochii (Dzieje Ap. 11,19-20). Elimas był żydowskim czarownikiem, który im się tam sprzeciwił. Prokonsul, Sergiusz Paweł zainteresował się Ewangelią. Ostatecznie ją przyjął, po tym, kiedy Elimas oślepł w obecności Pawła.
Dzieje Ap. 13,13-52 I my zwiastujemy wam dobrą nowinę. Tę obietnicę, którą dał ojcom (Dzieje Ap. 13,32) Opuścili Cypr i weszli do Perge, a następnie do Antiochii Pizydyjskiej (Turcja). W Perge Jan Marek zdecydował się wycofać, ponieważ obawiał się wyzwań podróży. W pierwszy Sabat, kiedy się tam zatrzymali, zostali zaproszeni, aby nauczać w antiocheńskiej synagodze. Nauczanie Pawła opierało się na trzech zasadniczych punktach: Bóg prowadził swój lud od Egiptu do czasów Dawida (w. 17-22) Jezus wypełnił obietnice mesjanistyczne (w. 23-37) Paweł wezwał lud do przyjęcia zbawienia, które oferuje Jezus (w. 38-41)
A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny sabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach (Dzieje Ap. 13,42) W synagodze, gdzie nauczał Paweł, znajdowali się pewni poganie. Nie zaakceptowali judaizmu w pełni, prawdopodobnie dlatego, że byli naciskani, aby się obrzezać. Podzielili się Dobrą Nowiną z rodzinami i przyjaciółmi. W następny Sabat, zebrało się prawie całe miasto, żeby posłuchać nauki Pawła. Żydzi stali się zazdrośni z powodu przyjęcia Ewangelii przez pogan, dlatego wyrzucili Pawła i Barnabę z miasta.
Dzieje Ap. 14,1-7 Doszło w końcu do podziału wśród mieszkańców miasta: jedni trzymali stronę Żydów, a drudzy apostołów (Dzieje Ap. 14,4 BWP) Apostołowie przybyli do Ikonium i stosowali tę samą metodę, którą posługiwali się w Antiochii, głosząc Ewangelię najpierw Żydom. Z tego powodu mnóstwo Żydów i Greków uwierzyło. Żydzi, którzy nie uwierzyli, ponownie spowodowali problemy. Paweł i Barnaba musieli uciekać z tego miasta, aby uniknąć zlinczowania! Większość Żydów odrzuciła Ewangelię, ale Paweł nigdy nie stracił nadziei, że wielu Żydów przyjmie Jezusa (Rzym. 9-11).
Dzieje Ap. 14,8-20 Tłumy zaś, zobaczywszy, co uczynił Paweł, zaczęły wołać po likaońsku: Sami bogowie przybrali ludzkie ciała i zstąpili do nas. I uznali Barnabę za Zeusa, a Pawła za Hermesa, jako że on głównie przemawiał (Dzieje Ap. 14,11-12 BWP) Podróżowali dalej w okolice Listry i Derbe. W Listrze Paweł spotkał kalekę, który miał dość wiary, aby być uzdrowionym. Kiedy mieszkańcy zobaczyli cud, pomyśleli, że Paweł i Barnaba byli bogami, którzy stali się ludźmi. Kiedy apostołowie zrozumieli sytuację, ledwo mogli powstrzymać ich przed składaniem ofiar. Niektórzy Żydzi z Antiochii i Ikonium wykorzystali sytuację i podburzyli pogan przeciwko apostołom. Paweł został ukamienowany, ale cudem przeżył.
Dzieje Ap. 14,21-28 Gdzie głosili przez jakiś czas Ewangelię, zyskując sobie wielu uczniów. Potem ruszyli w drogę powrotną przez Listrę i Ikonium do Antiochii (Dzieje Ap. 14,21 BWP) Po zakończeniu podróży skierowali swe kroki na drogę powrotną. Dlaczego nie wrócili bezpośrednio do Antiochii? Chcieli umocnić nowe zbory, zachęcając i wzmacniając nowych wyznawców. 1. Ostrzegli przed nadchodzącymi wyzwaniami. 2. Wyznaczyli starszyznę. 3. Modlili się i pościli razem z nimi. 4. Powierzyli ich Panu. Wracając do Antiochii, opowiadali o swojej drodze do kościoła. Wszyscy wierzący radowali się razem.
Paweł nie zapomniał o założonych przez siebie zborach. Po odbyciu podróży misyjnej, wracając wraz z Barnabą, odwiedzał zbory, które wznieśli, i wybierał spośród nich mężów, którzy mogliby przyłączyć się do głoszenia ewangelii. [ ] Apostoł kształcił młodych ludzi do urzędu kaznodziejskiego, traktując to jako ważną część swej pracy misyjnej. [ ] Doświadczeni pracownicy wypełniają szlachetne i wdzięczne zadanie, jeżeli, zamiast dźwigać samotnie brzemię odpowiedzialności, przygotowują do niego młodszych pracowników i część tego ciężaru wkładają na ich barki. E.G.W. (Działalność apostołów, rozdz. 34, str. 223)