BIULETYN INFORMACYJNY ŻYWEGO RÓŻAŃCA SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ Sosnowiec Zagórze NR 10 (57) PAŹDZIERNIK 2011 9 paździierniik 2011 XI DZIEŃ PAPIESKI Jan Paweł II Człowiek Modlitwy
Droga Wspólnoto Żywego Różańca To już październik czerwienią liści nas otula oraz babiego lata złotą smugą. Noce robią się coraz dłuższe i słychać pierwsze kroki chłodu. Jesienne dni coraz mniej sprzyjają spacerom, a mimo to codziennie wielu ludzi wychodzi na spotkania. Co ciekawe, niosą oni ze sobą coś bardzo ważnego to bagaż próśb, przemyśleń, problemów, dziękczynień. Te październikowe spotkania mają ważne znaczenie, mają ze sobą coś wspólnego wiarę, nadzieję, miłość i radość obcowania z Kimś, kto każdego zrozumie, wysłucha, do Kogo można udać się z wizytą o każdej porze. Dla nas, zapracowanych, zagonionych, biegających za sprawami doczesnymi, to swoista możliwość złapania oddechu, wyciszenia, zastanowienia się nad tym, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, co i jak robimy. To dana nam szansa odnowy, wspólnoty, radości z przeżywania tajemnic, które są nam wprawdzie znane ale zawsze nas fascynują. Jak to jest, że mimo natłoku zajęć, nieprzychylnej aury, wielu rodzinnych spraw, chętnie się spotykamy? Dlatego, że mamy możliwość odetchnięcia od codzienności, powierzenia swego życia i spraw naszej Matce, która nas zawsze przygarnia od momentu, kiedy to właśnie Jej wszyscy zostaliśmy powierzeni, od momentu, gdy Jej Syn, już na Krzyżu oddał wszystkich ludzi w Jej opiekę. Matka, Matuchna, Bogurodzica, Królowa, Fatimska, Częstochowska, Licheńska, nie ważne jaki nadamy Jej przydomek, zawsze będzie to nasza Orędowniczka, Wspomożycielka i zawsze to właśnie Ona będzie się za nami wstawiać u Swojego Syna, bowiem Różaniec jest modlitwą do Jezusa Chrystusa za pośrednictwem Maryi, modlitwą, w której rozważamy Jej cnoty i obecność podczas misji Jezusa. Pamiętajmy, że Różaniec to głęboka modlitwa, to sposób na życie! Odmawiając różaniec oddajemy wszystkie nasze sprawy w ręce Maryi, a Ona zanosi je do Jezusa. W trakcie tej modlitwy rozważamy także tajemnice naszego zbawienia całą historię Jezusa, od Zwiastowania, poprzez Jego ziemskie życie oraz mękę i śmierć aż po Zmartwychwstanie. Sługa Boży Jan Paweł II także bardzo mocno umiłował modlitwę różańcową. Podczas wypowiedzi w Radiu Watykańskim 1 października 1983 r. powiedział: Odmawiajcie modlitwę z gorliwością i prostotą, aby zaczerpnąć radości ze spełnionych obowiązków, siły do stawienia czoła wobec nieuniknionych trudności, jakimi przepełnione jest życie ludzkie, odwagi na każdy dzień kontemplacji przyszłej chwały, obiecanej przez Boga swoim wiernym sługom."
Nabożeństwa różańcowe w naszym Sanktuarium odprawiane będą codziennie po wieczornej Mszy św. oraz w niedziele o godz. 16. Modlitwa różańcowa w tym szczególnym miesiącu rozbrzmiewać będzie także po rannej Mszy św. przed Najświętszym Sakramentem w Kaplicy Adoracji, a prowadzona będzie przez członkinie Róż wg kolejności podanej na str. 8. Jak co roku, w pierwszą niedzielę - 2 października, po Mszy św. popołudniowej - odbędzie się procesja różańcowa do pięciu stacji wokół kościoła. Rozważając tajemnice chwalebne będziemy dziękować Bogu za dar beatyfikacji Sługi Bożego Jana Pawła II i modlić się o Jego rychłą kanonizację. Dla naszej wspólnoty Żywego Różańca będzie to też radosny dzień świętowania 3. rocznicy poświęcenia sztandaru. Natomiast w drugą niedzielę 9 października obchodzić będziemy XI Dzień Papieski pod hasłem Jan Paweł II Człowiek Modlitwy. Jego celem jest rozbudzenie ducha modlitwy, co z kolei jest wypełnianiem duchowego testamentu Papieża Polaka. Po raz pierwszy będziemy mogli modlić się za wstawiennictwem błogosławionego Jana Pawła II. Tak jak kiedyś On uczył się modlitwy od wybitnych świętych Kościoła, męczenników, doktorów i mistyków, tak teraz sam dołączył do ich grona, jako Nauczyciel i Świadek dla następnych pokoleń wierzących. Będzie także wstawiał się za nami Ten, którego postrzegamy jako wielkie zwycięstwo Boga w dziejach świata. W Dniu Papieskim w całym kraju zbierane są do puszek ofiary z przeznaczeniem na Fundację Dzieło Nowego Tysiąclecia, wspierającą dzieci i młodzież z rodzin ubogich. W tym różańcowym miesiącu obchodzimy uroczyście również 33. rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża w dniu 16 października oraz po raz pierwszy w tym roku - liturgiczne wspomnienie bł. Jana Pawła II w dniu 22 października. Z tej racji w tym numerze BIULETYNU na str. 6 zamieściłam obszerną biografię nowego Błogosławionego Polaka. Z kolei 16 października 1978 r. miało miejsce jeszcze jedno ważne dla Polaków wydarzenie. W tym dniu o godz. 13:45 stanęła na najwyższym szczycie świata Mount Everest najwybitniejsza himalaistka świata, Polka, śp. Wanda Rutkiewicz. Piszę o tym, bo w tym numerze (na str. 10) zamieściłam interesującą relację ze spotkania Wandy Rutkiewicz z papieżem, jakie miało miejsce w Krakowie podczas pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny w 1979 r. Październik, to miesiąc w którym - jak co roku - obchodzimy również Tydzień Miłosierdzia i Tydzień Misyjny. Obchodzony w tym roku w dniach 2-8 października, 67 Tydzień Miłosierdzia, ma bogatą - trwającą już ponad 60 lat - historię. Z inicjatywą obchodzenia tych Dni, a potem Tygodnia Miłosierdzia wystąpił ogólnopolski zjazd dyrektorów diecezjalnych Caritas 23.02.1937 r. Tradycja została przerwana przez II wojnę światową, ale po jej zakończeniu, w 1945 r. wznowiono organizowanie
Tygodnia Miłosierdzia na początku października, i nieprzerwanie także w czasie gdy władze komunistyczne zlikwidowały kościelną Caritas (1950 r.) i zakazały działalności organizacjom charytatywnym jest ona kultywowana. Tydzień Miłosierdzia rozpoczyna się w pierwszą niedzielę października. Co roku przebiega pod innym hasłem, podkreślającym któryś z wymiarów działalności charytatywnej, a w ostatnich latach nawiązuje także do tematu Roku Duszpasterskiego. W przeżywanie Tygodnia Miłosierdzia włączają się w sposób szczególny Parafialne Oddziały Caritas, Szkolne Koła Caritas oraz placówki prowadzone przez Caritas. Działania przez nich podejmowane nie tylko niosą pożyteczną i wymierną pomoc potrzebującym, ale są przypomnieniem, że dzieło miłosierdzia chrześcijańskiego jest sprawą całej wspólnoty Kościoła. Równolegle w dniach w dniach od 1-5 października 2011 r. w Krakowie odbędzie się II Światowy Apostolski Kongres Bożego Miłosierdzia. Miejscem spotkania czcicieli Bożego Miłosierdzia z całego świata będzie Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie ostatnie lata swojego życia spędziła św. Siostra Faustyna Kowalska i gdzie dziś istnieje światowe centrum kultu Bożego Miłosierdzia. Pierwszy Światowy Kongres Miłosierdzia odbył się w dniach 2-6 kwietnia 2008 r. w Rzymie. II Światowy Apostolski Kongres Miłosierdzia odbywający się pod hasłem Miłosierdzie źródłem nadziei pragnie zgromadzić czcicieli Bożego Miłosierdzia ze wszystkich kontynentów naszego globu i dać możliwość podzielenia się doświadczeniami przeżywania miłosierdzia w życiu i głoszenia go światu. Światowy Dzień Misyjny po raz pierwszy był obchodzony w 1926 r. Z inicjatywy Rady Wyższej Papieskich Dzieł Misyjnych została zaprezentowana propozycja ustanowienia dla całego Kościoła dnia modlitwy i ofiary na rzecz ewangelizacji ludów tak, aby był on obchodzony w jednym dniu w każdej diecezji, parafii i instytucji katolickiego świata. Papież powiedział wówczas, że jest to idea pochodząca z nieba i 14 kwietnia 1926 r. ustanowiono Światowy Dzień Misyjny w Polsce zwany Niedzielą Misyjną, obchodzony w przedostatnią niedzielę października. Ofiary zbierane tego dnia mają pomóc w realizacji głoszenia Ewangelii na pięciu kontynentach, a w szczególności w rejonach, gdzie działalność misyjna bez pomocy z zewnątrz jest trudna do realizacji. Misje wymagają wsparcia nie tylko modlitwą i poświęceniem, ale także konkretną materialną ofiarą. Następujący po Światowym Dniu Misyjnym tydzień w Polsce jest poświęcony misjom. Papieskie Dzieła Misyjne wydają specjalne materiały do modlitwy i animacji misyjnej w tym wyjątkowym czasie, w którym duchowo i materialnie wspierane są misje. Tydzień Misyjny w tym roku przypada na dni od 23 29 października. Patronko dróg naszych, Różańcowa Pani! W wyszeptanych modlitwach, ze zdrowasiek utkanych, październik odmawia codzienny Różaniec. Powierzamy Ci zwykle najtrudniejsze sprawy. Miej nas zawsze w opiece, wstawiaj się za nami. Zmarłym niebo wypraszaj, żywych wspieraj łaskami. Najdoskonalsza z doskonałych! Matko - Różańcowa Pani!
INTENCJE MODLITEWNE Polecając się opiece Matki Bożej Różańcowej, wspierajmy się darem modlitwy różańcowej i módlmy się: PAPIESKIE INTENCJE APOSTOLSTWA MODLITWY OGÓLNA: Za chorych w fazie terminalnej, aby wiara w Boga i miłość braci wspierały ich w cierpieniach. MISYJNA: Aby obchody Światowej Niedzieli Misyjnej pobudzały w ludzie Bożym zapał ewangelizacji oraz wspierania dzieł misyjnych modlitwą i pomocą ekonomiczną najbiedniejszych Kościołów. INTENCJA KRUCJATY RÓŻAŃCOWEJ Z Maryją Królową Polski módlmy się o Polskę wierną Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, o wypełnienie Jasnogórskich Ślubów Narodu. MÓDLMY SIĘ: INTENCJE PARAFIALNE o rozwój dzieła Żywego Różańca w Polsce i na świecie a szczególnie w naszej parafii; o nowe liczne i święte powołania kapłańskie i zakonne do posługi misyjnej; o opiekę i przemożne orędownictwo Matki Bożej Różańcowej dla całej naszej Parafii, w sposób szczególny dla członków Żywego Różańca i ich Rodzin; o Boże błogosławieństwo, opiekę Matki Bożej Fatimskiej i powrót do dobrego zdrowia i pełni sił dla Zofii Bogackiej; o łaskę uzdrowienia dla Moniki oraz o dar potomstwa; o łaskę zdrowia oraz wiarę, nadzieję i cierpliwość w znoszeniu dolegliwości choroby dla Jadwigi Pietruszka; o łaskę zdrowia, wiary, nadziei i cierpliwości w ciężkiej chorobie dla Marii; o szczęśliwy przebieg zabiegu usunięcia woreczka żółciowego dla żony; o Boże błogosławieństwo i potrzebne łaski dla całej Rodziny pana Leszka Zelka oraz o jego szczęśliwy powrót do kraju; dziękczynnie za dar modlitwy w intencji brata; o łaskę wiecznej szczęśliwości w gronie zbawionych dla śp. Janiny Chmiel z Róży Świętej Rodziny oraz dla śp. Stanisławy Dudek z Róży św. Siostry Faustyny; o wysłuchanie wszystkich intencji osób, które prosiły nas o modlitwę.
Polskie drogi do świętości Bł. Jan Paweł II, papież - wspomnienie 22 października Karol Józef Wojtyła, tak bowiem nazywał sie Jan Paweł II, urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, niewielkim miasteczku nieopodal Krakowa, jako drugi syn Emilii i Karola Wojtyłów. Został ochrzczony w kościele parafialnym 20 czerwca 1920 r. przez ks. Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii bł. Karola Habsburga. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Edmund, brat Karola, studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. 13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola, a trzy lata później, w 1932 r., w wieku 26 lat, zmarł na szkarlatynę brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku. Od września 1930 r. Karol rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Jadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką, już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. 14 maja 1938 r. Karol zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, następnie wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W lutym 1940 r. poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchownego. Był to Jan Tyranowski, który prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża. 18 lutego 1941 r. po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943 r. jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie. Wojna odebrała Karolowi możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów. W 1942 r. postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 r. do sierpnia 1946 r. Karol pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
13 października 1946 r. alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol wraz z klerykiem Stanisławem Starowiejskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu) w Rzymie. Podczas studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz USA. W 1948 r. ukończył studia z dyplomem summa cum laude. W lipcu 1948 r. na okres 7 miesięcy Karol został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. W marcu 1949 r. został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam założył chór gregoriański, z którym wkrótce przygotował i odśpiewał mszę "De Angelis" ("O Aniołach"). Swoich chórzystów zaraził pasją i miłością do gór - razem przewędrowali Gorce, Bieszczady i Beskid. Organizowali także spływy kajakowe na Mazurach. W Krakowie otrzymał też w końcu tytuł doktora teologii i uzyskawszy urlop na pracę naukową w latach 1951-1953 rozpoczął pisanie pracy habilitacyjnej, która, mimo że w 1953 r. przyjęła ją Rada krakowskiego Wydziału Teologicznego, została odrzucona przez Ministerstwo Oświaty i tytułu docenta Karol Wojtyła nie uzyskał (uzyskał go dopiero w 1957 r.). W roku 1956 objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1958 r. Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Umbrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 r. w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek. Wtedy też powstały jego najgłośniejsze prace, które przyniosły mu sławę wśród teologów - "Miłość i odpowiedzialność" (1960) oraz "Osoba i czyn" (1969). W 1962 r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi Totus Tubus (łac. Cały Twój ), kierował je do Matki Chrystusa. 30 grudnia 1963 r. Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 r. został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 r. otrzymał w kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie. Jako pasterz diecezjalny starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory. W 1965 r. otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry. Utrzymywał
dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym. Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając do rozległej tradycji filozoficznej, lecz też do Biblii i do mistyki (zawsze był mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z, nazwanym tak przez siebie, prymasem Tysiąclecia, ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I konklawe w roku 1978 kardynał Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o godz. 16:16. Jan Paweł II była pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX w. Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz. Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm. Pontyfikat Jana Pawła II był drugi co do długości w dziejach Kościoła. Najdłużej 32 lata sprawował swój urząd Pius IX (nie licząc pontyfikatu Piotra pierwszego następcy Jezusa). Podczas wszystkich pielgrzymek przebył ponad 1,6 miliona kilometrów, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości między ziemią a księżycem. Jan Paweł II odbył 102 pielgrzymki zagraniczne podczas których odwiedził 135 krajów i 142 podróże na terenie Włoch, podczas których wygłosił 898 przemówień. Z 334 istniejących rzymskich parafii, odwiedził 301. Jego celem było dotarcie do wszystkich parafii, zabrakło niewiele. Papież Jan Paweł II mianował 232 kardynałów (w tym 9 Polaków), beatyfikował 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i kanonizował 478 świętych. Ojciec Święty napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża apostoła. Papież chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 r., który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w 1991r. w Częstochowie). Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona.
Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Nagłe pogorszenie stanu Zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca wystąpiły u Ojca Świętego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia o godz. 7.30 papież zaczął tracić przytomność a o godz. 19.00 wszedł w stan śpiączki. Monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. O godz. 21.37 osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II. Ojciec Święty Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666 dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia towarzyszyli mu nieustannie wierni z całego świata. Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r., w którym uczestniczyło na placu św. Piotra ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r. 13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI (następca Jana Pawła II) zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpaczał się 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem został polski ksiądz Sławomir Oder. 2 kwietnia 2007 r. zakończyła się faza diecezjalna procesu i wszystkie akta zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych. 19 grudnia 2009 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o heroiczności cnót Jana Pawła II. 1 maja 2011 r. ok. godz. 10:40 nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II podczas uroczystej mszy świętej na placu św. Piotra. Nabożeństwo prowadził papież Benedykt XVI, który ogłosił również że dniem wspomnienia liturgicznego bł. Jana Pawła II będzie 22 października data inauguracji pontyfikatu w 1978 r.
Łatwo zwykłemu człowiekowi zostać bohaterem, ale bardzo trudno bohaterowi zostać zwykłym człowiekiem Wanda Rutkiewicz To marzenie nosiła w sobie od wielu miesięcy. Spotkać się z Papieżem, wręczyć mu kamyk z najwyższej góry świata. Czy to zbieg okoliczności, że w dniu, kiedy weszła na najwyższy ziemski szczyt, zebrani w Kaplicy Sykstyńskiej purpuraci wskazali na polskiego kardynała z Krakowa? 16 października 1978 r. Wandę Rutkiewicz i Karola Wojtyłę dzieliły tysiące kilometrów, teraz, osiem miesięcy później, Papież był niemal w zasięgu ręki. Kilka dni temu zaczęła się jego pielgrzymka do Polski, przyleciał do Warszawy, gdzie i ona mieszkała. Nie wiedziała jednak, jak mogłaby się do niego zbliżyć ( ) jeszcze trzy dni i Polska pożegna Ojca Świętego. Zadzwonił telefon: - Halo? spytała. - Wanda? głos należał do dziennikarza telewizji krakowskiej, Zbigniewa Święcha. Pakuj kamyk w eleganckie etui, wkładaj tę swoją kremową sukienkę i przyjeżdżaj do Krakowa. Papież chce się z tobą spotkać. Zdumienie to za mało, by opisać reakcję himalaistki na tę wiadomość. Ledwo zdołała ochłonąć, telefon zadzwonił po raz drugi. Tym razem usłyszała głos sekretarki Prezesa Rady Państwa Henryka Jabłońskiego, a zarazem znajomej obrotnego dziennikarza. Święch poprosił ją, żeby załatwiła Wandzie przepustkę na wjazd do Krakowa. - Lada moment będzie u pani oficer, BOR u z potrzebnymi papierami uprzedziła sekretarka. Wanda Rutkiewicz, najsłynniejsza polska himalaistka, pierwsza w historii kobieta, która weszła na szczyt Mount Everest, zaczęła przygotowywać się do podróży z Warszawy do Krakowa. Później Święch opowie jej, jak wpadł na ten wariacki pomysł w wieczór przylotu Papieża do Krakowa, jak poprosił o pomoc dominikanina Konrada Hejmę i dostał od niego wiadomość, że Ojciec Święty jest zachwycony możliwością spotkania z Wandą. Dotarła do Krakowa w sobotę. Zbyszek powitał ją rozpromieniony. - Jutro powiedział. Przyjmie nas tuż przed odjazdem. Wieczorem poszli pod kurię, obleganą przez rzeszę młodych ludzi. Papież był obok w bazylice Franciszkanów, gdzie słuchał oratorium Henryka Mikołaja Góreckiego Beatus vir (Błogosławiony mąż) o świętym Stanisławie. Potem wrócił do siebie. Około dziesiątej wieczorem w oknie nad bramą kurii zamajaczyła biała postać. Rozległ się ogromny aplauz. - Podczas jutrzejszego spotkania na Błoniach będziecie drzemać ostrzegł żartobliwie Papież i pobłogosławił zgromadzonych. Za chwilę znikł. Po raz drugi znaleźli się w tym samym miejscu wczesnym popołudniem. - Ależ mam tremę powiedziała Zbyszkowi, kiedy dyrektor Radia Watykańskiego wprowadził ich do środka. - Daj spokój. Wchodząc na Everest, nie bałaś się, a teraz cię strach obleciał? Zobaczyli schodzącego po schodach prymasa Stefana Wyszyńskiego. Wyglądał dostojnie, ale powitał ich promiennym uśmiechem.
- Ojciec Święty bardzo się cieszy na to spotkanie powiedział. Czy państwo oboje byli na Mount Evereście? - Skądże, tylko Wanda odparł Święch. Prymas pożegnał ich, zapewniając, że Papież pojawi się lada chwila. Patrzyli z napięciem na schody. W pewnej chwili zobaczyli go. Schodził szybko w dół, trzymając fachowo sutannę w ręku, aby nie zaplątać się w jej fałdy. Na widok Wandy puścił suknię i rozpostarł szeroko ręce. Zatrzymał się na chwilę obok krucyfiksu, który z szacunkiem ucałował. Rutkiewicz padła na kolana. Jan Paweł II podszedł bliżej, schylił się lekko i chwytając ją pod łokcie, uniósł do góry. - Pani Wando, ludzie gór witają się, stojąc powiedział. Dobry Bóg sprawił, że nam obojgu, tego samego dnia, udało się zajść tak wysoko. Czy pani sama była na Mount Evereście? - Najwyższych szczytów nie zdobywa się samotnie odpowiedziała. - Coś mi na ten temat wiadomo. Otworzyła etui i podała je Papieżowi. Wewnątrz znajdował się oprawiony kamień z dedykacją. Jan Paweł II wziął pudełeczko i spojrzał na zawartość. - Przecież wierzchołek Everestu przez okrągły rok jest pokryty śniegiem zauważył. - Z którego miejsca go pani wyjęła? - Widzę, że Wasza Świątobliwość doskonale zna realia himalajskie. Rzeczywiście tak jest. Ten kamień wzięłam z tak zwanego Dolnego Szczytu, gdzie znajduje się owiewane wiatrami piarżysko. Nadszedł ksiądz Stanisław Dziwisz. - Staszku powiedział Papież przekaż dar od nas. Do rąk Wandy powędrował perłowy różaniec. Patrzyła na niego w zachwycie. - Gwarantuję pani, że te perły są prawdziwe powiedział Jan Paweł II, uśmiechając się porozumiewawczo. I nachylając się, dodał półgłosem: - Proszę przyjechać do mnie, do Watykanu. Urwiemy się w góry Kilkuminutowe spotkanie dobiegło końca. Papież pożegnał się i udał do papamobile. Wanda Rutkiewicz i Zbigniew Święch opuścili kurię. Rozstało się dwoje Polaków, którzy 16 października 1978 roku zaszli tak wysoko. Każde z nich poszło swoją drogą. ( ) W roku 1986 Wanda Rutkiewicz jako pierwsza kobieta i pierwszy Polak zdobyła szczyt K2. Pięć lat później poddała w wątpliwość własne twierdzenie, że najwyższych szczytów nie zdobywa się samotnie. Weszła sama na Czo Oju i Annapurnę. Na początku 1992 r. wyruszyła na podbój Kangchenji (8598 m. n. p. m.). Po raz ostatni widział ją 12 maja meksykański alpinista Carlos Carsolio 300 metrów przed szczytem. Z tej wyprawy już nie powróciła. Jan Paweł II szedł jeszcze trzynaście lat. Wspinał się aż do 2 kwietnia 2005 roku. Paweł Zuchniewicz NASZE SPRAWY Liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Różańcowej w dniu 7 października jest dla nas szczególną okazją do wyrażenia wdzięczności Najświętszej Bożej Rodzicielce za opiekę nad nami i za uzyskane łaski wyproszone przez różaniec. W tym dniu zachęcam do licznego udziału we Mszy św. o godz. 18. Z obchodami święta Matki Bożej Różańcowej nieodłącznie związane są procesje różańcowe, które zgodnie z tradycją odbywają się w pierwszą niedzielę października w tym roku 2 października. W naszym Sanktuarium są to uroczyste procesje z figurą Matki Bożej Fatimskiej do pięciu stacji tajemnic chwalebnych różańca św. z udziałem Pocztu Sztandarowego i Asysty Różańca w strojach galowych. Do udziału w procesji zobligowany jest każdy członek Żywego Różańca, oczywiście jeśli stan zdrowia na to pozwoli.
Pamiętajmy i przypominajmy innym, że za odmówienie jednej części różańca, czyli pięciu tajemnic w sposób ciągły, można uzyskać odpust zupełny. Korzystajmy więc z tych duchowych dobrodziejstw, jakimi może nas Kościół obdarzyć, tym bardziej, że w październiku modlitwa różańcowa odmawiana będzie również po rannej Mszy św. w Kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu. W październiku modlitwę różańcową poprowadzą: 03 08 października - Róża św. Moniki 10 15 października - Róża św. Faustyny 17 22 października - Róża św. Maksymiliana 24 29 października - Róża św. Franciszka 31października 5 listopada - Róża św. Rity Zapraszam i zachęcam do wspólnej modlitwy. W październiku sprawowane będą Msze św. patronalne: 4 października o godz. 18 dla Róży św. Franciszka z Asyżu 5 października o godz. 18 dla Róży św. Siostry Faustyny oraz Msze św.: 2 października o godz. 16,30 z okazji III rocznicy poświęcenia sztandaru; 7 października o godz. 18 o łaskę wiecznej szczęśliwości dla śp. Biskupa Adama Śmigielskiego; 25 października o godz. 7,30 o łaskę wiecznej szczęśliwości dla śp. Stanisławy Dudek z Róży św. Faustyny. Miniony czas, w naszej wspólnocie zaznaczył się smutkiem i żałobą: W dniu 30 sierpnia zmarła śp. Janina Chmiel z Róży Świętej Rodziny. Została pochowana w rodzinnym grobowcu w Szówsku k. Rzeszowa W dniu 22 września, modlitwą różańcową przy trumnie, pożegnaliśmy śp. Stanisławę Dudek z Róży św. Faustyny. Zmarłe siostry z naszej wspólnoty zachowamy w pamięci i w modlitwie. Msze św. o wieczną szczęśliwość w gronie zbawionych zamówione przez Żywy Różaniec odprawione będą: dla śp. Stanisławy Dudek w dniu 25 października o godz. 7 30. dla śp. Janiny Chmiel w dniu 24 listopada o godz. 7 30. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci. Niech odpoczywają w pokoju wiecznym. Amen. Teresa Duszyc Przewodnicząca Rady Żywego Różańca