Prawne aspekty psychiatrii. Organizacja opieki psychiatrycznej. Katedra i Klinika Psychiatrii PUM
Opieka psychiatryczna - ZLŚ zespół leczenia środowiskowego (środowiskowe) - PZP- Poradnie Zdrowia Psychicznego (ambulatoryjne) - Oddziały dzienne (hospitalizacje dzienne) - Oddziały całodobowe (hospitalizacje całodobowe)
Psychiatria a prawo karne Ocena poczytalności Opiniowanie o stosowaniu leczniczych środków zabezpieczających Opiniowanie o zdolności oskarżonego do brania udziału w postępowaniu karnym i przebywania w areszcie Badanie zdolności świadka do składania zeznań Opiniowanie o zdolności do odbywania kary pozbawienia wolności
Ocena poczytalności Kodeks karny: POCZYTALNOŚĆ ZNIESIONA Art. 31. 1 Nie popełnia przestępstwa, kto z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem
Ocena poczytalności Kodeks karny: POCZYTALNOŚĆ OGRANICZONA Art. 31. 2 Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Ocena poczytalności Kodeks karny: Art. 31 3 przepisów 1 i 2 nie stosuje się gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał lub mógł przewidzieć.
Środki zabezpieczające (art. 93a), Katalog środków karnych Kodeks Karny Środkami zabezpieczającymi są: 1) elektroniczna kontrola miejsca pobytu, 2) terapia, 3) terapia uzależnień, 4) pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Katalog środków karnych, które mogą zostać orzeczone tytułem środka zabezpieczającego: - zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej, - zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z opieką nad nimi, - zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, - zakaz wstępu na imprezę masową, - zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, - nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, - zakaz prowadzenia pojazdów
Środki zabezpieczające Kodeks Karny Art. 93b. Orzekanie środka zabezpieczającego 1. Sąd może orzec środek zabezpieczający, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a inne środki prawne określone w tym kodeksie lub orzeczone na podstawie innych ustaw nie są wystarczające. Środek zabezpieczający, o którym mowa w art. 93a można orzec jedynie, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości. 2. Sąd uchyla środek zabezpieczający, gdy dalsze jego stosowanie nie jest już konieczne.
Środki zabezpieczające Kodeks Karny Art. 93c. Dopuszczalność orzekania środków zabezpieczających Środki zabezpieczające można orzec wobec sprawcy: 1) co do którego umorzono postępowanie o czyn zabroniony popełniony w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 2) w razie skazania za przestępstwo popełnione w stanie ograniczonej poczytalności określonej w art. 31 3) w razie skazania za przestępstwo: zabójstwo, ciężki uszczerbek na zdrowiu, zgwałcenie, wykorzystanie seksualne bezradności, niepoczytalności, seksualne nadużycie stosunku zależności lub obcowanie płciowe z małoletnim, popełnione w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych
TZW. USTAWA O BESTIACH Ustawa z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób
TZW. USTAWA O BESTIACH Art. 1. Ustawa reguluje postępowanie wobec osób, które spełniają łącznie następujące przesłanki: 1) odbywają prawomocnie orzeczoną karę pozbawienia wolności lub karę 25 lat pozbawienia wolności, wykonywaną w systemie terapeutycznym, 2) w trakcie postępowania wykonawczego występowały u nich zaburzenia psychiczne w postaci upośledzenia umysłowego, zaburzenia osobowości lub zaburzenia preferencji seksualnych, 3) stwierdzone u nich zaburzenia psychiczne mają taki charakter lub takie nasilenie, że zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 10 lat
TZW. USTAWA O BESTIACH Art. 3. Wobec osoby stwarzającej zagrożenie stosuje się: - nadzór prewencyjny albo - umieszczenie w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym. Zadaniem Ośrodka jest prowadzenie postępowania terapeutycznego wobec osób stwarzających zagrożenie umieszczonych w Ośrodku.
Psychiatria a - Sądy Cywilne - Sądy Pracy - Sądy Ubezpieczeń Społecznych - Sądy Rodzinne, Opiekuńcze, Nieletnich
Ubezwłasnowolnienie Z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie mogą wystąpić: - Małżonek - Krewny w linii prostej - Ustawowy przedstawiciel - Prokurator okręgowy Ubezwłasnowolnienie musi być celowe, tj. ma zapewniać opiekę osobie ubezwłasnowalnianej decyduje dobro i interes tej osoby Nie wolno kierować się interesem ogólnym i społecznym Osoba, która ma być ubezwłasnowolniona musi być zbadana przez jednego lub kilku biegłych psychiatrów.
Ubezwłasnowolnienie całkowite osoba, która ukończyła 13 lat może być ubezwłasnowolniona całkowicie jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub innych zaburzeń np. pijaństwa lub narkomanii nie jest w stanie kierować swoim postępowaniem Dla ubezwłasnowolnionego całkowicie ustanawia się opiekę
Ubezwłasnowolnienie całkowite cd. Konsekwencją ubezwłasnowolnienia całkowitego są: - Nieważność oświadczenia woli - Nieważność testamentu - Niemożność zawarcia małżeństwa - Niemożność sprawowania władzy rodzicielskiej - Niemożność przysposobienia dziecka - Niemożność bycia opiekunem prawnym - Niemożność bycia wykonawcą testamentu
Ubezwłasnowolnienie częściowe Osoba, która ukończyła 18 lat może być ubezwłasnowolniona częściowo jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub innych zaburzeń np. pijaństwa lub narkomanii potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw a stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego Dla ubezwłasnowolnionego częściowo ustanawia się kuratelę.
Ubezwłasnowolnienie art. 559 1 kpc - sąd uchyli ubezwłasnowolnienie, gdy ustaną przyczyny, dla których je orzeczono; uchylenie może nastąpić także z urzędu. art. 559 2 kpc - sąd może w razie poprawy stanu psychicznego ubezwłasnowolnionego zmienić ubezwłasnowolnienie całkowite na częściowe, a w razie pogorszenia się tego stanu - zmienić ubezwłasnowolnienie częściowe na całkowite.
Oświadczenia woli np. darowizny, akty kupna-sprzedaży, testament Testament jest nieważny jeśli został sporządzony w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.
Zawarcie małżeństwa, sprawy rozwodowe Nie może zawrzeć małżeństwa: - osoba ubezwłasnowolniona całkowicie - osoba dotknięta chorobą psychiczną lub niedorozwojem umysłowym (jeśli stan zdrowia takiej osoby nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa sąd może zezwolić na zawarcie małżeństwa).
Sprawy odszkodowawcze i rentowe - wydawanie opinii w sprawie m.in. urazów czaszkowo-mózgowych, zatruć, skutków choroby zawodowej i ich związku z wystąpieniem zaburzeń psychicznych
Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994 r. Ostatnia nowelizacja 2016r.
Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego Art.11 Świadectwo o stanie zdrowia osoby z zaburzeniami psychicznymi, orzeczenie, opinię lub skierowanie do innego lekarza lub psychologa albo zakładu opieki zdrowotnej - lekarz może wydać wyłącznie na podstawie uprzedniego osobistego zbadania tej osoby. Skierowanie do szpitala psychiatrycznego wydawane jest w dniu badania, a jego ważność wygasa po upływie 14 dni.
Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego Art. 18. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi można stosować tylko wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego upoważnia albo osoby te: 1) dopuszczają się zamachu przeciwko - życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby, - bezpieczeństwu powszechnemu lub 2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu lub 3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotnego w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, innego zakładu leczniczego lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej
Przymus bezpośredni Zastosowanie przymusu bezpośredniego polega na: - przytrzymywaniu, - przymusowym zastosowaniu leków, - unieruchomieniu lub - izolacji.
Przymus bezpośredni O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz, który określa rodzaj zastosowanego środka przymusu oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie. W szpitalach psychiatrycznych, innych zakładach leczniczych, jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej oraz w trakcie wykonywania czynności, o których mowa w art. 21 ust. 3 oraz art. ust.3, jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Każdy przypadek zastosowania przy musu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
Przymus bezpośredni 1. Zastosowanie przymusu bezpośredniego może nastąpić z użyciem więcej niż jednego środka spośród wymienionych w art. 3 pkt 6. 2. Osobie z zaburzeniami psychicznymi, wobec której jest stosowany przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, należy odebrać przedmioty, które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby albo innych osób, w szczególności: przedmioty ostre, okulary, protezy zębowe, pas, szelki, sznurowadła i źródła ognia. 3. Stan fizyczny osoby z zaburzeniami psychicznymi unieruchomionej lub izolowanej kontroluje pielęgniarka nie rzadziej niż co 15 minut, również w czasie snu tej osoby. 4. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego zastosowania. 5. Zastosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji lekarz zleca na czas nie dłuższy niż 4 godziny.
Przymus bezpośredni 6. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji decyduje i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, zawiadamiając o tym niezwłocznie lekarza. W przypadku gdy ustanie przyczyna zastosowania przymusu bezpośredniego i nadal nie jest możliwe uzyskanie decyzji lekarza, decyzję o zaprzestaniu stosowania przymusu bezpośredniego podejmuje pielęgniarka. 7. Lekarz, po uzyskaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 6, przeprowadza badanie osoby z zaburzeniami psychicznymi oraz zatwierdza zastosowanie przymusu bezpośredniego zleconego przez pielęgniarkę albo nakazuje zaprzestanie jego stosowania.
Przymus bezpośredni 8. Lekarz, po osobistym badaniu osoby z zaburzeniami psychicznymi, może przedłużyć stosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na następne dwa okresy, z których każdy nie może trwać dłużej niż 6 godzin. 9. Po dwukrotnym przedłużeniu przez lekarza stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji dalsze przedłużenie jego stosowania na kolejne okresy, z których każdy nie może być dłuższy niż 6 godzin, jest dopuszczalne wyłącznie po każdorazowym osobistym badaniu osoby z zaburzeniami psychicznymi przez lekarza psychiatrę. 10. Przedłużenie stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na każdy z kolejnych okresów, o których mowa w ust. 8 i 9, wymaga uzyskania opinii innego lekarza będącego lekarzem psychiatrą. 11. Po upływie 24 godzin stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji lekarz powiadamia o jego stosowaniu ordynatora (lekarza kierującego oddziałem albo jednostką lub komórką organizacyjną, w której zastosowano przymus bezpośredni).
Przymus bezpośredni Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego w trakcie wykonywania czynności wobec osoby, której pomocy udziela zespół ratownictwa medycznego, decyduje i nadzoruje osobiście kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych, który jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym dyspozytora medycznego. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
Przymus bezpośredni O zastosowaniu przymusu bezp. zlecający niezwłocznie zawiadamia: 1. Kierownika podmiotu leczniczego jeżeli zlecającym jest lekarz 2. Lekarza podmiotu leczniczego, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka 3. Lekarza upoważnionego przez marszałka województwa, jeżeli zlecającym jest inny lekarz 4. Lekarza, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka jednostki organizacyjnej pomocy społecznej 5. Kierownika jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka, a jednostka ta nie zatrudnia lekarza 6. Dysponenta zespołów ratownictwa medycznego właściwego dla danego zespołu, jeżeli zlecającym jest kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych
Przymus bezpośredni Zasadność zastosowania przymusu bezpośredniego: 1) przez lekarza zakładu opieki zdrowotnej, w tym lekarza, który zatwierdził stosowanie środka przymusu bezpośredniego zleconego przez inną osobę - ocenia, w terminie 3 dni, kierownik tego zakładu, jeżeli jest lekarzem lub lekarz przez niego upoważniony, 2) przez innego lekarza, pielęgniarkę jednostki organizacyjnej pomocy społecznej lub kierującego akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych - ocenia, w terminie 3 dni, upoważniony przez marszałka województwa lekarz specjalista w dziedzinie psychiatrii.
Przymus bezpośredni Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek ten ma być podjęty. Przy wyborze środka przymusu należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu przymusu należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
Przymus bezpośredni W przypadku, w którym osoba z zaburzeniami psychicznymi, z uwagi na jej stan, jest niezdolna do zrozumienia przekazywanych jej informacji, w dokumentacji medycznej odnotowuje się przyczynę odstąpienia od uprzedzenia tej osoby o możliwości zastosowania przymusu bezpośredniego
Przymus bezpośredni W przypadkach stosowania przymusu bezpośredniego Państwowe Ratownictwo Medyczne, Policja oraz Państwowa Straż Pożarna są obowiązane do udzielania lekarzowi, pielęgniarce lub kierującemu akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych pomocy na ich żądanie.
Przymus bezpośredni Po upływie 24 godzin stosowania przymusu bezpośredniego lekarz powiadamia również ordynatora (lekarza kierującego oddziałem albo jednostką lub komórką organizacyjną, w której zastosowano przymus)
Przymus bezpośredni W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej, w przypadku braku możliwości uzyskania zlecenia lekarza, pielęgniarka może przedłużyć stosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na okres nie dłuższy niż 4 godziny.
Przymus bezpośredni W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej czas stosowania wobec osoby z zaburzeniami psychicznymi przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji nie może przekroczyć 8 godzin. Dalsze przedłużenie stosowania przymusu bezpośredniego w tych formach jest dopuszczalne jedynie w warunkach szpitalnych.
Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego Za zgodą pacjenta art. 22 Tryb nagły bez zgody art. 23 Tryb obserwacyjny bez zgody art. 24 Tryb wnioskowy bez zgody art. 29 Wycofanie zgody na pobyt w szpitalu art.28
Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego tryb nagły Art. 23. 1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób.
Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego tryb obserwacyjny Art.24.1. Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Art. 24.2.Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż 10 dni.
Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego Przyjęcie do szpitala w trybie art. 23 lub 24 Ustawy wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik podmiotu leczniczego zawiadamia sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala psychiatrycznego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub z zaburzeniami psychicznymi w ciągu 72 godzin od przyjęcia, wskazując, że zachowanie tej osoby zagraża bezpośrednio jej życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób lub że zachodzą okoliczności, o których mowa w innych art. Ustawy
Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego tryb wnioskowy Art. 29. 1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie: 1/ której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź 2/ która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.
Przyjęcie do domu pomocy społecznej 1. Osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie wymaga leczenia szpitalnego, może być za jej zgodą lub zgodą jej przedstawiciela ustawowego przyjęta do domu pomocy społecznej.
Przyjęcie do domu pomocy społecznej 2. Przyjęcie do domu pomocy społecznej osoby, o której mowa w ust. 1, bez jej zgody a za zgodą jej przedstawiciela ustawowego wymaga orzeczenia sądu opiekuńczego o przyjęciu do domu pomocy społecznej. 3. Przyjęcie do domu pomocy społecznej osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego. Przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę po uzyskaniu zezwolenia sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie.
Przyjęcie do domu pomocy społecznej 4. Jeżeli przyjęcie do domu pomocy społecznej dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do domu pomocy społecznej tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, przyjęcie do domu pomocy społecznej wymaga orzeczenia sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby. 5. Osoba, o której mowa w ust. 1, podlega okresowym badaniom stanu zdrowia psychicznego w zakresie uzasadniającym jej pobyt w domu pomocy społecznej. Badania przeprowadza się co najmniej raz na 6 miesięcy. ;
USTAWA o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. z dnia 26 października 1982 r. (ostatnia nowelizacja 2016r)
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu. Art. 21. 1. Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzą podmioty lecznicze wykonujące działalność leczniczą w rodzaju świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej. 2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady określa ustawa. 3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia w zakresie leczenia odwykowego udzielane przez podmioty określone w ust. 1.
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu. Art. 24. Osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od obowiązku zaspokajania potrzeb rodziny albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu. Art. 26. 1. Osoby, o których mowa w art. 24 skierowanie na badanie w związku z uzależnieniem od alkoholu, jeżeli uzależnione są od alkoholu, zobowiązać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego. Art.26.2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym.
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu. Art.26.3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone.
USTAWA o przeciwdziałaniu narkomanii. z dnia 29 lipca 2005 r. (ostatnia nowelizacja 2015r)
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii Art. 25.Podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób uzależnionych jest dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii Art. 30. 1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa lub faktycznego opiekuna albo z urzędu sąd rodzinny może skierować niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację. 2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może on być jednak dłuższy niż 2 lata. 3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem przymusowego leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak niż określony w ust. 2.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ