POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 122/15. Dnia 4 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

Podobne dokumenty
POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 274/14. Dnia 24 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 289/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. p o s t a n o w i ł UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 312/16. Dnia 19 października 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

P O S T A N O W I E N I E

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 116/14. Dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 88/17. Dnia 20 kwietnia 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Gradzik

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Protokolant Patrycja Kotlarska

POSTANOWIENIE. SSN Przemysław Kalinowski

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 327/16. Dnia 9 grudnia 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Piotr Mirek

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący) SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca) SSA del. do SN Jerzy Skorupka

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 359/13. Dnia 6 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 305/14. Dnia 8 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 244/13. Dnia 8 sierpnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 25/13. Dnia 24 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Jacek Sobczak

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 343/15. Dnia 19 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca) Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 433/13. Dnia 8 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Barbara Skoczkowska SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Józef Szewczyk SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Roman Sądej (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Piotr Hofmański (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka SSN Dariusz Świecki (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Dołhy (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Anna Janczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jacek Sobczak (przewodniczący) SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) SSA del. do SN Dariusz Czajkowski

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 316/15. Dnia 16 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

POSTANOWIENIE. SSN Marian Buliński

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Wiesław Kozielewicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Marta Brylińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Rafał Malarski (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Paweł Wiliński

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 29/15. Dnia 18 lutego 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Włodzimierz Wróbel

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 259/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

WYROK Z DNIA 21 CZERWCA 2012 R. III KK 148/12

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Marek Pietruszyński (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Marek Pietruszyński (przewodniczący) SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska. Protokolant Anna Janczak

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

POSTANOWIENIE. Protokolant Jolanta Grabowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca) SSA del.

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2014 r., z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Michał Laskowski (sprawozdawca) SSN Marian Buliński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Józef Dołhy SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Janczak

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 356/13. Dnia 28 października 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Ryński

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Grzegorczyk

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Świecki (przewodniczący) SSN Przemysław Kalinowski SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. p o s t a n o w i ł : 1. oddalić wniosek; 2. kosztami sądowymi postępowania o wznowienie obciążyć skazaną. Sygn.

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Tomczyk

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. Protokolant Katarzyna Wełpa

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 155/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) Protokolant Marta Brylińska

POSTANOWIENIE. Protokolant Jolanta Włostowska

Transkrypt:

Sygn. akt III KK 122/15 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie: Dnia 4 listopada 2015 r. SSN Roman Sądej na posiedzeniu w trybie art. 535 3 k.p.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 listopada 2015r., sprawy S. W., skazanego z art. 280 2 k.k. i in., z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 listopada 2014r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 29 maja 2014r., p o s t a n o w i ł : 1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną; 2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego. UZASADNIENIE Obrońca skazanego S. W. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 listopada 2014r., co do istoty utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 29 maja 2014r., którym uznano S. W. za winnego popełnienia trzech rozbojów zakwalifikowanych odpowiednio z art. 280 1 k.k., art. 280 2 k.k. oraz z art. 280 2 k.k. w zb. z art. 157 1 k.k. w zw. z art. 11 2 k.k. i orzeczono kary łączne 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz dwustu stawek dziennych grzywny, po 20 zł każda. W nadzwyczajnym środku zaskarżenia obrońca zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść tego orzeczenia polegające na obrazie:

2 1. art. 201 k.p.k., poprzez oparcie orzeczenia Sądu drugiej instancji na niepełnej i wewnętrznie sprzecznej opinii z zakresu badań broni i balistyki, której ocena w zakresie jej logiczności i poprawności wnioskowania zgodnego z zasadami logicznego rozumowania nie pozwalała na przyjęcie, że przedmiot, którym posłużył się skazany dopuszczając się rozbojów, stanowi broń palną w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji; 2. art. 433 2 k.p.k. oraz art. 457 3 k.p.k., polegającą na zaniechaniu dokonania przez Sąd drugiej instancji prawidłowej kontroli odwoławczej oraz należytego rozważenia i ustosunkowania się do zarzutu apelacyjnego dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, dotyczących narzędzia służącego do popełnienia przestępstwa, co miało niewątpliwy wpływ na treść zaskarżonego wyroku, z uwagi na nieustalenie czy rewolwer Zoraki K6L może razić na odległość; 3. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez zaakceptowanie w toku kontroli instancyjnej naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażające się w pominięciu okoliczności ujawnionych w toku przeprowadzania dowodu z uzupełniających opinii biegłego z zakresu badań broni i amunicji, które stały ze sobą w sprzeczności, a także nie wyjaśniły nieprecyzyjnych wniosków z opinii pisemnej. Wystąpienie powyższych uchybień, zdaniem autora kasacji, skutkowało nieuzasadnionym przyjęciem, że przedmiot, którym posłużył się oskarżony dopuszczając się czynów przypisanych mu w punktach II i III wyroku Sądu pierwszej instancji, stanowi broń palną w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji i błędnym zakwalifikowaniem tych czynów z art. 280 2 k.k. W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji w zakresie czynów, do których odnoszą się zarzuty kasacyjne (pkt II i III wyroku Sądu Okręgowego), a także w zakresie orzeczenia o karze łącznej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej. Sąd Najwyższy rozważył co następuje.

3 Kasacja obrońcy skazanego była bezzasadna w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 3 k.p.k. Nie doszło w toku procedowania w niniejszej sprawie do naruszenia art. 201 k.p.k. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że niepełność opinii w rozumieniu powyższego przepisu utożsamiać należy z taką jej treścią, która nie zawiera odpowiedzi na wszystkie zadane biegłemu pytania, lub nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Niejasność natomiast związana jest z niespójnością, wieloznacznością wniosków końcowych, które utrudniają odczytanie ostatecznego poglądu biegłego (por. T. Grzegorczyk. K.P.K., Komentarz, t. I, wyd. 6, Warszawa 2014r. str. 715-716 wraz z powołanymi orzeczeniami SN). Sądy obu instancji, uwzględniając dyspozycję tego przepisu, zarówno w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, jak i odwoławczym na jego podstawie dopuściły dowody z uzupełniających opinii biegłego z zakresu badań broni i balistyki R. A. (SO - k. 1433, SA - k. 1810). Jak wynika z uzasadnień obu wyroków, a zwłaszcza orzeczenia Sądu ad quem (wydanego po kolejnym już uzupełnieniu opinii pisemnej), odnośnie do oceny tego dowodu nie zrodziły się wątpliwości w zakresie kluczowego wniosku, od początku konsekwentnie i kategorycznie formułowanego przez biegłego, zgodnie z którym rewolwer ZORAKI model K6L stanowi broń palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji. Nie zachodziła sytuacja niepełności lub niejasności opinii, która stwarzałaby potrzebę prowadzenia dalszego postępowania dowodowego. W tym zakresie zgodzić się można z autorem kasacji jedynie o tyle, że rzeczywiście pewne fragmenty wydanych opinii zawierały nieprecyzyjne sformułowania, dostrzeżone zresztą i przez samego biegłego opiniującego w postępowaniu odwoławczym (k. 1810). Podkreślić trzeba, że ustna opinia uzupełniająca złożona na rozprawie apelacyjnej służyła właśnie usunięciu tych nieścisłości, co do których biegły się ustosunkował, formułując co do istoty wniosek tożsamy z prezentowanymi w uprzednich opiniach. Eksponowane mimo to przez skarżącego sprzeczności i ich odmienna ocena, nie stanowiły jednak przekonującego uzasadnienia dla

4 sformułowanych w kasacji zarzutów. Koncentrując się na szczegółach, autor kasacji utracił z pola widzenia istotę wywodu biegłego R. A. Intencją skarżącego było dążenie do podważenia poczynionych przez Sąd a quo i zaakceptowanych w toku instancyjnej kontroli ustaleń, na podstawie których dwa z przypisanych S. W. czynów zakwalifikowane zostały na podstawie przepisu przewidującego surowszą odpowiedzialność karną za przestępstwo rozboju (z użyciem broni palnej - 2 art. 286 k.k.). W tym kontekście obrońca skazanego wyraził pogląd o nierespektowaniu przy ocenie dowodu z opinii biegłego granic wytyczonych przez art. 7 k.p.k., co powiązał z obrazą art. 410 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k. Sąd odwoławczy, po uzupełnieniu materiału dowodowego o kolejną opinię biegłego R. A., dokonał ponownej kompleksowej oceny tego dowodu, co do której skarżący nie wykazał uchybienia zasadom logiki wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Temu celowi z pewnością nie mogło służyć twierdzenie, że żadna z opinii nie dostarczyła dostatecznej odpowiedzi na pytanie o zdolność rażenia badanej broni. Przypomnieć należy, że w wyniku badania dowodowy rewolwer zaklasyfikowano jako broń palną alarmową, której użycie służy wywołaniu efektu akustycznego. Efekt ten powstaje na skutek spalania materiału miotającego, w wyniku którego sprężone gazy są wystrzeliwane z lufy. Określona w art. 7 ust. 3 ustawy o broni i amunicji cecha rewolweru w postaci zdolności rażenia celu na odległość nie większą niż 1 metr, wynikała zatem z samej istoty budowy tego urządzenia. Co do odległości rażenia, biegły, bazując na doświadczeniu zawodowym dodatkowo stwierdził: nie spotkałem się z sytuacją aby gazy raziły na większą odległość niż jeden metr. Nieuzasadnione pozostawały zastrzeżenia, czy badana broń w ogóle mogła razić cel i na jaką odległość. Zwłaszcza druga kwestia nie była przedmiotem opinii, gdyż nie decydowała o istocie, to jest klasyfikacji broni. Badanie broni koncentrowało się na ustaleniu jej budowy, parametrów, specyfikacji i sprawdzeniu możliwości oddania strzałów (wystrzelenie trzech naboi), konsekwencją czego była stwierdzona zdolność rażenia. Z tych względów, nie wystąpiły żadne poważne powody, dla których miałyby być dotknięte jakimikolwiek wadami wnioski Sądów obu instancji, co do tego, że rewolwer, którym posłużył się

5 skazany w ramach dwóch przypisanych czynów, stanowił broń palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji. Prawidłowość ustaleń co do rodzaju broni, jaką posłużył się skazany została poddana szczegółowej analizie w postępowaniu odwoławczym. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jasno wskazano motywy, dla których nie podzielono argumentacji apelacji obrońcy skazanego, mającej dowieść, że na tym tle Sąd pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 1a). Zatem i zarzut naruszenia przez Sąd ad quem dyspozycji art. 433 2 k.p.k. i art. 457 3 k.p.k. uznać należało za oczywiście chybiony. Konsekwencją zaprezentowanej powyżej oceny zarzutów kasacyjnych było uznanie tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia za bezzasadny w stopniu oczywistym, co, przy niestwierdzeniu określonych w art. 536 k.p.k. podstaw przekroczenia granic kasacji, implikowało orzeczenie wyrażone w części dyspozytywnej postanowienia. Na podstawie art. 636 1 k.p.k. skazany S.W. został obciążony kosztami sądowymi za postępowanie kasacyjne. kc