BIULETYN PARAFII PW. ŚW IGNACEGO LOYOLI W GDAŃSKU DWA TRIUMFY

Ad Maiorem nr 15/2017 (27) 9 kwietnia 2017 Dei Gloriam BIULETYN PARAFII PW. ŚW IGNACEGO LOYOLI W GDAŃSKU DWA TRIUMFY Na tydzień przed Wielkanocą obchodzimy w liturgii Niedzielę Palmową, czyli Niedzielę Męki Pańskiej. Dzień ten odsłania przed nami swoje podwójne oblicze: triumfu światowego i triumfu boskiego. Z jednej strony wspominamy uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy i towarzyszącą temu atmosferę zwycięstwa, radości, zaufania i sympatii witających go ludzi. Z drugiej strony dostrzegamy zmienne nastroje tłumu, który łatwo słowo Hosanna! zmienia w Ukrzyżuj!. Odczuwamy atmosferę samotności i zdrady. Poprzez liturgię Niedzieli Męki Pańskiej wchodzimy w obchody Wielkiego Tygodnia, który prowadzi nas od spektakularnego, okazałego, ale zarazem przelotnego i światowego triumfu Niedzieli Palmowej, do triumfu boskiego, triumfu Wielkanocy, triumfu zmartwychwstania zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Jest to zwycięstwo niedostrzegalne (tylko noc jest naocznym świadkiem zmartwychwstania) i od samego początku narażone na wątpliwości. Jest wydarzeniem, w którym intelekt staje bezradny w obliczu wiary. Na to fundamentalne wydarzenie naszej wiary otwierają nas obchody Triduum Paschalnego. Podobnie ma się rzecz z naszym życiem, które składa się z wielu triumfów, z wielu zwycięstw jednak prawdziwe zwycięstwa mają miejsce wtedy, gdy wygrywamy z własnym grzechem, ze słabościami, z wadami... I o takich zwycięstwach, które się w nas dokonują, nie wie cały świat często pozostają one tylko naszą słodką tajemnicą. Każdy grzech, który popełniamy, jest naszym grobem. Bóg nie chce, żeby wokół naszych grobów gromadziły się tłumy ludzi, którzy przyozdobią je kwiatami, podziwiając nas za nasze czyny. Bóg pragnie, by tłum ludzi gromadził się wokół naszych grobów, ale z tego powodu, że stały się puste i ta pustka, tak niespodziewana, przyciągnie wielu, pobudzając ich do przemiany życia. ks. Mateusz Tarczyński

ZE SŁOWA BOŻEGO NA NIEDZIELĘ MĘKI PAŃSKIEJ IZ 50,4-7; PS 22,8-9.17-20.23-24; FLP 2,6-11; FLP 2,8-9; MT 26,14-27,66 (MT 27,11-54) Ewangelia krótsza Mt 27,11-54 Jezus przed Piłatem E. Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Tak, Ja nim jestem. E. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat: I. Nie słyszysz jak wiele zeznają przeciw Tobie? E. On jednak nie odpowiadał mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił. Jezus odrzucony przez swój naród E. A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz. Gdy się więc zebrali, spytał ich Piłat: I. Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem? E. Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali. A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie: I. Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu. E. Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłum, żeby prosiły o Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa. Pytał ich namiestnik: I. Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił? E. Odpowiedzieli: T. Barabasza. E. Rzekł do nich Piłat: I. Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? E. Zawołali wszyscy: T. Na krzyż z Nim! E. Namiestnik odpowiedział: I. Cóż właściwie złego uczynił? E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: T. Na krzyż z Nim! E. Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył sobie ręce wobec tłumu, mówiąc: I. Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz. E. A cały lud zawołał: T. Krew Jego na nas i na dzieci nasze. E. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie. Król wyśmiany E. Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z Jego szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: T. Witaj, królu żydowski! E. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie. Droga krzyżowa E. Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jezusa. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejsce Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić. Gdy go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. Nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, król żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. Wyszydzenie na krzyżu. Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: T. Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, ocal sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża. E. Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: T. Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym. E. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani. Śmierć Jezusa E. Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Elí, Elí, Lemá sabachtáni? E. To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: T. On Eliasza woła. E. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę,

napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: T. Poczekaj zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić. E. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha. Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie Po śmierci Jezusa E. A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli do Miasta świętego i ukazali się wielu. Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: I. Prawdziwie, ten był Synem Bożym. NA TROPIE HISTORII... TRIDUUM PASCHALNE W dzisiejszym odcinku chciałabym zaproponować małą przerwę w temacie dotyczącym zabytkowych elementów kościoła Św. Ignacego Loyoli. Dzisiejsza niedziela to Niedziela Palmowa co oznacza, że już wkrótce będziemy obchodzić najważniejsze święto dla chrześcijan. Triduum Paschalne, Triduum Sacrum (z łac. triduum - trzy dni) najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików oraz starokatolików, którego istotą jest celebracja Misterium paschalnego: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Rozpoczyna się wieczorną Mszą w Wielki Czwartek (Msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś drugimi nieszporami po południu Niedzieli wielkanocnej. Święta Wielkanocy wiążą się z żydowską Paschą. Święto to jest wspomnieniem niewoli narodu izraelskiego w Egipcie. Wyjście z Egiptu poprzedziło rytualne spożycie baranka paschalnego. Chrześcijanie wierzą, że Chrystus, kiedy spożywał ostatnią wieczerzę paschalną, wypełnił symbole starotestamentowe i był Barankiem Paschalnym, który dopełnił zbawczej ofiary. Pierwsze wzmianki o celebracji Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV wieku. Do 1929 roku na określenie Triduum Paschalnego stosowano termin Triduum Sacrum. Obecnie używana nazwa pojawiła się w roku 1924. Wielki Czwartek W tym dniu może być sprawowana rano tylko jedna ofiara eucharystyczna, Msza Krzyżma świętego, celebrowana w kościele katedralnym przez biskupa i prezbiterów danej diecezji. Podczas tej mszy świętej biskup konsekruje oleje chorych, katechumenów i święte krzyżmo. Kapłani zabierają nowe oleje do swoich parafii, stare zaś się spala. Wieczorem odprawia się uroczystą Mszę Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna Triduum Paschalne. Jest ona sprawowana na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, podczas której Chrystus ofiarował Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina swoje ciało i krew, a następnie dał apostołom do spożycia oraz nakazał im, by czynili to na Jego pamiątkę. Podczas tego wydarzenia Jezus ustanowił dwa sakramenty kapłaństwo i eucharystię. W czasie nabożeństwa po raz pierwszy od rozpoczęcia Wielkiego Postu śpiewany jest hymn Chwała na wysokości Bogu [1]. Msza Wieczerzy Pańskiej pozostaje niezakończona nie ma podczas niej błogosławieństwa wiernych i rozesłania, a Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do Ciemnicy, Liturgia jest kontynuowana w Wielki Piątek.

Wielki Piątek Tego dnia kontynuowana jest liturgia rozpoczęta i przerwana w Wielki Czwartek. Jest to dzień powagi, skupienia i postu, w którym szczególnie czci się drzewo krzyża. Od rana trwa adoracja Najświętszego Sakramentu w Kaplicy Adoracji (popularnie acz nieprawidłowo nazywanej ciemnicą). Odprawia się drogę krzyżową. Wieczorem pod przewodnictwem papieża odbywa się droga krzyżowa w Koloseum. Centrum tego dnia jest Liturgia Męki Pańskiej. Ołtarz jest tego dnia obnażony: bez krzyża, kwiatów, świeczników i obrusów. Liturgię powinno się sprawować około godziny 15:00, jeśli racje duszpasterskie nie przemawiają za późniejszą porą. Kapłan ubrany w szaty mszalne czerwonego koloru udaje się do ołtarza, po czym następuje prostracja i modlitwa (bez wezwania Módlmy się). Jeżeli w liturgii uczestniczą inni kapłani, zakładają oni białe komże, do udzielania komunii zakładają czerwone stuły. W liturgii trydenckiej kapłan ubiera czarną kapę, którą zdejmuje na czas adoracji krzyża, zaś na obrzędy komunijne zdejmuje także czarną stułę i wkłada fioletowe szaty mszalne. Na procesję do Grobu zdejmuje ornat i wkłada fioletową kapę. W tym dniu rozpoczyna się również nowenna do Miłosierdzia Bożego, która może trwać 9 godzin. Po Liturgii można odśpiewać (bez akompaniamentu organów) trzy części Gorzkich Żali. Wielka Sobota W Wielką Sobotę Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając mękę i śmierć Chrystusa. Dawniej przed Liturgią Wigilii Paschalnej niszczono ołtarz i budowano nowy, współcześnie ołtarz zostaje obnażony, a kościoły są sprzątane. Istnieje też zwyczaj odwiedzania symbolicznych grobów pańskich w kościołach, a także grobów bliskich osób na cmentarzach. Formalnie Wielka Sobota posiada tylko teksty Liturgii Godzin, nie ma natomiast formularza Mszy Świętej, a Liturgia Wigilii Paschalnej (patrz niżej) należy już do Niedzieli Zmartwychwstania (z uwagi na żydowski system dat, według którego po zachodzie słońca w sobotę rozpoczyna się niedziela). Msza Święta Wigilii Paschalnej jest przedłużeniem Liturgii z Wielkiego Czwartku i Piątku. Tak jak w Wielki Czwartek nie było błogosławieństwa i rozesłania wiernych, tak w Wielką Sobotę nie ma przywitania wiernych sekwencją Pan z Wami lub Pokój Wam. Podczas Mszy Wigilii Paschalnej święcone są woda i ogień oraz ponownie rozbrzmiewają dzwony i organy. W Polsce i niektórych sąsiednich krajach tradycyjnie wierni przynoszą w tym dniu w koszach potrawy wielkanocne (święconka), aby je poświęcić albo zapraszają kapłana do domostwa, gdzie poświęcony zostaje stół z potrawami. Liturgia Wigilii Paschalnej jest najważniejszą celebracją w Roku Liturgicznym. Zgodnie z bardzo dawną tradycją noc poprzedzająca Niedzielę Zmartwychwstania powinna być czuwaniem na cześć Pana (Wj 12, 42). Wierni, posłuszni upomnieniu Ewangelii (Łk 12, 35 nn), trzymając w rękach zapalone świece. Wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed świtem niedzieli. Kapłani ubierają się w szaty mszalne koloru białego. Ceremonię kończy uroczysta procesja rezurekcyjna z Najświętszym Sakramentem, wokół kościoła, który okrąża się raz, lub trzy razy. Procesja jest radosnym ogłoszeniem zmartwychwstania Chrystusa i wezwaniem całego stworzenia do udziału w triumfie Zmartwychwstałego. Jeśli odbywa się po Wigilii Paschalnej, ma miejsce bezpośrednio po modlitwie po komunii. Następnie udzielane jest błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Aleksandra Szwarc

14 KWIETNIA: WSPOMNIENIE ŚW. LIDWINY Lidwina pochodziła z Holandii (niedaleko Rotterdamu), z rodziny szlacheckiej, ale nie zamożnej. Przez pierwsze czternaście lat życia była dobrze ułożoną panienką. Jej uroda onieśmielała, więc odkąd skończyła dwanaście lat, zabiegali o jej rękę liczni młodzieńcy. Rodzice byli bardzo zadowoleni z takiego stanu rzeczy, ponieważ widzieli w tym możliwość poprawy bytu materialnego dla swojej córeczki. Jednak ona nie zgodziła się zostać żoną. W wieku piętnastu lat w zimowy wieczór zdarzył się straszny wypadek. Lidwina była mocno osłabiona po chorobie. Jednak wybrała się z przyjaciółmi na lodowisko. Podczas zabawy upadła na ziemię i już się nie podniosła. Dziewczyna złamała kość oraz doznała innych obrażeń wewnętrznych. W domu od razu położono ją do łóżka. Miała 15 lat i w tym łóżku pozostała przez kolejnych 38 lat. Na zawsze, aż do śmierci. Jej rodzice nie byli zamożni, nie stać ich było na leczenie dziewczynki. Tragiczne zdarzenie było dopiero początkiem cierpień Lidwiny. Ciągle dochodziły jej nowe choroby, powikłania. Nawet lekarze okazali się być bezsilni. Nie zdrowieje, nie umiera, cierpienia stają się coraz silniejsze. Lidwina stanęła na skraju rozpaczy. Z pomocą, nieoczekiwanie, przyszedł jej ksiądz Jan de Pot. Opowiedział dziewczynie o niezawinionym cierpieniu Jezusa Chrystusa, niesprawiedliwym, ale zbawiennym. Słusznie pocieszył ją, że jej bardzo bolesne doświadczenia nie są nieszczęściem pozbawionym sensu. Przeciwnie, są zadaniem powierzonym jej przez Pana. Nic w jej życiu nie działo się przypadkiem. Mówił, że każde doświadczenie, każdy wybór prowadzi człowieka do Boga. Wtedy ona mogła wybrać, cierpieć w rozpaczy czy współpracować w dziele odkupienia. Każde jej cierpienie pomagało innym w zbawieniu. Lidwina powiedziała tak Panu Bogu. Poprosiła tylko o znak z nieba, który potwierdziłby wolę Bożą. Spełnia się i to: nad głową Lidwiny ukazała się jaśniejąca hostia. Widzieli ją także krewni i sąsiedzi. Jednak proboszcz nie dał temu wiary. Po tym cudownym zdarzeniu do domu cierpiącej Lidwiny zaczynają przybywać ludzie z sąsiednich wiosek. Później także z coraz dalszych miast i państw. Jednak powodem ich odwiedzin nie był cud z hostią, ale heroizm jej życia, radzenia sobie z nim. Wtedy dla ludzi była źródłem nadziei. Lidwina przyjmowała wszystkich. Słuchała, mówiła, radziła, a po odwiedzinach przybysze czuli się jak w czasie świąt. Nieuleczalnie chora kobieta uzdrawiała zdrowych i mocnych ludzi z ich ukrytych chorób. Pewnego razu przyszedł do niej człowiek, który za nic nie chciał pójść do spowiedzi, tknięty jednak jej zadziwiającym przypadkiem, o którym głośno było w okolicy, poczuł skłonność do nawrócenia. Nie mógł jednak przełamać się, aby się wyspowiadać, i powiedział Lidwinie, iż jedynie od niej gotów jest przyjąć pokutę. Święta nakazała mu, aby przez całą noc leżał na wznak nie zmieniając pozycji. Przyzwyczajony do wygód mężczyzna, gdy to uczynił, przeżywał tak straszne znużenie ową jednostajnością, iż poczuł się jak w piekle. Zrozumiał, jak wiele cierpi ta niewinna panna i dotarła do niego groza rzeczywistych kar piekielnych, jakie czekały go za jego grzechy. Postanowił uchronić się od tego, przystępując do sakramentu pokuty. Święta Lidwina umarła w Wielkim Tygodniu 1433 roku. Jej trumna była lekka, ponieważ spędzała długie dnie bez pokarmu. Z powodu cierpienia towarzyszącego chorobie często mogła tylko przyjmować Komunię Świętą. Jest patronką łyżwiarzy, przewlekle chorych oraz chorych na stwardnienie rozsiane.

O ŚWIĘTYM TRIDUUM PASCHALNYM Pewnie każdy z nas słyszał gdzieś kiedyś o Triduum Paschalnym, a mówiąc powszechnie o świętowaniu Wielkiej Nocy i trzech kolejnych wydarzeniach. Ale czy zdajemy sobie na co dzień sprawę z tego co to dla nas w ogóle oznacza oraz, że wbrew niekiedy powszechnemu skłaniania się do tego, że Boże Narodzenie jest ważniejszym świętem nie jest to prawdą. Jeśli chodzi o Boże Narodzenie to data świętowania tego wydarzenia została na stałe ustalona w Kościele dopiero w IV wieku, natomiast celebracja pamiątki Zmartwychwstania trwa nieustannie od samych tych wydarzeń. Kiedy natomiast mamy obchodzić według kalendarza te święta? Otóż na Soborze w Nicei w 325 roku ustalono, że obchody będą odbywały się w I Niedzielę po wiosennej pełni księżyca. Jeśli zaś chodzi o nazwę, to niesie ona za sobą liczebnik 3. Często jednak mówimy o czterech kolejnych dniach, a to z tego powodu iż w Kościele pierwotnym kolejny dzień rozpoczynał się już po zachodzie słońca, dlatego też sobotę czyli Wigilię Paschalną łączy się z Niedzielą Zmartwychwstania. Z tego też względu w wielu miejscach przeżywa się kolejno Paschę oraz Zmartwychwstanie podczas jednej nieprzerwanej liturgii. Skoro jesteśmy już przy samych dniach świątecznych to powszechnie wiadomo, że jest to czwartek tj. pamiątka Ostatniej Wieczerzy Pańskiej oraz ustanowienie sakramentu kapłaństwa, piątek jako wspomnienie drogi krzyżowej i męki Zbawiciela, a także sobota jako Pascha roku, czyli najważniejsze chrześcijańskie święto w Kościele, podczas, którego celebruje się Eucharystię po zachodzie słońca tj. jakoby następnego dnia świętując jednocześnie chwalebne Zmartwychwstanie. W Wielki Czwartek podczas Mszy św. Krzyżma tj. podczas celebracji całego prezbiterium Kościoła lokalnego we wspólnocie z Biskupem następuje obrzęd błogosławieństwa olejów chorych, katechumenów oraz krzyżma świętego do sprawowania sakramentów. Ten dzień jest szczególnym świętem wspólnoty kapłańskiej i zakonnej. W czwartkowy wieczór odprawiana jest Msza Wieczerzy Pańskiej, która mówi o ustanowieniu Najświętszego Sakramentu Eucharystii, jako znaku Bożej miłości. Zarówno czytania jak i obrzędy tego dnia podkreślają służebną postawę Chrystusa, który przepasuje się prześcieradłem i myje uczniom nogi, każąc im w tym naśladować siebie. W relacji trzech Ewangelistów (Mateusza, Marka i Łukasza, tzw. Ewangelie synoptyczne) to była właśnie żydowska uczta paschalna, którą Jezus spożył ze swymi uczniami w przeddzień swej męki. Podczas niej ustanowił Najświętszy Sakrament swej obecności Eucharystię. Wielki Piątek to jedyny dzień w roku liturgicznym, w którym nie celebruje się Mszy Świętej, jako że tego dnia Jezus Baranek Paschalny umierał na krzyżu za nasze grzechy, po czym został złożony w grobie. Te wydarzenia są też celebrowane podczas liturgii. Bardzo skromna oprawa, obnażony ołtarz oraz kolor czerwony szat liturgicznych mają podkreślać jego pełen powagi i zadumy charakter. Po Modlitwie Powszechnej, jest czytana Męka Pańska z Ewangelii św. Jana i adorowany Krzyż, na którym umierał nasz Zbawiciel. Po czym następuje już tylko rozdanie Komunii Świętej i przeniesienie Najświętszego Sakramentu okrytego welonem do zaciemnionego miejsca w Kościele, zwanego ciemnicą, na znak złożenia Jezusa do grobu. W Wielką Sobotę Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając Mękę i Śmierć Chrystusa, a także Jego zstąpienie do otchłani. W otchłani, jak nam każe wierzyć Kościół zgodnie z tradycją, Jezus ogłasza wieść o pokonaniu śmierci wszystkim zmarłym przed wiekami. W atmosferze zadumy, modlitwy i postu Kościół oczekuje w ten sposób na Zmartwychwstanie Chrystusa celebrowane podczas liturgii Wigilii Wielkiej Nocy, która następuje po zapadnię-

ciu zmierzchu. Wigilia Paschalna jest długim oczekiwaniem na Zmartwychwstanie Chrystusa. Towarzyszy jej kilka charakterystycznych elementów. Są to: -liturgia światła, która wyraża czuwanie wiernych na modlitwie w oczekiwaniu na zbawcze wydarzenia; -czytanie długich fragmentów Pisma Świętego, głownie ze Starego Testamentu, wraz ze śpiewaniem Psalmów, które mają za zadanie wprowadzić w atmosferę działania Bożego w historii ludzkości, od stworzenia świata, a w nim człowieka, poprzez przymierze z Abrahamem, cudowną interwencję zbawczą w stosunku do Izraela nad Morzem Czerwonym, zapowiedź nowego, trwałego Przymierza zawartego w sercach ludzkich; wszystko, co się spełniło w ofierze Jezusa Chrystusa i do czego mamy przystęp w sakramencie chrztu; wreszcie uroczyste Alleluja i Ewangelia zapowiada długo oczekiwane Zmartwychwstanie Chrystusa; -liturgia odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych (lub udzielania chrztu i innych sakramentów, kiedy są kandydaci) na znak potwierdzenia przez uczestników przyjętego planu Bożego; -liturgia eucharystyczna, która wieńczy dzieło zbawienia Jezusa Chrystusa. Ponieważ całość wydarzeń paschalnych dokonuje się podczas tej liturgii Wielkiej Nocy, Kościół poleca, by zaraz po jej zakończeniu odbyła się uroczysta Procesja Rezurekcyjna (z łac. resurrectus czyli zmartwychwstały), mająca za zadanie obwieścić światu fakt zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Mocna jeszcze tradycja przedpoborowa stawia tę procesję na początku celebracji Zmartwychwstania Pańskiego w niedzielny poranek wielkanocny. Jednak niedzielna celebracja jest już praktycznie tylko ciągłą kontynuacją obwieszczania przez Kościół dzieła zmartwychwstania Chrystusa, Jego zwycięstwa nad śmiercią i grzechem, które dokonało się poprzedniej nocy. OGŁOSZENIA PARAFIALNE NIEDZIELA PALMOWA - 09. 04. 2017r. 1. Poświęcenie palm i procesja po Mszy św. o godz. 11.00 i przed Mszą św. o godz. 12.15. Palmy można nabyć pod chórem i przed kościołem. Niedziela Palmowa to Święto Młodych w Kościele Chrystusowym. Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym o godz. 17.00. Serdecznie zapraszamy dzieci, młodzież i dorosłych. 2. Rozpoczynamy Wielki Tydzień Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego. W poniedziałek, wtorek i środę Msze św. o godz. 6.30; 7.00 i 18.30, W środę rano o godz. 10.00 sprzątamy kościół. Bardzo serdecznie prosimy parafian o pomoc. We wtorek służba kościelna Semper fidelis o godz. 12.00 porządkuje teren kościelny na zewnątrz. 3. W środę od godz. 15.00 pragniemy wyspowiadać chorych, którzy nie będą mogli przyjść w Niedzielę Zmartwychwstania do kościoła. Prosimy o zgłoszenie swoich chorych i ludzi starszych, u których nie byliśmy w pierwszą sobotę tego miesiąca. 4. W Wielką Środę nowenna do M.B. Nieustającej Pomocy o godz. 18.00, a w Wielki Piątek Droga Krzyżowa o godz. 15.00. 5. Okazja do spowiedzi św. w Wielkim Tygodniu będzie rano w poniedziałek, wtorek i środę o godz. 6.30 do 7.15 oraz wieczorem od godz. 18.00 do 19.00. Nauka dla rodziców i rodziców chrzestnych w środę o godz. 19.30 w Domu Parafialnym. 6. Wielki Czwartek. Dzień Ustanowienia Najświętszego Sakramentu Eucharystii i Sakramentu Kapłaństwa. Rano odprawiona jest Msza św. tylko w Katedrze Oliwskiej. Msza św. koncelebrowana w naszej świątyni wieczorem o godz. 18.00.

Po Mszy św. przeniesienie Najświętszego Sakramentu do ciemnicy i adoracja Pana Jezusa do godz. 22.00. W Wielki Czwartek adoracja według programu od godz. 19.30 do 20.00 Służba Liturgiczna i Szafarze Nadzwyczajni, od godz. 20.00 20.30 Koło Przyjaciół Radia Maryja i Towarzystwo Przyjaciół Seminarium Duchownego, od godz. 20.30 21.00 Czciciele Matki Bożej, od godz. 21.00 21.30 młodzież szkół ponadgimnazjalnych i o godz. 21.30 Gorzkie Żale. 7. Wielki Piątek. Dzień śmierci Pana Jezusa. W tym dniu obowiązuje post ścisły. Od godz. 8.00 adoracja Pana Jezusa w Ciemnicy do godz. 22.00. Dzieci adorują według klas, zaś starsi parafianie w dogodnym dla siebie czasie i według ulic. O godz. 15.00 Droga Krzyżowa, a o godz. 21.30 Koronka do Miłosierdzia Bożego. Ceremonie Wielkopiątkowe rozpoczynamy o godz. 18.00, a po nich przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Bożego Grobu i adoracja do godz. 22.00. Przynosimy kwiaty do Grobu Pańskiego lub składamy ofiarę na kwiaty do skarbony. Bóg zapłać. 8. Wielka Sobota. Pan Jezus w Grobie. Adoracja według planu piątkowego. Święcenie pokarmów po każdej godz. adoracji. Ceremonie Wielkosobotnie rozpoczynamy o godz. 20.00. Prosimy przynieść ze sobą świece. 9. W Wielki Piątek spowiadać będziemy cały dzień podczas adoracji w godz. od 8.00 22.00 oprócz czasu na uroczystości, a w sobotę od godz. 8.00 18.00. 10. W przyszłą niedzielę, 16 kwietnia Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, I Święto Wielkanocne. Msza św. rezurekcyjna rano o godz. 6.00, zaś następne Msze św. o godz. 9.30; 11.00; 12.15; 14.00 oraz wieczorem o godz. 18.00. Nie będzie Mszy św. o godz. 8.00. W drugie Święto Wielkanocne Msze św. jak w każdą niedzielę. Ofiary zbierane na tacę przeznaczone są na potrzeby K.U.L. i innych uczelni katolickich. 11. Pod chórem można nabywać prasę katolicką oraz palmy. 12. Na miesiąc kwiecień i maj 2017 roku zamawiamy Msze św. 13. Składamy serdeczne Bóg zapłać rodzinom za ofiary na potrzeby kościoła w ubiegłym tygodniu w wysokości 700 zł. Ofiarę złożyły 4 rodziny. Bóg zapłać. Obecnie trwają prace związane z ogrzewaniem kościoła pompami cieplnymi. Dlatego prosimy rodziny naszej parafii o wsparcie tej inwestycji. 14. W tym tygodniu odeszli do wieczności śp. Andrzej Rolka lat 80 zam. ul. Diamentowa śp. Jerzy Sprawka lat 65 zam. ul. Ubocze śp. Alicja Kikmunter lat 61 zam. ul. Trakt Św. Wojciecha Pomódlmy się za naszych zmarłych wspomnianych w wypominkach, za dobrodziejów, ofiarodawców. Biuletyn para ii pw. św. Ignacego Loyoli w Gdańsku skład i druk: ul. Brzegi 49, 80-045 Gdańsk - Stare Szkoty tel. 58 309 46 02 signacy@diecezja.gda.pl www.ignacydiecezja.gda.pl www.spokokatolik.pl