POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Krzysztof Pietrzykowski



Podobne dokumenty
WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 21/14. Dnia 20 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Strus (przewodniczący) SSN Gerard Bieniek SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Wojciech Katner

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CSK 331/13. Dnia 9 maja 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 118/11. Dnia 8 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 554/09. Dnia 24 czerwca 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSA Dariusz Dończyk

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 27/17. Dnia 28 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Roman Trzaskowski

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CSK 259/10. Dnia 3 czerwca 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian

Postanowienie z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 140/09

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 377/13. Dnia 4 kwietnia 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2016 r. I CSK 305/15

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca) SSN Krzysztof Pietrzykowski

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2015 r. III CZ 20/15

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Krzysztof Pietrzykowski SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSA Elżbieta Fijałkowska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca) SSN Zbigniew Hajn

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Hubert Wrzeszcz (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący) SSN Paweł Grzegorczyk SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca) UZASADNIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)

Wyrok z dnia 19 stycznia 2005 r., V CK 364/04

POSTANOWIENIE. SSN Józef Iwulski (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Anna Owczarek

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca) SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PZ 30/11. Dnia 6 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Jan Górowski SSN Dariusz Zawistowski

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Antoni Górski (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 491/14. Dnia 21 maja 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 29/14. Dnia 8 maja 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 40/07. Dnia 25 kwietnia 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie :

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 56/13. Dnia 19 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r. III UK 86/08

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca) SSN Zbigniew Myszka

POSTANOWIENIE. SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CZ 15/15. Dnia 24 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Anna Owczarek

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 21/15. Dnia 23 października 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 85/07. Dnia 21 września 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący) SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk. Protokolant Izabela Czapowska

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski

POSTANOWIENIE. SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący) SSN Marta Romańska (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca) SSN Dariusz Zawistowski. Protokolant Ewa Krentzel

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Marta Romańska (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Bogumiła Ustjanicz

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II CSK 627/14. Dnia 17 września 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Myszka

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CSK 570/16. Dnia 8 czerwca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 654/13. Dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Postanowienie z dnia 1 czerwca 2010 r. III UZ 3/10

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca) SSN Romualda Spyt

POSTANOWIENIE. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Hubert Wrzeszcz

POSTANOWIENIE. SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Katarzyna Tyczka-Rote

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Wojciech Katner (sprawozdawca) SSN Anna Kozłowska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CSK 207/12. Dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Transkrypt:

Sygn. akt I CSK 18/06 POSTANOWIENIE Sąd Najwyższy w składzie : Dnia 27 kwietnia 2006 r. SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca) SSN Krzysztof Pietrzykowski w sprawie z wniosku Z. K. i J. K. przy uczestnictwie M. C., E. K. i H. K. o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 kwietnia 2006 r., skargi kasacyjnej wnioskodawców od postanowienia Sądu Apelacyjnego w [ ] z dnia 23 września 2005 r., uchyla zaskarżone postanowienie i oddala apelację oraz zasądza od uczestnika postępowania M. C. na rzecz wnioskodawców kwotę 120 zł (sto dwadzieścia zł) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

2 Uzasadnienie Sąd pierwszej instancji, działając na podstawie art. 1146 1 k.p.c., uwzględnił wniosek o uznanie orzeczenia sądu niemieckiego, którym sąd ten orzekł o przysposobieniu uczestnika postępowania M. C. Sąd Okręgowy uznał, że zastosowane prawo niemieckie nie różniło się w sposób istotny od prawa polskiego w przedmiocie istnienia wymogu uzyskania zgody obojga rodziców na przysposobienie ich dziecka. Nadto stwierdził, że o sprzeczności orzeczenia z podstawowymi zasadami porządku prawnego możnaby mówić wówczas, gdyby jego skutki były nie do pogodzenia z samą koncepcją określonej instytucji prawnej (adopcji), nie zaś z poszczególnymi przepisami regulującymi w obu systemach prawnych tę instytucję. Sąd Apelacyjny uwzględnił apelację uczestnika postępowania M. C. i wyrokiem reformatoryjnym oddalił wniosek. W ocenie Sądu drugiej instancji wniosek podlegał rozpoznaniu z uwzględnieniem przesłanek art. 1146 1 k.p.c. wobec braku przepisów umowy międzynarodowej znajdującej w tej sprawie zastosowanie. Sąd niemiecki orzekając o adopcji nie zastosował przepisów prawa polskiego, a nadto zaniechał uzyskania zgody ojca na adopcję dziecka, co powoduje że nie sposób przyjąć, iż zastosowane prawo obce nie różni się istotnie od prawa polskiego, skonstatował Sąd odwoławczy. Za nietrafne uznał Sąd Apelacyjny stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zastosowane prawo obce nie różni się istotnie od prawa polskiego, a nadto stwierdził, że orzeczenie będące przedmiotem wniosku pozostaje w sprzeczności z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP (art. 1146 1 pkt. 5 k.p.c.). W ocenie tego Sądu instytucja prawna adopcji opiera się na dwóch podstawowych zasadach dobru małoletniego dziecka i zgodzie jego rodziców na orzeczenie adopcji, a zasady te muszą być stosowane równocześnie i nie mogą ulegać gradacji ważności. Dopiero łączne wystąpienie przesłanek art. 1146 1 k.p.c., jako

3 przepisu mającego charakter imperatywny, uzasadnia uwzględnienie wniosku o uznanie orzeczenia, a bez znaczenia dla rozstrzygnięcia są motywy uczestników postępowania. Z tych względów apelacja uznana została za uzasadnioną. W skardze kasacyjnej wnioskodawców sformułowano zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci przepisu art. 1146 1 pkt. 5 k.p.c. w związku z art. 119 k.r.o., uzasadniony błędnym przyjęciem, że orzeczenie adopcyjne sądu zagranicznego jest sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego w przypadku wydania go bez formalnej zgody ojca mającego ograniczoną władzę rodzicielską. W ocenie skarżących zgoda obojga rodziców na orzeczenie adopcji nie należy do podstawowych zasad polskiego porządku prawnego, które należy rozumieć jako rzeczywiście kardynalne zasady polskiego porządku prawnego, w szczególności wynikające z Konstytucji RP. Taką naczelną zasadą jest zasada poszanowania dobra dziecka, wywodzą skarżący, wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia przez orzeczenie zgodne z wnioskiem względnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania. Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny uznał, że o bezzasadności wniosku o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego przesądziło niespełnienie dwóch spośród niezbędnych przesłanek uznania takiego orzeczenia, a mianowicie wymienionych w art. 1146 1 pkt. 5 i 6. Jednakże stwierdzając sprzeczność orzeczenia sądu zagranicznego z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP Sąd drugiej instancji nie wskazał żadnej z tych zasad, sprzeczność z którą uzasadniałaby oddalenie wniosku. Za równoznaczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP nie można bowiem automatycznie uznać a tak uczynił Sąd Apelacyjny dwóch podstawowych zasad na których opiera się instytucja prawna adopcji. Zarówno dobro małoletniego dziecka jak i zgoda jego rodziców na orzeczenie adopcji są niewątpliwie materialnoprawnymi przesłankami przysposobienia wynikającymi z art. 114 1 k.r.o. i art. 119 1 k.r.o. Ustawowych przesłanek pozwalających na

4 uwzględnienie wniosku o przysposobienie nie można jednak utożsamiać z podstawowymi zasadami porządku prawnego, jak tego dokonał Sąd odwoławczy. Należy podkreślić, że klauzula porządku publicznego jest wyjątkiem od zasady uznania zagranicznych orzeczeń wydanych na podstawie obcego prawa i dlatego nie można jej interpretować rozszerzająco. Jednoznaczne nawiązanie tylko do podstawowych zasad porządku prawnego w art. 1146 1 pkt. 5 k.p.c. oznacza zatem dopuszczalność uznawania orzeczeń sądów zagranicznych nawet wówczas gdy zostały one wydane na podstawie obcego prawa, które nie pokrywa się w pełni z wymogami prawa polskiego. W piśmiennictwie podkreślono, że przez podstawowe zasady porządku prawnego należy rozumieć nie tylko fundamentalne zasady ustroju społeczno-politycznego, a więc zasady konstytucyjne, ale również naczelne zasady rządzące poszczególnymi dziedzinami prawa, m. in. prawa rodzinnego. Jednakże takie naczelne zasady właściwe dla określonej gałęzi prawa, choć niewątpliwie kształtowane są poprzez szczegółowe uregulowania gałęziowe, nie mogą być jednak niejako automatycznie utożsamiane z materialnoprawnymi przesłankami zastosowania konkretnej instytucji prawnej, które przesądzają wyłącznie o dopuszczalności dokonania aktu subsumpcji określonej normy. Sformułowanie zawarte w art. 1146 1 pkt. 5 k.p.c. nie może więc być rozumiane jako wymaganie, aby orzeczenie sądu zagranicznego było całkowicie zgodne ze wszystkimi wchodzącymi w rachubę przepisami prawa polskiego, nawet z przepisami zawierającymi normy imperatywne. Ponadto, choć u podłoża stosowania klauzuli porządku publicznego leży kontrola elementów składających się na orzeczenie sądu zagranicznego, to jednak nie może ona przybierać rozmiarów właściwych kontroli merytorycznej (zasadności) zagranicznego orzeczenia. Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu SN z dnia 18 stycznia 2002 r., (I CKN 722/99, LEX nr 53145), a mianowicie, że orzeczenie Sądu zagranicznego narusza podstawowe zasady porządku prawnego w Polsce m. in. wówczas, gdy jego skutek jest nie do pogodzenia z samą koncepcją określonej instytucji prawnej w polskim porządku prawnym, nie zaś jedynie z poszczególnymi przepisami regulującymi w obydwu państwach tą samą instytucję. Innymi słowy, jeżeli orzeczenie sądu

5 zagranicznego jest wyrazem zastosowania instytucji prawnej znanej prawu polskiemu, to takiego orzeczenia nie sposób postrzegać w kategoriach niezgodności z podstawowymi zasadami porządku prawnego, a w konsekwencji przepis art. 1146 1 pkt. 5 k.p.c. nie może stanowić przeszkody do uznania orzeczenia sądu zagranicznego. Ponieważ przesłanki uznania orzeczenia sądu zagranicznego są bezwzględnymi przesłankami w tym sensie, że sąd rozpoznający wniosek o uznanie orzeczenia wszystkie te przesłanki musi wziąć pod rozwagę z urzędu (por. także orzecz. SN z dnia 11 października 1969 r., I CR 240/68, PIP 1972, nr 2 z glosą), przeto rozważenia wymaga kwestia czy zastosowane w sprawie o przysposobienie prawo niemieckie, mimo wynikającego z mocy norm kolizyjnych obowiązku zastosowania prawa polskiego, różni się w sposób istotny od prawa polskiego (art. 1146 1 pkt. 6 k.p.c.). W tej materii Sąd Apelacyjny uznał, z powołaniem się wyłącznie na 1741 ust. 1 kodeksu cywilnego niemieckiego (BGB), że nie sposób jest przyjąć iż w zakresie wymogu uzyskania zgody rodziców na adopcję prawo obce nie różni się istotnie od prawa polskiego. O istnieniu takiej istotnej różnicy między prawem polskim i obcym nie może jednak przesądzać taka okoliczność - jak to wadliwie przyjął Sąd Apelacyjny że sąd niemiecki zaniechał odebrania oświadczenia ojca o zgodzie na adopcję. Wspomniane zaniechanie Sądu niemieckiego nie świadczy bowiem wprost o istnieniu istotnych różnic między prawem polskim i niemieckim w przedmiocie uzyskania zgody rodziców na adopcję, a może być tylko przejawem wadliwego stosowania przez obcy sąd prawa niemieckiego przez zaniechanie wykonania wynikającego z niego obowiązku uzyskania zgody obojga rodziców na adopcję. Wymóg uzyskania takiej zgody obojga rodziców na adopcję zastrzeżony jest również w prawie niemieckim, a mianowicie w 1747 ust. 1 BGB, który to przepis nie był przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego. W tej sytuacji za wadliwą uznać należy ocenę prawną Sądu odwoławczego, a mianowicie, że w przedmiocie istnienia wymogu uzyskania zgody rodziców na adopcję dziecka prawo niemieckie różni się w sposób istotny od prawa polskiego. Odmienną, a zarazem trafną w tym przedmiocie, ocenę obu systemów prawnych, dokonaną

6 z uwzględnieniem przepisu 1747 1 BGB, zawiera uzasadnienie postanowienia Sądu pierwszej instancji (k. 183 akt). Brak istotnych różnic między prawem polskim i prawem niemieckim w przedmiocie istnienia ustawowego wymogu uzyskania zgody rodziców na adopcję nie przesądza bynajmniej o tym, że będące podstawą orzekania prawo niemieckie zostało prawidłowo zastosowane przez obcy sąd. Ta ostatnia okoliczność nie ma jednak rozstrzygającego znaczenia dla oceny przesłanki uznania orzeczenia sądu zagranicznego. Przepis art. 1146 1 pkt. 6 k.p.c. czyni bowiem przesłanką uznania orzeczenia sądu zagranicznego brak istotnej różnicy między zastosowanym przez ten sąd prawem obcym a mającym być zastosowanym prawem polskim, natomiast zakresem przedmiotowym tej przesłanki nie jest już objęta ocena prawidłowości zastosowania prawa obcego przez sąd zagraniczny. W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 398 16 k.p.c. w zw. z art. 13 2 k.p.c. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 1 i art. 99 k.p.c. oraz na podstawie 10 ust. 1 pkt. 6 w zw. z 12 ust. 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).