Uchwała z dnia 12 czerwca 2012 r. III PZP 4/12. Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Maciej Pacuda, Romualda Spyt (sprawozdawca).

Podobne dokumenty
UCHWAŁA. Sygn. akt III CZP 33/12. Dnia 18 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

ZAGADNIENIE PRAWNE U Z A S A D N I E N I E

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 47/12. Dnia 5 września 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

UCHWAŁA. Protokolant Katarzyna Bartczak

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 77/12. Dnia 25 października 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Maria Szulc

POSTANOWIENIE. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I PZ 30/11. Dnia 6 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III PZ 9/11. Dnia 18 października 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSA Władysław Pawlak (sprawozdawca)

Uchwała z dnia 20 maja 2011 r., III CZP 14/11

Postanowienie z dnia 13 stycznia 2010 r. II PZ 27/09

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 31/11. Dnia 7 grudnia 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Barbara Myszka (przewodniczący) SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca) SSN Marek Sychowicz

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący) SSN Halina Kiryło (sprawozdawca) SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 166/11. Dnia 3 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący) SSN Romualda Spyt SSA K. Staryk (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 107/11. Dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 145/12. Dnia 16 maja 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)

I C 1406/ Uwagi wstępne SPIS KOSZTÓW DO SPRAWY SYGN. AKT I C 1406/15

ZAGADNIENIE PRAWNE. W sprawie o zapłatę na skutek zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 13 listopada 2015 r.

Postanowienie z dnia 8 maja 2008 r. I PZP 1/08

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Protokolant Bożena Kowalska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV CZ 81/09. Dnia 17 grudnia 2009 r. Sąd Najwyższy w składzie :

Uchwała z dnia 25 stycznia 2007 r., III CZP 95/06

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt

ZAGADNIENIE PRAWNE. W sprawie o zapłatę na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 sierpnia 2015 r.

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZ 57/12. Dnia 24 października 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

UCHWAŁA. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak SSN Karol Weitz (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

UCHWAŁA. Protokolant Katarzyna Bartczak

POSTANOWIENIE. Sąd Najwyższy w składzie : SSN Marian Kocon (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)

UCHWAŁA. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca) SSN Krzysztof Strzelczyk. Protokolant Bożena Kowalska

UCHWAŁA. Protokolant Iwona Budzik

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn

Postanowienie z dnia 1 czerwca 2010 r. III UZ 3/10

Uchwała z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 40/09

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II UZ 18/12. Dnia 1 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący) SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca) SSN Andrzej Wróbel

Postanowienie z dnia 29 czerwca 2011 r. III PZ 5/11

Uchwała z dnia 21 czerwca 2006 r. III SPZP 1/06. Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Jolanta Strusińska-Żukowska SSA Jolanta Frańczak (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Hajn

Uchwała z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 36/09

Postanowienie z dnia 29 stycznia 2008 r. II UZ 45/07

POSTANOWIENIE. SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący) SSN Halina Kiryło (sprawozdawca) SSN Roman Kuczyński

POSTANOWIENIE. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 27 sierpnia 2014 r. wniosku. sędziego w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania,

Uchwała z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 133/06

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I CZ 56/13. Dnia 19 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt (przewodniczący) SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca) SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

Uchwała z dnia 10 stycznia 2007 r. III PZP 6/06

Uchwała z dnia 5 grudnia 2007 r. II PZP 7/07

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący) SSN Anna Owczarek SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZP 12/13

POSTANOWIENIE. SSN Józef Iwulski (przewodniczący) SSN Zbigniew Myszka SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I UZ 24/11. Dnia 28 września 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący) SSN Bogumiła Ustjanicz SSA Marek Machnij (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący) SSN Józef Iwulski SSN Romualda Spyt (sprawozdawca) U z a s a d n i e n i e

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

UCHWAŁA. Protokolant Bożena Kowalska

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca) SSN Karol Weitz. Protokolant Katarzyna Bartczak

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący) SSN Jerzy Kwaśniewski SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III PZ 3/15. Dnia 21 lipca 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

Wyrok z dnia 16 stycznia 2009 r. I PK 115/08

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Maciej Pacuda (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)

UCHWAŁA. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Irena Gromska-Szuster SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)

Karol Weitz Koszty przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem jako składnik kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony

Postanowienie z dnia 6 kwietnia 2007 r. II PZ 12/07

Sygn. akt III CZP 135/06 Dnia 19 stycznia 2007 r. POSTANOWIENIE

POSTANOWIENIE. SSN Wojciech Jan Katner (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca) odmawia podjęcia uchwały.

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III CZP 15/13. Dnia 18 kwietnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE. uchyla zaskarżone postanowienie. Uzasadnienie

POSTANOWIENIE. SSN Jolanta Frańczak

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE. SSN Jacek Gudowski (przewodniczący) SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca) SSN Wojciech Katner

POSTANOWIENIE. SSN Maria Szulc (przewodniczący) SSN Marian Kocon SSN Barbara Myszka (sprawozdawca) Protokolant Bożena Kowalska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Dnia 10 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Bogusław Cudowski

Postanowienie z dnia 21 października 2008 r. II PZ 32/08

POSTANOWIENIE. SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący) SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca) SSN Romualda Spyt

Uchwała z dnia 28 lutego 2008 r., III CZP 146/07

POSTANOWIENIE. Protokolant Anna Matura

POSTANOWIENIE. SSN Romualda Spyt (przewodniczący) SSN Beata Gudowska SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)

UCHWAŁA. SSN Antoni Górski (przewodniczący) SSN Władysław Pawlak (sprawozdawca) SSN Karol Weitz. Protokolant Bożena Kowalska

UCHWAŁA. SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący) SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca) SSN Barbara Myszka. Protokolant Bożena Kowalska

POSTANOWIENIE. Sygn. akt I UZ 37/11. Dnia 17 października 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V CZ 109/11. Dnia 8 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący) SSN Iwona Koper (sprawozdawca) SSA Władysław Pawlak

Wyrok z dnia 7 kwietnia 2006 r. I UK 240/05

POSTANOWIENIE. uchyla zaskarżone postanowienie. UZASADNIENIE

Uchwała z dnia 24 października 1996 r. II UZP 19/96. Przewodniczący SSN: Teresa Romer, Sędziowie: SN Jerzy Kuźniar (sprawozdawca), SA Zbigniew Myszka.

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II PZ 46/10. Dnia 15 grudnia 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie :

POSTANOWIENIE. SSN Maciej Pacuda

POSTANOWIENIE UZASADNIENIE

Transkrypt:

Uchwała z dnia 12 czerwca 2012 r. III PZP 4/12 Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Maciej Pacuda, Romualda Spyt (sprawozdawca). Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2012 r. sprawy z powództwa A. Spółki z o.o. w L. przeciwko Annie G. o odszkodowanie, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem przez Sąd Okręgowy- Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 23 kwietnia 2012 r. [ ] Czy w skład kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony strony reprezentowanej przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego wchodzą koszty przejazdów takiego pełnomocnika do sądu w celu wzięcia udziału w rozprawie? p o d j ą ł uchwałę: Celowe i niezbędne koszty przejazdu profesjonalnego pełnomocnika strony w celu wzięcia udziału w rozprawie wchodzą w skład kosztów procesu ( art. 98 1 i 3 k.p.c.). U z a s a d n i e n i e Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy-Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie, na podstawie art. 390 1 k.p.c., przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne: czy w skład kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony strony reprezentowanej przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego wchodzą koszty przejazdów takiego pełnomocnika do sądu w celu wzięcia udziału w rozprawie?. Zagadnienie to powstało w związku z rozpoznawaniem sprawy z powództwa A. Spółki z o.o. w L. przeciwko Annie G. o odszkodowanie. Postanowieniem zawar-

2 tym w pkt II wyroku z dnia 13 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie zasądził od A. Spółki z o.o. w L. na rzecz pozwanej Anny G. kwotę 152 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, że na zasądzone na podstawie art. 98 1 i 3 k.p.c. koszty procesu składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, obliczone według stawek określonych w 6 pkt 2 w związku z 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz opłata od pełnomocnictwa. Sąd odmówił przyznania pełnomocnikowi pozwanej kosztów dojazdu z W. do L. w kwocie 1.136,68 zł, powołując się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2011 r., w sprawie II CZ 137/10, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że w skład kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony nie wchodzą koszty przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem. Pozwana zaskarżyła to postanowienie zażaleniem z dnia 20 grudnia 2011 r., wnosząc o jego zmianę i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu z uwzględnieniem poniesionych przez pełnomocnika pozwanej wydatków związanych z dojazdami na rozprawy w kwocie 1.136,68 zł, obliczonych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.). Pozwana powołała się przy tym na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2011 r., I CZ 22/11, zgodnie z którym wydatkiem wchodzącym w skład kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata jest również koszt podróży pełnomocnika w celu wzięcia udziału w rozprawie. Rozpoznając zażalenie, Sąd Okręgowy stwierdził, że istnieje zagadnienie prawne, budzące poważne wątpliwości, od wyjaśnienia których zależy rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy, a mianowicie, czy w skład kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony strony reprezentowanej przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego wchodzą koszty przejazdów takiego pełnomocnika do sądu w celu wzięcia udziału w rozprawie. Dokonując wykładni językowej poszczególnych jednostek redakcyjnych art. 98 k.p.c., Sąd Okręgowy stwierdził, że możliwe jest w jej wyniku osiągnięcie przeciw-

3 stawnych wniosków. Z jednej strony, nie sposób odmówić trafności stanowisku Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie, popartemu autorytetem Sądu Najwyższego, zgodnie z którym redakcja przepisu art. 98 2 i 3 k.p.c. uniemożliwia zaliczenie kosztów dojazdu do sądu profesjonalnego pełnomocnika do niezbędnych kosztów procesu. Jedynie przepis art. 98 2 k.p.c., w przeciwieństwie do art. 98 3 k.p.c., posługuje się pojęciem koszty przejazdu do sądu". Ustawodawca wyraźnie zróżnicował zatem zakres zwrotu kosztów procesu, w zależności od wybranego przez stronę sposobu występowania w postępowaniu (osoby pełnomocnika). Z drugiej strony, należy zauważyć wyodrębnienie w art. 98 3 k.p.c., obok wynagrodzenia pełnomocnika, także jego wydatków - jako samodzielnego składnika kosztów procesu. Sąd Okręgowy postawił w konsekwencji pytanie o wykładnię pojęcia wydatki jednego adwokata", wskazując, że w obowiązujących przepisach brak jest jego definicji legalnej, a nawet przykładowego wskazania poszczególnych wydatków, jak czyni to ustawa z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) w odniesieniu do wydatków, składających się na koszty sądowe. Sąd Okręgowy stwierdził, że niewątpliwie pojęcie wydatki jednego adwokata" jest jednak szersze niż koszty przejazdu do sądu" czy koszty osobistego stawiennictwa strony", wobec czego możliwa jest interpretacja, że koszty przejazdu pełnomocnika do sądu wchodzą w skład szeroko pojętych wydatków pełnomocnika, podlegających zasądzeniu jako koszty procesu na rzecz strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika. Nie można więc, zdaniem Sądu Okręgowego, wykluczyć, że intencją ustawodawcy było rzeczywiście zróżnicowanie wydatków wchodzących w skład kosztów podlegających zwrotowi na rzecz strony wygrywającej, polegające jednak nie na tym, że wyłącznie stronie występującej w sprawie osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niebędącego adwokatem, radcą prawnym czy rzecznikiem patentowym przysługuje zwrot kosztów przejazdu do sądu, lecz przeciwnie - stronie reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika przysługiwałby zwrot nie tylko kosztów przejazdu do sądu, ale ponadto i innych wydatków. Zdaniem Sądu Okręgowego, istotne jest to, że w przypadku strony występującej w postępowaniu osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym czy rzecznikiem patentowym, koszty przejazdu do sądu strony lub jej

4 pełnomocnika, mogą nie podlegać zwrotowi w pełnej wysokości. Abstrahując od faktycznej możliwości określenia tego pułapu, tj. wykazania jakiegoś uśrednionego wynagrodzenia pełnomocnika praktykującego akurat w siedzibie sądu, wydaje się, że intencją ustawodawcy wskazującego, iż do kosztów procesu zasądzanych na podstawie art. 98 2 k.p.c. należą koszty przejazdu do sądu strony lub jej pełnomocnika, było nie tyle wyróżnienie tych właśnie kosztów, jako samodzielnego wydatku, podlegającego zwrotowi wyłącznie na rzecz strony występującej bez profesjonalnego pełnomocnika, ile raczej określenie w ten sposób swoistego ekwiwalentu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie. Koszty wynikające z tytułu dojazdu strony lub nieprofesjonalnego pełnomocnika, a przekraczające wraz z utraconymi zarobkami wynagrodzenie adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego, nie są już kosztami niezbędnymi i celowymi. Za zaliczeniem przedmiotowych kosztów do wydatków pełnomocnika podlegających zasądzeniu przemawiać mogą, zdaniem Sądu Okręgowego, względy celowościowe, a realizacja zasady odpowiedzialności za wynik procesu wymaga, aby wydatki pełnomocnika były zasądzane w rzeczywiście poniesionej wysokości, po ich zweryfikowaniu jedynie pod względem celowości i niezbędności czynności podejmowanych przez pełnomocnika procesowego, wykonywanych z należytą starannością wymaganą od profesjonalisty. Zasadą jest jednak, że koszty procesu podlegają zasądzeniu w rzeczywistej wysokości, a te same względy celowościowe winny przemawiać za zaliczeniem tych samych wydatków również do kosztów procesu zasądzanych na podstawie art. 98 2 k.p.c., czego jednak ustawodawca w sposób wyraźny nie przewidział. Przeciwko dopuszczalności zasądzenia kosztów dojazdu do sądu profesjonalnego pełnomocnika może, zdaniem Sądu Okręgowego, przemawiać natomiast właśnie profesjonalny charakter tej działalności. O ile można przyjąć, że w przypadku strony występującej w sprawie osobiście lub reprezentowanej przez nieprofesjonalnego" pełnomocnika, każdy jej dojazd do sądu jest ściśle powiązany z prowadzeniem przez niego konkretnej sprawy, o tyle w naturze zawodu adwokata czy radcy prawnego, reprezentujących strony w postępowaniach sądowych, leży częste bywanie w sądach, załatwianie tam szeregu spraw, osobiste składanie przy tej okazji pism w różnych sprawach, zapoznawanie się z aktami. W nierzadkich sytuacjach występowania w jednym sądzie w kilku sprawach jednego dnia istniałoby ryzyko kilkukrotnego refundowania w kilku sprawach tego samego kosztu związanego z przejazdem

5 do sądu, względnie powstałoby pytanie o sposób rozliczenia tychże kosztów na poszczególne sprawy. Sąd Okręgowy wskazał, że dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego nie daje jednoznacznej odpowiedzi na powyższe pytanie. Zauważył jednocześnie, że regulację bardzo zbliżoną do art. 98 k.p.c. zawiera przepis art. 205 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jednolity tekst: Dz.U. z 2012 r. poz. 270), na którego gruncie w orzecznictwie sądów administracyjnych wydaje się dominować pogląd, że koszty podróży nie są wydatkiem radcy prawnego (adwokata). Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 98 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z kolei 2 tego artykułu stanowi, że do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Natomiast w myśl 3 tego artykułu, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zasadniczo nie było wątpliwości, że wydatkiem profesjonalnego pełnomocnika strony w rozumieniu art. 98 3 k.p.c. są również koszty podróży tego pełnomocnika w celu wzięcia udziału w rozprawie. W postanowieniach Sądu Najwyższego: z dnia 2 grudnia 1971 r., I PZ 66/71 (OSNCP 1972 nr 5, poz. 97); z dnia 11 stycznia 1978, II CZ 120/77 (LEX nr 8050), z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1978 nr 9, s. 97; z dnia 16 lutego 1981, IV PZ 11/81 (LEX nr 8307); z dnia 16 lutego 2011, II CZ 202/10 (LEX nr 738552); z dnia 20 kwietnia 2011

6 r., I CZ 22/11 (LEX nr 846544) rozstrzygano o wysokości kwoty wydatku z tego tytułu, nie kwestionując samej zasady. Odmienny i zarazem odosobniony pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 kwietnia 2011 r., II CZ 137/10 (LEX nr 846042), stwierdziwszy, że ze względu na dokonane przez ustawodawcę rozróżnienie składników niezbędnych kosztów postępowania, których zwrotu strona wygrywającą sprawę może się domagać w zależności od wybranego sposobu reprezentacji przed sądem, nie można uznać kosztów dojazdu adwokata, będącego pełnomocnikiem strony - za koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw w rozumieniu art. 98 1 k.p.c. Rozważania w rozstrzyganej kwestii zacząć należy od stwierdzenia, że przedmiotem zwrotu, w ramach rozliczania poniesionych przez strony kosztów procesu, zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 98 1 k.p.c., są koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Co do zasady, udział profesjonalnego pełnomocnika w czynnościach procesowych, w tym w rozprawie, jest podejmowany dla celowego dochodzenia praw i celowej obrony reprezentowanej strony. Jeśli więc z tego tytułu powstają koszty związane dojazdem pełnomocnika do sądu, to z tego już zasadniczego względu są to koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Istotnie w art. 98 k.p.c. odróżniono koszty procesu strony reprezentowanej przez nieprofesjonalnego pełnomocnika od kosztów strony korzystającej z profesjonalnego zastępstwa. Określone w jego 2 wydatki strony, podlegające zwrotowi, to - oprócz kosztów sądowych - koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Natomiast w 3 ustawodawca uznał za niezbędne koszty procesu - wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pojęcie wydatki jednego adwokata to koszty poniesione w związku z czynnościami jednego adwokata (różnorakie, ale uzasadnione okolicznościami sprawy) w danym postępowaniu i nie sposób wyłączyć z nich kosztów podróży do sądu, tylko dlatego, że nie zostały one wymienione expressis verbis, jak to ustawodawca uczynił w 2. Pogląd przeciwny znalazłby uzasadnienie jedynie przy założeniu, że wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pochłania poniesione wydatki związane z prowadzeniem sprawy, co jest oczywiście nieuprawnione z uwagi na treść 3, w którym wyraźnie wymienia się wynagrodzenie obok wydatków. Prowadzi to do wniosku, że w pojęciu wydatki jednego adwokata co do zasady mieszczą się również koszty podróży profesjonalnego pełnomocnika do sądu.

7 Przyznać zatem należy rację Sądowi Okręgowemu, że intencją ustawodawcy było rzeczywiście zróżnicowanie wydatków wchodzących w skład kosztów podlegających zwrotowi na rzecz strony wygrywającej proces, polegające jednak nie na tym, że wyłącznie stronie występującej w sprawie osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niebędącego adwokatem, radcą prawnym przysługuje zwrot kosztów przejazdu do sądu, lecz przeciwnie - stronie reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika przysługuje zwrot nie tylko kosztów przejazdu do sądu, ale ponadto i innych wydatków - niepodlegających zwrotowi w przypadku nieprofesjonalnego zastępstwa. Za tym poglądem przemawia także wykładnia historyczna. W odniesieniu do problemu podlegającemu rozstrzygnięciu przepis art. 98 k.p.c. w swym zasadniczym zrębie - od początku jego obowiązywania, czyli od wejścia w życie Kodeksu postępowania cywilnego, nie zmienił się. W swym pierwotnym kształcie przepis ten stanowił, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) - art. 98 1. Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego - art. 98 2. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony - art. 98 3. Kolejne nowelizacje art. 98 k.p.c. uwzględniały możliwość zastępstwa strony także przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego i dotyczyły ograniczenia niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata w zakresie jego wynagrodzenia do stawek nie wyższych niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Do przepisu został wprowadzony także 4 zawierający odesłanie do odrębnych przepisów w zakresie wysokości kosztów sądowych, zasad zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenia adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego. W okresie obowiązywania Kodeksu postępowania cywilnego (a także - co warte podkreślenia - wcześniej pod rządami Kodeksu postępowania cywilnego z dnia

8 29 listopada 1930 r.; jednolity tekst: Dz.U. z 1950 r. Nr 43, poz. 394 ze zm.; por. art. 98 1 i art. 97 tego aktu), aż do wejścia w życie z dniem 3 stycznia 1998 r. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 154, poz. 1013 ze zm.), wszystkie akty wykonawcze w randze rozporządzeń dotyczące opłat za czynności profesjonalnych pełnomocników procesowych w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości zawierały postanowienia, zgodnie z którymi do ich wydatków zaliczane były koszty ich delegacji (a w tym koszt przejazdu do sądu). Przykładowo w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 1992 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości (Dz.U. Nr 48, poz. 220 ze zm.) 6 stanowił, że klient może wpłacić do rozliczenia kwoty na pokrycie następujących wydatków: 1) kosztów sądowych, 2) opłat skarbowych, 3) kosztów delegacji rozliczanych na zasadach przysługujących pracownikom za czas podróży służbowych na obszarze kraju, 4) kosztów przepisywania i kopiowania akt - z tytułu odpłatnego zlecenia tych czynności, 5) innych celowych udokumentowanych wydatków. Zgodnie zaś z 7 tego aktu w razie wyjazdu adwokata do innej miejscowości w kilku sprawach, koszt przejazdu, noclegu i dietę dzieli się stosunkowo (ust. 1). W razie dokonywania czynności przez adwokata, który mieszka stale poza swoją siedzibą, nie należą się koszty przejazdu i noclegu oraz dieta, jeżeli czynności dokonane zostały w miejscu zamieszkania tego adwokata lub w miejscowości, w której ma siedzibę on lub zespół adwokacki (ust. 2). Pomimo że od dnia 3 stycznia 1998 r. akty regulujące opłaty za czynności profesjonalnych pełnomocników procesowych nie zawierają analogicznych przepisów, gdyż w ogóle nie zawierają postanowień odnoszących się do wydatków tych pełnomocników, to w praktyce orzeczniczej w zakresie rozstrzygania o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c. oraz w piśmiennictwie w zakresie problematyki związanej z kosztami w procesie cywilnym, aż do wydania przez Sąd Najwyższy postanowienia II CZ 137/10, panowało przekonanie, iż co do zasady w skład wydatków, o których mowa w art. 98 3 k.p.c., wchodzą koszty przejazdów profesjonalnego pełnomocnika do sądu w celu wzięcia udziału w rozprawie. Problematyczna była jedynie kwestia celowości i niezbędności tych kosztów (art. 98 1 k.p.c.), przekładającą się na ich wysokość. Nie stanowi ona jednak przedmiotu zagadnienia, w którym chodzi wyłącznie o rozstrzygnięcie problemu co do zasady.

9 Jeśli zaś chodzi o wątpliwości Sądu Okręgowego odnośnie do rzeczywistej wysokości kosztów dojazdu pełnomocnika do sądu (w związku z naturą zawodu adwokata i radcy prawnego wymagającą częstej obecności w sądach) i wyartykułowanych obaw co do ryzyka kilkukrotnego refundowania w różnych sprawach tego samego kosztu dojazdu do sądu, to problem ten może być rozpatrywany wyłącznie w kategoriach rzetelności przedstawionego spisu kosztów, a nie wykładni celowościowej omawianych przepisów. Z tych względów należy uznać, że w skład kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony strony reprezentowanej przez profesjonalnego wchodzą koszty przejazdów takiego pełnomocnika do sądu w celu wzięcia udziału w rozprawie. Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 390 k.p.c. orzekł jak w sentencji. ========================================